Γράφει ο Δημήτρης Ασλάνογλου
Μάθαμε ότι μπορούμε να ξέρουμε πολλά, μέσα από τις γλώσσες και τις εικόνες των άλλων κόσμων.
Μάθαμε ότι μπορούμε να ταϊζουμε πολλούς, με τα περισσεύματα, των φορτωμένων ραφιών μας.
Μάθαμε να προβλέπουμε το αύριο, με τους καθρέπτες των απρόσωπων ψυχών, που θαμπές εικονίζονται στις προφητείες των φτηνών ωροσκοπίων.
Μάθαμε να καταργούμε το χτες και την αλήθεια του, δεχόμενοι το αύριο με τόση σιγουριά, σαν θεοί πάνσοφοι, χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, χωρίς όραμα για τον εαυτό μας.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε την αδικία και να την φωλιάζουμε ανέπαφη μέσα μας, φοβούμενοι να την αγγίξουμε, μη και μας χτυπήσει η θωριά της ανεπανόρθωτα.
Μάθαμε να βλέπουμε το κάθε απλωμένο χέρι και να το τραβάμε βίαια προς το μέρος μας, θέλοντας να το κάνουμε δικό μας κι όχι να το ζεστάνουμε, όταν εκείνο ψάχνει τη θαλπωρή.
Δεν μάθαμε όμως, μέσα από αυτή τη γνώση, ότι οι γλώσσες κι οι εικόνες των άλλων κόσμων είναι φτιαγμένες, για να τις αγκαλιάζουμε και να τις μοιραζόμαστε με άλλους, για να φτιαχτεί το κοινό σημείο της ένωσής μας, που αποτελεί μια ομοούσια πηγή ευτυχισμένης ζωής.
Δεν μάθαμε, ότι το περίσσεμα των ραφιών μας, δεν μας ανήκε ποτέ, τυχαία βρέθηκε μπροστά στα μάτια μας κι εμείς πρέπει να το σκορπίσουμε απλόχερα, να γίνει κτήμα κι άλλων χεριών κι άλλων τέρψεων.
Δεν μάθαμε ότι με την αλήθεια, που βγήκε από το χτες, χαράζεται η πορεία για το αύριο κι οι προφητείες της ζωής, δεν είναι άλλες από τη πίστη, τη ελπίδα και τη αγάπη για κείνη, όταν κι όπως εκείνη εμφανίζεται στα μάτια μας.
Δεν μάθαμε ότι κρύβοντας την αδικία μέσα μας, είναι σαν μεγαλώνουμε τα παιδιά της, κείνα που αχόρταγα πληγώνουν ψυχές και μετατρέπουν τα χαμόγελα σε λυγμούς και προδοσίες.
Δεν μάθαμε ότι τα απλωμένα χέρια, δεν ανήκουν σε μας, ανήκουν στη αγάπη, που ζητά να τα ζεστάνει, να τα δυναμώνει, να τα σκεπάζει. Είναι τα χέρια των παγωμένων καρδιών και των απρόσωπων ψυχών, που μέσ' την ορφάνια τους, ζητούν κουράγιο, για να σηκωθούν και να χαράξουν προσδοκίες κι ευτυχισμένες στιγμές.
Ας γίνει αγώνας ειλικρίνειας, ο διαχωρισμός της κακής και της καλής μάθησης, ας ψάξουμε να βρούμε τι ξέρουμε και τι δεν ξέρουμε για την αγάπη. Το δύσκολο είναι το δεύτερο, να μάθουμε τι δεν ξέρουμε για κείνη. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ξεπηδήσει εκείνη, μέσα κάτι που νομίζαμε ότι ξέρουμε αλλά δεν το είχαμε εντοπίσει καθόλου. Είναι η αρχή που φτιάχνει το σχήμα της. Το σχήμα της, που αν ξεκινήσουμε να το βλέπουμε, το νιώθουμε συνάμα. Είναι τότε που αρχίζει να θεριεύει η πίστη για τη ζωή, αρχίζει το κάστρο της υπομονής, το πλοίο της ελπίδας, το παλάτι της συγχώρεσης, το άρμα της προσμονής, η πεντάμορφη εικόνα της αλήθειας, τα αμέτρητα χρώματα της ζωής.
Τίποτα άλλο δεν μπορεί να περιγράψει το σχήμα της αγάπης, άλλο από την αίσθηση του αγώνα του καλού και του κακού. Καμιά λέξη, καμιά φράση, κανένας λόγος. Αλλά οι προσπάθειες του αγώνα αυτού, φτιάχνουν το σχήμα της αγάπης. Είναι τόση απλό το περίγραμμά της, που γίνεται αντιληπτό από μια μεγάλη δύναμη, που σκεπάζει τα πάντα. Μια δύναμη που γεμίζει το κόσμο θαύματα, μια δύναμη που υπάρχει, μόνο και μόνο για να εξισώνει και να ταυτίζει το «εγώ» με το «εσύ». Είναι φορές που αν χαθεί αυτή η δύναμη, είναι γιατί ή το "εγώ" ή το "εσύ", την έχουν τραβήξει χωριστά προς το μέρος τους. Τότε η δύναμη αυτή, κείνη που γεννήθηκε από την αγάπη, στρέφει και σκοτώνει την αγάπη. Σκοτώνει και το «εσύ», σκοτώνει και το «εγώ». Έτσι αρχίζει η κόλαση, γιατί παράδεισος δεν είναι. Παράδεισος χωρίς αγάπη δεν υπάρχει.
Κι αν κάποτε μία αγάπη πληγωθεί, μόνο μ’ αγάπη γιατρεύεται.
Γιατί στις "πράξεις" της αγάπης, «όλοι μαζί = τα πάντα» και «όλοι μαζί - έστω κι έναν = τίποτα».
Ζωή - Αγάπη = Δυστυχία
Ζωή + Αγάπη = Ευτυχία
Ζωή Χ Αγάπη = Πολυαγαπημένη Μακροζωία
Ζωή : Αγάπη = Μοιρασμένη ζωή μ’ αγάπη
Δ.Λ.Α.
Ήταν άλλη μία φιλοξενία στο νέο μας δρώμενο, από
τον αγαπητό μου Δημήτρη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά,
που είναι πάντα εδώ, σε όλα τα δρώμενα, με δυνατές συμμετοχές!
Τελικά η αγάπη έχει άμεση σχέση με τα μαθηματικά...;
Καλή σας μέρα
και καλή εβδομάδα
@ριστέα
να σύρεις κι εσύ μια στροφή!
