μας ζήτησε η Αλεξάνδρα να δώσουμε.
Λίγο πριν από την εκπνοή του 2017
να κάνουμε ένα αφιέρωμα στους αμέτρητους εκείνους ανθρώπους,
του χτες ή του σήμερα, γνωστούς ή άγνωστους,
που αντιστάθηκαν ή αντιστέκονται ακόμα στη βαρβαρότητα,
που δεν δίστασαν να βροντοφωνάξουν ή να υπερασπιστούν τις ιδέες τους,
ακόμα και μπροστά στο φόβο του θανάτου.
Για να θυμηθούμε, να μάθουμε, να πάρουμε κουράγιο και παράδειγμα.
Με αφορμή το “Έτος Καζαντζάκη” που διανύουμε,
μας κάλεσε να δώσουμε το δικό μας στίγμα.
Γράφει στην Ασκητική του ο Καζαντζάκης...
“Δεν προφτάσαμε να κάνουμε έργα τις ιδέες μας,
κάμε τις έργα εσύ.
Δεν προφτάσαμε να συλλάβουμε και να στερεώσουμε
το πρόσωπο της ελπίδας,
στερέωσέ το εσύ.
Τέλεψε το έργο μας! ”
Το πρόσωπο της ελπίδας για μένα έχει
χρώμα κόκκινο,
μέσα από τους αγωνιστές της ζωής,
παρά τη φυσική τους μειονεξία,
είτε γιατί υπερασπίστηκαν τα πιστεύω τους,
(βλέπε εδώ).
Έχει γεύση αλμύρας,
από τον ιδρώτα της προσπάθειας ή της μη παραίτησης.
(δες εδώ)
Έχει τον αέρα της αισιοδοξίας
πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνονται σιωπηρά στον άνθρωπο,
και δίνουν την ψυχή τους στο έργο τους, κάνοντάς μας περήφανους ως Έλληνες.
(δες εδώ).
Έχει τέλος, άρωμα μανούλας.
Ακόμα κι αν δεν έχει σκιστεί να γεννήσει.
 |
| boris bendikov |
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους
τους γνωστούς κι άγνωστους αγωνιστές, όλων των εποχών.
Σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους,
που πάλεψαν και διεκδίκησαν τα αυτονόητα,
μα και σε εκείνους που συνεχίζουν να προσφέρουν στον άνθρωπο
σιωπηρά, με όποιο τρόπο,
παραμερίζοντας τον εγωισμό τους!
Πήξαμε στους παρτάκηδες, τους ωχαδερφιστές
και δαχτυλοδείχνουμε σαν ηλίθιους
όσους προσφέρουν!
✌
Θα μνημονεύσω εδώ μία άγνωστη σε σας, απλή γυναίκα,
του μόχθου και του μεροκάματου.
Που έδωσε τη ψυχή της να μεγαλώσει 6 παιδιά
-δύο δικά της και τέσσερα ορφανά από μάνα.
Που παράλληλα κρατούσε και δύο ξένα, όταν οι μαμάδες τους δούλευαν,
σε μια εποχή που δεν υπήρχαν παιδικοί σταθμοί ή χρήματα για κουβερνάντες!
Χωρίς να παραπονεθεί ποτέ. Χωρίς να πικράνει άνθρωπο-
σύμφωνα με τις πηγές μου.
Που δεν πρόλαβα να γνωρίσω, αλλά είμαι υπερήφανη γι' αυτήν,
και φέρω το όνομά της.
Ήταν η γιαγιά μου και νομίζω ότι στερέωσε με μία κλωστή
μέσα μου το πρόσωπο της ελπίδας...
Σας φιλώ
@ριστέα