Η υπέροχη φίλη μου... by airis

Εγώ έχω μια φίλη πολύτιμη και μεταξένια.

Δεν έχει να μου δώσει λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής μου, 

ούτε έχει απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους μου… 

Όμως, μπορεί να μ ακούει και να τα μοιράζεται μαζί μου. 

Δεν μπορεί ν’ αλλάξει το παρελθόν ή το μέλλον μου. 

Όμως… όταν την χρειάζομαι είναι εκεί μαζί μου.

Δεν μπορεί να αποτρέψει τα παραπατήματά μου.

Αλλά μου προσφέρει πάντα το χέρι της, 

για να κρατιέμαι και να μην πέσω.

Οι χαρές μου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου δεν είναι δικές της -φυσικά.

Όμως ειλικρινά απολαμβάνει να με βλέπει ευτυχισμένη.

Δεν κρίνει ποτέ τις αποφάσεις που παίρνω στη ζωή μου.

Αρκείται στο να με στηρίζει, να μου δίνει κουράγιο

 και να με βοηθάει όταν το ζητήσω.

Δεν περιορίζει μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσω

και μου προσφέρει πάντα τον ελεύθερο χώρο που χρειάζομαι 

για να μεγαλουργώ.

Δεν μπορεί και δεν προσπαθεί να αποτρέψει τις οδύνες μου 

όταν κάποιες θλίψεις μου σκίζουν την καρδιά.

Όμως είναι δίπλα μου και κλαίει μαζί μου.

Μαζεύει τα κομμάτια μου έπειτα και με βοηθάει να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν προσπάθησε ποτέ να μου πει ποια είμαι, ούτε ποια πρέπει να γίνω.

Μόνο με αγαπάει όπως είμαι και είναι φίλη μου.

Ήρθε στη ζωή μου μια κρύα μέρα του Νοέμβρη 

Και έκανε από τότε όλους τους μήνες της ζωής μου

πιο ζεστούς, πιο όμορφους 

Τις δυσκολίες μου πιο υποφερτές

Τις χαρές μου γιορτή.
Πάντα θα φοβάται για τα λάθη που κάνω- μην μου στοιχίσουν.
Όμως ποτέ δεν θα με αποτρέψει να τα κάνω, όσο κι αν την τρώει αυτό. 
Ποτέ δεν θα με κοροϊδέψει, δεν θα με υποτιμήσει!
Θα περιμένει εκεί δίπλα,
με μια μεγάλη ανοιχτή, τρυφερή αγκαλιά!
Έτσι πρέπει να είναι η μάνα. Η αδερφή. 
Η/οι πραγματική/οί φίλη/οι!

Είναι το Αφρούλι μου και μου απέδειξε

ότι οι φίλοι μπορεί να γίνουν οικογένεια κι ας μην υπάρχουν δεσμοί αίματος.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα γιορτάζουμε 

το δέσιμο και την αγάπη μας.

Μετράει έντεκα χρόνια στο ημερολόγιο της ζωής μου

και εύχομαι να με αντέχει (γιατί αυτό είναι αυτό που με καίει εμένα ☺)

για πολλά πολλά ακόμη!

(με χρωματιστή γραμματοσειρά σε παράφραση

το "Ποίημα στους φίλους" του Jorge Luis Borges)

Τίτη μου ...

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος!

@ριστέα

♥Γιατί ναι Μαρία (Κανελλάκη μου) 

-είχες αναρωτηθεί πέρυσι τέτοια μέρα-

υπάρχει και επέτειος φιλίας! ♥

Αφιερώματα στο Αφρούλι μου έχω κάνει πολλά 

αλλά εγώ θα σε στείλω στο πρώτο

να δεις και τι κούκλα είναι...πάντα!

Θα μπορούσατε να το θεωρήσετε μια ακόμα ιστορία για το
 family stories #2 

το οποίο περιμένει κι εσένα....

Στο σεντούκι μου κλείνω στιγμές....

Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω...

Όχι γιατί δεν μου αρέσουν όσα γράφω.

Όχι γιατί ανησυχώ τι γνώμη θα σχηματίσουν τα γραφτά μου.

Αλλά πώς να βάλεις στο χαρτί,

τόσες στιγμές, 
ζεστά χαμόγελα, τρυφερές αγκαλιές, 
συγκίνηση, χαρά, 

φωνούλες, χωρατά, γέλια, πολλά γέλια και πάλι συγκίνηση.
Δεν είναι φτωχή η γλώσσα.
Αλλά να, ακόμα και οι φωτογραφίες, πόσο στατικές είναι, 
σκέφτομαι καθώς τις κοιτάζω...
Συλλαμβάνουν ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα χεριών.
Μια αστεία πόζα με το καπέλο.
Κλείνω τα μάτια και τότε όλα περνούν ολάκερα μπροστά μου.

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα....

Να τα κρατήσω όλα ζωντανά θέλω...

Να με κρατήσουν κι αυτά στις μέρες τις δύσκολες που θα έρθουν
-πάντα έρχονται!

Στη χειμερία μου νάρκη να με νανουρίζουν γλυκά.
Και να προσμένω...
Την επόμενη φορά!

Στο σεντούκι της καρδιάς μου θα τις φυλάξω,
πολύτιμο θησαυρό.....
Πουθενά δεν θα τις χαρίσω.

Στιγμές που μοιράστηκα με Ανθρώπους όμορφους στη ψυχή.
Ανθρώπους.... που δεν σου κόβουν μέτρα, δεν σε κρίνουν,
ούτε σε περνούν από τεστ αξιολόγησης....
Ανοίγουν αγκαλιές,
ανοίγουν το σπίτι τους,
ανοίγουν την καρδιά τους
και γίνεστε για λίγες μέρες, όλοι, μια οικογένεια.
Άνθρωποι από μακριά, που πριν λίγα χρόνια σου ήταν άγνωστοι.
Και σιγά σιγά έγιναν παρεάκι.
Το καθημερινό σου παρεάκι!
Εξημερώθηκαν και σε εξημέρωσαν.
Γιατί ταιριάξανε τα χνώτα σας.
Γιατί είπες μέσα σου... μου κάνουν!
Γιατί είδες μέσα τους κι ας μην είχες δει τα μάτια τους πρώτα.

Αυτούς τους ανθρώπους εξάλλου έμαθα να αγαπώ:
τους αληθινούς, τους ζεστούς, που είναι σαν να τους ξέρω χρόνια.
Μια σόμπα στα κρύα, μια ανάσα το καλοκαίρι!
Που είναι εκεί για σένα, με όλο τους το είναι.
(Κι ας είναι μακριά σου τον περισσότερο χρόνο - στο χάρτη μόνο!)
Που δεν θέλουν να πάρουν από σένα, αλλά να δώσουν!
Που σε νιώθουν.

Άνθρωποι Ευγενείς.
Άνθρωποι μεταξωτοί στο λόγο τους και στη ψυχή τους.
Άνθρωποι Ωραίοι!

Μέσα στο βάθος σαν σημαδούρες... μικρά κεφαλάκια

μεγάλες καρδιές!

Οι μεταξωτοί μου άνθρωποι, άνθρωποι απλοί,
της διπλανής πόρτας ήρθαν στη ζωή μου τυχαία κάποτε,
(γιατί ήταν τύχη για μένα!)
μα δεν είναι τυχαίοι!
Μαζί με τα υπέροχα συντρόφια τους,
είναι από κείνη την πάστα ανθρώπων που δεν κυκλοφορεί 
εύκολα, εκεί έξω. Όταν τη βρίσκεις αισθάνεσαι ευλογία,
μα και μια μικρή στενοχώρια...
"Γιατί να μην τους έχω πιο συχνά, πιο κοντά;"

Του χρόνου πάλι, θα πω, 
μα μέσα μου θα εύχομαι διαρκώς
να υπάρξει πιο γρήγορα μια ακόμα ευκαιρία!

Πετρή (& ΣΙΑ Ο.Ε. να τα λέμε κι αυτά) και Μαρία,
σας ευχαριστώ!
♥

@ριστέα

-----------------------------------------------------

Στην όμορφη συντροφιά μας, χάρη στην κινητή εφεύρεση,
εντελώς απρόσμενα προστέθηκαν και δυο ακόμα ψυχές από μακριά:
Η Σμαραγδένια Ρούλα από την Κρήτη, η οποία φιλοξενούσε 
τη Μαρία-Νικόλ από την Αθήνα
τηλεφώνησε σε μένα, που δεν βρισκόμουν στον Πύργο,
μα στον Πέτρο, αλλά όχι στην πόλη του,
και μαζί μας η Μαρία μας από Αθήνα, γίναμε όλοι μια παρέα!
Μια στιγμή ακόμα στο σεντούκι της μνήμης κι αυτή
καλά θα φυλαχτεί!

Τα δικά μου" σταροχώραφα" .................................. Ps: I am back !

Είναι κάτι λέξεις που σου καρφώνονται στη μνήμη 

σαν ένα χρωματιστό post it.

Το μήνυμα τους μένει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Ίσως μόνο το χαρτάκι μπορεί να ξεθωριάσει λίγο.

"Σταροχώραφα" διάβασα μόλις, 

και ο νους μου έτρεξε στον Μικρό Πρίγκιπα.

"Παρέα" είχε πιο κάτω και η μνήμη έκανε αναδρομή 

στα χρόνια τα γεμάτα με γέλια, χαρά, φωνές, 

στα χρόνια τα πλούσια!

"Εξημέρωση"!.
Και θυμήθηκα όλους όσους έχω (και με έχουν) εξημερώσει,
δίνοντας χρόνο από τη ζωή του ο καθένας, 
μοιράζοντας σκέψεις, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί,
ξετυλίγοντας την ιστορία του...

Οι σημερινές μου σκέψεις τρέχουν στις προηγούμενες μέρες.
Ναι, ήταν λίγες. Αριθμητικά μόνο.
Αλλά ήταν και πολλές. Συναισθηματικά οπωσδήποτε!
Γύρισα πίσω έχοντας στο μπαουλάκι της καρδιάς μου
νέους φίλους, ζεστές αγκαλιές,
φροντίδα, αγάπη, γέλια,
αναμνήσεις.
Χαμόγελα!
Πολλά, όμορφα χαμόγελα!
Αληθινά!

Και μία υπόσχεση:
Του χρόνου, πάλι!

Πέτρο...
Σε ευχαριστώ! 
@

"Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. 

Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. 

Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους

οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους".

Σαράντα οκτώ

Η ιστορία ξεκινά 

κάπως έτσι

Αναπάντεχα μια μέρα

Μια κοπέλα
Ένα ταξίδι

Ένας άντρας

Ένας κοινός γνωστός

Μια φευγαλέα εικόνα

Μια ιδέα 

Όλα αστραπιαία

Μια εβδομάδα καιρός

Ένα γαμήλιο σμίξιμο

Λίγα χρόνια ευτυχίας

Ένα σπιτικό

Μοιρασμένο

Δυο ήπειροι

Μια θάλασσα
ανάμεσο τους

Απόσταση

Αγώνες

Κούραση

Απουσία
Απόσταση

Γράμματα

Απουσία!

Ένας κοινός σκοπός

Υπηρετήθηκε πιστά

Επιθυμίες που πνίγηκαν

Όνειρα που αγνοήθηκαν

Εγωισμοί που νικήθηκαν

Για έναν κοινό σκοπό

Να δώσουν αγάπη

Δεν ήταν Έρωτας

Μήτε φιλία

Μα έγινε αγάπη

Και τώρα,

στη δύση της ζωής,

χρόνια σαράντα οκτώ μετά

το χέρι κρατά ο ένας του άλλου

Τέλος δεν έχει η ιστορία

Όταν έχεις δώσει αγάπη

η ιστορία συνεχίζεται

Παντοτινά...

Η φωτογραφία είναι από εδώ
όταν έκανα το photoday.
Είναι τα χέρια των γονιών μου 
που σήμερα κλείνουν 48 χρόνια παντρεμένοι.
Με αυτό τον τρόπο τιμώ σήμερα
την αγάπη και τη φροντίδα τους
προς στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Του Αγίου Αναστασίου, επίσης,
χρόνια πολλά στο μπαμπά και στον μικρότερο ανιψιό μου,
τριπλή χαρά στο σπιτικό μας!

Καλή σας μέρα!
@ριστέα


_____________________________________

Το 6ο Συμπόσιο περιμένει τα ποιήματα σας
για 8 ακόμα ημέρες!
Μην ξεχαστείτε λόγω εκλογών ☺
Αλλάζω ή αλλαγή 
οι λέξεις κλειδιά!
Δεν μίλησαν ακόμα μέσα σου;

Η στιγμή σου σε ένα ποίημα: αφιέρωση !

αφιέρωση

Τα συναισθήματα μου για αυτήν 
τα τελευταία φεγγάρια
μου έχουν πλημμυρίσει τη ψυχή '
ξεχειλίζω από Έρωτα.
Βυθισμένος σε μια νιρβάνα,
χωρίς τίποτα να με νοιάζει '
μόνο Αυτή.
Το αλαβάστρινο, τέλειο κορμί της
φτιαγμένο λες μόνο για έρωτα,
το λαμπερό της πρόσωπο, 
η τρυφερή ψυχή της.
Δεν ξέρω αν κάποτε το παραμύθι τελειώσει.
Δε χαραμίζομαι σε τέτοιους στοχασμούς.
Αυτό που σημασία έχει 
πιότερο από οτιδήποτε
είναι τούτο:
Μαζί της έζησα τον Έρωτα
σε όλη του τη μεγαλοσύνη
σε τέτοια έκταση 
που τελικά χάθηκα
και στροβιλίζομαι μέσα στην ηδονή του.
♥

από έναν Ποιητή της καρδιάς,
γραμμένο κάποτε, για μένα!
(δημοσιεύεται με την άδεια του, και τον ευχαριστώ πολύ)

Νοέμβρης μήνας...
Νοέμβρης μήνας...

(στο μυαλό μου το τραγούδι ταιριάζει!)

Γράφει η Μαρία μας που είχε την έμπνευση της στήλης: 

"Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα":

Ας τολμήσουμε όλοι μας να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα απ΄τους στίχους.

Να μοιραστούμε ποιήματα αγαπημένα, να μάθουμε ποιητές, 

να επιβεβαιώσουμε πως ζούμε στην χώρα αυτών.

σ.σ. Το ''Η στιγμή σου σ΄ένα ποίημα...'' είναι στήλη του Μελωδία FM 

Η συλλογή κλείνει απόψε (Κυριακή) το βράδυ.
♥
Καλή εβδομάδα!
@

Soulmate

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει να το νιώσετε.
Κάποιος να σε αισθάνεται από απόσταση. Να είναι δίπλα σου όχι κάθε μέρα, αλλά όταν πραγματικά τον έχεις ανάγκη. Να μη ζητάει ποτέ σχεδόν τίποτα. Να μην παραπονιέται για τίποτα.  Να χαίρεται με τη χαρά σου. Και να σε αγαπάει όπως είσαι! 
Κι αν είναι του αντίθετου φύλου είναι ακόμα πιο δυνατό, ειδικά αν ξεπεραστεί αυτό που λένε ότι "δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ανδρών-γυναικών".

Για τις φορές που με πήρες τηλέφωνο και με μου είπες: "δεν είσαι καλά, μίλα μου, το ξέρω".
Για τις φορές που σαχλαμαρίσαμε για ώρες. 
Για τις φορές που λιώσαμε στο "θάψιμο", σαν τους γέρους του muppet show!
Για τα μυστικά που έχουμε μοιραστεί.
Για τη φορά που με έσωσες από την αβάσταχτη στενοχώρια μου. 
Για όλα όσα έχεις φέρει στη ζωή μου, εδώ και χρόνια...

Νίκο μου, χρόνια σου πολλά, σε λατρεύω μπαγασάκο!