Μπήκε μέσα σιωπηλή, με κοίταξε στα μάτια και χωρίς να πει λέξη, κατέβασε το φερμουάρ της φούστας της και την άφησε στο πάτωμα. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
"Σε θέλω " ψιθύρισε. Το μυαλό μου άδειασε. Δεν ήξερα τι να πω. Το σώμα μου έτρεμε από αγαλλίαση, αλλά στο μυαλό μου επικρατούσε πανικός- στο κάτω κάτω, ο γάμος μου ήταν ευτυχισμένος και αγαπούσα πολύ τη γυναίκα μου.
(.....) Κάθε κύτταρο του κορμιού μου ζητούσε να υποκύψω. Τελικά, χωρίς ούτε κι εγώ να ξέρω πώς, κατάφερα να συγκρατηθώ και να μην κινηθώ προς το μέρος της. (...) Θυμήθηκα τη γυναίκα μου και τραβήχτηκα μακριά.
"Με συγχωρείς" της είπα, "αλλά είμαι παντρεμένος. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.
Και σαν να ήταν όλα μια τέλεια σκηνοθεσία, εκείνη απάντησε με εμπιστευτικό ύφος:"Δεν πειράζει, δεν το πω σε κανέναν".
"Η γυναίκα μου διαθέτει κεραίες" της εξήγησα ευγενικά. "Ξέρει τα πάντα- κάτι τέτοιο θα την πλήγωνε πολύ και θα έκανε κακό στη σχέση μας.Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να φύγεις.
Τελικά μετά από πολύ συζήτηση και εσωτερική πάλη της ζήτησα να φύγει. Κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου, γιατί ήξερα ότι μια εξωσυζυγική περιπέτεια θα πλήγωνε τη γυναίκα μου. Ωστόσο, αν και ένιωθα ότι είχα κάνει το σωστό, εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ.
...Βαθιά μέσα μου αναρωτιόμουν αν η μονογαμία είναι απαραίτητη. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήταν λάθος να κάνω έρωτα με μια κοπέλα που προσφερόταν τόσο πρόθυμα. Σκεφτόμουν ότι η μονογαμία είναι ίσως μια ξεπερασμένη παράδοση που έπρεπε να καταργηθεί. Άλλωστε ένας ευτυχισμένος γάμος δεν πρέπει να είναι φυλακή. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να κάνουν αυτό που επιθυμούν. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω κι εγώ λοιπόν αυτό που επιθυμούσε το σώμα μου;
Ξεκίνησα την αλησμόνητη συζήτηση λέγοντας: "Δεν έκανα τίποτα με αυτή τη γυναίκα γιατί δεν θα ήθελα ποτέ να σε προδώσω. Θα μου άρεσε όμως πάρα πολύ αν μου έδινες την έγκρισή σουνα έχω κάποιες περιστασιακές σχέσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δε σε αγαπώ. Θα είναι απλώς μια διασκέδαση. και σου υπόσχομαι ότι θα είμαι πολύ διακριτικός και θα το κάνω μόνο όταν βρίσκομαι μακριά από την πόλη μας".
Πριν προλάβω να τελειώσω, η Μπόνι άρχισε να κλαίει. Παρ' όλη τη δυστυχία της, μίλησε με εκπληκτική σαφήνεια και δύναμη. Θα θυμάμαι πάντοτε τα λόγια της, γιατί με επηρέασαν βαθιά.
"Τζον" είπε, "ποτέ δε θα ήθελα να σου υποδείξω εγώ τι μπορείς να κάνεις και τι όχι. Δεν είμαι μητέρα σου κι ούτε θέλω να γίνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου μεταφέρω τις εμπειρίες μου. Ήδη προσπαθώ σκληρά να είμαι ανοιχτή απέναντί σου και να σου δείχνω την εμπιστοσύνη που αξίζεις. Δεν θέλω να πάψω να σε αγαπώ. Εκείνο που θέλω είναι να ωριμάσω μέσα από την αγάπη μου και την εμπιστοσύνη μου για σένα. Με έχουν εγκαταλείψει και άλλοτε. Αν κάθε φορά που φεύγεις για τα σεμινάριά σου, σκέφτομαι ότι μπορεί να έχεις ερωτικές περιπέτειες, τότε θα αρχίσω να κλείνομαι στον εαυτό μου. Θα συγκρίνω πάντα τον εαυτό μου μ'αυτές τις γυναίκες και θα προσπαθώ να τις ανταγωνιστώ. Και δεν θα αισθάνομαι ποτέ αρκετά καλή".
Αφού έμεινε ένα διάστημα σιωπηλή, συνέχισε, "Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα δυσκολευτώ πολύ να κρατήσω ανοιχτή την επικοινωνία μαζί σου".
Όπως πολλοί άντρες (αλλά και μερικές γυναίκες) είχα φανταστεί ότι ένα περιστασιακό "στραβοπάτημα" δεν θα επηρέαζε καθόλου το γάμο μου. Όμως αυτό ήταν λάθος. Δεν είχα λάβει υπόψη μου την ιερότητα της ερωτικής πράξης και το γεγονός ότι μόνο η αγάπη, αλλά και η μονογαμία, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ακατάλυτης ευτυχίας, του πάθους και του έρωτα.
Κι αυτό είναι κάτι που ίσως δεν θα το είχα καταλάβει ποτέ, αν εκείνη τη βραδιά η Μπόνι κι εγώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ανοιχτά για τα αισθήματά μας".
Το παραπάνω (υπέροχο κατά τη γνώμη μου ) απόσπασμα υπάρχει σ ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από πολλά πολλά χρόνια. Είναι του John Gray, σύμβουλο οικογενειακών σχέσεων και συγγραφέα πολλών σχετικών βιβλίων. Τίτλος του βιβλίου : Άρης κι Αφροδίτη για πάντα μαζί. Είναι συνέχεια του βιβλίου : Άνδρες από τον Άρη , Γυναίκες από την Αφροδίτη.
