Με ένα ναυάγιο!

Με ένα ναυάγιο

όλα τελειώνουν.

Τόσο νερό τριγύρω και διέξοδος καμιά.

Τόσο μπλε όσο δεν είχες πεθυμήσει στη ζωή σου ποτέ.

Κι όμως το μπλε γίνεται  τρόμος στα μάτια σου!

Απέραντες εκτάσεις μοναξιάς.

Σκιές τεράτων ξεπηδούν μες στα φυλλώματα.

Να προχωρήσεις δεν τολμάς!

Ποιοι άραγε ιθαγενείς και ποια τοτέμ 

στο δρόμο σου θα ξεπροβάλλουν;

Κι αν την ανθρώπινη σάρκα σου κάποιοι επιζητούν;

Μαζεύεσαι - σε μια σχισμή το βράχου

κουλουριάζεσαι.

Κι εύχεσαι!

Με ένα ναυάγιο

όλα αρχίζουν.

Νέες ανεξερεύνητες φυλλωσιές 

κι εξωτικά, καταπράσινα τοπία.

Γυρίζεις την πλάτη σου στο μπλε 

Κι οι καταρράκτες σε μαγεύουν!

Τι φρούτα εξαίσια ανακαλύπτεις,

τι άγριες ομορφιές.

Κι η παρουσία που επιζητούσες 

ευθύς ξεχνιέται!

Έχεις παράδεισο μπροστά!

Βουή στον αέρα.

Η ελπίδα που ζητούσες, ίσως, να!

Θα τρέξεις..

Θα προσδοκάς;

Για θα την κάνεις για τα απέραντα 

μπροστά;
Το ρήμα γίνεται δρόμος.
Αρχίζω-τελειώνω.
Στο χέρι σου η επιλογή, κλεισμένη μέσα, είναι δα!

@ριστέα

Καλή σας μέρα!

24 Days Challenge, Day # 13 : Ν

Ν
Ναυάγια

via

Όχι ! Δεν θα μιλήσω για τα ναυάγια, κυριολεκτικά. Αυτά μια χαρά βρήκαν τη θέση τους στην ιστορία.  Έγιναν ταινίες...έγιναν μέρη τουριστικού ενδιαφέροντος...κάτι έγιναν στο τέλος! Κάπου  κατεχωρήθησαν ως τέτοια, παρά τις ανθρώπινες ζωές που στοίχισαν!

Θα μιλήσω για τα καθημερινά μας ναυάγια. Αυτά τα ανώνυμα...τα άδοξα!  Που φαινομενικά δεν στοίχισαν ανθρώπινες ζωές (Αλήθεια ; Ποιος το λέει;)
Με πόση χαρά κι αισιοδοξία δεν σαλπάρουμε καθημερινά εμείς και τα όνειρά μας στο πέλαγος της ζωής! Από τη λαχτάρα μας να ξανοιχτούμε ( όχι από αβλεψία ή ακόμα χειρότερα από ματαιοδοξία)  δεν λογαριάζουμε ποτέ τις σωσίβιες λέμβους της σωτηρίας μας.
Και σαλπάρουμε... Με αποχαιρετισμούς ή όχι, με μαντήλια, κλάματα ή χαρά κατά περίπτωση.

Όνειρα που εναποθέτουμε σε αυτά τα ταξίδια!  Νέα γης να αντικρίσουμε! Μια νέα ζωή να χαράξουμε! Έστω και σε άγνωστα χώματα!

Κι έπειτα αρχίζουν τα κύματα! Οι θαλασσοταραχές. Να' σου και τα παγόβουνα! Μα πού ξεφύτρωσαν καλέ; Λάδι ήταν ο ωκεανός.... ( ρητορικές οι αναρωτήσεις!) Τα παγόβουνα κάνουν του κεφαλιού τους να ξέρεις! Δείχνουν στην αρχή τόσο γαλήνια ...σαν μωρά που κοιμούνται! Πόση ζημιά θεέ μου κάνουν στα στεγανά μου! Αυτά που νόμιζα ασφαλισμένα! Πφ! Στην πλώρη σαχλαμάριζα πάλι με κάποιον νεαρούλη! ;-) (χεχε Πολύ Τιτανικός μανούλα μου, το ξέρω ...ναι ...μισό θα το σώσω. Με συνεπήρε το ταξίδι και ξεχάστηκα! Έλα; Το σώζω ευθύς αμέσως!) Δεν είχα το νου μου... Είναι φορές τόση η λαχτάρα μας...σίγουρα θα ξεχάσουμε σημεία στην πορεία... Είναι και τα παγόβουνα τα άτιμα ...άτιμα! Σε ξεγελούν! Ποιος το περίμενε τέτοια ολέθρια ζημιά; ε; Κι είχε μια εμορφιά τόση....που καληνύχτα θα του έλεγα ώσπου να ξημερώσει... Ουπς...αυτό μπλέχτηκε κατά λάθος!

Και γίνεται η ζημιά ! Και ναυαγούμε...εγώ, τα όνειρά μου, η ζωή μου όλη ( ή η δική σου!) Όλα αυτά δεν κάνουν παρέα καλή ξέρεις! Μένω(μένεις) μόνη(ος). Κι εκεί πατάμε οι πιο πολλοί τα κλάματα και τους θρήνους! Πωπω απογοήτευση...και τέλμα! Κι έτοιμοι να τα βάψουμε μαύρα!

Υπάρχουν λογιών-λογιών αντιμετωπίσεις: Άλλος μεμψιμοιρεί, άλλος κάθεται άπραγος, άλλος οργίζεται και θυμώνει (μην είσαι δίπλα τους τέτοιες στιγμές...μακριά), άλλος ψάχνει τρόπους να την κάνει στην άλλη ζωή. Κι υπάρχουν αυτοί που ψάχνουν τρόπο να φτιάξουν σχεδία! Να ξεφύγουν από το αδιέξοδο! Έστω και πρόχειρα .... αρκεί να προσπαθήσουν να φύγουν!
Στο τέλος σας άφησα και μια ακόμα μερίδα (περίεργη). Είναι αυτοί που έχουν μεν στο νου στο συνεργείο διάσωσης (μπας και φανεί από κει που δεν το περιμένεις), έχουν στο νου τους τα άγρια θηρία, στην ακρούλα έχουν επίσης πως αν χρειαστεί θα κάνουν κι εκείνη τη σχεδία αλλά! Αλλά κοιτάζουν εκστατικοί το νέο μέρος! "Ρε κοίτα που βγήκα κατά λάθος! Ποιος το περίμενε πως σε τούτη τη λοξοδρόμηση θα έβρισκα αναπάντεχα τόση ομορφιά! " Και απολαμβάνουν όλα όσα όσοι κλαίγονται ΠΟΤΕ τους δεν θα δούνε!

Για όσους κλαίνε για τη δυστυχία που τους βρήκε έχω και μια ιστορία στο τσεπάκι: Είναι που λέτε ένα παιδάκι στην Αιθιοπία, Μεχμέτ το λένε (μουσουλμανάκι είναι) το οποίο αμάν και πώς κάνει για νερό! Έχει ψοφήσει το δόλιο! Άλλο να σας λέω κι άλλο να το δείτε! Θα το λυπηθεί η ψυχούλα σας! Με την κοιλίτσα τούρλα...μια ζωγραφιά είναι! Εκεί λοιπόν έχουν πάει από κάποιο οργανισμό και τους δείχνουν διάφορα ντοκιμαντέρ -όχι να τους δώσουν λίγο νεράκι οι αθεόφοβοι...τέλος πάντων! Εκεί ξαφνικά το Μεχμετάκι βλέπει τον Ναυαγό μας!
Τον έχουμε κινηματογραφήσει σε στιγμή νευρική ...χτυπάει με τα πόδια την άμμο, πετάει θυμωμένος ξύλα στη θάλασσα κι αναθεματίζει την τύχη του! (Ευτυχώς δεν είναι κανείς δίπλα του!)
"Καλέ; Τρελός είναι αυτός; Δεν βλέπει πίσω του, τους καταρράκτες; Βάλτε με σε πλοίο ΤΩΡΑ και στείλτε με εκεί ΑΜΕΣΩΣ"!
Α ρε ο άνθρωπος ! Πάντα ζηλεύει την κατάσταση του άλλου! Αλλά μην ξεφεύγω! Στα ναυάγια πίσω πάμε!

Λοιπόν: Κάθε που νιώθεις να ξεβράζεσαι αλλού, κάθε που νιώθεις αλύπητα να σε χτυπούν τα κύματα, κάθε που νιώθεις εγκατάλειψη κι απογοήτευση , κοίτα να δεις τι μπορείς μόνος να κάνεις .... Ψάξε για τις σανίδες που θα σε σώσουν! Εργάσου για το σκοπό σου! Φτιάξε σχεδίες και ξανοίξου μεσοπέλαγα !
Συνήθισες στα ναυάγια ...ξέρεις πια να παλεύεις. Οραματίσου το καράβι που θα σε σώσει, μα κολύμπα και λίγο άνθρωπέ μου! Ή πάψε να κλαις! Δε βλέπεις πώς θεριεύεις κι άλλο τα κύματα;;

(Ο Μεχμέτ πάλι, περιμένει να τον πάνε στους καταρράκτες! Βλέπεις ...καθένας με τον πόνο του)!

Άντε πάλι να σαλπάρουμε! Με ή χωρίς σωσίβια... Ενδέχονται όλοι οι καιροί και σε τούτο το ταξίδι!
Καλή σου μέρα!
Όρτσα τα πανιά και φύγαμε................
@ριστέα

____________________________________________________________
Να θυμίσω ότι η ιδέα του 24 Days Challenge ανήκει στη γλυκύτατη φίλη του mystickland
και πληροφορίες για την πρόκληση βρίσκεις εδώ.