Κυριακή 29 Απριλίου 2018

25 Λέξεις #11


(1)
Αφόρετος αυτοσεβασμός
Στο κουτί του, ατσαλάκωτος
Χαρίζεται
Ο κάτοχος, στα χαρακώματα των σόσιαλ
το σφυρί του καδραίνει
Τις λέξεις όλες, καρφιά τις έχει
Διαδώστε και σώστε!



(2)
Στην Καλντέρα,
εκεί που πρωτόσμιξαν με το πάθος φορεμένο κατάσαρκα,
εκεί γκρεμοτσάκισαν και το όνειρο.
Συμβαίνει στους (επιπόλαιους) Έρωτες...
Ξαμολιούνται με την ανατολή,
και σβήνουν στο μελαγχολικό ηλιοβασίλεμα.



Η Μαρία, απ' το Κείμενο,
ξαναέδωσε μετά από πολύ καιρό το κίνητρο,
κι όλοι οι καλοί φίλοι πιάσαμε τα μολύβια μας και γράψαμε 
από ένα ολιγόλεκτο ~ έως 25 λέξεις ~ με αφορμή τη φωτογραφία
που επέλεξε αυτή για μας.
Κι όλες οι συμμετοχές πραγματικά ήταν αξιόλογες, 
με το Κατερινιώ μας, να έχει την τιμητική της! Άξια!

Εγώ έγραψα κι ένα ακόμα και ρίχνοντας κορώνα-γράμματα 
έστειλα το πρώτο.



Πρωτομαγιά ξανά εδώ με το 20ο Συμπόσιο Ποίησης!
Καλά να περνάτε!

@ριστέα


Πέμπτη 12 Απριλίου 2018

Γρίφοι


Παλεύω με τα τέρατα, σου είπα
Μα εσύ δεν είδες δράκους γύρω μου
Κι έτσι δεν κατάλαβες
-Κοίτα τις γραμμές στη σειρά
Σε κουτάκια στοίβαζα ως τώρα τη ζωή μου
Όλα στη σειρά. Όλα τακτοποιημένα
-Τις παραδόσεις τηρούσες θαρρώ
-Τις ισορροπίες μου φοβόμουνα μη χάσω
-Τι γλώσσα μιλάς; Όλο με γρίφους
Κοπιάζω στα λόγια σου να μπω
-Είναι που λύθηκε η ψυχή
Και στο άσπρο κολυμπάει
-Γιατί τα αναμοχλεύεις
Κάτσε να ξαποστάσεις
Της κούρασης τον ιδρώτα να μεταλάβεις
-Τα γρανάζια του νου είναι που τρέμω
Αυτοί είναι οι δράκοι! 

@ριστέα



Έπρεπε να γράψω με βάση την αρχική εικόνα, την οποία και παρέλαβα 
από το Κανελλάκι μου. Κείμενο θαρρώ.
Για τη φωτο-συγγραφική μας σκυτάλη!
Αλλά εγώ με άφησα ως συνήθως έρμαιο της έμπνευσης,
κι αυτό που μόλις διαβάσατε, κατάφερα στο χαρτί να αποτυπώσω.
Ελπίζω τη γλώσσα μου να κατάλαβαν κάποιοι
και οι γρίφοι να μην έμειναν μετέωροι!

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα διαδικτυακά μας δρώμενα 
κι επιστρέφω...
Το νου σας ... Ένα Συμπόσιο αδημονεί 
στο φως να βγει!

Επιλέγω για τη Μία μας την επόμενη σκυτάλη...







Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Ιερή αποστολή ~ 14ο Παίζοντας με τις λέξεις ~ Συμμετοχή 2 από 2



Όχι, δεν σας κάνω πλάκα!
Δεν είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα.
Έχω ανάρτηση!
Όχι, ψέμα. Έχω δύο αναρτήσεις!
Εδώ, η άλλη!


Δεν χρειάστηκε καν να ρίξουν νόμισμα.
Ήξερε ότι ήταν κάτι που έπρεπε να το κάνει. Όχι, δεν ήταν καθήκον. Ήταν ανάγκη. Όσο δύσκολο κι αν της ήταν.
Σίγουρα, οι δικοί της ήθελαν να μιλήσουν κι αυτοί. Όμως κι αυτή δικός της άνθρωπος δεν ήταν; Παραστάτισσα η μία στην άλλη και στα καλά και στα άσχημα, μια ζωή ολόκαιρη, είχαν κάθε λόγο να νιώθουν οικογένεια! Στιγμές, χαρές, ρούχα, παπούτσια, συνταγές, μυστικά, γέλια, δάκρυα, πόνοι, χωρισμοί, αρρώστιες, επιτυχίες, ... όλα τα είχαν μοιραστεί. Εκτός από άνδρα, φυσικά. Όχι! Αυτή δεν ήταν μία απλή φιλία. Ήταν σχέση ζωής. 

Κάνει μια φευγαλέα αναδρομή στο παρελθόν τους... Πόσα χρόνια, θεέ μου! Πόσες αναμνήσεις. Τα μάτια της βουρκώνουν ξανά."Τι πράγμα κι αυτό με τα δάκρυα; Μα δεν στερεύουν καθόλου οι βρύσες", γκρίνιαξε σαν μικρό,παραπονιάρικο κοριτσάκι!  

Ήξερε ότι θα ερχόταν αυτή η αναπόδραστη ώρα." Έτσι είναι η ζωή!" Το επαναλαμβάνει διαρκώς εδώ και καιρό, μπας και πειστεί, μπας και ανακουφιστεί λίγο! Μάταια!  Είχε προσπαθήσει να προετοιμάσει τον εαυτό της. Άδικος κόπος. "Ματαιοπονεί όποιος πιστεύει ότι είναι προετοιμασμένος για το θάνατο των ανθρώπων που αγαπάει", φώναξε δυνατά και τρόμαξε και η ίδια από το ηχόχρωμα της φωνή της. Σπάραζε πια... Πώς να αποχαιρετήσει τη φίλη που μαζί έζησαν πενήντα-πέντε ολόκληρα χρόνια; Θυμάται σαν χτες την πεντηκοστή τους επέτειο. Πόσο τις πείραζαν όλοι που γιόρταζαν τη φιλία τους και δη στα γεράματα! Αχ αυτός ο αλήτης ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός!

Τι να πρωτοθυμηθεί; Τι να κρατήσει και τι να αφήσει από το λόγο της; Γράφει, σβήνει εδώ και ώρες. Αμάν! Θα έρθει η στιγμή και δεν θα είναι έτοιμη. 

Να γράψει αστείες τους στιγμές; Ίσα για να σπάσει και το βαρύ κλίμα; Μπα! Δεν της πάει. Αυτό δεν ήταν το δικό της στοιχείο εξάλλου. Να μιλήσει για τις αγκαλιές σε δύσκολες ώρες; Ποιον ενδιαφέρουν αυτά τα τόσο προσωπικά σημεία;  Να μιλήσει για την καλή, διασκεδαστική, γενναιόδωρη και χαμογελαστή γυναίκα, ως είθισται; Σιγά!  Αυτά είναι τα γνωστά. Και ίσως τα ασήμαντα! 

Αλήθεια πώς αποχαιρετάς έναν αγαπημένο σου; 

Σαν έρθει εκείνη, η ζοφερή ώρα, δεν νιώθει τα πόδια της, δεν ελέγχει τα δάκρυα, δεν ανασαίνει καλά καλά.
Σηκώνεται όμως, λες και τη σπρώχνει μια αόρατη δύναμη. Όλων τα βλέμματα είναι αναπόφευκτα στραμμένα πάνω της. Κάποιοι σαν να συμμερίζονταν το πόνο της. Κρατάει στο ροζιασμένο, από τα χρόνια, χέρι της το χαρτί, μουσκεμένο, έτοιμο να γίνει κομματάκια, από την πολλή υγρασία. Δεν πειράζει όμως. Δεν το χρειάζεται. 

"Είχα γράψει κάποια λόγια. Θα προτιμήσω να μην σας τα διαβάσω τελικά..."
Παίρνει βαθιά ανάσα.
Κοιτάζει εκείνην, επίμονα και διαπεραστικά, μα τόσο γλυκά ταυτόχρονα. Νιώθει ότι της χαμογελά. Είναι τόσο γαλήνια, τόσο ζωντανή...Το ροδοκόκκινο χρώμα στα μάγουλά της για λίγο, την ξεγελά. Νομίζει ότι θα σηκωθεί και θα φωνάξει ότι ήταν ένα ακόμα αστείο της!

"Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν τον ξεχάσει και ο τελευταίος άνθρωπος που τον γνώριζε" μου είχες πει κάποτε, αδερφή μου εσύ, σε μια ανύποπτη στιγμή. Όσο ζω, όσο σε θυμόμαστε όλοι όσοι σε αγαπήσαμε, θα ζεις κι εσύ!"

Γύρισε στη θέση της. "Θα είσαι περήφανη για μένα λιακάδα μου" της είπε κοιτώντας νοερά κάπου στον ουρανό. 



Η Ιερή αποστολή, η δεύτερη από τις δύο συμμετοχές μου
πήρε μέρος στο 14ο Παίζοντας με τις λέξεις, 
(ποιου γύρου ακριβώς δεν θυμάμαι πια ☺- από το 2012
κρατάει τούτη η υπέροχη ιστορία)
που διοργανώνει και φιλοξενεί με επιτυχία
η φίλη Μεμαρία, στο mytripsonblog.

Θερμά ευχαριστώ τη Μαρία για τη ζεστή, όπως πάντα, φιλοξενία της, 
τους φίλους που με ευγενή άμιλλα συμμετέχουμε 
(ορισμένοι με πάθος και πολλή αγάπη, από το 2012) 
και όσους την ξεχώρισαν.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα δρώμενα και επιστρέφω για λίγο,
σαν τον δολοφόνο, στον τόπο του εγκλήματος!

Για την ιστορία...

Η "Ιερή αποστολή", φανταστική μεν ιστορία, με υπαρκτές ηρωίδες δε,
γράφτηκε με τη σκέψη πως νεκρή είμαι εγώ, (ω, ναι!)
με την αγαπημένη μου φίλη, (τι φίλη.... αδερφή πείτε καλύτερα) 
μετά από 55 χρόνια φιλίας,
να αναλαμβάνει το χρέος του επικήδειου λόγου.

Το κείμενο εδώ παρουσιάζεται στην αρχική του μορφή.
Για λόγους τήρησης της ανωνυμίας αφαιρέθηκε το κομμάτι 
του εορτασμού της επετείου φιλίας,
που εύκολα θα με πρόδιδε (ε, κανελλάκι μου; ☺) στους φίλους που
γνωρίζουν ότι πράγματι γιορτάζουμε κάθε χρόνο επέτειο φιλίας
με τη γλυκιά μου φιλενάδα!

Τέλος να πω, 
πως εύχομαι ολόψυχα έτσι ακριβώς να γίνουν τα πράγματα,
όταν με το καλό έρθει η ευλογημένη ώρα και πεθάνω:
να περάσουμε τον μισό αιώνα αδερφικής φιλίας
και το Αφούλι μου να αντέξει και να πει δυο λόγια,
αλλά, αν γίνεται... ας μην φύγω τόσο νωρίς,  στα ενενήντα μου.
Τι δηλαδή; Τσάμπα θα πάει τόση υγιεινή ζωή; ☺ Ε;

Πληζ... δεν θα αντέξω προκαταλήψεις 
περί του θέματος.
Δεν παίζω με τον θάνατο. 
Κι εγώ προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω με αυτή την 
προσέγγιση που έχω, χρόνια τώρα! ☺

Ευχαριστώ!
@ριστέα

Καλό μήνα και καλό Μεγαλοβδόμαδο.
Με γαλήνη!

Μαύρο-άσπρο ~ 14ο Παίζοντας με τις λέξεις ~ Συμμετοχή 1 από 2



Σε αγόραζε και σε πουλούσε χωρίς να το καταλάβεις!
"Γράμματα κερδίζω, κορώνα χάνεις" ήταν ικανός να πει στο στρίψιμο νομίσματος και να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί χωρίς να το πάρεις είδηση! 
Μεγάλο αλάνι, μανουβράριζε διαρκώς, και πετύχαινε τους στόχους του, τον έναν πίσω από τον άλλον!
Βασιζόταν στο ξυράφι μυαλό του και πίστευε πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή. Ένα μυαλό, δυο χέρια κι επιμονή! Πασπαλισμένα με πολλή απληστία, θα συμπληρώσω εγώ.

Παραστάτης σε όλα, το μεγάλο του “εγώ”, που δεν άφηνε χώρο για φιλίες, συντρόφους, τίποτα! 

Μόνο που στο βλέμμα του φώλιαζε η μοναξιά και τρόμαζες αν μύριζες το άρωμα της πλεονεξίας του. Πολύ μαυρίλα, ρε αδερφέ μου, και πού' σαι, ε; Δεν αναφέρομαι στα κοστούμια του! 

Τέτοιους ανθρώπους άλλοι τους λένε σπουδαίους. Κάθονται σε υπέροχες, δερμάτινες καρέκλες εξουσίας -κάθε είδους εξουσία- και λύνουν και δένουν. Ολημερίς.

Εγώ πάλι, αηδιάζω. Η καρέκλα τους χωράει μόνον έναν! 
Προτιμώ το άσπρο χρώμα της αθωότητας, όσο φτωχική κι αν είναι.

Σαν δικηγόρος βέβαια, αν ήταν τώρα δα στο μυαλό μου ικανό τον έχω να μου έλεγε : “χόρτασε εσύ με άσπρα και αθωότητες, κοριτσάκι!”

Μπορεί να είναι κι έτσι...Τι τα θες μάτια μου. Κανένας δεν βλέπει την καμπούρα του.

(Μα εκείνο το βλέμμα της μοναξιάς... άστο...Μην το δεις. Και κυρίως μην το νιώσεις ποτέ!)



Ήταν η πρώτη από τις δύο συμμετοχές μου
που διοργανώνει ακούραστα η Μεμαρία μας, στο Mytripsonblog
συνεχίζοντας την ιδέα της Φλώρας, από το TEXNIS STORIES.
Οι ζητούμενες λέξεις στο κείμενο, όπως πάντα, με κόκκινο.

Για σχολιασμό και άλλα ...
πάμε στην επόμενη ανάρτηση και συμμετοχή. Ναι;

@ριστέα