Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Ανοιξιάτικη κολεξιόν.... σαπουνιών ☺


Η νέα ανοιξιάτικη λουλουδάτη κολεξιόν 
μόλις κυκλοφόρησε... στο πιάτο!


Σήμερα λοιπόν σερβίρω σαπούνια στο πιάτο!
Χωρίς πολλά λόγια!

Τελικά στο εργαστήρι γίνεται του σαπουνιού μανούλα μου! 
Και θυμίζω ότι όλα είναι προς χρήση κι όχι μόνο για ομορφιά, 
αφού τα περνάω με βερνίκι νεφτιού!

Ε, το καλοκαίρι πια θα κάνω καλοκαιρινά!
Με βαρκούλες και καραβάκια!☺

Ιστορίες της Νύχτας

Και για όσους παρακολουθούν τις Ιστορίες της Νύχτας...

Διαβάστε σήμερα:

το Σκοτάδι,της Δέσποινας (Des Jav) 
και από χτες

Τρέχουν μέσα μου χιλιόμετρα  από τη me maria (mytripsonblog)
και
την  Αυγή της Έλλης (Funky Monkey)

 Κι εδώ βρίσκονται οι μέχρι τώρα δημοσιευμένες Ιστορίες.

Καλή σας μέρα

@ριστέα




Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Secret spring circles: Και η μπλογκόσφαιρα γέμισε ...κύκλους ☺


Ένας φάκελος

Πολλά καλούδια

Ένας κύκλος

Μία χειροποίητη κάρτα.

Ένα...λεμονάκι!

Κοινό σημείο όλων αυτών; 
Ο κύκλος και ...η Αλεξάνδρα.

Η ιδέα της για την ανοιξιάτικη μυστική ανταλλαγή δώρων 
με θέμα τον κύκλο για μένα ολοκληρώθηκε.
Έχω στείλει το δικό μου δώρο, έλαβα από το ταίρι μου, το δικό του...
Τι έχω ξεχάσει;


Να σας αποκαλύψω ποιο ήταν το ταίρι μου φυσικά!
Είναι η αγαπημένη μου Κάτια.
Η Κάτια των blogs 
Και με γέμισε καλούδια!


Αλεξάνδρα, που είχες την ιδέα και Κάτια, που ήσουν το ταίρι μου 
πολύ σας ευχαριστώ!

Σας φιλώ
@

Ιστορίες της Νύχτας

Και για όσους παρακολουθούν τις Ιστορίες της Νύχτας


Διαβάστε την Ιστορία της Έλλης (Funky Monkey)
Αυγή 

 Κι εδώ βρίσκονται οι μέχρι τώρα δημοσιευμένες Ιστορίες.


Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Άσπρο- μαύρο


Άσπρο - Μαύρο.
Έτσι είναι η ζωή.
Ποτέ μόνο άσπρη!
Ποτέ μόνο μαύρη!
Πότε έτσι έτσι, πότε αλλιώς,
τα χρώματα θα βάφουν τη ζωή μας.
Άλλοτε θα ξεβάφουν.
Άλλοτε θα σκοτεινιάζουν.
Άλλοτε θα είναι χαρά θεού.
Κι άλλοτε κατακλυσμοί.
Όσο όμως έξω είναι χαρά θεού...
ζήστην!


Η πρώτη φωτογραφία ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο Φωτογραφίζειν 
της Μαρία Νι , με θέμα: "ασπρόμαυρο".

Δεν συνηθίζω να πηγαίνω καλά σε αυτό τον διαγωνισμό, 
μα πάντα συμμετέχω με χαρά.

Καλή σας μέρα
@



Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Διαφάνεια....


Έπαιξα με τη διαφάνεια, 
και το φως κατάφερα να αφήσω να περνάει!




Ντεκουπάζ με λευκό διαφανές ριζόχαρτο, χαρτοπετσέτες,
ακρυλικά χρώματα και πατίνες.

Λιγομίλητη σήμερα, τα είπα όλα χτες και λίγωσα μανούλα μου!
Θα αργήσω να απαντήσω και στα χθεσινά σχόλια 
αλλά μην ανησυχείς...

Κάποια στιγμή θα γυρίσω!
Κι αυτό ήταν απειλή!

@



Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Μαζί με τον καφέ #11 Περί κριτικής και Συμποσίου το ανάγνωσμα!

dreamed, cat, true, over, book, coffee

Ανάμεσα σε Ιστορίες της Νύχτας, πίνακες, γυμνά (!) ποτήρια, δίσκους, 
σαπουνάκια, μπουκαλάκια, ντεκουπάζ και κρακελέ,
(θα στα δείξω, μην ανησυχείς)
βρίσκω χρόνο εδώ, με τον καφέ της Κυριακής να αγγίξω θέματα 
που με προβληματίζουν και θέλω καιρό να τα βάλουμε κάτω!
Παρέα! 
Εγώ κι εσύ!
Έλα έκανες καφέ;
Σήμερα γράφω πολλά. 
Φάε κι ένα κουλουράκι...ολικής! ☺

1-logo-design.jpg (880×544)

 Αν είσαι φίλος που περνάς από δω θα γνωρίζεις
ότι μέσα σε όλη τη χαρά που μου δίνει κάθε Συμπόσιο,
αλλά και σε κάθε διαγωνισμό που διοργανώνω με αγάπη και αμεροληψία κυρίως, 
κάποιες φορές έχω να αντιμετωπίσω και παράπονα,
δυσφορίες και άλλα πολλά.
Όπως στο πρόσφατο Συμπόσιο, που κατά γενική ομολογία είχε αριστουργήματα
και ήταν ένα ακόμα πετυχημένο Συμπόσιο.

Από την αρχή όταν ξεκινήσαμε υπήρχε ένα (μεγάλο) θέμα με τη βαθμολόγηση.
Γιατί μας είναι δύσκολο άραγε να εκφράσουμε τη γνώμη μας;
Και γιατί νιώθουμε (κάποιοι) ενοχή αν δεν μπορούμε να ψηφίσουμε 
όλα τα ποιήματα (ή ιστορίες στο διαγωνισμό γέλιου);

simply a coffee cup / firenzesca

Προσωπικά σε αντίστοιχο διαγωνισμό
(κι αναφέρομαι στο Παιχνίδι των λέξεων πάνω και στο οποίο πάτησα
και είχε δυο χρόνια ζωής πριν το Συμπόσιο)
γνωρίζω ότι η δική μου ψήφος είναι η κατάθεση της άποψής μου, 
έχω επίγνωση ότι είναι υποκειμενική 
και έτσι αντιλαμβάνομαι ότι είναι και των άλλων φίλων.

Φυσικά σαν γνήσιο ψώνιο που είμαι θα χαρώ για κάθε ψηφαλάκι που θα πάρω.
θα χαρώ κυρίως σαν ώριμη κοπελίτσα που είμαι 
για κάθε θετικό σχόλιο που θα διαβάσω για την εκάστοτε συμμετοχή μου
(κυρίως από πρόσωπα που εκτιμώ ιδιαιτέρως),
αλλά δεν μου καίγεται καρφί πραγματικά αν η συμμετοχή μου αγνοηθεί
ή τερματίσει τελευταία!
Αυτό έχει γίνει στο παρελθόν και με καμάρι έβγαλα 
την επομένη μέρα την ιστορία μου στο μπλογκ 
αυτοσαρκάζοντας και κάνοντας χαβαλέ με τους φίλους 

coffee splash by ~guszti132 on deviantart

Κριτική και γνώμη λοιπόν!
Τα έχουμε πολύ συγχυσμένα μέσα μας. 
Το θέμα με έχει απασχολήσει και στο παρελθόν.
Είχα χαμηλή ανεκτικότητα στην κριτική στο παρελθόν (ως γνήσιο ψώνιο).
Πάλεψα πολύ κι έκανα πολλές ασκήσεις για να μην επιτρέπω 
στους άλλους να έχουν επίδραση πάνω μου.
Βέβαια, από πολύ κοντινά μου πρόσωπα μπορεί ακόμα να επηρεαστώ λιγάκι,
αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζω ότι είναι δικό μου πρόβλημα διαχείρισης
κάποιων πραγμάτων και προσώπων στη ζωή μου!

Βλέπετε, έχουμε μάθει να ασκούμε εύκολα κριτική.
Και θεωρούμε και χρέος μας να την επιβάλλουμε στους άλλους!
Την κρίση μας!
Έχετε δει πώς θυμώνουν οι περισσότεροι όταν λένε τη γνώμη τους 
και δεν εισακούγεται; Όταν δεν συμφωνούμε μαζί τους;
Όταν πούμε ότι δεν μας αρέσει κάτι που είπαν;

we heart it / visual bookmark for everyone

"Δεν είναι ωραίο αυτό που φοράς"
"Τι απαίσια μουσική που ακούς"
"Δεν ξέρω τι σε έχει πιάσει και είσαι επιθετικός"
"Μαρία είσαι καλή με τους άλλους και σε εκμεταλλεύονται"
"Ό,τι και να γράψεις είναι εξαιρετικό"

Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεσαι εύκολα, αλλά 
όλα τα παραπάνω παραδείγματα  είναι κριτικές.
Ακόμα και το τελευταίο που είναι θετικό.
Και τι το κακό έχουν θα μου πεις αυτά τα παραδείγματα;
Δύο είναι τα "κακά":
Δημιουργείς αυτόματα μία σχέση προϊστάμενου-υφιστάμενου 
με αυτόν που κρίνεις: εγώ έχω το δικαίωμα να σε κρίνω, 
εγώ ξέρω περισσότερα από σένα και η γνώμη μου είναι πολύ σημαντική.

Εδώ ανατρέχω στον αγαπημένο μου ψυχολόγο
και παραθέτω αυτούσιο το κομμάτι περί γνώμης και κριτικής:
"Παρόλο που κάθε κριτική εκφέρει και μία γνώμη, κάθε γνώμη δεν είναι απαραίτητα και κριτική. Όταν κάνουμε κριτική χρησιμοποιούμε τα αυθαίρετα προσωπικά μας πιστεύω τα οποία θεωρούμε σαν αντικειμενικά κριτήρια. Λέγοντας σε κάποιον ότι είναι κακόγουστος ,σου διαφεύγει ότι το γούστο είναι προσωπική υπόθεση. Μετατρέπεις λοιπόν ένα προσωπικό, υποκειμενικό σου κριτήριο σε αντικειμενικό, και κρίνεις σαν να κρατάς στα χέρια σου ένα πανανθρώπινο μέτρο. Αυτή η αυθαίρετη μετατροπή ενός υποκειμενικού κριτηρίου σε αντικειμενικό είναι το βασικό στοιχείο που ξεχωρίζει την κριτική από μια γνώμη. Η κριτική διέπεται από μια δυσκαμψία, ένα δογματισμό.Μια γνώμη όμως εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που φαίνεται καθαρά ότι ο ομιλητής έχει την επίγνωση της υποκειμενικότητας όσων λέει.Όταν λοιπόν ασκούμε κριτική, αυτό που τουλάχιστον προϋποθέτουμε (χωρίς καν να έχουμε ρωτήσει) είναι ότι έχουμε ταυτόσημο σύστημα αξιών. Γιατί μπορεί και να υποθέτουμε ότι το δικό μας σύστημα είναι και το καλύτερο!(Γ. Πιντέρης, "Οι Μανούβρες", εκδ. Θυμάρι,1992)
(via capel)

Τώρα που τα βάλαμε κάτω, θα μου πεις:
Και πώς μας βάζεις και κρίνουμε κοπελίτσα κάθε φορά στα Συμπόσιά σου; 
Σας βλέπω στο επόμενο -αν υπάρξει- να σκέφτεστε: 
"με ποιο δικαίωμα και σύστημα κρίνω;"

Με την υποκειμενική σου γνώμη φυσικά.
Που ξέρεις ότι είναι τέτοια, και έτσι είναι όλων των φίλων εδώ.
Γιατί κανείς μας δεν είναι κριτικός Ποίησης.
Το Συμπόσιο δημιουργήθηκε για να περνάμε ωραία.
Για να έχουμε κίνητρο να γράψουμε.
Για να έχουμε ευκαιρίες να διαβάσουμε ποίηση, 
πολλές φορές όμορφης, αγνής, απλής ποίησης 
που δεν θα διαβάζαμε εύκολα αλλού,
γιατί αλήθεια πες μου πόσα βιβλία ποίησης αγοράζεις ή διαβάζεις
μέσα σε ένα χρόνο ας πούμε;
Πόσα ποιήματα στεκόσουν και διάβαζες πριν το Συμπόσιο;
(ουπς! νομίζω ότι εδώ έκανα κι εγώ κριτική).
Για αυτό κι επιμένω κάθε φορά στα σχόλια:
"πες γιατί σου άρεσε" ρωτάω- όχι γιατί είναι ωραίο! "Σχολίασε", ζητάω.
Οι βαθμοί είναι για τον χαβαλέ. Και το ξέρεις. 
Κυρίως εσύ που διασκεδάζεις σε κάθε Συμπόσιο!
Κι είσαι εδώ, άσχετα από θέσεις και βαθμούς που πήρες
ή δεν πήρες στα προηγούμενα.
Και σε ευχαριστώ ολόψυχα για αυτό!

creative-latte-art-designs-101---enjoy-coffee

Γι' αυτό δεν θα δεχτώ ξανά να αμφισβητηθούν οι φίλοι που διαβάζουν 
και ψηφίζουν. 
Όχι μετά από 7 Συμπόσια και 2 Διαγωνισμούς γέλιου.
 Δεν θα δεχθώ να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία τους, 
η δυνατότητα ελευθερίας της έκφρασης 
και η ποιότητα ή όχι αυτών που ψηφίζουν!
Είμαστε μια παρέα ενήλικων που περνάμε καλά!
Αν θες, θα είσαι και πάλι μαζί μας!
Και θα χαρώ και πάλι πολύ!
Σαν κοπελίτσα μικρή που πάντα είμαι μέσα μου!
Ουφ!
Εγώ τα'πα!
Σειρά σου τώρα!

Φιλιά 
@ριστέα 
__________________________

ΥΓ: Σκέψου όλα αυτά περί κριτικής και άποψης.
Δεν ισχύουν μόνο για το Συμπόσιο.
Ήθελα να γράψω κι άλλα. 
Γενικότερα για την ύπαρξη τους στη ζωή μας και πώς μας δυναστεύουν.
Πώς ασκούμε καθημερινά κριτική 
(με ολέθριες συνέπειες πχ όταν πρόκειται για τα παιδιά μας). 
Και κυρίως πώς μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την αρνητική κριτική.
Μπορούμε να το συνεχίσουμε το θέμα στον επόμενο καφέ της Κυριακής.
Αν θες φυσικά!

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Ενημερωτικό σημείωμα: Ιστορίες της Νύχτας

Ιστορίες της Νύχτας

Στις Ιστορίες της Νύχτας διαβάστε σήμερα:

τη μια Νύχτα στο λιμάνι,από to e - periodiko mas official (Μαρίνα)
"Στραβώθηκε" η στράτα μου νυχτιάτικα,, Στης Γλαύκης το cafe
και 
Ποια...επέτειος;;; , Τοίχο-Τοίχο, Μαζεστίξ

*
Διαβάστε επίσης, όποια από τις ως τώρα 
δημοσιευμένες μας Ιστορίες έχετε χάσει:

Στον ιστό της Αράχνης,Σοφίας ΜΒ, φιλοξενείται στης Γλαύκης το Καφέ
Ο Ricky, ο καθαριστής, Δημήτρης Ασλάνογλου
Έρωτα μιας νύχτας, Ποιώ Ελένη
Το Νησί των Δακρύων και Η χώρα των τροπικών , Πύλαρος,
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Όταν η βροχή δεν σταμάτησε ποτέ, Μαρία Νι
Διάλογος της Νύχτας, Σταμάτης στο  Η Αποκάλυψις του 999
Ποτέ πια, Woman in Blogs
Τα μπλουζ του Μάρτη, Μαρία Κανελλάκη
Ώρα φευγάτη, airis

Ιστορίες της Νύχτας

Σας ευχαριστώ που έχετε αγκαλιάσει με αγάπη
κi αυτό το δρώμενο!
Αύριο μαζί σας με έναν καφέ , εφ' όλης της ύλης! ☺
Καλή σας μέρα και 
καλό Σαββατοκύριακο!

@ριστέα

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Ιστορίες της Νύχτας: Ώρα φευγάτη!


Ώρα δεκάτη βραδινή,
στην κάμαρη τη σκοτεινή,
μαρτύριο αρχίζει...
Νέα, γυναίκα, μοναχή,
στην κάμαρα με το διπλό κρεβάτι.
Το απέραντα μοναχικό κρεβάτι...


Ώρα ενδεκάτη βραδινή
Ώρα που δεν μετριέται,
στην κάμαρη τη σκοτεινή,
το σώμα τυραννιέται


Ώρα φευγάτη βραδινή,
η σκέψη οργιάζει.
Κι όσο η ψυχή κι αν προσπαθεί
αμόλευτη να μείνει,
είναι η σκέψη φλογερή,
δεν έχει πλέον ηθική
κι απολαμβάνει....


Ένα πολύ παλιό ποίημα μου (ο θεός να το κάνει)
που δεν είχε δημοσιευτεί ποτέ (κάτι ήξερε☺)
συνόδευσε τον πίνακα για τον νικητή του Συμποσίου.
(συνοδεύεται με χαπάκι πίεσης Πέτρο )
Βρήκα ότι αντιπροσωπεύει μία ακόμα Ιστορία της Νύχτας 
(λέτε;)

Με powerprint, powertex, ακρυλικά χρώματα,
και ω τι έκπληξις: δαντελίτσες (για την αθωότητα, όπως καταλαβαίνετε!)


Η κλεψύδρα που έφτιαξα στα δεξιά μετράει τη ...
φευγάτη μου ώρα! ☺

Καλή σας μέρα
@



Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Εαρινές, Όμορφες, Ελπίδες.....


Οι δύο ποιητικές συμμετοχές του αγαπημένου φίλου Δημήτρη Ασλάνογλου 
από το 7ο Συμπόσιο, δημοσιεύονται σήμερα εδώ,
για να τις θυμηθούμε μόνες τους, όπως τους αξίζει
 δίνοντας τους ίσως μια βαθύτερη ματιά.


Εαρινή ελπίδα

Εσύ
Λιγόχρονε, αμήχανε, θεϊκά πρωτοπλασμένε
Της γης θεριό, στη γη τη λιόφωτη, θρεμένε
Δημιουργίας αστρόφωτης, μητροκαλουπωμένε
Ξωμάχε πουρνογέννητε, αμαρτοτυλιγμένε

Άνθρωπε
Σκληρόκαρδ'  εραστή, πόνου καταχραστή
Αλόγιστα στο διάβα σου, τη φύση τήνε κλέβεις
Μύρωμα έαρος, περίλαμπρο θα αναδυθεί
Όσο κι αν λούλουδα απ' τη γη, κουρσεύεις

Ζητάς
Κρασότοπους και τα χρυσά τα στάχυα να βρεις
Της κερασιάς και της ελιάς ανθούς να δεις
Της ελπίδας της εαρινής, τη φλόγα ν' ανάψεις
«Πάμε ξανά» επιγραφή, στο στήθος να χαράξεις

Έαρ,
Το νεογνό  λογίζεσαι, στου χρόνου τη φαμελιά
Ελπιδοφόρα ξεκινάς, της πλάσης κάθε δρασκελιά  
Εσύ  Άνθρωπε  Ζητάς  Το Έαρ;
Δ.Λ.Α.


ΕΑΡΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ

Τουλίπα κίτρινη γεννιέται κι ανοίγοντας ροδίζει,

η ομορφιά π’ απλώνεται, γύρω απ' τα δυο σου χείλη.
Του βράχου η μαβιά, η ανέμελη ανεμώνη να ανθίζει,
μεσ' τις φαρέτρες των ματιών, πριν να την βρει το δείλι.

Οι λογισμοί μαραίνονται, στους καταρράκτες των μαλλιών
σαν κρόταλ' αλαλάζοντα, στα κύματα των χαϊμαλιών.
Ρούμι που σιροπιάζεται, το δάκρυ των ματιών σου,
σαν στάζει μέσ' το κόρφο μου, ο πόνος των σφιγμών σου

Εαρινές ηδονικές φιγούρες, των παρειών πλαγιές ευωδιαστες
των μελισσών αέρινα φιλήματα, στις βλεφαρίδες τις ψηφιδωτές
Πόθων τροχιόδρομους, φτιάχνουν δυο χείλη συμπληγάδες
ο βελουδένιος σου λαιμός, ανατριχιάζει από ανάσες φυγάδες

Ας γίνει κάθε σου ματιά, μια χαρακιά στα σωθικά.
Το χάδι των καυτών φιλιών, άμπελος στη καρδιά μου.
Να περπατώ στις χαρακιές, με συντροφιά αερικά,
για να τρυγώ την άμπελο και να μεθάς κοντά μου.
Δ.Λ.Α.

Ευχαριστώ πολύ όσους περνούν και αφήνουν 
αγάπες, καλημέρες κι αγκαλιές 
στις αναρτήσεις με τις ... φιλοξενίες μου!
Από αύριο κοντά σας με δημιουργίες μου κι όχι μόνο!
Φιλιά
@ριστέα

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ιστορίες της Νύχτας :Ο Ricky, ο καθαριστής.


Ξεκινούν οι Ιστορίες της Νύχτας με μια ζεστή φιλοξενία
και ταυτόχρονα αληθινή Ιστορία.
Από τον φίλο, καπετάνιο Δημήτρη Ασλάνογλου, μια ιστορία από τα ταξίδια του.
Οι φωτογραφίες επιλεγμένες από τον ίδιο. 


Δεν πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία φορά, που είχαμε ταξιδέψει στο Βόσπορο. Όμως η κάθε φορά, μοιάζει σαν νάναι η πρώτη φορά. Είναι γιατί ποτέ δεν χορταίνεις, ν' αρμενίζεις τη ματιά σου στο τρούλο της Αγιάς Σοφιάς και ποτέ δεν κουράζεσαι με το νου σου, να διαβαίνεις τα απομεινάρια ενός Τείχους, που έμελλε να πορθηθεί, μέσα από μια αφύλακτη κερκόπορτα, αλλά και μολυσμένη με την κατάρα κάποιας προδοσίας, που της σάπισε τα μάνταλα και την έριξε φαρδιά πλατιά στα χέρια ενός εχθρού άξεστου και σαθρού.

Το πέρασμα, όπως τη κάθε φορά, μας γέμιζε με νοσταλγία, αγανάκτηση, πόθο κι ένα δάκρυ, που δεν προλάβαινε να ξεπροβάλλει απ' τη θολούρα του ματιού, μιας και πάγωνε γρήγορα στο χείλος του τσίνορου και γίνονταν κόμπος. Ένας κόμπος, που πέφτοντας στα ορμητικά από ρέμα, νερά του στενού του Βοσπόρου, βαφτίζονταν κι έφτιαχνε μιά αναδυομένη ελπίδα έτοιμη να ξεβραστεί στα βράχια, που περιβάλλουν το κάβο «Καντήλι»* και να ανάψουν το φανάρι του, μια και καλή, με τις φλόγες των ψυχών, μιας ράτσας ανθρώπων, που έφτασε μέχρις εδώ από τα Μέγαρα με το Βύζαντα και απόσωσε να συνεχίσει να υπάρχει, διωγμένη μέχρι σήμερα, ανάμεσα σε χίλιες φυλές, που θρονιάστηκαν στην Επτάλοφο Βασιλεύουσα Πόλη.
Ήτανε τότε, που το ταξίδι θα μας έβγαζε στα μέρη, κείνα που τ΄ασκέρι του Ιάσονα, βάλθηκε με την Αργώ ν' αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας. Μπατούμι είναι το λιμάνι της Γεωργίας στη Νοτιοανατολική πλευρά της Μαύρης Θάλασσας, κείνο που θάμελλε να μας υποδεχτεί τις επόμενες δυο μέρες.


Ο χειμώνας είχε κάνει αισθητή τη παρουσία του στην ευρύτερη περιοχή. Σαν φυσούσε βοριάς, ήταν σαν να σε κάρφωναν στο σώμα τα καρφιά, που σταυρώσαν το Χριστό. Σαν φυσούσε Νοτιάς, ήταν που πήζανε τα πάντα από το πούσι κι ένιωθες το ταξίδεμα, σαν νά'τανε ανάμεσα στα σύννεφα, αφού δεν έβλεπες αν υπάρχει πλώρη ή πρύμνη και προς τα που πας.
Είναι στιγμές μέσα στο πούσι, που πράγματι νιώθεις ακουμπησμένος στα χέρια του Θεού, νιώθεις ότι τα μάτια σου είναι τόσο άχρηστα, που καλύτερα νά'σουνα τυφλός, νά'κουγες κάτι περισσότερο, αφού όπως λένε, αν χάσεις μια αίσθηση, μια άλλη αναπτύσσεται καλύτερα.
Είναι οι στιγμές, που θες ν' ακούσεις μια μπουρού* δίπλα σου, μπας και γλυτώσεις κάποια μοιραία σύγκρουση.
Είναι οι στιγμές, που βρίζεις το ραντάρ, μέσ' απ' τα σπλάχνα σου και διαολοστέλνεις οτιδήποτε το κάνει να χιονίζει στην οθόνη του.
Μα  πως μπορείς να μιμήσαι την νυχτερίδα, μέρα μεσημέρι και να μην διαολίζεσαι; Κι όμως, πρέπει τα μάτια νάχουν φως κι ο νους να βλέπει μέσ' το πούσι. Πρέπει τ΄αυτιά ν' αρπούν τα νήματα των ήχων και να πλέκουν στόχους και σκιές, που δεν φαίνονται. Το πούσι είναι το χειρότερο σκοτάδι στη ματιά του ναυτικού, είναι η χειρότερη θολούρα του νου του. «Καλύτερα παλαβός παρά μέσα στο πούσι» λέγανε κάποιοι παλαιοί.

Φτάσαμε παραμονές του Αγίου Νικολάου, το μεσημέρι κ' είμαστε ταμένοι να πάμε στον εσπερινό, με τάμα παρμένο από το Πειραιά. Ένα μανουάλι δωρεάν του πληρώματος του πλοίου μας, πούλειπε από την εκκλησιά του Άη Νικόλα στο Μπατούμι, θάταν το μαξιλάρι, που ποθούσαμε όλοι για τις ψυχές μας τις ταραγμένες, όχι από θάλασσα και μπότζι*, αλλά από νοσταλγία και αποθυμιά μεγάλη.
Όταν ανάψαμε τα κεριά, στο καινούργιο μανουάλι, μπρος στην εικόνα του Αγιού, άναψε ολονών μας η ματιά και βλέπαμε τόσο πολύ ο ένας μέσα στου άλλου τη καρδιά, σαν νάμαστε γυάλινοι.
Βλέπαμε τα πρόσωπά μας να φέγγουνε, από ένα χαμόγελο, πούπαιρνε τη φτωχή λάμψη των κεριών και την έκανε ήλιο, που ζέσταινε τα πάντα γύρω μας. Είναι στιγμές, που λες, αν θέλει η μοίρα μου να με πληγώσει, ας το κάνει τώρα, τώρα που νοιώθω χορτάτος από ζωή, από αγάπη κι ολοκλήρωση.


Το απόβραδο μας βρήκε στα μέρη, που ο καλός ο κόσμος λέει «μπαράκια της διαφθοράς», αλλά εμείς οι ναυτικοί, τάχουμε βαφτίσει «απάγκια των στεναγμών», που πλάθουνε οι ιριδισμοί του κύματος, κείνου που σκάει στη μάσκα του βαποριού, αποσώνει στα τζάμια της γέφυρας και κάνει το κουφάρι να τρέμει σαν το γοφάρι, που μόλις έχεις σηκώσει με τη καλάδα* μιάς τράτας. Ανάμεσά μας στη παρέα και ο Ricky o καθαριστής. Ένας Φιλιππινέζος πέντε ποδάρια ύψος, αδύνατος και καχεκτικός, αφού έτσι ήταν το σουλούπι του. Δεν τού'λειπε το τσαγανό, δεν τού'λειπε η σπιρτάδα, δεν τού'λειπε η δίψα να γίνει ένας καλός μηχανικός και να μπορέσει κάποτε να κάνει την οικογένειά και το σπιτικό του στις μακρυνές Φιλιππίνες.


Έπρεπε να πάω γιά λίγο έξω, να ξεθυμάνω από τα τσιγάρα, που καβουρντίζανε τα πνευμόνια μας, μέσα στη μικρή αίθουσα και καθώς ξαναέμπαινα , είδα το Ricky να στέκεται ορθός πίσω από την πόρτα, με τη πλάτη γυρισμένη προς τα έξω και το βλέμμα να στρέφει γύρω γύρω μέσα στη αίθουσα, σαν το γύπα, που ψάχνει το θύμα του.

- Ricky τι κάνεις στη πόρτα, θα βγεις έξω; Τον ρώτησα.
Και τι γυρίζει και μου λέει.
- Όχι κάπταιν, δεν θέλω να πάω έξω, θέλησα να σε προστατέψω από κάποιον, που ύποπτα σε ακολούθησε, όταν σηκώθηκες και βγήκες έξω. Μόλις όμως με είδε να τον ακολουθώ, άλλαξε τις προθέσεις του και πήγε αλλού, προς ένα άλλο τραπέζι. Εγώ όμως περίμενα εδώ, μέχρι να ξαναμπείς και να σιγουρευτώ, ότι δεν θα βγει έξω γιά να σε ενοχλήσει.
Ένιωσα ένα κόμπο στο λαιμό μου και τα μάτια μου σαν να βράχηκαν, από κάτι, που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι ήταν. Έπεσα επάνω του, τον αγκάλιασα και του είπα... «Σ' Ευχαριστώ». Κείνος χαμογέλασε και με ακολούθησε μέχρι το τραπέζι μας. Τι να κάνει ένα «ευχαριστώ», σε ένα συναίσθημα,  που μου πλημμύρισε τη ψυχή από αγάπη κι από υπερηφάνεια γιά τους ανθρώπους, που υπάρχουν γύρω μου.

Ο Ricky σήμερα είναι ήδη μηχανικός. Τα τελευταία νέα, που είχα από κείνον, ήταν
πως ήταν «Δεύτερος Μηχανικός» σε μιά καλή εταιρεία και πως συνεχίζει να ταξιδεύει,
έχοντας φτιάξει επίσης και μιά όμορφη οικογένεια.
Δ.Λ.Α.
Κάβο «Καντήλι» = Ακρωτήριο μέσα στο Βόσπορο με φάρο που φέρει το όνομά του.
Μπορού = η σφυρίκτρα του πλοίου
Γοφάρι = το ψάρι ο κέφαλος
Μπότζι = το κούνημα του καραβιού.
Καλάδα = το τελείωμα του διχτυού που ονομάζεται τράτα και περιέχει το πλεόνασμα της ψαριάς.



O  R I C K Y,  Ο   Κ Α Θ Α Ρ Ι Σ Τ Η Σ

Τα ρυμουλκά σ' αφήσανε, οι κάβοι σου τεντώσαν,
ρεμέτζο κομπλετάρισε, η μηχανή στο «πέρας».
Σε μέρη, που του Ιάσονα η Αργώ, μύθοι που μας μορφώσαν,
χρυσόμαλλο ήταν γραφτό, να αποκτήσει Δέρας.

Στου Μπατουμιού τα πράσινα και γλιτσερά νερά,
στη πόλη που σεργιάνησε, του Ιάσονα τ' ασκέρι,
μορφές μετράς, με μπύρας συντροφιά,
της Καυκασίας σε τρυπά, το μουσκεμέν' αγέρι.

Λόγια τραγούδια χωρατά, χοροί και πανηγύρια,
να σου ναρκώσουνε ζητούν, της μοναξιάς τα φίδια.
Ο δόκιμος μεράκλωσε, ο μπόσης τον μερώνει,
ο δεύτερος τραγούδησε, κρυφός καϋμός τον ζώνει.

Για λίγο κοντοστάθηκες και βρέθηκες μονάχος,
τα μάτια καβουρντίστηκαν, απ' τα πολλά τσιγάρα.
Μι' ανάσα νοιώθεις πίσω σου, σου πάγωσε ο σβέρκος,
ήταν του Ricky η σκιά, σου κόπηκ' η λαχτάρα.

Τη μοναξιά σου θέλησε, να τήνε προστατέψει,
όταν κατάλαβε γοργά, πως κίνδυνος σε βρίσκει.
Πέντε ποδάρια ένα κορμί, μα η καρδιά κι η σκέψη,
γιγάντωναν το βλέμμα του, το πρόσωπο, τα στήθη.

Το δάκρυ σου ξεχείλισε, καυτό κυλά στο χώμα,
αγκάλιασες με σιγουριά του Ricky τ' άγιο σώμα.
Είν' η αγάπη που μιλά, στη σκέψη δίχως στόμα,
εικόνες πλάθει στη ψυχή, με βαπορίσιο χρώμα.

Ποδάρι= μονάδα μήκους ίση περίπου με 30 πόντους
Μπατούμι= Batumi, λιμάνι της Γεωργίας 
Μπόσης= ο ναύκληρος ή λοστρόμος
Δεύτερος= είναι πάντα ο Δεύτερος Μηχανικός
Ρεμέτζο= το δέσιμο του πλοίου στην προβλήτα
Κομπλετάρω =τελειώνω
Μηχανή στο «Πέρας»= Δεν χρειάζεται πλέον η μηχανή στη μανούβρα

Δ.Λ.Α.

Καλημέραααα αγάπες!
@