Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

Τι νόημα έχει να γράφω;


Σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς τεχνολογικά,
τι θέση έχει άραγε η σκέψη;
Κι αλήθεια προλαβαίνει να υπάρχει πρωτογενής σκέψη σήμερα;

Όλα έτοιμα, σαν το πακεταρισμένο φαγητό από τα κάθε είδους
ταχυφαγεία και πωλητήρια junk food (πωλητήρια θανάτου κατ'εμέ).
Έτοιμη, προπαρασκευασμένη σκέψη.
Χρειάζεται μόνο ζέσταμα, στους χι βαθμούς στο φούρνο μικροκυμάτων 
του εγκεφάλου! 

Θα μου πεις έτσι δεν ήταν πάντα;
Για αυτό δεν επινοήθηκε η γραφή, εφευρέθηκε ο τυπογράφος,
μπήκαν οι σκέψεις σε χαρτί, σε βιβλία;
Αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα, θα μάθαινες πουλάκι μου άραγε, 
δια της προφορικής οδού, τη σκέψη πιχι του Σωκράτη;

Δεν ξέρω. Προβληματίστηκα έντονα διαβάζοντας πρόσφατα ένα άρθρο
Πέρα όμως από τους μηχανισμούς της μνήμης με προβληματίζει έντονα
η επιπόλαιη ανάγνωση. 
Το διαρκές κοπιάρισμα, άνευ πραγματικής ουσίας.
Απλά το γέμισμα χώρου; Κάτι άλλο που μου διαφεύγει; 
Αν δεν είναι έτσι και κάνω λάθος, 
θα έπρεπε σε αυτή την περίπτωση να ζούμε όλοι μας φανταστικές ζωές,
χωρίς προβλήματα, πλημμυρισμένοι από ευτυχία,
 αφού όλα όσα προβάλλουμε έχουν να κάνουν με τσιτάτα περί ευτυχίας, 
κείμενα αυτοβοήθειας, άρθρα με υποδείξεις και λύσεις για κάθε πρόβλημα.

Ίσως να ευθύνεται για αυτό η τεράστια προσφορά.
Ή η έλλειψη χρόνου. 
Ή μήπως η ενασχόληση με δραστηριότητες άνευ ουσίας;
Πώς να τα προλάβει εξάλλου κανείς όλα;
Το να έχεις καθημερινή και διαρκή παρουσία 
στο facebook, στο twitter,
στη μπλογκόσφαιρα, να απαντάς στα μέιλια σου, 
να βλέπεις άπειρες δημοσιεύσεις στο pinterest και στο instagram,
να παρακολουθείς vlogs στο you-tube, να σφάζεσαι στα σχόλια 
με όσους δεν συμφωνείς, 
να παρακολουθείς trash tv και να μην χάνεις επεισόδιο 
σε 4-5-6-7 τηλεοπτικά προϊόντα, όχι προγράμματα,
να ανεβάζεις instastories και 3-5-10-20 φωτογραφίες και selfies καθημερινά, 
αλήθεια πόσο χρόνο σου αφήνουν στο τέλος όλα τούτα
για σκέψη, προβληματισμό, σοβαρή μελέτη;

Χάθηκα. Αυτό είναι γεγονός. 
Δεν αρκούν οι σποραδικές εμφανίσεις μου
εδώ, αλλά και στα μπλογκς σας, για να δηλώσουν παρουσία.
Δεν χάθηκα όμως γιατί αναλώνομαι στα σόσιαλ μίντια
και σε όσα ανέφερα παραπάνω -χωρίς αυτό να σημαίνει 
ότι όποιος έχει παρουσία σε πολλά από αυτά είναι για μένα ντε και καλά
επιπόλαιος και χασομέρης! ☺

Αποφάσισα όμως να αφιερώνω χρόνο στα ουσιαστικά, όσο μπορώ.
Να ολοκληρώνω ότι ξεκινώ!
Να μην είμαι επιπόλαιη.
Να μην είμαι κοινωνική και καλή με όλους!
Να κόψω τις καλημέρες, τα καλομηνιάσματα και τις καλοσαββατοκύριακες ευχές
λες κι αν δεν ευχηθώ εγώ δεν θα πάει καλά 
η μέρα, η εβδομάδα,ο μήνας, τα ΣΚ σου!

Αναρωτιέμαι όμως όλο και πιο συχνά...
Τι νόημα έχει να γράψω; 
Και ποια είμαι εγώ που πρέπει να κοινοποιώ τη σκέψη μου;
Ποιος νοιάζεται;
Τι στο καλό έκανα εφτά χρόνια εδώ μέσα; 
Μήπως η επίφαση δημοσιότητας (της ποιας; ☺) μας διαβρώνει;
Κερδίζουμε ή χάνουμε από όλη αυτή την ιστορία των σόσιαλ μίντια,
όχι του διαδικτύου γενικότερα; 

Κρατάω για την ώρα όπως θα έχετε καταλάβει το μπλογκ περισσότερο για τα διαδικτυακά δρώμενα , δικά μου και της μπλοκογειτονιάς.
Γιατί αποτελούν κίνητρα για δημιουργία κι εξέλιξη.
Κι αυτό είναι κάτι που το αναγνωρίζω στο χώρο και χαίρομαι πολύ
που έκανα το μπλογκ και που γνώρισα πολλούς από σας.
Θεωρώ ότι υπήρξα τυχερή κι ευλογημένη καθώς με αφορμή το 
μπλόκινγκ γνώρισα ή και συνάντησα αξιόλογα άτομα.
Και αυτό, ναι! Είναι τεράστιο κέρδος!



Για την ώρα συνεχίζει ο διαγωνισμός
Άλλαξέ το #3.
Και μάλιστα θέλω σήμερα να δώσω παράταση για μία εβδομάδα.
Όχι γιατί δεν έχω συμμετοχές- κάθε άλλο-
αλλά γιατί δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο να είμαι έτοιμη στις 3 μέρες
που έχουν απομείνει σύμφωνα με τον αρχικό μου προγραμματισμό. ☺

Οπότε, πάμε για καταληκτική ημερομηνία
την Πέμπτη, στις 22/02 και ώρα 8:00 μμ 
προθεσμία για τις συμμετοχές σας.
Θα το βλέπετε και ψηλά κι αριστερά στο μπλογκ για να μην το ξεχνάτε.

Προβληματίστηκα στο αν θα αφήσω στην ανάρτηση αυτή
 ανοιχτά ή κλειστά τα σχόλια.
Δεν θέλω βλέπετε κανάκεμα.
Γνωρίζω ότι κάποιοι θέλετε να γράφω πιο συχνά, σας λείπω, ετσετερά.
Μα θα ήθελα να μάθω...
Είστε μήπως πιο αισιόδοξοι από μένα;
Έχετε κι εσείς τους ίδιους προβληματισμούς;
Τι φταίει;
Πιστεύετε ότι υπάρχει φως στο τούνελ; 

Ευχαριστώ θερμά όσους είναι κοντά μου,
ακόμα κι όταν χάνομαι!


@ριστέα


100 σχόλια:

  1. Σου ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο, αλλά ας μην έβαζες τέτοιο θέμα, αν δεν ήθελες να γράψω έκθεση 😂😂 Μιας και δεν σε κουράζω όμως συχνά, χαλάλι μου, ναι?! 😛

    Σκέψη υπάρχει σίγουρα, το θέμα είναι κατά πόσο υπάρχει κριτική σκέψη και αντίληψη. Αυτό και εμένα με προβληματίζει πολύ.

    Πάμε τώρα στα άλλα. Μου λείπεις όταν χάνεσαι. Κι όχι επειδή σε έχω συνηθίσει, αλλά επειδή ποτέ δεν έχω έρθει στο blog σου κι έχω συγχυστεί ή "περάσει άσχημα", οπότε το έχω συνδυάσει με κάτι όμορφο και θετικό. Καταλαβαίνω όμως ότι νιώθεις την ανάγκη, να αφιερώσεις χρόνο αλλού, σε πράγματα που προς το παρόν σε γεμίζουν περισσότερο.

    Ο προβληματισμός σου, είναι και δικός μου. Και ειδικά σε περιόδους που η λογοκλοπή στο blog μου οργιάζει, τον σκέφτομαι αδιάκοπα. "Τι νόημα έχει να γράψω;".
    Έχω καταλήξει όμως, ότι γράφω για να εκπληρώνω μια προσωπική μου ανάγκη έκφρασης, αλλά και γιατί αγαπώ την αλληλεπίδραση που έχω με τους bloggers. Ξέρω ότι τώρα κοντά δεν θα γίνω σταρ και ξέρω ότι όσα γράφω, μπορεί να μην αφορούν και κανέναν άλλον. Όμως εγώ περνάω καλά κι όσο δεν ενοχλώ κανέναν, θα συνεχίσω να περνάω καλά.

    Εχω πάψει κι εγώ να είμαι κοινωνική και μιας και μιλάμε για blogs, έχω πάψει να περνάω από πολλά blogs. Όχι από κακία ή αντίδραση, αλλά επειδή δεν προλαβαίνω. Έχω διάβασμα και υποχρεώσεις. Νομίζω όμως, ότι η παρέα μας αυτά ούτε τα παρεξηγεί, ούτε τα μετράει. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω. Και στο τέλος της ημέρας, σε όσους αγαπώ τη γραφή τους και εκτιμώ τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το εκάστοτε blog, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο έστω και για ένα "γεια".

    Και για να απαντήσω και στα ερωτήματα σου, είσαι η Αριστέα, μια πολυτάλαντη πυργοδέσποινα και προσωπικά, επειδή έχω και μια επικοινωνία μαζί σου, λατρεύω την έκφραση σου και στο γραπτό και στον προφορικό λόγο. Έχεις ωραίες σκέψεις, απόψεις που πρέπει να ακούγονται και ας μην συμφωνούν όλοι. Χαίρομαι που μένεις και συμμετέχεις και στα διαδικτυακά μας δρώμενα, αλλά κάποια στιγμή, θέλω να σε δω να επανέρχεσαι με σκέψεις σου. Προβληματίζεις όμορφα και αυτό είναι σημαντικό. Να κοίτα απάντηση που σου έδωσα, ούτε ανάρτηση δεν κάνω με τέτοια έκταση 😛😛😛😛
    Τεσπα, θα το κλείσω κάπου εδώ, γιατί έχω και τενοντίτιδα και αρχίζω να πονάω.
    Ματς μουτς και σόρυ και πάλι για το μεγάλο σχόλιο!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρίνα μου!
      Καταρχάς, μην ανησυχείς για το μεγάλο σχόλιο. Όπως θα δεις παρακάτω υπάρχουν αρκετά μεγάλα σχόλια, γιατί και η ανάρτηση το σηκώνει, αλλά και όσοι μαζευτήκατε έχετε κάτι ουσιαστικό να πείτε και σας ευχαριστώ θερμά για αυτό. Κι εγώ όμως χαίρομαι, γιατί έβαλα σημαντικά θεωρώ θέματα στο τραπέζι. Πίνω λοιπόν τον καφέ μου και κάνουμε κουβεντούλα -όσο μας επιτρέπει το μέσον.

      Πολύ σωστά επισημαίνεις για το αν υπάρχει κριτική σκέψη και αντίληψη, όχι απλά σκέψη, κάτι που μου διέφυγε να το ξεκαθαρίσω στην ανάρτησή μου- μα αυτό ακριβώς είχα στο νου μου!

      Κατανοώ απόλυτα αυτό το "προσωπική ανάγκη έκφρασης". Αυτό μάλλον το ένιωσα κι εγώ όταν ξεκίνησα, το νιώθουμε όλοι όσοι αποτυπώνουμε κάτι δικό μας στο χαρτί μας ή στον υπολογιστή μας.

      Η δική μου αρχική σκέψη κι απορία είναι μία : Γιατί νιώθουμε την ανάγκη της δημοσίευσης;
      Η δημόσια κοινοποίηση συμπεριλαμβάνει ένα κομμάτι που έχει να κάνει με τον ναρκισσισμό, κι όσο κι αν μας κακοφαίνεται είναι ΑΛΗΘΕΙΑ!

      Εγώ δεν είπα μην γράφεις Αριστέα, Μαρία, Μαρίνα Κλεοπάτρα. Εγώ αναρωτιέμαι γιατί αναρτούμε σε κοινή θέα αυτό που γράψαμε! Ποιος ο σκοπός; Ποια ανάγκη μας σπρώχνει; Τι κρύβεται από πίσω.
      Κατανοώ απόλυτα μία εκ των απαντήσεων: Επικοινωνία στο σχολιασμό. . Αλλά μετά περνάμε στο κομμάτι του πώς γίνεται - όπως γίνεται στα 98% των περιπτώσεων...μας καλύπτει άραγε; Πόσο συχνά μπορεί να γίνεται κάτι τέτοιο; Πολλές φορές θέλω να γράψω πολλά, αλλά δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο. Κι αλήθεια, χωρίς επαφή εκ του σύνεγγυς τι σόι συζήτηση γίνεται. Τις περισσότερες φορές είναι ένα επιδοκιμαστικό σχόλιο. Συμφωνούμε, εντυπωσιαζόμαστε, το κρατάμε για προβληματισμό ... όχι ότι είναι κακό. προς θεού. Πόσο αληθινό είναι αναρωτιέμαι. Μήπως όλα αυτά είναι επιδερμικά;

      Υπάρχει επίσης και η επιλογή της διαδικτυακής επικοινωνίας, κάνω φίλους, γνωρίζω αξιόλογους ανθρώπους και πολλές άλλες πιθανόν ( και με το τελευταίο θα συμφωνήσω απόλυτα κι εγώ).

      Δεν παραβλέπω όλες τις καλές πιθανές απαντήσεις. Στέκομαι μόνο στην όποια ανάγκη προβολής αλλά και στο χρόνο που απαιτεί όλο αυτό που συμβαίνει όλο και περισσότερο στην διαδικτυακή εποχή μας. Δεν γίνεται να είμαστε παντού. Κι όποιος το κάνει ξεγελάει πρώτα απ' όλα τον εαυτό του.

      Εγώ προσωπικά , για να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο διάβασμα (λογοτεχνία) τους προηγούμενους μήνες και σε βιβλία ουσιαστικής μελέτης το τελευταίο διάστημα, αναγκαστικά απομακρύνθηκα από την πολλή συνάφεια. Διαπίστωσα ότι δεν γίνεται διαφορετικά.

      Τι να πω...Γκρινιάζω για να γκρινιάξω μάλλον!
      Θα ήθελα η μέρα να έχει περισσότερες ώρες, ο εγκέφαλός μας περισσότερη χωρητικότητα, κι εγώ σαν μια άλλη θεά Κάλι να έχω χέρια που ζυμώνουν ψωμί, (ολικής, μην ξεχνιόμαστε☺) χέρια που ντεκουπάρουν και εγώ να διαβάζω το βιβλίο μου! Απλά πράγματα δηλαδή!

      Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου Μαρινάκι μου γλυκό!
      Σε φιλώ!


      Διαγραφή
  2. Αριστέα μου καλησπέρα σου.
    Η Εξομολόγηση της ψυχής σου είναι ποταμός και να ξέρεις, δεν είναι εύκολη η απάντηση διά της γραφής.
    Τέτοια θέματα απαιτούν φυσική παρουσία και τετ α τετ για να συζητηθούν με καθαρή καρδιά.
    Μπορώ, να σταθώ σε 2-3 πράγματα καλή μου που σε βασανίζουν:
    Άκου: η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ είναι εκεί έξω....! Δεν είναι στα social media που ξεφυτρώνουν σαν μικρόβια ολόγυρά μας.
    Όλες αυτές οι πλατφόρμες: facebook, twitter, instagram και πάει λέγοντας, πολλές φορές των ιδίων εταιρειών, ΠΟΙΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥΣ ;
    η ΜΑΛΑΚΥΝΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ θα το πω στα ίσια...!
    Η ΚΑΘΗΛΩΣΗ των ανθρώπων στα κλουβιά τους....!
    Όχι γλυκιά μου. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να είσαι σε όλα αυτά. Από που κι ως που.
    Εκτός αν είσαι εταιρεία ή οργανισμός και οφείλεις να κάνεις δημόσια παρουσία και marketing.
    Ως φυσικό πρόσωπο, ως ΑΡΙΣΤΕΑ, ότι γουστάρεις εσύ θα κάνεις.
    Θα μπεις λίγο στη σελίδα σου σε αυτά ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ και ΟΣΟ ΘΕΛΕΙΣ.
    Η Πραγματική δημιουργία είναι ΕΔΩ...!
    Στο μπλογκ σου.
    Εδώ είναι η έκφραση, ο λόγος σου, το έργο σου, τα δρώμενά σου.
    Εδώ παράγεις έργο Αριστέα....! Όχι στα φατσαμπούκια και στις μαλακίες.
    Μάθαμε να θεωρούμε αυτές τις πλατφόρμες ακόμα ικανές και για ...επανάσταση τρομάρα να μας έρθει.
    ΛΟΙΠΟΝ γιατί στα ...ζάλισα (συγγνώμη για το λόγο μου, αυθορμητος είναι)
    ΜΕΝΕΙΣ ΕΔΩ.....! ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΕΔΩ....!
    ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΕΔΩ...! Εδώ σε γνώρισα Αριστέα, όχι στο φατσαμπούκι. Εδώ κατάλαβα την ποιότητά σου, όχι στα λάικ σου και στα social media.
    Συνεπώς, οργανώνεις το χρόνο σου, τις προτεραιότητές σου και προχωράς.
    Την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Γιάννη μου!
      Άρα συμφωνούμε: σωστή και ουσιαστική επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων γίνεται μόνο σε πραγματικό χρόνο και δια ζώσης!

      Γιάννη μου, το θέμα μου δεν είναι πού είναι η ζωή. Δεν ψάχνω τη ζωή εξάλλου, δεν νομίζω να έγραψα κάπου κάτι τέτοιο. ☺
      Δεν βρίσκομαι στα σόσιαλ μίντια πέρα από ελάχιστα λεπτά και όχι καθημερινά. Θα το έχεις διαπιστώσει πιστεύω στο facebook καθώς είμεθα και "φίλοι" εκεί. Νομίζω πως χάνω τις περισσότερες κοινοποιήσεις σου!

      Η έκφρασή μου συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι όταν δεν δημοσιοποιώ Γιάννη μου. Έχω σταματήσει για παράδειγμα να ανεβάζω έργα μου από τον περασμένο Μάιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ σταμάτησα να δημιουργώ. Ένας βασικός λόγος που ανέβαζα μέχρι τότε τις δημιουργίες μου ήταν καθαρά διαφημιστικός. Είχα ένα χώρο με συγκεντρωμένη δουλειά, αν θελήσει κάποιος κάτι αντίστοιχο. Νομίζω ότι αυτό δεν είναι κακό, ειδικά όταν θες να ζήσεις από αυτό. Όταν όμως δεν ζεις και είναι για το κέφι σου γιατί άραγε το κάνεις; Θες να σε θαυμάσουν; Να ακούσεις καλά λόγια. Να επιβεβαιωθείς; Απορίες είναι , όχι κατηγορίες. Τα βάζω στο τραπέζι κι αυτά όπως και πολλά άλλα.
      Μένω εδώ για την ώρα, γιατί ποτέ δεν παίρνω βιαστικές αποφάσεις. Γιατί κάθε τι που κάνω το ζυγίζω . Άντε και γιατί σας αγαπώ βρε!!!

      Γιάννη μου , σε ευχαριστώ για την κατάθεση της δικής σου άποψης!
      Σε φιλώ ! :)

      Διαγραφή
    2. Αριστέα μου, θεώρησα την ανάγκη, αυθόρμητα να κάνω την εξής παρατήρηση:
      Η Χαρά της δημιουργίας αν μείνει μέσα σου μπορεί να σε σκοτώσει...! Όπως το ίδιο θα κάνει και η Θλίψη.
      Ο Άνθρωπος είναι ένα ον κοινωνικό. Το κάθε τι που θα δημιουργήσει, θα στήσει, θα πει, νιώθει να θέλει να το μοιραστεί.
      Αυτό είναι κανόνας ζωής.
      Δεν μπορείς να πάρεις τα βουνά και να κλειστείς εκεί.
      Αν κάποιος κάτι γράψει, κάτι ζωγραφίσει, κάτι χτίσει και το αναρτήσει, ή το παρουσιάσει. Και επίσης να μην είναι επαγγελματικό αλλά αυθόρμητο, ναι, θα το μοιραστεί Αριστέα μου.
      Γιατι το μοίρασμα είναι συλλογικότητα. Θα χαρώ με τη χαρά σου, θα κλάψεις με τη λύπη μου.
      Φυσικά υπάρχει και το καλάμι που καβαλάμε πολλοί. Και αυτο μέρος της ζωής μας Αριστέα μου.
      Συνεπώς εγώ θέλω να βλέπω τα έργα σου γιατί ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ Αριστέα μου, γέμισα όμορφες στιγμές και παραστάσεις, διδάχτηκα, έμαθα, παρακινήθηκα.
      Και ξέρεις κάτι ;
      ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να μου το στερήσεις. Να με κάνεις καλύτερο δηλαδή.
      Η Τέχνη δεν είναι για την τέχνη. Είναι για όλους μας.
      Θεωρώ ότι καταλαβαίνεις τα αισθήματά μου καλή μου.

      Διαγραφή
    3. Καλά έκανες Γιάννη μου κι έγραψες αυτό που πιστεύεις.
      Εγώ να δεις τον πρώτο καιρό πως ήθελαν να δείχνω τις δημιουργίες μου, στη μαμά μου, στην αδερφή μου, στη φιλενάδα μου... έστελνα παντού φωτό προτού μοιραστώ κι εδώ μέσα τη χαρά μου!
      Αλλά κάπου είπα, όπα! Σε όλα χρειάζεται μέτρο. Όχι άλλο χάιδεμα και θαυμασμός!

      Καλέ, ναι! Θα τα ανεβάσω κάποια στιγμή όσα μένουν ακόμα σε φακέλλους μέσα στο αρχείο μου. Απλά με κλειστά τα σχόλια. Όχι άλλα μπράβο, τι ωραία, υπέροχα!
      Δεν είμαι Πικάσο καλέ! Το ντεκουπάζ είναι μια τεχνική με βήματα. Το μαθαίνεις το κάνεις, ομορφαίνεις τα πράγματα. Ωραίο είναι, χρήσιμο. Ως εκεί.

      Αν θέλω να θαυμάσω ουσιαστική τέχνη πάω από του κούνελου τα μέρη που λες και βλέπω όλες εκείνες τις αναρτήσεις με τα 100 έργα ορόσημα στην ιστορία της ζωγραφικής ☺
      (με χιούμορ το σχόλιο αυτό Γιάννη μου!)
      Το ότι θαυμάζω την τέχνη κι εγώ εξυπακούεται. Με τη ζωγραφική ξεκίνησα εξάλλου κάποτε. Και έχω αρκετά βιβλία τέχνης.

      Το ψώνισμα φοβάμαι Γιάννη μου!
      Και μιλάω για μένα και μόνο . Δεν κρίνω τους άλλους! ☺

      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  3. Το "Άλλαξέ το" να το εφαρμόζουμε και στους εαυτούς μας. Αυτό κάνεις και μπράβο σου.
    Και συμφωνώ μέχρι κεραίας μαζί σου.
    Η πιο έντιμη & ώριμη αποδοχή αυτή που κάνεις και να δεις που θα λειτουργήσει και σαν "μεταδοτική σκέψη" σε όλους μας. Σε όσους τέλος πάντων, αντέχουν μια εσωτερική διεργασία αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης.

    Είμαι αισιόδοξη πως θα συνεχίσει να υπάρχει το blogging, αλλά πιο αναβαθμισμένο και ουσιαστικό. Απαλλαγμένο απ' τη λογική της ποσότητας και της υπερέκθεσης, αλλά σαν χώρος έκφρασης και συντροφικότητας, θα αντέξει στο χρόνο και θα γράψει τη δική του ιστορία. Η εποχή της "σέλφι" και του αυτοθαυμασμού, οδεύει στο τέλος της. Όσο νωρίτερα το αντιληφθούμε, τόσο καλύτερα.
    Αριστέα μου, σήμερα ξανασυστηθήκαμε και χαίρομαι ειλικρινά για τους προβληματισμούς και τις αποφάσεις σου. Είσαι απ' τους ανθρώπους που μένουν σταθεροί και προσηλωμένοι στο στόχο τους, γι αυτό και τον πετυχαίνουν. Οπότε, εις το επανιδείν, χωρίς δεσμεύσεις και άγχος, αλλά με ουσιαστικές προτεραιότητες και αξίες!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανελλάκι μου γλυκό!
      Ράιτ του δε πόιντ!
      Λες και είσαι κάπου μέσα στο μικρό μου κεφαλάκι κι επικοινωνούμε με ένα δικό μας σύστημα!
      "Εσωτερική διεργασία αυτοκριτικής" έγραψες και αμέσως...χαμογέλασα!

      Όταν σ' ένα τέτοιο θέμα διαπιστώνω πολλές φορές, ότι αντί να σταθούμε ώριμα κοιτάζοντας μέσα μας, προβάλλουμε άμυνες και δικαιολογίες θλίβομαι λιγάκι. Νομίζω τότε ότι μιλάω ακαταλαβίστικα. Να όμως που έρχεσαι και μου κλείνεις το μάτι!
      Το θέμα δεν είναι να απαντήσουμε, αλλά να αναρωτηθούμε. Μόνο εγώ ρε γαμώτο σκέφτομαι ότι όλη τούτη η δημόσια αφήγηση ενέχει κινδύνους;

      Σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλα όσα μου έχεις δώσει ως τώρα. Σου είπα μια μέρα ότι με βοήθησες με έναν λόγο σου. Έφθασε μία μόνο κουβέντα σου για να μου διώξει μια τεράστια θολούρα από τα μάτια!
      Να που τελικά δεν παραβλέπω τα καλά του διαδικτύου και του χώρου ειδικότερα. Απλά θέλω να ξέρω πού βαδίζω! Κάνω ένα feeback ας πούμε. Αναγκαίο παντού και πάντα!

      Σε φιλώ γλυκά μάτια μου ♥


      Διαγραφή
  4. Γεια σου Αριστέα μου

    Εμένα εκείνο που με στενοχωρεί , είναι που μικρά παιδιά , μπορεί και μηνών, αλλά άντε ας πούμε από ενός χρονού , που αντί να παίζουν με τα παιχνίδια τους , κρατούν το ρημάδι το κινητό , το τάμπλετ , το λάπτοπ με τις ώρες εκεί αποβλακωμένα , τους μιλάς και ούτε που σε ακούνε , χάνουν το νόημα της παιδικής τους ηλικίας , νομίζουν θα την ξαναβρούν
    αλλά δε φταίνε τα μωρά , φταίνε οι γονείς , τους δίνουν το ρημάδι και μετά , δε φτάνει αυτό , έχουν παράπονο ότι δε το αφήνουν , ότι κάθονται με τις ώρες

    Αυτό με τις σέλφι φωτογραφίες , πέρσι είχε μια 5ωρη κρουαζιέρα εντός της Κύπρου
    όλοι ,με τα ρούχα μας τα άνετα
    να περάσουμε όμορφα , να δούμε τις ομορφιές της Κύπρου μας από την πλευρά της θάλασσας , από το πλοίο κλπ

    οκ φυσικό είναι να βγάλεις φωτογραφίες των τοπίων , να μας βγάλει κάποιος άλλος μπροστά από ένα τοπίο , όχι σέλφι, να μας βγάλει άλλος

    είχε μιαν ,ήρτε μου να τη πιάω να την πετάξω που το πλοίο κάτω

    ντυμένη και βαμμένη με το ψηλοτάκουνο
    λες και θα πήγαινε σε νυχτερινή έξοδο σε κέντρο , σε κλαμπ κλπ

    το μαλλί της χτενισμένο {οχι πρόχειρο σε κότσο εννοώ}

    και 5 ωρες που ήταν η κρουαζιέρα

    τούτη εθεωρούσε καλό να βγάζει σέλφις

    οχι να χαρει την κρουαζιερα και τη στιγμη και τις ομορφιες της Κυπρου μας κλπ

    Οσο για το να γραφεις , ναι να γραφεις ,να μη το σταματησεις και οπως ειπε και η Μαρίνα πριν και μενα μου ελειψαν και οι αλλες αναρτησεις σου , η αλλη σου θεματολογια ,

    και τα δρωμενα σου ειναι καλα και να τα συνεχισεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητό μου Δελφινάκι.
      Την ίδια ανησυχία έχω κι εγώ για τα μικρά παιδιά.
      Η χρήση της τεχνολογίας χωρίς όρια, και από μικρή ηλικία, ενέχει πολλούς κινδύνους.Τα παιδιά, έχοντας ανώριμο εγκέφαλο δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την πραγματικότητα από έναν εικονικό και ψεύτικο κόσμο.
      Η ανεξέλεγκτη χρήση των τάμπλετς και των έξυπνων κινητών τα εθίζει σιγά σιγά στην εικόνα και όχι στην κατανόηση και τη χρήση της λογικής. Δεν θέλω να είμαι Κασσάνδρα προμηνύοντας κακά μαντάτα, αλλά τα βλέπω λίγο σκούρα τα πράγματα για το μέλλον, δυστυχώς....

      Όσο για τις σέλφις που ανέφερες ...αυτό το θέμα κατάντησε πραγματικά αστείο.

      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου μάτια μου!
      Να'σαι καλά!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
    2. Α να πω εδώ ότι εγώ δεν είμαι των σελφις ούτε μου αρέσει να βγάζω η ίδια τον εαυτό μου

      Διαγραφή
  5. το πρωι έγραφα τα ιδια για να κανω μια αναρτηση και την εσβησα μετα!Μα τι σύμπτωση μολις ειδα την ανάρτησή σου ,γιατι μετα ξεκινησα να γραφω τι κανω τωρα που απεχω απο το μπλογκ μου ,που ειναι μερικα απο οσα αναφερεις...νομιζω όμως πως δεν πρεπει να μας ενδιαφερει για το ποιος νοιαζεται για οσα γραφουμε.Εμεις να περναμε ωραια ,να ασχολουμαστε στον ελευθερο χρονο μας και να περνανε ωραια άλλοι όταν μας διαβαζουν και να ξεχνιουνται έστω για 2 λεπτα ,οσο διαρκει η αναγνωση των όσων γραφουμε.Νομίζω πως μόνο εμεις εδω στην Ελλαδα το έχουμε δει σαν υποχρεωση π.χ μου σχολιαζεις ,οποτε ειμαι υποχρεωμενη να ερθω κι εγω να σχολιασω κι αν οχι κανω ''εμπαργκο''....σκεφτομουν πως σε όλα τα πραγματα .έρχεται καποτε ο κορεσμός και ακολουθουν άλλα. Δεν ειναι κατι κακό για εμενα αυτο...Ε ,δεν γιναμε και Όπρα (δηλαδη ξακουστες μεσα απο το μπλογκινγκ)για να μας διαβρωσει...κερδισαμε γιατι ειμασταν τυχερες να γνωρισουμε αξιολογους ανθρωπους που μας έκαναν κι εμας καλυτερες! Νομιζω πως μεσα απο αναρτησεις τα εχουμε ξανασυζητησει αυτά τα θεματα και ειχαμε βγαλει το συμπερασμα πως θα κανουμε και θα γραφουμε ο,τι μας αρεσει όποτε μας αρεσει ...ή όχι χαχαχα μηπως να βγουμε για καφεδακι να μου τα ξεδιαλυνεις;
    Πάντως ειμαι χαρουμενη γιατι έγραψε μια αναρτηση ένα δικο μου προσωπο και απο το πουθενα τού σχολιασαν άτομα που εχω πανω απο χρονο να σχολιασω στο δικο τους μπλογκ!Εσυ πού εισαι κυρία μου;;;
    Φιλάκια και καλη συνεχεια σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω, φυσικά εμείς να περνάμε καλά. Γιατί υπάρχει κι εκείνη η ομάδα μπλόγκερς με πιο ανάλαφρη θεματολογία, που κάνουν κέφι και χιούμορ και είναι υπέροχο που υπάρχουν. Σε αυτό το σημείο ήταν έντονη η έλλειψή σου να πω! Ευτυχώς που υπάρχει και μια Αρτίστα δηλαδή και έσωσε την κατάσταση τόσο καιρό! ☺

      Βέβαια, στο νου μου δεν είχα το μπλόκινγκ αυτή τη φορά. Το έχουμε εξαντλήσει ως θέμα, δόξα τω θεώ σε άλλες αναρτήσεις. ☺ Έχει περισσότερο να κάνει με μια αυτοκριτική, και μια προσωπική διαδικασία που έχω ξεκινήσει. (Τα υπόλοιπα από κοντά φιλενάδα!!!)

      Φιλάκια πολλά κοριτσάρα μου!

      Διαγραφή
  6. Αρχικά, ευτυχώς λες πως μαζεύτηκαν οι συμμετοχές, γιατί ήμουν με το μίξερ στο χέρι, για να δημιουργήσω κείνο το γαστριμαργικό έργο τέχνης, που λέγαμε. :P

    Και τώρα παίρνω το σοβαρό μου ύφος... Διάβασα 2-3 φορές τους προβληματισμούς σου, έτσι, να τους εμπεδώσω, και θέλω να σου πω: τους συμμερίζομαι απόλυτα. Σίγουρα στα δεδομένα πρέπει να βάλουμε πως ο καθένας έχει τη δική του αντίληψη, τη δική του θέληση στο κατά πόσο θέλει να κουράσει τη κούτρα του για κάτι, στο πώς θέλει να περνάει τον χρόνο του ή/και στο πόσο αναγκάζεται ακόμα να τον περνάει με τον ΧΥΖ τρόπο (βλ ανεργία, μαμά με παιδιά στο σπίτι που ίσως να μην έχει τη δυνατότητα για κάποια πράγματα, άνθρωποι με προβλήματα υγείας που αυτό είναι μια παρηγοριά γι' αυτούς κ.α.)γιατί κάποια πράγματα είναι κι ευκαιριακά, όχι μόνιμα. Και για τις ευτυχισμένες ζωές που θα έπρεπε να έχουμε, δημοσιεύοντας αντίστοιχα πράγματα, δεν συμφωνώ απόλυτα. Δεν είναι κάτι a priori, αλλά ένα μέσο για να φτάσεις σ' αυτό. Σα να κάθεσαι στον καθρέφτη και να κάνεις αυθυποβολή, ένα πράμα. Για μένα, τελικά, έχει σημασία τι σε γεμίζει και σ' ευχαριστεί, λοιπόν (ακόμα κι η κενότητα κι η απραξία, αν είναι αυτό που θέλει ο άλλος). Και νομίζω πως κι αυτή είναι η ουσία στο γράψιμο. Γράφουμε πρώτα για εμάς, κι έπειτα αν θέλουμε το δημοσιεύουμε για ν' ακούσουμε άλλες τοποθετήσεις. Και δεδομένου αυτού: έχει νόημα να γράφεις. Και με το πλαισίωμα των φίλων εδώ, κερδίζεις κι άλλα πράγματα. Βέβαια, υπάρχουν πράγματα που μπορούν να χαλούν κάποιον. Προσωπικά, δεν μ' αρέσει το υποχρεωτικό μου ήρθες-θα σου έρθω. Πιθανώς πολλοί μπαίνουν/με σ' αυτό το τριπάκι, κι αυτό τελικά είναι κάτι που μας κουράζει. Έπειτα, τα σχόλια που ουδεμία σχέση έχουν μ' αυτό που μπορεί να έγραψε κάποιος. Καταλαβαίνω πως αθώα και γλυκά γίνεται ό,τι γίνεται, αλλά 1-2-3-5-10 κουράζει αυτό. Για να πεις μια καλημέρα και δυο λόγια, υπάρχουν άλλοι χώροι, καταλληλότεροι απ' τον προσωπικό χώρο κάποιου που εκθέτει τη ψυχούλα του. Είναι προτιμότερο να μη πει τίποτα κανείς, παρά να δημιουργηθεί ένα κατεβατό άσχετων σχολίων. Βέβαια, αυτή είναι η δική μου άποψη κι εννοείται πως δεν την επιβάλλω σε κανέναν κι ούτε θα κακοχαρακτηρίσω κάποιον που το κάνει ή θέλει να πηγαίνει έτσι. Απλά τα blogs είναι διαφορετικά στο δικό μου μυαλό. Σαν ένας χώρος προβληματισμού κι ανταλλαγής απόψεων. Ο άλλος ξόδεψε χρόνο για να καταφέρει να φτιάξει μια ιστορία, ένα ποίημα, να καταγράψει σκέψεις, συναισθήματα, ανησυχίες και προβληματισμούς. Εφόσον κάτσω να σχολιάσω, θα πρέπει να προσπαθήσω να τιμήσω αυτά τα πράγματα - κι έτσι προσπαθώ να κάνω. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο για τον γράφοντα, όταν έχει ν' απαντήσει σε τέτοιες τοποθετήσεις. Συνεχίζεις να το αποζητάς αυτό, δεν σε κουράζει. Τέλος πάντων, είναι μεγάλη η συζήτηση που άνοιξες, και ο χώρος ακατάλληλος για τόσο εκτενή ανάλυση. Το σίγουρο είναι πως, προσωπικά, μου λείπεις όταν χάνεσαι. Το μυαλό μας βαδίζει στα ίδια σοκάκια με τον ίδιο τρόπο, κι αυτό είναι κάτι που μ' αρέσει και το αποζητώ. But... Πάνω απ' όλα, να 'σαι εσύ χαρούμενη, επενδύοντας τον χρόνο σου εκεί που νομίζεις καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν διαφωνώ καθόλου με τις σκέψεις σου και το ξέρεις.
      Απλά το θέμα μου δεν είναι αυτό καθ'εαυτό το μπλόκινγκ. Όπως σχολίασα πιο πάνω, πιο κάτω , δεν θυμάμαι,έχασα τον μπούσουλα ☺, το έχουμε θίξει το θέμα σε άλλες αναρτήσεις κι εδώ μέσα και σε άλλα μπλογκς.

      Δεν με απασχολεί η συμπεριφορά του κάθε μπλόγκερ, τι θα σκεφτεί για μένα, για τη σιωπή μου ή την γενικότερη απουσία μου. Πηγαίνω όπου με βγάλει ο δρόμος μου κι όταν μπορώ, είμαι τελευταία και νομίζω ότι το καταλαβαίνεις. Νιώθω αυτή την ελευθερία που κι εσύ νιώθεις μην έχοντας πια ιστολόγιο.
      Και φυσικά πρέπει να μπορεί να με τραβήξει μια ανάρτηση για να πάω. Γιατί αλλιώς να πάω και να χάσω χρόνο από αλλού; (Για να είμαι κοινωνική; Ή για να μου ανταποδώσουν; )

      Την υπερέκθεση έβαλα στο τραπέζι. Την προβολή και τι κόστος έχει στην προσωπικότητά μας με το χρόνο. Κατά πόσο είναι εφικτό τελικά να γίνεται ουσιαστική συζήτηση σε σοβαρά θέματα έτσι όπως γίνεται ο σχολιασμός, Και τέλος, αν αφομοιώνουμε όλα όσα διαβάζουμε.
      Γιατί καταντάει λίγο υποκριτικό να τα βρίσκουμε όλα υπέροχα , εξαιρετικά, να έχουμε άποψη επί παντός του επιστητού και μετά στη ζωή μας να τα κάνουμε όλα μπάχαλο.

      Το fake θέλω να τραπεζώσω! Αυτή την αφήγηση που κάνουμε και καταλήγουμε να την πιστεύουμε στο τέλος , γιατί ω, έχουμε ανάγκη να την πιστέψουμε, για να συνεχίζουμε μια ζωή που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να τη βελτιώσουμε. Θα μπορούσα να μιλήσω με συγκεκριμένα παραδείγματα εδώ, αλλά φοβάμαι θα ξεφύγω ( και δεν εννοώ θα πλατιάσω ☺)

      Ίσως συνεχίσω εκεί που το αφήσαμε το πρωί, ίσως κι από το όφωνο, Ε κοριτσάρα μου;

      Διαγραφή
    2. Εγώ δεν φοβάμαι τις καταστάσεις που από μόνες τους δεν είναι κακές. Φαινομενικά είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά βρισκόμαστε σε διαφορετικές αφετηρίες (βάλε βιώματα, βάλε περίγυρο, βάλε προσωπικότητα κλπ), οπότε κάτι που στη Μερόπη έχει αρνητικό αντίκτυπο στον Ερμόλαο μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, και μάλιστα σε θεαματικό επίπεδο. Θα μπορούσα να το εξηγήσω ακόμη καλύτερα και πιο αναλυτικά με παραδείγματα, μα νομίζω ξέρεις τι εννοώ, οπότε να μη σε κουράσω. Έχω δει πολλούς να κράζουν τούτο το μαραφέτι, τους ανθρώπους πίσω από ένα μαραφέτι και τα τοιαύτα. Προσωπικά, χρωστώ πολλά στο μαραφέτι, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους που έζησα μέσα απ' αυτό. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως κάποια ΧΥΖ συνηγόρησαν στο να είμαι αυτή που είμαι σήμερα, ξεκλειδώνοντας πολλές πτυχές μου που διαφορετικά μπορεί να ήταν μέχρις τώρα κλειδωμένες, ή/και βοηθώντας με, εν αγνοία τους, να απαλύνω το μαύρο διάφορων πραγμάτων που ζω/ζούσα. Άρα, καταλήγουμε σ' αυτό που υπογραμμίζεις πολύ σωστά κι εσύ: την ατομικότητα. Το πώς επηρεάζεται, τις επιλογές της, η συνεχής ανησυχία κι επεξεργασία. Αυτό το συνεχές γράψε-σβήσε. Κι όπως έλεγα πιο πάνω, πριν με πάρει το κύμα τής σκέψης μου και με ξεβράσει σε αλυσυδωτές σκέψεις, δεν φοβάμαι πράγματα που δεν έχουν από μόνα τους ταυτότητα, παρά την κερδίζουν απ' τον δικό μας χειρισμό, αλλά το δικό σου συμπέρασμα στην απάντησή σου: το πώς περιχαρακώνουμε την αντίληψή μας και τη βάζουμε σε κουτάκια για να μη χαλούμε τη βολή και τη ζαχαρένια μας. Ή, τουλάχιστον, αν πάρουμε σαν δεδομένο πως τόσο κόβει σε κάποιον, τη θέλησή του να αναλώνεται σε ανούσια πράγματα κι ούτε κατ' ελάχιστο σε κάτι άλλο που θα του αφήσει τόσα άλλα οφέλη. Και μέχρι ενός σημείου το λέω με αγανάκτηση (μη σου πω και με τρόμο!), καθώς το έχω βιώσει πάρα πολύ έντονα από άτομα που δεν μπορούσα ν' αποφύγω και το ζούσα ολοζώντανα μπροστά μου. (Αν αρχίζω να συνηθίζω και να μοιάζω στο τέρας, δεν ξέρω τι θα κάνεις, θα πάρεις το πρώτο λεωφορείο και θα έρθεις να μου βαράς αλλεπάλληλα χαστούκια, μπας και συνέλθω!)

      Άλλη μια συμπλήρωση θα κάνω και θα κλείσω. Για την ουσιαστική συζήτηση μέσω σχολιασμού, δεν είναι πάντα η έλλειψη χρόνου/διάθεσης/βάλε-ό,τι-θες, θα έλεγα πως είναι κι ένα αίσθημα «δεν θέλω να γίνω κουραστικός/η». Βλέπουμε γύρω μας ένα "fast food" και νομίζουμε πως αν κάτσουμε να γράψουμε κάτι εκτενές, να θέσουμε ερωτήματα κλπ γινόμαστε κουραστικοί και φορτικοί. Πιστεύω πως κατά ένα μέρος ισχύει κι αυτό.

      Πάντως, δεν ξέρω για σένα και για τους φίλους σου εδώ, αλλά εγώ το καταευχαριστήθηκα όλο αυτό. Αχχχχ! Να το ξανακάνουμε! Όχι τόσο για τις δικές μου σκέψεις (αυτές τις ξέρω!), όσο στο να διαβάζω τις δικές σου θέσεις και των υπόλοιπων φίλων. Δεν έχω χάσει απάντηση που γράφτηκε, όπως και γενικότερα συνηθίζω να παρακολουθώ μ' ενδιαφέρον σχόλια που γράφονται εδώ κι εκεί. Εν τέλει, είναι ωραίο ακόμα και το να συμφωνούμε μη βγάζοντας κάτι καινούριο. Αν μη τι άλλο, λαδώνουμε τις μηχανές μας και παραμένουμε σε εγρήγορση, μιας -κι ως γνωστόν- οι άνθρωποι τείνουμε να ξεχνάμε εύκολα και να χάνουμε πορεία.

      (Εννοείται πως θέλω να συνεχίζεις... Θες από εκεί που το αφήσαμε το πρωί; Θες απ' το τηλέφωνο; Θες με ταχυδρομική αλληλογραφία; Θες με περιστέρι; Δεν με νοιάζει ο τρόπος, με νοιάζει η παρέα σου!♥)

      Διαγραφή
    3. Δεν ήθελα να κρίνω κανέναν. Ούτε να τσουβαλιάσω.
      Δεν μπορώ να αποφύγω κάποιους προβληματισμούς που μας αφορούν όλους, μα στόχος μου είναι τι κάνω εγώ! Τι κάνω, γιατί το κάνω, ή σε τι ωφελεί όλο αυτό.

      Σχεδόν οι περισσότεροι τονίσατε στα σχόλια σας θετικές επιδράσεις από τη δημοσιοποίηση τόσο λογοτεχνικών κειμένων μας όσο και σκέψεων μας.
      Δεν τα αγνοώ. Ούτε τα παραγράφω.

      Μιλάω για κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν άπτεται όλων των θεματολογιών.
      Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να μοιράζεσαι γνώση και εμπειρία, διαφορετικό να είσαι ταλέντο και αυτό που μοιράζεσαι να αποτελέσει κίνητρο για άλλους, ή να τους βοηθήσει κάπου, εντελώς διαφορετικό να θες απλά να κοινωνικοποιηθείς γιατί νιώθεις μόνος και το μέσον μπορεί να στο προσφέρει και με όση ανωνυμία θες (για τους πολύ ντροπαλούς).

      Στέκομαι μόνο στο κομμάτι της ζημιάς και αυτό ήθελα να ζυγίσουμε!
      Νομίζω ότι με νιώθεις.... :))
      Μάκια

      (Θα ήθελα να το συνεχίσω εδώ, αλλά έχω πολύ λίγο χρόνο απόψε και είναι πολλά τα σχόλια που ακολουθούν! Για το όφωνο ισχύει μέσα στο ΣΚ ναι;)

      Διαγραφή
  7. Αγαπητή μου Αριστέα,

    Επειδή κι εγώ νιώθω, εδώ και αρκετό καιρό, σχεδόν όπως κι εσύ. Επειδή οι ίδιες σκέψεις στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Κάτι που εδώ και καιρό, σκιάζει, παρασέρνει το μυαλό και σπέρνει ερωτηματικά και ανησυχίες. Το έγραψα προ ημερών στην τελευταία μου ανάρτηση και να που τόσο εύλογα, τα ερωτηματικά, οι απορίες και οι ανησυχίες μου απαντήθηκαν σήμερα από σένα.

    Επειδή συμφωνώ απόλυτα με τα όσα πολύ σωστά αναφέρεις και για να μην μακρηγορώ σε παραπέμπω –και θα το επιβεβαιώσεις– στην ανάρτηση: Καθρέφτης η θολωμένη εικόνα μας… (http://mithymnaios.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html)

    Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας.

    Σύμμαχος λοιπόν και ταπεινός σου ακόλουθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στράτο, όταν διάβασα την ανάρτησή σου εντυπωσιάστηκα με την ταύτιση απόψεων, σχεδόν σε ταυτόχρονη χρονική στιγμή.
      Μα δεν είναι εντυπωσιακό; Εσύ βέβαια το διατύπωσες πολύ λογοτεχνικά - και μου άρεσε πολύ - εγώ περισσότερο στακάτα ☺
      Θολωμένη η εικόνα που εισπράττουμε από τούτο το εργαλείο που πολλά έχει προσφέρει!

      Να'σαι καλά!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο! :)

      Διαγραφή
  8. Αν θες την γνώμη μου Αριστέα μου έχει νόημα να γράφεις και μάλιστα πολύ!!Ξέρεις πόσες φορές έχω ανατρέξει στο μπλογκς σου να δω κάτι που είχες γράψει;Πόσες φορές με αυτά που γράφεις με έχεις προβληματίσει;
    Κάνε αυτό που νιώθεις και αυτό που σε ευχαριστεί!!
    Καλή συνέχεια!!!φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δέσποινα δεν αγνοώ τα θετικά, τα αρνητικά ψάχνω...
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  9. Παιδιά ο καθένας μας είναι αυτό που επιλέγει να είναι!
    Η τεχνολογία δεν είναι κακή αρκεί να χρησιμοποιείται σωστά και με μέτρο. Δεν μπορείς να πεις πως δεν μας έχει φέρει πιο κοντά. Φαντάσου να έπρεπε να μεταδώσεις τις σκέψεις σου δι' αλληλογραφίας με τον παλιό τρόπο. Θα περιμέναμε μήνα καιρό για να μάθουμε μια μπαγιάτικη σκέψη. Ενώ τώρα μας λες τα πάντα άμεσα κι εμείς ανταποκρινόμαστε άμεσα. Τώρα αν κάποιοι λατρεύουν να κάνουν λάικ, να αυτοεπιδεικνύονται, δικό τους θέμα. Όπως είπε και η Μαρίνα υπάρχει κρίση και αντίληψη. Την τεχνολογία την χρησιμοποιώ όπως μου αρέσει και όσο μου αρέσει. Δεν της επιτρέπω να μου βάλει τους κανόνες και τις επιλογές στη ζωή μου. Και μη σε παίρνει από κάτω. Αυτός είναι ο χώρος σου. Εσύ τον έχτισες. Το ότι υπάρχει τεχνολογία και συχνά σε πολλούς ρηχή σκέψη δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να επιζητώ την ποιότητα και να την εφαρμόζω στη ζωή μου. Και υπόλογοι δεν είμαστε σε κανέναν! Φιλιά πολλά κορίτσι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, καθόλου δεν διαφωνώ ως προς τα θετικά της τεχνολογίας. Ανησυχώ γιατί πιστεύω ότι έχει χαθεί αυτό το μέτρο. Και μην μου πεις ότι δεν συμβαίνει στο σύνολο όσων τη χρησιμοποιούν, γιατί τότε ζούμε σε δυο διαφορετικές πραγματικότητες.

      Δεν θέλω να φανταστώ ότι δεν θα μπορώ να έχω τη δυνατότητα να ανατρέξω στο διαδίκτυο κάθε φορά που ψάχνω μια πληροφορία, ή γιατί θέλω να ενημερωθώ, ή ακόμα ακόμα και να χαζέψω.
      Η ανάρτησή μου δεν τα βάζει συμπούρμπουλα με την τεχνολογία. Ίσως με τη χρήση της.

      Αλλά και πάλι, προβληματίζομαι... Πριν την ύπαρξη της η σκέψη δεν βρήκε έδαφος να εξελιχθεί; Σταμάτησε ποτέ παρά τις χρονοβόρες παλιές καταστάσεις; Μήπως παλαιότερα μαθαίναμε ή συγκρατούσαμε περισσότερα, γιατί δεν είχαμε αυτή την ευκολία να ανατρέξουμε κάθε φορά για κάθε απορία μας στο κουτί ;

      Αναφέρεσαι στο πώς τη χρησιμοποιείς εσύ. Θαυμάσια.
      Και μην σταματήσεις. Αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση.
      Η πλειοψηφία όμως;

      Τα υπόλοιπα παρακάτω, που είδα ότι έχεις ξανασχολιάσει ☺

      Φιλιά♥

      Διαγραφή
  10. Αριστέα μου, διάβασα επί τροχάδην και θα επανέλθω. Επί τροχάδην, όμως, θα σου πω, ότι παρ'όλο που κι εγώ έχω μειώσει τις αναρτήσεις μου, θεωρώ ότι το μπλογκ ήταν μία από τις καλύτερες ιδέες που είχα τα τελευταία χρόνια.
    Επίσης, επειδή γνωρίζεις ότι και στο fb εκφράζομαι παρόμοια και θα μπορούσε να πει κανείς ότι "εκτονώνομαι" εκεί, διευκρινίζω ότι δεν θεωρώ ό,τι γράφω κατάλληλο και για τα δύο μέσα. Για παράδειγμα, η πρώτη "εμφάνιση΄" της Πίπης στο μπλογκ μου έγινε με μία ανάρτηση στο fb, που αμέσως μετά την αφαίρεσα και τη μετέφερα στο μπλογκ, θεωρώντας την καταλληλότερη για εκεί.
    Είναι άλλο το κοινό στη μία περίπτωση και άλλο στην άλλη, και έχει να κάνει καθαρά με προσωπικές μου επιλογές. Έτσι, στο πρώτο, τις αναρτήσεις μου τις διαβάζουν μόνο οι φίλοι που, ως επί το πλείστον γνωρίζω προσωπικά, ενώ στο δεύτερο οι αναρτήσεις μου είναι εντελώς δημόσιες αλλά ούτε όλο το "κοινό" με γνωρίζει προσωπικά, ούτε εγώ, φυσικά, γνωρίζω προσωπικά το "κοινό" μου.
    Όσο για το δικό σου μπλογκ, έχω να σου πω ότι όσες φορές το διαβάζω, μόνο θετικά συναισθήματα μου γεννιούνται.
    Και αυτό, νομίζω, είναι υπεραρκετό.
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Πίπη!
      Είσαι μια ιδιαίτερη περίπτωση εσύ. Το ξέρεις;
      Γράφεις ανώνυμα. Και υποστηρίζεις αυτή την ανωνυμία σου με κάθε τρόπο -ακόμα κι αν κληρωθείς, όπου δεν δίνεις τα στοιχεία σου και πολύ κάνεις, γιατί έτσι έχεις συνέπεια! Και σε θαυμάζω για αυτό. ☺

      Από την άλλη έχεις μια συγκεκριμένη θεματολογία και δράση στο χώρο. Δεν αναλώνεσαι ούτε συχνά, ούτε το παίζεις πολυπράγμων ( σαν την αφεντιά μου τρομάρα μου! ☺)

      Άρα αναρωτιέμαι για όλους εμάς που βγαίνουμε με τη φάτσα μας ή το όνομά μας ή γενικότερα μας γνωρίζει ένα κομμάτι από το περιβάλλον μας, άρα ναι, γράφουμε επώνυμα.
      Εκεί αναρωτιέμαι για τις ζημιές της υπερέκθεσης. Κάνω την αυτοκριτική μου. Αν θα βγάλω κάτι ακόμα δεν το γνωρίζω...
      Προσπαθώ πάντως!

      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και τα καλά σου λόγια!

      Διαγραφή
    2. Τι να πω; Με κάνεις και νιώθω τόσο ιδιαίτερη, όσο δεν παίρνει! Όσο για την ανωνυμία, νομίζω σου το έχω πει, με βοηθάει να εκφράζομαι πιο ελεύθερα και, ουσιαστικά, η ελευθερία είναι ένα από τα πράγματα που επιδιώκω.
      Ο λόγος που δεν το παίζω πολυπράγμων είναι επειδή δεν είμαι, χε, χε! Φαντάζεσαι πόσο γελοία θα φάνταζα αν παρίσταινα ότι ξέρω πράγματα που αγνοώ... Όσο για εσένα, δεν νομίζω να το παίζεις πολυπράγμων, απλώς διατυπώνεις προβληματισμούς σου πάνω σε διάφορα θέματα, και καλά κάνεις και τους διατυπώνεις, αφού τους έχεις!
      Να ξέρεις ότι δεν είναι τυχαίο που εμπνέεις τους άλλους. Όπως στο σύμπαν υπάρχουν μαύρες τρύπες, έτσι υπάρχουν και αστέρια: μάντεψε σε ποια κατηγορία ανήκεις!
      Και, ναι, ένα από τα θετικά που αποκόμισα από το blogging είναι το ότι γνώρισα ανθρώπους σαν εσένα, ακόμα και αν αυτό έγινε μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή.
      Κάνε ό,τι γουστάρεις και από εμένα έχεις το ελεύθερο (ελευθερία ούμπερ άλες).
      Φιλάκια πολλά
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Αριστέα μου

      Διαγραφή
    3. Εντυπωσιακό! Μόλις διαπίστωσα ότι η πρόταση που έγραψα πρώτη, εμφανίστηκε τελευταία! Τι θαύματα συμβαίνουν σε αυτό το μπλογκ; Όπως λέει και το facebook, η Πίπη νιώθει εντυπωσιασμένη στην τοποθεσία Η ζωή είναι ωραία.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

      Διαγραφή
    4. Εντάξει! Κλαίω με το τελευταίο σου σχόλιο!
      Μάλλον είναι μήνυμα από το σύμπαν: Αριστέα μην σταματάς! Εδώ μέσα γίνονται φανταστικά πράγματα! (φατσούλα με γλώσσα έξω εδώ! )
      Πίπη μου σε ευχαριστώ πολύ για όλα!
      Χωρίς να το ξέρεις με την απάντηση που σου έδωσα πήρα απάντηση σε κάποια θέματα που με ταλανίζουν.
      Και αναλαμβάνω την ευθύνη του περάσματος από την ανωνυμία στην ας την πούμε ( μην τρελαθούμε όμως κιόλας) επωνυμίας!

      υγ: Μου φαίνεται ότι θα κάνω ένα μπλογκ και θα γράφω ανώνυμα εκεί. Θα συνεχίσω να εκφράζομαι, χωρίς άλλα ντράβαλα στη κεφαλή μου! ☺

      Διαγραφή
    5. Πολύ χαίρομαι που λειτούργησα σαν καλώδιο και σε σύνδεσα, χωρίς να το πάρω είδηση, με τη σοφία του σύμπαντος (μα πώς τα λέω έτσι, μερικές φορές;)
      Ίσως, βέβαια, σε αυτό να βοήθησε και το κλάμα, αφού με το κλάμα καθαρίζουν τα μάτια και βλέπεις καλύτερα (μα πώς τα ξαναλέω έτσι, φτου μου, να μη με ματιάσω!).
      Όσο για την ευθύνη, δεν χρειαζόταν να πεις τίποτα: οι υπεύθυνοι άνθρωποι πάντα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, μερικές φορές ακόμα και τις ευθύνες που δεν τους αναλογούν (μα τι έχω πάθει σήμερα; θα φταίει το επερχόμενο τριήμερο, πυρετό νομίζω δεν έχω).
      Αριστέα, μην σταματάς (καλά, σταμάτα αν το θέλεις, αλλά μην σταματάς)!
      ΥΓ: Μου φαίνεται καλή ιδέα να δημιουργήσεις ένα μπλογκ για να γράφεις ανώνυμα. Εγώ έχω φτιάξει πέντε! Το μόνο που θα χρειαστείς στην περίπτωσή σου, βέβαια, θα είναι να δημιουργήσεις μια νέα διεύθυνση στο gmail, με ένα άλλο όνομα, αλλιώς κάποιος θα μπορεί να το βρει απευθείας από το τωρινό προφίλ σου και πάει στράφι η ανωνυμία.
      Καλή επιτυχία

      Διαγραφή
    6. Μα πώς τα λες έτσι Πίπη μου;
      Πίπη μου...συνεχίζω να γράφω και να μένουν στο συρτάρι!
      Το έκανα από πριν την ενηλικίωσή μου!
      Δεν το έχω σε τίποτα να συνεχίσω έτσι!
      Δεν γράφω για να το δει άνθρωπος!
      Τα γράφω γιατί έτσι έμαθα να κάνω για να τακτοποιώ το μέσα μου!
      Φιλάκια πολλά! ♥

      υγ: Έκανα ένα μπλογκ που το βλέπω μόνο εγώ για την ώρα!

      Διαγραφή
  11. Συμφωνώ μαζί σου Οι προβληματισμοί σου επίκαιροι Αλλά Αριστέα μου έτσι ήταν πάντα. Απλά λόγω τεχνολογίας φαίνεται περισσότερο η έλλειψη σκέψης κριτικής ή ποιότητας ή ουσίας. Οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι και καλά κάνουμε και δεν είμαστε. Η τεχνολογία προχωρά και στο χέρι μας είναι να χρησιμοποιήσουμε τα οφέλη της . Δική μας επιλογή η στάση ζωής και συμπεριφοράς αλλά πρωτίστως ο τρόπος σκέψης μια και αυτός μας καθορίζει.
    Να γράφεις. Αλλά εξαρτάται γιατί γράφεις έως σήμερα. Αν γράφεις για το ποιοι θα το διαβάσουν, σταμάτα. Αν γράφεις για σένα πρωτίστως τότε συνέχισε έχεις πολλα να δώσεις.
    Όσο για το άρθρο ...κοίτα κάπου είχα διαβάσει για ένα γιατρό που υποστήριζε ότι αν θυμόταν ο άνθρωπος ό,τι πληροφορίες προσλαμβάνει θα τρελαινόταν. Και δεν νομίζω ότι διαβάζουν επιπόλαια οι άνθρωποι. Ποιος ο λόγος κάποιος να πάρει ένα βιβλίο στο χέρι του και να διαβάσει ρηχά; Απλά αν συναντάς ρηχή σκέψη σκέψου τότε μήπως αυτή είναι η δυνατότητα της σκέψης. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι διαβάζουμε επιπόλαια ό,τι μας αναγκάζουν να διαβάσουμε και όχι ό,τι θέλουμε.
    Όσο για τα σόσιαλ ...κοίτα υπάρχουν άνθρωποι που συνομιλούν με φίλους. Φυσικά υπάρχει το τηλέφωνο αλλά καθημερινά κοστίζει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού, άλλοι είναι μόνοι , άλλοι άρρωστοι. Γι αυτούς όλους το φέις και τα συναφή είναι μια διέξοδος. Για τους άλλους είναι επιλογή. Και οι επιλογές των άλλων είναι δική τους υπόθεση.
    Αλλά να κλείσεις το μπλογκ σου γιατί δεν αξίζει να γράφεις; Επειδή σε απογοητεύουν όλοι αυτοί οι επιφανειακοί άνθρωποι; Πολύ μεγάλη τιμή τους κάνεις!
    Εξαφανίσου, ξαναέλα στην παρέα. Κάνε ό,τι σε ευχαριστεί. Δεν λογοδοτείς σε κανένα Είναι σεβαστό γιατί είναι επιλογή σου. Αυτά πιστεύω εγώ εν ολίγοις
    Μακρυγόρησα, ξέρω, αλλά το θέμα σου σηκώνει πολύ συζήτηση και σκέψου δεν είπα ούτε τα μισά
    Σε φιλώ και εύχομαι να περνάς πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω ότι όλοι γράφουμε για μας. Κανείς δεν ξεκινά "α κάτσε να γράψω κάτι για να εντυπωσιάσω κόσμο, να κερδίσω δάφνες, να γίνω πασίγνωστος. Τουλάχιστον όχι εμείς οι παλιοί που ξεκινήσαμε και ανώνυμοι στην αρχή ( γιατί ποιος μας ήξερε στην αρχή;) Στην πορεία τι γίνεται όμως; Τι επιδράσεις έχουν όλα αυτά τα υπέροχα σχόλια που διαβάζουμε πάνω μας; ☺

      Επιπόλαια διαβάζουν οι περισσότεροι Αννούλα μου. Δεν το λέω εγώ. Το λένε οι ειδικοί και τα νούμερα είναι δυστυχώς τρομακτικά. Φυσικό είναι να ξεχνάμε πολλά, γιατί ισχύει αυτό που λες για τον εγκέφαλο, μα οι περισσότεροι ρίχνουν μια ματιά και νομίζουν ότι διάβασαν. Επειδή ίσως δεν το κάνεις εσύ δεν σημαίνει ότι δεν είναι αυτός ο κανόνας πια. Έχω διαβάσει πολλές τέτοιες έρευνες. (α κι άλλο άρθρο που διαβάζω από χτες : Μήπως η τεχνολογία μας αποβλακώνει; http://bit.ly/2Cn9BIw)

      Φυσικά και τα σόσιαλ είναι μια διέξοδος για μοναχικούς ανθρώπους ή για κάποιους που έχουν πρακτικές δυσκολίες στο να βγουν και να αναζητήσουν έξω παρέα. Όμως κατά πόσο χάσαμε εμείς από την τεχνολογία δεν πρέπει να το αγνοούμε. Αποκτήσαμε περισσότερους φίλους από αυτούς που πραγματικά μπορούμε να διαχειριστούμε. Και χάσαμε από το χρόνο που περνούσαμε έξω, κοιτάζοντας τον φίλο μας στα μάτια!

      Και για να κλείσω, φυσικά και δεν λογοδοτώ σε κανέναν. Λογοδοτώ όμως απέναντι σε μένα. Η αυτοκριτική επιβάλλεται!

      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου Αννούλα μου!
      Φιλάκια πολλά ♥

      Διαγραφή
    2. Το διάβασα το άρθρο Αριστέα μου αλλά δεν είναι συμπεράσματα Είναι έρευνες χωρίς ολοκληρωτικό αποτέλεσμα.Σαφώς και η τεχνολογία αποσπά Αλλά και πριν την τεχνολογική ανάπτυξη υπήρχε απόσπαση σε όσους εθίζονταν.Θυμισου τι έρευνες έγιναν για όσους διάβαζαν play boy΄ή για το βίντεο όταν έγινε απαραίτητη συσκευή στο σπίτι ή με τα βιντεοκλάμπ μετά, τι χαμός γινόταν; Φυσικά υπάρχει εθισμός και είναι λυπηρό ειδικά για τους νέους οτιδήποτε τους εθίζει και τους απομακρύνει από τη φυσιολογική ζωή. Αλλά ρηχή σκέψη; Δεν το πιστεύω αυτό. Όσοι διαβάζουν Αριστέα μου επιπόλαια θέλουν και διαβάζουν έτσι.Όπως πάντα υπήρχαν άνθρωποι επιπόλαιας ή καθόλου ανάγνωσης
      Σ'ευχαριστώ για την ανταλλαγή απόψεων

      Διαγραφή
    3. Και να συμπληρώσω αυτό που το άρθρο τονίζει:μέτρο. Με μέτρο το κάθετι στη ζωή μας.

      Διαγραφή
    4. Αννούλα μου καλημέρα!
      Μιλάμε για το σύνολο. Κοίταξε γύρω σου, στο περιβάλλον σου. Μην τα παίρνεις όλα προσωπικά! Κοίταξε τους νέους του σήμερα, έξω, τα μικρά παιδιά. Η διάσπαση προσοχής αυξάνει σαν φαινόμενο. Η γλωσσική έκφραση χωλαίνει!
      Φυσικά και το μέτρο είναι το φάρμακα δια πάσαν νόσον. Δεν το λέω εγώ. Το είπαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
      Βλέπεις άραγε το μέτρο δίπλα μας;
      Αν υπήρχε μέτρο, αν οι έρευνες είναι της πλάκας νομίζω ότι θα διαφαινόταν τριγύρω μας!
      Άλλος θα με πει απαισιόδοξη. Άλλος ρεαλίστρια.
      Είναι πώς τα βλέπει ο καθένας μας!

      Δεν θέλω να πείσω κανέναν.
      Κάνω αυτοκριτική πρώτη απ΄όλους!
      Αρνούμαι να μπω στη φιλοσοφία να βλέπω και να υπερασπίζομαι μόνο τα θετικά μιας συμπεριφοράς γιατί με τρομάζει να δω κατάματα και την άλλη πλευρά!

      Το ξέρω ότι όσοι θέλουν να επιλέγουν τη μετριότητα, να είναι φυτά, να έρχονται και να φεύγουν από αυτή τη ζωή χωρίς συνειδητοποίηση, θα συνεχίσουν να το κάνουν. Και στην τελική με γεια τους και χαρά τους.
      Εγώ ψάχνομαι, απλά.....
      Δεν ξέρω αν θα βρω, τι θα βρω.
      Θα δείξει...
      :))

      Διαγραφή
  12. Κατ' αρχάς καλά κάνεις και μας γράφεις τις σκέψεις σου και τους προβληματισμούς σου. Το θέμα είναι γιατί πρέπει να μας προβληματίσει κάτι που εξ' αρχής υπήρξε επιλογή μας...
    Ως ελεύθερα άτομα, διαλέγουμε με ποιους μπλόγκερ θα συν-ομιλήσουμε και συνήθως επικοινωνούμε με άτομα που κατανοούν, εκτιμούν, σέβονται, συμφωνούν ή δεν συμφωνούν με τις αναρτήσεις μας. Κανένας δεν μας υποχρεώνει σώνει και καλά να κάνουμε τακτικές αναρτήσεις ή να σχολιάζουμε άλλα blogs, έτσι δεν είναι;
    Προσωπικά τα σχόλια είναι που μ' ενδιαφέρουν γιατί εκεί αισθάνομαι πως γίνεται πραγματική ανταλλαγή ιδεών και αποκαλύπτεται πραγματικά ο άλλος, φυσικά εξαρτάται και από το θέμα της ανάρτησης.
    Δεν έχω fb και όλα τα σχετικά, σπάνια ανοίγω την TV και είμαι μπλόγκερ 8 χρόνια ανελλιπώς.
    Για μένα το μοίρασμα ιδεών είναι το σημαντικό και πάνω απ΄όλα το άνοιγμα καρδιάς όπως ακριβώς έκανες και εσύ τόσα χρόνια Αριστέα μου!
    Μη ξεχνάμε πως η πολύχρονη προσφορά σου με τα συμπόσια, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να γράψουν εξαιρετικά κείμενα και εύχομαι να συνεχίσεις για πολύ καιρό ακόμα να τα οργανώνεις!
    Εύχομαι να κάνεις ότι σου υπαγορεύει η καρδιά σου!
    ΑΦιλάκια πολλά και με πολύ αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου μαγισσούλα!
      Όπως τόνισα και σε πολλά άλλα σχόλια πιο πάνω, το θέμα μου δεν είναι το μπλόκινγκ.
      Δεν με απασχολεί η συμπεριφορά του κάθε μπλόγκερ, τι θα σκεφτεί για μένα, για τη σιωπή μου ή την γενικότερη απουσία μου. Πηγαίνω όπου με βγάλει ο δρόμος μου κι όταν μπορώ πια.

      Την υπερέκθεση έβαλα στο τραπέζι. Την προβολή και το τι κόστος έχει στην προσωπικότητά μας με το χρόνο. Κατά πόσο είναι εφικτό τελικά να γίνεται ουσιαστική συζήτηση σε σοβαρά θέματα έτσι όπως γίνεται ο σχολιασμός, Και τέλος, αν αφομοιώνουμε όλα όσα διαβάζουμε.

      Προσωπικά δεν πιστεύω ότι γίνεται πραγματική ανταλλαγή ιδεών. Θεωρώ ότι αυτό γίνεται ελάχιστες φορές και ανάλογα το θέμα, το χρόνο και το άτομο.
      οκ τώρα που το σκέφτομαι ίσως αξίζει και για ένα μόνο άτομο η όλη ιστορία.... :))
      Να πού κάπου, κάτι έβγαλε το σχόλιό σου μαγισσούλα μου!
      Σε ευχαριστώ και σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  13. Αχ βρε Αριστέα μου πόσο σε νιώθω.

    Την πέρασα πολλές φορές και μάλιστα πρόσφατα αυτή τη φάση με τους ίδιους και παρόμοιους προβληματισμούς.
    Κατέληξα στο να συνεχίσω να κάνω όσα με γεμίζουν, δεν μπορώ να αλλάξω την επιφανειακή πλευρά της κοινωνίας μας, ούτε να με αποθαρρύνει. Να γινόμαστε καλύτεροι όπως διάβασα και σε σχόλιο πιο πάνω.. Και με κάποιο τρόπο βάζουμε κι ένα λιθαράκι έστω και τόσο δα μικρούλι.

    Κι όσο θα βρίσκουμε τις ισορροπίες μας, δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις και όσοι μας ταιριάζουν θα έχουν κατανόηση! :)

    Θεωρώ πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ήδη κερδισμένοι σε πράγματα που δεν μετριούνται, σε σχέσεις ζωής που σπάνια αποκτάς και σε τόσα που μοιραστήκαμε..

    Έχω ήδη βγάλει τα δυσάρεστα βιώματα από την ψυχή μου. Δεν με αγγίζουν πια, γιατί όσα όμορφα έχω λάβει κι έχω δώσει μέσα από το blogging, τα υπερνικούν!

    ( ˘ ³˘)❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου κι εγώ το πιστεύω ότι αρκετοί κερδίσαμε πολλά και κυρίως σε αγαθά ψυχής. Συνέχισε έτσι αισιόδοξα κοριτσάρα μου! Είσαι εξάλλου στην καλύτερη φάση της ζωής σου!
      Φιλάκια πολλά ♥

      Διαγραφή
    2. Διάβασα με προσοχή και το γενικό σου σχόλιο και συμφωνώ σε αρκετά με Μαίρη και Μάκη.

      Θα σε σοκάρω αν σου πω ότι δεν έχω όση αισιοδοξία χρειάζεται αυτή την εποχή γιατί έχουμε πολλές αναποδιές να αντιμετωπίσουμε και ακόμα παλεύω με τα επαγγελματικά;
      Δεν είναι όλα ρόδινα, απλά δεν θέλω να μαυρίζω τους άλλους με τα ζόρια μου. :)

      Ορισμένοι λοιπόν γράφουμε για το μοίρασμα, για τα κοινά σημεία που μπορεί να βρούμε με άλλους ανθρώπους να συζητήσουμε, να πάρουμε δύναμη, να δώσουμε έστω και κάτι. Αυτή η τριβή έστω και από το ίντερνετ είναι σημαντική. Αν δώσεις ευκαιρία και έχεις την δυνατότητα μπορεί να γίνει και πιο ανθρώπινη. (δεν επαναλαμβάνομαι για τις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί τόσα χρόνια, τα είπαμε ξανά αυτά).

      Το κατά πόσο μπορούμε να χωνέψουμε όσα προσλαμβάνουμε εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα, κουλτούρας, μυαλού αλλά και timing. Και δεν είναι απαραίτητα μόνιμο, μπορεί ανά περιόδους να δίνουμε περισσότερη σημασία και άλλες φορές να αναζητούμε κάτι για να ξεχαστούμε.

      Η υπερέκθεση πάλι είναι κάτι υποκειμενικό.

      Νομίζω πως τελικά όσο περισσότερο το αναλύουμε και προβληματιζόμαστε, τόσο χάνουμε την ουσία. Να προβληματιζόμαστε αλλά με μέτρο..

      Ο επαναπροσδιορισμός κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι απαραίτητος!!

      ΥΓ: ελπίζω να βγάζουν νόημα όσα έγραψα γιατί σήμερα ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι και μια διάθεση στα πατώματα! Καλό τριήμερο φιλάκια!!

      Διαγραφή
    3. Καλημέρα Κατερίνα μου.
      Συμφωνούμε λοιπόν για τον επαναπροσδιορισμό :)
      Το feedback παντού χρειάζεται και δεν θα πρέπει να σταματάει πιστεύω. Να έχουμε επίγνωση τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε, να μην επαναπαυόμαστε. Να μην μας τρομάζει το ψάξιμο βαθιά.

      Όλοι κάνουμε λάθη, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε, να εξελιχτούμε. Ανησυχώ μόνο για το πόση στασιμότητα ή και φθορά θα έχουμε στο μέλλον, (για τα παιδιά κυρίως) αν κάποιοι (σ'αυτό πρωταρχικά συμβάλλουν οι έρευνες και οι επιστήμονες) δεν μας χτυπήσουν καμπάνες....

      Πολλά φιλιά και καλή αποκριά !

      υγ: Φυσικά κι έβγαλα νόημα ( αν κι εγώ δεν δεν συμφωνώ απόλυτα με Άννα και Μάκη -αν θυμάμαι κιόλας καλά! -Παίζει να τα έκανα μπάχαλο μέσα μου αντί να αυτοπροσδιοριστώ με τόσα σχόλια ☺

      Διαγραφή
  14. Πριν απαντήσω σε καθέναν ξεχωριστά θα ήθελα να κάνω ένα γενικό σχόλιο.

    Το θέμα μου δεν είναι το μπλόκινγκ και η συμπεριφορά μας σε αυτό το χώρο. Πραγματικά, μου είναι αδιάφορο πλέον πώς συμπεριφέρεται ο καθένας, ποιος θα έρθει ή δεν θα έρθει κι αν κρατά κάποιος παρουσιολόγιο!

    Δεν προβληματίζομαι επίσης καθόλου για το τι σκέφτονται οι άλλοι για τη σιωπή μου. Δεν έγραφα ποτέ για τους άλλους, αν και φαίνεται οξύμωρο πραγματικά. Όταν δημοσιοποιείς ένα γραπτό σου κείμενο είναι λίγο fail να λες ότι το κάνεις για σένα. Τα κρατάς στο συρτάρι, αν πρόκειται μόνο για σένα, δεν νομίζετε;

    Αυτό ακριβώς αναζητώ: Γιατί το κάνουμε. Γιατί πατάμε το κουμπάκι : δημοσίευση. Γιατί το έκανα 7 χρόνια ως σήμερα;

    Η μαγισσούλα πιο πάνω αναφέρει (και την πιστεύω) ότι την ενδιαφέρουν τα σχόλια “γιατί εκεί αισθάνεται πως γίνεται πραγματική ανταλλαγή ιδεών και αποκαλύπτεται πραγματικά ο άλλος". Γίνεται όμως όντως πραγματική ανταλλαγή ιδεών; Για να γίνει κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται να κοιτάζεις τον άλλον μέσα στα μάτια; Να υπάρχει δράση κι αντίδραση; Συνέχεια;

    Αλήθεια, σε μένα που δεν υπάρχει η δυνατότητα αποστολής σχολίων στο μέιλ, λόγω της μουσικής μου, πόσοι επιστρέφουν να διαβάσουν την απάντησή μου;

    Φυσικά και μαθαίνουμε πολλά και μπαίνουν λιθαράκια για να σκεφτούμε, αφού φύγουμε από μια ΚΑΛΗ ανάρτηση. Σίγουρα κερδίζουμε ακόμα κι αν αφορά η ανάρτηση ένα διήγημα, ή ένα ποίημα ή ακόμα και ένα παραμύθι, πέρα από αναρτήσεις ενημέρωσης, σκέψεων και προβληματισμού.
    Και δεν αγνοώ καθόλου πόσα πολλά έχω πάρει μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια από πολλά ιστολόγια.
    Πήρα, έδωσα , πέρασα ΄όμορφα....

    Όμως, όπως πολύ σωστά έγραψε το γλυκό μου κανελλάκι πιο πάνω, προβληματίζομαι με την υπερέκθεση, τη λογική της ποσότητας και κατά πόσο προλαβαίνουμε να "χωνέψουμε" όσα προσλαμβάνουμε.
    Αναφέρομαι σε μια εσωτερική διεργασία αυτοκριτικής που έχω ξεκινήσει και δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά για την ώρα με έχει κάνει να διστάζω να πατήσω εκείνο το κουμπάκι "Δημοσίευση" . Να αναρωτιέμαι για το αν προσφέρω, αν ψωνίζομαι, αν χάνω χρόνο κλπ

    Δεν είναι κακό να αναρωτιέσαι ε; Να επαναπροσδιορίζεσαι.

    ...............................

    Θα επανέλθω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να πω κάτι εδώ Αναρωτιέσαι πόσο ειλικρινής και πραγματική είναι η ανταλλαγή ιδεών στους σχολιασμούς. Το τετ α τετ είναι καλύτερο σαφώς αλλά δεν είναι δυνατόν να νοικιάζεις αίθουσα να λες τις σκέψεις σου και να ζητάς τις απόψεις του κοινού. Οι φίλοι είναι τετ α τετ συνομιλούμε ανταλάσσουμε απόψεις αλλά όλοι οι διαδικτυακοί φίλοι έχουν το γράψιμο ως μέσον και νομίζω ότι και στην πραγματική ζωή -θα το έχεις συναντήσει- δεν αντιμετωπίζονται πάντα με ειλικρίνεια οι όποιες απόψες και ιδέες μας. Τι αποκομίζουμε από εδώ; Πρώτα θα σου πω ότι αν δεν ήσασταν όλες εσείς να δείχνετε δουλειές σας δεν θα μάθαινα ποτέ τι είναι το ντεκουπαζ. Τι μου πρόσφερε; Ό,τι προσφέρει η κάθε δημιουργία στον άνθρωπο. Γράφουμε πχ όχι από ματαιοδοξία πάντα. Γράφουμε ως άσκηση μυαλού γιατί αν το κάνουμε στο χαρτί θα είναι προχειρογραμμένο. Δεν νομίζω ότι είναι ματαιοδοξία όταν μάλιστα ξέρεις ότι μερικοί δεν διαβάζουν, απλά πεταχτά λέξεις και προτάσεις για να αφήσουν σχόλιο! Είναι μια διέξοδος το μπλόγκιν κατά τη γνώμη μου...είναι εκτονωντικό, είναι άσκηση μυαλού, είναι πρακτική εξάσκηση, είναι ψυχαγωγία και αν θες είναι και μάθηση είναι και προβληματισμός!

      Διαγραφή
    2. Αννούλα μου, πολύ σωστά τα λες. Αν όμως ανατρέξουμε σε αναρτήσεις μου, για να μην πάμε μακριά, προβληματισμού και μόνο , δεν σου λέω σε κάποιο πεζό ή ποίημα μου, πόσες φορές θα δεις να γίνεται διάλογος; Πόσες φορές θα συνεχίσει ένα σχόλιο για να βγάλει ζουμί; Τα σχόλια είναι περισσότερο μιας συγκεκριμένης λογικής "πολύ ωραία τα είπες, φιλάκια!" Ακόμα κι αν ξεπερνούν τις 3 αράδες (αυτή είναι η ουσία).

      Αγαπώ τα σχόλια που μου φέρνουν συνδέσμους, που δίνουν χρόνο οι σχολιαστές και σκέψη, αλλά πόσο εφικτό είναι πάντα τούτο σε έναν κόσμο που τρέχει;

      Την χάρηκα αυτή την ανάρτηση, παρ' όλο που μέχρι να απαντήσω σε όλα τα σχόλια, όπως πρέπει κι όσο μπορώ, θα πρέπει να ξεκλέβω χρόνο από άλλες δραστηριότητες που προέχουν αυτό τον καιρό. Κυρίως γιατί αφιερώσατε χρόνο για να απαντήσετε. Γιατί επιστρέφετε, εδώ ή και κι αλλού ( γιατί συνεχίστηκε, να πω εδώ, και αλλού αυτή η συζήτηση) κι υπάρχει αντίλογος, συμπλήρωση ...αλισβερίσι, που πλησιάζει λίγο τη real life.

      Φυσικά και δεν είναι όλες οι αναρτήσεις, όλα τα θέματα, όλα τα μπλογκς της ίδιας βαρύτητας. Και πολύ σωστά επισημαίνεις τη γνώση που παίρνει κανείς σε ειδικούς τομείς, για παράδειγμα το ντεκουπάζ. Κυρίως , θα συμπληρώσω εγώ όταν συνοδεύονται από οδηγίες ή από φωτορεπορτάζ :)

      Σίγουρα υπάρχουν κέρδη από το μπλόκινγκ. Δεν τα αγνοώ. Και δεν μας τσουβαλιάζω όλους κάτω από την ταμπέλα "μπλόγκερς=ματαιόδοξοι" , αλλά επισημαίνω αυτό : η δημοσιότητα κρύβει μέσα της και λίγη ματαιοδοξία. Να μην μας τρομάζουν οι λέξεις.
      Και ο συγγραφέας που εκδίδει έχει μια δόση ματαιοδοξίας. Αλλιώς θα το κρατούσε το κείμενό του στο συρτάρι!

      Όχι, καθόλου δεν αγνοώ όσα κέρδισα μέσα στα 7 αυτά χρόνια.
      Και ναι, αποτελεί κι άσκηση του μυαλού, και της γραφής μας. Κι είναι ωραία να διαπιστώνουμε πόσο εξελιχτήκαμε με τα χρόνια.
      Τη χασούρα ζυγίζω, και δεν είναι κακό νομίζω αυτό. Δεν θα πρέπει να μας τρομάζει, ούτε να παίρνουμε αμυντική στάση :)
      Θέλω με άλλα λόγια να καταλήξω στο καλύτερο δυνατόν για μένα. Όχι να σας πω ποιο είναι το σωστό. Ποια είμαι εγώ εξάλλου να κάνω κάτι τέτοιο... :) :)

      Διαγραφή
    3. Συμφωνώ ότι υπάρχει μια δόση ματαιοδοξίας σε ό,τι κάνουμε. Εξάλλου δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς έστω ένα ίχνος ματαιοδοξίας αλλά ο ματαιόδοξος είναι μοναχικό άτομο γιατί θέλει προβολή. Αυτό επιτάσσει η ματαιοδοξία του. Αρα όταν ομαδικά συνεργαζόμαστε για κάτι την πολεμάμε. Όταν μοιραζόμαστε ιδέες, γνώσεις, δίνουμε βοήθεια είναι και ένα χτύπημα εναντίον της ματαιοδοξίας.
      Όσο για τα σχόλια και τις επικερδείς συζητήσεις εγώ θυμάμαι πολλές έγιναν μέσα σ'αυτό το μπλογκ σε θέματα που σήκωνε συζήτηση.Και ξαναπερνούσαμε θυμάμαι να διαβάσουμε απαντήσεις. Εχει κι αυτό τη γοητεία του.
      Φυσικά υπάρχΕι και χασούρα. Αλλά και αυτή διδάσκει δεν νομίζεις; Κριτικό πνεύμα να υπαρχει. Όσο για το τι θα επιλέξει ο καθένας όπως σου έγραψα στο κυρίως σχόλιό μου είναι επιλογή του και σεβαστή!

      Διαγραφή
    4. "Αυτό ακριβώς αναζητώ: Γιατί το κάνουμε. Γιατί πατάμε το κουμπάκι : δημοσίευση. Γιατί το έκανα 7 χρόνια ως σήμερα;"

      Αριστέα μου στο ερώτημα αυτό έχουν απαντήσει οι άπειρες στους αιώνες δημοσιοποιήσεις των όποιων προσωπικών πνευματικών έργων τέχνης σε όλες τις μορφές.
      Ρώτα τον κάθε συγγραφέα λοιπόν γιατί "πάτησε το κουμπί" και δημοσίευσε το έργο του ; Μην μου πεις εξ επαγγέλματος, με τίποτα....!
      Ουδείς εκ των προτέρων γνωρίζει την εμπορική επιτυχία ενός έργου. Υπήρξαν αριστουργήματα που τα έφαγε το μαύρο χώμα και δημιουργοί που πέθαναν στην ψάθα.
      Αριστέα μου και κάτι άλλο.
      Αυτοί οι μέγιστοι πνευματικοί άνθρωποι της τέχνης, σου είπε κανείς ότι δεν είχαν ψώνιο ; ότι δεν είχαν στοιχεία εγωισμού ; ότι δεν ήταν ιδιοπαθείς ; ότι δεν ήταν ματαιόδοξοι ; τι θαρρείς δηλαδή, ότι η τέχνη είναι προιόν αγγέλων ;
      Ξέρεις πολλούς καλλιτέχνες που να μην κουβαλάνε μια έστω ματαιοδοξία ;
      Και γιατί να είναι μιαρή μια διάθεση να δώσεις το έργο σου, να το αναδείξεις. Από μια ταινία έως ένα κέντημα.
      Ποιο το αρνητικό.
      Το αρνητικό είναι όταν εκπορνεύσεις το έργο σου και την λειτουργία σου ως τέχνη.
      Η Τεχνη είναι δεμένη με την αμαρτία, την εκτροπή, την διαφορετικότητα.
      Για αυτό σου λέω:
      Απόλαυσε αυτό που κάνεις με το μέτρο που του αξίζει και χωρίς να αγχώνεσαι καλή μου.

      Διαγραφή
    5. Άννα και Γιάννη καλημερίζω!
      Καλή αποκριά! :)

      Όλοι έχουμε κερδίσει από την έκδοση των σκέψεων και του πιο απλού γραφιά- όχι μόνο των διανοούμενων. Δεν θα αγνοήσω την αξία των βιβλίων και της ανάγνωσης.

      Συμφωνούμε λοιπόν Γιάννη μου πως όταν βγάζουμε το χειρόγραφό μας στο φως, ένα κομμάτι μας ζητάει την αναγνώριση κι αυτό είναι στην ανθρώπινη φύση. Δεν είναι κακό. Κι όταν κάνουμε και καλό στην ανθρωπότητα με οποιοδήποτε τρόπο...όλα καλώς καμωμένα στην τελική.

      Κακό είναι να εκπορνευόμαστε όπως εσύ (εξαιρετικά κατά τη γνώμη μου) το έθεσες.
      Από εκεί και ύστερα το ΙΔΑΝΙΚΟ ΘΑ ΗΤΑΝ να αναρωτιόμαστε και να απαντάμε (διαρκώς) στην ερώτηση : μήπως με κάποιο τρόπο εκπορνεύτηκα μέσα από αυτή τη διαδικασία;
      Γιατί να είναι κακό να κάνουμε αυτοκριτική; Γιατί είναι κακό να ρωτάμε στα ίσα τον εαυτό μας το οτιδήποτε βρε Γιάννη μου; Τι σημαίνει η προτροπή σου "μην αγχώνεσαι"; Ποιος είπε ότι ότι η αυτοκρτική ή ο επαναπροσδιορισμός είναι άγχος; Υγιής διαδικασία είναι!

      Το μέτρο συστήνω κι εγώ, γιατί δυστυχώς δεν το βλέπω γύρω μου!
      Δεν το έβλεπα μέχρι ένα σημείο ούτε σε μένα! Ποιος ξέρει ...μπορεί ακόμα να παλεύω να ισορροπήσω.
      Αλλά δεν θα παίζω με τα λόγια. Δεν θα τα ωραιοποιώ για να νιώθω επιφανειακά καλά!
      Αυτό κάνουμε όλοι μας, γιατί έτσι αμυνόμαστε. Ο άλλος δρόμος είναι ο δύσκολος ☺
      Τέλος, όλα είναι επιλογές και δεν μας πέφτει και λόγος στην τελική. Μιλάω στην ανάρτηση και στα σχόλια λίγο γενικά, όμως το όλο θέμα είναι καθαρά προσωπικό!
      Αναφέρομαι στον δικό μου επαναπροσδιορισμό!

      Καλή αυριανή!
      Φιλιά και στους δύο!

      Διαγραφή
  15. Καλησπέρα Αριστέα μου. Κατανοώ απόλυτα τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου. Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω πως ένας από τους λόγους που οι περισσοτεροι γράφουμε (όχι απαραίτητα μέσω blogging),ή αναλύουμε τις σκέψεις μας διαδικτυακά, είναι η αλληλεπίδραση. Για μενα αυτό είναι πολύ χρήσιμο και σημαντικό.

    Επίσης εννοείται πως ένας ακόμη λόγος που γράφουμε είναι γιατί θέλουμε να δουμε εαν αυτό που σκεφτόμαστε ενδιαφέρει τους άλλους. Όχι για το σχόλιο ή το like ή την διαφωνία (αν και που και που μπαίνουμε στο τρυπάκι των αριθμών).εΌλο αυτό, είναι καθαρα κομμμάτι της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Θέλουμε να εξωτερικεύουμε πολλές φορές αυτό που νιώθουμε. Ίσως είναι και θέμα εγωισμού. Όσο και αν φαίνεται επιφανειακό αυτό που λέω. Η αλήθεια είναι επίσης πως είναι γοητευτικό να ακούμε όμορφα λόγια. Οχι επιτηδευμένα (που πολλές φορές γίνεται και αυτό), λόγω της συνήθειας ή της συχνής επαφής με κάποιους, αλλά λόγια όμορφα και αληθινά που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Πολλοί από εμας δεν θα είχαμε την ευκαιρια να εξωτερικεύσουμε τις σκέψεις μας αν δεν υπήρχε το ιντερνετ. Ο τρόπος που το χρησιμοποιούμε είναι που φταίει τις περισσότερες φορές. Τώρα για να κλείσω κιόλας, αν νομίζεις πως δεν υπάρχει ουσία στο να γράφεις τότε κάτι φταίει. Το παθαίνουμε όλοι μας συχνά νομίζω. Το σημαντικότερο που πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη να κρατήσεις είναι προς τα που γέρνει η ζυγαριά.

    Το blogging και αυγκεκριμένα αυτό που έχεις δημιουργήσει εσυ εδώ, είναι απλά ένα υπέροχο ταξίδι που δεν πολύχρειάζεται ανάλυση, με την έννοια του ότι πραγματικά έχεις κάνει με τον τρόπο σου αρκετους αμνθρώπους να νιώσουν όμορφα. Τι πιό σημαντικο από αυτο;;;;

    Υ.Γ. Σε όλα τα ταξίδια υπάρχει το τέλος. Και αμέσως μετά, για άλλη μιά φορά, η αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μάκη μου!
      Νομίζω πως στην αρχή όλοι μας, λίγο-πολύ, όντας άπειροι (κι απαίδευτοι) στο διαδίκτυο, μπήκαμε λιγάκι στη διαδικασία αυτή: να μας απασχολούν οι αριθμοί, να εκθέτουμε παραπάνω προσωπικά στοιχεία και εικόνες μας, να τρώμε πολύ χρόνο μέσα στο κουτί (ένεκα και της κρίσης και του απότομου κλεισίματος μέσα).

      Το διαδίκτυο στα χρόνια 2008-15 πιστεύω ότι ήταν χρόνια διερευνητικά. Στο άγνωστο. Πειραματιστήκαμε ..ελεύθερα!
      Μια ασυδοσία λοιπόν τη γευτήκαμε.

      Νομίζω όμως ότι από το '16 και μετά άρχισαν να εντείνονται τα ανήσυχα μηνύματα από άρθρα και ειδικούς. Κυρίως και με την έξαρση των σμαρτόφωνων και της εύκολης πια πρόσβασης στο διαδίκτυο από παντού! Οι έρευνες προσανατολίζονται πια στις αρνητικές επιδράσεις της οθόνης στα παιδιά μας αλλά και στους ενήλικες. Έρευνες δείχνουν ότι οι διανοητικές διεργασίες, όπως η αφηρημένη ή η κριτική σκέψη, η φαντασία και η ικανότητα επαγωγικής επίλυσης προβλημάτων αρχίζουν να εξασθενούν Με άλλα λόγια, εθιζόμαστε να σκεφτόμαστε πιο "ρηχά".

      Προσωπικά με το μπλογκ ανακάλυψα πως μπορώ να γράφω μικρά κείμενα που έχουν κάτι να πουν. Μπήκα στη διαδικασία να κατεβάζω ιδέες, να προκαλώ την έμπνευση να πηγαίνω λίγο πιο πέρα, κάθε φορά. Τέλος, και πέρα από τους αξιόλογους ανθρώπους που γνώρισα και τις φιλίες που έκανα και εκ του σύνεγγυς, έμαθα ότι μπορώ να διαχειρίζομαι καλύτερα εμένα. Επομένως δεν αγνοώ τα καλά που πήρα, ούτε μετανιώνω. Απλά αναρωτιέμαι αν από δω και μπρος οι ζημίες είναι βαραίνουν περισσότερο στη ζυγαριά, όπως το έθεσες κι εσύ.

      Δεν συμφωνώ μαζί σου σε δύο σημεία : πρώτον και κύριον δεν ήταν το μπλόκινγκ το βασικό θέμα μου σε αυτή την ανάρτηση, αλλά εγώ απέναντι στο μπλογκ μου, και δεύτερον γιατί παρακαλώ να μην χρειάζεται ανάλυση το θέμα ; Επειδή πρόσφερα δυο τρία καλά, θα με χαϊδεύω ...εσαεί; Εκεί είναι που θα ψωνιστώ δια παντός! ☺

      Καλή αποκριά Μάκη μου και καλή αυριανή! :)

      Διαγραφή
  16. Καλησπέρα, Αριστέα μου.
    Όλοι αγαπάμε τη μπλογκογειτονιά μας. Τα σχόλια είτε θετικά είτε αρνητικά μας φέρνουν πιο κοντά. Το ίδιο και τα διάφορα δρώμενα. Μας κάνουν να ανοίγουμε την καρδιά μας και μας δίνουν όρεξη για δημιουργικότητα. Εγώ με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησα πρόσφατα το δικό μου μπλογκ. Για να γνωρίσω νέους φίλους, για να έρθω σε επαφή μαζί τους. Δεν έχει σημασία πόσο συχνά βρισκόμαστε όλοι μαζί. Σημασία έχει ότι βρισκόμαστε. Και να είσαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι από εμάς επιστρέφουμε για να δούμε τις απαντήσεις σου. Αν ο προβληματισμός σου είναι αν έχει νόημα να γράφεις τις σκέψεις σου, σου απαντώ ένα μεγάλο ΝΑΙ. Διαδικτυακοί ή όχι, οι φίλοι είναι πάντα εδώ για να μας στηρίζουν και να τους στηρίζουμε. Σε φιλώ, κοπέλα μου, και ελπίζω να μπορέσω να στείλω και δεύτερη δημιουργία μου στο όμορφο δρώμενό σου, το "Άλλαξέ το".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μία μου.
      Επειδή στα όσα αναφέρεσαι έχω επανειλημμένα τοποθετεί πιο πάνω, αλλά και πιο κάτω θα πω μόνο ότι ψάχνω την ισορροπία. Και η αναζήτηση δεν θα βγάλει αποτελέσματα αν βλέπω μόνο τη θετική πλευρά, την οποία και δεν αγνοώ. Απλά δεν θα βλέπω μόνο ωραιοποιημένα τα πράγματα!
      Πολλά φιλιά!
      Καλή αποκριά και καλή αυριανή!
      Πολλά φιλιά :))

      Διαγραφή
    2. Καλή Σαρακοστή, Αριστέα μου.
      Συμφωνώ ότι χρειάζεται ισορροπία. Ναι, να βλέπουμε και την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, αλλά είναι θετικό πάνω απ' όλα για τη δική μας ψυχική διάθεση να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Πολλά φιλιά.

      Διαγραφή
  17. Καλησπέρα Αριστέα !!! Η δική μου άποψη σε όσα γράφεις κάπου ταυτίζεται με τις σκέψεις σου , όμως επειδή τα άρθρα σου έχουν περιεχόμενο ουσιαστικό τα διαβάζω και όλο κάτι μένει . Πραγματικά είναι ελεύθερος ο καθένας μας να κάνει ότι τον γεμίζει αλλιώς ότι και αν κάνει θα είναι ψεύτικο ! Ομολογώ επίσης κάτι που το έχω ξαναπεί , πόσο καλό μου έκανε εμένα προσωπικά το μπλογκιν πρώτον καλλιέργησα σε μεγάλο βαθμό τα Ελληνικά μου και κατά δεύτερον έβγαλα μέρος από την εσωστρέφεια μου . Εχω γράψει πολλούς προβληματισμούς μου και μένουν ακόμα αδημοσίευτα και αυτό είναι και δύσκολο και οδυνηρό για μένα !!Οχι σίγουρα δεν είναι όλα καλά και ωραία και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι όλοι οι προβληματισμοί μας καλό θα ήταν να κοιταζόμαστε στα μάτια και να μιλούσαμε !!Θα επανέλθω !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρία Νικόλ μου!
      Κι εγώ αναγνωρίζω τα θετικά του μπλόκινγκ, για αυτό και δεν μετανιώνω στιγμή που το έφτιαξα.
      Όμως το ουσιαστικό που λέμε ότι ψάχνουμε επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων γίνεται σπάνια. Είναι περισσότερο επιδερμικά όλα τούτα! Από κοντά αυτά! Στις παρέες μας, ε;
      Φιλάκια πολλά! ♥

      Διαγραφή
  18. Διαδίκτυο 5 (19-5-15)
    Ωραία η ανάρτηση και πώς να προσπεράσεις,
    μες στην ψυχή σου, μια χορδή ο λόγος σού δονεί,
    μηδενικές στο δίκτυο μεγάλες αποστάσεις,
    πώς ν’ αγνοήσεις δίπλα σου, ανθρώπινη φωνή;

    Δυο άγνωστοι σε άγνωρο απόμακρο παιχνίδι,
    μα ίδιο μήκος κύματος ο δέκτης κι ο πομπός,
    σε θάλασσα απέραντη πρωτότυπο ταξίδι
    και ανθοφόρος ξαφνικά θερμός συντονισμός.

    Ωραία η ανάρτηση και πρόκληση να γράψεις
    κι ανακαλύπτεις ζείδωρη, χαμένη σου πηγή,
    μες στο δικό σου κοίτασμα είχες καιρό να σκάψεις,
    ο άγνωστος σου έφερε εξαίσια αφορμή.

    Συμπαίκτες πια σε γνώριμο ευάρεστο παιχνίδι,
    στ’ αζήτητα αφήνονται σιωπές και μοναξιές,
    ένα χωριό που όλοι τους είναι μονάχα φίλοι,
    συγκίνηση, συμπόρευση με αδελφές ψυχές.

    http://arisalbis.blogspot.gr/search/label/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF%205


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Άρη.
      Πάντα εύστοχος μέσα από τις ρίμες σου!
      να'σαι καλά!
      Καλή Σαρακοστή! :)

      Διαγραφή
  19. Αριστέα μου, κατανοώ τις σκέψεις σου γιατί όλοι μας, κι Εγώ η ίδια έχω αναρωτηθεί... όχι βέβαια ΠΟΤΕ γιατί γράφω και τα δημοσιοποιώ. Πάντα έγραφα και θα συνεχίζω να το κάνω πρώτα απ' όλα για μένα. Δεν ξέρω αλλά το να γράφω είναι αυτό που νιώθω πως με γλιτώνει από τις σκέψεις μου που με τρώνε. Ευτυχώς έχω Φίλους που τα λέμε πρόσωπο με πρόσωπο αλλά έτσι όπως είμαι με την ιδιοσυγρασία μου δεν μπορώ εύκολα να μιλήσω σε άνθρωπο και πόσο μάλλον προφορικά. Τα πάω καλύτερα γραπτά.
    Επίσης, μέσα από το blog μου Εγώ προσωπικά αναφέρομαι και στα άσχημα που όμως με δουλειά με τον εαυτό μας, με το να βρούμε την ουσία στα πράγματα με το να μην παραμυθιαζόμαστε ότι όαλ είναι ρόδινα και παντού ευτυχία και αγάπη και μην είσαι απαισιόδοξη Μαράκι κ.α. τέτοια παρεξηγήσιμα για το άτομο μου αλλά ώχου και δνε με νοιάζει. Δεν μπορώ να πουλήσω και να δημοσιοποιώ μια ευτυχία που δεν την έχω ούτε να παριστάνω πως όλα είναι θετικά. Κάνω πλάκα και μοιράζομαι την Χιουμοροκατάσταση μου για να μεταδώσω και σε 2-3 πόσους ότι υπάρχει και το χιούμορ και η σκέψη και μην τα παίρνουμε όλα τοις μετριτοίς.
    Φαντάσου πρόσφατα με συνάντηση για καφεδάκι με Φίλους στο σπίτι πάνω στην πλάκα μου, μου είπανε λες και με μαλώνανε "Γιατί ρε Μαράκι είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου; Γιατί είσαι λίγο απόλυτη σε κάποια πράγματα; Γιατί σκέφτεσαι, γιατί μιλάς για πράγματα ότι δεν είναι μόνο χαρές... βλέπε μόνο τις χαρές.... κ.α. πολλά. Η απάντηση μου ήταν ότι η ζωή, η πραγματικότητα δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Δεν είναι βρε παιδιά μια βιτρινέ δήθεν ευτυχία και γέλια μόνο. Υπάρχουν και τεράστιες λύπες εκεί έξω, κι Εγώ δεν είμαι στην εύκολη θέση να γίνω καθημερινά ένας κλόουν και να κάνω πως όλα είναι καλά..." Θέλω απλά να πω πως εκφράζομαι όπως αισθάνομαι και το να γράφω είναι η μόνη μου διέξοδο, χωρίς να στεναχωρήσω κάποιον ή να του γίνω βάρος με το να με ακούσει από κοντά. Δυστυχώς οι άνθρωποι σήμερα δεν είναι και τόσο καλοί ακροατές.
    Θα σου πω όμως πως τελευταία κι Εγώ αρχισα να βάζω πόστο και πρόγραμμα στον εαυτό μου να ασχοληθώ με ουσία και περισσότερο χρόνο με όλα αυτά που έχω ξεκινήσει και δεν έχω τελειώσει ακόμα, με λιγότερες επαφές, κοινωνικές συναναστροφές, χαμένος χρόνος, σαπαταλη χρόνου, να γράφω και να διαβάζω πολύ... Γιατί η αλήθεια είναι πως ξοδεύουμε πολύ πολύτιμο χρόνο σε ανόητα πράγματα. Από την άλλην, ο καθένας επιλέγει να κάνει ότι νομίζει και καταλαβαίνει καλύτερα για τον εαυτό του.
    Σε φιλώ και σου στελνω την αγάπη μου, έστω κι από την blogογειτονιά με ένα απλό σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου γλυκό!
      Σε ευχαριστώ για το εκτενές σου σχόλιο.
      Η αλήθεια είναι πως δεν είπα κάπου να μην γράφουμε. Και μπορούμε να το κάνουμε παντού και πάντα και λογαριασμό να μη δίνουμε. Γιατί νιώθουμε ντε και καλά την ανάγκη από το πιο σημαντικό ως το πιο αστείο να το βγάζουμε στον αέρα και να βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας. οκ Το καταλαβαίνω όταν πρόκειται για μια κλειστή παρέα. Απλά ψάχνω τους λόγους που μας ωθούν. Δεν τους κρίνω. :)

      Εύχομαι να διευθετήσεις το χρόνο σου λοιπόν και να τον ξοδεύεις γόνιμα ή όπου αγαπάς!
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  20. Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Γιατί πρέπει να μιλάμε για ματαιοδοξία όταν γράφει κάποιος κάτι που βιώνει ή που σκέφτεται και θέλει να το μοιραστεί; Σίγουρα υπάρχουν τα άτομα που το κάνουν γιατί θέλουν να επιδειχθούν, αλλά μια μεγάλη μερίδα θέλει τη συντροφικότητα των διαδικτυακών φίλων. Θέλει να μοιράζεται κάτι όχι για προσωπική του ικανοποίηση μόνο, αλλά για να εκφραστεί σε έναν χώρο που δεν του δημιουργεί ιδιαίτερες δεσμεύσεις. Είναι ωραίο να ανταλλάσσεις απόψεις, αλλά το διαδίκτυο δεν είναι και το τραπεζάκι στην καφετέρια που θα καθίσεις να πιεις τον καφέ σου και να κουβεντιάσεις με την παρέα σου. Πολλοί αγαπούν την κατά κάποιον τρόπο ανωνυμία τους και το ότι μπορούν να μιλήσουν πιο εύκολα και να μοιραστούν με άτομα άγνωστα στην ουσία. Υπάρχουν κι αυτοί που λες Αριστέα μου που έρχονται για ένα λεπτό σου γράφουν μια λέξη και σου στέλνουν φιλάκια. Όμως όπως εσύ είσαι πνιγμένη είναι και αυτοί. Σημασία έχει πως αυτό το λεπτό επιλέγουν να στείλουν τα φιλάκια τους σε σένα κι όχι αλλού. Άρα κάτι τους προσφέρεις παραπάνω από τους άλλους. Όσοι είμαστε φίλοι σε αυτή την παρέα μας είμαστε από επιλογή όχι γιατί είμαστε αναγκασμένοι. Είμαστε γιατί αισθανόμαστε πως ο καθένας μας δίνει στον άλλον μια στιγμή χαράς και συντροφικότητας. Κι αυτό το μοίρασμα είναι σημαντικό θεωρώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου, αν προσέξεις στα σχόλια δεν είμαι η μόνη που μιλάει για ματαιοδοξία. Μα έχει ήδη προβληματίσει και στο παρελθόν για τους συγγραφείς το θέμα, "γιατί δημοσιεύουν;" Ποια η ανάγκη κρύβεται από πίσω; Δεν είναι κατηγορία ντε και καλά. Είναι μια απορία.

      Κι εγώ στην αρχή, όταν μου τέθηκε από άτομο εκτός του χώρου αυτού, η ίδια ερώτηση, όχι ως κριτική, αλλά ως κάτι που πρέπει να το ψάξω, ...κουμπώθηκα! Αντέδρασα. Εγώ; Ψώνιο; Από πού κι ως πού; "Έκφραση του εαυτού μου" είπα κι εγώ, και φυσικά όλα τα άλλα θετικά που πήραμε και παίρνουμε από το μπλογκς μας (που δεν τα παραγράφω, τα γνωρίζω) και πού και εσύ αναφέρεις στο παραπάνω σχόλιό σου.

      Είναι μία πλευρά αυτή. Ωραιοποιημένη. Προσωπικά μπορώ να νιώσω την ανάγκη να στείλω μόνο φιλιά σε ανθρώπους που έχω γνωρίσει, έχουμε μοιραστεί προσωπικά πράγματα, είτε από κοντά, είτε από το τηλέφωνο και δεν το βρίσκω κακό. Αναρωτιέμαι για την πολλή κοινωνικότητα, την πολλή συνάφεια. Ίσως δεν το έχεις νιώσει, γιατί δεν έχεις χάσει τον έλεγχο. Το μέτρο. Είμαι άτομο που αν και λατρεύω το μέτρο και την ισορροπία, πιστεύω ότι κάπου το έχασα. Ένιωσα κορεσμό.
      Το είπα όμως η δόλια: η ανάρτηση αφορά εμένα. Τι νόημα έχει να γράφω, έβαλα τίτλο. Αν κάποιος τα παίρνει όλα ως μπηχτές ή κατηγορίες, ας μπει και ο ίδιος σε διαδικασία αυτοκριτικής. ( δεν αναφέρομαι σε σένα , αλλά γενικά ☺. )
      Πραγματικά όποιος νιώθει καλά με τις επιλογές του, συνεχίζει χωρίς να απολογείται για κάτι!

      Όπως πολλά άλλα θέματα, κι αυτό έχει δύο όψεις .. σαν το φεγγάρι: Η μία πλευρά δεν έχει καμία επαφή με την άλλη.
      Έχω από τη μία πλευρά αυτό το σχόλιο για παράδειγμα, κι από την άλλη έχω το σχόλιο του ανώνυμου σήμερα, που διαβάζοντάς τα με βρίσκουν και τα δύο να λέω οκ, έχει ένα κάποιο δίκιο. ΚΙ όμως είναι εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους.

      Πιστεύω ότι δεν υπάρχει μία απάντηση. Δεν υπάρχει μία άποψη σωστή, Υπάρχει το μέτρο κι από κει και ύστερα πρέπει να κάνουμε συχνά την αυτοκριτική μας.

      Εγώ ανησυχώ για πολλά. Γιατί δεν είναι μόνο το μπλόκινγκ.
      Το θέμα είναι η χρήση της τεχνολογίας. Το ότι κάποιος μπορεί και τη χρησιμοποιεί με μέτρο δεν σημαίνει ότι το κάνει το μεγαλύτερο ποσοστό. Και το μεγαλύτερο ποσοστό μπορεί να αποτελεί παράδειγμα στα παιδιά μας. Και τα παιδιά μας είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Και τα μηνύματα είναι λιγάκι μαύρα... :(

      Καλό τριήμερο Μαίρη μου!
      Καλά να περάσεις :)

      Διαγραφή
  21. Δεν θα μακρηγορήσω..Αριστακι μου (πρωτη φορα ε;) τα εχει πει όλα η (παρεα) πιο πανω...
    Το εχουμε...πει κανουμε ότι μας αρεσει και οποτε μας αρεσει..τα εχουν πει πιο αναλυτικα και ουσιατικά όλοι.
    Εσυ θα κανεις αυτο που θελεις και σε εκφραζει σαν ανθρωπο αγαπη μου ετσι;
    Για μενα μονο θα σου πω οτι εδω μέσα εμαθα πραγματα γνωρισα φιλους ουσιαστικα..και πραγματικα..και εγινα καλητερος ανθρωπος.. ΑΥΤΑ!!! ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΙΠΑ!!!!!! Σ.Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Έλα ντε, τι νόημα έχει να γράφουμε; Σωστά αναρωτιέσαι! Από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκα με το ιστολόγιο αισθάνθηκα λίγο το μάταιο του όλου εγχειρήματος. Ξεκίνησα από μία παρόρμηση, καθώς αισθανόμουν την ανάγκη να γράψω δημόσια τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου, λόγω της δύσκολης πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης που διανύαμε ειδικά τότε, όπου η εσωτερική πίεση και φόρτιση ήταν έντονη. Στην πορεία με ανακούφιζε και με ευχαριστούσε που έγραφα, επέλεγα μουσική και εικόνες, με σκοπό να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους θέματα που θα με ενδιέφερε να δω κι άλλες απόψεις πέρα από εκείνες φίλων μου έξω από το διαδίκτυο. Η αφετηρία είναι όμως πάντα εγωιστική και ναρκισσιστική, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς κι ας μην γίνεται συνειδητά. Το ζήτημα είναι ότι πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορεί να πάρει κάποιος από μία ανάρτηση. Θεωρώ ότι δεν πάει τίποτε χαμένο και πως από εκεί που δεν το περιμένουμε θα τύχει να έχουμε συμβάλλει στο να λάβει ένας αναγνώστης το μήνυμα που πιθανόν είχε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή - κι ας είναι ένας. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις...μια και αυτά τα αποτυπώματα μένουν για πάρα πολύ καιρό στον παγκόσμιο ιστό.

    Εσύ έχεις προσφέρει πάρα πολλά εδώ στη "γειτονιά" και είμαστε ευτυχείς που σε συνατήσαμε και ευγνώμονες για όσα μας αφύπνισες! Πιστεύω ότι εφτά χρόνια είναι αρκετά, για να αισθανθεί κανείς τον κορεσμό ή την αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας πάνω στο αντικείμενο και την χρήση του πλέον.

    Πίσω από αυτό το μέσο βλέπω μόνο ελευθερία και τίποτε άλλο. Για παράδειγμα, έχω χρόνο και διάθεση να γράψω ένα, ίσως, ενδιαφέρον κατεβατό; Θα το κάνω. Έχω κέφι να γράψω ελαφράδες ή να βάλω μόνο μουσική και να περάσω συναίσθημα και μήνυμα μέσω αυτών; Θα το κάνω. Επιθυμώ να μοιραστώ δημόσια παπαριές που μου ζαλίζουν το μυαλό; Τις καταθέτω (για να ζαλίσω το μυαλό και των άλλων)για να μετουσιώσω σε λόγο αυτή τη ζαλάδα, αλλά και για να ακούσω καμιά άλλη άποψη που μπορεί να καθαρίσει κάπως το τοπίο και ίσως έχει να δώσει κάτι στους αναγνώστες. Δε με νοιάζει τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Συχνά σκέφτομαι να αποχωρήσω, διότι πάντα ήταν κάτι έξω από τα δικά μου νερά, κι ας μοιάζει να μπήκα άμεσα στο πνεύμα (μαθαίνω γρήγορα χεχε). Πιθανόν θα γίνει τόσο ξαφνικά όσο όταν άρχισε αυτό το πανηγύρι.

    Όσο για σένα, μπουκλωτό μωρό, κάνε ό,τι νιώθεις κάθε φορά! Θες να δώσεις και να αναλωθείς σε απανωτές αναρτήσεις και μοιράσματα κάθε είδους; Θες να κλείσεις σχόλια και να μην ανοίγεις την πόρτα, διότι δεν έχεις χρόνο, διάθεση κλπ; Θες να χαθείς για μέρες και να μη δηλώνεις παρουσία πουθενά; Να το κάνεις, επειδή δικές σου οι ανάγκες και μόνο και πράττεις κάθε φορά μόνο με βάση αυτές. Ούτε λογαριασμό χρειάζεται να δίνεις ούτε να παίρνεις άδεια από κανέναν!
    Εντάξει, παιδί ανήσυχο;
    Κάνε όσα γουστάρει η ψυχή σου και σου ψιθυρίζει η εσωτερική σου φωνούλα! Κάθε φορά θα είναι άλλα, για να έχει ενδιαφέρον η ζωή!
    Φιλιά ολούθε, όπως λες κι εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάλι είπα πολλά και ίσως δεν είπα το πιο σημαντικό...
      Η όλη ιστορία εδώ είναι ένα ακόμα χόμπυ, το οποίο προσφέρει ξεκούραση, σε κάποιες φάσεις έμπνευση, δημιουργικότητα και χαρά, αλλιώς κόβεται πάραυτα. Δεν είναι καταναγκασμός...
      Ή ένα μοίρασμα σε παρεάκι, όπως γίνεται δια ζώσης, με καφέ ή με ποτάκι!
      Αυτά.

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα Γλαύκη μου. Σε πολλά οι σκέψεις μας ταυτίζονται!
      Γράφεις "πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορεί να πάρει κάποιος από μία ανάρτηση" . Εγώ πάλι θα πω ότι μπορούμε να πάρουμε πράγματα από πολλές αναρτήσεις. Πολλές φορές μου έχει συμβεί στο παρελθόν κι όχι μόνο από τα φιλικά ιστολόγια. Αλλά πολλά φιλικά μπλογκς έμαθα, διασκέδασα, γέλασα, εκτονώθηκα, γνωρίστηκα και από κοντά... καλή ώρα όπως εμείς ☺ ... είναι πολλά τα θετικά για να απορρίπτω κάτι που το αγάπησα και το υποστήριξα υπέρ του δέοντος ίσως.
      Το θέμα μου δεν είναι όμως το μπλόκινγκ όσο εγώ. Τι κάνω από δω και μπρος. Μια αυτοκριτική που την κάνω δημόσια, καθώς έχω λάβει πολλά μηνύματα από παντού, ότι λείπω, γιατί δεν γράφω, που μου ζητούν επιτακτικά επιστροφή κλπ κλπ.
      Θέλησα να εξηγήσω κατά κάποιο τρόπο πιο ομαδικά και μία και καλή τι με προβληματίζει!

      Ναι, ένιωσα τον κορεσμό που ανέφερες.
      Καιρός να αποτελέσει μόνο ένα ακόμα χόμπι που θα έχει ένα μικρό κομμάτι στη ζωή μου...όποτε έχω κέφια!

      Γλαύκη μου σε ευχαριστώ για την κατάθεση των σκέψεών σου!
      Καλό τριήμερο εύχομαι!
      Φιλιά :))

      Διαγραφή
  23. Αυτά που σε προβληματίζουν τώρα, το γιατί γράφουμε και δημοσιεύουμε και τα τοιαύτα, γιατί για το πόσες σέλφι ανεβάζει ο άλλος, ουδέποτε προβληματίστηκα, με είχαν απασχολήσει πριν ξεκινήσω...Από τη στιγμή που έδωσα απαντήσεις στον εαυτό μου και τον κάλυψα δε βρίσκω το λόγο να ξαναπροβληματιστώ, από τη στιγμή δε, που το απολαμβάνω όλο αυτό και με αποφορτίζει από το άγχος!
    Άρα σε προσωπικό επίπεδο κερδίζω!

    Και για να καταλήξω κάπου θα πω το παρακάτω...όποιος νομίζει πως αυτό που κάνει εδώ θα αλλάξει την ανθρωπότητα ή δεν ξέρω κι εγώ τι, ας κλείσει το μηχάνημα, ας τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα και να χώσει μέσα το δάχτυλο να γλιτώσουμε από ένα "ψώνιο"...εναλλακτικά μπορεί να τυλίξει το καλώδιο στο λαιμό και να σφίξει!

    Αυτά τα ολίγα μακάβρια από μένα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρία μου. Δεν κρίνεις ποτέ και αυτό είναι κάτι που με εντυπωσιάζει( εννοώ ότι είσαι σταθερή σε αυτό. Γράφεις πάντα τη γνώμη σου χωρίς να κρίνεις! )
      Επομένως, δεν έχω κάτι να πω ή να προσθέσω στο σχόλιό σου. Ήσουν σαφής, κι έθεσες στο τραπέζι κι άλλο τρόπο σκέψης!
      Αυτά τα λίγα, για μένα ήταν ουσιαστικά!
      Σε ευχαριστώ πραγματικά για το σχόλιό σου!

      Καλό τριήμερο Μαράκι μου!!

      Διαγραφή
  24. Ο καθενας γραφει και δημοσιοποιει για τους δικους του λογους. Ο κοινος παρανομαστης σε ολους ειναι η μοναξια. Μεσα μας και εξω μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα V!
      Θα συμφωνήσω κατά πολύ για τη μοναξιά, θα θέσω όμως στα υπόψη και τη μοναχικότητα, που μπορεί να είναι επιλογή :)
      Καλές απόκριες :)

      Διαγραφή
  25. Χαίρε! Τις ίδιες απορίες έχω κι εγώ...γι'αυτό και έχω χαθεί αρκετά από τα σχόλια και τις αναρτήσεις...ωστόσο έχω να σου πω, πως οι άνθρωποι πάντα θα έχουν ανάγκη για επικοινωνία με όποιο τρόπο κι ότι εμένα μου αρέσει πολύ το blog σου και οι προβληματισμοί σου. Μέσα από σένα γνώρισα πολύ κόσμο, ασχολήθηκα με ταλέντα που δεν ήξερα ότι έχω και σ'ευχαριστώ γι'αυτό :)
    Ελπίζω να συνεχίσεις να μας κρατάς συντροφιά με όποιο τρόπο εσύ θεωρείς πως σε εκφράζει....
    Καλή συνέχεια στην καθημερινότητα σου.!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ωραιοζήλη μου!
      Αυτό με τα ταλέντα, το να γνωρίζεις ότι έχεις δυνατότητες που δεν τις γνώριζες, είτε στις τέχνες, είτε στη γραφή, είναι όντως στα συν του χώρου!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το γλυκό σου σχόλιο!
      Πολλά φιλιά και καλό τριήμερο εύχομαι :)

      Διαγραφή
  26. Πολύ ορθά τα γράφετε κ. airis. Έτσι είναι. Την προσωπική επαφή δεν την αντικαθιστά κανένα πληκτρολόγιο, καμία ιστοσελίδα και πολύ περισσότερο κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Γίναμε ένα με την οθόνη που, όπως πολύ σωστά έθεσε ένας προηγούμενος σχολιαστής, αντικαθιστά τη μοναξιά που νοιώθει ο κάθε "συγγραφέας". Το διαδίκτυο έδωσε διέξοδο σε τέτοιες καταστάσεις. Εξαίρεση ορισμένες περιπτώσεις που λόγω και μέσω του δικτύου κατάφεραν να δούν ή να αναπτύξουν συγγραφικές ικανότητες που δεν τις γνώριζαν μέχρι τότε.
    Μία ακόμη παρατήρηση: Οι ατέλειωτες ώρες που περνά κάποιος στις οθόνες και στα δίκτυα. Απόλυτη ένδειξη κενού στη ζωή. Μάλιστα ένας σχολιαστής σας εδώ (με πάνω από 1 σχόλια στην ανάρτηση αυτή) έγραφε κάποτε σε δικό του site ότι παρακολουθεί περίπου 100 ιστολόγια, δεν θέλει να χάσει τίποτε από αυτά και συνήθως σχολιάζει σε όλα. Αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το να είναι στην οθόνη; Που βρίσκει τον χρόνο; Και πως δημιουργεί κάτι άλλο στη ζωή του; Δεν μας ενδιαφέρουν αυτά, αλλά πως συμφωνεί με τις σκέψεις σας ενώ στην πράξη κάνει ο ίδιος τα αντίθετα;
    κ. airis σωστά όσα είπατε. Κλείστε προς το παρόν αυτό το έρμο το ιστολόγιο και ακολουθείστε τον χορό του τρελού καρναβαλιού που έχετε εκεί στην Πάτρα. Περπατείστε, χορέψτε, τραγουδείστε, αφεθείτε στον ίλιγγο της ανεμελιάς και μη νοιώθετε την ανάγκη να τα κοινοποιήσετε σε μας. Καλή σας διασκέδαση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα σας!
      Επιλέγω να απαντήσω πρώτα σε αυτό, γιατί παραπάνω έχω χάσει τον μπούσουλα λιγάκι και ίσως εδώ βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου.

      Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σας, που αν και τσουχτό κι επιθετικό στο ύφος, εμπεριέχει αλήθειες!

      Φυσικά και θα συμφωνήσω και με τον αξιαγάπητο Velvet πιο πάνω και μαζί σας: "κοινός παρανομαστής σε όλους είναι η μοναξιά". Αν και τη διακρίνω από τη μοναχικότητα, καθώς πιστεύω ότι η μοναχικότητα είναι επιλογή. Δεν μπορούμε να την κρίνουμε. Μονάχα την επισημαίνουμε. (Γιατί; Γιατί έτσι μπορεί να θέλει κάποιος και να νιώθει κι όμορφα ☺ Τι λόγος μας πέφτει;)

      Φυσικά ο πολύς χρόνος μπροστά σε μια οθόνη είναι χειροπιαστή απάντηση: δεν μπορεί να έχεις μια γεμάτη ζωή ή δράση έξω όταν είσαι πολλές ώρες, κολλημένος σε μια οθόνη- υπολογιστή ή και τηλεόρασης παρέα. Ακόμα κι αν το κάνεις από το κινητό, έξω, πάλι η ίδια συμπεριφορά είναι : δεν έχεις δράση. Δράση και οθόνη είναι μη συμβατές!

      Γνωρίζω από εμένα την ίδια: όταν κάνω πράγματα , όταν συναντώ κόσμο, όταν διαβάζω είμαι μακριά από τον υπολογιστή και δεν νιώθω την έλλειψή του. Δεν μπορώ να έχω παρουσία στο χώρο και να δηλώνω ότι η ζωή είναι εκεί έξω! Φάσκω και αντιφάσκω σε αυτή την περίπτωση! Απλά πράγματα.
      Όταν είχα έντονη παρουσία στο χώρο του μπλόκινγκ περνούσα 8 ώρες το λιγότερο στη δουλειά μπροστά σε μια οθόνη. (Και φυσικά είχα τη δυνατότητα να σερφάρω στη δουλειά) Όταν επέστρεφα από τη δουλειά ξαναπερνούσα χρόνο μπροστά στην οθόνη. (Μιλάμε για εθισμό.)

      Δεν το κάνω πια και είναι ορατό για κάποιον που με παρακολουθεί. Χρειάστηκε να αποστασιοποιηθώ και να δω τα πράγματα ως τρίτο πρόσωπο.
      Και συνεχίζω να ψάχνομαι. :)

      Σας ευχαριστώ πολύ για τις διαφωτιστικές επισημάνσεις σας, όμως το" κλείστε το ιστολόγιο" ( κι έρμο μάλιστα; Αυτό ήταν καλυμμένη επίθεση) δεν είναι πρόταση. Είναι επιταγή. Προστακτική. Και με τις προστακτικές εγώ φαγουρίζομαι! Να πω εδώ ότι προστακτική για μένα είναι και το να μην κλείσεις το μπλογκ, συνέχισε να γράφεις, κλπ.
      Ένι γούει... Δεν μπορώ να μην περάσω λίγο κι εγώ στην επίθεση (δεν άντεξα τον πειρασμό) : Κι εσείς, που από τα λεγόμενά σας φαίνεται να γνωρίζετε τη δράση φίλων του ιστολογίου και διαβάσατε και όλα τούτα τα σχόλια (μωρέ μπράβο σας) μάλλον έχετε πολύ χρόνο στη διάθεσή σας στο να επιλέγετε να κάνετε αυτό κι όχι να χαρείτε τη σημερινή λιακάδα. Κρίνετε τους άλλους, αλλά είστε κι εσείς εδώ, στην οθόνη.

      Για αυτό μόνο το μέτρο μας σώζει! Μέτρο χρειάζεται παντού. Ισορροπία. Και κυρίως να μην κρίνουμε τους άλλους. Μόνο η αυτοκριτική μπορεί να μας σώσει.

      Καλή διασκέδαση και σε σας εύχομαι στο καρναβάλι!
      Καλό τριήμερο!
      Αριστέα

      Διαγραφή
  27. Σας θεωρώ έξυπνη κοπέλα - και συνεχίζω να το πιστεύω. Πλην όμως μάλλον δεν κατανοήσατε το σχόλιο. Γιαυτό και ανταπαντώ. Ίσως φταίει και το (σχετικά) νεαρόν της ηλικίας σας. Όσο πιο νέος τόσο πιο εύκολα γκρινιάζεις. Όσο γηράσκεις τόσο πιο πράος γίνεσαι.
    Λοιπόν αγαπητή μου, καθόλου τσουχτό (να και μια λέξη που δεν ήξερα, εγώ ο υποτίθεται ικανός χειριστής της γλώσσας μας) και επιθετικό δεν ήταν το σχόλιο μου. Αφού αρχίζω με το ότι συμφωνώ με τα λεγόμενα σας. Πως επιτίθεμαι; Τώρα, αν κάνω κριτική στον φίλο σας, ναι κάνω γιατί φάσκει και αντιφάσκει. Δικαίωμα του φυσικά. Αλλά και δικαίωμα των άλλων να τον κρίνουν. Όταν εκτίθεσαι δημοσίως είσαι έτοιμος να δεχθείς και την βάσανον της κριτικής.
    Τώρα περί εμού. Καλά κάνετε και φωνάζετε. Πλην όμως εγώ χρησιμοποιώ το δίκτυο για επαγγελματικούς κυρίως λόγους και κατ΄ ελάχιστον για λόγους ψυχαγωγίας. Πολύ λίγα είναι τα ιστολόγια όπου θα ρίξω μια ματιά (μεταξύ αυτών και το δικό σας). Εκείνη τη δήλωση του αναγνώστη σας την είδα τυχαίως αρκετά παλαιότερα, όταν έψαχνα κάτι στο δίκτυο. Επιπλέον δεν έχω λογαριασμό σε κανένα μέσον κοινωνικής δικτύωσης. Ο χρόνος μου είναι μάλλον περισσότερος από τον χρόνο των υπολοίπων, πιθανόν λόγω της φύσεως της απασχόλησης μου (και της ηλικίας βέβαια). Σε σας σχολίασα για να συμφωνήσω και να δηλώσω κι εγώ κατά του δικτύου (του τρόπου χρήσης βασικά). Φυσικά κι εγώ κρίνομαι και πλειστάκις αυτοκρίνομαι.
    Τέλος, όσον αφορά τον καιρό. Είδατε ότι σας έγραψα πρωί. Εκείνη την ώρα εδώ στα βορεινά τμήματα της χώρας κάνει ακόμη κρύο. Έτσι τη βόλτα την έκανα, με έναν πραγματικά θαυμάσιο καιρό, στις 11.30-14.00. Όσο για τον καρνάβαλο, θα πρέπει να πάω σε άλλες περιοχές μιας και στην πόλη μας δεν έχει κάτι ιδιαίτερο.
    Καλό βράδυ, αγαπητή μου κυρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα σας.
      Καταρχάς δεν είμαι νεαρή, είμαι στη μέση ηλικία. Λίγο πριν τα πρώτα -ηντα. Δεν το πήρα προσβλητικά, προς θεού, όμως ξεκινάτε με ένα επιχείρημα που δεν ισχύει ( όταν είσαι νεαρός γκρινιάζεις!)
      [Προσωπικά γκρινιάζω από γεννησιμιού μου. Έχουμε βλέπετε κακή φήμη εμείς τα καρκινάκια! ☺]

      Τέλος πάντων! Σε τούτη εδώ την ανάρτηση δεν γκρινιάζω. Διατύπωσα κάποιες σκέψεις που ξεκίνησαν από μένα, για μένα.
      Έγινε δημόσια, αναπόφευκτα, καθώς έχω δημιουργήσει , θέλοντας και μη, έναν κύκλο "φίλων" εδώ, σε αυτή τη γωνιά, αρκετοί από τους οποίους με διάφορους τρόπους εδώ και πολύ καιρό με ρώτησαν με διάφορους τρόπους (μέιλ, τηλέφωνο, στο μέσσεντζερ του φέι μπουκ, κι εκ του σύνεγγυς ακόμα) γιατί σταμάτησα να γράφω εδώ μέσα κι εμφανίζομαι όλο και πιο αραιά έως και σπάνια.

      Κάποιοι με αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον, ρώτησαν μήπως κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μου, άλλοι αδιάκριτα όπως κάνουν πολλοί αλλά δεν το καταλαβαίνουν, άλλοι με ανησυχία και μια μικρή απογοήτευση μήπως δεν ξαναγράψω, γιατί πραγματικά κάτι έβρισκαν στα γραφτά μου!

      Τους ευχαριστώ όλους πολύ, μα εγώ μια μικρή πίεση την ένιωσα, οπότε όταν ένιωσα ότι θέλησα να δώσω κάποιες εξηγήσεις, ανέβασα αυτή εδώ την ανάρτηση!

      Ένα σχόλιο αγαπητέ άγνωστε, δεν χρειάζεται να εμπεριέχει βωμολοχίες ή απειλές για να είναι επιθετικό. Αρκεί μια λέξη η μία φράση που εμπεριέχει κάτι έντονο ή αιχμηρό, όπως λόγου χάρη η προστακτική. Κάποιες φορές ο γραπτός λόγος δημιουργεί παρεξηγήσεις. Σε εαυτό πολύ βοηθάνε τα emoticons τα οποία κι εγώ χρησιμοποιώ για να δείξω ότι εκείνη τη στιγμή γράφω ήρεμα και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, να όπως τώρα ☺ :))

      Για αυτό, το "ότι όποιος εκτίθεται δημοσίως πρέπει να μπαίνει αυτόματα στην κρίση όλων" σηκώνει συζήτηση!
      Δεν λέω ότι είμαστε στο απυρόβλητο ο πάσα ένας που γράφει κάτι δημόσια στο διαδίκτυο. Σκέφτομαι μόνο την ανάγκη του άλλου να κρίνει. Όταν μάλιστα η συμπεριφορά ή τα λεγόμενα του άλλου που κρίνει δεν τον αφορούν!
      Η κριτική ξεκινάει από δικά μας συμπλέγματα κατά κύριο λόγο, οπότε όταν συναντώ κάποιον που κρίνει ακόμα και όσα δεν τον αφορούν συστήνω (και λόγω επιστήμης) να ψάξει μέσα του γιατί ασχολείται με τους άλλους!

      Τέλος, μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι είδατε ένα σχόλιο φίλου μου, κάπου αόριστα και να το θυμάστε! Τυχαία δεν είναι σε αυτή την περίπτωση. Παρακολούθηση λέγεται νομίζω! Διαβάζετε εμένα λέτε, αλλά το να δείτε και να θυμάστε το σχόλιο ενός φίλου μου, που ούτε εγώ καλά καλά το θυμόμουν, τι να πω! Τρομερή ικανότητα! Σας ζηλεύω!

      Κάπου εδώ σας αφήνω γιατί εξάντλησα τον διαθέσιμο χρόνο μου!
      Θα επανέλθω!

      υγ: Ναι, απαντώ εγώ τσουχτά σήμερα. Γιατί απλά το να γράψει κάποιος για μένα 'άσχημα, μπορώ να το διαχειριστώ. Αλλά κάποιος χωρίς στοιχεία το να μπαίνει και να θίγει φίλους μου, ε, αυτό δεν το επιτρέπω!

      Διαγραφή
    2. δεν μπορώ να αφαιρέσω το σχόλιο και να το ξαναπροσθέσω διορθωμένο χωρίς να χαθεί και το δικό σας οπότε εκ παραδρομής σημειώνω ότι έγραψα εις διπλούν μια φράση ... ☺
      " αρκετοί από τους οποίους με διάφορους τρόπους εδώ και πολύ καιρό με ρώτησαν με διάφορους τρόπους"
      (πληθωρική☺χεχε!)

      Διαγραφή
    3. "Οι άνθρωποι συνήθως σπεύδουν να ασκήσουν κριτική για να μην κριθούν οι ίδιοι"-A.Καμύ

      και επειδή είδα ότι εξαντλήσατε κάποιον χρόνο για μένα, συγγνώμην. Αν δεν υπάρχει χρόνος μην ασχολείσθε με μένα. Μόνο κάποια στιγμή (όποτε μπορείτε) εξηγείστε τη λέξη "τσουχτός". Δεν το βρήκα, πρέπει να είναι ιδιωματισμός.

      ανώνυμος - ο α, γιατί είδα ότι υπάρχει και άλλος ανώνυμος (με τα αρχικά)

      Διαγραφή
    4. Για την κριτική εξαιρετικό το σχόλιο και ισχύει και για τους δυο μας! Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω! Προσπαθώ σκληρά και καθημερινά να μην κρίνω, ούτε καν μέσα στο μυαλό μου!
      Το τσουχτός εκ του τσουχτερός, είναι μάλλον ντόπιο. Το ακούω (και το χρησιμοποιώ κι εγώ) για τις τιμές. Αυθαίρετος συνοπτικός τύπος; Ιδιωματισμός; Δεν το έχω ψάξει, γιατί προσωπικά δεν με ενόχλησε και ποτέ. Κάτι σαν την προστακτική "πάνε" των βορειοελλαδιτών, που εμένα προσωπικά με ξενίζει απίστευτα!

      Ελπίζω κάπου εδώ να το εξαντλήσαμε!

      Διαγραφή
  28. Και επειδή ξέχασα και κάτι άλλο να σας πω: το κλείσε το ιστολογιο προσωρινά δεν είναι επιταγή - είναι συμβουλή - ας πούμε πατρική συμβουλή (για να μην παρεξηγούμεθα). Αλοίμονο πως να σχολιάσει κανείς όταν οι γνώμες θεωρούνται επιταγές. Το δε "έρμο" εδώ στο χωριό μας το λέμε χαϊδευτικά και ουχί επιτιμητικά.
    Ευχαριστώ και συγγνώμην για την ταλαιπωρία.
    Και πάλι καλό βράδυ, καλό τριήμερο (διήμερο πλέον), και καλή σαρακοστή (αν και ουδέποτε πίστεψα στη νηστεία ως θρησκευτικό καθήκον, ως διαιτητική συνήθεια ναι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο γραπτός λόγος δημιουργεί παρεξηγήσεις είπαμε!
      "Κλείστε" και "το έρμο το ιστολόγιο" διαβάζονται κατά πώς θέλει αυτός που το διαβάζει. Δεν σας γνωρίζω, ούτε σας έχω απέναντί μου για να καταλάβω τι είχατε κατά νου.
      Πατρικές συμβουλές 48 γαϊδάρα δεν δέχομαι από αγνώστους.
      Για τις συμβουλές επίσης έχω εκφράσει άποψη πολλάκις σε αυτό το ιστολόγιο, σε αναρτήσεις περί κριτικής.
      Είναι ολόκληρη θεωρία που ξεκινάει από το γεγονός ότι κι εγώ αποφεύγω να δίνω.
      Δεν έχω χρόνο να αναπτύξω το θέμα,ούτε όμως υπάρχει και λόγος.
      Κουράστηκα! ☺

      Διαγραφή
  29. Δεν σου κρύβω ότι είναι ένα θέμα που με προβληματίζει καθημερινά. Ειδικά όσο αντιλαμβάνομαι τη γρήγορη εξάρτηση που έχουν τα παιδιά από την τεχνολογία... Νομίζω η ισορροπία είναι το παν. Γενικά προσωπικά ποτέ δεν υπήρξα εξαρτημένη από τα σοσιαλ, κάπου το έβρισκα, κάπου το έχανα πάντα. Αλλά ποτέ στην υπερβολή. Αυτό όχι γιατί κάνω πιο σημαντικά πράγματα ( αν και θα έπρεπε, αλλά ακόμα παλεύω με την αναβλητικότητα μου), αλλά γιατί ποτέ δεν το είχα ιδιαίτερη ανάγκη.
    Όσων αφορά το γράψιμο και το μπλογκ, την ιστορία μου την ξέρεις. Γενικά νομίζω πως αυτή η επικοινωνία που δημιουργείται, είναι και αυτό που με αφορά.
    Ίσως γεμίζει ένα κενό, σε όλους κάτι λείπει άλλωστε.
    Σε όλα θέλει σύνεση, γιατί κακά τα ψέματα, εκεί έξω έχουμε πολύ περισσότερα να κυνηγήσουμε.

    Σε φιλώ γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που συμφωνούμε Νικολέτα μου για την ισορροπία.
      Η ερώτησή μου απλή: τη βλέπουμε γύρω μας;
      Εγώ πάλι όχι! Τη λέμε, ναι ....παπαγαλίζουμε το υπέροχο γνωμικό των αρχαίων μας προγόνων και συνεχίζουμε ακάθεκτοι!
      Με την αναβλητικότητα πάλεψα και συνεχίζω ακόμα κι εγώ. Καλή συνέχεια ...μας εύχομαι! ☺
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
    2. Είναι κάτι που συμβαίνει, είναι γεγονός.
      Καλώς ή κακώς, ο καθένας παλεύει για τη σωτηρία του. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει τρόπος ζωής, και όχι μόνον όσον αφορά τον τόπο τούτο. Πέρα από γνωμικό, όταν βρίσκω την ισορροπία σε όσα με βασανίζουν, φέρνει γαλήνη στην ψυχή μου.
      Φιλιά πολλά και σε εσένα!

      Διαγραφή
    3. Νικολέτα μου πιο καλά δεν μπορούσες να το εκφράσεις (μόνου εγώ θα βάλω ένα "πρέπει" ) καθένας "πρέπει" παλεύει για τη σωτηρία του. Αν σωθεί, προχωράει να σώσει και τους άλλους ( συνήθως δεν συμβαίνει αυτό! )
      Για την έρμη τη γαλήνη παλεύω κι εγώ!
      Φιλάκια πολλά :)

      Διαγραφή
  30. Γιατί γράφει κάποιος; Φαντάζομαι ότι εννοείς τη σωστή γραφή. Αυτή με την οποία έχει κάποιος να πει κάτι. Διότι το να γράφεις πχ στο FB ό,τι ανοησία σου κατέβει στο κεφάλι, αυτό δεν είναι γραφή. Είναι ηλεκτρονικό κουτσομπολιό. Που πήγα, τι είδα, πότε έφαγα, να και καμμιά φωτό κλπ. Ποιον νοιάζουν όλα αυτά πλην ενός στενού κύκλου φίλων; (κι αυτό συζητήσιμο).
    Η συγγραφή όμως που συνοδεύεται από παραγωγικότητα είναι μια διέξοδος του εσωτερικού κόσμου. Μια επικοινωνία που αποφορτίζει τις εσωτερικές ελλείψεις, πάλες, ανησυχίες. Όπως θέλεις πες το. Γιατί να το δημοσιεύσει κανείς; Μα αλλιώς δεν έχει νόημα. Αν μείνει στο συρτάρι, δεν αποφορτίζει τίποτε. Το να το βλέπει μόνον ο δημιουργός, δεν λέει τίποτε. Καλύτερα να μην το έγραφε. Πως σου αρέσει ένα ταξίδι, μόνος ή με παρέα; (γνωστόν ότι η ευτυχία υπό ευρεία έννοια, είναι μεγαλύτερη όταν τη μοιράζεσαι). Νομίζω κάτι ανάλογο είναι και η γραφή. Που όμως δεν θα θίγει τους άλλους, δεν θα δημιουργεί προβλήματα. Θα αφορά το σύνολο, την κοινωνία, την επιστήμη. Εξάλλου αν δεν υπήρχε η γραφή, η κοινοποίηση της και η συζήτηση της, δεν θα υπήρχε καν πρόοδος.
    Τώρα, αν πάμε σε ιστολόγια που αποτελούν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, ναι αυτά όντως δεν αφορούν κανέναν και ίσως αρκούν για τον συγγραφέα και μόνο. Τέτοια υπάρχουν πάμπολλα στο διαδίκτυο. Οι ασχολούμενοι με αυτά μάλλον δεν έχουν τι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο, δεν έχουν καν φίλους. Τους αρκεί η εικονική πραγματικότητα. Τόσο τους συντάκτες όσο και τους παρακολουθούντες.
    Για να δούμε όμως και την αντίθετη πλευρά: άνθρωπος συνεσταλμένος που στο σχολείο είχε μια δυο βραβεύσεις για καλές εκθέσεις ιδεών, αποφάσισε δειλά-δειλά σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία να γράψει κάτι. Στο χαρτί. Τα φύλαγε σ΄ ένα συρτάρι. Με τη διάδοση του διαδικτύου τόλμησε να στείλει κάπου ένα μικρό πόνημα του, παλιό. Έγινε αρεστό. Άρχισε λοιπόν να γράφει στο διαδίκτυο, σε άλλους και μετά σε δικό του χώρο. Πολύ αργότερα είπε να εκδώσει κάτι. Το ένα έφερε το άλλο και ο συνεσταλμένος, ντροπαλός νέος έγινε ένας σεβαστός ενήλιξ (και βάλε) συγγραφέας. Το διαδίκτυο τού είχε δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις ικανότητες του, να καταγράψει τις ιδέες του, τις πικρίες ή φιλοδοξίες, τα πάθη του, ίσως και τον μεγάλο έρωτα της ζωής του.
    Αριστέα, τίποτε στη ζωή δεν είναι μαύρο ή άσπρο. Υπάρχουν και οι γκρίζες ζώνες (δεν εννοώ του Αιγαίου ή τις αποχρώσεις του γκρι φυσικά). Κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Στην ουσία, είναι το τι ανάγκες καλύπτει αυτό σε κάθε άνθρωπο. Η μείζονα ουσία όμως είναι αυτό που λες: Μέτρον άριστον. Αρχαία σοφία, τόσο απλή και τόσο πανίσχυρης αξίας που μακάρι να την ακολουθούσαμε όλοι σε όλες τις πράξεις της ζωής μας.
    Ζητώ συγγνώμην για την κατάχρηση του χώρου.

    Γ.Χ. (επεξήγηση: δεν ταυτίζομαι με τον προηγούμενο ανώνυμο, γιαυτό και τα αρχικά).
    Δεν είναι υποχρεωτικό να απαντήσεις σε τόσο μακροσκελές σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφα τα λέτε Γ.Χ και συμφωνώ σε πολλά!

      Όσον αφορά το συρτάρι λοιπόν...Στο συρτάρι είχα πολλά γραπτά μου, για πάνω από 20 χρόνια. Δεν ξέρω αν υπήρχε τότε διαδίκτυο τι θα είχα κάνει. Είναι εντελώς υποθετικό. Αλλά έγραφα σίγουρα για το συρτάρι μου τότε.
      Για μένα!
      Αυτό ήταν το δεδομένο μου. Δεν αφορούσαν άλλον όσα έγραφα. Η αποφόρτιση γινόταν και εξακολουθεί να γίνεται για μένα όταν γράφω. Δύο μεγάλους φακέλους έχω γεμάτους, που δεν θα δουν ποτέ το φως! ☺

      Μάλιστα τα δύο περίπου πρώτα χρόνια σε αυτό το μπλογκ δημοσίευα για πάρτη μου. Δεν επικοινωνούσα με άλλους, Μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς ότι δεν υπάρχουν σχόλια στις αναρτήσεις του '10, του '11 μέχρι και τα μισά του '12. Το airis τότε δεν το γνώριζε κανείς, εκτός από 5 ανθρώπους του περιβάλλοντος μου (που δεν είχαν όμως σχέση με το διαδίκτυο) φωτό δεν είχα, ήμουν ανώνυμη και απλά το έκανα για μένα.

      Αποφορτιζόμουν με το γράψιμο μια ζωή (που λέει ο λόγος). Όχι με τη δημοσιοποίηση.
      Αντίθετα όταν δημιουργούσα κάτι εικαστικό, ήθελα να το δείχνω σε όλους τους αγαπημένους μου. Και μόνο τους τελευταίους μήνες μου πέρασε αυτό: δεν έχω ανάγκη να δείξω τι έφτιαξα και να ακούσω όμορφα λόγια!

      Φυσικά και δεν αγνοώ τα θετικά του διαδικτύου, και δη του μπλόκινγκ. Αν και όντως στη ζωή μου υπήρξα για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μαύρο ή άσπρο, έμαθα στην πορεία (για να μην πω πολύ πρόσφατα) να βάζω νερό στο κρασί μου!

      Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Με βοηθήσατε αρκετά, όπως κι αρκετοί φίλοι! :)

      Διαγραφή
  31. Κανένα νόημα δεν έχει να γράφεις κι εγώ βαριέμαι να σε διαβάζω! Χι,χι! Σοβαρά τώρα, διαφωνώ με την οπτική εντελώς.
    Ό,τι λέγαμε για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τα λέμε τώρα για το ίντερνετ. Μακάρι να έφταιγαν αυτά! Θα τα εξολοθρεύαμε και θα τελειώναμε με το κακό! Η ρίζα του κακού όμως βρίσκεται αλλού. Στις εξουσίες που επιδιώκουν να ελέγχουν τη γνώση και καλά κάνουν, γιατί είναι όπλο δυνατό. Ποια η διαφορά της υπερπληθώρας των πληροφοριών της εποχής μας με την έλλειψη παλιότερων χρόνων; Καμία. Και τότε, όπως και τώρα, η ουσιαστική γνώση είναι δυσεύρετη.
    Μα κι όποιος εμβαθύνει, δεν σημαίνει ότι είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία. Γιατί μπορεί να εμβαθύνει στα βασανιστήρια!
    Κι όποιος κλείνει τον υπολογιστή και βγαίνει έξω, εξ ορισμού ζει; Εκείνα τα παλιά χρόνια, τα φτωχικά πλην όμορφα όπως συνηθίζουμε να λέμε, έστω κι αν δεν τα ζήσαμε, μήπως οι άνθρωποι δεν κουτσομπόλευαν στα κατώφλια και στα καφενεία; Στη μεταπολίτευση ζούσαμε, επειδή ήμασταν κάθε βράδυ στα μπουζούκια;
    Κι όποιος διαβάζει ένα οποιοδήποτε βιβλίο έχει εξ ορισμού χρησιμοποιήσει ποιοτικά το χρόνο του;

    Ας βλέπει κάποιος 10 σειρές στην τηλεόραση. Δεν με κάνει απαισιόδοξη. Αυτό που με θυμώνει και με στενοχωρεί, που μου στερεί την αισιοδοξία είναι η ανοχή στην αδικία, η ατιμωρησία. Και το δέσιμο στο άρμα του δυνατού για χρήμα, δόξα, like...
    Ας γράφει κάποιος για να του πουν μπράβο. Δεν με ενοχλεί. Με εξοργίζει όμως να γράφει για να κακολογεί, για να επιτίθεται...
    Το ίντερνετ είναι όπως το μαχαίρι: ο τρόπος που το χρησιμοποιείς το κάνει επικίνδυνο ή χρήσιμο. Ας αξιοποιήσουμε τις δυνατότητές του κι ας πολεμήσουμε εκείνους που μας στερούν τον ελεύθερο χρόνο, τη ζωή και τα όνειρα.
    Εγώ θα δημοσιεύω: ένα κλικ και οι σκέψεις μου σκορπίζονται στο Σύμπαν. Εκεί που βρίσκονται αγαπημένοι μου άνθρωποι...
    ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Απαντήσεις
    1. Mερικές σταθερές αξίες καλό είναι να μη τις πειράζουμε..να γράφεις μήπως εμπνευστεί και κάποιος νεότερος αλλά και να θυμόνται οι παλαιότεροι..ότι αυτά τα πιο μέσα έχουν και κάποια ουσία ακόμα! Ακόμα και αυτή η απορία σου δες πόσους διαλόγους και απόψεις μας έδωσαν!

      Διαγραφή
    2. Χάρη.... με βοήθησες όσο δεν φαντάζεσαι!
      Σε ευχαριστώ πολύ!!!
      :)

      Διαγραφή
  33. Αριστεα μου, ήρθα εδώ από τη Νασια, που τυχαία είδα ότι γύρισε και χατη και πάρα πολύ. Για εμένα που απέχω πολυ καιρό απο το internet τα πράγματα είναι πια αρκετα ξεκαθαρα. Το ότι κάποιος είναι εδώ κι όχι έξω με φίλους, δε σημαίνει κι απαραίτητα ότι δε ζει τη ζωή του. Οι κουβεντες που κανουμε έξω ειναι πολύ συγκεκριμένες και αρκετά ρηχες. Ας πούμε, με τις μαμαδες από το σχολείο συζητάμε πάντα τα του σχολειου, με τους μπαμπαδες του σχολείου συζητάω για καράτε, αθλητικες δραστηριοτητες και ριχνουμε γέλιο γιατι κάνουν χαβαλέ. Με μια συγκεκριμένη φίλη μου συζηταμε παντα παράπονα που εχουμε από τους αντρες μας κλπ. κλπ. Δε συζητάς τα πάντα με όλους, γιατί δεν έχουν όλοι τα ίδια θέματα που τους απασχολουν, στον ίδιο βαθμο. Και σπανίως η κουβέντα μπαίνει σε μεγαλο βάθος. Σιγουρα όλοι έχουμε και ανθρώπους που συζητάμε πιο προσωπικες σκέψεις, αλλά και πάλι μέχρι ενός σημείου. Μετά γινεται απλά επανάληψη των όσων ηδη έχουμε πει μεταξύ μας και δεν έχει νόημα. Εδώ όμως μπορεί να σε πετύχει ο οποιοσδήποτε και να σου δώσει μια άλλη οπτική που δεν την είχες ξανασκεφτεί. Ακριβώς γιατί οι άνθρωποι στο ίντερνετ εναλλασσονται κι ο καθένας κουβαλάει τη δική του προσωπικότητα. Και σίγουρα για να μπει καποιος να σχολιάσει, σίγουρα του αρέσει κι εκείνου η κουβέντα. Η πιο βαθεια κι όχι η καθημερινή ρηχη που κανουμε με όσους συνανταμε έξω. Αυτό είναι τρομερα ενδιαφερον, κατά τη γνώμη μου.
    Ομως...όσοι απλά διαβάζουν αλλους και δε γράφουν οι ίδιοι προσωπικές σκεψεις δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο θάρρος χρειάζεται ένας να βγαίνει και να αποκαλυπτει τον εαυτό του δημοσίως, ξεδιπλωνοντας κάθε σκέψη του. Είναι τρομερά δύσκολο όλο αυτό. Εγώ χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους που το κάνουν ακόμα, ακριβώς γιατί νιώθω ότι λείπει από την καθημερινότητα μας αυτή η πιο ουσιαστικη γνωριμία με τον άλλους. Παρόλο που περνάω πάρα πολύ καλά και με τη φίλη που θα πιο καφέ τη φορά που θα τσακωθει ή θα τσηκωθω σπίτι της/σπιτι μου και θα χαλαρωσουμε η μία την αλλη και θα γυρισουμε με πιό καλή και συνεναιτικη διάθεση, παρόλο που θα πέσω κάτω από τα γέλια με τους φίλους μπαμπαδες και δε θα βαρεθω να ακούσω για 10η φορα από τις φίλες μαμάδες για την κακοφτιαγμενη αυλή του σχολείου. Παρόλο που εχουμε σταθεί ο ενας σρον αλλον οι γονείς μεταξύ μας σε πολυ δύσκολες καταστασεις κι έχει τύχει να μιλησουμε και για πολύ δυσκολα θέματα, ωστόσο κουβέντες που δειχνουν ακριβως τι άνθρωπος είναι ο καθένας μας, έχω διαβάσει κι έχω κάνει μονο (σχεδόν μόνο...είναι υπερβολή το μονο) στο ίντερνετ. Ο άνθρωπος ως γνωστον ψάχνει πάντα να καταλάβει τον εαυτό του και τους γύρω τους, οπότε από αυτή την έννοια καθόλου αχρηστο δεν είναι όταν ένας άνθρωπος εκφράζεται ανοιχτά εδώ μέσα και παρασύρει κι άλλους να κάνουν το ίδιο μέσω των σχολιων. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω ποτέ (το κάνω και τώρα :-) ), μονο και μόνο γιατί ειναι αρκετά δυσκολο να σε διαβαζουν και να σε κρίνουν για αυτό που είσαι ή επειδη τολμας να λες τη γνωμη σου. Αυτο το βρίσκω υποκριτικο όταν γίνεται από ανθρώπους που είτε δε γραφούν καθολου κι απλά παρατηρουν και "στη λενε" μια στο τόσο που θέλουν, είτε που γράφουν αλλά γραφουν τόσο προσεκτικά ώστε να είναι σίγουροι ότι δε θα τους ξεφύγει τρίχα του εαυτου που δε θέλουν να αποκαλυφθεί στους άλλους. Οπότε σε όσους γράφετε ακόμη ειλικρινως και με κέφι, μόνο μπράβο θα πω. Γιατι κατανοώ πόσο δύσκολο είναι. Κι ευχαριστω θα πω επίσης, γιατί είναι τόσο σπανιο αυτό στις μέρες μας που είναι σημαντικό όταν το συναντας διαδικτυακα ή εκτός διαδικτύου. Έγραψα πάρα πολλα και συγνωμη που σε γυρνάω να τα ξαναδω-διορθωσω. Ελπίζω να βγαζουν ένα νόημα. Φιλια, Ελινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα. τα ξαναδιάβασα κατόπιν εορτης. Με ξετιναξε το autocorect
      Συγνωμη. Δε φανταστηκα ότι θα άφηνε τόσα θύματα πίσω του. Την επόμενη φορά θα ξαναδιαβασω πριν τη δημοσίευση :-)

      Διαγραφή
  34. Αριστεα, με κόλλησε η ανάρτηση σου και τα σχολια και πάλι ήρθα να διαβάσω τι έγραψαν οι άλλοι. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τους παντες , αλλά τσουκου-τσουκου θα τα διαβάσω όλα τα σχολια. Αυτό που λέτε αρκετοι παραπανω ότι από κοντά οι κουβεντες θα ήταν πιο ουσιαστικές δεν το πιστεύω. Εγώ για παραδειγμα που έχω μιλήσει διαδικτυακα πολυ και με τη Νασια και με την Αιναφετς και με εσένα λιγότερο όμως, κι έχω διαφωνησει (όχι τσακωθει) με όλες σας μερικές φορές - δεν ήταν ποτέ οι κουβεντες μας του τύπου "αχ τι ωραια τα λεμε παντα" - είμαι σίγουρη ότι αν σας έβλεπα από κοντά στάνταρ δεν υπηρχε περίπτωση να μην πάει αλλού το πράγμα.Στο χαβαλέ, στην πλακα. Την Αιναφετς θα την έβαζα να μου μάθει επί τόπου Γαλλικά γιατί το έχω μεγάλο καημο που δεν τα έμαθα ποτέ και μου άρεσαν. Αυτά τα σοβαρά που έχουμε συζητήσει εδώ, πολύ πιο δύσκολα θα τα έλεγα από κοντά γιατι το μυαλό μου θα πετουσε σε άλλα θεματα. Θα περναγαμε καλά, δεν το συζητώ, αλλά πιο ουσιαστικη κουβέντα απο αυτη που εχουμε κανει εδω, σιγά να μην κάναμε. Επειδή με ξέρω το λεω :-) Μπορεί να μην είμαι το πιο αντιπροσωπευτικο παραδειγμα ανθρώπου βέβαια. Και μάλλον δεν ειμαι :-)))). Φιλια ξανά, Ελινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελίνα μου, σόρρυ, τώρα πήρα είδηση τα σχόλια σου.
      Δεν μπαίνω συχνά πια στο μπλογκ και αυτό είναι πλέον ορατό με όλους τους τρόπους.

      Εγώ διαφωνώ κάθετα μαζί σου ως προς την ουσιαστική συζήτηση στα μπλογκς. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει και εκείνο το σχόλιο που θα σου δώσει υλικό προς σκέψη και προβληματισμό. Αλλά είναι τέτοια η κατάσταση -έλλειψη χρόνου και δη πραγματικού χρόνου, όπως είναι εκ του σύνεγγυς ή έστω στο μέσσεντζερ ή στο msn/skype- που δεν επιτρέπει εκ των πραγμάτων την ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων.

      Πολλές φορές μήνυμα που εστάλη δεν σημαίνει ότι ελήφθη κιόλας! Μάλιστα ουκ ολίγες φορές δημιουργούνται παρεξηγήσεις - εδώ μου έχει τύχει στο μέιλ να δημιουργούνται παρεξηγήσεις και με ανθρώπους που γνωρίζεσαι κι από κοντά επομένως λογικά σε γνωρίζει κι ως άνθρωπο... Τι να λέμε....

      Εγώ και με τη Νάσια που συναντιόμαστε από κοντά, αλλά και με άλλες φίλες που έχουν μπλογκ ή απλά γράφουν στα μπλογκς ως επισκέπτες, θα κάνουνουμε τα κους κους μας , θα γελάσουμε, θα πειραχτούμε, αλλά θα κάνουμε και την ουσιαστική συζήτηση. Δόξα τω θεώ, έχω καλό παρεάκι εδώ, κι ας είμαστε επαρχία (με όλα τα στραβά της). Μάλλον υπήρξα τυχερή! ☺

      Προσωπικά, σπάνια έχω κάνει ουσιαστικές συζητήσεις στα σχόλια. Έχω μάθει σημαντικά πράγματα από αξιόλογους μπλόγκερς, έχω περάσει καλά σε πολλά μπλογκς, έχω κάνει χαβαλέ, έχω ψυχαγωγηθεί , έχω γελάσει με τη ψυχή μου και τόσα άλλα. Δεν τα αγνοώ όλα τούτα! Και καλό είναι που υπάρχουν. Δεν είπα ότι δεν θα έπρεπε κανείς να γράφει,
      Εγώ ένιωσα ένα μπούκωμα! Ακόμα το νιώθω.

      Αν ξεμπουκώσω ... θα επανακάμψω. Αλλιώς θα εμφανίζομαι μόνο για τα δρώμενα του μπλογκ !

      Σε φιλώ γλυκά και ευχαριστώ από καρδιάς για το πέρασμα και τις σκέψεις σου :))

      Διαγραφή
    2. Ναι, Αριστέα μου, μάλλον έχεις δίκιο. Ο καθένας το βλέπει από τη δική του πλευρά. Γενικά επειδή δεν ειμαι ο ανθρωπος που θα αναλύσω φιλοσοφικα, κοινωνικά κτλ. θέματα, ίσως για αυτό δεν καταλαβαίνω ότι στο ίντερνετ δεν μπορείς να έχεις ουσιαστικες συζητήσεις, αν κατι τετοιο εννοεις. Φιλια πολλά και να περνάτε καλά εκεί με τη Νασια!

      Διαγραφή
    3. Καλημέρα!
      Μετά από μέρες επιστρέφω να απαντήσω Ελίνα μου!
      Πωπω... το παράκανα! ☺

      Πιστεύω πως όλο αυτό που συζητάμε εδώ, σε αυτή την ανάρτηση, έχει πάντα να κάνει με πολλούς παράγοντες: το είδος του μπλογκ, τον ας τον πούμε συγγραφέα του, τους ίδιους τους σχολιαστές. Δεν θέλω επουδενί να προσβάλλω τους αγαπημένους φίλους του μπλογκ. Πιστεύω όμως ότι τα προσωπικά μπλογκ μας έγιναν σε μια εποχή που κλειστήκαμε στο σπίτι και θελήσαμε να νιώθουμε ότι ( ανέξοδα πια) βγαίνουμε και πίνουμε ένα καφεδάκι με φίλους και λέμε διάφορα. Πέρασα πολύ καλά σε δύσκολους καιρούς εδώ.

      Μάλλον ένιωσα την ανάγκη να αποστασιοποιηθώ λιγάκι και να δω πώς θέλω εγώ (το τονίζω αυτό) να συνεχίσω. Ακόμα το ψάχνω!

      Εξάλλου, είναι πολλοί παλιοί που τα μάζεψαν κι έφυγαν! Γιατί άραγε...αναρωτιέμαι! :)

      Διαγραφή