Τι δουλειά έχει να γράφει για ταξίδια κάποια.... που τα μισεί;
Κάποια που ποτέ δε συμπάθησε τις βαλίτσες, την ταλαιπωρία,
την απόσταση από τον "Πύργο" της;
Μιλάω για την πυργο-δέσποινα @ριστέα
(λογοπαίγνιο με την ... πόλη μου για τους νέους φίλους)
την αφεντιά μου!
κι εγώ.... πρόσω ολοταχώς!
Αναγκαία Εισαγωγή!
Γεννήθηκα στον αστερισμό του καρκίνου
κι ως γνήσια εκπρόσωπος του ζωδίου μου
αγαπώ τον τόπο μου, το σπίτι μου, τα άγια χώματα μου!
Ακόμα κι αυτά της αυλής μου!
Δύσκολα τα αποχωρίζομαι. Με πόνο ψυχής!
Ίσως γιατί ξεκίνησα τα ταξίδια πολύ νωρίς,
όντας στην κοιλιά της μαμάς μου
και τα πέρα δώθε Ελλάδα-Αμερική ως τα οκτώ μου χρόνια,
τα είχαμε Παγκράτι-Κολιάτσου ένα πράγμα!
(για τα μέρη μου η αντιστοιχία θα ήταν... Πύργος-Κατάκολο!)
Μετά, στα σχολικά μου χρόνια ξεσηκωνόμασταν 15 μέρες, κάθε Χριστούγεννα,
μπορεί και καλοκαίρια,
και τα περνούσαμε πάντα Αθήνα,σε συγγενείς μας,
γιατί πάντα ο μπαμπάς έλειπε (Αμερική)
κι η μαμά προσπαθούσε να καλύψει την απουσία όσο πιο γεμάτα γινόταν!
Θα μου πεις τώρα εσύ που με ξέρεις και λίγο περισσότερο:
"και πώς άντεξες κοριτσάκι 4 χρόνια στην Αθήνα όταν σπούδαζες";
Εκεί αν μίσησα τα ταξίδια, με τον μουντζούρη- το τρένο ντε-
(έμενα και στο σταθμό Πελοποννήσου κοντά, εξυπηρετούσε γενικώς- τη μαμά
περισσότερο) είχα κάνει το Αθήνα-Πύργος και 11 ώρες λόγω
χαλασμένης μηχανής!
Λοιπόν την Αθήνα κι όλα τα ταξίδια, τα άντεξα λόγω.... Έρωτα!
Κι επειδή τα περισσότερα ταξίδια (στο εσωτερικό πάντα) στην ενήλικη ζωή μου
έγιναν μαζί του
(ακόμα και το πρώτο, το υπέροχο ταξίδι της εφηβείας, η 5ήμερη του σχολείου,
με τον ίδιο Έρωτα έγινε)
εγώ θα σας μιλήσω (επιτέλους!) για ένα ταξίδι που έκανα μόνη μου!
Στο άγνωστο!
Ναι, στο άγνωστο!
Το 2009.
Κυρίως θέμα!
Ένα ταξίδι .... στην Αθήνα!
Ήταν τα πρώτα μου βήματα στο διαδίκτυο. Εποχή προ FB και μπλογκ!
Βρίσκομαι εντελώς τυχαία σε ένα site κοινωνικής δικτύωσης (sic)
κι εκεί γνωρίζω άτομα από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο μας!
Τον Ιούλιο του 2009 κάνουν ένα πάρτι γνωριμίας κι αποφασίζω
να ταξιδέψω και να τους συναντήσω από κοντά!
Δεν ξέρω κανέναν. Δεν τους έχω δει ποτέ από κοντά!
Κι όμως τολμώ!
Γεμίζω τη βαλιτσούλα μου και φεύγω!
Η κολλητή μου με βάζει στο λεωφορείο και θέλει να κλάψει...
Πρώτη φορά της φεύγω!
Φοβάται!
Ο κολλητός μου επίσης!
Λαβαίνω δύο τρυφερά μηνύματα στο κινητό μου.
Υπάρχουν ακόμα αποθηκευμένα μέσα στο ίδιο κινητό!
*
"Ήθελα να κλάψω.
Νιώθω πως σε άφησα μόνη κι απροστάτευτη ... Να προσέχεις. Α"
*
"Όταν χρειαστείς κάτι κάνε μου αναπάντητη να σε πάρω αμέσως!
Ό,τι ώρα κι αν είναι!
Να προσέχεις εκεί στα ξένα που πας!
Κι ό,τι σου δίνουν .... να το βάζεις πρώτα στο στόμα! Ν"
*
Εκεί θα γνωρίσω τον Νίκο και τον Γιάννη, από την Καρδίτσα.
Το περασμένο Σεπτέμβρη ήρθαν επίσκεψη και στην πόλη μου!
Απίστευτα παιδιά!
Θα συναντήσω και το Μαράκι μου από Κύπρο,
την καρδουλίτσα μου που συνεχίζουμε να έχουμε μια φιλία από μακριά
τόσα χρόνια και την υπεραγαπώ!
Γνώρισα τη βραδινή Αθήνα μα πιότερο θυμάμαι τη βόλτα
στο Μοναστηράκι και την επίσκεψη στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Πήγα στο άγνωστο και συνάντησα αγνώστους!
Μα γίναμε γνωστοί και πάψαμε να είμαστε άγνωστοι!
(οκ ! Ζαλίστηκα!)
Δεν μετάνιωσα ποτέ!
Από τότε έως σήμερα έχω γνωρίσει κι άλλους πολλούς
που θέλω να συναντήσω!
Πέτρα, Κανελλάκι, Ρουλίτσα, Άννα, Φλώρα, Χριστινάκι, Γεωργία,
Χρήστος, Μπάμπης,
φίλοι που μιλώ μαζί τους στο τηλέφωνο και κάνουν την απόσταση Αθήνα Πύργος
(και Θεσσαλονίκη-Πύργος)
να μοιάζει ...Πύργος-Κατάκολο!
Στο επόμενο ταξίδι θα πιω απόψε ...
(σημ. γράφω χτες βράδυ)
ξανά στην Αθήνα
για να συναντήσω
τόσες φίλες που αγάπησα μέσω μιας άψυχης οθόνης....
Στο επόμενο ταξίδι
που θα αποχωριστώ την ασφάλεια του πύργου μου για να κερδίσω
μερικές φίλες στην καρδιά περισσότερο....
και σε όσες δεν ανέφερα κι όμως ξέρουν πως θέλω να τις συναντήσω....
Τα φιλιά μου
και την αγάπη μου!
Καλή σας μέρα
@ριστέα
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το favim.com
