Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα family stories #2. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα family stories #2. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Family Stories #2 ~ Λήξη και κλήρωση



....ήταν το δρώμενο που μας κράτησε συντροφιά όλο τον Νοέμβρη.
Επέμενα και για δεύτερο γύρο γιατί πιστεύω ότι έχουν ζουμί 
οι οικογενειακές ιστορίες.
Στο μέλλον, μην παραξενευτείτε λοιπόν αν τις δείτε πάλι εδώ.
Είμαι βέβαιη ότι έχουμε πολλά να δώσουμε ακόμα.

Προσωπικά γέλασα, συγκινήθηκα, συγκλονίστηκα και γενικά
πέρασα όμορφα αλλά και τρυφερά διαβάζοντάς σας!
Ευχαριστώ θερμά όλους όσοι συμμετείχαν,
με φανταστικές ιστορίες ή με βιώματά τους!

Συγκεντρώθηκαν 15 συμμετοχές.
Πάμε να τις θυμηθούμε:

1.Αλλόκοτα παιδιάΑλεξάνδρα στο a button on the moon
στο απάγκιο
3.Ο ατσίδας...,Τάσος Γ. Κάβουρας, φιλοξενία από την οικοδέσποινα
Memaria, στο mytripsonblog 
6.Εμπόριο οικογενειακών ιστοριών...
από τη Μαρία Νικολάου, στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά
7.Ανθρώπινες Εξομολογήσεις σε μια Δύσκολη Νύχτα
Γιάννης Πιτ, στο Ηδύποτον
8.Ντέμης, το χρυσόψαρο, Γιούλη, φιλοξενία από την οικοδέσποινα
9.Πόλεμος στην οικογένεια! χαϊκού από την Αλεξάνδρα,
στο a button on the moon
10.Το σκυλάκι σου και το παιδάκι σου όπως το μάθεις..., airis
11.Η οικογένεια των bloggers, Μαρίνα Τσαρδακλή, στο
Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
12.A little family story 👪 airis
13.H Ε. κι εγώ, Δέσποινα, στο Despina's Studio
14.Μικρή - μεγάληΑλεξάνδρα, στο a button on the moon
15.με το σπαθί και με το παραμύθι,Αλεξάνδρα, στο Woman's magazine


Φυσικά κι ακολούθησε (η καθιερωμένη) κλήρωση:


Και νικήτρια είμαι εγώ! Αχ, τι καλά! ☺
Επιτέλους ... έχω τύχη η 👸 !
Λοιπόν, κόβω τα αστεία...ακολουθεί η Αλεξάνδρα μας και
της εύχομαι ολόψυχα καλότυχη να είναι πάντα
(και πολυγραφότατη!)
Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο μόλις διαπίστωσα, ότι είχε 4 συμμετοχές! 
Μπράβο Αλεξάνδρα μου για τις εμπνεύσεις σου!

Τα υπόλοιπα, στο μέιλ.
Πάω να ετοιμάσω Συμπόσιο!

Μην ξεχάστε να διαβάσετε τις πρόσφατες ιστορίες
ή όσες χάσατε.
Ο δεύτερος γύρος είχε λίγες, αλλά ήταν όλες διαμάντια! 

Σας φιλώ
@ριστέα


Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

A little family story 👪 (Στην αδερφούλα μου αφιερωμένη... εξαιρετικά!)


Σήμερα δεν έχει καφέ.
Μάλιστα βγαίνω καθυστερημένα στον "αέρα" και χωρίς να έχω 
προλάβει, να απαντήσω σε σχόλια, ή να περάσω από σας φίλοι μου.

Σήμερα ο μήνας έχει 27.
Το ξέρω ότι το ξέρετε. Εκείνο που δεν ξέρετε 
και δεν σας ενδιαφέρει εδώ που τα λέμε, είναι ότι το 27 το λατρεύω.
Ένεκα των γενεθλίων μου. Αλλά και των γενεθλίων της αδερφής μου.
Που, by the way, είναι σήμερα. 
Ελάχιστα μεγαλύτερη από μένα. 
Αλλά που πάντα ήταν σαν δεύτερη μάνα μου.

Όταν ήμασταν μικρές είχε αναλάβει να με φροντίζει
(αφού η μαμά είχε αναλάβει τις εξωδουλειές, τα φρεζαρίσματα κ.α).
Με πήγαινε και με έφερνε από το φροντιστήριο των αγγλικών 
(εγώ ξεκίνησα στη δευτέρα δημοτικού, αυτή πήγαινε στην πέμπτη δημοτικού
κι όμως ένιωθε πολύ μεγαλύτερη ώστε να με συνοδεύει 
στο δρόμο, μην πάθω κάτι). 
Με τάιζε όταν δεν έτρωγα (και ήμουν πολύ δύσκολο παιδί στο φαγητό).
Με έστελνε να διαβάσω (γιατί εγώ πρώτα σαχλαμάριζα και μετά έτρεχα...
όπως κάνω ακόμα και τώρα στη ζωή μου!).
Αργότερα προσπαθούσε να με μάθει να φτιάχνω γλυκά 
(η καλύτερη ζαχαροπλάστρια... εγώ πάλι ανεπίδεκτη μαθήσεως!)
Κι ενώ είχαμε δύο κρεβατόκαμαρες στη διάθεσή μας, 
-στη μία υπήρχαν δύο μονά κρεβατάκια και στην άλλη ένα διπλό-
εμείς κοιμόμασταν παρέα, στο διπλό.
Μέχρι που παντρεύτηκε κι έφυγε.
Και πήγε... από κάτω μου!

Οπότε καταλαβαίνετε... στην ουσία δεν έχουμε χωρίσει ποτέ.
Έλειψα εγώ μόνο, όταν σπούδαζα.
Και παρ' όλο που ήταν παντρεμένη και είχε αποκτήσει 
το πρώτο μου ανίψι, εγώ της έλειπα!
Έχω ακόμα φυλαγμένα  τα γράμματά της, βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κινητά, 
ούτε σταθερό δεν είχα στο φοιτητικό μου σπίτι, 
οπότε αλληλογραφούσαμε!
Μου έστελνε τα κατορθώματα του (πρώτου) ανιψιού, πότε περπάτησε,
πότε είπε μαμά, τις βλακείες που έκανε ο μικρός,
τα νέα της Τόλμης και γοητείας (ω, ναι, ήταν το '88 
τότε που γινόταν ο χαμούλης στη χώρα μας με τον Ριτζ!)
μου ζωγράφιζε δεκάρικα και κατοστάρικα (δραχμές φυσικά)
και μου έλεγε ότι μου τα έστελνε για να πάρω κρουασάν ....
Τα σκέφτομαι με τόση γλύκα και τρυφερότητα τώρα!
Και συγκινούμαι...

Με άφηνε πάντα να κάνω τα πάντα με τα ανίψια μου.
Να τα έχω σαν δικά μου παιδιά.
Να τα διαβάζω, να τα ταΐζω, να τα κάνω μπάνιο.
Να κοιμόμαστε μαζί.
Τα έπαιρνα μαζί μου, σε δουλειές, σε ψώνια, στη θάλασσα.
Δεν ανησυχούσε ποτέ όταν τα είχα εγώ.
Τυφλή εμπιστοσύνη,
Κι αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ!

Στην πορεία περάσαμε πολλά και διάφορα.
Πάντα μαζί! 
Και στα καλά και στα δύσκολα!
Δουλέψαμε και μαζί κάμποσα χρόνια -η καλύτερη εργοδότρια ever!
Γελούσαμε και χορεύαμε διαρκώς, όταν δεν είχε δουλειά.
Επί των ημερών εκείνων εξάλλου έκαμα το μπλογκ
και σουλατσάριζα ολημερίς στην μπλογκόσφαιρα!
Με την άδειά της!
Μπορεί να λέει ότι τα χέρια της δεν πιάνουν και να τρέχει σε μένα
για οποιαδήποτε λεπτοδουλειά ή ακόμα και για ένα περιτύλιγμα δώρου,
αλλά στο χορό, στη φωνή, στο κέφι και στο μπρίο, 
δεν της βγαίνει άλλη!

Δεν ξέρω αν είναι έτσι όλοι οι τοξότες,
εγώ αυτούς που έχω στη ζωή μου, τους θαυμάζω για αυτό:
είναι η ψυχή της παρέας!
Είναι και το μικρό ζούδι της οικογένειας βλέπετε τοξοτάκι!
Αλλά και πολλές μπλογκοφίλες καθ'όσον γνωρίζω!
Και δεν ξέρω αν είναι έτσι όλες οι τοξοτίνες - μαμάδες-
αλλά η αδερφή μου ως μαμά ήταν και είναι άξια!
Της βγάζω το καπέλο...που δεν έχω! ☺
Πάντα κοντά στα παιδιά της, αλλά όχι ασφυκτικά.
Επιτρεπτική, τόσο-όσο!
Με όρια. Όχι φωνές ή αγριάδα!

Ρωτούσε και συζητούσε μαζί μου για κάθε θέμα που προέκυπτε
και άκουγε πάντα με προσοχή κι ενδιαφέρον ό,τι καινούργιο της έλεγα
γύρω από την παιδαγωγική ψυχολογία.
Όχι, δεν τα εφάρμοζε άκριτα. Τα προσάρμοζε.
Κι αυτό είναι υπέρ της φυσικά!
Ούτε πιεστική υπήρξε για το διάβασμα και το σχολείο, 
ούτε απαίτησε χι επιδόσεις από τα παιδιά της.
Ο μεγάλος σπούδασε. Ο μικρός δεν ήθελε.
Δεν ένιωσε ποτέ ότι θίχτηκε κάποιο γόητρο.
Καμαρώνει και για τα δυο της παιδιά, το ίδιο!

Ήταν πάντα φιλική μαζί τους -όχι φίλη τους!
Όπως πρέπει να είναι μια μητέρα!
Είχε βλέπετε μάθει πάνω σε μένα! ☺
Και τώρα που ετοιμάζεται για το ρόλο της γιαγιάς (χεχε!)
της εύχομαι ολόψυχα να τα πάει έτσι σούπερ,
όπως ήταν σαν κόρη, σαν αδερφή, σαν μαμά!

Με τους γιους της (και την κοπελιά του μικρού "ζουδίου"
που μετράει χρόνια στη ζωή του!)
Λείπει από τη φωτογραφία μόνο η νυφούλα μας,
που εκείνο τον καιρό, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, μπήκε στη ζωή μας! ☺


Την αδερφούλα μου τη λατρεύω.
Κι έπρεπε κάποια στιγμή να κάμω και σ' αυτήν ένα αφιέρωμα εδώ, ε;
Ε το' καμα!

Σας φιλώ!
Α, μην δίνετε σημασία στα κλειστά σχόλια...
Περάστε αύριο να μου ευχηθείτε, μαζί με τα γενέθλια του μπλογκ!
Μην τα χάσετε!


@ριστέα

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Το σκυλάκι σου και το παιδάκι σου όπως το μάθεις.... ( family stories #2 👪)


Ήθελα να κάμω μια ανάρτηση.....
-Σιγά μην σε αφήσω! Έκανες το λάθος μανούλα και με πήρες αγκαλίτσα! 
Και είδα ότι γράφεις μπροστά σε μια οθόνη (και με γράφεις).
Και μου καλάρεσε! 
Σιγά μην κάθομαι κάτω πια..... Χαζός είμαι; 😈

-Βρε κακό μπελά που βρήκαμε!
-Ας πρόσεχες μανούλα! 

Καλά να πάθω βέβαια!
Είχα ξεχάσει πώς το σκυλάκι σου 
και το παιδάκι σου όπως το μάθεις....

Στο μεταξύ άλλη μία φορά που ο Μαξ με ξελασπώνει
😈😂😃😄😉

Ήταν μια σύντομη συμμετοχή , φωτορεπορτάζ στο 
family stories #2 
που εξακολουθεί να τρέχει ως το τέλος του μήνα.

Σας φιλώ
@ριστέα


Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

Ντέμης, το χρυσόψαρο ( φιλοξενία ~ family stories)



Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα, η Ράνια, οι γονείς της και ο μεγαλύτερος αδερφός.
Η μικρή, αγαπούσε τα ζώα, ιδιαιτέρως τις γατούλες, αλλά ο διαχειριστής της πολυκατοικίας ήταν αυστηρός και δεν επέτρεπε τη συγκατοίκηση ανθρώπων και ζώων.
Όμως, οι γονείς και ο αδερφός, έφεραν τελικά κρυφά στο σπίτι, ένα χαριτωμένο μα πάνω απ' όλα αθόρυβο πλασματάκι: ένα χρυσόψαρο!
Μόλις το είδε η Ράνια, το λάτρεψε! Το ονόμασε "Ντέμη", γιατί, σαν έφηβη, ήταν ερωτευμένη με έναν συνονόματο, διάσημο αθλητή!

Πόσο όμορφα περνούσε μαζί του! Τον τάιζε, καθάριζε με προσοχή τη γυάλα του, αλλά κυρίως του μιλούσε! Βέβαια,ο Ντέμης δεν απαντούσε, μα άκουγε τα όνειρα, τις επιθυμίες, αλλά και τα άγχη και τους φόβους της φίλης του.

Ήρθε το καλοκαίρι και η Ράνια έλειπε για εβδομάδες στην κατασκήνωση. Πέρασε σούπερ,όπως συνηθίζουν να λένε οι έφηβες, και σύντομα άνοιξε το σχολείο ξανά.
Πέρασε άλλος ένας χρόνος έχοντας σε χαρές και λύπες συντροφιά τον Ντέμη, ώσπου μια μέρα λέει η Ράνια στη μαμά της με καμάρι:
"Γερός σαν ταύρος, ο Ντέμης! Συνήθως τα χρυσόψαρα δεν αντέχουν... έτσι έχω διαβάσει!"
Η μαμά ξεροκατάπιε.
"Τι συμβαίνει;" ρωτάει ανήσυχη η Ράνια,
"Να,ξέρεις, αυτό το χρυσόψαρο...δεν είναι ο Ντέμης!"
"Τι εννοείς;", ρωτάει έκπληκτη η Ράνια.
"Όταν ήσουν στην κατασκήνωση, ο Ντέμης...πέθανε και το αντικατέστησα με ένα άλλο!"
"Τι; Γιατί;", ρωτάει τώρα θυμωμένα η Ράνια.
"Για να μη στενοχωρηθείς!", απαντάει αμέσως η μαμά.
Τότε, η Ράνια,ήρεμα, αλλά πολύ σοβαρά, λέει στη μητέρα της:
"Θέλω, μαμά, να μου λες την αλήθεια πάντα! Όσο σκληρή κι αν είναι! Δεν μπορείς να με προστατεύεις μια ζωή από τον πόνο, από το κακό. Δεν μπορείς να με έχεις κλεισμένη μέσα σε μια γυάλα!".
Η μαμά χαμήλωσε απλώς τα μάτια. Το μικρό της το παιδί μόλις της είχε μάθει μια μεγάλη αλήθεια της ζωής.


Ήταν η (τρυφερή) συμμετοχή της φίλης και συντοπίτισσας
 Γιούλης, για το δρώμενο

Διαβάστε σήμερα επίσης
από τον Γιάννη μας, στο Ηδύποτον
την ιστορία


Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Ενημερωτικό σημείωμα


Ξέρω, παρατράβηξε η τακτική μου "κλειστά σχόλια"
και θα αναρωτιέσαι κι εσύ που το μάτι σου πήρε ότι 
με έπιασαν τα λουμπάγκα μου 
τι στο καλό γίνεται με μένα, αφού με ξέρεις και για άνεργη κοπελίτσα!.
Άνεργη είμαι, όχι άεργη 
και γενικότερα δεν μένω ποτέ "χωρίς απόδοση έργου",
γιατί αλλιώς θεωρώ χαμένη τη μέρα μου!
Αλλά προσωπικά πιστεύω πως όταν δεν δουλεύεις
έξω από το σπίτι μπορεί τελικά να κάνεις πολύ περισσότερα
και να κουράζεσαι πιο πολύ, ιδιαιτέρως αν δεν είσαι άνθρωπος
που εύκολα τεμπελιάζει και λιώνει στο διαδίκτυο.
(Για παράδειγμα όταν δούλευα τα καθημερινά μου 8ωρα περισσότερο 
μπλόκινγκ έκανα ..τι λέω; Ένιωθα πως ζούσα μέσα στο κουτί! )

Δόξα τω θεώ νέα είμαι ακόμα (εδώ γελάμε),
τα δυο μου χεράκια με βγάζουν ασπροπρόσωπη, (μέχρι τώρα)
βάρη κάποτε έκανα (και μου έχει μείνει η ιδέα ότι ακόμα αντέχω το ίδιο),
οπότε λόγω εποχής πήρα σβάρνα όλα τα σπίτια της οικογένειας...
....κι έστρωνα!
Μιλάμε για πολύ σήκωμα επίπλων και πολύ στρώσιμο! 

Ταυτόχρονα μου χαρίστηκε μια ραφιέρα, οπότε λέω
δεν ρίχνω κι ένα ακόμα ρετούς στο εργαστήρι μου;

προσεχώς ....

Τα Σάββατά μου δε, έγιναν ακόμα πιο δημιουργικά,
αφού στο εργαστήρι της δασκάλας μου 
υποδεχόμαστε το πρώτο παιδικό τμήμα ντεκουπάζ
κι όχι μόνο...


Όμως τώρα μαζεύτηκα!
Κι άπλωσα πάνω στο γραφειάκι μου την πραμάτειά μου
και πιάνω δουλειά.
Ως την Πέμπτη θέλω να έχω αποστείλει στα 3 κορίτσια μου,
που περιμένουν τα δώρα τους,
μετά βουρ να τελειώσω και κάτι χρωστούμενα 
και έπειτα αφιερώνομαι στις χριστουγεννιάτικες δημιουργίες μου!

Ναι Αρτίστα μου, καλά βλέπεις.... ☺

Τέλος,
τρέχουν οι οικογενειακές μας ιστορίες κι εκεί θέλω να δώσω
το βάρος που τους πρέπει!

Διαβάστε σήμερα στο 
family stories
*Οικογενειακές ιστορίες* σαν παραμύθι....,
από την Αριάδνη , στο Only you

 μια διαφορετική συμμετοχή που την ανέσυρε ειδικά
για το δρώμενο η Μεμαρία μας
Οικογένεια Λεντιβουλαριίδες ή αλλιώς.."Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"
στο mytripsonblog

& τέλος
Εμπόριο οικογενειακών ιστοριών...
από τη Μαρία Νικολάου, στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά



Δες τι έχεις χάσει ως τώρα...

1.Αλλόκοτα παιδιάΑλεξάνδρα στο a button on the moon
στο απάγκιο
3.Ο ατσίδας...,Τάσος Γ. Κάβουρας, φιλοξενία από την οικοδέσποινα
Memaria, στο mytripsonblog 
6.Εμπόριο οικογενειακών ιστοριών...
από τη Μαρία Νικολάου, στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά


Σε φιλώ
@ριστέα

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

family stories #2 (Χρονογράφημα~Φιλοξενία)


Γράφει ο Τάσος Γ. Κάβουρας

Ο ατσίδας...

Στο γήπεδο πηγαίνεις για να χαλαρώσεις...   
Το γήπεδο ανήκει στις σημαντικές λεπτομέρειες μαζί με πάμπολλες άλλες και της οικογενειακής ζωής... Και δεν νομίζω ότι κατατάσσεται στις υποβαθμισμένες και παρεξηγημένες ασχολίες. Καθημερινότητα μας είναι όπως και το καφενείο, η κηπουρική, το μαγείρεμα, ο ακτιβισμός, τα παιδιά, τα μαστορέματα, το θέατρο, οι λογαριασμοί, το κερί στο μοναστήρι, το ράφτιγκ, το διάβασμα, η αλληλεγγύη, το ζεϊμπέκικο, το σκι, το κυνήγι, φαγητό έξω, πλέξιμο, βιτρίνες, τένις, πολιτική, ταξίδια, χειροτεχνίες, τρέξιμο, τα μπάνια του λαού, η κουβέντα στο διαδίκτυο, ..
Και αν είσαι και μαχητικός τύπος, ας πούμε Κριός, τότε το φτάνεις και παραπέρα... , (επιδιώκεις συμμετοχή και στη διαμόρφωση του σκορ..). 


Όλα κυλούσαν απλά και ήρεμα και η Φθινοπωρινή λιακάδα απόλαυση. Ο αγώνας δίχως κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο ομάδων ήταν εμφανής...
Πίσω μου καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες από12 έως 14 χρόνων μικροί παίκτες από τις Ακαδημίες της τοπικής ομάδας τιτίβιζαν ακατάπαυστα δίχως να ενοχλούν.
Δεν άργησε να ξεχωρίσει κάποιος πρωταγωνιστής.
«έρχεται και με βλέπει κάθε βδομάδα..»
«έρχεται και στις προπονήσεις..»
«είναι όμορφη και μου λέει ότι και εγώ είμαι όμορφος..»
«θέλει να με βλέπει να βάζω γκολ..» τέτοια τους έλεγε και εγώ έσκασα ένα αμυδρό χαμόγελο.
Η ερώτηση που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη.
«και πως την λένε..»
«..δεν μου έχει πει ακόμα..» !! απάντησε αυθόρμητα ο μικρός δίχως κάποιο ενδοιασμό ή αμηχανία...
Πήγε να μου φύγει ο καφές από το χέρι...
Άρχισε να πέφτει μαζικά η λεκτική φάπα από τους υπόλοιπους και με τα σχετικά για τη περίσταση επιφωνήματα αποδοκιμασίας...
Ατάραχος αυτός συνέχισε να τους λέει και άλλα... Ηρέμησαν και τον άκουγαν.. Γεννημένος αρχηγός ο μπαγάσας...

Δεν γύρισα να δω ποιος ήταν , μου αρκούσε η στόφα του και ο δυναμισμός του. Είμαι σίγουρος ότι στους αγώνες θα παίζει επίθεση και όλοι οι συμπαίκτες του θα έχουν πειστεί να του δίνουν πάσες για να βάζει το γκολ.. Για να το βλέπει και να καμαρώνει και η «μικρή» βέβαια ...
Τι να του ευχηθώ στην ηλικία του... Και πρόεδρος του 15μελούς στο σχολείο του εύχομαι.. Όσο δύσκολη και να προκύψει η προεκλογική εκστρατεία τον βλέπω να τα καταφέρνει, έχει τον τρόπο του.. Μετά τη «λαϊκή εντολή» αρχίζουν τα ...τακουνάκια και τα τριπλά τόλουπ.



Με το χρονογράφημα αυτό συμμετέχει ο αγαπητός μας Τάσος Κάβουρας, στο family stories #2, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά. 


Στο family stories
σήμερα η maria kanellaki και στο απάγκιο της, μας έχει
Οικογενειακές ιστορίες τύπου: 
"Μάνα φεύγω, πάω εργαστήρι" / "Ζώνη να βάλεις!"

και φυσικά με έχει λιώσει από το γέλιο και τη συγκίνηση.....


Σας φιλώ
Καλό Σαββατοκύριακο 
@ριστέα

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

family stories #2


Χαλαρά, χωρίς πίεση, 
αν μας έρθει η έμπνευση μας ήρθε, 
αλλιώς ας προσπεράσει, ένα πράμα,
θα συνεχίσουμε να γράφουμε Οικογενειακές ιστορίες,
για όλο τον Νοέμβρη.
Θα ήθελα να δω και σε ποιήματα, ή παραμύθια
δεν σας κρύβω! 
Οπότε οι ειδήμονες ξύστε τα μολύβια σας!

Η ανάρτηση γίνεται πρώτον προς ενημέρωσή σας
και δεύτερον γιατί εδώ θα τοποθετώ τους συνδέσμους,
για να παρακολουθούμε τις συμμετοχές.

Η κλήρωση θα γίνει το βράδυ στις 30/11.
01 Δεκεμβρίου, καλώς εχόντων των πραγμάτων
Συμπόσιο αρχινάει! ☺

Πολλά φιλιά
Καλό μήνα εύχομαι!

@ριστέα


Εδώ παρακολουθούμε τις συμμετοχές

1.Αλλόκοτα παιδιάΑλεξάνδρα στο a button on the moon
στο απάγκιο
3.Ο ατσίδας...,Τάσος Γ. Κάβουρας, φιλοξενία από την οικοδέσποινα
Memaria, στο mytripsonblog 
6.Εμπόριο οικογενειακών ιστοριών...
από τη Μαρία Νικολάου, στο Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά
7.Ανθρώπινες Εξομολογήσεις σε μια Δύσκολη Νύχτα
Γιάννης Πιτ, στο Ηδύποτον
8.Ντέμης, το χρυσόψαρο, Γιούλη, φιλοξενία από την οικοδέσποινα
9.Πόλεμος στην οικογένεια! χαϊκού από την Αλεξάνδρα,
στο a button on the moon
10.Το σκυλάκι σου και το παιδάκι σου όπως το μάθεις..., airis
11.Η οικογένεια των bloggers, Μαρίνα Τσαρδακλή, στο
Εκεί που ερωτεύομαι τη ζωή
12.A little family story 👪 airis
13.H Ε. κι εγώ, Δέσποινα, στο Despina's Studio
14.Μικρή - μεγάληΑλεξάνδρα, στο a button on the moon
15.με το σπαθί και με το παραμύθι,Αλεξάνδρα, στο Woman's magazine