Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Ποιος είναι αυτός; Δεν τον γνωρίζω! (Μια κριτική στους επικριτικούς!)


Κυκλοφόρησε βιβλίο ο «Ντάνος». Ένας παίκτης ριάλιτι παιχνιδιού που έχει εγείρει από τη νίκη του σε αυτό και δώθε πολλές συζητήσεις και θύελλες. Και τώρα, λένε, και συγγραφέας. Κι άρχισαν οι παραφιλολογίες- αν έχει δικαίωμα να ονομάζεται συγγραφέας ή όχι κλπ κλπ ( πέρυσι κάτι αντίστοιχο έγινε, αν μπορεί να υπάρξει στο χώρο ως ηθοποιός, και βετεράνοι και μη ηθοποιοί τον έκραζαν ή τον κορόιδευαν – "ποιος είναι αυτός; Δεν τον γνωρίζω!" ) και πάει λέγοντας τελικά….

Ο άνθρωπος έγραψε ένα πόνημα για τη ζωή του. Μάλλον το σωστό, του έγραψαν κάτι που βασίζεται στις διηγήσεις του για τη ζωή του. Δεν νομίζω ότι είπε ή ότι θέλει να περνιέται για συγγραφέας. Και στην τελική,  άλλος συγγραφέας κι άλλο λογοτέχνης! Ξέρετε πόσοι έχουν βγάλει βιβλία; Όλοι θέλουν να γίνουν συγγραφείς στην σύγχρονη  Ελλάδα .. Αυτή την εντύπωση έχω δηλαδή... Συγγνώμη κιόλας αν κάνω λάθος εκτίμηση.

Η ουσία είναι ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να τον διαβάσω, να τον αποδεχτώ, να, να, να… Αλλά δεν θα τον χλευάσω. Ούτε τη Δημουλίδου, τη Μαντά και όλους τους ανώνυμους και μη συνέλληνες που θέλουν να εκδώσουν τις σκέψεις τους θα χλευάσω. Όλοι έχουν χώρο και λόγο ύπαρξης. Δεν μου αρέσει- δεν τον αγοράζω. Δεν τον διαβάζω. Νομίζω ότι αυτό μου υποδεικνύει η όποια υπευθυνότητα με διακρίνει. (Θα ήθελα να είχα περισσότερη η αλήθεια είναι.)

Ο καθένας έχει το κοινό που του αξίζει.

Δεν κινδυνεύει η παιδεία μας, η κοινωνία μας, τα ελληνικά γράμματα  από τους Ντάνους που κυκλοφορούν γύρω μας. Περισσότερο κινδυνεύει από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο σπουδαίους!
Η ταπεινότητα που ζητάμε από τους άλλους ας ξεκινά από μας….. 

ps: Μέρος των εσόδων θα δοθεί σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ακόμα κι αν είναι στα πλαίσια του μάρκετινγκ, εγώ το χειροκροτώ. Ας το έκαναν κι άλλοι για μάρκετινγκ στην τελική! Έλεος πια! Για αυτό δεν πάμε μπροστά. Όχι γιατί κάποιοι απέκτησαν πρόσκαιρη δημοσιότητα (και την εκταμιεύουν προτού περάσει η μπογιά τους) χάρη στην αμεσότητα της τρας τιβή. Αλλά γιατί κοιτάμε πώς να την πούμε στους άλλους. Ας γίνουμε ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ! 

Αυτά από μένα! 
(Υποκειμενική είμαι κι εγώ-όσο και οι επικριτές. Δεν τρέχει κάτι. Αλλά ας υπάρξει κι ένας αντίλογος ...)

@ριστέα

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Άραγε πώς κρίνεται μια παρουσίαση βιβλίου επιτυχημένη;


Στον προηγούμενο τόνο σας άφησα σε αναμονή.
Κράτησε λίγο περισσότερο βέβαια απ΄όσο ήθελα και περίμενα, 
λόγω ανωτέρας βίας,
(ε, η ζέστη, τα λόγια του παπά.... βασικά ασθενώ μία βδομάδα)
αλλά να που επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος, 
για να προσθέσω και τη δική μου ματιά
στην παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου της αγαπημένης φίλης

που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24 Γράμματα.

Η πρώτη ματιά εδώ δοσμένη με πολύ χιούμορ κι αγάπη,
από την ίδια τη Μαρία.


Αλήθεια με ποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί μια παρουσίαση 
πετυχημένη;

Πόσοι παραβρέθηκαν;
Ποιοι ήταν αυτοί;
Πόσα βιβλία πουλήθηκαν; 
Οι γνώμες και τα σχόλια που ειπώθηκαν κατόπιν;
Τα θετικά vibes στον αέρα και στις ματιές του ακροατηρίου;
Ο χώρος;
Κάποιο από αυτά τα κριτήρια;
Όλα μαζί ίσως;
Κάποιο που ίσως μου διαφεύγει; 


Προσωπικά κρατώ εικόνες, συναισθήματα 
αλλά και τις δονήσεις που πήρα τη βραδιά εκείνη 
πολύτιμο θησαυρό μέσα μου.
Μου είναι δύσκολο να τα βάλω σε λόγια σε μια ανάρτηση.
Κρατώ και ζυγίζω τη χαρά μου που φέραμε για μια ακόμα φορά την Μαρία μας
σε επαφή με το αναγνωστικό κοινό της πόλης μας,
που μιλήσαμε με τη ψυχή μας για ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί,
που ήμουν ειλικρινής και παρουσίασα κάτι που αγάπησα πολύ,
πέρα από την εκτίμηση και τη σχέση που έχω με την Μαρία.

Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω την άποψή μου για το βιβλίο, 
ως αναγνώστρια.

Το κουβάρι της ιστορίας ξεκινά από την γνωριμία δύο, όχι και τόσο νέων, ανθρώπων, σε έναν χώρο που θα περίμενες τελευταίο για μια τέτοια περίπτωση (μια προσκυνηματική εκδρομή)  και τη δημιουργία μιας σχέσης, με σοβαρό σκοπό, όπως θα έλεγαν με νόημα παλαιότερα κλείνοντας το ματάκι. Αρκετοί ίσως να υποθέσουν ότι πρόκειται για ερωτική νουβέλα. Το βιβλίο όμως δεν είναι ερωτικό μυθιστόρημα. Περισσότερο θα έλεγα ότι είναι κοινωνικό, στην πορεία όμως εξελίσσεται σε αστυνομικό θρίλερ, με την ανάλογη αγωνία να σε κρατά σε εγρήγορση, σε σημείο να μην θες να το αφήσεις από τα χέρια σου.

Το παράδοξο είναι (και θέλω να το τονίσω αυτό) το μυθιστόρημα δεν ξεκινά με αυτές τις προδιαγραφές. Τίποτα δεν σε προϊδεάζει για το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία. Μάλιστα στην αρχή διάβαζα και λίγο… μαγκωμένη θα πω. Μου φαινόταν λίγο αργή η εξέλιξή της ιστορίας, λίγο αδύναμο το πλέξιμο των επιμέρους ιστοριών. Έχοντας όμως σε καίρια σημεία δώσει δυνατές σκηνές, η Μαρία γραπώνει τον αναγνώστη της. Όπα! Εδώ είμαστε! αναφωνώ σε μια σκηνή στο Νοσοκομείο. Βλέπω τη σκηνή μπροστά μου σαν ταινία μάλιστα. Από κει κι ύστερα, με λύπη ομολογώ άφηνα το βιβλίο στην άκρη για να διεκπεραιώσω τα καθημερινά μου.

Νιώθω λοιπόν, σαν να ανέβηκα ένα βουνό. Στην αρχή αγκομαχούσα λίγο. Σταμάτησα να πάρω μερικές αναπνοές. Στην πορεία οι ανάσες και κυρίως το δέσιμο των ιστοριών μου έδωσαν δύναμη να συνεχίσω και κάποια στιγμή ομορφιές άρχισαν να απλώνονται μπροστά στα μάτια μου, φθάνοντας στην κορύφωση. Αισθήματα που δεν θα είχα νιώσει αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ τούτη την ανάβαση.

Διαβάζοντας λοιπόν τους Βίους Αγρίων κι Αδέσποτων Αγίων, βίωσα την κλιμάκωση που αριστοτεχνικά μας δίνει η Μαρία Κανελλάκη, παρέα με τους ήρωές της. Η ιστορία πλέκεται και περιπλέκεται σταδιακά, οι χαρακτήρες δένουν σιγά-σιγά, και τα συναισθήματα κλιμακώνονται, φθάνοντας λίγο πριν το τέλος στον υπέρτατο βαθμό. Έπειτα έρχεται η πολυπόθητη κάθαρση, το ησύχασμα που χρειάζεται κάθε ιστορία, για να κλείσεις έπειτα γλυκά και με χαμόγελο το βιβλίο.

Τολμώ να πω ότι η Μαρία πατάει στις αρχές της αρχαίας  τραγωδίας: υπάρχει Ύβρις, Νέμεσις, Τίσις. Και στο τέλος ακολουθεί και η αναμενόμενη κάθαρση. Η ψυχή του αναγνώστη  καθαίρεται, "αποτοξινώνεται" κατά κάποιον τρόπο από όλα τα φορτικά και δυσάρεστα που προηγήθηκαν και τη βάρυναν. Ο αναγνώστης ξαλαφρώνει κι ανακουφίζεται. Νιώθει κανείς όπως μετά την καταιγίδα, που ακολουθεί η ηρεμία, που μπορεί να χαμογελάσει ξανά, να κοιτάξει με αισιοδοξία πάλι μπροστά. Το τέλος δεν είναι του στυλ, και "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" αλλά ένα τέλος ρεαλιστικό, εντελώς συνδεδεμένο με την πραγματική ζωή.

Η Μαρία μας είχε συνηθίσει ως τώρα στις μικρές φόρμες κειμένων. Ιστορίες μικρές, περιεκτικά δοσμένες, άλλοτε με την καυστική πένα της, άλλες πάλι φορές με πολύ γέλιο, ή αντιθέτως, με πολύ πόνο και  συναίσθημα, που ουδέποτε όμως έγινε μελό. Στο πρώτο μεγάλο της τόλμημα κέρδισε κατά τη γνώμη μου ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, χωρίς να ξεφύγει εντελώς από τις μικρές ιστορίες που όλοι όσοι την διαβάζουμε στο Απάγκιο της, γνωρίζουμε. Ένα στοίχημα δύσκολο. Να κρατήσει τον αναγνώστη της μέχρι την τελευταία της λέξη.
Νομίζω πως όσοι τη διαβάσουν ίσως δεν με βρουν στο τέλος υποκειμενική....

Σας φιλώ
@ριστέα

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

Ραντεβού στον Πύργο!


Είναι να μην πέσει κάποια ιδέα στο τραπέζι....
Εκεί, στις στιγμές που πίνουμε τον καφέ μας, στον Ακροβάτη.
στην κεντρική πλατεία του Πύργου, το Γιουλάκι κι εγώ
συνηθίζουμε να πιάνουμε όλα τα θέματα, ξέρετε... πολιτιστικά, διαδίκτυο, 
gossip (στο σικ του το κουτσομπολιό) 
και να τα ξετινάζουμε όλα!
Κι ό,τι μπει στον εγκληματικό μας εγκέφαλο 
θα γίνει πράξη, ο κόσμος να χαλάσει!

Κάπως έτσι έπεσε και η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου της 
Μαρία μας,
στο τσάι που πίναμε ένα απογευματάκι.
Της συγγραφέας φίλης μας! 
Να το λέμε και να το ξαναλέμε, λες κι ανεβαίνουμε λέβελ ξερωγώ
κι εμείς παρέα με την Κανελλένια μας!

Η μάναντζερ ράγκπι Γιούλη, ξεκίνησε τα οργανωτικά ευθύς αμέσως
κι εμένα μου άφησε την...πρόζα!
Έλα... αφού το΄χεις! Ψοφάς για σκηνή και φώτα, μου λέει!
(πού να΄ξερε, ότι έχω βγάλει όλα τα δερματικά που υπάρχουν,
από την αγωνία μου!)

Και κάπως έτσι, όλα διοργανώθηκαν μέχρι να πεις κύμινο,
και η πολυπόθητη μέρα έφθασε σχεδόν

Σάββατο, 09/02/2019 και ώρα 7.00 μμ
εκεί στον υπέροχο και ζεστό χώρο του Ακροβάτη, που τόσο αγαπάμε,
στην αίθουσα εκδηλώσεων που διαθέτει,
θα συναντηθούμε για να ξεφυλλίσουμε παρέα το βιβλίο 
της συγγραφέας ΦΙΛΗΣ μας, Μαρία Κανελλάκη,
κι εύχομαι ολόψυχα να ξεπεράσουμε την πρώτη παρουσίαση
που είχαμε διοργανώσει πάλι εμείς οι γνωστοί ύποπτοι,
τον Οκτώβρη του 2017,
σε φίλους, ζεστασιά κι αγάπη!

Όλα αυτά αυτά δεν θα γίνονταν ποτέ, πιστέψτε με,
αν δεν είχαμε αγαπήσει το βιβλίο.
Προσωπικά δεν θα μπορούσα να παρουσιάσω κάτι που δεν μίλησε μέσα μου,
ούτε μπορώ να πω ψέματα, εδώ που τα λέμε!

Αλλά για το βιβλίο θα σας μιλήσω στην επόμενη σύνδεση!

Σας φιλούμε

Αριστέα και (μάναντζερ) Γιούλη

υγ: Πάντα στις επάλξεις για τα σημαντικά!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019

Ποντάροντας στον ανήλιαγο χώρο της ψυχής! (Οι συμμετοχές μου στο Παίζοντας με τις λέξεις)


Το τείχος

Δεν βρίσκεις τη σωτηρία σε λαχνούς Άνθρωπε
Μήτε στα κατακάθια του καφέ 
Που εναγωνίως κοιτάζεις 
Μήπως και στα τοιχώματα του φλιτζανιού σου δεις
Καβαλάρη περήφανο να ιππεύει προς ανατολάς
Να ερμηνεύσεις έπειτα κατά πώς θες και σε βολεύει 
Δεν υπάρχει μήτε στα ευχολόγια που δίνονται αφειδώλευτα
Σε κάθε ευκαιρία γιορτής
Και ησυχάζουν τις συνειδήσεις, ένθεν κι ένθεν

Πηγή της ευτυχίας σου είσαι εσύ Άνθρωπε
Το μέσα σου όλο ένα τεράστιο, λαμπερό δώρο προς στην Ανθρωπότητα
Μπορείς να το στρώσεις σαν λεβαντοαρωματισμένο σεντόνι στο παλιό σου κρεβάτι
Και να ευφρανθεί η πολύπαθη ψυχούλα σου 
Μπορείς πάλι να το τυλίξεις ωσάν σάβανο γύρω σου
Και να μοιρολογήσεις τη ζωή που δεν έζησες
Θα έχεις καθησυχάσει τη συνείδησή σου
Πως δεν ήταν του χεριού σου, μα το γραμμένο των θεών
Και θα μπεις στο πάνθεον των απανταχού ανθρωπάκων

Υπάρχει όμως - ευτύχημα δίχως άλλο- κι η άλλη όχθη Άνθρωπε
Εκείνη που εσύ γίνεσαι αναζητητής της αλήθειας
Ήσυχα-ήσυχα, απλά κι αγαπημένα 
Τα λάθη ανασκαλεύεις και τα χαϊδεύεις με τρυφερότητα περισσή
Τόσο, που στο τέλος-τέλος θα τ'αγαπήσεις κι αυτά
Μαζί και τον πολύπαθο Άνθρωπο των παιδικών σου μνημών
Στοίχημα πάω πως θα ανοίξει τότε ένας νέος κόσμος μπροστά σου
Αυτός, που άφησες πίσω με τα χρόνια, ελλείψει επίγνωσης αναμφίβολα
Και το τείχος θα πέσει !


Πονταρισιά

Αποφασίζω να ψάξω την πηγή όλων των κακών. Για αυτό ποντάρω στο μόνο σίγουρο: Σε μένα. Ο ανήλιαγος χώρος της ψυχής είναι το ζητούμενο και ο μόνος στόχος. Ανοίγω να αεριστεί, να λιαστεί. Βγάζω τα σεντόνια και τα κλινοσκεπάσματα της ζωής μου και τα τινάζω. Θανατώνω έπειτα όλα τα ακάρεα που σιγοτρώγουν τα θεμέλια της ευτυχίας μου. Κακοφορμισμένα στοιχειά το σκάνε ανυπόταχτα και τρομακτικά φαντάσματα εξαερώνονται στη στιγμή. Κάθε τι οξειδωμένο τρίβεται, γυαλίζεται και κερώνεται με νέες ιδέες. Με ατέρμονη αγάπη κι εμπιστοσύνη. Νομίζω πως ο δρόμος για τη σωτηρία άνοιξε. Το στοίχημα κερδήθηκε. 

Χαιρετίζω τη νέα χρονιά με ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι κι ένα χαμόγελο!



Ήταν οι συμμετοχές μου στο 18ο Παίζοντας με τις λέξεις,
που ακούραστα και με μεράκι διοργανώνει η Μαρία μας
Θερμά την ευχαριστώ για τη φιλοξενία
και τις ευκαιρίες που μας δίνει.
Για μένα είναι προσωπικό στοίχημα να είμαι πάντα παρούσα.

Καλό μήνα!
@ριστέα

"Θεούληδες"


Κάνω το λάθος να σερφάρω σε λάθος ιστότοπους. Από κείνους που βρίθουν στην σκατοψυχιά, που η γλώσσα των σχολιαστών κάτω από τα άρθρα και τα βίντεο συνθλίβει την ανθρώπινη υπόσταση, από κείνους που σε κάνουν να νιώθεις ντροπή για το ανθρώπινο είδος, αγωνία για την πορεία μας...

Η είδηση των τελευταίων ημερών παίζει παντού: Ένας άνθρωπος που πριν ενάμιση χρόνο έχασε σύζυγο και παιδί σε ένα τρομακτικό ατύχημα, αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή του. Με μια νέα σύντροφο. Θέλει στον πόνο να φέρει χαρά. Τι πιο αισιόδοξο; Τι πιο φυσιολογικό όταν γνωρίζουμε ότι στη ζωή οι χαρές και οι λύπες εναλλάσσονται διαρκώς; Και στην τελική, κανένας δεν φοράει τα παπούτσια του άλλου για να γνωρίζει που τον χτυπούν και τι βιώνει. 

Σύμφωνα με τη δέσμη σχολίων (της ίδιας πάνω-κάτω μορφής) που πετυχαίνω κάτω από το βίντεο μιας κουτσομπολίστικης εκπομπής, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα της ευτυχίας. Ο κόσμος του το απαγορεύει. Τα υβριστικά σχόλια εκαντοντάδες. Οι κατάρες πάνε κι έρχονται. Ο κόσμος αποφασίζει πόσο καιρό πρέπει να θρηνήσεις, πόσο καιρό πρέπει να πενθήσεις, πόσο να μείνεις ολομόναχος ...Ίσως και για πάντα. 

Έχουμε άποψη για όλα φίλε μου, για την αποκατάσταση του άλλου, τη ζωή του, τα πάντα του. Χωρίς αιδώ κρίνουμε και καταδικάζουμε...

Το στομάχι μου έχει γίνει ένα κουβάρι. Ο κόμπος στο λαιμό δεν μου επιτρέπει να καταπιώ όσα διαβάζω. Πνίγομαι. Η δύναμη του διαδικτύου είναι και η αδυναμία του. Μας έδωσε μια πλασματική εξουσία. Γίναμε "θεούληδες" και τιμωρούμε κατά βούληση. Και κάθε μέρα πάμε από το κακό στο χειρότερο. Ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων, αντί να κοιτάζουμε τα δικά μας χάλια! Στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με τη δική μας ζωή. Είναι πιο εύκολο να μας νοιάζει ένας άγνωστος, να έχουμε άποψη για τη ζωή του και τα λάθη του. Αποφεύγουμε βλέπετε τις δικές μας συναισθηματικές μάχες. 

Το ''λάθος" μου μου έδωσε τελικά τροφή για σκέψη. 
Σας αφήνω... Αρκετά ασχολήθηκα κι εγώ με τους "άλλους"!



Ήταν η συμμετοχή μου στο 
17ο Παίζοντας με τις λέξεις,
που λόγω ανωτέρας βίας δεν είχα ανεβάσει 
όταν έπρεπε!