έδινα οδηγίες προς ναυτιλομένους,
για την πρώτη μέρα στο σχολείο,
κυρίως για τους γονείς που αποχωρίζονταν πρώτη φορά
το βλασταράκι τους.
Επανέρχομαι συμπληρώνοντας κάποιες σκέψεις μου.
Επειδή, όσο πρόλαβα δηλαδή, αυτές τις μέρες "είδα"
να τα βάζουν με τον Φίλη και τις αλλαγές του,
κι επειδή και στο σχολείο που ήμουν την προηγούμενη σχολική χρονιά
συνάντησα την ίδια ακριβώς στάση από πάρα πάρα πολλούς γονείς,
να σας θυμίσω ότι αλλαγές είχαμε πάντα
και ποτέ μα ποτέ ένα σύστημα που να ικανοποιεί τους πάντες.
Ούτε εμένα φυσικά.
Το σχολείο όμως είναι αυτό που είναι.
Με τα καλά του και τα στραβά του.
Είτε το θέλετε, είτε όχι,
είτε αντιδράσετε, είτε όχι, τα παιδιά σας θα περάσουν
εκεί δώδεκα κρίσιμα χρόνια.
Αφήστε στην άκρη το πώς θα έπρεπε να είναι,
τις κατάρες (ω ναι το συνάντησα κι αυτό!)
και τις κοροϊδίες στα πολιτικά πρόσωπα που κάθε φορά
τα κάνουν μαντάρα (το λιγότερο!),
γιατί τα παιδιά σας θα τελειώσουν το σχολείο κάποια στιγμή
κι εσείς ακόμα θα το απαξιώνετε, θα γκρινιάζετε,
θα ρίχνετε εκεί όλη την ευθύνη για την παιδεία που έχουν
ή δεν έχουν τα παιδιά σας, για την επιτυχία τους
ή την αποτυχία τους σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή!
Με ευχές, γκρίνιες, ελπίδες, απαξίωση
δεν θα καταφέρετε παρά να περάσετε την ίδια στάση και στα παιδιά σας.
Θυμάμαι τη μαμά μου ....
"το σχολείο είναι αυτό που είναι,
οι καθηγητές κάνουν και αδικίες,
διάβασε και μην τα περιμένεις όλα από αυτούς!"
Περάσαμε και από χειρότερα συστήματα εμείς οι παλιοί!
Είχα δασκάλα που έβαζε βαθμό στους συμμαθητές μου
που οι γονείς τους ήταν δημόσιοι υπάλληλοι,
ή άλλων παιδιών που η μαμά τους πήγαινε γλυκά, πλεχτά, κεντητά.
Εγώ τι ήμουν;
Η κόρη ενός μετανάστη!
Η μαμά μου δήλωνε επάγγελμα οικιακά.
Και ξύλο έτρωγα και τους βαθμούς σκιζόμουν περισσότερο
για να τους πάρω. Αλλά δεν με άφηνε η μαμά
να παραπονεθώ, δεν το έκανε η ίδια πρώτα απ' όλα!
Το σημαντικότερο για μένα, το έχω πει ξανά, δεν είναι τόσο
η γνώση, τα πτυχία, η καριέρα.
Είναι η Παιδεία,
είναι τα όρια, το ήθος, η συμπεριφορά.
Τι να τον κάνω έναν μαθητή που παίρνει άριστα
αν η όλη του συμπεριφορά φωνάζει υπεροψία;
Η μάθηση πρέπει να είναι αφορμή για να γίνει
ένας υπέροχος άνθρωπος...
Με όλα όσα γράφω εδώ δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω
την αγωνία σας, όσοι έχετε παιδιά,
δεν αφουγκράζομαι τις ανάγκες του εκπαιδευτικού μας
συστήματος, δεν νιώθω απελπισία που τα παιδιά μας (πάλι) την πληρώνουν...
Κι εγώ θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα σχολειά μας.
Το στοίχημα είναι όμως, με ό,τι υπάρχει,
να μην χάσετε την ευκαιρία να είστε δίπλα στα παιδιά σας
και να τα έχετε ευτυχισμένα....
"Το να είναι χαρούμενο το παιδί μας στο σχολείο
είναι πολύ πιο σημαντικό ακόμα και από την ίδια τη μάθηση".
@ριστέα
ΥΓ: Καλή σχολική χρονιά στα αστεράκια σας!
------------------------------------------
να τα βάζουν με τον Φίλη και τις αλλαγές του,
κι επειδή και στο σχολείο που ήμουν την προηγούμενη σχολική χρονιά
συνάντησα την ίδια ακριβώς στάση από πάρα πάρα πολλούς γονείς,
να σας θυμίσω ότι αλλαγές είχαμε πάντα
και ποτέ μα ποτέ ένα σύστημα που να ικανοποιεί τους πάντες.
Ούτε εμένα φυσικά.
Το σχολείο όμως είναι αυτό που είναι.
Με τα καλά του και τα στραβά του.
Είτε το θέλετε, είτε όχι,
είτε αντιδράσετε, είτε όχι, τα παιδιά σας θα περάσουν
εκεί δώδεκα κρίσιμα χρόνια.
Αφήστε στην άκρη το πώς θα έπρεπε να είναι,
τις κατάρες (ω ναι το συνάντησα κι αυτό!)
και τις κοροϊδίες στα πολιτικά πρόσωπα που κάθε φορά
τα κάνουν μαντάρα (το λιγότερο!),
γιατί τα παιδιά σας θα τελειώσουν το σχολείο κάποια στιγμή
κι εσείς ακόμα θα το απαξιώνετε, θα γκρινιάζετε,
θα ρίχνετε εκεί όλη την ευθύνη για την παιδεία που έχουν
ή δεν έχουν τα παιδιά σας, για την επιτυχία τους
ή την αποτυχία τους σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή!
Με ευχές, γκρίνιες, ελπίδες, απαξίωση
δεν θα καταφέρετε παρά να περάσετε την ίδια στάση και στα παιδιά σας.
Θυμάμαι τη μαμά μου ....
"το σχολείο είναι αυτό που είναι,
οι καθηγητές κάνουν και αδικίες,
διάβασε και μην τα περιμένεις όλα από αυτούς!"
Περάσαμε και από χειρότερα συστήματα εμείς οι παλιοί!
Είχα δασκάλα που έβαζε βαθμό στους συμμαθητές μου
που οι γονείς τους ήταν δημόσιοι υπάλληλοι,
ή άλλων παιδιών που η μαμά τους πήγαινε γλυκά, πλεχτά, κεντητά.
Εγώ τι ήμουν;
Η κόρη ενός μετανάστη!
Η μαμά μου δήλωνε επάγγελμα οικιακά.
Και ξύλο έτρωγα και τους βαθμούς σκιζόμουν περισσότερο
για να τους πάρω. Αλλά δεν με άφηνε η μαμά
να παραπονεθώ, δεν το έκανε η ίδια πρώτα απ' όλα!
Το σημαντικότερο για μένα, το έχω πει ξανά, δεν είναι τόσο
η γνώση, τα πτυχία, η καριέρα.
Είναι η Παιδεία,
είναι τα όρια, το ήθος, η συμπεριφορά.
Τι να τον κάνω έναν μαθητή που παίρνει άριστα
αν η όλη του συμπεριφορά φωνάζει υπεροψία;
Η μάθηση πρέπει να είναι αφορμή για να γίνει
ένας υπέροχος άνθρωπος...
Με όλα όσα γράφω εδώ δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω
την αγωνία σας, όσοι έχετε παιδιά,
δεν αφουγκράζομαι τις ανάγκες του εκπαιδευτικού μας
συστήματος, δεν νιώθω απελπισία που τα παιδιά μας (πάλι) την πληρώνουν...
Κι εγώ θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα σχολειά μας.
Το στοίχημα είναι όμως, με ό,τι υπάρχει,
να μην χάσετε την ευκαιρία να είστε δίπλα στα παιδιά σας
και να τα έχετε ευτυχισμένα....
"Το να είναι χαρούμενο το παιδί μας στο σχολείο
είναι πολύ πιο σημαντικό ακόμα και από την ίδια τη μάθηση".
@ριστέα
ΥΓ: Καλή σχολική χρονιά στα αστεράκια σας!
------------------------------------------
Μην ξεχνάτε το νέο μας δρώμενο που τρέχει.
τις 25 Λέξεις στο Κείμενο
και την έναρξη του νέου κύκλου του
