Εγώ, η πουτάνα! ~ (Παίζοντας με τις λέξεις)

Θα μιλήσω. Κι ας μην με καταλάβεις.
Είμαι αυτή που διώκεται.. Η “άσπλαχνη” μάνα. Που γέννησε ολομόναχη, στο καμπινέ, ένα μεσημέρι, ένα βράδυ, δεν έχει σημασία, κι ύστερα, “αβασάνιστα” πέταξε το βρέφος από το φωταγωγό,  από το μπαλκόνι, δεν έχει σημασία ούτε αυτό. Στα σκουπίδια το 'στειλε..
Αυτό μετράει. Ο θάνατος! 

Δεν έχω όνομα. Είμαι μια Μαρία πες. Μια Ελένη. 
Δεν έχω ούτε ηλικία. Αν και συνήθως είμαι νεαρή και άμυαλη.
Είμαι κατάπτυστη. Από όλους σας. Τις μέρες που ακολούθησαν της αποκάλυψης, έζησα στιγμές Αποκάλυψης. Με είπαν πόρνη. Πουτάνα. Καριόλα!  Άξεστο, αμόρφωτο, άσχημο θηρίο, που αντί να κάνει το σταυρό του που βρέθηκε ένας χριστιανός και το πήδηξε, σκότωσε μια αθώα ψυχούλα.
Έλα, μην σοκάρεσαι με τις λέξεις. Όταν τις διάβασες στα σόσιαλ μίντια, όταν τις σκέφτηκες ίσως κι εσύ,  αλήθεια δεν κοκκίνισες;

Διάβασα κι άλλα. Στήθηκε πρόχειρα ένα λαϊκό δικαστήριο. Με καταδίκασαν δίχως ελαφρυντικό. Με καταράστηκαν να βγάλω καρκίνους, να λιώσω στην κόλαση, να με βιάσουν οι συγκρατούμενες! Να ψοφήσω, να χαθώ σε μια σκοτεινή άβυσσο!
"Αυτοκτόνα μωρή, αν έχεις τα κότσια!  Σκύλα.. Δεν έχεις τύψεις; Ισόβια στο πουτανάκι! "

Με σκοτώνουν αδυσώπητα, γιατί σκότωσα. Αυτοί μπορούν. Εγώ δεν έχω δικαιολογία καμία....
Γιατί δεν μιλούσα; Γιατί δεν το έδινα;  Πολλές οι ερωτήσεις. Πολλοί οι κατήγοροι. Σποραδικά και μια φωνή υπέρ μου. (Μπράβο τσαγανό!) 
Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει ποια ήμουν. Πώς μεγάλωσα. Τι ονειρευόμουν. Τι φοβόμουν. Κανείς δεν ρώτησε για τις μάχες που έδωσα σιωπηρά. Που δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο να μοιραστώ την αγωνία μου. Για τα σκοτάδια που πέρασα... Όλοι κατηγορούν εμένα. Τη φόνισσα! Την πουτάνα!  Κανείς δεν κατηγορεί εκείνον τον άντρα που έχυσε μέσα μου και ύστερα χάθηκε. Εκείνος δεν φταίει. Εκείνος πήδηξε, το φχαριστήθηκε και από δω πήγαν κι άλλοι! 
Το μετά το έζησα μόνη μου! 

Ναι, όλα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί αλλιώς...
Να έχω μεγαλώσει, όπως θα έπρεπε: Με ζεστασιά, τρυφερότητα, αγάπη. Να μην φοβάμαι να μιλήσω στους γονείς μου. Να είναι δίπλα μου συμπαραστάτες. Όχι κριτές. 
Να μην αναζητώ από τα δεκαπέντε την αγάπη σε ξένα σώματα. Να μην ξοδεύομαι σε κρεβάτια βρόμικα για να νιώσω αποδεκτή, έστω και για λίγο!

Τι να εξηγήσω και τι να καταλάβετε;
Το εύκολο είναι να με βρίσεις. Έλα κάντο για να ξεδώσεις κι εσύ. Τόσα μου έσουραν.  Μια ακόμα κατάρα τι θα αλλάξει; 
Δεν είμαι μάρτυρας,  ούτε ζητώ τον οίκτο σας. Ας τιμωρηθώ. Αν έτσι ορίζει η πολιτεία, ας πληρώσω. Ίσως κάποτε κάνω ένα παιδί και ίσως δώσω αγάπη. Και ίσως τότε να διορθώσω το κακό... 
Αλλά θα δώσω αγάπη; Πώς θα το κάνω, αφού κανείς δεν μου έμαθε; 

Φοβάμαι. 
Όχι εσάς. Όχι τον νόμο.
Φοβάμαι πώς δεν θα καταλάβατε. Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό μου εκείνη τη δύσκολη ώρα. Κανείς δεν θα μου δώσει την παιδικότητα που μου αρνήθηκαν. Κανείς δεν ξέρει πως είναι να φοβάσαι να μιλήσεις, αν δεν το έχεις ζήσει. Πώς σαν παιδί δεν χρειάζεσαι προστάτες, αλλά ασφάλεια. Πώς δεν χρειάζεσαι πράγματα, αλλά στοργή.
Για όλους θα είμαι η άσπλαχνη μάνα. Η πουτάνα! 

Λιθοβολήστε με κι εσείς, οι αναμάρτητοι! 

Ήταν η δεύτερη από τις δυο συμμετοχές μου στο 

15ο Παίζοντας με τις λέξεις,
(εδώ, η άλλη)

που έδωσε πολλές εξαιρετικές συμμετοχές,

καθώς οι λέξεις (οι επισημασμένες με κόκκινο στο κείμενο)

ήταν αρκετά δυνατές!

Η ακούραστη Memaria συνεχίζει επάξια ένα διαδικτυακό, λογοτεχνικό 

δρώμενο που κρατάει από το 2012,
και μας δίνει ευκαιρίες έκφρασης, διασκέδασης και δημιουργίας!
Θερμά την ευχαριστώ!

Ευχαριστώ επίσης θερμά όλους όσοι με διάβασαν, είτε με ψήφισαν, είτε όχι.

Η διάκριση ήταν καθαρά θέμα τύχης, 

αφού ήταν πολλές οι δυνατές συμμετοχές!

Όπως έγραψα και στης Μαρίας,

δεν υποστηρίζω και δεν αποδέχομαι επουδενί τέτοιους είδους εγκλήματα,

πόσο μάλλον ενός βρέφους!
Ως επαγγελματίας όμως κοινωνικών επιστημών, είμαι με το άτομο και προσπαθώ να κατανοήσω πώς φθάνει κανείς στο έγκλημα. 
Υποστηρίζω το άτομο από την πλευρά της δίκαιης απόδοσης δικαιοσύνης. 
Υπάρχουν νόμοι και έτσι είναι το σύστημά μας! 
Μακριά λοιπόν από αυτοδικίες, βρισιές, κατάρες και άλλα τινά!
Αυτή είναι η πάγια θέση μου απέναντι ακόμα και στα χειρότερα εγκλήματα! 
Αυτό επιβάλλει η παιδεία μου και ο χαρακτήρας μου! 
Προσπαθώ να κατανοώ. Όχι να δικαιολογώ. 
Κατανοώ- δεν αποδέχομαι όμως! Έχει τεράστια διαφορά!

Μάθαμε να ξεσαλώνουμε στα σόσιαλ μίντια και να φερόμαστε άθλια, 
εμείς, οι αναμάρτητοι κριτές!
Μπράβο μας! 

Πονάω λοιπόν και για τα κορίτσια και για τον όχλο!

Αριστέα

Τη ψυχή μου ακούμπησα....(Παίζοντας με τις λέξεις #10 )

Ήταν απόβροχο θυμάμαι εκείνη την ημέρα

Τη μέρα που σαν νύχτα την ένιωθες

Λες και ο κόσμος που ξέρουμε έφθανε 

Στην έσχατη ώρα του

Μα κανείς μας δεν δυσφόρησε 

Για την υγρασία και τις αστραπές 

Που σποραδικά συνέχιζαν 

Να σκίζουν τον ουρανό

Κρύωνα πολύ θυμάμαι

Μα σαν γητευτής ήρθες 

Κι απάλυνες τους φόβους μου 

Με έκλεισες με τρυφερότητα

Στην άλκιμη δύναμή των χεριών σου
Κι ασφάλεια ένιωσα

Γεμάτο νιότη ήταν το κορμί σου

Και μύριζε άνοιξη 

Κοιτούσα γύρω μου σαστισμένη

Το θεό μήπως δω με τα μάτια μου

Που παραφύλαγε θαρρείς 

Κάπου ήσυχα

Στις συστάδες των θάμνων 

Για χάρη μου

Γλυκό φιλί μου έδωσες

Κι έδιωξες τα σύννεφα

Η φασαρία του ανέμου 

Και τα αστραπόβροντα

Σαν μελωδία έφθαναν ως εμάς

Και συνόδευαν τα βαλς μας

Στην αίθουσα του θρόνου

Μήνυμα μου έστελνε η αγκαλιά σου

Πώς σαν παιδί θα με φροντίζεις στο εξής

Κι εγώ ακούμπησα 

Δειλά τη ψυχή μου στις παλάμες σου
Θαρρείς πως γαλήνεψα για πάντα

🔰

Ήταν απόβροχο θυμάμαι εκείνη τη μέρα 

Όταν άνοιξες την πόρτα

Και χάθηκες

Τα ποδοβολητά του φευγιού σου 

Τη ψυχή μου χάραξαν βαθιά
Δεν ήταν αλεξίσφαιρη 
Ούτε προετοιμασμένη
Να αντέξει την κακοκαιρία της θλίψης 
Και την υπερβολή του πόνου
από το ξενύχιασμα της ζωής μου
Η υποθερμία του άδειου σπιτιού
Με πέθαινε
Μα εγώ δεν τύλιξα με σάβανο τη ζωή
Δεν παραιτήθηκα
Δεν έγραψα σπαραξικάρδια 
Ραβασάκια στο θεό
Δεν ζήτησα λύτρωση 
Από την τρικυμία
Στάθηκα στο κατάρτι
Ορθόστητα
Και πάλεψα με όλα τα στοιχειά 
Χτυπήθηκα στα ίσια
Κι όταν κουράστηκε η ταραχή 
Να με χτυπάει
Κάποια στιγμή ξαστέρωσε 
Σε απάνεμο λιμάνι βγήκα
Και άπλωσα στον ήλιο τις πληγές μου
Με τόλμη τότε τη ψυχή μου στις παλάμες μου
Μέσα ακούμπησα 
Και θαρρώ πως γαλήνεψα

@

Είναι κάτι φορές που θες να χαρείς, μα τα γεγονότα δεν σε αφήνουν.
Έτσι η χαρά της διάκρισης πέρασε και δεν με ακούμπησε.
Αυτή ήταν η πρώτη από τις δύο συμμετοχές μου στο 
Παίζοντας με τις λέξεις #10 
που ακούραστα και με αγάπη περισσή διοργανώνει η 
Μεμαρία μας στο mytripsonblog,
παίρνοντας τη σκυτάλη του Παιχνιδιού από τη Φλώρα και 
το ΤEXNIS STORIES.
Ευχαριστώ πολύ όσους το ξεχώρισαν είτε ψηφίζοντάς το, είτε 
με τα υπέροχα λόγια τους.

Γράφτηκε με μια ανάσα, βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα,
και νομίζω ότι σκαρφάλωσε ψηλά στην καρδιά μου, για πάντα.
Χωρίς τη λέξη απόβροχο, που επέλεξε η Ελένη μας για το 10ο Παιχνίδι,
ποτέ δεν θα είχα διηγηθεί την ιστορία μου.

Σε άλλη περίπτωση, θα έκανα χιούμορ 
(να είστε σίγουροι ότι θα αυτοσαρκαζόμουν).
Σήμερα, μετά από όσα πέρασα, επί τρεις, πολύ δύσκολες, μέρες,
το αφιερώνω, με αμέριστη αγάπη,
σε έναν δικό μου άνθρωπο, που βιώνει μια απώλεια.
Ορθόστητα να σταθεί και να παλέψει...
Κάποια στιγμή, στον ήλιο θα βγάλει τις πληγές,
θα τις στεγνώσει,
και όλοι μαζί θα χαμογελάσουμε ξανά !

Σας φιλώ
@ριστέα

υγ: Το 14ο Συμπόσιο 

έχει ήδη αρχίσει να δέχεται εξαιρετικές συμμετοχές.

Η υπόσχεση της Νεφέλης

-Νεφέλη, γιατί χαζεύεις παιδί μου;

-Έχω να γράψω μία έκθεση μαμά και προβληματίζομαι.

-Μπα; Από πότε προβληματίζεσαι εσύ; Πες ότι πάλι ονειρεύεσαι με ανοιχτά μάτια αντί να σκέφτεσαι τι θα γράψεις!

-Όχι μαμά.Είναι δύσκολες κάποιες λέξεις. Για παράδειγμα, δεν ξέρω ακριβώς τι είναι το "ακροκέραμο". Μας εξήγησε η κυρία βέβαια, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να γράψω κάτι με αυτή τη λέξη.....

-Καλά; Ντιπ χαζή είναι η δασκάλα σου; Τι στο διάολο σας βάζει; Δημοτικό πάτε. Για πανεπιστήμιο σας πέρασε;

Τσακίσου και πήγαινε μέσα όμως. Θέλω να δω τηλεόραση. Έχει το "Μπρούσκο" αυτή την ώρα! Και δεν το χάνω για κανέναν λόγο!

Η Νεφέλη, πήγε μέσα πικραμένη.Ήθελε τόσο πολύ να γράψει κάτι όμορφο. Και η μαμά ποτέ δεν τη βοηθούσε. 

Έμεινε λίγο ακόμα καρφωμένη στο τετράδιο της, μα οι σκέψεις της χόρευαν τρελά. 

"Ίσως έχει δίκιο η μαμά. Ίσως χαζεύω πολύ" σκέφτηκε με θλίψη.

Αποφάσισε τότε ότι ίσως μία βόλτα την βοηθούσε στην έκθεση της. Πήρε το ροζ ποδήλατο της και άφησε πίσω της τις έγνοιες για την ώρα.

Τα φύλλα κάτω από τις ρόδες έτριξαν και η Νεφέλη χαμογέλασε. Πόσο της άρεσε ο ήχος αυτός! Ποδηλατούσε αργά και έπαιρνε βαθιές ανάσες. Η μυρωδιά του χώματος ήταν η αγαπημένη της. Ποια σοκολάτα και ποιο σουβλάκι σκέφτηκε; Υπάρχει πιο ωραίο άρωμα από αυτό του βρεγμένου χώματος; 

Ήταν όμορφα εκεί, στην έρημη φύση; Κάποια πουλιά μόνο τη συντρόφευαν και το απαλό αεράκι, που της χάιδευε τα μαλλιά.

Σταμάτησε κάτω από το αγαπημένο της δέντρο. 

Εκεί που άλλοι χάραζαν καρδιές και τα αρχικά τους, η Νεφέλη χάραζε γραμμούλες. Κάθε φορά μια γραμμούλα ήταν και μια στενοχώρια της. Πάνω στο δέντρο της καιρό τώρα, άφηνε όλη της την απογοήτευση και μετά επέστρεφε ήρεμη να συνεχίσει.

Έτσι και τώρα. Ανακουφισμένη και πάλι γυρίζει με όρεξη να γράψει. Πιάνει το μολύβι της και οι λέξεις τρέχουν πάνω στο χαρτί.... 

Όταν τελειώνει και διαβάζει το γραπτό της ένα χαμόγελο χαράσσεται στο πρόσωπό της.

-Μαμά να σου διαβάσω τι έγραψα; ρωτά με καμάρι η Νεφέλη την μητέρα της.

-Ωχού! Την όρεξη σου νομίζεις ότι έχω; της αποκρίνεται με νεύρα εκείνη.

Μπρος! Για ύπνο. Δεν θα ξυπνάς το πρωί!

-"Μα μαμ...."

-Κομμένα τα μα και τα μου. Τσακίσου είπα!

Η Νεφέλη πέφτει στο κρεβάτι της βουρκωμένη. Κλαίει με παράπονο. Στριφογυρίζει. Ξαγρυπνά. Το χάραμα τη βρίσκει να κλαίει ακόμα, βουβά τώρα πια. 

Αποκαμωμένη αφήνεται επιτέλους στην αγκαλιά του Μορφέα, μονολογώντας πριν κλείσουν τα βλέφαρα της:

"Εγώ δεν θα γίνω ποτέ τέτοια μαμά!"

Αυτή η  Ιστορία ήρθε πρώτη 
στο 3ο παιχνίδι με τις λέξεις, 

για τη φετινή σεζόν, που φιλοξενεί εξαιρετικά η Μαρία μας 

στο mytripsonblog.

Όπως σχολίασα και στης Μαρίας την ανάρτηση,

η ιστορία μου δεν είχε στολίδια, ούτε συγγραφικό κάλλος!

Είχε απλά ένα ηχηρό μήνυμα.

Είναι ευχής έργο να πεισμώνουμε και να μην επαναλαμβάνουμε 

όσα μας έκαναν.

Στην περίπτωση της μικρής Νεφέλης 

μια ακατάλληλη μητέρα γίνεται αιτία η μικρή να υποσχεθεί ότι θα γίνει 

το αντίθετο μεγαλώνοντας.

Συνήθως δεν γίνεται αυτό στη ζωή.

Το ενδεχόμενο τα παιδιά μας να μας μοιάσουν και να αναπαράγουν

δικές μας συμπεριφορές είναι το συνηθέστερο.

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς αγάπη 

πώς θα εθιστούν σε αυτή 

για να δώσουν έπειτα και στα δικά τους;

Η αγάπη είναι κολλητική.

Τα παιδιά μαθαίνουν από αυτό που ζουν έχω φωνάξει 

ουκ ολίγες φορές σε σχετικές αναρτήσεις μου.

Ας τους δίνουμε τα καλύτερα ερεθίσματα 

και παραδείγματα λοιπόν.

Η γλυκιά μου Μαριάννα αναρωτήθηκε:

Υπάρχουν τέτοιες μητέρες;

Η ερώτηση τίθεται σήμερα και σε εσάς!

Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία μας για τη φιλοξενία,

για το κίνητρο που συνέχισε να μας δίνει παίρνοντας άξια τη σκυτάλη 

από τη Φλώρα μας που πρωτοξεκίνησε το Παιχνίδι των Λέξεων,

όλους όσοι με διάβασαν ή με ψήφισαν

και κυρίως τις δυναμικές συναγωνίστριες μου

στο παιχνίδι των λέξεων.

Καλή σας μέρα.

Μια δύσκολη εβδομάδα ξεκινά!

@ριστέα

Το 8ο Συμπόσιο περιμένει για 4 μέρες ακόμα
τις συμμετοχές σας!

Στα σχόλια σας (όπως και σε όσα δεν έχω απαντήσει ακόμα
στην εορταστική μου ανάρτηση) θα απαντήσω από αύριο.

" Περιοδεία"

Δεν έχει σημασία ποια είναι, πως τη λένε. Ίσως Μαρία, Έλενα, Ανδριάννα, Έλσα. Ούτε από πού κατάγεται, που μένει, τι ηλικία έχει και τι χρώμα μαλλιών. Είναι η κοπέλα που μένει δίπλα σου. Μια  φίλη σου, μια γνωστή σου, ίσως μια μακρινή συγγενής σου.

Έχει μια ιστορία να σου διηγηθεί, από αυτές που δεν διαβάζεις πουθενά.

Που δεν εξομολογούνται.

Πάνε δυο ώρες που είναι κλεισμένη στο μπάνιο της. Καρφωμένη στο ίδιο σημείο. Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυική. Με τα μάτια πρησμένα από το κλάμα.

Στο κενό κοιτάζει. Νιώθει πως χόρτασε από άδεια παράθυρα. Έχασε και το νούμερο πια.

Πόσο είχε πεθυμήσει να ροζίσει. Κι ας μισούσε το ροζ.

Προσευχές και τάματα. Να δει ένα ροζ παράθυρο. Αυτό που θα την έκανε να ελπίζει πως το όνειρο δεν ήταν άπιαστο.

Ένα παράθυρο. Μια ροζ γραμμή. Τι ζητούσε; 

Προσεύχεται  στο θεό να είναι ψέμα. Πόσο άλλο να αντέξει. Χρόνια τώρα άδεια παράθυρα. Χωρίς γραμμές. 

Κι όσο σκέφτεται άλλες στη θέση της που μια ροζ γραμμή θα τις είχε σκοτώσει. Θα έκλαιγαν κι αυτές. Πόσο διαφέρει αλήθεια ένα κλάμα. Πόσο αλλιώτικα μπορεί να αντικρίζει κανείς μια τόσο δα μικρούτσικη γραμμή:

Μια κάθετη ροζ γραμμή σου δίνει το εισιτήριο. Να γίνεις μάνα. Για άλλες ισοδυναμεί με θάνατο. Τι να το κάνει το παιδί μια που δεν το θέλει; 

"Γιατί; Γιατί θεέ μου είσαι τόσο άδικος;

Γιατί είσαι τόσο σκληρός;"

Σκέφτεται όλη την ταλαιπωρία... Όλα πάλι από την αρχή. 

Εξετάσεις, ενέσεις, υπερηχογραφήματα, αγωνία, τρέξιμο, άγχος, ερωτήσεις... "τι έγινε κόρη; το έκανες το τεστ; σου ήρθε η περίοδος; ...δεν πειράζει κορίτσι μου ! Τον άλλο μήνα. "

Και βλέπει τότε την απογοήτευση στα μάτια τους!

Την ακύρωση! 

Δεν είναι ικανή. 

Ίσως είναι η δική σου ιστορία τελικά. Εσύ η ανίκανη. 

Και πνίγεσαι!

Κανείς δεν ρωτάει εσένα. Πώς είσαι, τι νιώθεις, τι θέλεις!

Κανείς. Γίνεσαι μόνο αυτή που δεν μπορεί. Αναρωτιέσαι γιατί τιμωρείσαι. Αν αξίζει κανείς τέτοια τιμωρία. 

Και μένεις εκεί καρφωμένη. Σε στάση εμβρυική. Δεν έχεις κουράγιο να βγεις , να τους αντιμετωπίσεις. Να ξεκινήσεις καινούργιο ανήφορο. Πονάς. Θυμώνεις. Θες να ουρλιάξεις. 

Γολγοθάς. Ένας ακόμα το ξέρεις πώς θα αρχίσει.

Ξανά τα βλέμματα. Οι αναστεναγμοί. Οι σιωπές. "Δεν πειράζει κόρη μου!"

"Ναι ρε πούστη μου! Πειράζει. Πείτε το καθαρά. Αφήστε στην άκρη τα προσχήματα! Ναι, σε βλέπουμε σαν μηχανή παραγωγής! Πείτε το καθαρά να ξέρω να βρίσω. Να μπορώ να θυμώσω με κάποιον. Να ξεσπάσω!

Στεγνώνεις τα μάτια. Πάνε δυο ώρες που ξεροστάλιασες στο παγωμένο μάρμαρο. Τι θα αλλάξει; Θα σου κάνει τη χάρη στα ξαφνικά να πάρει άλλο χρώμα; Δεν γίνονται θαύματα ....

Βγαίνεις και ξέρεις πως ένας νέος γύρος ξεκινά...

Χάπια, ενέσεις, εξετάσεις, τρέξιμο, βλέμματα, αναστεναγμοί, ερωτήσεις, αγωνία, προσμονή, αναμονή, σφίξιμο, τσακωμοί, σιωπές, ερωτηματικά...

Ας είναι!

Τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει, μονολογείς αποφασιστικά. Έχεις ανάγκη να το πιστέψεις.

Με την άκρη του μανικιού σου σκουπίζεις όπως-όπως τις τελευταίες βλέννες και βγαίνεις "σαν έτοιμος από καιρό , σαν θαρραλέος", που λέει κι ο ποιητής, να αντιμετωπίσεις το θίασο, εσύ η πρωταγωνίστρια!

Η Ιστορία αυτή ήταν η συμμετοχή μου 

στο 7ο Παιχνίδι με τις λέξεις του TEXNIS  STORIES.

Η υποχρεωτική φράση είναι σημειωμένη με κόκκινο στο κείμενο μου.

Η ιστορία σημειωμένη βαθιά μέσα μου για πάντα!

Ευχαριστώ θερμά όλους όσοι

τη ψήφισαν και την έφεραν στη δεύτερη θέση!

Τα θερμά σας λόγια για μένα ήταν η καλύτερη ψήφος!

Η ιστορία είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν

λίγο ή πολύ 

έγιναν ή δεν έγιναν μάνες,

στις ανώνυμες,

στις αγωνίστριες,

στις γυναίκες που μόχθησαν για αυτό που για τις περισσότερες 

ήταν δώρο της φύσης!

Καλή σας μέρα!

Καλό Σαββατοκύριακο!

@ριστέα

___________________________________

ΥΓ1: Μια σημείωση για τον τίτλο:

Χρησιμοποίησα τη λέξη "περιοδεία" επειδή μιλούσα 

για θίασο και πρωταγωνίστρια

κάνοντας λογοπαίγνιο από τη λέξη-τζηζ "περίοδος".

ΥΓ2: Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο, εγώ απλά τις επεξεργάστηκα

_______________________________________________________________

Για το Διαγωνισμό Γέλιου ενημερωθείτε κι εδώ 

αλλά και δίπλα στα αριστερά του μπλογκ, πατώντας την εικόνα του σκύλου!

Απαντώ πάντα σε όλα τα mail που λαμβάνω, 

επομένως αν περάσει μία μέρα και δεν έχετε λάβει απάντηση 

ενοχλείστε με ξανά! 

Η σύνδεση εξακολουθεί να μου κάνει μικρές ατασθαλίες 

αλλά ευτυχώς για την ώρα είναι μικρές!

" Μικρή Κυρία"

Αν θέλετε βάλτε αυτή τη μουσική στην αρχή 

κλείνοντας κάτω τη μουσική μου

"Σας παρακαλώ. Μου πουδράρετε και τη δική μου μυτούλα;"

Το μικρό κοριτσάκι στέκεται ακίνητο καθώς η μακιγιέζ του συνεργείου, χαμογελώντας γλυκά, πιάνει το μεγάλο πινέλο κι αναλαμβάνει να την περιποιηθεί λες και είναι σταρ του σινεμά. Χαρούμενη η μικρή χοροπηδά έπειτα σαν πολύβουη μέλισσα ανάμεσα στις κάμερες και το τεχνικό προσωπικό.

"’Όλοι στις θέσεις σας. Φώτα, κάμερες και...πάμε!"

"Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σήμερα η εκπομπή Πρωταγωνιστές συναντάει, μια μικρή πρωταγωνίστρια όχι της σκηνής, αλλά της ζωής. Τη λένε Ελπίδα κι όλοι εδώ στο Αγλαΐα Κυριακού που βρισκόμαστε απόψε, έχουν να πουν ότι η ελπίδα είναι ένα μικρός άγγελος επί γης.

Κόντρα στην αναλγησία της Πολιτείας και την έλλειψη Κοινωνικής Πολιτικής, σε μια περίοδο σήψης των θεσμών και της γενικότερης κρίσης, τέτοια μικρά ή μεγάλα θαύματα μας δίνουν ελπίδα. Όπως και το όνομα της φίλης μας.

Η Ελπίδα δεν κάνει ό,τι κι ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο. Θα τη βρούμε τακτικά να περιφέρεται στους διαδρόμους του νοσοκομείου και να επισκέπτεται τους θαλάμους όπου νοσηλεύονται παιδιά με σπάνιες μορφές καρκίνου. Θα τη βρούμε να ζωγραφίζει με τα άλλα παιδιά, να τους διαβάζει ιστορίες, να τους παίζει κουκλοθέατρο.

-Ελπίδα λοιπόν. Πολύ όμορφο όνομα.

-Σας ευχαριστώ πολύ. Κι εμένα μου αρέσει.

-Λοιπόν Ελπίδα.. Έμαθα ότι εδώ μέσα χαρίζεις πολλές ελπίδες στα  παιδιά που νοσηλεύονται.

-Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να κάνω χαρούμενα πολλά παιδάκια κύριε Θεοδωράκη. Προσπαθώ να τα κάνω να ξεχάσουν... 

-Τι ακριβώς;

-Τον πόνο, όταν τα τρυπούν οι βελόνες κύριε Θεοδωράκη. Τις δύσκολες στιγμές μέσα σε αυτό το στενό κουβούκλιο-μαγνητικό τομογράφο τον ονομάζουν- σπηλιά τον νιώθουν τα παιδιά, μια σκοτεινή, παγωμένη σπηλιά. Να ξεχάσουν ότι είναι κλεισμένα μέσα, πάνω σε κρεβάτια σιδερένια, ενώ οι φίλοι τους είναι έξω, στο σχολείο. στο γήπεδο,  στο δωμάτιο τους και διαβάζουν ή παίζουν.

-Πώς το καταφέρνεις αυτό Ελπίδα;

-Ζήτησα και μου έδωσαν πολλά και διάφορα υλικά: χαρτόνια κάνσον, μαρκαδόρους, κηρομπογιές, κόλλες, και κάνουμε με τα παιδιά διάφορες χειροτεχνίες και κατασκευές. Μετά στολίζουμε τους τοίχους. Κοιτάξτε πόσο όμορφοι έχουν γίνει οι περισσότεροι....

Η κάμερα εστιάζει σε διάφορα σημεία. Πολύχρωμες ζωγραφιές κοσμούν τους λευκούς τοίχους. Κάποιες από αυτές είναι χαρούμενες, άλλες πάλι είναι μαύρες ή γκρίζες. Κάπου υπάρχει μόνο μια τεράστια σύριγγα. Σαν αερόστατο.

-Αυτή την έκανε ο Σπύρος. Μισούσε τις βελόνες. Έφυγε όμως κι έτσι δεν πονάει πια.

-Μίλησε μου για τα παιδιά...

-Φοβούνται. Στενοχωριούνται. Βλέπουν να χάνουν τα μαλλιά τους, να γίνονται άσχημα....

-Κι εσύ;

-Εγώ τι; Τους λέω να αντέξουν. Πρέπει να γίνουν άσχημα. Πολύ άσχημα. Έτσι θα διώξουν το δράκο.

-Ποιο δράκο;

-Τον καρκίνο! Αν γίνουν πολύ άσχημα κι αν κάνουν όλες αυτές τις ενέσεις ο δράκος δεν θα αντέξει. Θα τα μαζέψει και θα φύγει κύριε Θεοδωράκη. Τρέχοντας!

-Έχω την αίσθηση ότι εισπράττεις μεγάλη ικανοποίηση...

-Ου!!! Πολύ, λέει χαμογελώντας το μικρό κορίτσι.

-Κι ο δικός σου ο δράκος;

Η κάμερα, που τόση ώρα έδειχνε τα γαλάζια της μάτια, απομακρύνεται αργά.

Η Ελπίδα χαϊδεύει το κεφαλάκι της που είναι άδειο από μαλλάκια. 

"Θα τον τρομάξω κύριε Θεοδωράκη.

Θα βάλω τα δυνατά μου και θα τον τρομάξω κι εγώ"!

συνεχίζεται.......

Η Ιστορία αυτή ήταν η συμμετοχή μου 
στο 5ο Παιχνίδι με τις λέξεις του TEXNIS  STORIES.

Οι υποχρεωτικές λέξεις επιλεγμένες από μένα αυτή τη φορά
ως νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού,
είναι σημειωμένες, όπως πάντα,με κόκκινο  μέσα στο κείμενο μου.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσοι ψήφισαν την ιστορία μου, 
αλλά κι όσους τη διάβασαν.
Οι λέξεις επιλέχτηκαν για τη δυσκολία τους κι η δυσκολία τους αφορούσε κι εμένα.
Οι προκλήσεις μου αρέσουν. 
Αφού τις επέλεξα προσπάθησα να τις εντάξω μέσα 
σε ένα κείμενο που είχα στο "συρτάρι" μου από πέρυσι.
Ήμουν αστεία αφού εγώ η ίδια μονολογούσα "μα που θα τη βάλω τώρα αυτή;"
Φυσικά εννοούσα τη σήψη!
Στο τέλος, ούτε καν το αρχικό όνομα του κοριτσιού, δεν είχε μείνει στη θέση του.
Το Παιχνίδι με τις λέξεις μας οδηγεί πραγματικά σε 
ανεξερεύνητα ή διαφορετικά μονοπάτια.
Μας δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε δυνατότητες
που ούτε γνωρίζαμε ότι μπορεί να τις είχαμε.
Αυτή τη φορά μου χάρισε και τη δεύτερη θέση.

Σε λίγες μέρες μια ακόμα Παγκόσμια μέρα.

Από τις ελάχιστες όμως που δίνω σημασία, αφού επιλέχθηκε με απόφαση της

Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά 

Στις 15 Φεβρουαρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου με στόχο την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις παιδικές νεοπλασίες (καρκίνους) και για την ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σχετικά με τις ανάγκες των παιδιών που νοσούν από καρκίνο σε όλο τον πλανήτη. 

Κάθε χρόνο, περίπου 250.000 παιδιά νοσούν από καρκίνο, από τα οποία μόνο ποσοστό 20% έχει δυνατότητα πρόσβασης σε σωστή ιατρική φροντίδα. Το 80% από αυτά, προέρχεται από χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος. Πάνω από 150.000 θάνατοι κάθε χρόνο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και εξειδικευμένης θεραπείας σε όλα τα παιδιά. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά προσβάλλονται πολύ σπανιότερα από καρκίνο σε σχέση με τους ενήλικες, ωστόσο, ο καρκίνος παραμένει η συχνότερη αιτία θανάτου σε παιδιά μετά τα ατυχήματα 

Ο καρκίνος στο παιδί δεν είναι κληρονομικός, δεν είναι μεταδοτικός. Δεν σημαίνει θάνατο. Είναι μια σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του παιδιού, νόσος που χρειάζεται χρόνο και κατάλληλη, εξειδικευμένη θεραπεία.

Αν η διάγνωση γίνει χωρίς καθυστέρηση τα ποσοστά ίασης είναι υψηλά: οι σύγχρονες θεραπείες κάνουν την παρατεταμένη επιβίωση και την ανάρρωση όχι μόνο πιθανές αλλά και δυνατές για πολλούς παιδικούς καρκίνους. 

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται αρκετοί σύλλογοι όπως η «Ελπίδα» η «Φλόγα» και η «Λάμψη». 

Αυτά τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθεια και τη στήριξη μας. Αν εμείς περνάμε δύσκολα τα τελευταία χρόνια, αυτά περνούν πολύ δύσκολα εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά δε χάνουν το χαμόγελό τους γιατί είναι παιδιά. www.real.gr

Καλή σας μέρα.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε.
Για μας εδώ στον Πύργο είναι τριήμερο, καθώς τη Δευτέρα 
γιορτάζει ο Πολιούχος της Πόλης μας.

@ριστέα

" Για σένα"

Η πόρτα έτριξε καθώς την έσπρωξε για να μπει στο άδειο σπίτι, όπως έτριζε και το μυαλό του, βασανισμένο από τις αναταράξεις που είχε περάσει τα τελευταία "πέτρινα" χρόνια της ζωής του...

Καθώς περνούσε το σιδερένιο κιγκλίδωμα ένιωθε πως εισέβαλε στο σπίτι και στη ζωή μιας άγνωστης.... Μύρισε αμέσως την απουσία και σχεδόν ένιωσε τη μοναξιά να σέρνεται πάνω από τα σκονισμένα έπιπλα, πίσω από τις βαριές, μπορντοκόκκινες βελούδινες κουρτίνες...

Ποτέ του δεν τις συμπάθησε... Του ξέσκιζαν τα σωθικά, όπως το απόμακρο και δίχως συναισθηματισμούς περιβάλλον που μεγάλωσε...

Και τότε το είδε. Δεν ήταν εκεί που το θυμόταν, αλλά ήταν το ίδιο βενετσιάνικο σκαλιστό σεκρετέρ, με τη λευκή πατίνα. Θα το αναγνώριζε ανάμεσα σε εκατό άλλα....

Την είδε να κάθεται με την ολόχρυση πένα της και το δερματόδετο σημειωματάριο και να γράφει.... 'Ηταν οι μόνες στιγμές που τη θυμόταν να γλυκαίνει....

Περιέργαστηκε αφηρημένος τα μυστικά του συρταράκια ψάχνοντας για την πένα .... "Να έχω κάτι δικό της",  σκέφτηκε... Αντί για την πένα ένας φάκελος τον τάραξε επί τη εμφανίσει του!

"Για σένα" έλεγε με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα και ήξερε που απευθυνόταν…

" Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν μπορώ να βρω πρόλογο. Δεν ξέρω αν θα το βρεις, αν έχω δικαίωμα να σου γράφω. Ξέρω πως μας χώρισαν πολλά... Πώς ίσως να μην σε συναντήσω ξανά και ποτέ να μη φιλιώσουμε εν ζωή...Μα μια ανώτερη δύναμη με κάνει να θέλω να σου γράψω ....μήπως κι εξιλεωθώ....Πάντα ήθελα το σωστό στη ζωή μου. Έτσι μεγάλωσα εγώ. Έτσι έμαθα ότι πρέπει να μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Μέσα στην εγκράτεια, το σεβασμό, την υπακοή. Η Τάξη μας δεν άφηνε περιθώρια για δημοκρατισμούς και φιλελεύθερες ιδέες. Δεν ήταν ότι δεν είχα καλοσύνη, είναι που δεν τη διδάχθηκα.Δεν με δικαιολογεί που δεν ήμουν εκεί, δίπλα σου, όταν με είχες ανάγκη. Έσφαλα σε πολλά. Αλλιώς θα ήσουν εδώ. Από την αγαθότητα και την ευκολοπιστία σου οδηγήθηκες σε δρόμους κολασμένους. Στην αντίπερα όχθη. Κι εγώ, ποτέ δεν πέρασα απέναντι για να σε συναντήσω. Δεν έδωσα το χέρι μου όταν εκλιπαρούσες για βοήθεια... Με πόση πραότητα αντιμετώπισες τη δική μου τυπική παρουσία στη δίκη σου!Ντρέπομαι. Εσύ είχες δάκρυα στα μάτια. Εγώ μίσος. Γιατί δεν θέλησες να γίνεις αυτό που ονειρεύτηκα για σένα. Δεν υπήρξα δάσκαλος κι αρωγός δίπλα σου. Μονάχα δικαστής κι αδυσώπητος τιμωρός. Δεν μ'ένοιαζε τότε.Δεν ήξερα βλέπεις πόσο ακριβά πληρώνεται η αδιαλλαξία! Εξέτισα την ποινή μου με πόνο βαθύ, βουβό... Μόνο που μαζί μου υπέφερες κι εσύ! Για μας ίσως είναι αργά. Δεν είναι όμως για σένα.Ο Χριστός δίδαξε τη μακροθυμία και τη συγχώρεση. Δείξε πίστη λοιπόν. Συγχώρεσε με μέσα σου!Μην εκτίσεις το υπόλοιπο των δικών μου ισοβίων. Γύρνα πίσω στη ζωή....Κέρδισε τη Ζωή! Αυτή είναι η μόνη ευχή και διαθήκη μου.             

Η μάνα σου!"

Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε...

Ήξερε ότι δεν μπορούσε πια να σώσει το παρελθόν. Μα είχε ένα παρόν στα χέρια του κι όφειλε να το ζήσει!

Άνοιξε τη πόρτα και βγήκε στο δρόμο πλημμυρισμένος συναισθήματα...

Είχε ραντεβού με τη Ζωή! Κι είχε αργήσει πολύ!

Αυτή λοιπόν ήταν η συμμετοχή μου στο 4ο Παιχνίδι των Λέξεων 

του  TEXNIS STORIES  που φιλοξένησα και τσουκ! 

Μου ήρθε και μένα η πρώτη διάκριση, για πρώτη φορά! 

Άμα την ξαναδώ σφυρίξτε μου! 

Χτες, στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων και τις βραβεύσεις, 

ως κομάντο-χόστες,(τίτλος που μου απονεμήθηκε από ένα άλλο 

αγαπημένο ζουζούνι) ήμουν σοβαρή.

Σαν να είχα να παρουσιάσω τα Οσκαρς ένα πράγμα!

Με φανταζόμουν που λέτε, με ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα, φουντωτό,

 με υπέροχο κορσάζ με δαντέλα, κεντημένο στο χέρι,

και με ανάλαφρα τα μαλλάκια μου - όχι κομμωτηρίου πάντως!

Σας καλωσόριζα στη γιορτή και χωρίς τυμπανοκρουσίες

ανακοίνωνα και τη δική διάκριση!

Έλαμπα, αλλά ναι, ήμουν σοβαρή!

Ε, σήμερα με τις μπιζάμες μου και μια κούπα καφέ στο χέρι 

να μην πανηγυρίσω λιγάκι ...το πανηγύρι;

Τόσο δα!

Πάμε να δούμε το making of (also known as behind-the-scene) 

της ιστορίας μου;

Μπροστά στη φωτιά κάθισα να γράψω, χειρόγραφα,όπως πάντα!

Ήξερα μόνο ότι ήθελα να γράψω ένα γράμμα.

Μιας μάνας προς το παιδί της.

Βλέπετε οι λέξεις που είχαν δοθεί ως υποχρεωτικές 

με παρέπεμπαν σε νουθεσίες και συμβουλές!

Αλλά όπως πάντα σχεδόν όταν γράφω, από αλλού ξεκινώ, αλλού καταλήγω!

Ήμουν βέβαιη ότι δεν είχα γράψει κάτι φοβερό αλλά είχα την ικανοποίηση

ότι χρησιμοποίησα σωστά και τις πέντε δύσκολες λέξεις.

Η διάκριση ήταν και για μένα μία έκπληξη!

Σας ευχαριστώ πολύ!
 Κι όσοι με ψηφίσατε κι όσοι με διαβάσατε, με κάνατε χαρούμενη!

Να πω τέλος ότι χτες διάβασα στη μαμά μου, από το τηλέφωνο, την ιστορία μου.

"Εντάξει @ριστούλι μου, το ξέρω ότι σου αρέσει να γράφεις...

Αλλά ήταν ανάγκη να γράψεις τόσα πολλά;"

Α ρε μάνα!!!!

Καλή σας μέρα

@ριστέα