Άποψη: Το πλήγωμα του εγωισμού.......

Σκεφτόμουν με αφορμή το πρόσφατο φονικό,

για λόγους ερωτικής αντιζηλίας,

πόσο μα πόσο εγωιστές είναι (ή είμαστε-

μην βγάζω την ουρά μου έξω, μπορεί να έχω υπάρξει κι εγώ) 

πολλοί άνθρωποι.

Πόση έλλειψη αυτοπεποίθησης αλλά και αυτοεκτίμησης έχουν

κι εν τέλει πόσο τελικά κοστίζει η έλλειψη Παιδείας.

Η έλλειψη ευγένειας.

Η απουσία σεβασμού απέναντι στη ίδια τους τη ζωή,

όχι μόνο στη ζωή του άλλου!

Ο πληγωμένος εγωισμός ξυπνά άγρια ένστικτα.

Η διαχείρισή τους όμως έχει να κάνει με πολλά επίπεδα....

Πόσο έχεις μάθει να παίρνεις αναπνοές και να σκέφτεσαι,

να μην θίγεσαι θανάσιμα με την απόρριψη,

να μπορείς να διαχειρίζεσαι με αξιοπρέπεια τις δυσκολίες 

που θα συναντήσεις στο δρόμο σου 

ακόμα και τις χειρότερες, όπως

χωρισμούς, απιστίες, προσβολές, 

να αντιμετωπίζεις με ανωτερότητα όσους δεν αξίζουν.

Η καλύτερη θεραπεία για τον εγωισμό μας 

είναι να έχουμε αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

Να αγαπάμε τον εαυτό μας.

Ναι, να τον αγαπάμε βαθιά.
Nα τον προστατεύουμε,

προσπαθώντας να γίνουμε όλο και καλύτεροι.

Να εξελισσόμαστε.

Να μαθαίνουμε τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι

και να δίνουμε βάση στις ικανότητες μας.

Όλα αυτά ξεκινούν ... από πού αλλού; 
Από την οικογένεια βέβαια!

Εκεί χτίζεται η συμπεριφορά μας,

η συναισθηματική νοημοσύνη μας,

το μέλλον μας.

Εκεί γίνονται τα περισσότερα λάθη που μπορεί να μας τσακίσουν.

Αργότερα, δεν είναι βέβαια αργά, αλλά είναι τρομερά δύσκολο

να γίνουν διορθώσεις και αλλαγές.

Πόσο λίγο αγαπούσε τον εαυτό της η κοπελίτσα 

που "θόλωσε¨και "δεν ήξερε τι έκανε" κατά τα λεγόμενά της,

και αφαίρεσε μια άλλη ζωή, καταστρέφοντας πολλές, άλλες ζωές.

Πόσος εγωισμός μπορεί να υπάρχει συγκεντρωμένος σε έναν άνθρωπο;

Πόσο "χαλασμένη" ήταν η ζωή της;

Με πόση έλλειψη αγάπης πιθανότατα να μεγάλωσε...

Ποιος είναι ο πραγματικός υπαίτιος 
κι αυτής της τραγωδίας;

Ρητορικά τα ερωτήματά μου...

Αγαπήστε τον εαυτό σας με τα καλά του και τα στραβά του...

Καλή εβδομάδα να έχετε!
@ριστέα

υγ: Για τα κλειστά σχόλια σε αναρτήσεις μου έχω μιλήσει εδώ.

Μαζί με τον καφέ # 27: Τα παιδιά μας είναι η άνοιξη της ζωής!

Καιρό έχουμε να τον πιούμε παρεΐτσα!
Αν και σήμερα ένας υπέροχος ήλιος σηματοδοτεί την αρχή 
και τυπικά στο ημερολόγιο της άνοιξης,
εγώ ως ανάποδο πλάσμα που είμαι, δεν θα κάμω καμία άλλη αναφορά 
στην υπέροχη αυτή εποχή!
Ας μιλήσουμε για την άνοιξη στη ζωή του ανθρώπου,
που είναι τα νιάτα, τα παιδιά μας!

Σήμερα δεν θέλω να μαλώσω κανέναν γονιό.
Δεν θέλω να πω για σωστά, λάθη,πρέπει ή δεν πρέπει.
Σήμερα θέλω να σας χαϊδέψω όλους εσάς που είστε γονείς,
που αγωνιάτε, φροντίζετε, κουράζεστε, ελπίζετε, εύχεστε, επιθυμείτε,
μάχεστε, ανησυχείτε, φοβάστε, ....
Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα ....
Και ξέρω πως φαίνεται άδικο και στο τέλος τέλος λίγο κουραστικό
να σας λένε "οι ειδικοί"  χωρίς μάλιστα πολλές φορές να έχουν δικά τους παιδιά,
συνεχώς "μη, όχι, πρέπει."

Θέλω όμως να θυμάσαι τούτο:
κανέναν γονιό δεν θεωρώ ήρωα με υπερδυνάμεις, κάτι σαν σούπερμαν,
που μπορεί όλα μα όλα δια μαγείας να τα φέρει εις πέρας
και αλάνθαστο ..κάτι σαν θεό!
Όλοι είμαστε άνθρωποι.
και ξέρω πως και χτες και σήμερα και αύριο
όλοι (ή οι περισσότεροι τέλος πάντων) 
θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους.
Και λάθη θα γίνουν και παραλείψεις, και η ισορροπία θα χαθεί 
κάποιες φορές, και τα νεύρα θα σπάσουν...



Θέλω όμως να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος.
Ένα ον που εξελίσσεται.
Που τα λάθη του δεν πρέπει να τα κάνει σημαία,
αλλά να τα βρίσκει ως ευκαιρία για ανατροφοδότηση.
"Τι κάνω διαρκώς και δεν έχω αποτέλεσμα;
Άρα αποτυχημένο! Πάμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο λοιπόν!"

Φαντασία, κέφι, υπομονή, κουράγιο, χαρά,
είναι μερικά που μου έρχονται στο νου, που μπορούν να βοηθήσουν,
στην, κουραστική και δύσκολη πολλές φορές, καθημερινότητα!
Πετυχημένοι γονείς δεν είναι αυτοί που έχουν σπουδάσει,
που διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν τη θεωρία,
αυτοί που εφαρμόζουν όλα όσα μαθαίνουν, άκαμπτα!

Για μένα πετυχημένοι γονείς είναι οι χαρούμενοι γονείς!
Αυτοί που δεν βγάζουν μια κούραση όταν τους ρωτάς για τα παιδιά τους!
Που δεν βρίσκουν τίποτα άσχημο να τους προσάψουν..
Που αισιοδοξούν για το μέλλον τους, ακόμα κι όταν 
έχουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις!
Πετυχημένοι γονείς δεν είναι οι τελειομανείς γονείς,
με στρατιωτάκια-παιδάκια.
Πετυχημένοι γονείς είναι αυτοί που έχουν χαμογελαστά παιδιά.

Το ίδιο ισχύει για μένα και για το σχολείο.
Ή θα έπρεπε να ισχύει!
Το σχολείο θα πετύχει στο ρόλο του την ημέρα που κανένα παιδί 
δεν θα νιώθει την ανάγκη να κάνει κοπάνα.
Την ημέρα, που στο σχολείο δεν θα βλέπεις φοβισμένα ή βαριεστημένα
μουτράκια!
Την ημέρα, που τα ποινολόγια θα πεταχτούν στην πυρά
και δάσκαλοι και καθηγητές θα ανυπομονούν να μεταδώσουν γνώση!
Την ημέρα, που ανεξάρτητα από επιδόσεις, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι!
Όταν όλοι θα χαμογελούν και θα λένε:
τα μαθητικά μου τα χρόνια ήταν υπέροχα!

Και κατά το πετυχημένοι γονείς, 
πετυχημένοι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που δεν χρειάζεται
να φωνάξουν, να απειλήσουν, να τιμωρήσουν,
να βαρεθούν ή να χάσουν την ηρεμία τους!
Πετυχημένοι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που κερδίζουν 
την προσοχή των μαθητών τους
το χαμόγελό τους,
την αγάπη τους!

Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται τόσο ουτοπικά!
Μα δεν μπορώ να μην νιώθω θλίψη που δεν υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι,
που ξέρω ότι σχεδόν όλοι ακολουθούν ένα μοντέλο και ένα πρόγραμμα σπουδών,
που υποτίθεται απευθύνεται στο σύνολο,
και δεν έχουμε, δεν υπάρχουν εμπνευσμένοι άνθρωποι και μυαλά 
που θα θελήσουν να κάνουν τη διαφορά!
Και λέω "σχεδόν όλοι" γιατί είμαι σίγουρη ότι πάντα 
θα υπάρχουν οι επαναστάτες γεμάτοι αγάπη,
(αναφορά στο δάσκαλο που είχα στην πέμπτη δημοτικού)
που θα κάνουν τη διαφορά.....

αλλά αλήθεια ένα χελιδόνι φέρνει την άνοιξη;


Καλή και χαμογελαστή Κυριακή εύχομαι!
Σας γλυκοφιλώ

@ριστέα

Σήμερα, στις Μέρες Άνοιξης σας περιμένει πολύ υλικό!
Οι φίλοι μας την καλωσορίζουν
με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους!

Μνήσθητι, Μαριλένα, στο marilenaspotofart 

Προσμονή, Mary Petrax, στη Γήινη ματιά

Του κήπου και του δάσους, Marie-Anne, στο L'Atelier de Marie-Anne

Άνοιξη στο ...παρά πέντε,Ρούλα, στο Σμαραγδένια
Τούτη εδώ την Άνοιξη, Σοφία Θεοδοσιάδη, στο Άρωμα Σοφίας
Τώρα που είναι άνοιξη, Petra, στο Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου
Οι πρώιμες μέρες της Άνοιξης,Ελένη, στο Ποιώ-Ελένη
Άνοιξη, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, στον Pylaro

◙

Εδώ
συμμετέχεις και παρακολουθείς 
το νέο μας δρώμενο!

Το πλήρωμα του χρόνου! ( Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι ! )

Βρίσκεται ώρες τώρα σε αναταραχή. Δεν έχει όρεξη ούτε να πάει να πιάσει γευστικότατα έντομα με το ράμφος του, ούτε να σκίσει τον αέρα με διπλά και τριπλά λουπ, όπως άλλες φορές. Ο χελιδόνος είναι απέξω από τη φωλιά και περιμένει με αγωνία. Εκείνη τη φωλιά που έφτιαξε πριν λίγο καιρό με τόση μαεστρία μαζί της, βάζοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ 1.200 σβώλους λάσπης. 

Είχε μετρήσει τις μέρες. Σχεδόν χτυπούσε κόκκινο. Είχε ήδη περάσει τις δεκαπέντε. Ήταν σχεδόν βέβαιος. Ξαφνικά από τη φωλιά ξεπροβάλλει ένα γνώριμο κεφαλάκι:  Η ομορφιά της ζωής του! Τι εξαίσια φωτογραφία αποτυπώνεται στο μυαλό του! Κι ας είναι κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Θα τη θυμάται για πάντα εκείνη τη στιγμή, καθώς και τα λόγια της - τραγουδιστά έφτασαν στα αυτιά του : 

"Έσκασαν! Και τα πέντε! Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Είσαι μπαμπάς αγαπημένε μου. Έχουμε πέντε χελιδόνια! Τώρα είναι η δική σου η σειρά καλέ μου. Πάω να ζεστάνω τα μικρά μου"

Τι επόμενες μέρες, ο περήφανος χελιδόνος ακούραστα κουβαλούσε κάμπιες, αράχνες, κουνουπάκια και νερό για την καλή του και τα πέντε του παιδιά. Σιγά σιγά άρχισε να πετάει μαζί του και η αγαπημένη του. Τα στόματα περίμεναν ορθάνοιχτα την επιστροφή των γονιών τους. Πωπω τι φωνούλες πεινασμένες ήταν αυτές. Ξεσήκωναν τη γειτονιά!

Οι στοργικοί γονείς επιτελούσαν με ευλάβεια το έργο τους κάθε μέρα. Πετούσαν με μια απίστευτη χαρά, δίπλα δίπλα, όπως είχαν μάθει πάντα να κάνουν και γυρνούσαν έπειτα κατάκοποι να ταΐσουν τα μικρά και να παίξουν μαζί τους. 

Κόντευαν πια τις είκοσι μέρες. Η καρδιά της μάνας είχε αρχίσει να σφίγγεται. Ο καλός της το πρόσεξε. Την κάλεσε να πάνε να καθίσουν απόμερα, σε μια αχλαδιά με πυκνό φύλλωμα. 

-Τι σε απασχολεί γλυκιά μου; Μίλα μου, είπε τρυφερά ο αγαπημένος της.
-Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! κατάφερε με δυσκολία να ψελλίσει εκείνη.

-Το ξέραμε πώς θα γινόταν κάποια στιγμή, δεν το ξέραμε; της είπε προσπαθώντας να κρατήσει σταθερή τη φωνή του.

-Μα είναι τόσο μικρά. Φοβάμαι! 

-Θα δεις γλυκιά μου, όλα θα πάνε καλά. Θα είμαστε δίπλα τους. Θα τους μάθουμε με ηρεμία και υπομονή όλα όσα μας έμαθαν κάποτε κι εμάς, οι δικοί μας. Θυμάσαι; Κάποτε έκανες κι εσύ δειλά δειλά το ντεμπούτο σου!

Της χαμογέλασε. Αυτή έκλεισε τα μάτια και θυμήθηκε την πρώτη της φορά. Άπειρη, διστακτική, μα με μια απίστευτη λαχτάρα να πετάξει μακριά, να νιώσει την ελευθερία. 

Όλα τα μικρά έχουν την ίδια λαχτάρα, Κι όλα τα καταφέρνουν! Ναι, έτσι ήταν. Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Πόσο την έκανε να αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά κάθε που της μιλούσε. Ήταν ο καλύτερος πατέρας, μα κι ο καλύτερος σύντροφος. Ήταν ευλογημένη!

-Όσο έχω εσένα δεν φοβάμαι γλυκέ μου. Θα σε αφήσω να τα διδάξεις εσύ.
-Όχι εγώ! Μαζί! Υπόσχεση ε;
-Μαζί! του είπε και έγειρε δίπλα του ευτυχισμένη...

@ριστέα

Μια πολύ παλιά συμμετοχή μου στο Παιχνίδι των λέξεων,

του TEXNIS STORIES, τότε,

"ανασύρθηκε" ξανά για τα παραμύθια μας,

σαν ταιριαστή συνέχεια των παιδαγωγικών μου αναρτήσεων.

Σας γλυκοφιλώ!

@

Διαβάστε σήμερα τα παραμύθια

Κλέφτης, ο αέρινος!,
ένα παλιό παραμύθι που μας είχε διηγηθεί η me maria, 
στο mytripsonblog
και
Η ξεχασιάρα νεραϊδούλα, 
από τη Ρένα Χριστοδούλου, στο Δια Χειρός

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!

Μερικές σκέψεις ακόμα....

Μετά την πιο πρόσφατη "ανοιχτού τύπου" ανάρτησή μου

(σημ: ανάρτηση με ανοιχτά τα σχόλια☺)

με ένα θέμα καυτό για όλους μας, έχουμε-δεν έχουμε παιδιά,
για την αγάπη και τα παιδιά μας,

διαπίστωσα πόσο ανάγκη έχουμε να μοιραστούμε σκέψεις 

σε θέματα αγωγής των παιδιών!

Σκοπός μου δεν ήταν και δεν είναι ποτέ η επίθεση.

Μοιράζομαι σκέψεις κι εμπειρίες. Γνώση!

Που από μόνη της δεν επαρκεί.

Για μένα πάντα η Παιδεία της ψυχής είναι ο κύριος οδηγός στην Παιδαγωγική.

Το έχω πει ξανά σε τούτο το χώρο:

Έχω δει γονείς να γνωρίζουν τη  θεωρία, 
αλλά στην πράξη να απέχουν παρασάγγας!

Κι έχω δει γονείς χωρίς πτυχία, χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις 

να είναι σωστοί και να μην κάνουν ουσιώδη λάθη στην διαπαιδαγώγησή τους!



Αχ αυτά τα λάθη.
Που όλοι κάνουμε. Αναγκαστικά.
Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε.
Να βελτιωνόμαστε.
Να αφουγκραζόμαστε.
Να κάνουμε διαρκώς ανατροφοδότηση.

Τα παιδιά μας αλλάζουν. Μεγαλώνουν. Εξελίσσονται.
Διαμορφώνουν χαρακτήρα.
Μαζί τους πρέπει κι εμείς να εξελισσόμαστε.
Η οποία λέξη μέσα της έχει το "ελίσσομαι".
Το έχεις ποτέ σκεφτεί;
Κι όμως εγώ συναντώ δυσκαμψία!
Τοίχους και τείχη!



Αυτό τον καιρό είμαι διαρκώς προβληματισμένη.
Είμαι δίπλα στους έφηβους και ζω μαζί τους το άγχος των εξετάσεων
των επιδόσεων, της οικονομικής κρίσης, των απαιτήσεων από τους άλλους,
το κυνήγι του χρόνου, την εξάντληση από τα φροντιστήρια
και τις εξωσχολικές δραστηριότητες
και τόσα άλλα κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Πονάω όταν βλέπω θυμό, οργή, αντιδράσεις, αδιαφορία,
έλλειψη ορίων, έλλειψη σεβασμού, έλλειψη επικοινωνίας...
Από όλες τις πλευρές!

Οι γονείς εργάζονται σκληρά και προσφέρουν τα πάντα.
Κι αναρωτιούνται "πού κάνουν λάθος"
Το σχολείο παραπονιέται για απαξίωση του ρόλου του
από γονείς και μαθητές.
Γονείς και μαθητές ρίχνουν το μπαλάκι στο ίδιο το σύστημα.
και πάει λέγοντας!

Μα το να τοποθετείς την ευθύνη πάντα έξω από σένα
σε καθιστά αυτόματα ανίκανο να βοηθήσεις.Ανίσχυρο.
Και παράλληλα διδάσκεις έτσι πανεύκολα στο παιδί σου την ανευθυνότητα!
Δεν φταίμε εμείς!Το σύστημα φταίει!
Περνάμε την πόρτα και πρώτα περνάει ο εγωισμός μας!
Εμείς ποτέ δεν φταίμε!

Όταν μας ακούνε να τα βάζουμε με την άτιμη την κοινωνία 
και αυτά με τη σειρά τους με την άτιμη την κοινωνία θα τα βάζουν!
Όταν μας ακούν να κατακρίνουμε μόνο τους άλλους,ποτέ εμάς τους ίδιους, 
το ίδιο θα κάνουν αργά ή γρήγορα!



Ας τους διδάξουμε τα όρια και το σεβασμό.
Ας τα γεμίζουμε με θετικές σκέψεις και συναισθήματα.
Μην τα πυροδοτούμε διαρκώς με τη δική μας απαξίωση,
γιατί εύκολα τα οδηγούμε σε αντιδραστικές συμπεριφορές!

Ο κόσμος είναι στραβός.
Αλλά εμείς μπορούμε να πάμε ίσια!
Ο κόσμος βρωμάει.
Αλλά εμείς μπορούμε να κάνουμε το δικό μας κομμάτι όμορφο!
Η οικονομική κρίση μας εξοντώνει,
αλλά μπορούμε να χαμογελάμε!

Επιλέγω θετική στάση ζωής!
Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα




ΥΓ: Θα απαντήσω σιγά σιγά σε όλα τα σχόλια στην ανάρτηση της Κυριακής
τα οποία διάβασα με προσοχή και σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Διαβάστε και τους προβληματισμούς της φίλης Νάσιας πάνω στο ίδιο θέμα
και θα επανέρθω δριμύτερη!



Διαβάστε σήμερα τα παραμύθια
Το κορίτσι που ονειρευόταν, 
από τη Mary Liodou, στο
Mommy Jammi
◙
Ο Αλέξανδρος και ο κοντορεβιθούλης, 
από την AΝΝΑ Flo, στο Ατενίζοντας
◙
ενώ από χτες
Στου ορίζοντα την άκρη
μας δίνει ποιητικά η Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου, 
στο λογισμών αραξοβόλι
μια ακόμαπαραμυθένια γραφή!
◙
Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς 
εδώ!

Μαζί με τον καφέ # 24: Θυμώνω για την αγάπη.....

Έλα, έκαμες καφέ; 
Κάμε ό,τι ώρα κι αν με διαβάζεις κι έλα να μιλήσουμε για την αγάπη!
Κι όπως γράφω στον τίτλο μου... θυμώνω σήμερα!
Κάτι που όλο και πιο σπάνια κάνω βέβαια στη ζωή μου.
Αλλά για μερικά θεματάκια ακόμα θυμώνω, 
-τα παίρνω άγρια για την απόλυτη ακρίβεια-
και αυτό αφορά τα παιδιά μας 
και την αγάπη.

Όχι, δεν θα μιλήσω για την Ερωτική Αγάπη
και μέρα που είναι ούτε με τον Έρωτα θα καταπιαστώ.
Ούτε καν το είχα φτιαχτό σήμερα να ασχοληθώ με την αγάπη.
Ξέρεις πόσο καιρό τριβελίζουν το κεφάλι μου διάφορα;
Υπομονετικά περίμενα να βρω μέρα.



Είναι που και στη δουλειά μου έρχομαι σε επαφή με γονείς.
Γονείς που μιλούν για αγάπη όλοι τους.
Τη βδομάδα που έτρεχε, έπαιρναν και τις επιδόσεις των παιδιών τους.
(κανελλάκι μου πόσο πετυχημένα το είπες κάπου, σ' ένα σχόλιό σου: 
επιδόσεις λες και είναι άλογα κούρσας! 
αχ εκείνη τη στιγμή που σε διάβαζα, σου χαμογελούσα νοερά!)
Εκεί να έβλεπες ευτράπελα!
Ευτράπελα στο γκισέ για τις απολαβές των στοιχημάτων!

Συγγνώμη που είμαι ειρωνική.
Και που ίσως με δεις και αυστηρή στις σκέψεις μου.
Αλλά κάτσε να πιάσω το κουβάρι από κάπου να το ξετυλίξω,
γιατί θα μεσημεριάσει κι εγώ ακόμα θα ψάχνομαι!
Και ίσως να βρούμε άκρη!
Ίσως...



Περιστατικό  στο σούπερ μάρκετ.
Μια μαμά τριγυρνούσε διαρκώς δίπλα μου με το 3χρονο, 
λίγο πάνω-λίγο κάτω, θα σας γελάσω, γιο της.
Ο μικρούλης της ζητούσε κάτι επίμονα. 
Και τι ακούω η δόλια και μένω παγοκολόνα;
"Άμα γίνεις άνθρωπος θα σου το πάρω."
Κοίταξα πίσω μου ... μήπως είχε κανά σκυλάκι μαζί της...
Όχι, το μικρό αγοράκι της ήταν.
Αυτό, που αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι τ' αγαπάει!

◙

Στο σχολείο.
Μητέρα κλαίει και οδύρεται ότι το παιδί της δεν την ακούει και δεν διαβάζει
γιατί γίνονται αδικίες, τις βλέπει το παιδί και επαναστατεί!
-Και εσείς τι πιστεύετε;
-Μα οι καθηγητές φταίνε! 
Βοηθάνε τα δικά τους παιδιά μόνο!
Φυσικά αποτυγχάνω να επικοινωνήσω μαζί της κάποια πράγματα,
όπως και να θέσω το πρόβλημα στις σωστές του διαστάσεις... 
όταν ακούω από την ίδια :
-Εσείς έχετε παιδιά κυρία μου
-Όχι, δεν έτυχε...
-Καλύτερα! Και να μην κάνετε ποτέ.
Τα παιδιά είναι προβλήματα και δυστυχία κυρία μου!
Κι όμως αν τη ρωτήσεις για το παιδί της  θα σου πει ότι τ' αγαπάει!

Καθώς απομακρύνεται σκέφτομαι ότι ναι,
η ζωή είναι γεμάτη αδικίες.... ☺

◙

-Θέλω τα παιδιά μου να γίνουν αυτό που δεν κατάφερα εγώ!
Να πετύχουν στη ζωή τους. Να μην πεινάσουν.
Να μην κουραστούν όπως κουράστηκα.
Τα αγαπάω πολύ! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο!
-Νιώθω την ανάγκη σας αυτή και την καταλαβαίνω.
Πιστεύω πραγματικά ότι προσπαθείτε να δώσετε ό, τι περισσότερο μπορείτε.
Και σας αξίζουν πολλά μπράβο για αυτό.
(σημ: απαραίτητο να ξεκινάς με παραδοχή)
Έχετε σκεφτεί όμως ότι αυτό ίσως καταπιέζει το παιδί;
Ότι το σωστό είναι να επιλέγει αυτό την πορεία του, 
τα λάθη του, τους αγώνες του;
Ότι η ευθύνη της ζωής του και των επιλογών του 
είναι δική του και μόνο δική του.
Και πώς ίσως αν δεν επιλέξει να κάνει αυτό που τον γεμίζει 
θα είναι δυστυχισμένο έπειτα στη ζωή του;
-Ναι, αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι θα είναι εξασφαλισμένο!
-Μα μπορεί να είναι δυστυχισμένο.
-Δεν θα είναι. Το ξέρω εγώ!
Να μη τα λέμε πάλι... Κι αυτή τ΄αγαπάει! 

◙

Όλοι μιλούν για αγάπη!
Αν ρωτήσετε όλους τους γονείς, όλοι αγαπούν τα παιδιά τους.
Ακόμα κι αυτοί που τα κακοποιούν και τα κακομεταχειρίζονται!
Έχω δει τέτοιους γονείς, λόγω επαγγελματικής εμπειρίας.
Έχω περάσει κι από το πρώην αναμορφωτήριο Κορυδαλλού 
κάποτε ως ασκούμενη Κοινωνική λειτουργός.

Ρωτάω δεξιά και αριστερά τι είναι αγάπη,
όλον αυτό τον καιρό που σκέφτομαι αυτή την ανάρτηση.
Και με κοιτάζουν γεμάτοι απορία,
πριν μου πουν γνωστές κλισέ εκφράσεις.

Είχα ασχοληθεί και σ' έναν ακόμα Καφέ της Κυριακής
με το θέμα από την αντίστροφη ματιά
διατυπώνοντας τι δεν είναι αγάπη.
Μαζί με την ανάρτηση 
Σπάσε τον αναθεματισμένο, φαύλο κύκλο της ζωής σου
που διαβάζονται ενιαία, θέλω να προβληματιστούμε ξανά
και ξανά και εσαεί... Γίνεται;

Γιατί ακόμα κι αν δεν έχουμε δικά μας παιδιά,
ερχόμαστε σε επαφή με τα παιδιά των συγγενών μας, των φίλων μας,
ίσως είμαστε εκπαιδευτικοί, 
κι αν μεγάλωσαν τα δικά μας ίσως γίνουμε παππούδες και γιαγιάδες
και τέλος πάντων ο κόσμος μας είναι γεμάτος αθώες παιδικές ψυχές
και πρέπει να θυμόμαστε πως κάθε στιγμή που βρισκόμαστε δίπλα τους
με όποιον ρόλο, 
είμαστε πρότυπα, θετικά ή αρνητικά!
Και μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο
ή να τον γκρεμίσουμε μια ώρα γρηγορότερα!



Ρώτησα μία γνωστή που σκέφτεται να παντρευτεί 
τον καλό της, μετά από πολύχρονη σχέση, γιατί θα το κάνει.
(είμαι γεμάτη απορίες κι εγώ , σαν τα μικρά παιδιά)
Με κοίταξε απορημένη.
-Μα για να κάνω παιδιά!
-Ναι, γιατί θες να κάνεις παιδιά, συνεχίζω ακάθεκτη εγώ 
που δεν παραιτούμαι εύκολα...
 -Τι ερώτηση είναι αυτή;
Μα για το λόγο που κάνει ο κόσμος παιδιά!
-Και ποιος είναι αυτός είπαμε; Δεν είπαμε (το χαβά μου εγώ!)
-Δεν έχει γιατί. Για να έχω παιδιά.

Πάλι καλά. Γιατί έχω ακούσει τα εξής:
Για να έχω συνέχεια στον κόσμο,
ή το ίδιο με άλλα λόγια, για να αφήσω στον κόσμο κάτι από μένα,
για να έχω αποκούμπι στα γεράματα,
για αφήσω την περιουσία μου...

◙

Και είναι απλό αυτό που θέλω να ακούσω:
Για να δώσω αγάπη!
Και τι είναι αγάπη είπαμε; Δεν είπαμε τελικά!

Αγάπη είναι η θεμελιώδη αρχή κάθε ώριμης σχέσης:
Δια στόματος Μπουκάι που ασπάζομαι πλήρως:
Η ανιδιοτελής προσπάθεια να δημιουργήσω χώρο στον άλλον 
να είναι όπως είναι!

Να δέχομαι τον άλλον όπως είναι,
να τον βοηθώ να γίνει αυτό που ο ίδιος θέλει,
να δίνω όλα όσα χρειάζεται χωρίς προσμονή ανταπόδοσης! 
Καμία υποχρέωση!

Με κάθε τέτοια προσδοκία μέσα σου παύει να είναι αγάπη
αυτό που έχεις, αυτό που νιώθεις!
Δεν ξέρω τι είναι, αλλά αγάπη δεν είναι!

Οπότε μην παραμυθιάζεσαι!
Αν θες να παραμυθιάζεσαι, γράψε κι εσύ ένα παραμύθι!
Και εδώ θα κλείσω απότομα!

Γιατί περιμένω εσένα
τις αντιρρήσεις σου, τα σχολιανά σου, το ψάλσιμό σου 
ή απλά τις σκέψεις για έναν γόνιμο διάλογο!

Τι είναι αλήθεια αυτή η αγάπη;

Σε ευχαριστώ που έφθασες ως εδώ!
Σε γλυκοφιλώ!
Να έχεις μια υπέροχη Κυριακή!

@ριστέα




Σήμερα, Δευτέρα σου έχω 
το παραμύθι
Ένας παράξενος άνθρωπος,
από τη Ρούλα, στο Σμαραγδένια

Δες και αυτά πάντως

Παραμύθια, 
από την Κλαυδία, 
στο Κάτω από την Ακρόπολη

◙

κι ένα μικρό αλλά πικρό παραμύθι,
Θα περάσουν από πάνω μας, 
από τη Mia Petra, στο 
Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου

◙

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς 
εδώ!

Παγκόσμια ημέρα κατά του Παιδικού καρκίνου.
Κάποτε είχα γράψει μια μικρή Ιστορία
για το Παιχνίδι των λέξεων.
Σήμερα θυμήθηκα πάλι τη 
Μικρή Κυρία μου !