Γεύσεις καλοκαιριού.....

Είχα γράψει πέρυσι για "Τα καλοκαίρια της αθωότητας"
και μου τα θύμισε σήμερα η Μαρία, 
με την παιχνιδιάρικη ανάρτησή της,
με αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια.
Σκέφτηκα λοιπόν να ανασύρω το περσινό ποιηματάκι μου, 
γιατί όταν σκέφτομαι τα καλοκαίρια μου σαν παιδί, καλύτερα δεν θα μπορούσα 
να τα είχα γράψει (για μένα πάντα!)

Νύχτες καλοκαιριού, ταξιδιάρες νύχτες....
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρουδιές 

Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες, 
στα καλοκαίρια της αθωότητας

Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά 
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)

Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)

Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)

@

Ναι, τα χρόνια, όπως συνηθίζει να λέει και η Μαρία, 
δεν ήταν από μόνα τους αθώα.
Εμείς ήμασταν οι αθώοι τότε.
Οι δυσκολίες πολλές. 
Οι μνήμες γλυκαίνουν και στρογγυλεύουν τις γωνίες.
Όμως είναι το παρελθόν μας. Αυτό μας έφτιαξε,
με τα καλά του και τα στραβά του. 
Έχει φύγει. Δια παντός. 
Όμως αφαιρέστε το. Ξεχάστε το.
Διώξτε τις μνήμες.
Και θα δείτε ότι δεν αρκεί το τώρα μόνο.
Είμαστε και οι μνήμες μας.
Είμαστε και οι χειμώνες μας και τα καλοκαίρια μας.

Η ανάρτηση συμμετέχει στις Ιστορίες του καλοκαιριού,
το δρώμενο που τρέχει όλο το καλοκαίρι 
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου

Οι φωτογραφίες ανήκουν στη συλλογή Summertime

 της Πολωνέζας φωτογράφου Izabela Urbaniak.

Ξεκίνησε το 2012, όταν άρχισε να φωτογραφίζει 

τα παιδιά της με τους φίλους τους

καθώς περνούσαν όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στην πολωνική ύπαιθρο.

Τις λατρεύω αυτές τις νοσταλγικές φωτογραφίες της.

Ίσως γιατί δεν έχω δικές μου, 

μέσα στο σταροχώραφό μας, ανάμεσα στις καλαμποκιές,

πάνω στη μεγάλη μας συκιά, ή κάτω από αυτή, κάνοντας κούνια 

στο σκοινί που μας έκοβε, αλλά δεν μας πείραζε....

Τις δικές μου μνήμες τις κουβαλάω στη ψυχή 

και προσπαθώ να τις κρατώ αναλλοίωτες-όσο μπορώ- στο χρόνο.

Αν κάτι φοβάμαι, αυτός δεν είναι ο θάνατος.

Τη μνήμη φοβάμαι μην χάσω!

Καλά να περνάτε

@ριστέα

Πρώτη μέρα στο σχολείο.: οδηγίες προς ναυτιλομένους...

Θυμάμαι ακόμα τα συναισθήματα που είχα πάντα τέτοια μέρα μικρή.

Την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Κάθε νέας σχολικής χρονιάς.

Χαρά, ενθουσιασμός, περιέργεια, 

αδημονία, και έντονη επιθυμία να πάρω τα καινούργια βιβλία.

Σε όλες τις τάξεις έτσι ήταν πάντα.

Κανονικά θα έπρεπε να είχα μισήσει το σχολείο.

Στο δημοτικό, έπρεπε να φθάσω στην πέμπτη 

για να γνωρίσω το δάσκαλο που μου άφησε 

ανεξίτηλη μέσα μου την επιθυμία να γίνω παιδαγωγός στη ζωή μου.
Και μοναδικός να πω!

Από την άλλη, η μαμά μην γνωρίζοντας από ψυχολογία

λες κι έκανε ότι περνούσε από το χέρι της να

φοβάμαι και να αντιπαθώ το σχολείο.

Λάθος λεξιλόγιο, απειλές προκειμένου να κάνω επανάληψη 

τους καλοκαιρινούς μήνες στα σχολικά βιβλία

και φυσικά ένα μικρό κυνήγι όταν με έβλεπε 

με εξωσχολικά βιβλία γιατί πίστευε ότι με αποσπούσαν από 

το ουσιώδες διάβασμα.

Δεν γνώριζε η καλή μου.☺

Λογικά θα έπρεπε να ακούω σχολείο και να βγάζω σπυράκια.
Για κάποιο άγνωστο λόγο εγώ αγαπούσα το βιβλίο και τη μάθηση.
Έτσι ακόμα και στις πρώτες τάξεις που είχα κάθε λόγο
να φοβάμαι το σχολείο εγώ πήγαινα πάντα με χαρά.
(Το τι ξύλο με τον ξύλινο χάρακα, ή τη βέργα
 είχα φάει ως την δ' δημοτικού, από την ίδια δασκάλα, δεν περιγράφεται) 

Επειδή εγώ είμαι λίγο πειραγμένο άτομο ξέρω ότι δεν είναι έτσι 
για τα περισσότερα παιδιά.
Κι αποφάσισα να συγκεντρώσω εδώ κάποιες οδηγίες για τους γονείς 
(ή για τους μελλοντικούς γονείς).
Θα μου πεις έτσι όπως είναι στις μέρες μας τα πράγματα
(σχολεία με ακατάλληλα κτίρια, με ελλείψεις εκπαιδευτικών 
κι όχι μόνο, αλλά και με το bullying να περνάει ανθηρή περίοδο)
τι να σου κάνει και ο γονιός;

Καλά για αρχή μην το τρομάξεις ποτέ για το σχολείο.
Αν πρόκειται για πρωτάκι, καλό είναι να έχουν προηγηθεί αρκετές συζητήσεις .

Δεν παρουσιάζουμε ποτέ ονειρικό το σχολείο.
Η πιθανή διάψευση μπορεί να τραυματίσει την εμπιστοσύνη του 
στο πρόσωπό σας, αλλά και να το απογοητεύσει.
Οι προσδοκίες φέρνουν απογοητεύσεις εξάλλου.
Τονίστε τα θετικά με ηρεμία και πειστικότητα.
Αν δεν πιστεύετε εσείς αυτά που λέτε γιατί να σας πιστέψει 
το βλασταράκι σας;

Το σχολείο είναι αυτό που είναι.
Με όλα του τα στραβά και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν
είναι ο χώρος όπου το παιδί θα περάσει δώδεκα χρόνια της ζωής του.
Θα δημιουργήσει φιλίες.
Θα μάθει τον εαυτό του.
Θα μάθει τον κόσμο.

Παρουσιάστε με απλά λόγια τη ζωή του και την καθημερινότητά του.
Να μην φαντάζει τρομακτικό στα ματάκια του 
αν πρόκειται για "πρωτάκι".
Συζητείστε μαζί του. Ακόμα κι αν δεν είναι η πρώτη του χρονιά.
Θυμίστε του για ποιον λόγο πάει, 
ποια είναι τα καθήκοντά του, ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά του.
Θυμηθείτε πόσα έμαθε ως εκείνη τη στιγμή στο σχολείο.
Χαρείτε με την εξέλιξη του ... χάρη στο σχολείο,



Κάποιες φορές στήριξη χρειάζονται και οι γονείς.
Έχετε ακουστά για το άγχος των γονιών; 
Άγχος αποχωρισμού...

Θα του λείψει το μικρούλι τους.
Και δυστυχώς του το μεταφέρουν...
Αμ δεν είναι αγάπη αυτή καλοί μου άνθρωποι.
Εξάρτηση είναι!
Άντε να γίνει ανεξάρτητο μετά το παιδί σας!

Προετοιμαστείτε λοιπόν κάποιοι ψυχολογικά ...
Αλλά θυμηθείτε: λίγες ωρίτσες θα λείπει.
Δεν πάει στον πόλεμο☺

Μην στέκεστε σε κάγκελα, μην κολακεύεστε όταν κρέμεται 
από τη φούστα σας, μην απομακρύνεστε όμως και βίαια.
Για αυτό καλό είναι να έχει μάθει καιρό πριν στους
αποχαιρετισμούς και την έλλειψη σας.
Αν το παιδί δεν σας αποχωρίζεται και κλαίει υπερβολικά 
να θυμάστε ότι κάτι δεν έχετε κάνει καλά. Εσείς!
Μην το μαλώνετε.
Μην το ντροπιάζετε.
Το "ολόκληρος άντρας δεν κάνει να κλαις" 
το έλεγαν οι μαμάδες μας.
Η δική μου είναι 75. Δικαιολογείται καθ'όλα.
Εσείς;
(Ρητορική η ερώτηση)

Περάστε όμορφες στιγμές την προηγούμενη μέρα.
Αποφασίστε μαζί και προετοιμάστε τι θα φορέσει, 
ώστε να μην ψάχνετε το πρωί.

Ποιος θα το πάρει την πρώτη μέρα;
Φροντίστε αυτό να γίνει από σας ή πρόσωπο 
που το γνωρίζει ήδη το παιδί σας.

Θυμηθείτε:
Οι γαλήνιες αντιδράσεις μας συνήθως έχουν πιο καλή επίδραση 
πάνω στα παιδιά μας, από έξαλλες επευφημίες.
Μιλήστε έπειτα στο σπίτι για τη μέρα του.
Για το πώς ένιωσε.
Δώστε βάση στα συναισθήματά του.
Και αυτό ισχύει και για τα επόμενα χρόνια...
Όταν το παιδί επιστρέφει από το σχολείο χρειάζεται να αποβάλει 
κούραση, πίεση, άγχος.
Μην το πιέζετε να μάθετε άμεσα πώς ήταν η μέρα του,
ή ακόμα χειρότερα αν εξετάστηκε, αν έγραψε διαγώνισμα,
αν πιάστηκε αδιάβαστο.
Βάση στα συναισθήματα και μετά όλα τα άλλα.
☺

Και θυμηθείτε:
Το να είναι χαρούμενο το παιδί μας στο σχολείο 
είναι πολύ πιο σημαντικό ακόμα και από την ίδια τη μάθηση.
Καλή σας μέρα
@ριστεα

Το "Άλλαξέ το"  #2 σας περιμένει...

Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι

Τελευταία μέρα του καλοκαιριού.

Τυπικά, ευτυχώς.

Έχουμε μέρες, βδομάδες ακόμα από ήλιο, ζέστη, 

και ανεμελιά, γιατί όχι;
Αφήνω στην άκρη για λίγο τις δημιουργίες μου
για να αποχαιρετίσω το καλοκαίρι που φεύγει... με αναμνήσεις.

Αυτό το καλοκαίρι μου έφερε συναντήσεις με φίλους από μακριά.
Φίλους που έφερε κοντά το διαδίκτυο που το κατηγορούμε για πολλά,
αλλά έχει και τα καλά του εδώ που τα λέμε.
Ένα αγριμάκι από τη μακρινή Αυστραλία 
πέρασε το κατώφλι του πυργόσπιτου 
κι οι αγκαλιές και τα φιλιά έδιναν κι έπαιρναν!
Ένα ακυβέρνητο ον (και η οικογένειά του φυσικά) άνοιξε το εξοχικό του 
και την αγκαλιά του και με φιλοξένησε για λίγες μέρες 
χαρίζοντας μου αξέχαστες στιγμές
γέλιου, παρέας, και ....δοκιμής δωματίων 
(να τα λέμε κι αυτά☺ τρία βραδιές άλλαξα τρία δωμάτια!)
Τέλος, η Αγγελική των Σκέψεων ξαναβρέθηκε κοντά στα μέρη μου για λίγες μέρες
και με τη γνωστή και τρομερή Νάσια, τη συναντήσαμε έστω και για ένα βράδυ...

Τα πρόσωπα που ανέφερα είναι όλοι bloggers.

Οι περισσότεροι φίλοι του μπλογκ τους "γνωρίζετε".

Πριν τρία χρόνια δεν ήξερα κανέναν τους.

Η Αγριμιώ στην Αυστραλία.

Η Αγγελική στην Αγγλία.

Τον Πέτρο, οκ δεν τον λες και πολύ μακριά, κάτω από τ' αυλάκι κι αυτός☺

Ποιος περίμενε όμως ποτέ ότι υπήρχε περίπτωση 

να συναντηθούμε...

Τώρα είναι τρεις φίλοι που έχω δει τα μάτια τους,

έχω σφίξει στην αγκαλιά μου, 

έχουμε πιει ένα ποτήρι μαζί ρε αδερφέ!

Δεν θα δείτε φωτογραφίες μας από αυτές τις συναντήσεις.

Δεν υπάρχουν.

Οι στιγμές μας είναι μέσα στην καρδιά και στο μυαλό.

Δεν σκεφτήκαμε σελφοκόνταρα κι άλλες βλακείες.

Όταν φωτογραφίζεις στιγμές, χάνεις στιγμές...

Στα αγαπημένα αυτά τρία φιλαράκια έχω να ευχηθώ και του χρόνου!

Στους υπόλοιπους, όσοι ακόμα με περιμένουν,

θα κάμω τάματα και βουντού! ☺

Σας φιλώ γλυκά

@ριστέα

υγ: και ευελπιστώ να ξεσιωπήσω από αύριο.... στα σχόλια αναφέρομαι!

υγ2: οι φωτογραφίες είναι της πρόσφατης αυγουστιάτικης πανσελήνου.

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ένα ταξίδι στο χτες μας ζήτησε η Πετρούλα μας.

Πίσω στα σχολικά μας χρόνια!

Να ανασύρουμε αναμνήσεις καλές ή καλές, σοβαρές ή τραγελαφικές!

Αλλά κυρίως να απαντήσουμε :

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;

Ε λοιπόν θα πιάσω το κουβάρι από πολύ παλιά.

Και μετά θα αποφανθώ!

Για αυτό πιάσε τα γνωστά: ξηροκάρπια, καφέ ή ποτό 

ανάλογα με τη στιγμή της ημέρας που αποφάσισες να

με παρακολουθήσεις να ξεθάβω τα περασμένα.
Γιατί είναι να μην πιάσω εγώ τις νοσταλγίες....

Ξεκίνησα να κάθομαι στο θρανίο, στης Αμερικής τα σχολεία.

Μη νομίζετε, δεν πρόλαβα και πολλά!

Νηπιαγωγείο μόνο πήγα εκεί.

Το οποίο ήταν ολοήμερο και έκανα και τις δύο γλώσσες,

ελληνικά και αγγλικά.

Κάπου εκεί μάλλον άρχισε το μαρτύριο της τελειομανίας μου,

διηγείται η μαμά, αφού αν δεν έσβηνα άπειρες φορές 

τα γραμματάκια μου, δεν άφηνα το γραπτό μου ήσυχο!

Ήθελα με πείσμα να πετύχω το τέλειο κουλουράκι!

Ήρθαμε στην Ελλάδα λίγο πριν την έναρξη των σχολείων το ' 76 

και η ένταξη μου στην πρώτη δημοτικού σημαδεύτηκε 

με την κατάργηση της καθαρεύουσας!
(εκείνη την πρώτη χρονιά τα βιβλία και οι δάσκαλοι
ήταν λίγο προβληματικά/οι από όσο θυμάμαι)

έτσι έμαθα γράμματα εγώ : τρία-τρία στα ξύλινα θρανία....

Δύσκολα χρόνια τότε!

Τελείωσα το 7ο Δημοτικό που στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό... σπίτι,
δυσλειτουργικό για σχολείο, μα με εξαιρετικά ακροκέραμα.
Εξάλλου ο Πύργος φημίζεται για τα νεοκλασικά του κτίσματα.

Επειδή οι αίθουσες δεν επαρκούσαν για όλες τις τάξεις

θυμάμαι ότι την τρίτη και την τέταρτη τάξη

την έβγαλα πίσω από το σχολείο, σε μια αποθήκη δίπλα στις τουαλέτες.

Ο ένας τοίχος δεν υπήρχε κι είχε αντικατασταθεί 

με μια μεγάλη τζαμαρία που το Χειμώνα έμπαζε από παντού!

Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν που τα ποντίκια περνούσαν 

στο διάδρομο της "αίθουσας" κι εμείς συνεχίζαμε να κάνουμε μάθημα
σαν να ήταν το πλέον συνηθισμένο φαινόμενο.
Έξι τάξεις είχε το δημοτικό, έναν Δάσκαλο γνώρισα σωστό!
Καλή του ώρα αν ζει ο κυρ Αντρέας!
Μου έμαθε τι θα πει Δάσκαλος και μ' έκανε να θέλω 
να του μοιάσω!
Δεν τον θυμάμαι στην έδρα. Ανάμεσά μας τον θυμάμαι
να περπατά, να μας κατεβάζει από τα θρανία
να μας τοποθετεί σε κύκλο, να μας βγάζει στη φύση
να μας κάνει πειράματα,
να μας φέρεται χωρίς διακρίσεις!
Όλο το δημοτικό άξιζε για μία Πέμπτη!
Αφήνω πίσω το ξύλο με τη βέργα αν δεν ήξερες μία λέξη,
αν δεν είχες γράψει μία άσκηση, αν μιλούσες στον διπλανό σου.
Ή που αν ο γονιός σου δεν ήταν τουλάχιστον Δ.Υ
(προτιμητέο βεβαίως ήταν να προέρχεσαι από 
γιατρό δικηγόρο ή άλλον δάσκαλο)
δεν είχες ελπίδα να διακριθείς ή να ακούσεις τον έπαινο.
Τα δικά μου τα μπράβο έμαθα να τα κερδίζω 
με το να προσπαθώ!
Ευτυχώς που είχα μία Πέμπτη στη ζωή μου σας λέω!





Η είσοδος μου στο γυμνάσιο σημαδεύτηκε από τρία γεγονότα:
την οριστική κατάργηση του πολυτονικού 
(που είχε ήδη ξεκινήσει από το προηγούμενο έτος δοκιμαστικά)
την κατάργηση της ποδιάς
και την κατάργηση των εξετάσεων στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Έτσι πέρασε το γυμνάσιο με μικρές, γλυκές χαρές
κι εμένα να φορώ (από τα πρώτα κορίτσια που τόλμησαν)
παντελόνι στο σχολείο.
Κάπου εκεί στο τέλος του αρχίζουν και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα!
Αλλά το διάβασμα -διάβασμα!




Το λύκειο περνάει σαν ποταμάκι, βαρετά λιγάκι,
κι εμένα να έχω ρίξει όλο το βάρος στα θεωρητικά μαθήματα
αφού ήδη είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τριτοδεσμίτισσα!
(κι έτσι δεν έμαθα ποτέ καλά χημεία και φυσική).
Κι έρχεται η τρίτη Λυκείου!
Η αγαπημένη μου τάξη!
Η τρίτη λυκείου πέρασε για μένα σαν σε εκδρομή!
Μπορώ να πω ότι όλη η τρίτη τάξη συνοψίζεται στην πενταήμερη 
εκδρομή, στην Κέρκυρα.
Ακόμα και οι πανελλήνιες πέρασαν χωρίς πολύ άγχος
(αν και θα έπρεπε αφού έτρεχα στο τέλος με αγώνα ταχύτητας
να προλάβω τα κενά που είχα αφήσει λόγω... του Έρωτα!)
Όχι, δεν μου άφησαν άσχημη γεύση οι Πανελλήνιες!
Γιατί;
Γιατί είχα την καλύτερη παρέα!
Τον Έρωτα,
 ο οποίος και με έστρωσε με το ζόρι στο διάβασμα απειλώντας με 
ότι αν δεν περνούσα και δη στην Αθήνα ... θα χωρίζαμε!
Κι έχω ξαναπεί: όταν έχω dead lines δουλεύω εντατικά!
Και δως του διάβασμα η @ριστέα να καλύψει τα κενά
της χρονιάς μέσα σε δύο μήνες!
Το πείσμα μου το γνωστό με έκανε να στρωθώ
και στης Αθήνας τα φοιτητικά τα στέκια να βρεθώ!

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα;
Κοιτάζοντας προς τα πίσω 
ναι θα πω!
Για δύο τάξεις και μόνο θα τα θυμάμαι πάντα νοσταλγικά!

Καλή σας μέρα
Καλό Σαββατοκύριακο
@ριστέα

Συμμετέχουν σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.....

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/

Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/

Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/

Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Petra

Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/

Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/

Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/

Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/

Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/

Μαρία από το blog  http://swanocean.blogspot.gr/

Αννούλα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από Petra
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Οι φίλοι που θέλουν να δηλώσουν συμμετοχή πατάνε: Petra .

Σαν παλιές φωτογραφίες....

Αναμνήσεις.

Ξεθωριάζουν με το χρόνο λίγο. 

Κιτρινίζουν στις άκρες, τσαλακώνονται σαν ρυτίδες προσώπου,

μυρίζουν πολυκαιρία.

Σαν παλιές φωτογραφίες.

Αλλά αν δεν θες να χαθούν , δεν χάνονται.

Γυρίζοντας πίσω, μέσα σε τόσες αναμνήσεις, 

είναι στιγμές που νιώθουμε τη ζεστασιά της μάνας, 

τη γλύκα της αγκαλιάς

Θυμόμαστε τις στιγμές που παριστάναμε τους μεγάλους

και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε!

Τις πρώτες φιλίες....

Τους πρώτες έρωτες...

Τα πρώτα χρόνια στα θρανία....

Τις σχολικές εκδρομές....

Την ξενοιασιά της εφηβείας... 

Τις νεανικές τρέλες....

Τον Έρωτα! Τον πρώτα μεγάλο Έρωτα!

Τα τραγούδια που αγαπήσαμε....

Τα πράγματα με τα οποία δεθήκαμε.... 

 Τα παγκάκια που χαράξαμε 

Α+D = Love for ever....

Δεν ξεχνάς, αν δεν θες να ξεχάσεις! Κυρίως αν αυτό το κομμάτι που έζησες ήταν γεμάτο όμορφες στιγμές, αν το έζησες με πάθος!

Και όταν θα φτάσεις στο ηλιοβασίλεμα της ζωής σου , αυτές οι στιγμές , αυτές οι εικόνες θα είναι όλη σου η ζωή ,

σαν ταινία μπρος στα μάτια σου!

Ο χρόνος και μια φωτογραφία ...δική σου!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν  δεν ξεχνώ!

Επιλέγω όμως τη νοσταλγική συγκίνηση 

Όχι τη θλίψη.

Όχι την πίκρα.

Όχι τον πόνο!

Κι επιλέγω να κάνω νέες αναμνήσεις ............

@iris