Η υπέροχη φίλη μου... by airis

Εγώ έχω μια φίλη πολύτιμη και μεταξένια.

Δεν έχει να μου δώσει λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής μου, 

ούτε έχει απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους μου… 

Όμως, μπορεί να μ ακούει και να τα μοιράζεται μαζί μου. 

Δεν μπορεί ν’ αλλάξει το παρελθόν ή το μέλλον μου. 

Όμως… όταν την χρειάζομαι είναι εκεί μαζί μου.

Δεν μπορεί να αποτρέψει τα παραπατήματά μου.

Αλλά μου προσφέρει πάντα το χέρι της, 

για να κρατιέμαι και να μην πέσω.

Οι χαρές μου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου δεν είναι δικές της -φυσικά.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνει να με βλέπει ευτυχισμένη.

Δεν κρίνει ποτέ τις αποφάσεις που παίρνω στη ζωή μου.

Αρκείται στο να με στηρίζει, να μου δίνει κουράγιο

 και να με βοηθάει όταν το ζητήσω.

Δεν περιορίζει μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσω

και μου προσφέρει πάντα τον ελεύθερο χώρο που χρειάζομαι 

για να μεγαλουργώ.

Δεν μπορεί και δεν προσπαθεί να αποτρέψει τις οδύνες μου 

όταν κάποιες θλίψεις μου σκίζουν την καρδιά.

Όμως είναι δίπλα μου και κλαίει μαζί μου.

Μαζεύει τα κομμάτια μου έπειτα και με βοηθάει να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν προσπάθησε ποτέ να μου πει ποια είμαι, ούτε ποια πρέπει να γίνω.

Μόνο με αγαπάει όπως είμαι και είναι φίλη μου.

Ήρθε στη ζωή μου μια κρύα μέρα του Νοέμβρη 

Και έκανε από τότε όλους τους μήνες της ζωής μου

πιο ζεστούς, πιο όμορφους 

Τις δυσκολίες μου πιο υποφερτές

Τις χαρές μου γιορτή.
Πάντα θα φοβάται για τα λάθη που κάνω- μην μου στοιχίσουν.
Όμως ποτέ δεν θα με αποτρέψει να τα κάνω, όσο κι αν την τρώει αυτό. 
Ποτέ δεν θα με κοροϊδέψει, δεν θα με υποτιμήσει!
Θα περιμένει εκεί δίπλα,
με μια μεγάλη ανοιχτή, τρυφερή αγκαλιά!
Έτσι πρέπει να είναι η μάνα. Η αδερφή. 
Η/οι πραγματική/οί φίλη/οι!

Είναι το Αφρούλι μου και μου απέδειξε

ότι οι φίλοι μπορεί να γίνουν οικογένεια κι ας μην υπάρχουν δεσμοί αίματος.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα γιορτάζουμε 

το δέσιμο και την αγάπη μας.

Μετράει έντεκα χρόνια στο ημερολόγιο της ζωής μου

και εύχομαι να με αντέχει (γιατί αυτό είναι αυτό που με καίει εμένα ☺)

για πολλά πολλά ακόμη!

(με χρωματιστή γραμματοσειρά σε παράφραση

το "Ποίημα στους φίλους" του Jorge Luis Borges)

Τίτη μου ...

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος!

@ριστέα

♥Γιατί ναι Μαρία (Κανελλάκη μου) 

-είχες αναρωτηθεί πέρυσι τέτοια μέρα-

υπάρχει και επέτειος φιλίας! ♥

Αφιερώματα στο Αφρούλι μου έχω κάνει πολλά 

αλλά εγώ θα σε στείλω στο πρώτο

να δεις και τι κούκλα είναι...πάντα!

Θα μπορούσατε να το θεωρήσετε μια ακόμα ιστορία για το
 family stories #2 

το οποίο περιμένει κι εσένα....

Θα περάσει κι αυτό!

Έχω τρελές σκέψεις τελευταία

και μια διάθεση που ανεβοκατεβαίνει σαν 

ανελκυστήρας.

Ισόγειο-ρετιρέ-υπόγειο.

Και τούμπαλιν!

Κάποιες φορές μένω περισσότερο στα ψηλά πατώματα 

και τότε παίρνω ανάσες πολλές, για τις στιγμές που στα 

κατάβαθα, στα ανήλιαγα, στα πνιγερά,

θα βρεθώ και πάλι.

Οι αλλαγές του καιρού, η κρίση, η ηλικία, η προκλιμακτήριος,

όπου η οιστρογοπενία εν μέρει δημιουργεί κυκλοθυμικά επεισόδια,

όλα μαζί.... λίγο θέλει νομίζετε η ψυχολογία να ζαλιστεί; 
(Δεν θα πω πάντως να πέσει, γιατί όλα παρέρχονται τελικά!)

Ευτυχώς που το σύστημα στήριξης γύρω μου καλά κρατεί.

Οικογένεια και φίλοι!

Μεγάλο κεφάλαιο!

Και νιώθω ευγνωμοσύνη για όσους έχω κοντά μου,
που με ανέχονται 
και μου χαϊδεύουν τρυφερά τη ψυχή!

Για όσους πάντως από τους αγαπημένους τρόμαξαν

και μου είπαν ότι εγώ πάντα ήμουν βράχος

να πω ότι ακόμα και οι βράχοι από το κύμα διαβρώνονται λιγάκι, ε;

Αλλά και να θυμίσω ότι υπάρχει 
καιρός του φυτεύειν και 

καιρός του εκριζόνειν το πεφυτευμένον
Καιρός του γεννάσθαι και του αποθνήσκειν.
Υπομονή.

Θα περάσει κι αυτό!
Μόνο αυτό έχω σαν φάρμακο και συνταγή 
για κάθε δυσκολία.

Σας ευχαριστώ ...
@ριστέα

Σύνθεση # 2

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, 

να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, 

να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, 

να διατυπώνει μερικές ιδέες. 

Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". 

Γκαίτε.

Άλλη ανάρτηση είχα ετοιμάσει για σήμερα.
Βλέπετε οι καρτ ποστάλς στη γειτονιά πάνε κι έρχονται.
Έλα όμως που υπάρχουν και τα συναισθήματα.
Και σε μένα τα συναισθήματα κυριαρχούν πάντα!
Και κάποια μικρά γεγονότα που σου λένε:
Η ζωή είναι Ωραία, ρε!!!!!
Κι έτσι μια ακόμα "σύνθεση"....αφιερωμένη εξαιρετικά!

"Ποίημα στους φίλους"

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, 

ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου… 

Όμως, μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. 

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. 

Όμως… όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου, 

να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.

Αρκούμαι να σε στηρίξω, να σου δώσω κουράγιο

 και να σε βοηθήσω αν μου το ζητήσεις.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια 

αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις.

Όμως… θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι 

για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου 

όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά.

Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου 

και να μαζέψω τα κομμάτια για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.

Jorge Luis Borges

Μια φωτογραφία που λατρεύω.

Με το ανοιχτόχρωμο καπέλο βλέπω πάντα εμένα.

Με το σκουρόχρωμο, την κολλητούλα μου.

(δες το καλαμάκι της,  Είναι απέξω! Κάνει ότι πίνει. Κάνει!

Όλη η πορτοκαλάδα για μένα!)

Η σημερινή σύνθεση είναι αφιερωμένη σε αυτήν.

Στον άνθρωπο που υπάρχει δίπλα μου, απαλά, διακριτικά,

μα ουσιαστικά και με ουσία,

 πάνω από μια δεκαετία,

για να μου πιστοποιεί διαρκώς πώς η μαγεία, ναι, υπάρχει.

Η αγάπη επίσης.

Η φιλία υπάρχει για όσους αγαπούν αληθινά, 

δίνοντας χωρίς αναμονές!

Ένα μικρό, ταπεινό ευχαριστώ για όλα όσα είσαι!

Τίτη μου ♥

@ριστέα

Η # σύνθεση είναι μόνιμη στήλη.

Αν θέλετε μπορείτε να κάνετε και εσείς μια δική σας σύνθεση

και να την ανεβάσετε.

Περιλαμβάνει όσα 

ακούω, ψάχνω, συναντώ, μελετώ ή με προβληματίζουν....

Ωραίοι, μεταξωτοί, κακοί κι ανάποδοι.

Είχα γράψει πολύ παλιά, τότε που δεν με ήξερε παρά μόνο η μανούλα μου 

(ενώ τώρα με ξέρετε "εσείς κι εσείς" ☺) 

ένα αρθράκι με τίτλο "Οι Ωραίοι Άνθρωποι" , 

το οποίο χωρίς να είναι τίποτα φοβερό, είχε υποκλαπεί και δημοσιευτεί,

χωρίς κανένα σύνδεσμο που να παραπέμπει σε μένα 
- δεν έκανα καμία ιστορία ποτέ. 

(Εδώ να πω ότι μία μόνο φορά έκανα θέμα με υποκλοπή ποιήματός μου 

κι ακόμα το μετανιώνω. 

Γιατί στο χτυπούν αν και βεβαιώνεις ότι έχεις αλλάξει στάση 

και δεν σε απασχολεί - προσοχή στο ρήμα- πια η κλοπή.)

Ένι γουέι , δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Θυμίζω το μικρούτσικο αρθράκι μου κι επανέρχομαι.

Δεν είναι κατά ανάγκη όμορφοι, δεν έχει να κάνει διόλου με το έξω τους! Οι ωραίοι άνθρωποι λάμπουν κάπου από μέσα - δεν έχουν εντοπιστεί ειδικές συντεταγμένες - και εσύ απλά χαίρεσαι να βλέπεις αυτή τη λάμψη ....

Είναι αυτοί που έχουν συνέπεια στο λόγο τους, στη στάση τους, στη συμπεριφορά τους, είναι όλοι όσοι χαμογελούν και μια βροχερή μέρα ή μια μέρα καύσωνα... είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε καλημέρα και να χαιρετίζουν την κάθε μέρα σαν μέρα γιορτής...

Οι ωραίοι άνθρωποι βλέπουν θετικά τη ζωή και τους άλλους...

Δεν αναλώνονται με τι έκανε και τι δεν έκανε ο διπλανός τους και κυρίως δεν ζηλεύουν... 

Βλέπετε ο φθόνος δεν είναι μέσα στα -πλούσια- συναισθήματα που διαθέτουν!

Οι ωραίοι άνθρωποι έχουν και τις δύσκολες στιγμές τους, όπως όλοι: μπορεί να θυμώσουν, να πονέσουν, να βαρεθούν! Ξέρουν όμως ότι όλα είναι μέσα στη ζωή αλλά και περαστικά!

Χαίρεσαι να βλέπεις ωραίους ανθρώπους....

Παίρνεις και εσύ λίγη τζούρα από αυτή την αίσθηση ..... σαν να βάζεις το δαχτυλάκι στο βάζο με το γλυκό της γιαγιάς! 

Ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος είχε χρησιμοποιήσει τον όρο 

"Μεταξωτοί άνθρωποι". 

Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. 

Αγράμματοι, αλλά σοφοί. 

Τρυφεροί με τους άλλους. 

Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, 

δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 

"Δανείστηκα" τον όρο Μεταξωτοί Άνθρωποι και τον χρησιμοποίησα

στην προηγούμενη ανάρτησή μου,

μιλώντας για τους ανθρώπους που αγαπώ,

για αυτούς που ταιριάζω και κολλάω.

Σίγουρα κάτω από την ομπρέλα ενός γενικού χαρακτηρισμού 

είτε "Ωραίοι" άνθρωποι, είτε "μεταξωτοί"

μπορούν να μπουν πολλά χαρακτηριστικά.

Καθένας μάλιστα μπορεί να περιγράψει κι άλλα...

Στην τελική, όλοι λίγο έως πολύ πιστεύουμε τα καλύτερα για τον εαυτό μας:

Ξέρουμε να επιλέγουμε,

φυσικά και έχουμε δίπλα μας όλους όσοι αξίζουν, 

ξεσκαρτίζουμε, πετάμε, κρατάμε....

Έχω κατηγορηθεί να το πω, κριθεί σίγουρα,

ότι φορτώνομαι πολλούς "περίεργους" ανθρώπους.

Ότι έχω έναν φανταστικό μαγνήτη και έλκω περιπτώσεις και περιπτώσεις 

κι αδυνατώ έπειτα να τους ξεκολλήσω από πάνω μου!

Μπορεί και λόγω επαγγέλματος, μου συμπληρώνουν έπειτα,

για να χρυσώσουν το χάπι.

Χεχε, χαμογελώ. Ίσως προβληματίζομαι κι εγώ στιγμιαία.

Αλλά κατά βάση, χαμογελώ.

Ξέρω απλά ότι γύρω σου θα βρεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.

Αν είσαι τυχερός θα συναντήσεις περισσότερους μεταξωτούς,

απαλούς, τρυφερούς, με ίδιο αξιακό κώδικα με σένα φίλους

και θα τακιμιάσετε.

Όχι γιατί ταιριάζετε σε πτυχία, ακαδημαϊκές γνώσεις κι άλλα τινά.

Απλά γιατί στο σύνολο εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα.

Και στο δρόμο σου θα συναντήσεις και τους άλλους.

Που θα σε ταλαιπωρήσουν. Ίσως σε πληγώσουν.

Θα σε σκάσουν κάποιες ή πολλές φορές.

Φυσικά και δεν βγαίνει ζωή να έχεις διαρκώς τέτοιες περιπτώσεις

στο δρόμο σου.

Αλλά κι από αυτές μαθαίνεις.

Και με το χρόνο, με τον τρόπο σου τους αφήνεις πίσω.

Αν δεν το κάνεις ...κακό του κεφαλιού σου.

Αλλά δεν μπορείς να γκρινιάζεις γιατί θα συναντήσεις 

και τους κακότροπους, τους αταίριαστους, τους περίεργους.

Ούτε να σε παίρνει από κάτω, γιατί δεν είναι όλοι όπως εσύ επιθυμείς.

Γενικά μπορώ να αντέξω πολλά και πολλούς και για μεγάλο διάστημα.

Δεν μπορώ όμως να είμαι διαρκώς ανεκτική. 

Τότε απλά κι απαλά "αφήνω πίσω".

Προχωρώ ζυγίζοντας και βάζοντας πάνω απ΄όλα τη γαλήνη μου.

Δεν καταλογίζεται στα ημιτελή, σε αγώνες που έχασα, σε λιποταξία,

σε απώλεια αυτοεκτίμησης.

Βλέπετε, η ζωή δεν έχει μόνο Ωραίους Ανθρώπους.

Αλλά όταν τους συναντώ νιώθω ευλογημένη και τους κρατώ.

Και συνήθως τους έχω για χρόνια στη ζωή μου.

Κλείνοντας, θυμήθηκα μια στιχομυθία που έλαβε μέρος στο σχολείο,

λίγο πριν φύγω,

με αφορμή το θέμα της έκθεσης στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις.

Θυμίζω ότι το γενικό θέμα ήταν η φιλία.

Οι φιλόλογοι που βαθμολογούσαν γραφτά αντάλλαξαν την άλλη μέρα

τσιτάτα που θυμούνταν ότι διάβασαν κατά τη διόρθωση.

Μερικά ήταν πολύ αστεία.

Τότε πρόσθεσα και τα δικά μου (μην χάσω!): 

"Φίλος είναι αυτός που με αφήνει να είμαι εγώ 

και με δέχεται ακριβώς όπως είμαι.

Οι λίγοι, καλοί φίλοι μου ξέρουν όλες τις βλακείες που έχω κάνει

-και θεέ μου πόσες έχω κάνει!-

και ποτέ δεν έχω "ξεπέσει" στα μάτια τους"!

Είναι πολύ ανακουφιστικό να έχεις κοντά σου τέτοιους ανθρώπους.

Γιατί οι πιο πολλοί έχουμε ανάγκη το χάδι στη ζωή μας.

Αρκετές εξετάσεις δίνουμε καθημερινά.

Φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες.

Εσείς που αντέχετε και δεν θέλετε χαδάκια, επιλέξτε τους άλλους 

κι έτσι όλοι θα είμαστε αν όχι ευτυχισμένοι,

τουλάχιστον ικανοποιημένοι ☺

Καλά να περνάτε!

@ριστέα

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που με οδήγησε στη 

σημερινή ανάρτηση:

Η παιδεία δε φαίνεται στις γνώσεις, αλλά στη συμπεριφορά.

Το συνιστώ.

@

Πηγή εικόνων

art prints by Christian Schole

Στο σεντούκι μου κλείνω στιγμές....

Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω...

Όχι γιατί δεν μου αρέσουν όσα γράφω.

Όχι γιατί ανησυχώ τι γνώμη θα σχηματίσουν τα γραφτά μου.

Αλλά πώς να βάλεις στο χαρτί,

τόσες στιγμές, 
ζεστά χαμόγελα, τρυφερές αγκαλιές, 
συγκίνηση, χαρά, 

φωνούλες, χωρατά, γέλια, πολλά γέλια και πάλι συγκίνηση.
Δεν είναι φτωχή η γλώσσα.
Αλλά να, ακόμα και οι φωτογραφίες, πόσο στατικές είναι, 
σκέφτομαι καθώς τις κοιτάζω...
Συλλαμβάνουν ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα χεριών.
Μια αστεία πόζα με το καπέλο.
Κλείνω τα μάτια και τότε όλα περνούν ολάκερα μπροστά μου.

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα....

Να τα κρατήσω όλα ζωντανά θέλω...

Να με κρατήσουν κι αυτά στις μέρες τις δύσκολες που θα έρθουν
-πάντα έρχονται!

Στη χειμερία μου νάρκη να με νανουρίζουν γλυκά.
Και να προσμένω...
Την επόμενη φορά!

Στο σεντούκι της καρδιάς μου θα τις φυλάξω,
πολύτιμο θησαυρό.....
Πουθενά δεν θα τις χαρίσω.

Στιγμές που μοιράστηκα με Ανθρώπους όμορφους στη ψυχή.
Ανθρώπους.... που δεν σου κόβουν μέτρα, δεν σε κρίνουν,
ούτε σε περνούν από τεστ αξιολόγησης....
Ανοίγουν αγκαλιές,
ανοίγουν το σπίτι τους,
ανοίγουν την καρδιά τους
και γίνεστε για λίγες μέρες, όλοι, μια οικογένεια.
Άνθρωποι από μακριά, που πριν λίγα χρόνια σου ήταν άγνωστοι.
Και σιγά σιγά έγιναν παρεάκι.
Το καθημερινό σου παρεάκι!
Εξημερώθηκαν και σε εξημέρωσαν.
Γιατί ταιριάξανε τα χνώτα σας.
Γιατί είπες μέσα σου... μου κάνουν!
Γιατί είδες μέσα τους κι ας μην είχες δει τα μάτια τους πρώτα.

Αυτούς τους ανθρώπους εξάλλου έμαθα να αγαπώ:
τους αληθινούς, τους ζεστούς, που είναι σαν να τους ξέρω χρόνια.
Μια σόμπα στα κρύα, μια ανάσα το καλοκαίρι!
Που είναι εκεί για σένα, με όλο τους το είναι.
(Κι ας είναι μακριά σου τον περισσότερο χρόνο - στο χάρτη μόνο!)
Που δεν θέλουν να πάρουν από σένα, αλλά να δώσουν!
Που σε νιώθουν.

Άνθρωποι Ευγενείς.
Άνθρωποι μεταξωτοί στο λόγο τους και στη ψυχή τους.
Άνθρωποι Ωραίοι!

Μέσα στο βάθος σαν σημαδούρες... μικρά κεφαλάκια

μεγάλες καρδιές!

Οι μεταξωτοί μου άνθρωποι, άνθρωποι απλοί,
της διπλανής πόρτας ήρθαν στη ζωή μου τυχαία κάποτε,
(γιατί ήταν τύχη για μένα!)
μα δεν είναι τυχαίοι!
Μαζί με τα υπέροχα συντρόφια τους,
είναι από κείνη την πάστα ανθρώπων που δεν κυκλοφορεί 
εύκολα, εκεί έξω. Όταν τη βρίσκεις αισθάνεσαι ευλογία,
μα και μια μικρή στενοχώρια...
"Γιατί να μην τους έχω πιο συχνά, πιο κοντά;"

Του χρόνου πάλι, θα πω, 
μα μέσα μου θα εύχομαι διαρκώς
να υπάρξει πιο γρήγορα μια ακόμα ευκαιρία!

Πετρή (& ΣΙΑ Ο.Ε. να τα λέμε κι αυτά) και Μαρία,
σας ευχαριστώ!
♥

@ριστέα

-----------------------------------------------------

Στην όμορφη συντροφιά μας, χάρη στην κινητή εφεύρεση,
εντελώς απρόσμενα προστέθηκαν και δυο ακόμα ψυχές από μακριά:
Η Σμαραγδένια Ρούλα από την Κρήτη, η οποία φιλοξενούσε 
τη Μαρία-Νικόλ από την Αθήνα
τηλεφώνησε σε μένα, που δεν βρισκόμουν στον Πύργο,
μα στον Πέτρο, αλλά όχι στην πόλη του,
και μαζί μας η Μαρία μας από Αθήνα, γίναμε όλοι μια παρέα!
Μια στιγμή ακόμα στο σεντούκι της μνήμης κι αυτή
καλά θα φυλαχτεί!

Ταξίδια... φιλίας!

Δεν έχω συναντήσει καμιά τους. 

Όχι ακόμα!

(Το εύχομαι πάντως)

Κι όμως τρεις αγαπημένες φίλες ήρθαν τις μέρες που έτρεχα αλαφιασμένη 

σε "κούλουρη" και νοσοκομείο,

και με ταξίδεψαν ρομαντικά, συγκινητικά και μέσα στη γλύκα

δίνοντας μου τρυφερά χάδια στη ψυχή και νοερές αγκαλιές!

Αυτά είναι από τα όμορφα παιχνίδια του σύμπαντος...

Τρεις συνεχόμενες μέρες κατέφθανε ο ταχυδρόμος στην εξώπορτα

ρωτώντας με έκπληκτος: μα ποια είσαι τέλος πάντων Αριστέα;

Ένα μικρό ψαροκάικο πήγα να του πω

που μαζί με άλλες βαρκούλες συνταξιδεύουμε καιρό τώρα

στα νερά του διαδικτύου....

Τρεις φάκελοι, τρεις σταθμοί λοιπόν!

Πρώτος σταθμός:

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου 

Από το λογισμών αραξοβόλι ξεκίνησε ένας πανέμορφα στολισμένος φάκελος 

γεμάτος ρομαντισμό και δαντέλες που λατρεύω.

Αναμνηστικά όλα από τη βάφτιση της μικρής της...
Το πιο χαριτωμένο νεσεσέρ που έχω δει ως τώρα!

Δεύτερος σταθμός:

maria kanellaki

Από το απάγκιο της έφυγε ένας ακόμα πολύτιμος φάκελος

φέρνοντας μου ευχές για τα γενέθλια μου και ένα 

υπέροχο κόσμημα για το λαιμό, άκρως καλοκαιρινό,

 σε χρώματα που αγαπώ!

Τρίτος σταθμός:
last but not least
xristin και focus blocus! 
Γλυκίσματα και αναμνηστικά από το νησί της, την Άνδρο, ταξίδεψαν 
ως το πυργόσπιτο, φέρνοντας μου αύρα αιγαιοπελαγίτικη...
Έφθασαν τη μέρα που βγήκε ο ανιψιός από το νοσοκομείο
κι εγώ κερνούσα ανακουφισμένη και χαρούμενη ☺

Αχ κορίτσια μου...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την αγάπη σας!

Εύχομαι τα ταξίδια μας να συνεχίζουν για πολύ πολύ καιρό ακόμα!

♥

@ριστέα

-

Επ!

Μην ξεχνάς!

Ως απόψε στις 8 μμ 

ψηφίζουμε στο 

12ο Συμπόσιο!

κι ως τώρα έχουμε ένα θρίλερ σε εξέλιξη....