Κυκλοφόρησε βιβλίο ο «Ντάνος». Ένας παίκτης ριάλιτι παιχνιδιού που έχει εγείρει από τη νίκη του σε αυτό και δώθε πολλές συζητήσεις και θύελλες. Και τώρα, λένε, και συγγραφέας. Κι άρχισαν οι παραφιλολογίες- αν έχει δικαίωμα να ονομάζεται συγγραφέας ή όχι κλπ κλπ ( πέρυσι κάτι αντίστοιχο έγινε, αν μπορεί να υπάρξει στο χώρο ως ηθοποιός, και βετεράνοι και μη ηθοποιοί τον έκραζαν ή τον κορόιδευαν – "ποιος είναι αυτός; Δεν τον γνωρίζω!" ) και πάει λέγοντας τελικά….
Ο άνθρωπος έγραψε ένα πόνημα για τη ζωή του. Μάλλον το σωστό, του έγραψαν κάτι που βασίζεται στις διηγήσεις του για τη ζωή του. Δεν νομίζω ότι είπε ή ότι θέλει να περνιέται για συγγραφέας. Και στην τελική, άλλος συγγραφέας κι άλλο λογοτέχνης! Ξέρετε πόσοι έχουν βγάλει βιβλία; Όλοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς στην σύγχρονη Ελλάδα .. Αυτή την εντύπωση έχω δηλαδή... Συγγνώμη κιόλας αν κάνω λάθος εκτίμηση.
Η ουσία είναι ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να τον διαβάσω, να τον αποδεχτώ, να, να, να… Αλλά δεν θα τον χλευάσω. Ούτε τη Δημουλίδου, τη Μαντά και όλους τους ανώνυμους και μη συνέλληνες που θέλουν να εκδώσουν τις σκέψεις τους θα χλευάσω. Όλοι έχουν χώρο και λόγο ύπαρξης. Δεν μου αρέσει- δεν τον αγοράζω. Δεν τον διαβάζω. Νομίζω ότι αυτό μου υποδεικνύει η όποια υπευθυνότητα με διακρίνει. (Θα ήθελα να είχα περισσότερη η αλήθεια είναι.)
Ο καθένας έχει το κοινό που του αξίζει.
Δεν κινδυνεύει η παιδεία μας, η κοινωνία μας, τα ελληνικά γράμματα από τους Ντάνους που κυκλοφορούν γύρω μας. Περισσότερο κινδυνεύει από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο σπουδαίους!
Η ταπεινότητα που ζητάμε από τους άλλους ας ξεκινά από μας…..
ps: Μέρος των εσόδων θα δοθεί σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ακόμα κι αν είναι στα πλαίσια του μάρκετινγκ, εγώ το χειροκροτώ. Ας το έκαναν κι άλλοι για μάρκετινγκ στην τελική! Έλεος πια! Για αυτό δεν πάμε μπροστά. Όχι γιατί κάποιοι απέκτησαν πρόσκαιρη δημοσιότητα (και την εκταμιεύουν προτού περάσει η μπογιά τους) χάρη στην αμεσότητα της τρας τιβή. Αλλά γιατί κοιτάμε πώς να την πούμε στους άλλους. Ας γίνουμε ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ!
Αυτά από μένα!
(Υποκειμενική είμαι κι εγώ-όσο και οι επικριτές. Δεν τρέχει κάτι. Αλλά ας υπάρξει κι ένας αντίλογος ...)
Πολλές φορές άλλα βλέπεις, άλλα γίνονται γύρω σου,
άλλα καταλαβαίνεις.
Να...κοίτα ας πούμε τη φωτογραφία.
Μήπως πίστεψες ότι βλέπεις ένα λουλούδι; Απαπα! Μα δεν με πρόσεξες; Κοτζαμάν* χαμόγελο και χείλη και δοντάκια ...και μπουκλίτσες .. Όλα δικά μου! Πόσες φορές αλήθεια χρειάζεται να την πατήσεις, για να μάθεις να εξετάζεις αργά και διεξοδικά ένα πρόβλημα; Καλό ξημέρωμα... @ριστέα
◙ *Η ετυμολογία της λέξης είναι από το Τουρκικό kocaman (πρφ. κοτζαμάν): πελώριος. Η λέξη kocam (πρφ. κοτζάμ) σημαίνει "ο άντρας μου" και χρησιμοποιείται μάλλον εσφαλμένα. Πιο κοντά εννοιολογικά είναι η λέξη koca πρφ. κοτζά, που εκτός από σύζυγος, σημαίνει μεγάλος. πηγή
Σήμερα θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα τον "καφέ" μου. Θα σας πω μια ιστορία.... Μια ιστορία που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, μα όσο κι αν έψαξα δεν κατόρθωσα να βρω την αρχική της πηγή. Την έχω λίγο κουτσουρεμένη μόνο, γιατί θέλω να βγάλετε εσείς τα δικά σας συμπεράσματα... Κι εγώ τα δικά μου!
Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.
«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα κι έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε μέσα στη βάρκα.Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση.
Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:-Τι νομίζετε ότι του φώναξε;
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».
Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:-Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: -Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: -Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της.Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:-Η απάντηση είναι σωστή.
Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του.
Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.
«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».
Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της. (...)
Ας μείνουμε κι εμείς λίγο σιωπηλοί. Κι ας σκεφτούμε πόσες φορές βιαστήκαμε να βγάλουμε συμπεράσματα για μια κατάσταση ή για κάποιον άλλον. Πολλές φορές γνωρίζουμε έναν άνθρωπο για πρώτη φορά και του έχουμε κάνει ολόκληρο ψυχογράφημα από το τι φοράει, πώς κάθεται, ή το πώς μιλάει. Που εντάξει, αρκετές φορές η εμπειρία μας μπορεί να μας οδηγήσει σε σωστές κρίσεις. Αλλά πάλι δεν σας έτυχε ποτέ να πέσετε έξω; Και να πείτε στο τέλος : πωπω... σε είχα κρίνει εντελώς διαφορετικά! Και άλλες πάλι φορές ένας γνωστός μας, ένας δικός μας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει κανείς, αλλά δεν είναι κι ακατόρθωτο. Και για μένα είναι όμορφο να καταφέρνει κανείς να εξελίσσεται και να ολοκληρώνεται καθώς περνούν τα χρόνια. Κι όμως εκεί! Κάποιοι επιμένουν στην παλιά εικόνα.
Παρεξηγήσεις λέγονται. Παρανοήσεις! Κι ενώ η ζωή μας έχει δείξει πως η βιασύνη μας, ή συμπλήρωση των κενών, τις περισσότερες φορές μας δημιουργεί λάθος εικόνα, εμείς συνεχίζουμε και συνεχίζουμε την ίδια πρακτική.
Όταν ο άλλος μου λέει κάτι, δεν βιάζομαι να το λιανίσω σε κομμάτια, να το ψάξω, να βγάλω συμπέρασμα. Συνηθίζω να δέχομαι αυτό που μου λέει. Άλλες φορές περιμένω να μου εξηγήσει από μόνος του. Αν δεν καταλάβω καθόλου, ρωτάω. Πολλές φορές αυτό μου έχει κοστίσει, γιατί έχει μεταφραστεί ως αδιαφορία. Όταν με ενδιαφέρει πολύ η σχέση, ή στη δουλειά μου συνήθως χρησιμοποιώ την αντανακλαστική ακοή (ή αλλιώς ενεργητική ακρόαση).
Εν συντομία να πω ότι στην αντανακλαστική ακοή λες με δικά σου λόγια αυτό που σου λέει ο συνομιλητής σου, προκειμένου να επιβεβαιώσεις ότι κατάλαβες σωστά. Βέβαια άνθρωπος είμαι κι εγώ (ω ναι!) και παρά τις όποιες γνώσεις μου, έχω υποπέσει αρκετές φορές στο αμάρτημα των παρεξηγήσεων! Στη βιαστική ανάλυση που προανέφερα. Προσπαθώ όμως να το διορθώνω γιατί δεν μου αρέσει καθόλου να το κάνουν σε μένα.... Και μόλις θυμήθηκα και μια άλλη μικρούτσικη ιστορία, που έχω ξαναγράψει πολύ παλιά εδώ
Δυο κύριοι στέκονται μπροστά σε έναν πίνακα που απεικονίζει μια γυμνή γυναίκα κι έναν κύριο. -Πω πω ντροπή, τι ανήθικος πίνακας ! λέει ο ένας κύριος! Αυτή η γυναίκα βγάζει τα ρούχα της μπροστά σ' έναν άγνωστο άντρα! -Πρώτον, λέει ο άλλος κύριος, η γυναίκα δεν γδύνεται-ντύνεται και δεύτερον ο κύριος δεν είναι άγνωστος - είναι ο άντρας της! Άρα το ανήθικο δεν είναι στον πίνακα αλλά στα μάτια σας! Κι εγώ είμαι ο ζωγράφος!
Και πού θέλει να καταλήξει ο σημερινός καφές; Το αφήνω πάνω σας.... Δικά σας τα συμπεράσματα☺!!!
◙
Σας γλυκοφιλώ και σας θυμίζω ότι οι Μέρες Άνοιξης σας περιμένουν ενώ το για το 11ο Συμπόσιο Ποίησης απομένουν 5 μόλις μέρες! @ριστέα υγ: Τα σχόλια της προηγούμενης Κυριακής και της σημερινής ανάρτησης ευελπιστώ να τα απαντήσω μέσα στη βδομάδα. Σήμερα εργάζομαι πυρετωδώς (κι εντελώς κλασικά σαν Ελληνίδα "στο παραπέντε"!) για τα παζάρια που θέλω να συνδράμω. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά, προσεχώς...
____________________________________
update Και ναι! 3:00 μμ .... Πρόλαβα! (τώρα κάνω το σταυρό μου κι αρχίζω τη συσκευασία!)
Και κάθισα επιτέλους να βάλω τις σκέψεις μου στο πληκτρολόγιο
Μαζί με μια κούπα διπλό, ελληνικό κι ας έπιασαν οι ζέστες...
Αχ, φάε και κάτι σήμερα. Θα σου χρειαστεί! Γιατί μέχρι να φτάσεις ως κάτω θα έχεις πεινάσει σίγουρα ☺
Έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση. Και την πιάνω τώρα που τα έχω ζεστά!
Ίσως είναι που βλέπω διαρκώς να είμαστε όλοι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, έτοιμοι να πυροβολήσουμε, να κατασπαράξουμε. Ίσως γιατί βλέπω ότι μας αρέσει να σχολιάζουμε, αλλά όχι να μας σχολιάζουν. Ίσως γιατί βλέπω ότι στη βιασύνη μας να πούμε τα δικά μας, δεν ακούμε τους άλλους. Ίσως γιατί βλέπω γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους λες και βρίσκονται σε έδρα δικαστηρίου, σε ρόλο δικαστή, εντοπίζοντας λάθη, δίνοντας διαρκώς συμβουλές, επικρίνοντας.
Σήμερα δεν θέλω να εξετάσουμε το θέμα από την πλευρά της κοινωνίας που δεν ανέχεται το διαφορετικό, της εκάστοτε κοινωνίας που έχει τις δικές νόρμες και στερεότυπα. Θα ήθελα σήμερα να το πιάσω από την πλευρά της αγάπης. Ναι, της αγάπης! Και να φθάσω στους γονείς. Που στο όνομα αυτής της αγάπης, μεγαλώνοντας τους αυριανούς ενήλικες, μπορεί να κάνουν πολλά και σοβαρά λάθη! Γιατί αυτή την κοινωνία, τη δική μας, την ελληνική, την τοπική, την συγγενική, την οικογενειακή την απαρτίζουμε εμείς, που κι εμάς μας μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς, με όλα όσα ήξεραν ή δεν ήξεραν. Κι αν διαρκώς γκρινιάζουμε και κράζουμε αυτή την ελληνική κοινωνία με τα λάθη και τα στραβά της (σε εκλογές, νοοτροπίες, κλεψιές, απατεωνιές) είμαστε κι εμείς μέσα. Ένα μεγάλο χρέος μας είναι να δώσουμε τους σωστούς αυριανούς ενήλικες. Μπας και δούμε την έκπληξη βρε! Στον προηγούμενο καφέ είχε προκύψει από την ανταλλαγή απόψεων ένα σημαντικό θέμα: Η κριτική που γίνεται από τους γονείς, όπως και οι συμβουλές είναι από αγάπη και μόνο. Και φυσικά δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω αυτό. Αλλά θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε την αγάπη. Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος όταν μιλάμε για γενικές έννοιες, για μη χειροπιαστά πράγματα μου ζητάει να ορίζω την έννοια πριν προχωρήσουμε τη συζήτηση Για να ξέρουμε ότι εννοούμε το ίδιο πράγμα. Τελικά νομίζω ότι συμφωνώ μαζί του! Μπορεί να λες και να ονομάζεις αγάπη πολλά πράγματα. Θα σου πω τι είναι αγάπη για μένα.... από την ανάποδη. Θα σου πω τι δεν είναι αγάπη. Αγάπη δεν είναι να προλαβαίνεις όλα τα λάθη του παιδιού σου. Αγάπη δεν είναι να του μιλάς για τα ελαττώματα του. Αγάπη δεν είναι να το συμβουλεύεις. Αγάπη δεν είναι να το επικρίνεις για όσα δεν σου αρέσουν στο χαρακτήρα του. Αγάπη δεν είναι να του απαγορεύεις πράγματα απλά και μόνο επειδή εσένα δεν σου αρέσουν.
Και κάπου εδώ το βλέπω, είσαι έτοιμος να πέσεις να με φας! Μπάστα. Μην βιάζεσαι. Φυσικά κι αν πρόκειται για τη σωματική του ακεραιότητα έχεις κάθε χρέος να το σώσεις. Αλλά μόνο όταν κινδυνεύει η υγεία του και η ζωή του από τις επιλογές του έχεις δικαίωμα να προτρέξεις! Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο 3χρονο που ακόμα δεν έχει μάθει τον κόσμο. Αναφέρομαι για παιδιά στην ηλικία που καταλαβαίνουν, που μπορούν και επικοινωνούν. Θες να του δώσεις καλούς τρόπους συμπεριφοράς; Ξεκίνα με τους δικούς σου. Θες να το συμβουλέψεις; Η αγωγή σου και η Παιδεία σου δίνουν τις καλύτερες συμβουλές. Θες να γίνει αυτόνομος και συγκροτημένος ενήλικας; Μην το επικρίνεις, μην το μειώνεις, μην το καθοδηγείς υπερβολικά. Κάποιες φορές πρέπει να μάθουμε μέσα από τα λάθη μας. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε. Το πάθημα γίνεται μάθημα, κατά τη λαϊκή σοφία. Μπορεί να σε στενοχωρεί να βλέπεις το παιδί σου να βιώνει πόνο, αλλά δεν είναι αγάπη να του διώχνεις όλους τους πόνους από τη ζωή του! Δεν είναι αγάπη να το μεγαλώνεις προστατευμένο.
Η πιο όμορφη γλώσσα είναι η θετική γλώσσα. Είναι η μόνη γλώσσα όπου θα γίνει γόνιμη ανταλλαγή απόψεων με το παιδί. Όταν ξεκινάς με ύφος εισαγγελέα το παιδί μπορεί να συμφωνήσει, αλλά δεν θα αλλάξει! Αν επιλέξεις να μιλήσεις στη γλώσσα του παιδαγωγού, όπου εδώ ορίζω ως τέτοιον αυτόν που φέρει αγωγή, αυτόν που μεταφέρει γνώση στο παιδί υπάρχει ελπίδα! Πριν δυο μήνες περίπου είχα κάνει μια ανάρτηση . Σου ζητούσα να σπάσεις τον αναθεματισμένο κύκλο της ζωής σου! Έγραφα εκεί:
Δεν γνώρισα ποτέ μου κανένα γονιό που ξύπνησε ένα πρωί, στράφηκε στο σύντροφό του και είπε: "Μόλις σκέφτηκα τέσσερις υπέροχους τρόπους για να καταστρέψουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας". Κανείς ποτέ δεν βάζει εσκεμμένα σαν σκοπό του να πληγώσει τα παιδιά του -κι όμως πολλοί γονείς το κάνουν. Συνήθως οι γονείς εφαρμόζουν στα παιδιά τους ό,τι διδάχτηκαν οι ίδιοι. Από άγνοια τις περισσότερες φορές ανακυκλώνουν στερεότυπες αντιλήψεις ή βγάζουν τα δικά τους παιδικά απωθημένα.
Πότε άραγε θα σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; (...) Οι ρόλοι που διδασκόμαστε μικροί, μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή. Αν είσαι γονιός να θυμάσαι ότι κάθε φορά η συμπεριφορά σου μαθαίνει περισσότερα από τα λόγια σου. Κι είχα παραθέσει ένα ποίημα της Dorothy Law Nolte με τίτλο: Τα Παιδιά Μαθαίνουν Αυτό που Ζουν, από τις εκδόσεις Θυμάρι. Θα στο ξαναβάλω σήμερα γιατί είχα απενεργοποιημένα τα σχόλια σε κείνη την ανάρτηση και της/σας το χρωστάω! Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ζήλια, μαθαίνουν να ζηλεύουν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους. Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν.
Θέλω, φθάνοντας στο τέλος όσων μπόρεσα να καταγράψω εδώ, να πω πως για μένα είναι άλλο το μοίρασμα γνώσης κι άλλο οι συμβουλές. Η γνώση είναι είτε επαγγελματική, είτε επιστημονική, είτε εμπειρική. Μοιράζομαι κάτι που γνωρίζω. Όταν ο γιατρός θα μου συστήσει συγκεκριμένη θεραπεία στηρίζεται σε συγκεκριμένη γνώση για να το κάνει. Αν την είχα κι εγώ δεν θα χρειαζόμουν γιατρό εξάλλου. Οι συμβουλές δεν είναι το ίδιο πράγμα. Αυτός που συμβουλεύει τοποθετεί τον εαυτό του σε μια έδρα. Πολλές φορές πιστεύει ότι γνωρίζει ποιο είναι το σωστό ή το καλό για τον άλλον. Αγνοώντας ότι έτσι μειώνουμε τον άλλον αφού τον καθιστούμε ανίκανο να κρίνει για τη ζωή του ή την ανάγκη του να υποστεί τις συνέπειες. Κάποτε η καλύτερη μου φίλη, που ως τότε ήταν απλή γνωστή μου, μου ζήτησε τη συμβουλή μου για ένα πολύ σοβαρό της ζήτημα. Η απόφαση που θα έπαιρνε θα καθόριζε σε πολλά τη ζωή της. Η απάντηση μου στην αρχή την άφησε μετέωρη: Δεν θέλησα να τη συμβουλέψω! Η απόφαση θα επηρέαζε τη ζωή της. Ήταν ενήλικη, Η ευθύνη ήταν καθαρά δική της. Αδυνατούσα να πάρω ΕΓΩ την ευθύνη για κάποιον άλλον. Της είπα πάντως πως ό,τι κι αν αποφάσιζε εγώ θα ήμουν δίπλα της, να τη στηρίξω, με όλη μου την αγάπη. Όπως και το έκανα! Από τη στιγμή εκείνη έχουν περάσει 9,5 χρόνια. Η στάση μου εκείνη μας έδεσε για πάντα! Ουφ! Να σταματήσω εδώ; Πολλά δεν είπα; Σου δίνω τη σκυτάλη και η Παναγιά μαζί σου☺
@ριστέα Ένας διαγωνισμός τρέχει εδώ και οι Ιστορίες της νύχτας εδώ.
Τα ανοιξιάτικα πρωινά είναι υπέροχα. Δεν βρίσκεις; Αν το ξύπνημα το χειμώνα, μέσα στο κρύο, είναι βάρβαρο, την άνοιξη θες να μένεις λίγο παραπάνω στο κρεβάτι σου και να απολαύσεις τη γλυκιά δροσούλα, ενώ τυλίγεσαι τρυφερά στην κουβερτούλα σου! Ο καφές μου ήταν ένας λόγος για να αφήσω το χουζούρι μου, που τόσο λατρεύω! Μια κούπα διπλός ελληνικός, είναι μια ακόμα απόλαυση της ζωής. Και μιλώντας με σένα, εδώ που μου κάνεις παρεΐτσα πια κάθε Κυριακή; Η συνήθεια που έγινε λατρεία! ☺ Έλα , φάε και κάτι. Δεν θα σε μαλώσω. Αρκεί να είναι ολικής, ναι;
Την προηγούμενη Κυριακή τα'παμε και τα ξεκαθαρίσαμε
σχετικά με το Συμπόσιο μας και το μέλλον του..
Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν για μένα εποικοδομητική.
Νομίζω ότι όλα θα πάνε περίφημα στη συνέχεια.
Αλλά σου υποσχέθηκα να συνεχίσω με την κριτική.
Όχι αυτή των έργων τέχνης.
Την κριτική που ασκούν πολλοί και σε μεγάλο βαθμό γύρω μας.
Μπορεί να το κάνεις κι εσύ και να μην το έχεις αντιληφθεί.
Και δεν μιλάω για την κοινωνική κριτική.
Ή την κριτική για τα πολιτικά δρώμενα που ως ένα βαθμό
είναι ένα εργαλείο, μια μορφή ελέγχου.
Μιλάω για εκείνη που την κάνουμε χωρίς καν να μας ζητηθεί η άποψη μας.
Που νιώθουμε την ανάγκη να την πούμε στον άλλον.
Για το καλό του!
Ω, μα ναι!
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι το κάνουν για το καλό του άλλου!
Ότι είναι υποχρέωση τους.
Ότι τον βοηθούν!
Εδώ παρεμβάλλεται αγαπημένο άσμα!
Να σημειώσω εδώ πως όταν μιλάω για κριτική εννοώ την αρνητική. Η κριτική, όταν ασκείται μέσα σε στενές σχέσεις είναι ένα μέσο ελέγχου της σχέσης και του άλλου προσώπου που υφίσταται την κριτική μας. Άλλαξε για να μου αρέσεις. Γίνε αυτό που σου λέω εγώ ότι δεν είσαι! Είμαι σε θέση να σε κρίνω. Δικαιούμαι να σε κρίνω. Λες του άλλου: Δεν φέρεσαι σωστά! Είσαι ευκολόπιστος. Σε εκμεταλλεύονται, κάνε κάτι. Μην σπαταλάς το χρόνο σου σε ανοησίες. Δεν σου πάνε έτσι τα μαλλιά σου. Μιλάς πολύ. Περνάς πολύ χρόνο στο ίντερνετ. Βγες να ξεσκάσεις. Και θα μπορούσα να γράφω ως αύριο. Όλα αυτά είναι κριτικές και μάλιστα αρνητικές. Κάποιος που έχει ξεστομίσει κάποια από αυτές τις προτάσεις, ίσως αδυνατεί να δει σε όλες τα μηνύματα πίσω από αυτές: 1. Εγώ ξέρω τι είναι καλό για σένα. Έχω ένα σούπερ σύστημα αξιών και γνωρίζω ποιο είναι το καλό και ποιο όχι. 2.Αυτή είναι μια σχέση όπου εγώ σου εντοπίζω τα αρνητικά σου και εσύ πρέπει να αλλάξεις.
Το"ωραίο" είναι όταν ξεπερνούμε τα στενά όρια των πολύ στενών μας σχέσεων και το κάνουμε και στο υπόλοιπο κόσμο γύρω μας. Το γενικεύουμε και κρίνουμε μια μερίδα ανθρώπων, μια κοινωνία ολόκληρη! Το έχω δει να γίνεται και σε αναρτήσεις. Έτσι εμείς γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό (μην σου πω και πάντα) και οι άλλοι είναι σε λάθος δρόμο! Πόσο ανεβαστικό για το εγώ μας! Η πραγματικότητα όμως είναι αυτή που είναι; Αυτή που εμείς νομίζουμε; Ή η άλλη που νομίζουν οι άλλοι;
Πριν ανοίξουμε το ρημάδι μας για να κατηγορήσουμε τις πράξεις του διπλανού μας ας θυμόμαστε ότι αυτό που για μας είναι καλό και σωστό, δεν είναι και για τον άλλον! Δεν είναι υποχρέωση μας να ανοίγουμε μάτια, αν δεν μας ζητηθεί. Γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα να διορθώσουμε κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό μας!
Βέβαια μπορούμε να πούμε τη γνώμη μας.
Μου αρέσει/δεν μου αρέσει,
Εγώ νομίζω ...κατά τη γνώμη μου.... κ.α.
Σε αυτή την περίπτωση δεν επιβάλλουμε.
Δεν περιμένουμε ο άλλος να την ασπαστεί. Δεν θυμώνουμε αν δεν το κάνει.
Έχουμε γνώση της υποκειμενικότητας των λόγων μας όσο και των άλλων.
Και κάπως έτσι είναι οι ισότιμες σχέσεις.
Και τι κάνουμε όταν μας ασκείται κριτική;
Πώς μπορούμε να την αποφύγουμε;
Ή να αντέξουμε το μαρτύριο;
Όσο απολογείσαι και δικαιολογείσαι ο άλλος βρίσκει γόνιμο έδαφος
και συνεχίζει μέχρι ...εκτονώσεως!
Όσο επιτίθεσαι τόσο φουντώνει η συζήτηση και οι θυμοί!
Μπορεί και να ξεσπάσουν μάχες και βόμβες μη σου πω!
Άρα τζίφος!
Δεν είναι ενδεδειγμένοι αυτοί οι τρόποι!
Εδώ θα σου πω κάτι που με βοήθησε πριν από πολλά χρόνια.
Ήταν ένα παράδειγμα του ψυχολόγου Γ.Πιντέρη.
Έλεγε κάπου:
Αν σου πω ότι είσαι καγκουρώ τι θα κάνεις; Θα θυμώσεις,
ή μήπως θα αρχίσεις να χοροπηδάς τριγύρω σαν καγκουρώ;
Το ερώτημα είναι γιατί δεν θα σε πειράξει αν σου πως ότι είσαι καγκουρώ!
Θα αρχίσεις να μου εξηγείς γιατί δεν είσαι; Ασφαλώς όχι.
Γιατί είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι καγκουρώ!
Αν όμως σε πω βλάκα, ανήθικο ή οτιδήποτε άλλο και σε πειράξει
γιατί θα σε πειράξει;
Ίσως τελικά η αρνητική κριτική μας βρίσκει ευάλωτους όταν εμείς οι ίδιοι
αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας!
Όταν λοιπόν με πειράξει κάτι αναρωτιέμαι γιατί με ενόχλησε.
Και ψάχνω μέσα μου.
Και ξέρω, όταν είμαι σίγουρη για κάτι, ό,τι και να πεις ....
από το ένα αυτάκι θα μπει και από το άλλο μου θα βγει!
Και σε τελευταία ανάλυση επιστράτευσε και λίγο χιούμορ!
Σωτήριο!
Απαπα πέρασε η ώρα! Και σου έφαγα και το χρόνο σου! Πολλά δεν είπα μανούλα μου; Τελείωσε και ο καφές μου και τώρα πρέπει να κάμω άλλον! Άντε ..τι μου έμεινε; Να το πιάσω και από την πλευρά των γονιών. Μπας κι επιστρέψω και σε εκείνες τις εκπαιδευτικές αναρτήσεις μου που έχω αφήσει στη μέση! Έλα ...σειρά σου! Φιλιά από μένα! @ριστέα
Παρακολουθείς τις Ιστορίες της Νύχτας;
Διάβασε σήμερα την Ιστορία της Μαριλένας "Φίλοι" Κι εδώ όλες τις Ιστορίες μας ως τώρα.
