Δεκατρία

...χρόνια μετράει τούτη η γωνιά και είπε να το γιορτάσει.

Νοέμβρη μήνα ξεκίνησα το ταξίδι αυτό στο αχανές χώρο του διαδικτύου,

που έχει μετρήσει πολλή αγάπη, φίλους και δρώμενα...

Γιατί αν με ρωτήσουν τι είναι για μένα το μπλογκ μου 

αυτό είναι:

οι φίλοι που έκαμα,

η αγάπη που πήρα και παίρνω

και το Συμπόσιο (κυρίως).

Για αυτό και δεν θέλω να γράψω τίποτα περισσότερο.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που με συντροφεύετε τόσα χρόνια,

που αγκαλιάζετε κάθε φορά το Συμπόσιο,

και που είστε δίπλα μου στην περιπέτεια υγείας που περνάω.

Είναι συγκινητικό όλο αυτό, ρε παιδιά.

Πολλούς δεν σας έχω καν συναντήσει 

κι όμως η εξημέρωση είναι υπαρκτή 

και η αγάπη σας ανυπέρβλητη!

Καλή συνέχεια να έχουμε και στο 

Συμπόσιο

που έρχεται ασθμαίνοντας....

αλλά θα βγει!

Κόντρα σε όλα! 

Σας ευχαριστώ και σας φιλώ

@ριστέα

👑

Εσείς τι κρατάτε από αυτό το δεκατριάχρονο ταξίδι μας;

Τι είναι για σας Η ζωή είναι Ωραία;

υγ: Είμαι κάποιες μέρες μετά την 6η χήμειο... Περνάω ακόμα λίγο δύσκολα!

(Άλλες δύο...άλλες δύο φορές έμειναν, αγάπες!)
Νομίζω όμως ότι από αύριο και για δυο βδομάδες μπορείτε να στέλνετε 

τις συμμετοχές σας, χωρίς φόβο ότι θα με ενοχλήσετε ☺

Δώδεκα

 

Το έχω γράψει ξανά:
Πάντα είχα στη ζωή μου έναν Νοέμβρη να θυμάμαι.

Έχουν συμβεί τα καλύτερα Νοέμβρη μήνα,

κι ένα από αυτά είναι και το γέννημα αυτού του μπλογκ.

Το απαρνήθηκα τα τελευταία χρόνια, ουκ ολίγες φορές,

κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, 

αλλά και γιατί δεν με βοηθούσε σε άλλα σημαντικά θέματά μου

η ενασχόληση με το μπλόκινγκ. 

Το να γράφω και να μην απαντώ ή να μην ασχολούμαι με τα 

γραφόμενα των αναγνωστών μου δεν είναι κάτι που μου 

ταιριάζει, οπότε επέλεξα τη σιωπή.

Δεν μου έλλειψε στην πορεία. 

Δεν είχα και την πολυτέλεια να ασχοληθώ με το αν μου λείπει,

ή δεν μου λείπει

τι συμβαίνει στην μπλογκογειτονιά ετσετερά!☺

Τελευταία όμως σα να ζεστάθηκε κάπως η κατάσταση, είναι και 

ο επόμενος μήνας που τα προηγούμενα 8 χρόνια έχει ζήσει 

μεγάλες στιγμές, ένεκα του Συμποσίου,

και όσο πλησιάζει ο Δεκέμβρης, τόσο η σκέψη μου είναι πάντα εκεί, 

τι νέο θα έρθει για να ταράξει τα νερά στη γειτονιά μας,

τι θα δώσω για πρόκληση, 

πώς θα ξεπεράσουμε όλοι τον εαυτό μας,

οπότε είπα, ας πάει και το παλιάμπελο!

Ας του κάνω γενέθλια μωρέ!

Το δημοτικό τελειώνει εξάλλου!

Είναι επισήμως εφηβάκι!

Φυσικά και δεν κλειδώνει,

δεν αυτοδιαγράφεται,

δεν σταματά, δεν κλείνει πόρτες και κανάλια επικοινωνίας.

Θα είναι πάντα σημείο αναφοράς,

ο χώρος που γνώρισα πολλούς και αγαπημένους φίλους,

με κάποιους απ' τους οποίους τακίμιασα πολύ (ελπίζω για πάντα)

ο χώρος που με έκανε να τολμήσω να με εκθέσω,

να με μαζέψω,

να με εξελίξω,

να με χάσω και να με βρω πάλι.

Εδώ μέσα εξελίχθηκα και καλλιτεχνικά και το οφείλω 

στις ντεκουπαντζούδες της γειτονιάς που έσπειραν το σπόρο.

Όλους σας ευχαριστώ για την στήριξη και την αγάπη σας.

Σε ανταπόδοση 

σε λίγες μέρες το 29ο Συμπόσιο θα είναι εδώ 

για να χριστουγεννιάσει μαζί σας!

💟

ΥΓ: Νούμερα και στατιστικές δεν με αφορούν.

Με τα μόνα Νούμερα που ασχολούμαι είναι αυτά της ΕΡΤ1,

με τον Φοίβο Δεληβοριά.

Θα είμαι πάντα ευγνώμων, το τονίζω, για όσους 

γνώρισα μέσα από το μπλογκ και έχω ακόμα στη ζωή μου,

έχω ή δεν έχω συναντήσει από κοντά.

Είναι κομμάτι της ζωής μου και της ιστορίας μου.

26ο Συμπόσιο Ποίησης ~ 7th anniversary! ☃ 🎅 ☃ (και τα 10χρονα του μπλογκ 2 σε 1)

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.
Μετά από απουσία ενός χρόνου, σχεδόν, 

ο δολοφόνος γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος 

για μία και μοναδική εμφάνιση.

Καλά, υπερβάλω, θα είναι περισσότερες οι εμφανίσεις,

αλλά το θέμα θα είναι ένα και μοναδικό:

Να γιορτάσει η Ποίηση.

Μαζί με αυτή τη γιορτή, βεβαίως, θέλω κι εγώ να θυμηθώ ξανά λίγο 

αυτό τον γλυκό πυρετό

της προετοιμασίας, της καταμέτρησης,

του άγχους αν όλα πήγαν καλά, (μαζοχάκι γαρ)

της έκπληξης (που πάντα πρώτη γεύομαι) για το τι δημιουργήσατε

και τι θα προτιμηθεί στο τέλος περισσότερο.

Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς

για την αγάπη και τη στήριξη που δώσατε τα προηγούμενα χρόνια
στην Ποίηση και στο Συμπόσιο Μας.

Ελπίζω να χαροποιήσει κάποιους από σας η αναβίωση 

του δρώμενου

και να σας έχουμε ξανά μαζί μας!

Πάμε στο δια ταύτα!

Τη λέξη ή τις λέξεις-κλειδιά, ή το θέμα 
που, όπως πάντα, επιλέγω εγώ, δίνοντας και το σύνθημα

για να ξεχυθούμε στον κόσμο της δημιουργίας.

🎅 🎁 🎅

Τα διαφορετικά Χριστούγεννα που θα ζήσουμε έχω κατά νου.

Τα έρημα Χριστούγεννα, 

την έρημη πόλη, τη πόλη-φάντασμα.

Την έλλειψη της αγκαλιάς, την έλλειψη των δικών μας ανθρώπων 

και των φίλων μας, 

την απουσία της χαράς, του κεφιού, της διασκέδασης.

Η κατάσταση που βιώνουμε είναι πρωτόγνωρη και θα είναι τα 

πρώτα μας, αν όχι μοναχικά για όλους, σίγουρα 

διαφορετικά Χριστούγεννα.

Μπορούμε να αποτυπώσουμε κάτι από όλα αυτά 

μέσα από την Ποίηση;

Η επιλογή του θέματος λοιπόν ήταν για μένα μονόδρομος.

Έρημη πόλη 

Δημιουργούμε, λοιπόν, σε έμμετρο / ελεύθερο στίχο / χαϊκού,

(η επιλογή, όπως πάντα, είναι δική σας) 

με αφορμή την νέα πραγματικότητα της ζωής μας.

Είναι θέμα, 

δεν είναι λέξη-κλειδί, οπότε δεν είστε 

υποχρεωμένοι να έχετε οπωσδήποτε κάποια από τις λέξεις.

Σας αφήνω εντελώς ελεύθερους να επιλέξετε είτε 

η δημιουργία σας να έχει χριστουγεννιάτικη νότα, είτε όχι.

Από σήμερα λοιπόν 28 Νοεμβρίου
έως και την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου  τα μεσάνυχτα
θα περιμένω τη συμμετοχή σας στο mail μου

tea_airis@yahoo.gr

μέσα στο mail κι όχι με επισύναψη,

χωρίς διαστήματα ή άλλες μορφοποιήσεις.
Γράψτε μέσα στο μέιλ, σαν απλό κείμενο.

Μην ξεχάσετε φυσικά να έχετε και τίτλο 
και φυσικά μια εικόνα δικής σας επιλογής.

Την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου εγώ θα βάλω όλους τους τίτλους

σε Random list και έτσι θα βγει η λίστα ανάρτησης των συμμετοχών
σε τυχαία σειρά.
Την ημέρα αυτή θα φτιάξω τις αναρτήσεις μου 
και την Παρασκευή θα βγάλω το Συμπόσιο στον αέρα.

Από Παρασκευή 18/12 έως και Πέμπτη 24/12

τα ποιήματα θα τεθούν σε ψηφοφορία

με το γνωστό τρόπο, όπως πάντα.

(και τα σχόλια κλειστά ☺)

Παρασκευή 25/12

θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής παίρνει ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

♥

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.
Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs με τα οποία 
έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 
Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε
(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων
του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).
Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους 
μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Θα συμμετέχουν είτε στη δημιουργία είτε στη βαθμολόγηση, 
μόνον φίλοι αναγνώστες.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Παρεμπιπτόντως,

το μπλογκ σήμερα ξεπέρασε τα 10 χρόνια,

ανεπιτυχώς θα έλεγα,

αφού η εγκατάλειψή του (που ήταν επίσης μονόδρομος για μένα)

είναι ολοφάνερη

και δεν επιτρέπει γιορτές και πανηγύρια.

Εάν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες στο μέλλον δεν το γνωρίζω,

οπότε (ποτέ) δεν κλείνω πόρτες.

Σας φιλώ

@ριστέα

Εννέα

Είθισται, εδώ στα διαδικτυακά-μπλογκικά χωράφια να εορτάζεται 
πανηγυρικά κάθε χρόνος που περνά.

Όπως τα γενέθλιά μας.

Ευκαιρία για φιέστες και πανηγύρια (παλιότερα).

Δεν είναι κακό. 

Το'χω γιορτάσει το μπλογκικό γενέθλιο τα προηγούμενα χρόνια,

με αρκετή μεγαλοπρέπεια.

Απλά, μεγάλωσα και χαίρομαι αλλιώς.
Χαμογελάω με άλλα.
Ίσως για αυτό κι εγκατέλειψα σταδιακά.

Αφήνω μόνο τη μνήμη, σήμερα, εδώ.
Εννιά χρόνια ημερολογιακά που είναι ακόμα σε δημόσια θέα.
Τρεις μέρες για να αποφασίσω αν θα κάνω το 
25ο Συμπόσιο Ποίησης, το επετειακό.

Αριστέα

Οκτώ

Δεν είμαι από αυτούς που παίρνουν οριστικές 

κι αμετάκλητες αποφάσεις εύκολα.

Αν και εγκατέλειψα ουσιαστικά το μπλόκινγκ, 

δεν διέγραψα,

δεν έκλεισα.

Κρατώ ακόμα μία μικρή επαφή 

μέσω των διαδικτυακών δρώμενων και του Συμποσίου.

Οσονούπω έρχεται και το επετειακό μας 22ο Συμπόσιο Ποίησης,

οπότε μείνετε συντονισμένοι!

Θα έχει άρωμα Χριστουγέννων!

Α, παρεμπιπτόντως σαν σήμερα πριν 8 χρόνια 

έσκασα μύτη κι εγώ στο μπλογκοστερέωμα.

Δεν έχει νόημα να γιορτάσω κάτι.

Χαίρομαι για όλα τα καλά που μου έφερε στη ζωή μου

το μπλόκινγκ

σε εποχές δύσκολες, που όλοι λίγο έως πολύ κλειστήκαμε μέσα.

Μένω στα πρόσωπα,

και στις καλές φιλίες που ξεκίνησαν από δω!

Ποιος το περίμενε;

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που συνεχίζετε 

να δίνετε το παρών όποτε επιστρέφω!

Φιλιά 

Αριστέα

Επτά

Δεν θα σας μιλήσω για το 7, αν και το λατρεύω.

Είναι για μένα αυτό που αποκαλούμε “τυχερός αριθμός”!

Φυσικά και δεν είναι ένας τυχαίος αριθμός,

αλλά θεωρείται ιερός και συμπαντικός.

[Επίσης, ένα πέρασμα από τη Βικιπαίδεια θα σας δώσει 

κι άλλες πληροφορίες.]

Θα σας πω απλά, χωρίς φανφάρες και σαματάδες

ότι σαν σήμερα, πριν από επτά χρόνια,

βγήκα στο κουρμπέτι των μπλόγκερς.

7 χρόνια 

που έφεραν όχι την κούραση, αλλά την περισυλλογή,

τις υπαρξιακές ανησυχίες

(Γιατί υπάρχω στο χώρο; Τι διαφορετικό προσφέρω;

 Αξίζει τον κόπο; Θα συνεχίσω άραγε; ετσετερά)

και την σποραδική εμφάνισή μου στο χώρο.

Το Συμπόσιο Ποίησης και οι φίλοι- οι λίγοι και καλοί - 

στη ζυγαριά των αποφάσεων κράτησαν γερά 

και έτσι είμαι ακόμα εδώ,

και τούτο τον Νοέμβριο, 

να σκέφτομαι πως δεν μετάνιωσα στιγμή για όσα μου δώσατε 

ή μπορεί να έδωσα 

σε τούτη τη γωνιά.

Στον απολογισμό θα θυμάμαι πάντα:

☛ 18 Συμπόσια Ποίησης,

☛  δύο διαγωνισμούς "Άλλαξέ το",

☛  δύο "Γέλια που βγήκαν από τον Παράδεισο",

☛  τρεις "Καφενέδες",

☛  δύο "Ιστορίες της Νύχτας",

☛  ένα "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι",

☛  μία "Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία",

☛  ένα "Μέρες Άνοιξης",

☛ μια "Κοινωνία Ώρα Αγάπης",

☛  δύο "family stories"

☛ 5 συλλογικές "συγγραφικές" συνεργασίες

☛ και μία διοργάνωση (μαζί με τη Γιούλη) παρουσίασης Βιβλίου

(που ακόμα σας χρωστάω εικόνες και βίντεο 

- μα κι εγώ το βίντεο αναμένω)

Οι φίλοι που γνώρισα από κοντά κι έγιναν κομμάτι της ζωής μου,

είναι μια κατηγορία από μόνη της.

Κι υπήρξα τυχερή κι ευλογημένη, γιατί δεν είναι ένας, δεν είναι δύο, 

αλλά έξι (ω, ναι! Έξι!) υπέροχοι άνθρωποι, που χωρίς το μπλογκ

δεν θα τους είχα γνωρίσει, δεν θα τους είχα συναντήσει ίσως ποτέ,

και πόσες όμορφες και δυνατές στιγμές θα είχα(με) χάσει θεέ μου!

Από κοντά, όσοι είναι ακόμα μία φωνή από το τηλέφωνο

ή αλληλογραφούμε (♥).

Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη και τη φιλία σας.

Τέλος, ευχαριστώ θερμά όλους όσοι συνεχίζετε να δίνετε

το "παρών" στο μπλογκ, που μόνο απουσιολόγιο δεν κρατάει,

όλους όσοι κρατάτε ζωντανό το Συμπόσιο,

όλους όσοι συνεχίζετε να προσφέρετε σε έναν χώρο 

που θεωρώ ότι περνάει κι αυτός την κρίση του.

Και του χρόνου.... καλύτερα!

Σας φιλώ! 

@ριστέα

ps: Ραντεβού στη 1/12... 

το 19ο Συμπόσιο ποίησης, το επετειακό, 

θα σκάσει μυτούλα! ☺

Το νου σας!

☆ 6 χρόνια η μία, 4 η άλλη...βάλαμε ρεφενέ και γιορτάζουμε παρέα! ☆

Τρία χρόνια μετά την επιτυχία του εκρηκτικού διδύμου 

@iris & Mia Petra,

(κλικ στις δυο κοινές αναρτήσεις μας πριν 3 χρόνια, αν θες να θυμηθείς)

τα κορίτσια ξαναχτυπούν!

Ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους για να γιορτάσουν 

 τα γενέθλια των μπλογκ τους!

Βλέπετε Νοέμβρη μήνα, με τα κρύα, εμείς είχαμε την κάψα να γίνουμε διάσημες,

(δεν πιστεύω... να το πιστέψατε;)

αφήνοντας τα χνάρια μας στην μπλογκόσφαιρα.
Στις 11 Νοεμβρίου η Petra, σαν σήμερα εγώ,

(που παράτησα την πατσαβούρα, ετσετερά ετσετερά,... 
μην τα λέμε πάλι,

τα είπα όλα σε κείνη την ανάρτηση,

κάθε χρόνο την ίδια δουλειά θα κάνουμε μανούλα μου;).

6 χρόνια εγώ, 4 χρόνια η Πετρούλα κι είμαστε ακόμα εδώ,

κάτι σαν οι τελευταίες Μοϊκανές, έτσι που "κατάντησε"το μπλόκινγκ,

εδώ και πολύ καιρό! (πείτε μου ότι δεν έχετε πάρει είδηση;)

Βάλαμε ρεφενέ που λέτε και παίζουμε μπάλα και στα δύο μπλόγκς

γιορτάζοντας, δίνοντας δώρα αλλά και μια ακόμα συνέντευξη 

η μία στην άλλη, ανταλλάσσοντας απόψεις για τα σημεία των καιρών!

Αριστέα: Βρε καλώς την! Πώς περνούν τα χρόνια ε;

Πότε μεγάλωσαν... τα μπλογκς μας (όχι εμείς! ☺),

πότε είχαμε κάνει εκείνη την τρελή, κοινή ανάρτηση ε; 
Πολύχρονα τα μπλογκάκια μας Πετρούλα μου!

Πέτρα: Αριστέα, χρόνια πολλά και να χαίρεσαι το blogόσπιτό σου!
Έξι χρόνια μετά, στο "κουρμπέτι", 
έχεις κι εσύ την ίδια αίσθηση με μένα, ότι ο εχθρός των blogs είναι το facebook;
 Διότι εγώ νομίζω ότι το facebook είναι η μεγαλύτερη πληγή, 
ωστόσο (αν κι έχω κι εγώ), δεν "ποντάρω" καθόλου σε εκείνο.
 Δεν ξέρω πως να το πω, αλλά νιώθω ότι "χάνω την ταυτότητά μου" ως blogger 
μες στο facebook. Το βρίσκω πολύ απρόσωπο. 
Αριστέα: Νομίζω ότι δεν είναι μόνο αίσθηση πια. Είναι βεβαιότητα.
Και συμφωνώ καθ' όλα μαζί σου!
Πολλές φίλες ή έκλεισαν το μπλογκ τους ή απλά το εγκατέλειψαν 
κι έχουν μετακομίσει μόνιμα εκεί.
Περί ορέξεως βέβαια κολοκυθόπιτα. 
Ποια είμαι εγώ πού θα υποδείξω συμπεριφορές;
Αλλά έχω μία άποψη για το φέις (παρ΄όλο που έχω κι εγώ) και δεν αλλάζει εύκολα.
Αυτό το γρήγορο, που φεύγει και χάνεται, 
(αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα να βρίσκεις αρχειοθετημένες αναρτήσεις) 
[ό,τι προλάβεις και δεις είναι, ή καλύτερα, ότι επιλέξει το ΦΒ και σου δείξει]
τα like που γίνονται σχεδόν αυτοματοποιημένα,
χωρίς να ανοίξουν στις περισσότερες των περιπτώσεων 
να διαβάσουν τι έχεις γράψει 
(διαπιστωμένο αυτό!)
απίστευτη σπατάλη χρόνου, αν κολλήσεις στην αρχική σελίδα,
προσωπικά όλα αυτά (κι ακόμα άλλα) εμένα με χαλάνε.
Δεν μου ταιριάζουν.
Για αυτό προτιμώ το μπλογκ και μένω εδώ... σταθερά!

Πέτρα: Και για πες αλήθεια, πολύ θα με ενδιέφερε να μάθω,
γιατί έκανες το blog σου και τι αντιπροσωπεύει για σένα!
Αριστέα: Καλά στην αρχή δεν είχα ιδέα πού "έμπλεκα"!
Ξεκίνησα για μένα. Ήθελα απλά να γράφω.
Να συγκεντρώνω κάπου τα γραφτά μου, 
(να τα βλέπω μάλλον μόνη μου) 
και να τα καμαρώνω
(σαν γύφτικο σκεπάρνι που λένε και στο χωριό μου)
Δεν περίμενα ότι θα με διαβάζουν, εξάλλου δεν πίστευα ότι
θα ενδιαφέρουν κανέναν όσα γράφω! 
(σιγά τα λάχανα κιόλας εδώ που το σκέφτομαι!)
Το έχω πει ξανά εξάλλου, στην αρχή ήμουν μονόχνωτη. Κάργα!
Για δύο χρόνια έγραφα για μένα και δεν σχολίαζα σε άλλα μπλογκς.
Διάβαζα βέβαια, αλλά ντρεπόμουν να σχολιάσω.
 Η Μεμαρία ήταν αυτή που με "έμπασε"
κατά κάποιο τρόπο στο πνεύμα... Από τις πρώτες φίλες που έκανα,
(και η πιο παλιά)
την ακολούθησα και είδα πώς έχει το πράγμα.
Από τη Μεμαρία γνώρισα το Παίζοντας με τις λέξεις, τη Φλώρα μας
και μετά τους περισσότερους, παλιούς και καλούς φίλους!
Κάπως έτσι άρχισα να γράφω μικρές ιστορίες, να δημοσιεύω ποιήματά μου,
να βγαίνω από το καβούκι μου, να θέλω να εξελίσσομαι,
να βάζω βαθμούς δυσκολίας από μόνη μου...
Το μπλογκ μου είναι το κίνητρο μου για να μην τελματώσω.
Είναι το κίνητρο να ψάχνω και να ψάχνομαι, να θέλω να γίνομαι καλύτερη,
να έχω επαφή με το γράψιμο, να δημιουργώ.
Ταυτόχρονα είναι το σημείο εκκίνησης πολλών και καλών φιλικών σχέσεων!
Κι αυτό εξάλλου είναι για μένα το καλύτερο κομμάτι του!
Και φυσικά είναι ένας τρόπος να ξεδίνω ανέξοδα, να γλιτώνω 
χρήματα από τους γιατρούς (στους τρελογιατρούς αναφέρομαι)
να κάνω/ουμε χαβαλέ, να περνάμε όμορφα..

Πέτρα: Και καλά βρε μανίτσα, αφού λες όσα λες 
{και μας τα λες και ωραία, κάτι σαν την...ζωή ας πούμε(!) }
γιατί τελευταίως κλειδώνεσαι στον "πύργο" σου και πετάς
τα κλειδιά τής επικοινωνίας απέξω;
Αριστέα: Καταρχάς δεν είναι τώρα τελευταία αυτό! 
Κρατάει ίσαμε 2 χρόνια αυτή η κολόνια! 
Κλειδώνω για να μην.... χαθώ!
Από τα μπλογκς που αγαπώ δεν χάνομαι όμως! Περνώ.
Έχω χάσει ανάρτησή σου; Όχι βέβαια! 
Αλλά εδώ, σε μένα, αν το θέμα δεν σηκώνει σχόλια,
τι να λέμε; Όμορφη ανάρτηση φιλάκια; Μα δεν είναι σπατάλη χρόνου; 
Το κλείσιμο των σχολίων είναι ο τρόπος μου να υπάρχω 
και μέσα από τη σιωπή μου!
Οι φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι, δεν θυμώνουν 
και πάντα βρίσκουν  το δρόμο και την πόρτα όταν ανοίγει! 
Δεν είναι πολλοί... Αλλά είναι σταθεροί!
Και τους αγαπώ!
Γιατί αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη!
Κι ελπίζω οι λίγοι που μείναμε να συνεχίσουμε δυναμικά!

Και κλείνοντας, για να μην σε/σας κουράζω άλλο, θα κάμω τον 
συνηθισμένο μου απολογισμό.
Δεν είναι σε στατιστικά φυσικά, αν περίμενες κάτι τέτοιο. 
Δεν με ενδιαφέρουν νούμερα, στατιστικά, ποσοστά κι άλλα τινά!
Στο δημοτικό είμαστε εξάλλου;
Για μένα μετράνε άλλα: Το Συμπόσιο, τα δρώμενα, η δημιουργία.
Και αυτά ζωή να έχουν τα άτιμα...διαρκώς αυξάνονται:

☛ Δεκατρία Συμπόσια Ποίησης,
☛  δύο διαγωνισμούς "Άλλαξέ το",
☛  δύο "Γέλια που βγήκαν από τον Παράδεισο",
☛  τρεις "Καφενέδες",
☛  δύο "Ιστορίες της Νύχτας",
☛  ένα "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι",
☛  μία "Μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία",
☛  ένα "Μέρες Άνοιξης",
☛ μια "Κοινωνία Ώρα Αγάπης",
☛  δύο "family stories"
☛ και τέσσερις μπλογκερικές συγγραφικές συνεργασίες.
(όλα αυτά βρίσκονται αριστερά στο μπλογκ)

Φυσικά αν για κάτι καμαρώνω ιδιαιτέρως είναι τα 13 Συμπόσια Ποίησης
(με  το 14ο να σκάει μύτη σε τέσσερις μέρες)
τα οποία εσείς με την αγάπη σας φίλοι μου και τις αξιόλογες πένες σας
το αναδείξατε σε θεσμό στο χώρο!
Σας ευχαριστώ για την αγάπη σας,
απλά και ταπεινά. 

Φιλιά κατάμουτρα!
@ριστέα, 
η μπουκλωτή πυργοδέσποινα!


Έλα και το κομμάτι από το οποίο πήρε το όνομά του το μπλογκ

Δεν ξεμπέρδεψες ακόμα καθότι...
αν η μισή συνέντευξη βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρααααα, η άλλη μισή στης 
στης Πέτρας βρίσκεται! 
☛ Κλικ εδώ ΤΩΡΑ! ☚

Σημ. Η κλήρωση θα γίνει για όσους σχολιάσουν ως αύριο βράδυ
στις 8 μμ, όπως πάντα ☺