Στον απόηχο του καφενέ μας #2

Ήταν 1η του Αυγούστου όταν έδωσα το σύνθημα να ξεκινήσουμε
το δεύτερο γύρο των Ιστοριών του Καφενέ μας.
Ένα δρώμενο στο οποίο εγώ απλά κρατώ το συντονισμό.
Η αρχική ιδέα-πρόταση ήταν της Μαρίας Κανελλάκη.

"Πού πας ρε Καραμήτρο εν μέσω καλοκαιριού και διακοπών"
αναρωτιόμουν από τη μια, από την άλλη δεν πτοήθηκα.
Χαλαρά είπα κι ό,τι καταφέρουμε!

Σας έδωσα ένα μήνα καιρό.
Μου δώσατε πάνω από 25 υπέροχες ιστορίες.
Σε πολλές δακρύσαμε, σε άλλες προβληματιστήκαμε,
σε μία γελάσαμε πικρά,
σίγουρα όμως ψυχαγωγηθήκαμε όλοι όσοι φανατικά 
παρακολουθούσαμε και διαβάζαμε 
και σας ευχαριστώ θερμά για αυτό!
Τα οφέλη πολλαπλά και από τις δύο πλευρές.

Ας τις θυμηθούμε άλλη μία φορά;

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα

Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !

Κική, Η Οδός της Αγάπης 

Zina Marnezi Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο 

Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος

me (maria), Στον καφενέ του Χωριού
@ριστέα, Η κλεψύδρα

_____________________________________________

Για τη συμμετοχή σας και την αγάπη σας 
αποφάσισα να κληρώσω δωράκια για δύο φίλους αντί για έναν.
Κατέγραψα τα ονόματα όλων όσων συμμετείχαν,
με τη σειρά εμφάνισης,
αφαίρεσα φυσικά την αφεντιά μου
και μέσω του random.org πήρα τους δύο 
τυχερούς αριθμούληδες

1.Δημήτρης Ασλάνογλου

2.Ινώ, Σκιάθος

3.Lysippe

4.Christina Andromeda

5.Giwta Ar.

6.Κλαυδία,

7.Αλέξανδρος

8.Σμαραγδένια Ρούλα

9.Des Jav, (Δέσποινα)

10.Λάχεσις (Επιλογή)

11.Τάσος Κ.

12.Velvet

13.Rylie

14.Μαζεστίξ

15.Έλλη (Funkey Monkey)

16.Ελένη Φλογερά

17.Γλαύκη

18.Μαρία Κανελλάκη

19.Γιώργος-Hengeo

20.Μαρίνα

21.Κατερίνα Βαλσαμίδη

22.Κική

23.Zina Marnezi

24.Χριστίνα

25.me (maria)

(με αντιγραφή - επικόλληση)

Random Integer Generator

Here are your random numbers:

7

3

Timestamp: 2014-08-31 11:50:07 UTC 

Αλέξανδρος και Lysippe ήταν οι δύο τυχεροί.
Πάντα καλότυχοι εύχομαι!
Αύριο σε ξεχωριστή ανάρτηση (περί ντεκουπάζ φυσικά)
θα έχω τα δώρα τους.
Η αγωνία παρατείνεται λιγάκι! ☺
Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ θερμά. 
Θα το επαναλάβουμε τον Οκτώβρη, πάλι.
Καλή εβδομάδα
Καλό μήνα
Καλημέρα!
Φιλιά κατάμουτρα!
@

Ιστορίες του Καφενέ #2 : Η Κλεψύδρα & το απόσταγμα της βδομάδας #7

Άνοιξε τη τζαμένια πόρτα και μια ζεστασιά τη "χτύπησε" στο πρόσωπο. Όχι,δεν πόνεσε. Είναι από κείνες τις θέρμες που σε κάνουν να νιώθεις ευλογία όταν τυλίγουν το κορμί σου. Ένα κορμί που είχε παγώσει τόση ώρα που περπατούσε στα στενοσόκακα της Πλάκας.

Είχε νυχτώσει νωρίς, τελευταίες μέρες του Οκτώβρη.

"Να θυμηθώ να αλλάξω την ώρα πριν πέσω απόψε" σκέφτηκε την ώρα που έμπαινε στον σχεδόν άδειο καφενέ. 

Τέτοια ώρα μόνο ένας γέροντας, σήμα κατατεθέν της"Κλεψύδρας" , καθόταν στη γωνιά του, παίζοντας το κομπολόι του.

Ο γνώριμος ήχος του κεχριμπαριού που χτυπούσε ρυθμικά, συνόδεψε τα βήματα της ως μέσα.

Έψαξε με μια βιαστική ματιά, τη γωνιά της. Άδεια, σαν να την περίμενε.

Ο κυρ Θωμάς που την άκουσε βγήκε περιχαρής να τη συναντήσει...

-Κυρά Φαίδρα μου, σε χάσαμε. Καιρούς και ζαμάνια. Πού είχες εξαφανιστεί μάτια μου κι ανησυχήσαμε , ε;

-Είμαι εδώ τώρα κυρ-Θωμά μου και λαχταρώ να πιω τον μερακλίδικο καφέ σου!

-Έφτασεεεε!

Μετά από λίγη ώρα ένας καφές που άχνιζε, αγκαζέ σχεδόν με δύο σπιτικά μουστοκούλουρα, που ήξερε πόσο της άρεσαν πάντα, σερβιρίζονταν στο τραπέζι της..

-Κάθισε. Σε θέλω κάτι.

-Τι είναι κορίτσι μου; Όλα καλά στη ζωή σου; είπε συνοφρυώνοντας τα φρύδια, όπως σπάνια έκανε το χαρωπό πρόσωπο του καφετζή μας.

-Όλα καλά κυρ-Θωμά μου. Τι καλά δηλαδή; Πιο πάνω κι από τις προσδοκίες μου!

-Α τώρα είναι που θα με σκάσεις! Με το τσιγκέλι θα στα βγάλω μου φαίνεται...

-Θυμάσαι που ερχόμουν μήνες πριν κι έγραφα;

-Αν θυμάμαι λέει...κεφάλι δεν σήκωνες!

-Κυρ Θωμά μου, οι κόποι μου απέδωσαν. Έγιναν βιβλίο. Εκδόθηκε πριν λίγες μέρες. Για αυτό σε θέλω.

-Ε τώρα είναι που δεν καταλαβαίνω. Τα συγχαρητήρια μου κορίτσι μου ..αλλά εμένα τι να με κάνεις ; 

-Να, θέλω να ξέρω αν μπορώ να κάνω εδώ την παρουσίαση του βιβλίου μου. Να αναλάβεις τους καφέδες και τα κεράσματα. Και πόσο θα κοστίσει να κλείσω για μια βραδιά τον καφενέ σου. Υπάρχει λόγος που θέλω να γίνει εδώ!

Ο κυρ Θωμάς έμεινε στήλη άλατος για λίγα λεπτά. Δεν είχε γίνει ξανά κάτι τέτοιο στην Κλεψύδρα του. Για όλα όμως υπάρχει πάντα η πρώτη φορά. Ω και θα ήταν τιμή για τον καφενέ του, σκέφτηκε. Στέκι πολιτισμού, κάτω από την Ακρόπολη... όπως το είχε φανταστεί και το σχεδίαζε κάποτε ο μοναχογιός του. Σκουπίζοντας βιαστικά ένα δάκρυ που πήγε να ξεφύγει, πήρε αμέσως το γνώριμο χαμογελαστό ύφος του και είπε μιλώντας εμφανέστατα με τη ψυχή του..

-Και το ρωτάς κυρά Φαίδρα μου! Με όλη μου τη χαρά! Άκου εκεί πόσο θα στοιχίσει! Δώρο κορίτσι μου! Δώρο κι άκου... ό,τι θέλεις από μένα!  Σαν πατέρα σου θέλω να με νιώθεις. Είσαι δικό μας παιδί! Εννοώ εδώ του καφενέ. Ψυχή που έλειψε για καιρό! Αλλά να που γύρισε κι έφερε μαζί της τόσο καλά νέα! Υπερήφανος νιώθω κορίτσι μου! Μπράβο σου. Δεν ξέρω και τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις...Καλοτάξιδο; Ε; καλά τα πήγα;

-Μια χαρά γλυκέ μου κυρ-Θωμά. Κοίτα! Εδώ σου έχω το πρώτο αντίτυπο. Με αφιέρωση..

Ο κυρ-Θωμάς κοίταξε περίεργα το ολοκαίνουργιο καφετί βιβλίο, που απ'έξω έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα, Η Κλεψύδρα και στην αριστερή κάτω γωνιά είχε όντως μια κλεψύδρα ζωγραφισμένη.

Δυο βδομάδες μετά, στο πίσω μέρος του μαγαζιού άκουγε με βουρκωμένα από την υπερηφάνεια μάτια τη φωνή της να διηγείται και να εξηγεί στο κοινό που είχε κατακλύσει τον καφενέ του.

"Μια κλεψύδρα που μετρά το χρόνο μπορεί να γίνει αγχόνη που τυλίγεται όλο και πιο γρήγορα γύρω από το λαιμό σου. Κι όσο βλέπεις τους κόκκους της άμμου να λιγοστεύουν, τόσο το σκοινί σφίγγει όλο και περισσότερο, κλέβοντας σου ανάσες. Πολύτιμες ανάσες.

Όσο περισσότερο στήνεις τα μάτια σου στις ώρες που χάνονται, τόσο περισσότερο αγωνίζεσαι έπειτα απελπισμένα να τρέξεις, να προλάβεις. Αγκομαχάς κι αγωνιάς μαζί, σε ένα ανελέητο κυνηγητό με το χρόνο, τη ζωή, τον τερματισμό!

Κι όμως! Είναι απλό. Πολύ απλό κάποιες φορές. Τόσο απλό. Αρκεί να ηρεμήσεις και με ξεκάθαρο μυαλό να γυρίσεις τη κλεψύδρα ανάποδα!

Ναι φίλοι μου. Γυρίζοντας την ανάποδα αρχίζει εκ νέου το μέτρημα. Ε; Έτσι δεν είναι; Δίνοντας νέα έναρξη! Καινούργιες ανάσες. Πολλές ανάσες. Ανάσες που σώζουν ζωές. Ζωές που φαίνονταν να κρέμονται από μια κλωστή! Χρόνο να αλλάξεις, να αγωνιστείς, να κερδίσεις.Η Έλσα, η ηρωίδα μου, επιζεί, όχι γιατί δεν έχει το σθένος να φύγει, αλλά γιατί βρίσκει τη δύναμη να παλέψει τελικά. Και ο χρόνος που ανανεώνεται σου δίνει τόσες πολλές ευκαιρίες...

Βέβαια, εγώ θα συνιστούσα καλύτερα να πάρεις ένα σφυρί και να τη σπάσεις", είπε χαμογελώντας και όλη η αίθουσα σείστηκε από τα γέλια των συνδαιτυμόνων. 

"Καλύτερα να μην κρατάς χρόνο όταν έχεις να κάνεις με τη ζωή. Γιατί η Ζωή δεν εξαρτάται από το χρόνο που έχεις στη διάθεση σου αλλά από το χρόνο που δίνεις εσύ στη ... διαθεσιμότητά σου"!  είπε κι έκλεισε το μάτι στο σύντροφό της που καθόταν στην πρώτη σειρά του κοινού.

Είχαν κερδίσει τη ζωή! Και το κυριότερο είχαν πάρει όλα τα μαθήματα που χρειάζονταν για να ταξιδέψουν στο χρόνο. Μαζί!

@ριστέα

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου κλείνοντας μια ιστορία 

που είχα ξεκινήσει εδώ.

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας είναι οι εξής:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα

Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !

Κική, Η Οδός της Αγάπης 

Zina Marnezi Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο 

Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος

me (maria), Στον καφενέ του Χωριού
@ριστέα, Η κλεψύδρα

____________________________________________________

Θέλοντας να ευχαριστήσω όλους όσοι συμμετείχατε, αύριο 

θα ακολουθήσει κλήρωση κι ένας εκ των 25 (έως και αυτή τη στιγμή,

βγάζοντας έξω τον εαυτό μου φυσικά) 

θα κερδίσει κάτι από τα χεράκια μου.

Πάω να δημιουργήσω τώρα εγώ.....

Ες αύριον τα σπουδαία!

Καλή Κυριακή να έχετε !

Φιλιά 

@ριστέα

Ιστορίες του Καφενέ #2. Ένας αλλιώτικος... καφές!

Ένας ξεχωριστός καφές λίγο πριν το νήμα...

Σερβίρει ο φίλος καπετάνιος και ποιητής, Δημήτρης Ασλάνογλου.

Τις φωτογραφίες τις πήρα από τη σελίδα του στο φέις

 Καφές Γλυκός, αλλά Σκέτος

Όταν ανοίγεις τα μάτια, στου πρωινού ξυπνήματος τη τέρψη και δεν ψάχνεις το ρολόι, τότε μόνο αισθάνεσαι, ότι δεν έχεις ξυπνήσει, αλλά συνεχίζεις να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι με ανοιχτά μάτια και σκέψη ανάλαφρη από κάθε έννοια και σκοτούρα.

Έτσι ένοιωσε στο πρώτο του ξύπνημα στο σπίτι, μετά από δώδεκα μήνες μπάρκο, όταν ανοίγοντας τα μάτια, είδε γύρω του, τους τοίχους του δωματίου του, με τις αγαπημένες φωτογραφίες κρεμασμένες, να γεμίζουν τη σκέψη με ευχάριστες αναμνήσεις.

Είδε τη λάμψη της αυγής, από το σκαστό παντζούρι και ο νους του έπλασε αμέσως την εικόνα του τοπίου, που βρίσκεται απ' έξω. Με ανοιχτά τα μάτια άρχισε να ζητάει ν' ακούσει, ντύνοντας το όνειρο που ζούσε, τους ήχους, που πάντα νοσταλγούσε όσο έλειπε.

Άκουσε το κύμα να χτυπά στα βράχια κι όχι στα πλευρά του πλοίου, άκουσε τον αγέρα να σφυρίζει μέσ' απ' τις γρίλιες κι όχι από τα ξάρτια του άλμπουρου και τα προστατευτικά της βαρδιόλας του πλοίου. Αυτά ακούει, όποιος τα θεμέλια του σπιτιού του βρέχονται από τη θάλασσα. Τι άλλο από όνειρο μπορεί νά'ναι αυτό. Τι άλλο από γαλήνη ψυχής και μαγεία σκέψης, μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος.

Γύρισε στο σπίτι, μετά το πρώτο του μπάρκο και η καρδιά του ψάχνει να βολευτεί ξανά στη ζεστή φωλιά, που την μεγάλωσε και την δυνάμωσε, μέχρι τη στιγμή, που έφυγε μακριά.

Μέσα στ' ακούσματα αυτά, ξεχώρισε τη φωνή της μάνας, που μίλαγε με το πατέρα, στο από κάτω δωμάτιο, για πράγματα καθημερινά, μα πάντα ευχάριστα να τα ακούς. Ξεκίναγε ο πατέρας να πάει στη αγορά και ρωτούσε...

-       Τι θέλεις να φέρω εκτός από ψωμί, ξαναπέστα μου, γιατί τα ξέχασα.

-       Να φέρεις ντομάτες και κανένα φρούτο, ότι έχει καλό κι αν βρεις βλίτα πάρε, αρέσουν στο παιδί, να του κάνω μια βρασιά για σαλάτα. Κανόνισε μέχρι να πας, να τα έχεις ξεχάσεις. Απάντησε η μάνα.

Αυτός ο μικρός διάλογος, τού'χε μείνει αξέχαστος και να που τον ξανάκουγε. Οι ίδιες κουβέντες, όποτε ήταν ο πατέρας στο σπίτι. Ναυτικός κι ο πατέρας κι όταν άρχισε να ταξιδεύει ο γιος, τότε ο πατέρας έμεινε πίσω στη σύνταξη. «Κάποιος άνδρας πρέπει να μείνει πίσω, να φυλάει τις γυναίκες», έτσι του έλεγε από τότε, που ήταν μικρό παιδί. Αξέχαστη θα μείνει η φράση, όταν τον αποχαιρετούσε:

-       «Τώρα που φεύγω, του έλεγε, εσύ θα είσαι ο άνδρας του σπιτιού, μην το ξεχνάς ποτέ. Το νου σου στη μάνα και στις αδελφές σου».

Ποτέ του δεν το ξέχασε, αλλά ο άνδρας μέσα στο σπίτι, όταν έλειπε ο πατέρας, φορούσε φουστάνια, ήταν το πρώτο κουμάντο σε όλα και τον έλεγαν «Μάνα».

Πως μπορεί μια μάνα να καταλαβαίνει, πότε πονάει το παιδί της, πότε διψάει, πότε πεινάει, πότε κοιμάται, πότε ξυπνάει. Δεν μπόρεσε να το καταλάβει ποτέ του, ίσως γιατί δεν μπόρεσε ποτέ του, να γίνει «Μάνα». Ο Θεός τον έταξε, να γίνει κάποτε «Πατέρας».

-       Να φτιάξω καφέ; Θα κατέβεις; ακούστηκε η φωνή της προς το δωμάτιό του.

Πως κατάλαβε ότι ξύπνησε, δεν είχε βγάλει κιχ, μέσα στις ονειρεμένες σκέψεις του. Δυστυχώς, δεν εξηγούνται τα ανεξήγητα των ενστίκτων.

-       Ρίχνω νερό στο πρόσωπο και κατεβαίνω, απάντησε.

Ο καφές, περίμενε στο τραπέζι με το δροσερό νερό στο ποτήρι κι ένα πιατάκι με τρία φρέσκα σύκα.

-       Είχα πει στο Κυρ-Γιώργη, που μας φέρνει το τυρί, να μου φέρει και σύκα από το χωριό του. Είσαι τυχερός που έχουνε γίνει, μου βρήκε και μου έφερε μερικά χτες, για σένα.

Πόσο τυχερός μπορεί νάναι κάποιος, όταν μερικά σύκα συνοδεύουν το πρωινό του καφέ. Δεν ένοιωσε απλά τυχερός, ένοιωσε απέραντα ευγνώμονας, από τη παντοτινή και μοναδική φροντίδα της μάνας, που πάντα ντύνει και την παραμικρή λεπτομέρεια σε κάθε επιθυμία του παιδιού της. Επιθυμία, που πολλές φορές κοιμάται, αλλά μόνο η μάνα ξέρει, να την ξυπνάει και να την κάνει απόλαυση. Ούτε που σκέφτηκε εκείνος, ότι θέλει να φάει σύκα, όμως το σκέφτηκε εκείνη κι έκανε την επιθυμία του απόλαυση, για κάτι το τόσο απλό και όμορφο, που σίγουρα είχε πολύ καιρό να νοιώσει.

Είναι φορές, που θέλεις να πεις κάτι και το μυαλό σου δεν βρίσκει τις λέξεις, δεν βρίσκει την πρώτη λέξη της φράσης, που θες να πεις. Τότε καλύτερα να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, γιατί η ελευθερία γεννά τη γενναιότητα κι η γενναιότητα την ευτυχία.

Πόσο ευτυχισμένος ένοιωσε, όταν ελεύθερα, έσφιξε τη Μάνα στην αγκαλιά του, δίνοντάς της ένα φίλι στο μάγουλο, δίπλα στα χείλη.

-       Νάσαι καλά μάνα, είχα αρκετό καιρό να φάω σύκα και μόνο εσύ ξέρεις, το πόσο μου αρέσουν. Της είπε με όση τρυφερότητα μπορούσε.

Το πρωινό φιλί, λένε, μαζί με μια σφικτή αγκαλιά, σε κάνει να αισθάνεσαι, ότι αυτός ή αυτή, που αγκαλιάζεις και φιλάς, είναι τόσο σημαντική ή σημαντικός για σένα, που για όλη την μέρα, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όταν δε, είναι αγκαλιά και φιλί για μακρoχρόνιο αποχωρισμό, την ίδια πάλι δουλειά κάνει. Απλά, δεν τα θυμάσαι για μια μέρα μόνο, τα θυμάσαι πάντα, όσο λείπεις από κοντά του ή από κοντά της αντίστοιχα.

Έλεγαν ακόμα οι παλαιοί  και το εξής σοφό, συμπληρωματικά με την αγνή  πρωινή αγκαλιά και το φίλημα:

« Έρωτα πρέπει να κάνεις όποτε και όπου το νοιώσεις. Όμως σαν τον πρωινό έρωτα δεν θα βρεις όμοιό του. Κι αυτό γιατί τον θυμάσαι όλη μέρα και το βράδυ θέλεις να τον επαναλάβεις».

Βέβαια με αυτό το σκεπτικό, πρέπει να κάνουμε έρωτα δύο φορές την ημέρα. Θεωρώ, ότι οι παλαιοί γνώριζαν ποιο είναι το ιδανικό, εμείς το γνωρίζουμε;

Το τράβηξα λίγο από τα μαλλιά κι αυτό γιατί η σχέση γιου και μάνας, κρύβουν κάτι το ερωτικό μέσα τους, όπως και κόρης με πατέρα αντίστοιχα. Δεν είναι δυνατόν, να εξηγηθεί αυτός ο ερωτισμός. Ο ερωτισμός, που χαράζει γραμμές στον ψυχισμό των ανθρώπων, γραμμές με συναισθήματα ανεξήγητα, μα πάρα πολύ έντονα.

Ποτέ του δεν ένοιωσε σαν άνδρας, ότι η «Μάνα» του γερνούσε. Πάντα την ένοιωθε νέα, πάντα όμορφη, πάντα να θέλει να την αγκαλιάζει και να την φιλά. Τούρχεται στο μυαλό ο λόγος του παππού, που έλεγε όταν τραβούσε κάνα  ποτηράκι παραπάνω:

« Αν θες να μείνεις πάντα νέος, να αγαπάς, όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο νέος μένεις». Είχε δίκιο ο παππούς, γιαυτό δεν γερνάει η μάνα στα μάτια του, επειδή η αγάπη, που βγαίνει από την καρδιά της για κείνον, την δείχνουν πάντα νέα.

Φέρνει τη ματιά του στον καφέ. Αναρωτιέται, πόσους καφέδες έχει πιει στη ζωή του, από πόσα μέρη του κόσμου, από πόσα καφενεία και καφετέριες, από πόσα φλυτζάνια και κούπες. Ψάχνοντας την απάντηση, σηκώνει το φλιτζάνι μπρος τα χείλη του και τραβάει την πρώτη ρουφηξιά. Ένα ζεστό αεράκι του τυλίγει το κορμί, μια αίσθηση ολοκλήρωσης τον χαϊδεύει απ' τη κορφή έως τα νύχια. Μια κορύφωση ανεξήγητης αγαλλίασης, ξεχειλάει απ' τη καρδιά του.

Με λόγια καθάρια, που αβίαστα ανεβαίνουν από τα σωθικά του, σαν το νερό της πηγής, που ξεπηδά μόλις το τρυπάνι χτυπήσει τη φλέβα της, γύρισε προς τη μάνα του και της είπε...

    - Ο καφές σου Μάνα, είναι ο πιο γευστικός, ο πιο αρωματικός, ο πιο γλυκός στο κόσμο κι ας μου τον φτιάχνεις σκέτο.

Δ.Λ.Α.

Μην χάσετε σήμερα τη me (maria) και την ιστορία της
Στον καφενέ του Χωριού

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες μας

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα

Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !

Κική, Η Οδός της Αγάπης 

Zina Marnezi Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο 

Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Δ. Ασλάνογλου,(2η συμμετοχή) Καφές Γλυκός αλλά Σκέτος

me (maria), Στον καφενέ του Χωριού

Ενημερωτικό σημείωμα: Ιστορίες του καφενέ #2

Ο καφενές μας σερβίρει διαρκώς ιστορίες!
Μέσα στο ράθυμο Αύγουστο ειλικρινά 
δεν περίμενα τέτοια συμμετοχή 
ούτε και το ενδιαφέρον σας να έχει πιάσει κορυφή!
Σας ευχαριστώ όλους πολύ, είτε συμμετέχετε με ιστορία σας 
είτε είστε (φανατικοί) αναγνώστες!

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες είναι οι ακόλουθες:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους
Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα Λίγος καφές για τα ξένα

ΥΓ: Όποιος θελήσει μπορεί να γράψει ξανά φυσικά !

Ιστορίες του καφενέ #2, Έκτακτη φιλοξενία! ☺

«Η ζωή ίσως δεν μας χωράει όλους»

(Ο τίτλος και το τέλος της ιστορίας δανεικά από δύο φράσεις του φίλου Μαζεστίξ 

και τη δική του ιστορία του καφενέ. 

Φράσεις που αποτέλεσαν την έμπνευση για τη δημιουργία τούτης της ιστορίας. 

Τον ευχαριστώ.)

Κείμενο - μουσικές επιλογές by Γλαύκη
Το άστεγο φιλοσοφημένο κορίτσι μας 
που φιλοξενείται κατά καιρούς στης Πέτρας
σήμερα σερβίρει το καφέ της εδώ 
αφού η αγαπητή μας Joan διακοπεύει.

Επιστροφή στην παλιά νησιωτική πόλη, που από την πρώτη στιγμή την έκανε να χάνει την φυσική πυξίδα της, να γυρίζει στα σοκάκια χωρίς να μπορεί να προσανατολιστεί, να αισθάνεται σαν βαρκούλα που την παρασύρει ο άνεμος. Μόνο τούτος ο τόπος της προκαλούσε τόση σύγχυση. Ήταν αστείο αλλά συνάμα κι ενοχλητικό. Την πρώτη φορά που πάτησε το πόδι της στα δρομάκια της γλυκιάς πολιτείας η φίλη της την μάζευε κάθε λίγο και λιγάκι ωθώντας την στο σωστό δρόμο κι έλεγε αστειευόμενη «Μα καλά, τι έχεις πάθει; Από ’δω, χαζοπούλι!».

Τώρα περπατούσε μονάχη παρέα με τη σκιά της και τον εκνευριστικό θόρυβο που έκαναν οι ρόδες της βαλίτσας της πάνω στο λιθόστρωτο. Είχε βαλθεί να ταράξει τα όνειρα των κατοίκων μιας πόλης που κοιμόταν. Ήθελε φαίνεται να μεταδώσει τη δική της ανησυχία και αταξία στους ανυποψίαστους πελάτες του Μορφέα… Δεν την ένοιαζε καθόλου, κατά βάθος το διασκέδαζε κιόλας!

Φτάνοντας στον προορισμό της επιτέλους, μετά την μικρή Οδύσσεια στα έρημα δρομάκια, άφησε τα πράγματά της , περιποιήθηκε τα μαλλιά της, δροσίστηκε με φρέσκο νερό και συντροφιά με το άρωμά της, που αναγεννούσε ψυχή και σώμα, έφυγε, λίγο αγχωμένη μην τυχόν χαθεί και πάλι, για το αγαπημένο της στέκι.

Εκείνη την ώρα ήταν το μόνο σημείο της γραφικής πόλης που έσφυζε από ζωή. «Το Καφενείο», έτσι ήταν το όνομα του μαγαζιού, αποτελούσε μια γλυκιά αγκαλιά για άτομα κάθε ηλικίας. Η διακόσμησή του λιτή και νεανική, με λίγα παραδοσιακά στοιχεία, τα οποία χρωμάτιζαν τρυφερά την ατμόσφαιρα, ενώ τα τραπεζάκια του ξεχύνονταν κι έκαναν κατάληψη στο φασαριόζικο σοκάκι. Μια τέτοια μοσχομυριστή κι ανέφελη βραδιά όλοι κάθονταν έξω, για ν’ απολαύσουν με όλες τους τις αισθήσεις τη μαγεία της.

Κάθισε, λοιπόν, κι εκείνη σ’ ένα από τα τραπεζάκια που ακουμπούσαν δανεικά στον τοίχο του αντικρινού σπιτιού. Της άρεσε να κάθεται εκεί έχοντας οπτική επαφή με την καλόγουστη πρόσοψη του καφενέ, αλλά και όλου του δρόμου με τα θορυβώδη μαγαζιά και τις υπέροχες βουκαμβίλιες. Πότε πότε σήκωνε το βλέμμα της στον νυχτερινό ουρανό κι αφηνόταν στο ταξίδι των αστεριών. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς κατάφερνε να απομονώνεται στο δικό της ταξίδι, ακόμα κι από τα μικρά της χρόνια, μέσα σε τόσο κόσμο! Εδώ βοηθούσε ακόμα πιο πολύ η καλοεπιλεγμένη μουσική και το γλυκόπιοτο οινόπνευμα του τόπου – η ώρα δε σήκωνε καφέ.

Έτσι πέρασε εύκολα σ’ εκείνη τη βραδιά, όπου σε παρόμοια ώρα κι εποχή, στο ίδιο τραπεζάκι είχε εξομολογηθεί στη φίλη της πόσο πόνο της προκαλούσε το ότι είχε φτάσει στην πηγή, αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό… «Φαίνεται πως ίσως η ζωή δεν μας χωράει όλους!», είχε ψιθυρίσει.

Η ζωή γι’ αυτήν ήταν αυτό το νερό, που τώρα πια είχε απομείνει η σκιά του να πλανάται μέρα νύχτα γύρω της , να την κάνει να χάνει τον προσανατολισμό της, σαν τούτη την πόλη. Μια πόλη ταυτισμένη με αυτή τη σκιά… Τη σκιά μιας αγάπης που έληξε άδοξα. Το νερό της πηγής ακολουθούσε την φυσική ροή, γιατί αυτό είχε μάθει από τη μάνα γη. Πώς να παρεκκλίνει; Όγκοι πετρωμάτων θεόρατοι υψώνονταν εξαρχής μπροστά του! Δεν ήταν ποτάμι ν’ ανοίξει με τα ορμητικά νερά του τη δική του κοίτη παρασύροντας ό,τι του στεκόταν ως εμπόδιο. Η πηγή για να γίνει ποτάμι χρειάζεται να κάνει μεγάλη διαδρομή…

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα χάνουμε εστιάζοντας μόνο στην Ιθάκη, προσπερνώντας αδιάφορα τη διαδρομή ή αντιμετωπίζοντάς την ως αγγαρεία ή ακόμα με το φόβο!

Είχαν περάσει ήδη δύο χρόνια από τότε και τούτη τη νύχτα είχε πάει μόνη κοντά στην πηγή και πάλι, για ν’ αγγίξει ξανά το δέρμα της λίγη από την αύρα της δροσιά της. Τώρα δεν είχε σημασία για ποιο λόγο είχε έρθει το τέλος, αλλά γιατί δεν έβρισκε τη δύναμη ν’ απαγκιστρωθεί, να κάνει το ένα βήμα παραπέρα. Είχε επιλέξει τη μοναξιά. Είχε μάθει να είναι μόνη με τόσο κόσμο… Ήξερε ότι είναι η μοναξιά που αισθάνεται κανείς ακόμα και με τους δικούς του ανθρώπους, τους φίλους, τις συντροφιές. Εξάλλου, η πορεία του ανθρώπου είναι εν τέλει μοναχική. Το είχε διαπιστώσει από πολύ νωρίς, για να μην την τρομάζει πια. Οι μόνοι που μπορούν να μας γνωρίζουν καλά είμαστε εμείς οι ίδιοι κι εμείς αποφασίζουμε ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσουμε κάθε φορά στη ζωή μας. Είχε αφεθεί, λοιπόν, στη ροή των πραγμάτων. Δε σκεφτόταν τόσο, όσο βίωνε. Είχε ανάγκη να ζήσει κάθε σταγόνα από αυτή την πηγή!

Υπήρχαν στιγμές που στο ταξίδι της έπιανε λιμάνι κάθε φορά που κάποιο τρανταχτό γέλιο ή ζωηρή συζήτηση από τη διπλανή συντροφιά δεν ήταν δυνατόν να περάσουν απαρατήρητα. Α, ναι, κι όταν περνούσε κάποιος από μπροστά της, που τύχαινε να έχει χαρακτηριστικά όμοια μ’ εκείνου. Άθελά της τον έψαχνε παντού μέσα στο πλήθος… Είναι όπως στο πένθος, όπου στα πρώτα στάδιά του, όποιος έχει χάσει κάποιον δικό του, αισθάνεται ότι συναντά μπροστά του αυτόν που χάθηκε στις μορφές άλλων που μπορεί να του μοιάζουν.

Και πάλι χανόταν στον ωκεανό των άτακτων σκέψεων και των δυνατών συναισθημάτων. Ξαναβίωνε νοερά, μέσα στην ομίχλη πια, όλα όσα είχε ζήσει παραδομένη στο κρυστάλλινο νερό της πηγής της, με τις αισθήσεις να ξυπνούν και πάλι από την χλωρή ευωδιά του, το απαλό χάδι του, που έκανε το κορμί της ν’ αναριγά, τη γλυκιά χαρά και ταραχή που την πλημμύριζε σε κάθε συναπάντημά τους από τον βαρύ κι αισθαντικό ήχο της φωνής του. Κάποια στιγμή ένιωσε να της κόβεται η ανάσα, η καρδιά της να χτυπά αδιάκοπα, τρελά! Κύματα γιγάντια σηκώθηκαν στην απέραντη θάλασσά της κι εκείνη μόνη ως άλλος περιπλανώμενος Οδυσσέας δεν εγκατέλειπε την άνιση πάλη με τις δυνάμεις της φύσης. Ελευθέρωσε τον εαυτό της να τα αισθανθεί όλα από την αρχή, την τρυφερότητα, τη γλυκύτητα, το πάθος, την αγωνία, την απόρριψη, τη βαθιά θλίψη… Τα ζούσε όπως τότε, μονορούφι, δίχως αύριο!

Τούτο το ταξίδι της τέλειωσε στο λιμάνι του καφενείου με την πληρωμή του λογαριασμού… Έφυγε πολύ αργά, αφήνοντας τις άλλες παρέες να διασκεδάζουν μες στην αληθινή ή προσποιητή ευθυμία τους, δίνοντας ραντεβού για τον πρωινό καφέ.

Περπατώντας χωρίς βιάση , αλλά πάντα προσέχοντας μην ξαναχαθεί, φούντωνε μέσα της η επιθυμία να ξυπνήσει την πόλη… οι σκιές να γίνουν φως, ήλιος, που φέρει πάντα μέσα του την ελπίδα, την ίδια την ζωή!

Δεν μετάνιωνε για τίποτα, μια και είχε αντιληφθεί πια πως όποιος τολμά να φανερώσει όσα αισθάνεται η καρδιά του και δίνεται χωρίς όπλα στην αγάπη, τότε στέκεται με περηφάνια κι αξιοπρέπεια μπροστά στους εκτελεστές του. Είχε επιλέξει, λοιπόν, να ζήσει μέσα από το θάνατο.

*** Οι έρωτες από ό,τι φάνηκε έχουν πέραση στις ιστορίες του καφενέ. 

Ας γράφουμε γι’ αυτούς μήπως και ξορκίσουμε 

το κακό της βρωμοκατάστασης που ζούμε! 

Μακάρι να αισθανόμαστε όλοι ερωτευμένοι με την ίδια την ζωή 

μπας κι αλλάξουμε τη ρότα του τόπου μας!

Γλαύκη
_________________________________________________________


Καφέ μας σερβίρουν σήμερα
η γλυκιά μας Ελένη (Φλογερά), Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή
και η αγαπημένη Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Μην τις χάσετε! 

*

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες του καφενέ:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου