Δάσος κι ερημιά....

Ζωή και θάνατος!

Όλα είναι μέσα στη ζωή.

Άλλοι γλεντούν κι άλλοι κλαίνε την ίδια, ταυτόχρονη στιγμή.

Απ' τα παράδοξα της ζωής κι αυτό ...

Την ημέρα που εγώ που τραγουδούσα και χόρευα 

έσβηνε μια αγαπημένη φωνή.

Δάσος και ερημιά για μια στιγμή, που μου φάνηκε αιωνιότητα.

Ένιωσα περίεργα.
Άσχημα που εγώ γλεντούσα.

Κι αυτό καταθέτω,

Από το στόμα του λατρεμένου ανιψιού

που κι αυτός αγαπούσε την ιδιαίτερη φωνή του Θάνου, 
ήρθε το μαντάτο.

Και αμέσως πάγωσα.

Γιατί ρε γαμώτο να υπάρχουν τόσα άδικα σε αυτή τη ζωή;
Εύχομαι απλά να έφυγε χορτάτος. Ήρεμος.
Με αγάπη γύρω του....

 η ζωή είν' στιγμές,

κύμα που σκάει σ' ακτές,

κερί που λιώνει.

Καθυστερημένο αντίο...
@

υγ: Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις όμορφες και πολύτιμες ευχές σας
στη χαρά του λατρεμένου ανιψιού μου....

Μαζί με τον καφέ # 25: Θανατικές σκέψεις!

Ο καφές ο σημερινός θα είναι της παρηγοριάς.
Σαν αυτόν που πίνουμε στα μνημόσυνα 
για να συγχωρεθεί ο πεθαμένος μας, 
να θυμηθούμε τα καλά του και μετά να συνεχίσουμε...

Για αυτό σου λέω. Κάνε κι εσύ έναν ελληνικό, 
να μου κάνεις παρέα στις σκέψεις μου,
να γλυκαθούμε λίγο!
Άντε πάρε κι ένα παξιμαδάκι! 



Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση:
Κοιμόμαστε 8 ώρες περίπου την ημέρα. Ναι;
Δηλαδή το 1/3 της κάθε ημέρας μας.
Δουλεύουμε επίσης 8 ώρες την ημέρα, άλλοι περισσότερο-άλλοι λιγότερο,
(τώρα θα μου πεις υπάρχουν τόσοι συνάνθρωποι μας που θέλουν 
αλλά δεν βρίσκουν να δουλέψουν, αλλά αυτό θέμα είναι για άλλη ανάρτηση)
άρα επίσης το 1/3 της ημέρας μας ξοδεύεται σε "καταναγκαστικά έργα"!

Και τι μας μένει;
Ένα σκάρτο 8ωρο 
που για πολλούς καταλήγει, με τούτα και με κείνα, 
ούτε ώρα ολόκληρη,
για να ζήσουμε!

Κι αν πάμε ως τα 80 μας, όσο και το προσδόκιμο στη χώρα μας
(αυτό μπορούμε να το βάλουμε στα παραμύθια μας σωστά;)
θα έχουμε περάσει τη μισή μας ζωή είτε δουλεύοντας,
είτε σε ... ύπνωση!

Αν τώρα ζήσουμε πολύ-πολύ λιγότερο,
τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκούρα!



Εδώ όμως έρχονται οι σκέψεις μου οι θορυβώδεις 
να ταράξουν λίγο τα ήσυχα νερά:

Το να ζήσω ως τα 80 
δεν μου εξασφαλίζει ότι θα χορτάσω ζωή!

Άλλοι γεύονται τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο 
και άλλοι και δεύτερη ζωή να είχαν, πάλι θα έφευγαν 
ανικανοποίητοι!

Το πότε θα φύγουμε, δεν το ξέρουμε.
Ξέρουμε όμως ότι το πέρασμά μας θα πρέπει να είναι γεμάτο.
Να έχουμε γευτεί τα καλά της ζήσης 
και να φύγουμε χορτασμένοι!
Να φύγουμε αφού αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Κάτι που θα έχει κάνει τον κόσμο μας καλύτερο!
Για μένα αυτά είναι :
Πράξεις αγάπης,
ουσιαστικές σχέσεις,
και προσφορά!



Όταν λοιπόν χάνουμε κάποιον δικό μας λογικό είναι να πονάμε.
Γιατί μας λείπει!
Όμως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος δικός μας έφυγε χορτάτος 
να είμαστε μέσα μας καλά.
Να σκεφτόμαστε ότι τουλάχιστον έζησε!

Για μένα αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για να απαλύνει λίγο τον πόνο μου.
Συνηθίζουμε να λέμε για τους μεγάλους ανθρώπους, 
ότι "εντάξει, την έζησαν τη ζωή τους" και να το ξεπερνάμε λίγο πιο εύκολα.
Και για τους νέους να βυθιζόμαστε στο απόλυτο πένθος, 
γιατί νιώθουμε ότι είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους!

Έχετε σκεφτεί ότι όλα αυτά μπορεί να είναι εντελώς υποκειμενικά;
Ότι βγάζουμε συμπεράσματα πάντα με τα δικά μας κριτήρια;
Και δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι μπορεί τα πράγματα 
να μην είναι καθόλου έτσι τελικά;
Σκέψεις που ισχύουν για όλα στη ζωή κι όχι μόνο για το θάνατο.



Προσωπικά έχω δηλώσει ξανά εδώ, (αλλά κι εδώ) σε τούτη τη γωνιά,
πως είμαι καιρό τώρα εξοικειωμένη με το θέμα. 
Και μάλιστα από τότε που άρχισα 
να σκέφτομαι τον Θάνατο σε καθημερινή σχεδόν βάση,
άρχισα να γεύομαι καλύτερα και περισσότερο τη ζωή!
Την κάθε μου ημέρα!

Εξάλλου εδώ και καιρό το έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους
(και φυσικά με έχουν "κυνηγήσει" όλοι τους!) :
Αν φύγω από δω και πέρα απρόσμενα να μην θρηνήσουν πολύ.
Ξέρω πως δεν θα αποφύγουν τον πρώτο καιρό τη θλίψη 
γιατί θα τους λείπω 
(μεγάλη ιδέα έχω για το άτομό μου ☺)
Θέλω όμως να θυμούνται ότι νιώθω ήδη χορτασμένη!
Και νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη!



Δεν είναι τα χρόνια που ζήσαμε το μέτρο σύγκρισης μιας γεμάτης ζωής!
Και όσο νιώθεις άτυχος, ανικανοποίητος και ότι η ζωή σου χρωστάει,
τόσο περισσότερο θα φοβάσαι τον θάνατο
τόσο περισσότερο θα ξεχνάς να ζεις!

Ζήσε σήμερα! 
Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν!
Να είσαι χαρούμενος και ευχαριστημένος με τα ελάχιστα,
ώστε κάθε τι περισσότερο να φαντάζει ως τεράστιο δώρο!

Δεν λέω τίποτα καινούργιο. κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά!
Μια υπενθύμιση κάνω κι εγώ
από αυτή τη γωνιά.
Λέγε λέγε κάτι θα μείνει στο τέλος!

Χαμογέλα- είναι η ζωή μια τρέλα!
Μα μην τη χαραμίζεις άδικα.
Το "άδικα" το αφήνω στη διάθεσή σας!

Καλή σου μέρα
@ριστέα

Από χτες έχουμε τα παραμύθια

Η συλλογή των μπουκαλιών,
από την Αχτίδα, στο Έγινα 63! Ε, και;
&
Ο αγαθιάρης Τόμας,
από τη ♥ (Στέλλα), στο Με το το φεγγάρι αγκαλιά ♥

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!


58 παραμύθια ως τώρα
και 8 μέρες ακόμα!

Δεν είναι ένας μακρινός, μαγικός γαλαξίας...

Υπάρχουν και εδώ στη γη μας

πραγματικές εικόνες και αληθινές ιστορίες ευτυχισμένων Ανθρώπων.

Ευτυχισμένοι κι ας έχουν ελάχιστα.

Α και πάντα μπορούμε να γίνουμε κι εμείς.

Ας μην το ξεχνάμε σας παρακαλώ...

Στον ίδιο τόνο λοιπόν με τη χθεσινή ανάρτηση,

συντονισμένοι στα ίδια κύματα ανθρωπιάς,

συνεχίζουμε και σήμερα.

*

Με μια εικόνα ευτυχίας

Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δένδρο, σχοινί 

και μια κουρελού για να κάθεσαι. 

 Στην φωτογραφία δυο παιδιά παίζουν στο San Salvador. 

AFP PHOTO / MARVIN RECINOS

*

Με ένα βίντεο

Σε μια φαβέλα της Παραγουάης, παιδιά παίζουν Μπαχ 

με έγχορδα φτιαγμένα από σκουπίδια THE TUBE LiFO

*

Με μία πραγματική ιστορία που είδε πριν λίγο καιρό 
τα φώτα της δημοσιότητας

Ένα ζευγάρι, που ήδη είχε δύο κόρες, υιοθέτησε τις τέσσερις κόρες 
της καλύτερης φίλης της συζύγου, όταν αυτή έφυγε νικημένη από τον καρκίνο.

Πέρυσι το καλοκαίρι η Elizabeth Diamond διαγνώσθηκε 
με καρκίνο τελικού σταδίου στον εγκέφαλο.
Τον περασμένο Απρίλιο έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας τα τέσσερα 
διαμάντια πίσω της, ηλικίας από 5 έως 12 ετών.
Πριν φύγει είχε ζητήσει από την καλύτερη της φίλη, Laura,
πως αν της συμβεί το κακό να προσέχει τα κορίτσια της.
Και το ζευγάρι όχι απλά κράτησε το λόγο του, αλλά προχώρησε 
ακόμα περισσότερο υιοθετώντας τα κοριτσάκια 
και δίνοντας μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και ασφάλειας!

*

και bonus ένα πολύ παλιό ποίημα μου

Μια φορά κι έναν καιρό 

Μια φορά κι έναν καιρό 

η γη ήταν τετράγωνη κι ακίνητη.

Οι άνθρωποι με τομάρια ζώων ενδύονταν

κι αγωνιούσαν για το πιάτο της ημέρας.

Μα μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά 

λέγοντας ιστορίες

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

οι άνθρωποι έτρωγαν σε πέτρινα πιάτα 

το χώμα δούλευαν σκληρά

και τα χέρια τους εγέμιζαν ρόζους.

Μα ευγνωμονούσαν Ουρανό και Γη

γιατί έπαιρναν ό,τι χρειάζονταν

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

τα παιδιά κλωτσούσαν αυτοσχέδιες μπάλες,

για κούκλες ξόανα είχαν,

και τους αρκούσε το τρέξιμο και το κρυφτό.

Μα τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους 

χαμογελούσαν.

Πέρασαν χρόνοι πολλοί κι οι καιροί άλλαξαν, πολύ.

Η φωτιά, κινούμενη εικόνα, 
μέσα σε κουτί μπήκε.

Ο κύκλος απέκτησε γωνίες
και πολυτελέστατος έγινε καναπές

Μα σιωπηρός μένει, χωρίς ψυχές.

Οι μπάλες δεν φτάνουν για να χορτάσουν 

τις παιδικές, καινούργιες ανάγκες

και η ευγνωμοσύνη 

δεν είναι στο πρόγραμμα της ημέρας.

Οι άνθρωποι και σήμερα όπως Τότε,
ακόμα για το πιάτο της ημέρας αγωνιούν.

Μα δεν χαμογελούν πια πολύ.

Κι η γη είναι στρογγυλή.
Καθόλου επίπεδη.
Και κινείται. 

Κινείται πολύ....

Μα ακίνητα είναι τα πρόσωπα 
που δεν χαμογελούν πια.
@

*

Ας κάνουμε το δικό μας γαλαξία μαγικό!
Μπορούμε!

Καλή σας μέρα
@ριστέα

Ξυπνήματα!

Μείνε πιστός σε εκείνο που είναι καλό,

ακόμα κι αν είναι μια χούφτα χώμα.

Μείνε πιστός σε  αυτό που πιστεύεις,

ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μοναχικό δένδρο. 

Μείνε πιστός σε εκείνο που πρέπει να κάνεις,

ακόμα κι αν αυτό είναι πολύ μακριά από εδώ.

Μείνε πιστός στη ζωή σου

ακόμα κι αν είναι πιο εύκολο να τα παρατήσεις.

Κράτα το χέρι μου σφιχτά,

ακόμα κι αν κάποια μέρα θα φύγω για μακριά.

Προσευχή των Ινδιάνων

πηγή

Είναι βέβαιο ότι αυτές τις μέρες οι περισσότεροι 

από μας βρισκόμαστε σε μια κατάσταση περίεργη. 

Ίσως και αμφιθυμική.
Δεν έχουμε αποφασίσει μέσα μας ποια εξέλιξη είναι η καλύτερη για μας.

Άλλοι είναι σαν να ξύπνησαν από ένα σκληρό, ανελέητο hangover,

άλλοι νιώθουν ένα σφίξιμο στο στομάχι, άλλοι βλέπουν τη ζωή τους σαν άμμο 

που κυλάει μέσα στην κλεψύδρα της ζωής- κόκκοι που χάνονται, χωρίς ουσία. 

Αυτές τις μέρες ελάχιστοι μπορούν να κοιτάζουν το μέλλον με αισιοδοξία. 

Εξαιρούνται οι έχοντες μόνιμη βλάβη, που είναι στα @@@ τους όλα.

Έχω κατηγορηθεί πολλάκις πως κι εγώ σε αυτή την κατηγορία 

έχω θρονιαστεί, παιδιόθεν!

Άντε βρε παιδιά λοιπόν! 

Ας τα βάψουμε όλοι, μαύρα όλα,

ας βάλουμε και μια πέτρα στο λαιμό 

και πάμε να δούμε ποιος θα κάνει το καλύτερο μακροβούτι θανάτου!

Αν δεν βρεθούν και εκείνοι οι παλιάτσοι της ζωής 

πώς θα βγει ζωή;

Παλιάτσοι που θα κρατήσουν το χαμόγελο έστω και με το ζόρι

για να μπορέσουμε να σηκώσουμε μανίκια.

για να τα βγάλουμε πέρα.

Όχι μοιρολατρικά.

Εκεί εξάλλου ποντάρουν.

Στον εκφοβισμό μας.

Να μην σηκώσουμε ποτέ κεφάλι.

Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Ίσως δεν ήγγικεν ακόμα η ώρα αδέρφια.

Ίσως απλά προετοιμάσαμε το δρόμο με το συντριπτικό μας ΟΧΙ.

Δεν μετανιώνω στιγμή!

Αποτελεί για μένα το "Ξύπνημα".

Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα των τελευταίων πέντε ετών!

Από κει και πέρα

μένω πιστή και σου κρατώ το χέρι.

Κράτησε το μου κι εσύ.

Δεν βγαίνει αλλιώς.

Μαζί.

Καλημέρα!

Αριστέα

Μαζί με τον καφέ #14: Για τον Κύριο με το δρέπανο ....

Τόσες μέρες κλειστά τα σχόλια....

Αράχνες πιάσαμε εδώ μέσα, νομίζεις δεν το βλέπω;

Αλλά δεν είναι ότι σου κλείνω την πόρτα κατάμουτρα.

Είναι που δεν προλαβαίνω καρντιά μου!
Εξάλλου, τι να λέμε; 
Τι ωραία είναι αυτά που φτιάχν'ς κυρά @ριστέα;
(ε, είδατε; Τα έχω δεδομένα τα κοπλιμέντα!)

*
Ο τίτλος θα σε μπέρδεψε, μη πω θα σε ανατρίχιασε λιγάκι.
Δουλεύω για το κανελλάκι μου εγώ.
Αν δεν ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω πάτα στο σύνδεσμο και δες.
*

Άνοιξα που λες σήμερα να αερίσω εδώ μέσα λίγο, 
με τον καφέ μου τον ζεστό, 
βοηθούντος και του υπέροχου,δροσερού καιρού..
τι, δεν είναι;
για να μιλήσουμε για τον ... Θάνατο. 
Ή για τη Ζωή.
Και για τα δύο, μη σε ταλαιπωρώ, γιατί για μένα αυτά τα δύο
πάνε χεράκι χεράκι.



Με το που γεννιόμαστε, δεν ξέρω αν το έχεις βάλει στο νου σου ποτέ,
έχουμε ήδη δώσει ραντεβού με τον Κύριο με το δρεπάνι.
Τώρα νωρίς θα΄ναι, αργά θα'ναι, δεν έχει σημασία.
Ο χρόνος εξάλλου είναι σχετικός.
Πάντα λίγος θα είναι αν είσαι αχόρταγος,
αν δεν γεμίζεις το τσουβαλάκι σου με ωραίες στιγμές,
αν είσαι....μουρτζούφλης!

Για αυτό το πρωί που χουζούρευα και έμπαινε το δροσερό αεράκι
από το ανοιχτό παράθυρο, σκεφτόμουν 
κάποιους διαρκώς γκρινιάρηδες ανθρώπους.
Που δεν χαμογελούν ποτέ.
Που όταν αργεί η ζέστη γκρινιάζουν ότι το καλοκαίρι μας ξέχασε.
Κι όταν θα πιάσουν οι ζέστες θα γκρινιάζουν ότι σκάσαμε!
Όχι, δεν με ενοχλούν. Γρήγορα ...προσπερνώ.

Απλά αναρωτιόμουν σε τι ωφελεί να είσαι γεμάτος 
θυμούς, νεύρα, παράπονα.
Και εντάξει αν υπάρχει σοβαρός λόγος, το καταλαβαίνω.
Θυμάμαι δύσκολες δικές μου στιγμές
που αν μου έλεγε κανείς αυτά τα λόγια θα έπρεπε να τρέχει να κρυφτεί...
Για να γλιτώσει το κεφαλάκι του!

Απλά σκέφτομαι ότι αν καθημερινά θυμόμαστε ότι έχουμε εκείνο 
το ραντεβού που σου έλεγα στην αρχή 
και επειδή και δεν ξέρουμε και το πότε θα είναι,
δεν είναι καλύτερα να χαμογελάμε με κάθε τι μικρό;
Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για το καθημερινό μας πιάτο,
για τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας,
για το ότι και σήμερα είμαστε ακόμα ζωντανοί;




Με αποκαλούν συχνά αιθεροβάμων, ονειροπόλα, 
εκτός πραγματικότητας, χαζοχαρούμενη.
Τιμή μου και καμάρι μου θα απαντήσω εγώ.
Σήμερα έχει μια υπέροχη φθινοπωρινή μέρα,
μεσοκαλόκαιρα
κι εγώ λέω να χαμογελάω όλη μέρα.
Θα με ακολουθήσεις;
Δεν θα πληρώσεις.

Απλά σκάσε ένα τεράστιο☺χαμόγελο στη ζωή.

Καλημέρα.
@ριστέα 


Πέντε μέρες ακόμα για να αλλάξεις.
Όχι τη ζωή σου καλέ!
Για το διαγωνισμό λέω!

Secret spring circles: Μυστήριος ο κύκλος της ζωής!

Έγραφα δυο χρόνια πριν...

Όλα είναι κύκλος ...

Η ζωή ξεκινά μέσα σ' έναν κύκλο.

Περνά από τον στενό στρόγγυλο σωλήνα της μάνας 

για να αντικρύσει το φως του ήλιου.
Κύκλος κι ο ήλιος 
κι η γη ένας κύκλος, 
που γυρίζει γύρω-γύρω από τον ζωοδότη ήλιο, 

κυκλικά και πάλι, για να συνεχίσει το ταξίδι της! 
Κύκλος κι ο τροχός, η μέγιστη ανακάλυψη μετά τη φωτιά!
Κύκλους κάνει και η ζωή. 
Κάθε τέλος και μια νέα αρχή. 
Κάθε αρχή θα έχει κι ένα τέλος. 
Κάθε φορά θα ερωτευτείς την άνοιξη, 
θα χαρείς το καλοκαίρι, 
θα ζήσεις το φθινόπωρο, 
θα υπομείνεις τον χειμώνα γιατί 
προσμένεις και πάλι τον Έρωτα!

Έγραφα πέρυσι για τον κύκλο της ζωής:

Ο κύκλος

Από το σκοτάδι στο φως

Από κουκούλι

σε λεπτή χρυσαλίδα

Από σκωληκόμορφο σώμα

σε θαύμα της φύσης

Η μεταμόρφωση πονά

Μα ζωή αυτή χαρίζει

Στάδιο το στάδιο

Στιγμή τη στιγμή

Κι εσύ, προνύμφη ασχημάτιστη

Μέσα σου διστάζεις

Η μεταμόρφωση αυτή

το τέλος θα σημάνει

Προδιαγεγραμμένος είναι ο κύκλος

της ζωής...

Μα συλλογίσου τη στιγμή 

που σε κάποιον μελιστάλαχτο ύπερο 

θα θελήσεις να ξαποστάσεις

Τι χυμούς αλήθεια,

στα χείλη θα γευτείς

εφάμιλλους 

με το Νέκταρ των θεών....

Ο Κύκλος υπήρχε στη φύση.

Ο άνθρωπος ανακάλυψε τη χρήση του και τη σημαντικότητα  

 αυτού, στη ζωή του.

Στη συνέχεια τον χρησιμοποίησε σε άπειρες εφαρμογές κι έκανε πολλές 

εφευρέσεις που βασίστηκαν σε αυτόν.

Αλλά πάντα μπορεί να  τον μεταποιήσει και να του αλλάξει χρήσεις...

*

Σήμερα δεν γράφω για κύκλους!

Σήμερα παίρνω έναν κύκλο και δημιουργώ!

Ή καλύτερα... μεταποιώ!

Τι κρύβει άραγε η θολή μου εικόνα;

Σίγουρα κάτι κυκλικό.

Και μαύρο;

Θα δείξει!

Πάντως είναι μυστικό!

Μέχρι να ολοκληρωθεί και να το λάβει το μυστικό μου ταίρι.

Στης Αλεξάνδρας σας παραπέμπω σήμερα

και στη μυστική ανταλλαγή δώρων

Το 7ο Συμπόσιο και η καινοτομία του με τη φωτογραφία που συνοδεύει

κάθε συμμετοχή με κρατάει μακριά σας.

6 μερούλες έμειναν ακόμα!

Α κι έχω κι έναν κύκλο που με περιμένει.

Σας φιλώ

Καλή σας μέρα

και καλό Σαββατοκύριακο!

@

Vice versa !

Στο περβάζι του παραθύρου

(που στην άκρια του αμυδρά μια κερασιά ακουμπά)

μια πράσινη, μικρόσχημη, σιχαμένη κάμπια

σέρνεται ράθυμα,

κουβαλώντας στη ράχη της

τις εαρινές υποσχέσεις της φύσης:

πώς τα μουντά

τα ξεραμένα,

τα λασπωμένα,

πίσω εγκαταλείπονται 

και με χρώματα, αχολογές και ακτινοβόλες μέρες

η ζωή θα τ'ανταλλάξει. 

Η χαρά ακολουθεί τη θλίψη.

Και τ'ανάπαλιν!

Εφήμερα όλα!

Χαμογέλα τώρα που μπορείς....

@ριστέα

vice versa: Η φράση "vice versa" έχει προκύψει από το λατινικό "αλλάζω" ή "γυρίζω επιτόπου" 
και δείχνει την αντιστροφή της σειράς κάποιου πράγματος.(=και αντιστρόφως)

οι φωτογραφίες είναι από το favim.com
Αυτή ήταν η εκτός συναγωνισμού συμμετοχή μου στο 
 7ο Συμπόσιο Ποίησης 
το οποίο και περιμένει τις εαρινές συμμετοχές σας στο μέιλ μου!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!