Το τραγούδι που άκουσα περισσότερο αυτό τον μήνα:
Χριστουγεννιάτικα και πάλι χριστουγεννιάτικα.
Από το πρωί ως το βράδυ.
Τι θα κάνω μετά τις 07/01;
Πώς θα βγάλω τα Χριστούγεννα από μέσα μου;
Το quote του μήνα:
Είναι δικό μου και σας το χαρίζω:
Συμπόσια μέχρι να δύσει ο ήλιος από την ανατολή!
Το 'χουμε; 😁
Και τώρα πάμε στο part II
Απολογισμός της χρονιάς που έφυγε:
Νομίζετε ότι θα αρχίσω να σιχτιρίζω;
Να αποτάσσομαι το '23;
Να γκρινιάζω (εγώ, ένα γνήσιο, γκρινιάρικο καρκινάκι);
Όχι, φίλοι μου!
Το '23 ήταν η χρονιά μου!
Γεμάτη δώρα και μαθήματα ζωής η χρονιά που έφυγε!
Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε... Ας τα μάθαινα, χωρίς να χρειαστεί να περάσω
όσα μαρτύρια πέρασα. Χωρίς το φόβο του θανάτου αρχικά,
την απώλεια του μαστού,
το χάσιμο των μαλλιών μου (κι όχι μόνο) στην πορεία,
τις ναυτίες, τους πόνους, την ταλαιπωρία και όλες τις άλλες παρενέργειες.
Ναι, αλλά αν ο άνθρωπος μάθαινε και άλλαζε χωρίς να περάσει
από συμπληγάδες, τότε ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος!
Ξέρετε πολλούς που ξυπνούν, ενώ είναι μέσα στην ευτυχία,
ή ακόμα στην απλή ή μίζερη καθημερινότητα, και να λένε θα αλλάξω;
Καλώς ή κακώς, "οι Μαραθώνες -μάθετε- γεννούν τους Παρθενώνες!" *
Ο πόλεμος καταστρέφει, αλλά μετά τον πόλεμο όλα ξαναγεννιούνται
από την αρχή!
Το ΄23 λοιπόν είχε πολλή ταλαιπωρία και κούραση για μένα.
Είχε πολύ γκρίζο, αλλά όχι μαύρο.
Είχε πόνο, αλλά είχε και πολύ δυνατές στιγμές.
Στον απολογισμό μου, το βράδυ πριν αλλάξει ο χρόνος,
αναρωτήθηκα, αν θα ήθελα να ήταν όλα ένα ψέμα.
Να μην είχα ζήσει τίποτα απ΄ όσα ο καρκίνος μου έφερε.
Να ήταν απλά ένας εφιάλτης. Μια ταινία, όπου σε λίγο θα άκουγα το
"and cut!" και όλα θα ήταν σκηνές από τη (κοινωνική σίγουρα) ταινία
στην οποία απλά πρωταγωνιστούσα.
Εγώ θα γυρνούσα έπειτα στην ασφάλεια του σπιτιού μου,
με τον μαστό μου,
τις μπούκλες μου, τα φρύδια μου, τα βλέφαρά μου και τις αντοχές μου,
θα άνοιγα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί
και θα λογάριαζα την επιτυχία μου και τα χρήματα που θα κέρδιζα.
(Δικιά μου η φαντασία, ό,τι θέλω σκέφτομαι!😁)
Έκλεισα τα μάτια και άφησα τη ψυχή να επιλέξει.
Πφ! Με τίποτα δεν θέλει, που λέτε, να χαρίσει τα όσα πέρασα.
Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Τίποτα αυτή!
Με έπιασε αμέσως στο μπίρι μπίρι...
-Είναι δικά σου, μάτια μου. Είναι δώρα!
Κοίτα τι έμαθες, πόσα έμαθες!
Κοιτάξου στο καθρέφτη.
Είδες που αντέχεις;
Κοίταξες από τη πρώτη στιγμή την πληγή σου και την αγκάλιασες!
Κοίταξες το χωρίς μαλλάκια κεφάλι σου και δεν έκλαψες!
Είδες που δεν σωριάστηκες, δεν λιγοψύχησες, δεν πέθανες;
ΑΝΤΕΞΕΣ!
Τώρα, γνωρίζεις!
Κανείς άλλος, εκτός μόνο απ' όσους περπατούν στο ίδιο καυτό μονοπάτι,
δεν μπορεί να ξέρει!
Τώρα γνωρίζεις πολύ περισσότερα για σένα, από όσα στο ξεκίνημα αυτής της
περιπέτειας.
Πες μου, βρες μου μία άλλη ευκαιρία που θα σου προσφερόταν αυτό το
μάθημα αυτογνωσίας στο πιάτο...
Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα, προτού αλλάξει η χρονιά
και ο απολογισμός μου έμεινε εκεί! Λειψός κι αυτός!
Δεν πρόλαβα να φέρω αντιρρήσεις, να υπάρξει ένας αντίλογος, κάτι!
Δεν έχει όμως κάτι άλλο, τώρα που το ξανασκέφτομαι,
να λογαριάσω και να αναλύσω.
Η χρονιά μου όλη ήταν η πάλη μου με τον καρκίνο.
Δεν θυμάμαι το πριν. Όλα ξεκίνησαν στις 8 του Ιούνη, με τη διάγνωση
στο χέρι ..."Birards V"
Ιούνιο κάποτε γεννήθηκα.
Ιούνιο μήνα έμελλε να μου δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Έδωσα μάχη να προλάβω να εγχειριστώ προτού φύγει ο μήνας.
Για λόγους συμβολισμού, το χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο.
Ιδανικά ήθελα την ίδια μέρα, των γενεθλίων μου.
Τελικά έγινε δυο μέρες μετά.
Ιούνιο μήνα έγινα κι εγώ μία από τις αμέτρητες αμαζόνες εκεί έξω!
Μια ουλή μου θυμίζει ότι η ζωή έχει δυσκολίες,
αλλά κι ελπίδα.
Και η ζωή είναι Ωραία!
Είτε είναι 23, είτε 24, είτε Γενάρης, είτε Φλεβάρης, είτε Μάρτης,
αριθμοί και ονομασίες είναι, που απλά αλλάζουν.
Έτσι του ήρθε του Ιούλιου και μετέφερε την αρχή του χρόνου Γενάρη μήνα.
Αν ο Καίσαρας δεν είχε κάνει την αλλαγή θα ανταλλάσσαμε ευχές
και θα κάναμε απολογισμό τον Μάρτη!😁
Εκείνο που έχει σημασία είναι σε τι δίνεις εσύ αξία.
Εγώ ποντάρω στην ευγνωμοσύνη και στην προσφορά.
Αυτά με γεμίζουν, αυτά με κάνουν και νιώθω γαλήνη μέσα μου.
Και έτσι αποχαιρετώ τη μια χρονιά και χαιρετίζω ό,τι έρχεται.
Γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη...
Για όσους είχα πλάι μου.
-κυρίως για αυτόν!
Για την οικογένειά μου, που κάλυψε όσα δεν μπορούσα η ίδια.
Για τις γιατρούς μου -μαστολόγο και ογκολόγο. Υπέροχες και οι δύο!
Για όλους τους φίλους και συγγενείς, κοντινούς και μακρινούς.
Για την αγάπη και τη συμπαράσταση που πήρα.
Για τον πρώην άντρα μου, που ήταν από την αρχή σε όλα δίπλα μου.
Χάρη στη δύναμή του και στο χιούμορ του κατάφερα
και άφησα τις μπούκλες μου στο πάτωμα να πέσουν, χωρίς να λυγίσω στιγμή!
Για την Αφροδίτη μου- δεν ξέρω τι θα έκανα, τι θα ήμουν
χωρίς αυτήν!
Εύχομαι ολόψυχα να έχετε στη ζωή σας ανθρώπους
που δεν λογαριάζουν τη βολή τους, όταν ο άλλος έχει ανάγκη,
δεν ψειρίζουν το κάθε τι, δεν παρεξηγούν, δεν παρερμηνεύουν,
ανθρώπους που σε δέχονται όπως είσαι και σε αγαπούν,
παρά τα όποια ψεγάδια σου (και την πολυλογία σου🤣) !
Καλή χρονιά, φίλοι αγαπημένοι!
Υγιαίνετε!
@ριστέα
* στίχος του Κωστή Παλαμά
.gif)
