Θα είμαστε φίλοι; ( Μέρος 2ο)

Και ξημέρωσε Κυριακή. Η Κυριακή είναι μια πολύ όμορφη μέρα για να σας δώσω την  συνέχεια του δεύτερου ποιήματος του James Kavanaugh (περισσότερα μπορείς να δεις  εδώ) όπως σας υποσχέθηκα.

Θα είμαστε φίλοι; 

Θα είμαστε φίλοι; 
Υπάρχουν τόσοι λόγοι 
που δεν θα έπρεπε ποτέ να δεχτείς.
Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός, 
οξύτατα ευαίσθητος
και ντροπαλός ακόμα.
Ο φόβος μου ξεσπάει σα θυμός.
μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω.
μιλάω πολύ για μένα όταν φοβάμαι 
κι ίσως περάσει η μέρα
χωρίς να έχω τίποτα να πω.

Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω,
και μέσα στη λύπη σου
θα σ' έχω αγκαλιά.

Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα 
γιατί με νοιάζει πιότερο
απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές 
την τρυφερή μου πλευρά αποκαλύψω
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι μου πο'χω)
αναρωτιέμαι: θα είμαστε φίλοι;

Ένας φίλος,
που πέρα από όρκους ή δεσμούς
τη μυστική γωνιά μου θε ν' αγγίζει,
εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ,
τα χείλη που ικετεύουν να γνωρίζει,
τον πόνο μέσ' στα μάτια όταν θρηνώ.
Που δεν θα φύγει σαν με δει μέσα στο δρόμο
κομματιασμένο απ' του χαμού το μερτικό,
μα θα σταθεί και εκεί κοντά μου θε να μείνει
να μου μιλήσει για την ομορφιά
που είχα κάποτε εγώ.

Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δεν θα' πρεπε ποτέ να το δεχτείς.
Συχνά παραείμαι σοβαρός, ψυχρά απομακρυσμένος.
Ποτέ ο ίδιος ακριβώς,
κι όλο μου φαίνεται θα αλλάζω και θ' αλλάζω.
Καυχιέμαι, κομπορημονώ,
σαν το παιδί την προσοχή ζητάω.
κατσούφης γίνομαι, έχω άγριο θυμό,
κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω.

Μα θα σε κάνω να γελάς
και θα σε αγαπάω
και μέσα από το φόβο σου
θα στέκομαι κοντά σου.
Τρέμω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα
γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι.
Κι αν μερικές φορές 
την τρυφερή μου πλευρά αποκαλύψω 
(το αγχωμένο μου κομμάτι π'όλο κρύβω),
αναρωτιέμαι:
Θα είμαστε φίλοι;

Ένας φίλος
που όταν σε φοβάμαι και σε σπρώχνω
σε πείσμα της ασκήμιας μου, θα μείνεις
να μοιραστείς ό,τι απέμεινε από μένα.
Πού όταν κανείς δεν θα γνωρίζει τ'όνομά μου,
σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα,
για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει,
κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν
το βάλουνε στα πόδια και μ'αφήσουν.
Όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα δικό μου,
ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες,
εσύ παρ'όλα αυτά, θα'σαι κοντά μου.

Θα είμαστε φίλοι;
Δεν έχω λόγο σοβαρό,
απλά μονάχα στο ζητάω.

( Το ποίημα αυτό το βρήκα στο βιβλίο "Συντροφικότητα αλά ελληνικά , εκδ. Θυμάρι, του Γ. Πιντέρη)

Ένας φίλος,
που πέρα από όρκους ή δεσμούς
τη μυστική γωνιά μου θε ν' αγγίζει,
εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ,


εκεί, που εγώ είμαι πράγματι εγώ... αυτό κρατάω εγώ!

Καλή Κυριακή σας εύχομαι!
airis

Θα είμαστε φίλοι; ( Μέρος 1ο)

Η αγαπητή φίλη misoagnosti πρόσφατα μου είχε αφιερώσει κάποιους στίχους από ένα ποίημα  που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο για τη φιλία κι εγώ θυμήθηκα ότι υπάρχει ολόκληρο σε κάποιο από τα βιβλία μου! Η γλυκύτατη Luriel ζήτησε αν μπορούσα να το βρω και να το μοιραστώ μαζί σας!Το ποίημα είναι μεγάλο γι' αυτό όσοι θελήσετε να το διαβάσετε οπλιστείτε με υπομονή και όρεξη! Αξίζει όμως τον κόπο!

Το βρήκα σε δύο συνέχειες , μέσα σε δύο βιβλία του ψυχολόγου Πιντέρη. Η μετάφραση είναι δική του , σε ελεύθερη μορφή.
Δημιουργός είναι ο James Kavanaugh και ο τίτλος του ποιήματος: "Θα είμαστε φίλοι":
Το ποίημα είναι ο πρόλογος μιας ομώνυμης ποιητικής συλλογής του. Παρ' όλο  που εντυπωσιάζει με την περιεκτικότητα και την απλότητά του δεν λέει όλη την ιστορία. Έτσι στον επίλογο  της συλλογής το ποίημα εμφανίζεται ξανά με τον ίδιο μεν τίτλο, αλλά με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Αν το δεύτερο διαβαστεί σαν συνέχεια του πρώτου, τα δύο μαζί λένε όλη την ιστορία. ( Όπως και τα δύο βιβλία του ψυχολόγου... στοιχεία θα παραθέσω στο τέλος) 

Σημείωση: Θα κάνω δύο δημοσιεύσεις -μία για κάθε ποίημα- για να μην σας κουράσω, (είμαι κι αργή στο πληκτρολόγιο, εδώ που τα λέμε και χρειάζομαι χρόνο για την αντιγραφή του δεύτερου) και τέλος γιατί θέλει το καθένα τη δουλειά του στο μυαλό ..... και στη ψυχή!

Θα είμαστε φίλοι; 

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν ο τάφος για ένα κουνελάκι, ένα καλάθι του μπάσκετ
στο γκαράζ, ένα λαχανί μπάλωμα, θάμνοι και δέντρα πασχαλιάς
που τα σκαρφάλωναν μυρμήγκια.
Ήμουν βραχόσκαλες και μια τεράστια στέρνα,
φωτιές από ξερόχορτα,
ήμουν νεροπόλεμος και πινγκ-πόνγκ στο υπόγειο.
Ήμουν μικρούλης, άσπρος φράχτης, ένα κρεβάτι και μια σιφονιέρα σφένδαμο 
που μοιραζόμουνα μ' αδέρφια, μια σκυλίτσα που την λέγαν Σάντυ και χόρευε. 
Φίλους ήταν εύκολο να βρεις.
Σκαρφαλώναμε δέντρα, χτίζαμε χορτοκάλυβα, κυνηγούσαμε φίδια- και ονειρευόμαστε πολύ.
         Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από χρόνια παιδικά.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Κάποτε ήμουν εύκολος να με προβλέψεις. Ήμουνα μορφωμένος, εκπαιδευμένος, μ' αγαπούσαν- όχι όπως ήμουνα, μα όπως έδειχνα να είμαι. Ο ρόλος μου ήταν ο ασφαλής μου τρόπος για να κρύβομαι. Δεν είχα λόγο ν' αλλάξω!
Με παραδεχόντουσαν. Τους ευχαριστούσα.
Τότε άξαφνα σχεδόν άλλαξα.
Τώρα είμαι λιγότερο σίγουρος , πιότερο ο εαυτός μου.
Ο ρόλος μου σχεδόν εξαφανίστηκε.
Οι ρίζες μου δεν είν' στην εκκλησιά μου, τη δουλειά μου, την πόλη μου'
ούτε καν στον κόσμο μου
Είναι μέσα μου.
Φίλους δεν είναι εύκολο να βρεις- και ονειρεύομαι πολύ.
       Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ρόλους.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω.
Είμαι πιο μόνος από πριν. Κομμάτι ζώον, μα όχι προστατευόμενο από ένστικτα ούτε περιορισμένο από την όρασή του και μόνο.
Είμαι και κομμάτι πνεύμα, όμως σπάνια ελεύθερο,
περιορισμένο από τη γεύση, την αφή, το χρόνο-
με μια λαχτάρα για τη ζωή ολάκαιρη.
Δεν υπάρχει ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι επανάληψη και φόβος, 
η αναβολή της ζωής. Η ασφάλεια είναι προσδοκίες και δεσμεύσεις και πρώιμος θάνατος.
Με την αβεβαιότητά μου ζω. Υπάρχουνε μπροστά  βουνά να σκαρφαλώσω, σύγνεφα να καβαλήσω, αστέρια να εξερευνήσω
και φίλοι για να βρω.
Υπάρχω μόνο εγώ - και ονειρεύομαι πολύ.
        Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ασφάλεια.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. 
Δεν ψάχνω μέσα στην ανάγκη, στο κενό, 
μα σ'έναν πόθο που όλο μεγαλώνει.
Το κενό ψάχνει για οποιαδήποτε φωνή για να γεμίσει, 
για οποιαδήποτε μορφή να διώξει το σκοτάδι. Το κενό μας φέρνει πλήθη και σκιες
που αναπληρώνονται εύκολα. Η ολοκλήρωση μας φέρνει έναν φίλο, μοναδικό,
α-ναν-τι-κα-τά-στα-το. Δεν είμαι τόσο άδειος όσο πριν.
Έχω τη θάλασσα, τον άνεμο, τη μουσική και τα βιβλία,
τη δύναμη και τις χαρές του μέσα, και τη νύχτα.
Δεν είναι ανάγκη η φιλία πια, αλλά πανηγύρι.
Δεν είναι ιεροτελεστία, αλλά πραγματικότητα.
Δεν είναι απαίτηση, αλλά προτίμηση.
Η φιλία είναι εσύ κι εγώ- και ονειρεύομαι πολύ.
        Θα είμαστε φίλοι; Πέρα από ανάγκη.

Ποιος είμαι; Δεν το ξέρω. 
Ποιος είσαι; Θέλω να το μάθω.
Δεν είπαμε τα κάλαντα μαζί, δεν πήγαμε στο ίδιο σχολείο.
Δεν είμαστε από την ίδια πόλη, τον ίδιο θεό ούτε καν τον ίδιο κόσμο.
Δεν υπάρχει ρόλος να παίξουμε,
ασφάλεια να προσφέρουμε,
δέσμευση να κάνουμε.
Δεν περιμένω απάντηση καμία
έξω από την παρουσία σου
τα μάτια σου,
εσένα.
Η φιλία είναι λεύτερη 
κυλάει
είναι σπάνια.
Δεν θέλει ερεθισμούς, 
είναι ερεθισμός η ίδια.
Εμπιστεύεται, καταλαβαίνει,
αναπτύσσεται, εξερευνά,
χαμογελάει και κλαίει.
Δεν κρεμιέται, ούτε εξουθενώνει,
δεν περιμένει, ούτε απαιτεί.
Είναι -κι αυτό είναι αρκετό-
και ονειρεύεται πολύ
Θα είμαστε φίλοι; 

( Το ποίημα αυτό το βρήκα στο βιβλίο "Συντροφικότητα κι αυτονομία, εκδ. Θυμάρι, του Γ. Πιντέρη)

Αφιερώνεται σε όλους όσοι πιστεύουν στη φιλία πέρα από χρόνια παιδικά, πέρα από ρόλους, πέρα από ασφάλεια, πέρα από ανάγκη...σε όλους όσοι πιστεύουν στη φιλία και την φροντίζουν σαν πολύτιμο λουλούδι!

Καλό Σαββατοκύριακο!
airis

Συνεχίζεται....

Εξάρτηση θα πει να είσαι ανήμπορος να αναλάβεις την ευθύνη της χαράς και της ευτυχίας σου

"Κάνε ένα πείραμα:

Ένα βράδυ, ντύσου καλά, πάρε ένα περιοδικό ή ένα βιβλίο και πήγαινε να δειπνήσεις μόνος σου σε ένα πολυσύχναστο καλό εστιατόριο. Παράγγειλε το κρασάκι σου και κάθισε να απολαύσεις το βιβλίο ή το περιοδικό που έχεις μαζί σου. Από κει και πέρα σκάσε πλάκα με το ύφος που θα σε κοιτάζουν οι γύρω. Θα σε βλέπουν σαν "κακομοίρη". Θα διαπιστώσεις ότι δεν δίνουν καμία σημασία στα ζευγάρια που μπορεί επί μία ώρα να μην έχουν ανταλλάξει κουβέντα μεταξύ τους. Αυτούς κανείς δεν τους λυπάται. Όλοι εσένα λυπούνται!

Υπάρχει ένας μύθος: Δεν μπορώ να είμαι ένα αληθινά ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο άτομο, αν δεν αγαπιέμαι από ένα μέλος του αντίθετου φύλου. 

Η άποψη αυτή αποτελεί μια μεγάλη παγίδα η οποία φθείρει τις σχέσεις μας γιατί, όσο την πιστεύουμε, βλέπουμε τον σύντροφό μας όχι σαν αποτέλεσμα της εκλογής μας αλλά σαν μέσο που καλύπτει τις ανάγκες μας. Πιστεύω πως η απαίτηση για αγάπη πριν μπορέσεις να νιώσεις από μόνος σου ευτυχισμένος, ονομάζεται εξάρτηση. Εξάρτηση θα πει να είσαι ανήμπορος να αναλάβεις την ευθύνη της χαράς και της ευτυχίας σου, δηλαδή της συναισθηματικής σου ζωής."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Πιντέρη "Έρωτας, αγάπη και εξάρτηση" εκδ. Θυμάρι

Φυσικά όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας με όλα όσα γράφει δεν εννοεί να καταντήσουμε ασκητές ή να κατεβάσουμε ρολά στο άλλο φύλο! Απλά λέει ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις έναν σύντροφο για να χαίρεσαι τη ζωή! "Μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να είναι ευτυχισμένος και χωρίς σύντροφο".

Ποιος δε θέλει εξάλλου να μοιράζεται τις χαρές του, τους πόνους του, την αγκαλιά του με έναν άλλον άνθρωπο, να γεμίζει τη ζωή του με όμορφες, τρυφερές στιγμές και να δίνει με τη σειρά του την αμέριστη αγάπη και φροντίδα του σε κάποιον δικό του άνθρωπο;

Είναι όμορφο να μοιράζεσαι την ολοκλήρωσή σου με ένα σύντροφο...ψυχή και σώμα !
Με αγάπη όμως ε; Όχι τοξική εξάρτηση! 

Καλή σας μέρα
airis

Θάμνος, ιτιά ή βελανιδιά;

Σήμερα θα αναφέρω μια ιστορία πραγματική του ψυχολόγου Γ. Πιντέρη (που είναι και ο αγαπημένος μου) με το δάσκαλο που είχε στο καράτε, τον Tatsuo Suzuki. 
(αναφέρω το απόσπασμα αυτούσιο)


"Σε κάποια προπόνηση προκειμένου να βάλω δύναμη στις κινήσεις μου σφιγγόμουν ολόκληρος. Μετά την προπόνηση ο δάσκαλος με πήρε σε μια άκρη και μου είπε:

- Το δέντρο της βελανιδιάς είναι δύσκαμπτο. Όταν φυσά ο αγέρας, στέκει ντούρο. Το δέντρο της ιτιάς με τον παραμικρό άνεμο κουνιέται πέρα-δώθε. Όταν όμως έρθει ένας τυφώνας, το δέντρο της βελανιδιάς (που δε λυγίζει) σπάει. Το δέντρο της ιτιάς μπορεί να φτάσει μέχρι το έδαφος αλλά, όταν περάσει η μπόρα, στέκει και πάλι στην αρχική του θέση.
Αμέσως διαμαρτυρήθηκα:

-Τι λες δάσκαλε; Ξέρεις πώς το λέμε στην πατρίδα μου αυτό; Το λέμε Ο.Φ.Α. δηλαδή "Όπου Φυσά ο Άνεμος". Αυτό είναι καιροσκοπία! Είναι οπορτουνισμός! Μπορεί να στέκει όσον αφορά την προπόνηση, αλλά σαν φιλοσοφία για τη ζωή είναι ανήθικη! Ένας άνθρωπος έχει τις αρχές του και τις υποστηρίζει ενάντια σε κάθε αντιξοότητα. Αλίμονό μας αν πηγαίναμε με τον άνεμο.
Με είχε πιάσει το πατριωτικό μου και μιλούσα όπως κάθε Ρωμιός όταν του την είχε δώσει και αγορεύει για "αγώνα στις επάλξεις".
Ο Γιαπωνέζος με κοιτούσε ήρεμα:
- Έχεις μπερδέψει το δέντρο της ιτιάς με τον ξεριζωμένο θάμνο. Ο θάμνος είναι Ο.Φ.Α. Αλλά όσο ακίνητες και σταθερές είναι οι ρίζες της βελανιδιάς, άλλο τόσο είναι και οι ρίζες της ιτιάς!"

Γ. Πιντέρης, Ph.D.

Μου έχει μείνει βαθιά αυτή η ιστορία! 
Το κείμενο αφορά τους δογματικούς- δύσκαμπτους  ανθρώπους! ( Εγώ τους ονομάζω δυσκοίλιους!)

Αφορμή για να το αναφέρω εδώ η επικαιρότητα! Το τι δογματισμό είδα σήμερα το απόγευμα κάνοντας μια βόλτα στο φέις ανάμεσα στους φίλους μου σχετικά με θέματα θρησκείας- ελεύθερης διακίνησης των ιδεών- και τη καταρράκωση της δημοκρατίας, δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια! Όπως μπήκα - βγήκα ...αθόρυβα!
Όλοι έχουμε τα πιστεύω μας, τις αξίες μας , τα ιδανικά μας! Δεν μπορούμε να τα επιβάλλουμε με το ζόρι. Δεν τα χάνουμε όμως αν έχουμε ρίζες βαθιές.

Η επιλογή είναι δική μας : θάμνοι, ιτιές ή βελανιδιές;

Καλό ξημέρωμα.
airis

Κρύο ή ζεστό; Τίποτα από τα δυο!

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ. Πιντέρη, ψυχολόγου Ph.D,  Οι μανούβρες- Μαθήματα συναισθηματικής αυτοάμυνας εκδ. Θυμάρι.

"Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε ένα παιχνίδι. Έβγαινε κάποιος από το δωμάτιο και οι υπόλοιποι κρύβαμε κάποιο αντικείμενο. Μετά ξανάμπαινε στο δωμάτιο και έπρεπε να βρει που κρύψαμε το αντικείμενο αυτό. Καθώς έψαχνε τον βοηθούσαμε λέγοντας του "κρύο" όταν απομακρυνόταν από το σωστό σημείο, "χλιαρό" όταν πλησίαζε και  "ζεστό" όταν ήταν πολύ κοντά!

Κάπως έτσι βλέπω και τον ρόλο της κριτικής που κάνουμε ο ένας στον άλλον. Υπάρχει μια κοινωνικά αναμενόμενη συμπεριφορά η οποία αντιστοιχεί με το "σωστό" σημείο του παιχνιδιού που ανέφερα.

Η κριτική παίζει τον ίδιο ρόλο με τις λέξεις "κρύο" και  "ζεστό" του παιχνιδιού. Κάθε φορά που οι πράξεις και τα λεγόμενά μας συμβαδίζουν με τα κοινωνικά αναμενόμενα, το περιβάλλον αντιδρά με θετική κριτική, η οποία είναι της μορφής του "μπράβο" και του "ζήτω" και η οποία έχει σαν στόχο να ενισχύσει αυτήν τη συμπεριφορά, επιβραβεύοντάς την. Όταν πάλι το άτομο ξεφεύγει από τα κοινωνικά αποδεκτά όρια, τότε πιέζεται να συμμορφωθεί. Η πίεση αυτή γίνεται με την αρνητική κριτική,  η οποία είναι και η ηπιότερη μορφή τιμωρίας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η κριτική δεν είναι απλά και μόνο μια γνώμη. Είναι και μια πίεση που δεχόμαστε από την κοινωνία και τους γύρω μας, ώστε η συμπεριφορά μας να συμβαδίζει με τις προσδοκίες τους.

Όταν κάποιος σου κάνει κριτική προϋποθέτει δύο πράγματα: Πρώτον, επιβάλλει αυθαίρετα το δικό του σύστημα αξιών. (προϋποθέτει δηλαδή- και χωρίς καν να σε ρωτήσει- ότι έχετε ταυτόσημο σύστημα αξιών. Λέω τουλάχιστον, γιατί μπορεί και να υποθέτει ότι το δικό του σύστημα αξιών είναι καλύτερο από το δικό σου).  Δεύτερον, ορίζει - πάλι αυθαίρετα- ότι αυτή θα είναι μια σχέση στην οποία αυτός θα κάνει κριτική και εσύ θα λογοδοτείς σ'εκείνον (αποφασίζει δηλαδή αυθαίρετα ότι αυτή θα είναι μια σχέση όπου εκείνος θα είναι Ο κριτής και εσύ Ο κρινόμενος. 

Και εδώ ακριβώς είναι το λεπτό σημείο: Όταν εσύ απολογείσαι , δικαιολογείσαι ή εξηγείς, είναι σαν να αποδέχεσαι τον δικό του αυθαίρετο ορισμό σχέσης.

(...) Παρ'όλο που κάθε κριτική εκφέρει και μια γνώμη, κάθε γνώμη δεν είναι και απαραίτητα κριτική. Όταν κάνουμε κριτική χρησιμοποιούμε τα προσωπικά μας πιστεύω τα οποία όμως θεωρούμε σαν αντικειμενικά κριτήρια.

Λέγοντας σε κάποιον για παράδειγμα ότι είναι "κακόγουστος" σου διαφεύγει ότι το γούστο είναι προσωπική υπόθεση. Μετατρέπεις λοιπόν ένα προσωπικό σου, υποκειμενικό κριτήριο σε αντικειμενικό και κρίνεις σαν αν κρατάς στα χέρια σου ένα πανανθρώπινο μέτρο. Αυτή η αυθαίρετη μετατροπή ενός υποκειμενικού κριτηρίου σε αντικειμενικό είναι το βασικό στοιχείο που ξεχωρίζει μια κριτική από μια γνώμη.

Η κριτική διέπεται από δυσκαμψία, από δογματισμό.

Μια γνώμη όμως εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που φαίνεται καθαρά ότι ο ομιλητής έχει επίγνωση της υποκειμενικότητάς των όσων λέει."

Γ. Πιντέρης

~~~~~~~~~~~~~~~

Συμπερασματικά:
Το κείμενό σου είναι βαρετό. Αυτό είναι κριτική.

Βαρέθηκα το κείμενό σου. Αυτό είναι μια γνώμη.

Οι διαφορές μοιάζουν να είναι λεπτές. Οι ζημιές όμως κάποιες φορές είναι ανεπανόρθωτες.

Ο ταπεινός άνθρωπος κατ' εμένα φροντίζει πως να γίνεται ο ίδιος καλύτερος. Δεν αναλώνεται στο να παρουσιάζει τους άλλους χειρότερους! 

Ας σκεφτούμε καλύτερα λοιπόν κάθε φορά που ανοίγουμε το στοματάκι μας να πούμε κάτι, κατά πόσο μειώνουμε τον άλλον με τα λεγόμενά μας, αν εκφράζουμε γνώμη ή κριτική, και ποια είναι η σχέση που δημιουργούμε με τον συνομιλητή μας. 

Όλοι είμαστε άνθρωποι ! Άλλοι είναι ευαίσθητοι πολύ, άλλοι λιγότερο, όλοι όμως έχουμε αισθήματα και ευαισθησίες! 

Δεν πιστεύω στον αναίσθητο άνθρωπο εγώ.Τουλάχιστον δεν γεννιέται κανείς έτσι.  Πιστεύω ότι καταστάσεις οδηγούν τους ανθρώπους να σκληραίνουν ή να φοβούνται να εκφράσουν το συναισθηματισμό τους, φοβούμενοι μην παρεξηγηθούν για γλυκανάλατοι, αδύναμοι ή στην χειρότερη  ( στην περίπτωση που είναι  άντρες ) ομοφυλόφιλοι !  Είναι και τα στερεότυπα που υπάρχουν και οδηγούν σε λάθος δρόμους.

Ας γυρίσουμε τα φώτα μας πρώτα μέσα μας! Ένας τρόπος είναι να σκεφτόμαστε τι δεν θα θέλαμε εμείς να μας κάνουν.

Καλό δρόμο!

 airis

Σταμάτα να χορεύεις χορούς που δεν γυρεύεις!

"Κάποτε είχα πάει σε μια ταβέρνα, Η ορχήστρα έπαιζε συνέχεια καρσιλαμάδες. Όλο το κέντρο ήταν στο πόδι και το κέφι είχε φουντώσει. Όμως το "πολύ το κύριε ελέησον κι ο θεός το βαριέται". Έτσι κάποια στιγμή ο κόσμος κουράστηκε και η πίστα έμεινε άδεια. 
Παρόλα αυτά η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει καρσιλαμάδες... αδιαφορώντας αν στην πίστα δεν είχε μείνει ψυχή. Τότε έγινε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Κάποια στιγμή, σηκώθηκε μια γυναίκα γύρω στα 40, στάθηκε στο κέντρο της πίστας και- αγνοώντας τον καρσιλαμά- άρχισε να χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο! Τι νομίζεις ότι έγινε μετά; Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ορχήστρα έκοψε τον καρσιλαμά και το γύρισε στο ζεϊμπέκικο!
Η ζωή σου δίνει καθημερινά μαθήματα, αρκεί να είσαι πρόθυμος να μαθαίνεις και να μην περιμένεις να τα βρεις όλα μέσα στα βιβλία.
Στο βαθμό που δεν σου αρέσει η μουσική που σου παίζει ο σύντροφός σου ( ο φίλος σου, ο εργοδότης σου και πάει λέγοντας) ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΧΟΡΕΥΕΙΣ! "

(απόσπασμα από το ¨Συντροφικότητα αλά ελληνικά, Γ. Πιντέρης , εκδ. Θυμάρι)

Οι περισσότεροι γκρινιάζουμε , πολλές φορές για τα πάντα .... Γκρινιάζουμε γιατί κουραστήκαμε να ακούμε καρσιλαμάδες! Αλλά ταυτόχρονα συνεχίζουμε να χορεύουμε και χτυπάμε και παλαμάκια! Μη σου πω ότι σπάμε και πιάτα στο τέλος! 
Δεν σου αρέσει ; Άλλαξέ το! Δεν μπορείς; Σταμάτα να χορεύεις! Αφουγκράσου τις ανάγκες σου ... συνειδητοποίησε τι κάνεις , συμφιλιώσου με ότι δεν μπορείς να αλλάξεις! 
Θέλει μαγκιά να σηκωθείς πάνω και να γυρίσεις το τραπέζι ανάποδα . Θα κάνει θόρυβο και θα τα σπάσεις όλα! Μήπως κάποτε χρειάζεται κι αυτό;

Καλημέρα! Καλή Κυριακή!