Η σημερινή ανάρτηση δεν ήταν προγραμματισμένη . Ούτε καν είχα σκεφτεί ότι θα σας έγραφα ποτέ για το Μικρό πρίγκιπα και τη Μάυρα, (όπως θα δείτε παρακάτω). Προέκυψε εντελώς ξαφνικά στο μπλογκ της αγαπημένης μου Πέτρας. Σαν ιδέα!
Γενικά θεωρώ ότι πολλοί στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί σε πάρα πολλά μπλογκς με τον Μικρό Πρίγκιπα. Και παρά τη μεγάλη μου αγάπη δεν ήθελα ποτέ να κάνω μία ακόμα ανάρτηση μιλώντας για αλεπούδες, για τριαντάφυλλα κι εξημέρωση. Αν κι όσοι τον λατρεύετε θα ξέρετε ότι ποτέ άλλοτε δεν έχει μιλήσει κάποιος με τόσο απλά λόγια για τη φιλία, τις σχέσεις και τη δημιουργία δεσμών!
Η Πέτρα χτες με ξάφνιασε υπέροχα γιατί έπλεξε τον μύθο με την πραγματικότητα κι έδωσε ένα αφιέρωμα διαφορετικό για μια ύπαρξη που λατρεύει. Για όσους έχασαν τη δημοσίευση τη βρίσκετε εδώ.
Στα σχόλια της χτεσινής της ανάρτησης προέκυψε ένα θέμα. Κατά πόσο όταν είσαι μικρός μπορείς να κατανοήσεις το πλήρες νόημα του Μικρού Πρίγκιπα!
Επειδή το έχω δει στην πράξη να πω ότι εγώ δίνω θετική απάντηση. Και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις. Επειδή η μία είναι ο μεγάλος μου ανιψιός (όταν ήταν μικρούλης) κι επειδή δεν θέλω να του κάνω ένα ακόμα αφιέρωμα, θα αναφερθώ στη Μάυρα.
Η Μάυρα ήταν ένα συμπαθέστατο δευτεράκι (προς το τέλος της χρονιάς της). Πανέξυπνο παιδί αλλά έδειχνε αδιαφορία για πολλά πράγματα και κυρίως για τα μαθήματα του σχολείου. Επειδή η μητέρα της είχε καταλάβει ότι από τα τέσσερα παιδιά της ήταν το πιο ευαίσθητο, αλλά κι ότι ήταν πολύ έξυπνη για να την αφήσει στην τύχη της, απευθύνθηκε σε μένα και μου ζήτησε αν μπορούσα να τη βοηθήσω. Περνώντας λίγο χρόνο μαζί της είχα ήδη διακρίνει ένα μυαλό που περίμενε απλά τροφή!. Τότε ζήτησα από τη μητέρα την άδεια να ασχοληθώ μαζί της αντισυμβατικά. Τι σήμαινε αυτό; Δεν θα κάναμε την ύλη του σχολείου αλλά θα περνούσαμε χρόνο μαζί, θα της έβαζα ασκήσεις σε μορφή παιχνιδιού και θα κάναμε εξάσκηση στη γλώσσα και στην ελεύθερη γραφή μέσα από παραμύθια κι άλλες ιστορίες.
Και τότε είχα την ιδέα για το Μικρό Πρίγκιπα.
Ξεκινώντας και πριν διαβάσουμε το οτιδήποτε της έδειξα το σχέδιο Νο1 του ήρωα-συγγραφέα Εξιπερύ το οποίο έδειχνε σε όσους συναντούσε και τους θεωρούσε κάπως ξεχωριστούς, να του πουν τι έβλεπε ο καθένας κοιτώντας αυτή τη ζωγραφιά...
Ας θυμηθούμε πρώτα τι είχε γράψει ο συγγραφέας στην αρχή του Μικρού Πρίγκιπα για αυτή ακριβώς τη ζωγραφιά.
Όταν ακόμη ήμουν έξη χρονών, είδα μια υπέροχη ζωγραφιά σ' ένα βιβλίο για το Άγριο Δάσος, που είχε τον τίτλο «Αληθινές Ιστορίες». Έδειχνε ένα τεράστιο φίδι, το βόα, που καταβρόχθιζε κάποιο αγρίμι. Να ένα αντίγραφο κείνης της ζωγραφιάς.Στο βιβλίο έγραφε: «Οι βόες καταπίνουν τη λεία τους ολόκληρη, χωρίς να τη μασήσουν. Ύστερα, καθώς δεν μπορούν μήτε να σαλέψουν, βυθίζονται σε ύπνο για έξη μήνες μέχρι να χωνέψουν».Στοχάστηκα τότε πολύ πάνω στις περιπέτειες στη ζούγκλα και, με τη σειρά μου, πέτυχα να σκαρώσω την πρώτη μου ζωγραφιά μ' ένα χρωματιστό μολύβι. Τη ζωγραφιά νούμερο 1.Έδειξα το αριστούργημά μου σε μερικούς μεγάλους και τους ρώτησα αν τους φόβιζε.Εκείνοι μου απάντησαν: Γιατί να μας φοβίσει ένα καπέλο; Το σχέδιό μου δεν έδειχνε ένα καπέλο. Έδειχνε ένα βόα που χώνευε ένα ελέφαντα. Τότε κι εγώ ζωγράφισα την εσωτερική μεριά του βόα, για να μπορέσουν οι μεγάλοι να καταλάβουν. Πάντα τους χρειάζονται εξηγήσεις για να καταλάβουν. Η ζωγραφιά μου νούμερο 2 ήταν κάπως έτσι:
Οι μεγάλοι με συμβούλευσαν να παρατήσω τις ζωγραφιές με τους βόες ανοιχτούς ή κλειστούς και ν' ασχοληθώ καλύτερα με τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και τη γραμματική.Έτσι, στα έξη μου χρόνια, εγκατέλειψα μια λαμπρή καριέρα ζωγράφου. Είχα απογοητευθεί από την αποτυχία της ζωγραφιάς μου νούμερο 1 και της ζωγραφιάς μου νούμερο 2. Από μόνοι τους οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτε κι είναι πολύ κουραστικό για τα παιδιά να τους δίνουν κάθε φορά εξηγήσεις.Αναγκάστηκα, λοιπόν, να διαλέξω ένα άλλο επάγγελμα κι έτσι έμαθα να οδηγώ αεροπλάνο. Λίγο πολύ πέταξα παντού σ' όλο τον κόσμο. Και η γεωγραφία, αυτό είναι αλήθεια, πολύ μου χρησίμεψε. Μπορούσα ν' αναγνωρίσω με τη πρώτη ματιά την Κίνα από την Αριζόνα.Αυτό είναι κάτι πολύ χρήσιμο, ιδιαίτερα μάλιστα σαν τυχαίνει να 'χεις χάσει το δρόμο σου τη νύχτα.Έτσι, στη ζωή μου, γνωρίστηκα με χίλιους δυο ανθρώπους σοβαρούς. Πέρασα χρόνια και χρόνια με μεγάλους και, μάλιστα, τους έζησα από πολύ κοντά. Ωστόσο, αυτό δεν καλυτέρεψε και πολύ τη γνώμη μου για την αφεντιά τους.Όταν κάποτε τύχαινε να συναντήσω κάποιον που μου φαινόταν ότι του έκοβε κάπως περισσότερο, πειραματιζόμουν πάνω του με τη ζωγραφιά νούμερο 1 που την είχα πάντα μαζί μου. Ήθελα να ξέρω αν πραγματικά έβλεπε πέρα από τη μύτη του. Μα κείνος πάντα μου απαντούσε: «Είναι ένα καπέλο». Κι εγώ τότε δεν του μιλούσα ούτε για βόες, ούτε για παρθένα δάση, ούτε γι' αστέρια. Πήγαινα με τα νερά του, γινόμουν σαν κι αυτόν. Του μιλούσα για γέφυρες, για γκολφ, για πολιτική και για γραβάτες. Κι ο μεγάλος έδειχνε πολύ ευχαριστημένος που είχε γνωρίσει ένα το ίδιο σαν κι αυτόν λογικό άνθρωπο. Πηγή
Είχα λοιπόν τη φαεινή ιδέα να ρωτήσω τη γλυκύτατη μαθήτρια μου τι έβλεπε. Η απάντηση της με είχε κάνει να αναπηδήσω! "Μπορεί να είναι ένα φίδι που έχει καταπιεί κάτι μεγάλο" Για να είμαι βέβαιη τη ρώτησα: "Δεν θα μπορούσε ας πούμε να είναι ένα καπέλο"; Και το κορίτσι μου είχε γελάσει! Μα δεν είναι έτσι το καπέλο! Και μου σχεδίασε ένα σχέδιο και μου είπε : "Να έτσι είναι τα καπέλα"!
Από κείνη τη μέρα διαβάζαμε Μικρό Πρίγκιπα. Διάβαζε μέχρι που της έλεγα "αύριο πάλι" κι η Μάυρα ζητούσε κι άλλο. Το εκπληκτικό είναι ότι συζητούσαμε έπειτα τι διαβάσαμε. Και παρά τις άγνωστες λέξεις που είχε, καταλάβαινε αμέσως το νόημα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια: το έβλεπες στα μάτια της ...Ήταν μια λάμψη ! Ήταν που ένιωθα ότι είχα απέναντί μου το Μικρό Πρίγκιπα και μου ζητούσε τρυφερά : "Σας παρακαλώ...σχεδιάστε μου ένα πρόβατο".
Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Έχουν ανάγκη να πιστεύουμε σε αυτά και να τους δίνουμε εξηγήσεις όπως στους μεγάλους. Ίσως τον Μικρό Πρίγκιπα να μην τον καταλάβουν όπως εμείς στα 25 μας ή στα 35 μας ή και πιο μετά. Υπάρχουν όμως ενήλικες που ακόμα και στα 50 τους δεν πρόκειται να νιώσουν τη γοητεία του, να τον ακολουθήσουν στα ταξίδια του, να γνωρίσουν έναν αεροπόρο που ζωγράφιζε κλειστούς κι ανοιχτούς βόες , να ανησυχήσουν για το τριαντάφυλλο του που έμεινε πίσω μοναχό του σε έναν μικρό πλανήτη,να αγαπήσουν μαζί του μια αλεπού και να μιλήσουν μαζί της για την εξημέρωση και την αγάπη.... Υπάρχουν ενήλικες που δεν θα ξεχωρίσουν ποτέ το δικό τους αγαπημένο τριαντάφυλλο ανάμεσα σε εκατό ίδια. Που γεννήθηκαν και θα πεθάνουν χωρίς να αγαπήσουν αληθινά ποτέ....
Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Αφήνονται και κάνουν σχέσεις τόσο εύκολα. Ανοίγουν την καρδιά τους χωρίς να ντρέπονται, μοιράζουν τα λίγα που έχουν, χαμογελούν αγνά και γελούν αβίαστα...
Μεγαλώνοντας υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χάσουν όλα αυτά που είχαν όταν ήταν μικρά.
Θα γίνουν ίσως σοβαροί, ίσως επαγγελματίες, ίσως οικογενειάρχες. Και θα ξεχάσουν τη χαρά του "εμπιστεύομαι στην έρημο μία άγνωστη αλεπού".
Βοηθήστε τα παιδιά σας πιστεύοντας στις άπειρες δυνατότητες που έχουν. Πιστέψτε πραγματικά ότι καταλαβαίνουν. Η Μάυρα ήταν πολύ έξυπνη για την ηλικία της. Και βαριόταν αφάνταστα στο σχολείο της. Κανείς δεν είχε πιστέψει στο μυαλό που έκρυβε. Τι ευτύχημα που η μαμά της ήταν μια μητέρα με ανησυχίες κι αγάπη αληθινή!
Ασχολήθηκα λίγους μήνες μαζί της. Μετά το τέλος του σχολείου περάσαμε μαζί και το καλοκαίρι. Και δούλευα μαζί της χωρίς να δουλεύω ουσιαστικά. Την έπαιρνα μαζί μου στη θάλασσα με την κολλητή μου ....Την είχε λατρέψει κι αυτή! Ακόμα μιλάμε για το κορίτσι μου με τα πιο γλυκά λόγια! Ήταν όλη μια τεράστια αγκαλιά, με δυο μεγάλα μάτια που πετούσαν φλόγες. Ζωγραφίζαμε μαζί, παίζαμε μαζί. Και μέσα από το παιχνίδι δίδασκα. Αβίαστα.
Κι έπειτα τελείωσε το καλοκαίρι και μαζί και το έργο μου.
Η Μάυρα με είχε εξημερώσει.
Και θα την έχω πάντα σαν φωτεινό παράδειγμα!
Βλέπετε κάποιες σχέσεις τελειώνουν για πολλούς λόγους. Οι δεσμοί όμως δεν σπάνε μέσα σου ποτέ!
Καλή σας μέρα
@ριστέα
ΥΓ: Πέτρα μου σε ευχαριστώ ! :)))
