5,30 το πρωί σήμερα.
Ξυπνάω από τη δυσφορία, την κάπνα στο ρουθούνι και το ήχο τριξίματος ...λες και έβρεχε...
Ο αγαπητός μου αλλά πυρομανής πατερούλης είχε βάλει φωτιά στα ξερόκλαδα και στους θάμνους που είχε κόψει πριν μέρες,ξημερώματα, για να αποφύγει τις γκρίνιες των γειτόνων -και τις δικές μου! (μένουμε στην ίδια αυλή!)
Έλα όμως που όλη η κάπνα μπήκε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και κόντεψα να σκάσω η γυναίκα...
Βέβαια μέχρι να επιστρέψω από τη δουλειά θα έχει καταλαγιάσει ο θυμός μου και το πολύ πολύ να κάνω πλάκα μαζί του για πιθανή καταγγελία στην πυροσβεστική!
Εκεί λοιπόν που έχασα τον ύπνο μου άρχισα να σκέφτομαι για άλλες φωτιές!
Κάπου κάπου ανάβουμε φωτιές και εμείς οι ίδιοι και δεν σκεφτόμαστε ότι οι καπνοί μας θα πνίξουν τον διπλανό μας. Δεν ρωτάμε αν ενοχλούμε, αν δυσκολεύεται ο άλλος να αναπνεύσει.Εκεί εμείς το χαβά μας! Και οι καπνοί να σκορπίζουν πανταχόθεν και να δηλητηριάζουν τις ψυχές και εμείς περιχαρείς κοιτάζουμε τις λάμψεις της φωτιάς μας!
Είναι αδηφάγα ζώα κάποιοι άνθρωποι... Κατασπαράζουν τα πάντα κι αφήνουν πίσω τους καμμένη γη!
Όταν επιστρέψω σπίτι δεν θα τα βάλω με τον μπαμπά..Εξάλλου τι θα έκανε με τα ξερόχορτα; Θα τα έτρωγε; Θα του δώσω ένα γλυκό φιλί του μπαμπά! Άλλα πράγματα δηλητηριάζουν τις ψυχές μας!
Καλημέρα
@iris