Back to school !

Πέρυσι, τέτοια μέρα πάλι, στην έναρξη της σχολικής χρονιάς

έδινα οδηγίες προς ναυτιλομένους,

για την πρώτη μέρα στο σχολείο, 

κυρίως για τους γονείς που αποχωρίζονταν πρώτη φορά 

το βλασταράκι τους.

Επανέρχομαι συμπληρώνοντας κάποιες σκέψεις μου.

Επειδή, όσο πρόλαβα δηλαδή, αυτές τις μέρες "είδα"
να τα βάζουν με τον Φίλη και τις αλλαγές του,
κι επειδή και στο σχολείο που ήμουν την προηγούμενη σχολική χρονιά
συνάντησα την ίδια ακριβώς στάση από πάρα πάρα πολλούς γονείς,
να σας θυμίσω ότι αλλαγές είχαμε πάντα
και ποτέ μα ποτέ ένα σύστημα που να ικανοποιεί τους πάντες.
Ούτε εμένα φυσικά.

Το σχολείο όμως είναι αυτό που είναι.
Με τα καλά του και τα στραβά του.
Είτε το θέλετε, είτε όχι, 
είτε αντιδράσετε, είτε όχι, τα παιδιά σας θα περάσουν
εκεί δώδεκα κρίσιμα χρόνια.
Αφήστε στην άκρη το πώς θα έπρεπε να είναι, 
τις κατάρες (ω ναι το συνάντησα κι αυτό!)
 και τις κοροϊδίες στα πολιτικά πρόσωπα που κάθε φορά 
τα κάνουν μαντάρα (το λιγότερο!), 
γιατί τα παιδιά σας θα τελειώσουν το σχολείο κάποια στιγμή 
κι εσείς ακόμα θα το απαξιώνετε, θα γκρινιάζετε,
θα ρίχνετε εκεί όλη την ευθύνη για την παιδεία που έχουν 
ή δεν έχουν τα παιδιά σας, για την επιτυχία τους 
ή την αποτυχία τους σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή!

Με ευχές, γκρίνιες, ελπίδες, απαξίωση 
δεν θα καταφέρετε παρά να περάσετε την ίδια στάση και στα παιδιά σας.

Θυμάμαι τη μαμά μου ....
"το σχολείο είναι αυτό που είναι, 
οι καθηγητές κάνουν και αδικίες,
διάβασε και μην τα περιμένεις όλα από αυτούς!"

Περάσαμε και από χειρότερα συστήματα εμείς οι παλιοί!
Είχα δασκάλα που έβαζε βαθμό στους συμμαθητές μου 
που οι γονείς τους ήταν δημόσιοι υπάλληλοι,
ή άλλων παιδιών που η μαμά τους πήγαινε γλυκά, πλεχτά, κεντητά.
Εγώ τι ήμουν; 
Η κόρη ενός μετανάστη!
Η μαμά μου δήλωνε επάγγελμα οικιακά.
Και ξύλο έτρωγα και τους βαθμούς σκιζόμουν περισσότερο 
για να τους πάρω. Αλλά δεν με άφηνε η μαμά 
να παραπονεθώ, δεν το έκανε η ίδια πρώτα απ' όλα!

Το σημαντικότερο για μένα, το έχω πει ξανά, δεν είναι τόσο 
η γνώση, τα πτυχία, η καριέρα.
Είναι η Παιδεία,
είναι τα όρια, το ήθος, η συμπεριφορά.
Τι να τον κάνω έναν μαθητή που παίρνει άριστα 
αν η όλη του συμπεριφορά φωνάζει υπεροψία;

Η μάθηση πρέπει να είναι αφορμή για να γίνει 
ένας υπέροχος άνθρωπος...

Με όλα όσα γράφω εδώ δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω
την αγωνία σας, όσοι έχετε παιδιά,
δεν αφουγκράζομαι τις ανάγκες του εκπαιδευτικού μας
συστήματος, δεν νιώθω απελπισία που τα παιδιά μας (πάλι) την πληρώνουν...

Κι εγώ θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα σχολειά μας.
Το στοίχημα είναι όμως, με ό,τι υπάρχει,
να μην χάσετε την ευκαιρία να είστε δίπλα στα παιδιά σας
και να τα έχετε ευτυχισμένα....

"Το να είναι χαρούμενο το παιδί μας στο σχολείο 
είναι πολύ πιο σημαντικό ακόμα και από την ίδια τη μάθηση".

@ριστέα

ΥΓ: Καλή σχολική χρονιά στα αστεράκια σας!


------------------------------------------

Μην ξεχνάτε το νέο μας δρώμενο που τρέχει.

τις 25 Λέξεις στο Κείμενο

και την έναρξη του νέου κύκλου του

Παίζοντας με τις λέξεις.

Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά !

Μένουμε στο φάκελο "Παιδί" και μοιράζομαι μαζί σας 

κάτι που διάβασα πρόσφατα και με έκανε να ψάχνω στο διαδίκτυο

για περισσότερες πληροφορίες... μα και να ζηλέψω λίγο.

Μη σας πω ότι δάκρυσα κιόλας!

Αν διαβάσετε το εκπαιδευτικό σύστημα της Φιλανδίας

(και το συγκρίνετε με το ελληνικό)

θα με νιώσετε, είμαι σίγουρη!

πάτησε πάνω στην εικόνα 

του Ουίλιαμ Ντόιλ

Η Φινλανδία έρχεται επί σειρά ετών πρώτη στον δυτικό κόσμο σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό της σύστημα, ενώ σημειώνει και πολλές ακόμα επιτυχίες στον τομέα αυτόν.
Έχει ένα εξαιρετικό και χωρίς άγχος, σχολικό σύστημα.

Στη χώρα αυτή, τα παιδιά δεν κάνουν πραγματικά μάθημα μέχρι τα επτά τους χρόνια. Μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι, το τραγούδι και τη συζήτηση. Τα περισσότερα πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια ή με ποδήλατο. Οι σχολικές ώρες είναι λίγες, όπως και η εργασία για το σπίτι.

Αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλά σχολεία μειώνουν τα διαλείμματα, τα παιδιά στη Φινλανδία κάνουν υποχρεωτικά ένα 15λεπτο διάλειμμα σε εξωτερικό χώρο κάθε ώρα. Ο καθαρός αέρας, η φύση και η τακτική σωματική δραστηριότητα θεωρούνται συστατικά στοιχεία της μάθησης. Σύμφωνα με ένα φινλανδικό ρητό, «Δεν υπάρχει κακός καιρός. Μόνο ακατάλληλα ρούχα».
Ένα απόγευμα ρώτησα τον γιο μου τι είχαν κάνει εκείνη την ημέρα την ώρα της γυμναστικής. «Μας έστειλαν στο δάσος με ένα χάρτη και μια πυξίδα και έπρεπε να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής» μου απάντησε.

Η Φινλανδία δεν χάνει χρόνο και χρήμα σε τυποποιημένα διαγωνίσματα χαμηλής ποιότητας. Αντ' αυτού, τα παιδιά αξιολογούνται κάθε μέρα, μέσα από την άμεση παρατήρηση και τα κουίζ που επινοεί το υψηλότερης ποιότητας μηχάνημα που έχει κατασκευαστεί ποτέ - οι δάσκαλοι με σάρκα και οστά.

Στην τάξη, τα παιδιά μπορούν να κάνουν πλάκα, να χαχανίζουν ή να ονειροπολούν. Το σύνθημα των δασκάλων τους είναι «Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά». Και πεποίθησή τους, ότι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνουν τα παιδιά είναι μέσα από το παιχνίδι.

Το περιβάλλον στην τάξη είναι ζεστό, ασφαλές, υποστηρικτικό προς τον μαθητή και γεμάτο σεβασμό. Κανείς δεν τους ζητά να στοιχίζονται πριν μπουν στην τάξη ή να κάθονται με όρθια την πλάτη. Αντίθετα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου χιλιάδες θέσεις δασκάλων καλύπτονται από συμβασιούχους με έξι ή επτά εβδομάδες θερινής εκπαίδευσης, εδώ οι δάσκαλοι είναι οι πιο έμπιστοι και αξιοσέβαστοι επαγγελματίες μετά τους γιατρούς. Κι αυτό, επειδή είναι απαραίτητο να έχουν master στην εκπαίδευση, με ειδίκευση στην έρευνα και την παρουσία στην τάξη.

«Η αποστολή μας είναι να προστατεύουμε τα παιδιά από τους πολιτικούς» μου είπε μια Φινλανδή δασκάλα. «Έχουμε επίσης ηθική υποχρέωση να κρατάμε τους επιχειρηματίες έξω από το σχολικό μας κτίριο». Οποιοσδήποτε πολίτης, βέβαια, μπορεί να επισκεφθεί όποιο σχολείο θέλει, όποτε θέλει. Το μήνυμα όμως είναι σαφές: Οι εκπαιδευτικοί αποτελούν την ανώτατη αρχή στην εκπαίδευση, όχι οι γραφειοκράτες, ούτε οι πωλητές τεχνολογίας.

Πολλοί θα πουν ότι το φινλανδικό μοντέλο δεν θα λειτουργούσε ποτέ στα σχολεία των υποβαθμισμένων περιοχών των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου χρειάζεται σιδηρά πειθαρχία, σταχανοβίτικα ωράρια και συνεχείς εξετάσεις. Κι αν είναι σωστό το αντίθετο; Κι αν οι μαθητές των υποβαθμισμένων περιοχών είναι εκείνοι ακριβώς που έχουν ανάγκη από τα προνόμια που παρέχει η Φινλανδία στα δημόσια σχολεία της;

Μια μέρα του περασμένου Νοεμβρίου, όταν έπεσαν τα πρώτα χιόνια, άκουσα φωνές έξω από το παράθυρο του γραφείου μου στο Πανεπιστήμιο, που βρίσκεται δίπλα στον χώρο όπου βγαίνουν για διάλειμμα τα παιδιά του σχολείου. Όταν βγήκα, είδα τα παιδιά να τρέχουν και να παίζουν με το χιόνι. Η φασαρία ήταν εκκωφαντική. «Ακούς;» με ρώτησε μια δασκάλα. «Αυτή είναι η φωνή της ευτυχίας».

πηγή

Ο Ουίλιαμ Ντόιλ είναι συγγραφέας και τηλεοπτικός παραγωγός. 

Αυτό το εξάμηνο διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας.

Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις κι εδώ.

Δείτε σήμερα:
Της άνοιξης σκιρτήματα, 
Έλλη στο Funkey Monkey

ενώ από χτες έχουμε:

Τα διαβατάρικα, 

από τον Πέτρο Κ, στο Ακυβέρνητος

Εδώ

συμμετέχεις και παρακολουθείς τις

Μέρες Άνοιξης,

το νέο μας δρώμενο!

κι 
εδώ

μαθαίνεις για το 

11ο Συμπόσιο Ποίησης 

που τρέχει ήδη!

Μαζί με τον καφέ # 27: Τα παιδιά μας είναι η άνοιξη της ζωής!

Καιρό έχουμε να τον πιούμε παρεΐτσα!
Αν και σήμερα ένας υπέροχος ήλιος σηματοδοτεί την αρχή 
και τυπικά στο ημερολόγιο της άνοιξης,
εγώ ως ανάποδο πλάσμα που είμαι, δεν θα κάμω καμία άλλη αναφορά 
στην υπέροχη αυτή εποχή!
Ας μιλήσουμε για την άνοιξη στη ζωή του ανθρώπου,
που είναι τα νιάτα, τα παιδιά μας!

Σήμερα δεν θέλω να μαλώσω κανέναν γονιό.
Δεν θέλω να πω για σωστά, λάθη,πρέπει ή δεν πρέπει.
Σήμερα θέλω να σας χαϊδέψω όλους εσάς που είστε γονείς,
που αγωνιάτε, φροντίζετε, κουράζεστε, ελπίζετε, εύχεστε, επιθυμείτε,
μάχεστε, ανησυχείτε, φοβάστε, ....
Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα ....
Και ξέρω πως φαίνεται άδικο και στο τέλος τέλος λίγο κουραστικό
να σας λένε "οι ειδικοί"  χωρίς μάλιστα πολλές φορές να έχουν δικά τους παιδιά,
συνεχώς "μη, όχι, πρέπει."

Θέλω όμως να θυμάσαι τούτο:
κανέναν γονιό δεν θεωρώ ήρωα με υπερδυνάμεις, κάτι σαν σούπερμαν,
που μπορεί όλα μα όλα δια μαγείας να τα φέρει εις πέρας
και αλάνθαστο ..κάτι σαν θεό!
Όλοι είμαστε άνθρωποι.
και ξέρω πως και χτες και σήμερα και αύριο
όλοι (ή οι περισσότεροι τέλος πάντων) 
θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους.
Και λάθη θα γίνουν και παραλείψεις, και η ισορροπία θα χαθεί 
κάποιες φορές, και τα νεύρα θα σπάσουν...



Θέλω όμως να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος.
Ένα ον που εξελίσσεται.
Που τα λάθη του δεν πρέπει να τα κάνει σημαία,
αλλά να τα βρίσκει ως ευκαιρία για ανατροφοδότηση.
"Τι κάνω διαρκώς και δεν έχω αποτέλεσμα;
Άρα αποτυχημένο! Πάμε να δοκιμάσουμε κάτι άλλο λοιπόν!"

Φαντασία, κέφι, υπομονή, κουράγιο, χαρά,
είναι μερικά που μου έρχονται στο νου, που μπορούν να βοηθήσουν,
στην, κουραστική και δύσκολη πολλές φορές, καθημερινότητα!
Πετυχημένοι γονείς δεν είναι αυτοί που έχουν σπουδάσει,
που διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν τη θεωρία,
αυτοί που εφαρμόζουν όλα όσα μαθαίνουν, άκαμπτα!

Για μένα πετυχημένοι γονείς είναι οι χαρούμενοι γονείς!
Αυτοί που δεν βγάζουν μια κούραση όταν τους ρωτάς για τα παιδιά τους!
Που δεν βρίσκουν τίποτα άσχημο να τους προσάψουν..
Που αισιοδοξούν για το μέλλον τους, ακόμα κι όταν 
έχουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις!
Πετυχημένοι γονείς δεν είναι οι τελειομανείς γονείς,
με στρατιωτάκια-παιδάκια.
Πετυχημένοι γονείς είναι αυτοί που έχουν χαμογελαστά παιδιά.

Το ίδιο ισχύει για μένα και για το σχολείο.
Ή θα έπρεπε να ισχύει!
Το σχολείο θα πετύχει στο ρόλο του την ημέρα που κανένα παιδί 
δεν θα νιώθει την ανάγκη να κάνει κοπάνα.
Την ημέρα, που στο σχολείο δεν θα βλέπεις φοβισμένα ή βαριεστημένα
μουτράκια!
Την ημέρα, που τα ποινολόγια θα πεταχτούν στην πυρά
και δάσκαλοι και καθηγητές θα ανυπομονούν να μεταδώσουν γνώση!
Την ημέρα, που ανεξάρτητα από επιδόσεις, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι!
Όταν όλοι θα χαμογελούν και θα λένε:
τα μαθητικά μου τα χρόνια ήταν υπέροχα!

Και κατά το πετυχημένοι γονείς, 
πετυχημένοι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που δεν χρειάζεται
να φωνάξουν, να απειλήσουν, να τιμωρήσουν,
να βαρεθούν ή να χάσουν την ηρεμία τους!
Πετυχημένοι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που κερδίζουν 
την προσοχή των μαθητών τους
το χαμόγελό τους,
την αγάπη τους!

Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται τόσο ουτοπικά!
Μα δεν μπορώ να μην νιώθω θλίψη που δεν υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι,
που ξέρω ότι σχεδόν όλοι ακολουθούν ένα μοντέλο και ένα πρόγραμμα σπουδών,
που υποτίθεται απευθύνεται στο σύνολο,
και δεν έχουμε, δεν υπάρχουν εμπνευσμένοι άνθρωποι και μυαλά 
που θα θελήσουν να κάνουν τη διαφορά!
Και λέω "σχεδόν όλοι" γιατί είμαι σίγουρη ότι πάντα 
θα υπάρχουν οι επαναστάτες γεμάτοι αγάπη,
(αναφορά στο δάσκαλο που είχα στην πέμπτη δημοτικού)
που θα κάνουν τη διαφορά.....

αλλά αλήθεια ένα χελιδόνι φέρνει την άνοιξη;


Καλή και χαμογελαστή Κυριακή εύχομαι!
Σας γλυκοφιλώ

@ριστέα

Σήμερα, στις Μέρες Άνοιξης σας περιμένει πολύ υλικό!
Οι φίλοι μας την καλωσορίζουν
με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους!

Μνήσθητι, Μαριλένα, στο marilenaspotofart 

Προσμονή, Mary Petrax, στη Γήινη ματιά

Του κήπου και του δάσους, Marie-Anne, στο L'Atelier de Marie-Anne

Άνοιξη στο ...παρά πέντε,Ρούλα, στο Σμαραγδένια
Τούτη εδώ την Άνοιξη, Σοφία Θεοδοσιάδη, στο Άρωμα Σοφίας
Τώρα που είναι άνοιξη, Petra, στο Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου
Οι πρώιμες μέρες της Άνοιξης,Ελένη, στο Ποιώ-Ελένη
Άνοιξη, Γαβριήλ Παναγιωσούλης, στον Pylaro

◙

Εδώ
συμμετέχεις και παρακολουθείς 
το νέο μας δρώμενο!

Η ζωή είναι υπέροχη για να την διορθώνουμε μ' ένα κόκκινο στυλό!

"Θυμάστε το όνομα της δασκάλας στο νηπιαγωγείο σας; Εγώ θυμάμαι το όνομα της δικής μου. Την έλεγαν κυρία Γουάιτ. Θυμάμαι επίσης ότι όποτε την έβλεπα μου θύμιζε την Χιονάτη, επειδή είχε τα ίδια φωτεινά μπλε μάτια, κοντά σκούρα μαλλιά, κόκκινα χείλη και ανοιχτόχρωμο δέρμα.

Δεν θυμάμαι πολλά από όσα μας δίδαξε στην τάξη της, αλλά η μητέρα μου μου είπε κάποτε ότι κάθε μέρα επέστρεφα σπίτι με γεμάτες σελίδες στο τετράδιο μου.

Κάποια μέρα λοιπόν έψαξα να βρω αυτά τα παλιά τετράδια. Και τα βρήκα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη μου όταν τα άνοιξα και είδα όλα όσα είχα γράψει. Ήταν όντως πολλά, αλλά εντελώς ανορθόγραφα. Το πιο παράξενο ήταν ότι πουθενά δεν υπήρχαν διορθώσεις από την δασκάλα μου με κόκκινο στυλό. Αντίθετα, όλα ήταν βαθμολογημένα με αστέρι, ενώ υπήρχαν και κάποια από τα γραπτά μου που έγραφαν πάνω «Πολύ Καλά»!

Τότε άρχισα να τα θυμάμαι σιγά σιγά όλα. Θυμήθηκα πόσο χαρούμενος γυρνούσα σπίτι τα μεσημέρια για να δείξω με καμάρι τα αστέρια στη μητέρα μου. Θυμήθηκα όμως επίσης πως τα γραπτά μου με τα μη διορθωμένα λάθη, είχαν ανησυχήσει τότε τη μητέρα μου, που πήγε να βρει την κυρία Γουάιτ, για να την ρωτήσει γιατί δεν διορθώνει τα λάθη μου.

Να την ρωτήσει γιατί ποτέ δεν μου επεσήμανε με ένα κόκκινο στυλό πως γράφονται σωστά οι λέξεις και ποια ήταν η σωστή γραμματική σύνταξη.

Η κυρία Γουάιτ τότε είχε απαντήσει στη μητέρα μου ότι «τα παιδιά τώρα αρχίζουν να ενθουσιάζονται με τη χρήση των λέξεων και με το να φτιάχνουν προτάσεις. Δεν θέλω να αμβλύνω αυτόν τον ενθουσιασμό με κόκκινο μελάνι. Η ορθογραφία και η γραμματική μπορούν να περιμένουν. Το θαύμα των λέξεων όμως όχι.»

Μπορεί τα λόγια της να μην ήταν ακριβώς αυτά. Όλα συνέβησαν πριν από παρά πολλά χρόνια και η μητέρα μου είπε την ουσία της συζήτησης και όχι ακριβώς τις λέξεις που ειπώθηκαν. Αλλά η πράξη της με βοήθησε να μάθω να χρησιμοποιώ τις λέξεις με αγάπη και εμπιστοσύνη.

Κοιτάζω πίσω στο παρελθόν σήμερα και πιστεύω ότι αν και χρησιμοποιώντας ασυνήθιστες μεθόδους, ήταν εξαιρετική εκπαιδευτικός. Έτσι κατάφερε να επιτρέψει τη χαρά, το θαυμασμό και τον ενθουσιασμό της έκφρασης. Γιατί ένα λουλούδι που ανθίζει είναι καλύτερο από ένα λουλούδι που δεν ανθίζει και ένα μάτι που ανοίγει είναι προτιμότερο από ένα μάτι που δεν ανοίγει ποτέ.

Βρήκα στα τετράδια μου πολλές λέξεις που είχα γράψει ανορθόγραφα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω που πρέπει να χρησιμοποιήσω το ι και που το η. Και αυτό εξόργιζε τον δάσκαλο μου αργότερα στο Δημοτικό. Σιγά σιγά όμως έμαθα.

Αυτό που έμαθα όμως από την κυρία Γουάιτ ήταν πιο σημαντικό. Με δίδαξε να γράφω ότι εννοώ, ακόμη και αν δεν το έκανα σωστά. Γιατί η ζωή δεν είναι απλά όμορφη. Είναι υπέροχη για να την διορθώνουμε με ένα κόκκινο στυλό!"

Κείμενο που κυκλοφορεί (ανώνυμα) στο διαδίκτυο.

Ένας άντρας δημοσίευσε στο Reddit γιατί η νηπιαγωγός του 

δεν διόρθωνε ποτέ τα ορθογραφικά λάθη των μαθητών της 

πηγή

Σπάνια αναδημοσιεύω κείμενα.
Αλλά αυτό μου έκλεψε την καρδιά.
Πώς θα γινόταν διαφορετικά;
Λατρεύω κάθε τι που ενισχύει την αγάπη για τη γνώση στα παιδιά
κι ας μην πετυχαίνει την τέλεια εικόνα που έχουν ορισμένοι στο μυαλό τους
για τη μάθηση και τις σχολικές επιδόσεις!

Σκέφτομαι όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς που μένουν 
μέσα στα στενά όρια του εκπαιδευτικού προγράμματος,
πόσο θα ανατρίχιαζαν και θα καταδίκαζαν
στο πυρ το εξώτερο αυτή τη δασκάλα και τις μεθόδους της.

Και θλίβομαι όταν σκέφτομαι πόσα παιδιά 
ακόμα θα χρειαστεί να κακοποιηθούν 
από το ηλίθιο εκπαιδευτικό μας σύστημα!

Καλή σας μέρα
και καλό (βροχερό) Σαββατοκύριακο

@ριστέα

υγ: συνεχίζεται αύριο μαζί με τον καφέ....
(σκέψεις γύρω από το εκπαιδευτικό μας σύστημα)



Σήμερα, στις Μέρες Άνοιξης
σας στέλνω στης Γλαύκης το καφέ..
Η Γλαύκη μας σερβίρει
Εαρινή παράκληση προς τον άνθρωπο...

◙

Εδώ
συμμετέχεις και παρακολουθείς 
το νέο μας δρώμενο!

Πρώτη μέρα στο σχολείο.: οδηγίες προς ναυτιλομένους...

Θυμάμαι ακόμα τα συναισθήματα που είχα πάντα τέτοια μέρα μικρή.

Την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Κάθε νέας σχολικής χρονιάς.

Χαρά, ενθουσιασμός, περιέργεια, 

αδημονία, και έντονη επιθυμία να πάρω τα καινούργια βιβλία.

Σε όλες τις τάξεις έτσι ήταν πάντα.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα μισήσει το σχολείο.

Στο δημοτικό, έπρεπε να φθάσω στην πέμπτη 

για να γνωρίσω το δάσκαλο που μου άφησε 

ανεξίτηλη μέσα μου την επιθυμία να γίνω παιδαγωγός στη ζωή μου.
Και μοναδικός να πω!

Από την άλλη, η μαμά μην γνωρίζοντας από ψυχολογία

λες κι έκανε ότι περνούσε από το χέρι της να

φοβάμαι και να αντιπαθώ το σχολείο.

Λάθος λεξιλόγιο, απειλές προκειμένου να κάνω επανάληψη 

τους καλοκαιρινούς μήνες στα σχολικά βιβλία

και φυσικά ένα μικρό κυνήγι όταν με έβλεπε 

με εξωσχολικά βιβλία γιατί πίστευε ότι με αποσπούσαν από 

το ουσιώδες διάβασμα.

Δεν γνώριζε η καλή μου.☺

Λογικά θα έπρεπε να ακούω σχολείο και να βγάζω σπυράκια.
Για κάποιο άγνωστο λόγο εγώ αγαπούσα το βιβλίο και τη μάθηση.
Έτσι ακόμα και στις πρώτες τάξεις που είχα κάθε λόγο
να φοβάμαι το σχολείο εγώ πήγαινα πάντα με χαρά.
(Το τι ξύλο με τον ξύλινο χάρακα, ή τη βέργα
 είχα φάει ως την δ' δημοτικού, από την ίδια δασκάλα, δεν περιγράφεται) 

Επειδή εγώ είμαι λίγο πειραγμένο άτομο ξέρω ότι δεν είναι έτσι 
για τα περισσότερα παιδιά.
Κι αποφάσισα να συγκεντρώσω εδώ κάποιες οδηγίες για τους γονείς 
(ή για τους μελλοντικούς γονείς).
Θα μου πεις έτσι όπως είναι στις μέρες μας τα πράγματα
(σχολεία με ακατάλληλα κτίρια, με ελλείψεις εκπαιδευτικών 
κι όχι μόνο, αλλά και με το bullying να περνάει ανθηρή περίοδο)
τι να σου κάνει και ο γονιός;

Καλά για αρχή μην το τρομάξεις ποτέ για το σχολείο.
Αν πρόκειται για πρωτάκι, καλό είναι να έχουν προηγηθεί αρκετές συζητήσεις .

Δεν παρουσιάζουμε ποτέ ονειρικό το σχολείο.
Η πιθανή διάψευση μπορεί να τραυματίσει την εμπιστοσύνη του 
στο πρόσωπό σας, αλλά και να το απογοητεύσει.
Οι προσδοκίες φέρνουν απογοητεύσεις εξάλλου.
Τονίστε τα θετικά με ηρεμία και πειστικότητα.
Αν δεν πιστεύετε εσείς αυτά που λέτε γιατί να σας πιστέψει 
το βλασταράκι σας;

Το σχολείο είναι αυτό που είναι.
Με όλα του τα στραβά και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν
είναι ο χώρος όπου το παιδί θα περάσει δώδεκα χρόνια της ζωής του.
Θα δημιουργήσει φιλίες.
Θα μάθει τον εαυτό του.
Θα μάθει τον κόσμο.

Παρουσιάστε με απλά λόγια τη ζωή του και την καθημερινότητά του.
Να μην φαντάζει τρομακτικό στα ματάκια του 
αν πρόκειται για "πρωτάκι".
Συζητείστε μαζί του. Ακόμα κι αν δεν είναι η πρώτη του χρονιά.
Θυμίστε του για ποιον λόγο πάει, 
ποια είναι τα καθήκοντά του, ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά του.
Θυμηθείτε πόσα έμαθε ως εκείνη τη στιγμή στο σχολείο.
Χαρείτε με την εξέλιξη του ... χάρη στο σχολείο,



Κάποιες φορές στήριξη χρειάζονται και οι γονείς.
Έχετε ακουστά για το άγχος των γονιών; 
Άγχος αποχωρισμού...

Θα του λείψει το μικρούλι τους.
Και δυστυχώς του το μεταφέρουν...
Αμ δεν είναι αγάπη αυτή καλοί μου άνθρωποι.
Εξάρτηση είναι!
Άντε να γίνει ανεξάρτητο μετά το παιδί σας!

Προετοιμαστείτε λοιπόν κάποιοι ψυχολογικά ...
Αλλά θυμηθείτε: λίγες ωρίτσες θα λείπει.
Δεν πάει στον πόλεμο☺

Μην στέκεστε σε κάγκελα, μην κολακεύεστε όταν κρέμεται 
από τη φούστα σας, μην απομακρύνεστε όμως και βίαια.
Για αυτό καλό είναι να έχει μάθει καιρό πριν στους
αποχαιρετισμούς και την έλλειψη σας.
Αν το παιδί δεν σας αποχωρίζεται και κλαίει υπερβολικά 
να θυμάστε ότι κάτι δεν έχετε κάνει καλά. Εσείς!
Μην το μαλώνετε.
Μην το ντροπιάζετε.
Το "ολόκληρος άντρας δεν κάνει να κλαις" 
το έλεγαν οι μαμάδες μας.
Η δική μου είναι 75. Δικαιολογείται καθ'όλα.
Εσείς;
(Ρητορική η ερώτηση)

Περάστε όμορφες στιγμές την προηγούμενη μέρα.
Αποφασίστε μαζί και προετοιμάστε τι θα φορέσει, 
ώστε να μην ψάχνετε το πρωί.

Ποιος θα το πάρει την πρώτη μέρα;
Φροντίστε αυτό να γίνει από σας ή πρόσωπο 
που το γνωρίζει ήδη το παιδί σας.

Θυμηθείτε:
Οι γαλήνιες αντιδράσεις μας συνήθως έχουν πιο καλή επίδραση 
πάνω στα παιδιά μας, από έξαλλες επευφημίες.
Μιλήστε έπειτα στο σπίτι για τη μέρα του.
Για το πώς ένιωσε.
Δώστε βάση στα συναισθήματά του.
Και αυτό ισχύει και για τα επόμενα χρόνια...
Όταν το παιδί επιστρέφει από το σχολείο χρειάζεται να αποβάλει 
κούραση, πίεση, άγχος.
Μην το πιέζετε να μάθετε άμεσα πώς ήταν η μέρα του,
ή ακόμα χειρότερα αν εξετάστηκε, αν έγραψε διαγώνισμα,
αν πιάστηκε αδιάβαστο.
Βάση στα συναισθήματα και μετά όλα τα άλλα.
☺

Και θυμηθείτε:
Το να είναι χαρούμενο το παιδί μας στο σχολείο 
είναι πολύ πιο σημαντικό ακόμα και από την ίδια τη μάθηση.
Καλή σας μέρα
@ριστεα

Το "Άλλαξέ το"  #2 σας περιμένει...

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ένα ταξίδι στο χτες μας ζήτησε η Πετρούλα μας.

Πίσω στα σχολικά μας χρόνια!

Να ανασύρουμε αναμνήσεις καλές ή καλές, σοβαρές ή τραγελαφικές!

Αλλά κυρίως να απαντήσουμε :

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ε λοιπόν θα πιάσω το κουβάρι από πολύ παλιά.

Και μετά θα αποφανθώ!

Για αυτό πιάσε τα γνωστά: ξηροκάρπια, καφέ ή ποτό 

ανάλογα με τη στιγμή της ημέρας που αποφάσισες να

με παρακολουθήσεις να ξεθάβω τα περασμένα.
Γιατί είναι να μην πιάσω εγώ τις νοσταλγίες....

Ξεκίνησα να κάθομαι στο θρανίο, στης Αμερικής τα σχολεία.

Μη νομίζετε, δεν πρόλαβα και πολλά!

Νηπιαγωγείο μόνο πήγα εκεί.

Το οποίο ήταν ολοήμερο και έκανα και τις δύο γλώσσες,

ελληνικά και αγγλικά.

Κάπου εκεί μάλλον άρχισε το μαρτύριο της τελειομανίας μου,

διηγείται η μαμά, αφού αν δεν έσβηνα άπειρες φορές 

τα γραμματάκια μου, δεν άφηνα το γραπτό μου ήσυχο!

Ήθελα με πείσμα να πετύχω το τέλειο κουλουράκι!

Ήρθαμε στην Ελλάδα λίγο πριν την έναρξη των σχολείων το ' 76 

και η ένταξη μου στην πρώτη δημοτικού σημαδεύτηκε 

με την κατάργηση της καθαρεύουσας!
(εκείνη την πρώτη χρονιά τα βιβλία και οι δάσκαλοι
ήταν λίγο προβληματικά/οι από όσο θυμάμαι)

έτσι έμαθα γράμματα εγώ : τρία-τρία στα ξύλινα θρανία....

Δύσκολα χρόνια τότε!

Τελείωσα το 7ο Δημοτικό που στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό... σπίτι,
δυσλειτουργικό για σχολείο, μα με εξαιρετικά ακροκέραμα.
Εξάλλου ο Πύργος φημίζεται για τα νεοκλασικά του κτίσματα.

Επειδή οι αίθουσες δεν επαρκούσαν για όλες τις τάξεις

θυμάμαι ότι την τρίτη και την τέταρτη τάξη

την έβγαλα πίσω από το σχολείο, σε μια αποθήκη δίπλα στις τουαλέτες.

Ο ένας τοίχος δεν υπήρχε κι είχε αντικατασταθεί 

με μια μεγάλη τζαμαρία που το Χειμώνα έμπαζε από παντού!

Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν που τα ποντίκια περνούσαν 

στο διάδρομο της "αίθουσας" κι εμείς συνεχίζαμε να κάνουμε μάθημα
σαν να ήταν το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο.
Έξι τάξεις είχε το δημοτικό, έναν Δάσκαλο γνώρισα σωστό!
Καλή του ώρα αν ζει ο κυρ Αντρέας!
Μου έμαθε τι θα πει Δάσκαλος και μ' έκανε να θέλω 
να του μοιάσω!
Δεν τον θυμάμαι στην έδρα. Ανάμεσά μας τον θυμάμαι
να περπατά, να μας κατεβάζει από τα θρανία
να μας τοποθετεί σε κύκλο, να μας βγάζει στη φύση
να μας κάνει πειράματα,
να μας φέρεται χωρίς διακρίσεις!
Όλο το δημοτικό άξιζε για μία Πέμπτη!
Αφήνω πίσω το ξύλο με τη βέργα αν δεν ήξερες μία λέξη,
αν δεν είχες γράψει μία άσκηση, αν μιλούσες στον διπλανό σου.
Ή που αν ο γονιός σου δεν ήταν τουλάχιστον Δ.Υ
(προτιμητέο βεβαίως ήταν να προέρχεσαι από 
γιατρό δικηγόρο ή άλλον δάσκαλο)
δεν είχες ελπίδα να διακριθείς ή να ακούσεις τον έπαινο.
Τα δικά μου τα μπράβο έμαθα να τα κερδίζω 
με το να προσπαθώ!
Ευτυχώς που είχα μία Πέμπτη στη ζωή μου σας λέω!





Η είσοδος μου στο γυμνάσιο σημαδεύτηκε από τρία γεγονότα:
την οριστική κατάργηση του πολυτονικού 
(που είχε ήδη ξεκινήσει από το προηγούμενο έτος δοκιμαστικά)
την κατάργηση της ποδιάς
και την κατάργηση των εξετάσεων στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Έτσι πέρασε το γυμνάσιο με μικρές, γλυκές χαρές
κι εμένα να φορώ (από τα πρώτα κορίτσια που τόλμησαν)
παντελόνι στο σχολείο.
Κάπου εκεί στο τέλος του αρχίζουν και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα!
Αλλά το διάβασμα -διάβασμα!




Το λύκειο περνάει σαν ποταμάκι, βαρετά λιγάκι,
κι εμένα να έχω ρίξει όλο το βάρος στα θεωρητικά μαθήματα
αφού ήδη είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τριτοδεσμίτισσα!
(κι έτσι δεν έμαθα ποτέ καλά χημεία και φυσική).
Κι έρχεται η τρίτη Λυκείου!
Η αγαπημένη μου τάξη!
Η τρίτη λυκείου πέρασε για μένα σαν σε εκδρομή!
Μπορώ να πω ότι όλη η τρίτη τάξη συνοψίζεται στην πενταήμερη 
εκδρομή, στην Κέρκυρα.
Ακόμα και οι πανελλήνιες πέρασαν χωρίς πολύ άγχος
(αν και θα έπρεπε αφού έτρεχα στο τέλος με αγώνα ταχύτητας
να προλάβω τα κενά που είχα αφήσει λόγω... του Έρωτα!)
Όχι, δεν μου άφησαν άσχημη γεύση οι Πανελλήνιες!
Γιατί;
Γιατί είχα την καλύτερη παρέα!
Τον Έρωτα,
 ο οποίος και με έστρωσε με το ζόρι στο διάβασμα απειλώντας με 
ότι αν δεν περνούσα και δη στην Αθήνα ... θα χωρίζαμε!
Κι έχω ξαναπεί: όταν έχω dead lines δουλεύω εντατικά!
Και δως του διάβασμα η @ριστέα να καλύψει τα κενά
της χρονιάς μέσα σε δύο μήνες!
Το πείσμα μου το γνωστό με έκανε να στρωθώ
και στης Αθήνας τα φοιτητικά τα στέκια να βρεθώ!

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;
Κοιτάζοντας προς τα πίσω 
ναι θα πω!
Για δύο τάξεις και μόνο θα τα θυμάμαι πάντα νοσταλγικά!

Καλή σας μέρα
Καλό Σαββατοκύριακο
@ριστέα

Συμμετέχουν σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.....

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/

Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Petra

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/

Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/

Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/

Αννούλα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από Petra
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Οι φίλοι που θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή πατάνε: Petra .