Μαζί με τον καφέ # 7: Να αγαπάς Εσένα

Όταν κοιτάζεις και το ξένο σε σκανδαλίζει
μη βγάλεις τον οφθαλμό σου
να τον πετάξεις.
Δεν φταίει αυτός.
Γύρνα και κοίτα μέσα σου,
τις ανοιχτές πληγές σου που δεν έγλειψες,
το πεινασμένο σου εγώ που δεν έθρεψες
με γνήσια, αληθινή τροφή.
Τα κενά που ποτέ σου δεν έκλεισες 
κι έμεινες από παντού να ανεμοδέρνεσαι και να φοβάσαι....
Τις ανεπάρκειες τις δικές σου που επιδεικτικά αγνόησες
υποδεικνύοντας των άλλων μοναχά
Ζητωκραυγάζοντας κι αλαλάζοντας...
Τι μάταιη, τι κίβδηλη νίκη!
Ποτέ σου δεν θα νιώσεις ευτυχής όταν 
με άλλων έργα ασχολείσαι.
Πάντα θα νιώθεις λίγος και μικρός.
Πάντα θα σκανδαλίζεσαι ψευδώς.

 Όταν κοιτάζεις και το ξένο σε σκανδαλίζει
μη βγάλεις τον οφθαλμό σου
να τον πετάξεις.
Δεν φταίει αυτός.
Είναι που δεν έμαθες τι να κρατάς και τι να αφήνεις:

Να θαυμάζεις, αντί να φθονείς
Να χειροκροτείς, αντί να χλευάζεις
Να πιστεύεις, αντί να κρίνεις
Να αγαπάς, αντί να μισείς!

Να αγαπάς Εσένα θυμήσου!
Τις ανεπάρκειες σου να τις κάνεις 
δύναμη σου!

Για μένα ζήλια 

είναι βασικά η προσπάθεια να μειώνεις

με όποιο τρόπο μπορείς τον άλλον

για να ανέβει κλίμακες η χαμένη σου αυτοπεποίθηση!
Αγάπησε τον εαυτό σου.
Αγάπησε αυτό που μπορείς να δώσεις
και δεν θα νιώσεις ποτέ φθόνο στην καρδιά!

Καλή Κυριακή σε όλους!

@ριστέα

Κάποτε μισούσα τη βροχή....

Κάποτε μισούσα τη βροχή ! Κάποτε μκρούλα που δεν είχα μάθει να μη μισώ ότι δεν μου κάνει, που δεν είχα μάθει ότι ακόμα και τα άσχημα έχουν μια απίστευτη ομορφιά μέσα τους. Αναγκαζόμουν βλέπετε για 6 χρόνια μέχρι να τελειώσει το σχολείο (γυμνάσιο-λύκειο) να περπατώ γύρω στο 25λεπτο για να πάω κι άλλο τόσο (ίσως και περισσότερο το μεσημέρι μετά από την 6ωρη κούραση ) για να επιστρέψω σπίτι αφού έμενα στην εξοχή. Μέσο μεταφοράς δεν υπήρχε και εγώ παντός καιρού έπρεπε να πάω να μάθω γράμματα! Κάπως έτσι λοιπόν όταν φθινοπώριαζε έτρεμα... Και τελειώνοντας το σχολείο, φαίνεται μου έμεινε η φοβία...

Έλα όμως που ο άνθρωπος αλλάζει τελικά!
Στην πορεία μεγαλώνοντας, έμαθα ό,τι φοβάμαι, ό,τι με ενοχλεί, ό,τι δεν μου κάνει, να το κοιτάζω κατάματα! Να ψάχνω και να βρίσκω κάτι θετικό μέσα σε όλα τα πράγματα (και σε όλους τους ανθρώπους)!
Να βρίσκω έστω κι ένα λόγο για τον οποίο μπορώ να το (ή να τον) αντέξω!
Κι έτσι κάπως έμαθα να μη λέω εύκολα "μισώ"! 
Αγάπησα και τη βροχή. Είναι όμορφα να βρέχει και να κοιτάζεις προστατευμένος πίσω από το τζάμι τις σταγόνες. Να αστράφτει και να βλέπεις τον ουρανό να φωτίζεται στιγμιαία.... Να είσαι τυλιγμένος στα ζεστά σου σκεπάσματα και να ακούς τους ήχους της. Να μελαγχολείς κιόλας πού και πού. Δεν είναι κακό. Λίγη μελαγχολία σε γεμίζει πολλές σκέψεις και συναισθήματα...
Έπειτα όταν τελειώσει η βροχή , όταν τελειώσει και η μελαγχολία και βγει ο ήλιος και πάλι, όλα θα λάμψουν , όλα θα ζεσταθούν και εσύ θα επανεκτιμήσεις τη χαρά, το χαμόγελο , τον κύκλο της ζωής.

Καλημέρα φίλοι μου!
Είμαστε μέρος του κύκλου της ζωής.
Απολαύστε τον!

airis

Η αγάπη δε γίνεται μίσος!

Πόσο ελάχιστα απέχει για κάποιους
η αγάπη από το μίσος.....
Αν και θα έπρεπε να τους εξηγήσουμε ότι η αγάπη τότε,
δεν ήταν αγάπη!

@iris