Μερικές σκέψεις ακόμα....

Μετά την πιο πρόσφατη "ανοιχτού τύπου" ανάρτησή μου

(σημ: ανάρτηση με ανοιχτά τα σχόλια☺)

με ένα θέμα καυτό για όλους μας, έχουμε-δεν έχουμε παιδιά,
για την αγάπη και τα παιδιά μας,

διαπίστωσα πόσο ανάγκη έχουμε να μοιραστούμε σκέψεις 

σε θέματα αγωγής των παιδιών!

Σκοπός μου δεν ήταν και δεν είναι ποτέ η επίθεση.

Μοιράζομαι σκέψεις κι εμπειρίες. Γνώση!

Που από μόνη της δεν επαρκεί.

Για μένα πάντα η Παιδεία της ψυχής είναι ο κύριος οδηγός στην Παιδαγωγική.

Το έχω πει ξανά σε τούτο το χώρο:

Έχω δει γονείς να γνωρίζουν τη  θεωρία, 
αλλά στην πράξη να απέχουν παρασάγγας!

Κι έχω δει γονείς χωρίς πτυχία, χωρίς ακαδημαϊκές γνώσεις 

να είναι σωστοί και να μην κάνουν ουσιώδη λάθη στην διαπαιδαγώγησή τους!



Αχ αυτά τα λάθη.
Που όλοι κάνουμε. Αναγκαστικά.
Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε.
Να βελτιωνόμαστε.
Να αφουγκραζόμαστε.
Να κάνουμε διαρκώς ανατροφοδότηση.

Τα παιδιά μας αλλάζουν. Μεγαλώνουν. Εξελίσσονται.
Διαμορφώνουν χαρακτήρα.
Μαζί τους πρέπει κι εμείς να εξελισσόμαστε.
Η οποία λέξη μέσα της έχει το "ελίσσομαι".
Το έχεις ποτέ σκεφτεί;
Κι όμως εγώ συναντώ δυσκαμψία!
Τοίχους και τείχη!



Αυτό τον καιρό είμαι διαρκώς προβληματισμένη.
Είμαι δίπλα στους έφηβους και ζω μαζί τους το άγχος των εξετάσεων
των επιδόσεων, της οικονομικής κρίσης, των απαιτήσεων από τους άλλους,
το κυνήγι του χρόνου, την εξάντληση από τα φροντιστήρια
και τις εξωσχολικές δραστηριότητες
και τόσα άλλα κι όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Πονάω όταν βλέπω θυμό, οργή, αντιδράσεις, αδιαφορία,
έλλειψη ορίων, έλλειψη σεβασμού, έλλειψη επικοινωνίας...
Από όλες τις πλευρές!

Οι γονείς εργάζονται σκληρά και προσφέρουν τα πάντα.
Κι αναρωτιούνται "πού κάνουν λάθος"
Το σχολείο παραπονιέται για απαξίωση του ρόλου του
από γονείς και μαθητές.
Γονείς και μαθητές ρίχνουν το μπαλάκι στο ίδιο το σύστημα.
και πάει λέγοντας!

Μα το να τοποθετείς την ευθύνη πάντα έξω από σένα
σε καθιστά αυτόματα ανίκανο να βοηθήσεις.Ανίσχυρο.
Και παράλληλα διδάσκεις έτσι πανεύκολα στο παιδί σου την ανευθυνότητα!
Δεν φταίμε εμείς!Το σύστημα φταίει!
Περνάμε την πόρτα και πρώτα περνάει ο εγωισμός μας!
Εμείς ποτέ δεν φταίμε!

Όταν μας ακούνε να τα βάζουμε με την άτιμη την κοινωνία 
και αυτά με τη σειρά τους με την άτιμη την κοινωνία θα τα βάζουν!
Όταν μας ακούν να κατακρίνουμε μόνο τους άλλους,ποτέ εμάς τους ίδιους, 
το ίδιο θα κάνουν αργά ή γρήγορα!



Ας τους διδάξουμε τα όρια και το σεβασμό.
Ας τα γεμίζουμε με θετικές σκέψεις και συναισθήματα.
Μην τα πυροδοτούμε διαρκώς με τη δική μας απαξίωση,
γιατί εύκολα τα οδηγούμε σε αντιδραστικές συμπεριφορές!

Ο κόσμος είναι στραβός.
Αλλά εμείς μπορούμε να πάμε ίσια!
Ο κόσμος βρωμάει.
Αλλά εμείς μπορούμε να κάνουμε το δικό μας κομμάτι όμορφο!
Η οικονομική κρίση μας εξοντώνει,
αλλά μπορούμε να χαμογελάμε!

Επιλέγω θετική στάση ζωής!
Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα




ΥΓ: Θα απαντήσω σιγά σιγά σε όλα τα σχόλια στην ανάρτηση της Κυριακής
τα οποία διάβασα με προσοχή και σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Διαβάστε και τους προβληματισμούς της φίλης Νάσιας πάνω στο ίδιο θέμα
και θα επανέρθω δριμύτερη!



Διαβάστε σήμερα τα παραμύθια
Το κορίτσι που ονειρευόταν, 
από τη Mary Liodou, στο
Mommy Jammi
◙
Ο Αλέξανδρος και ο κοντορεβιθούλης, 
από την AΝΝΑ Flo, στο Ατενίζοντας
◙
ενώ από χτες
Στου ορίζοντα την άκρη
μας δίνει ποιητικά η Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου, 
στο λογισμών αραξοβόλι
μια ακόμαπαραμυθένια γραφή!
◙
Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς 
εδώ!

Παιδί και διατροφή. ( Μέρος 2ο)

Έκανα πρόσφατα μια ανάρτηση, με αφορμή μία άλλη

φίλης bogger, εστιάζοντας κυρίως στο κολατσιό των παιδιών στο σχολείο 

και καταλήγοντας ότι (και) το θέμα Παιδί και διατροφή

 είναι θέμα Παιδείας.
Αυτή είναι συνέχεια της πρώτης, οπότε διαβάζονται παρέα.

Στα σχόλια (της πρώτης ανάρτησης) συνάντησα ποικιλία αντιδράσεων.

Δεν απάντησα ξεχωριστά σε καθέναν σας. 

Σκοπεύω να το κάνω εδώ, λύνοντας απορίες

και τακτοποιώντας σκέψεις, εμπειρίες, και θεωρία.

Εξάλλου το θέμα είναι τεράστιο, μας καίει όλους

κι εγώ δεν έπιασα παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Μπορεί και το κρυμμένο μέρος.

Πάντως όχι όλο το βουνό! ☺

Στη δουλειά μου με τους γονείς έμαθα να συναντώ αντιδράσεις,

μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τις περίμενα.

Το πιο εύκολο όταν θίγεται ο ρόλος μας (όποιος κι αν είναι αυτός)

είναι να κάνουμε εκλογικεύσεις.

Νιώθουμε μια αόρατη επίθεση.

Κι οι άνθρωποι συνηθίζουμε από άμυνα, να αντιδρούμε.

Στην παιδαγωγική έχω συναντήσει μια σφοδρότατη επίθεση 

από πολλούς, κυρίως από άγνοια ή από αισθήματα ανεπάρκειας.

Συνήθως κρύβεται πίσω από λόγια του τύπου

"μα οι γονείς μας δεν ήξεραν τίποτα σχεδόν- μια χαρά δεν 

μας μεγάλωσαν;"

Επίσης έχω συνηθίσει να ακούω ότι πολλοί ψυχολόγοι, παιδαγωγοί

αλλά κι εκπαιδευτικοί έχουν διαλυμένη οικογένεια

και παιδιά με προβλήματα.

Να πω ότι και οι ειδικοί είναι άνθρωποι.

Η θεωρία από μόνη της δεν αρκεί.

Η πράξη είναι αυτή που μας δοκιμάζει και μας σμιλεύει.

Αυτό όμως δεν αναιρεί την ανάγκη για γνώση.

Επίσης κάποιος γιατρός, ας πούμε ο οδοντίατρος σου,

μπορεί να έχει χαλασμένα δόντια γιατί αμελεί τον εαυτό του. 

Αυτό δεν τον εμποδίζει από το να φτιάξει τα δικά σου. ☺

Ξεκινώντας από το τελευταίο σχόλιο 

"Εύκολα λέμε την καραμέλα «είναι θέμα Παιδείας». Διαφωνώ. Παιδεία υπάρχει. 

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε πάνω κάτω τι είναι υγιεινό ή τι δεν είναι. 

Το ζήτημα είναι αν το πράττουμε! "

να πω ότι ο ίδιος ο φίλος δίνει και την απάντηση

Παιδεία δεν είναι η γνώση. 

Παιδεία είναι η εφαρμογή.

Λίγο έως πολύ σήμερα δεν υπάρχει άγνοια για πολλά θέματα.

Η εσωτερική παρακίνηση, τα σωστά κίνητρα 

και ο σεβασμός είναι αυτά που απουσιάζουν.

Σε πολλά σχόλια αναφέρθηκε ότι δεν υπάρχουν κανόνες,

δεν ισχύει ότι οι γονείς δίνουν το παράδειγμα,

αφού στην ίδια οικογένεια υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις.

Δεν διαφωνώ καθόλου ότι υπάρχουν αποκλίσεις από αδέρφι σε αδέρφι.

Χωρίς να έχει πράξει φαινομενικά διαφορετικά ο γονιός.

(κράτησε το αυτό το φαινομενικά).

Αυτός όμως δεν είναι λόγος να απορρίπτουμε τη θεωρία 

ότι η οικογένεια μαθαίνει στο παιδί το σωστό.

Αυτός είναι ο ρόλος της.

Από κει ξεκινούν τα πάντα.

Αν στην πορεία χαλάσουν, δεν είμαστε πάντα (δυστυχώς)

στη θέση να τα προλάβουμε.

Βλέπετε δεν ζουν τα παιδιά μας κλεισμένα σε γυάλες.

Στο σχολείο μαθαίνουν κι από τις άλλες συμπεριφορές.

Η τηλεόραση και οι διαφημίσεις μολύνουν το μικρό κεφαλάκι

(εδώ έχουν ξεπλύνει εντελώς των μεγάλων)

αφήστε δε που όταν μεγαλώσει το παιδί και κυκλοφορεί έξω 

με την ύπαρξη τόσων πολλών φάστφουντ 

 τις μυρωδιές από τις πίτσες και τα σουβλάκια να του σπάνε τη μύτη, 

α, και τη τσέπη γεμάτη χαρτζιλίκι άντε να μείνει μετά αναμάρτητο.

Καταλήγουμε έτσι στην απελπισία...

Δεν υπάρχει σωτηρία...

Μισό, πάμε πίσω...

Στην πορεία και μεγαλώνοντας το θέμα διατροφή αφορά εμάς 

κι όχι τους άλλους.

Καθένας μας έχει την ευθύνη της υγείας του.

Εγώ εστιάζω στη σωστή διαπαιδαγώγηση που οφείλουν να 

εφαρμόζουν οι γονείς που έχουν την ευθύνη των παιδιών τους

αφού (κι όταν) αυτά δεν ξέρουν το σωστό.

Καταλάβαμε;

Η ευθύνη μας είναι να διδάξουμε το σωστό.

Με το παράδειγμά μας πρωτίστως

Με τις διατροφικές μας συνήθειες.

Με τις διατροφικές μας προμήθειες μέσα στο σπίτι.

Μία στο τόσο δεν χάθηκε ο κόσμος ...θα γίνει και το στραβό και η λιχουδιά. 

Όλα ξεκινούν όμως μέσα από το σπίτι.

Από κει και πέρα υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι που θέλω να θίξω.

Από την πλευρά της ψυχολογίας.

Το θέμα Διατροφή μπορεί να είναι και ψυχολογικό.

Πολλά παιδιά αρνούνται την τροφή τους,

παίζουν με αυτήν με τις ώρες,

παρουσιάζουν περίεργες αντιδράσεις, 

άλλες φορές συνεργάζονται, μα άλλες φορές δεν το κάνουν,

ζητούν ιδιαίτερα φαγητά,

μένουν ολόκληρη μέρα νηστικά και δείχνουν να μην πεινούν με τίποτα,

ενώ κάποια άλλα κλαίνε και απαιτούν μόνο απ΄έξω φαγητό

(πχ σουβλάκι) ή μόνο γλυκά, μπισκότα και σοκολάτες.

Ο γονιός δοκιμάζει διάφορα κολπάκια, 

παρακαλάει, φωνάζει, αγριεύει, μετά ξαναπαρακαλάει, 

και μετά πολλές φορές "πέφτει" εξαντλημένος στα παράλογα 

αιτήματα του παιδιού- "προκειμένου να μείνει νηστικό

ας φάει το κρουασάν που θέλει!"

(υπήρξα τέτοιο παιδί και γνωρίζω από πρώτο χέρι τι έκανα

αλλά και γιατί το έκανα στη μανούλα μου!)

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κάτι τρέχει.

Μπορεί ο γονιός να διατείνεται ότι μαγειρεύει και τρώει υγιεινά,

ότι τα άλλα του παιδιά δεν έχουν τέτοια θέματα.

Πάντως κάτι τρέχει.

Το φαγητό για το παιδί μας μπορεί να αποτελέσει 

εργαλείο ελέγχου της γονεϊκής εξουσίας.

Βέβαια αναφέρομαι στις περιπτώσεις που κάτι τρέχει.

Εκεί που έχουν χαθεί τα όρια.

Ένα τέτοιο παιδί που μεγαλώνει χωρίς τα σωστά όρια

θέλει να κυριαρχήσει, γιατί νιώθει ανασφαλές.

Δεν έχει λοιπόν πολλούς τρόπους για να εξουσιάσει αυτό τον γονιό του.

Οι ελάχιστοι που έχει, αφού υπάρχει διαφορά μυικού δυναμικού,

έχουν να κάνουν με τα απλά πράγματα που του ζητάει να κάνει ο γονιός του.

Ένα από αυτά είναι το φαγητό.

(Μπορεί επίσης να είναι άρνηση να τον ακούσει γενικότερα, 

να κάνει το αντίθετο,

να μην πηγαίνει για ύπνο

να είναι αμελής στα μαθήματα του αργότερα κ.α.).

Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο που δεν μπορώ να το εξαντλήσω 

σε αυτή την ανάρτηση.

Προβληματιστείτε και τα λέμε πάλι.

Καλή σας μέρα.

Καλή εβδομάδα.

@ριστέα

__________________________

Συνεχίζουμε να ψηφίζουμε στο άλλαξέ το 

εδώ

και να γράφουμε για το 9ο Συμπόσιο Ποίησης.

Δεν θέλω φαγητό από το σπίτι!.

Η σημερινή ανάρτηση πήρε αφορμή από αυτή την ανάρτηση 
της Νάσιας.

Παιδί και διατροφή το θέμα μου.
Μεγάλο βάσανο για τους γονείς.

Ξέρω Νάσια ... Θα μου πεις, 
"έλα κάνε καλά ένα παιδί 17 χρόνων να πάρει φαγητό από το σπίτι
μαζί του στο σχολείο",
ή ακόμα ακόμα να βοσκήσει πρασινάδα στο σπίτι.

Γιατί τα παιδιά κατά κύριο λόγο στις μέρες μας δεν τρώνε όσπρια,
λαχανικά, λαδερά, 
ενώ είναι διαπιστωμένο με έρευνες ότι προτιμούν τα ντιλίβερι, 
το junk food, οτιδήποτε σε γλυκό, κρουασάν, ή σοκολατοειδές.

Τόνισα το "στις μέρες μας".
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί παλιά δεν συνέβαινε σε μας, 
που τα έχουμε τα χρονάκια μας;
Εγώ θυμάμαι πώς και σουβλάκι θα τρώγαμε και παγωτά το καλοκαίρι, 
αλλά θα ήταν στην έξοδο μας, μία στο τόσο,
και σαν κάτι που κάνουμε σε εξαιρετικές περιπτώσεις.



Ψάχνουν αυτόν τον καιρό οι μανούλες στα sites για μαγικές συνταγές 
για το κολατσιό των παιδιών τους στο σχολείο.
Πώς να τα κάνουν ελκυστικά για τα παιδιά.
Μα έχουν ξεχάσει πως η βάση και για τη διατροφή των παιδιών 
είναι η Παιδεία.
Ναι, παιδεία και στο φαγητό.
Όρια και μέτρο.
Συζήτηση και εκμάθηση.

Και φυσικά θεωρώ αδιανόητο να μιλήσεις σε ένα παιδί που καταλαβαίνει,
για την αξία που έχουν οι βιταμίνες,
τα φρούτα, τα όσπρια και τα λαχανικά,
αν δεν σε βλέπει εσένα να τα τρως.



Αν τώρα μου πεις ότι το παιδί θέλει μόνο πίτες, σουβλάκια,
σοκολάτες και γλυκά, εγώ εύλογα θα σε ρωτήσω που τα βρίσκει όλα αυτά.

Αν μου πεις ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι θα αγοράσει στο κυλικείο,
εγώ θα σε ρωτήσω πόσο έχεις χτίσεις 
την εμπιστοσύνη σου με το παιδί σου,
ή που βρίσκει τα χρήματα το 6χρονο να αγοράζει αμφιλεγόμενα
ή και επικίνδυνα τρόφιμα...που μόνο τροφή δεν είναι στην ουσία.

Αν μου πεις ότι δεν υπάρχει παιδί που να αγαπάει τα φρούτα,
θα σου πω με βεβαιότητα γιατί το έχω δει και το έχω ζήσει
ότι αν το παιδί τρώει από μικρό φρούτα, μαθαίνει να του αρέσουν τα φρούτα.
Αν στο σπίτι δεν τηγανίζουν τα τρόφιμα γιατί μπορεί να είναι νόστιμα,
αλλά κάνουν κακό,
θα μάθουν να αποφεύγουν τα τηγανιτά 
και να τα τρώνε μόνο σε καμιά ταβέρνα κι αν.



Φυσικά και οι περισσότεροι είναι αδύνατον να με κατανοήσουν,
γιατί δεν διανοούνται να ζήσουν χωρίς τηγανιτές πατάτες ή γλυκά,
οπότε αν είσαι ένας από αυτούς, να σου πω ότι έχασες άδικα το χρόνο σου 
αν έφθασες ως εδώ.
Δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσουμε και δεν με πειράζει κιόλας. 
Αληθινά.
Δική σου είναι η ζωή, δικά σου είναι τα παιδιά...
Ζωή σε λόγου σας!



Απλά μην παραπονιέσαι ότι το παιδί σου δεν ξέρει να τρώει
ή προτιμά τα γλυκά.
Ή ότι πετάς το φαγητό στα σκουπίδια γιατί προτίμησε να φάει ένα κρουασάν.
Ειδικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε,
που άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα 
είναι παράλογο να μην μάθουμε στα παιδιά μας 
το σεβασμό.
Παντού.

Επίσης αν νομίζεις ότι η τυρόπιτα του κυλικείου είναι υγιεινή,
και τα μπισκότα ή τα κρουασάν δεν κάνουν κανένα κακό,
τότε θα σου ζητήσω να ξεκινήσεις να διαβάζεις περί διατροφής, 
γιατί τα έχεις μπερδεμένα στο κεφάλι σου.
Όχι, δεν χρειάζεται να παίρνει το παιδί στο σχολείο του 
αυγό ή μπρόκολο, για να διατρέφεται σωστά.
Ένα σπιτικό κέικ, μια σπιτική τυρόπιτα, ένα σουσαμένιο κουλούρι.
ένα μήλο και 30 γραμμάρια σοκολάτα υγείας, 
είναι καλές επιλογές.

Κλείνοντας να πω κάτι ακόμα.
Φυσικά οι λιχουδιές είναι λιχουδιές.
Φυσικά και σου αρέσουν τα γλυκά.
Εμένα πάλι μου αρέσει το κρασί.
Φαντάσου με όμως τώρα να μπεκροπίνω, 
να με βλέπει το παιδί μου λιώμα
κι εγώ να του φωνάζω γιατί πίνει, 
και να του κάνω μάθημα πόσο κακό είναι το αλκοόλ.

Όταν κάνουμε παιδιά αναλαμβάνουμε μια τεράστια ευθύνη.
Οτιδήποτε έχει να κάνει με τα παιδιά μας ξεκινά από μας.
Αν εμείς είμαστε άθλιο παράδειγμα 
τι μπορούμε να περιμένουμε από το μικρό μας αγγελούδι;



Καλή σας μέρα
Ανοιχτά έχω και σήμερα για να βρίσετε ελεύθερα!
Στα σχόλια τριών αναρτήσεων (καπακωτές ...φτου μου μη με ματιάσω!)
θα απαντήσω όταν βγει το Άλλαξέ το #2 στον αέρα, 
και θα έχω (περίσσιο;) χρόνο.

Σήμερα συγκεντρώνω ως τις 8 το βράδυ τις τελευταίες συμμετοχές!
Αύριο πρωί ...ω λαλά! σας περιμένουν ...θαύματα πολλά!

Φιλιά κατάμουτρα
@ριστέα

-Είπα όσι! Σέλω σοκοάτα!

Κι αφού έκανα το διάλειμμα μου, επανέρχομαι και πάλι φουριόζα!
Σήμερα έχει 4 ιστοριούλες, τόσο δα μικρούλες 
Κάθισες αναπαυτικά; Έβαλες μαξιλαράκι;
Πάμε για τα παραμυθάκια μας.
Ή μήπως δεν είναι παραμυθάκια;



Είμαι σε ένα φιλικό σπίτι. Σε γιορτή.
Υπάρχουν διάφορες παρέες, ανάμεσα τους ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους, 
λιγότερο από ενός έτους.
Κάποια στιγμή σερβίρεται η τούρτα.
Η μαμά έχει στην αγκαλιά της το μωρό και κρατάει την τούρτα.
Βάζει λίγη σαντιγί στο στόμα του παιδιού.
Αυτό αντιδρά στη γλυκιά γεύση, κάνει μορφασμούς όλοι γελούν, 
το παιδί χαίρεται που δημιουργεί τα γέλια των άλλων, 
συνεχίζει η μαμά να του βάζει τούρτα στο στόμα,
 αυτό συνεχίζει τους μορφασμούς, συνεχίζει να γελά και η παρέα.
Και κάποια στιγμή αυτό το υπέροχο παιχνίδι σταματά. 
Η παρέα συγκεντρώνεται γύρω από το τραπέζι, για το πολυαναμενόμενο δείπνο.
Γιορτή, καταλαβαίνεις... μεζεκλίκια, καταπληκτικά εδέσματα, ορντέβ 
που ανυπομονούν να κατεβάσουν 
με κλειστά μάτια οι παρευρισκόμενοι, αλλά τότε...
Το μωρό κλαίει... Μα γιατί δεν συνεχίζουν το παιχνίδι; 
Αφού του άρεσε! 
Κανείς δεν του δίνει σημασία.
Το έβαλαν στο καρότσι. 
Α, όχι! Δεν μου αρέσει εδώ... Θέλω να με προσέξετε...
Ουααααα!
Μα γιατί κάνει έτσι;
Η παρέα ενοχλείται, η μητέρα νιώθει άβολα, το παιδί ταλαιπωρείται...
Να συνεχίσω;
(Να θίξω και τη γλυκιά γεύση σε ένα μωρό κάτω του έτους;
Που αφού αρέσει στη μαμά, θα πρέπει να τη μάθει και το μωρό...)

Ο μικρός Γιαννάκης πηγαίνει στη γιαγιά και στον παππού.
Η μητέρα δεν επιτρέπει γλυκίσματα στο παιδί, ιδίως πριν το μεσημεριανό του γεύμα.
Η γιαγιά, την έχει άχτι τη νύφη της! 
"Ακούς εκεί! Όλο απαγορεύσεις και μη είναι στο παιδί μας!
Τι ψυχή έχει μια σοκολατίτσα μωρέ; Τι φοβάται;
Ότι θα γίνει παχύσαρκος Με μια σοκολατίτσα; Η μέγαιραααα!
Έλα ζω Ζαννάκη μου... Κοίτα τι σου έχει η ζαζούλα που σε αζαπάει:
Μια γλυκιά, μεζάληηηη σοκοάτα!
Όλα για το Ζαννάκη μου που λατρεύω!
Ποιος αζαπάει πιο πολύ τον Ζαννάκη; Η ζαζάααα!"
Επιστρέφει ο Γιαννάκης στο σπίτι του και η μαμά προσπαθεί να συνεχίσει
τη ζωή τους από εκεί που την είχαν αφήσει... πριν πάνε στη γιαγιά.
-Έλα Γιάννη μου στο τραπέζι. Έχω βάλει το φαγητό. 
-Όσι! Ζεν σέλω! Σέλω σοκοάτα!
-Όχι, δεν θέλεις; Αφού είναι ώρα να φάμε. 
-Είπα όσι! Σέλω σοκοάτα! Η ζαζά μου με αζαπάει πιο πολύ από σένα!
Να συνεχίσω;



Η Μαριλού επιστρέφει από το σχολείο. Η μαμά της έχει αγωνία...
Αχ πώς να τα πήγε σήμερα; Έγραψε καλά στην ορθογραφία;
Μπαίνουν στο σπίτι. Η μαμά της ανοίγει την τσάντα της, 
βγάζει το τετράδιο κι ελέγχει...
 -Αχ Μαριλού; Πάλι λάθη;
Τι είπαμε χτες; Πόσες φορές γράψαμε παιδί μου τη λέξη "οικογένεια;"
Πώς σου ήρθε να τη γράψεις έτσι; Καλά παιδί μου;
Πού βόσκεις όταν γράφεις ορθογραφία; 
Γιατί με ντροπιάζεις έτσι;
Και η Μαριλού βάζει πλώρη για έλλειψη αυτοπεποίθησης 
στη μαθητική της και όχι μόνο ζωή...



Νέος υπολογιστής στο σπίτι. Και ίντερνετ! 2 σε 1!
Δυο αγοράκια στο σπιτικό αγαπημένου φίλου: Προνήπιο και β' δημοτικού.
Το απόκτημα φυσικό και επόμενο... εντυπωσιάζει. 
Οι δυνατότητες φοβερές.
Μπορούν να παίζουν απίστευτα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Ακόμα και το μικρότερο παιδί πάει το ποντίκι... μαρούλι.
Ο νεαρός μπαμπάς, καμαρώνει!
Λίγο το'χεις προνήπιο να χειρίζεται το ποντίκι και να βρίσκει 
και παιχνίδια στο διαδίκτυο;
Τα παιδιά, λιγότερο στην αρχή, περισσότερο στην πορεία,
εκτοπίζουν τον μπαμπά από τη θέση του υπολογιστή.
Ο μπαμπάς αγαπάει πολύ τα παιδιά του.
Δεν θέλει να τα απογοητεύει και να τα στεναχωρεί.
Τι ζημιά εξάλλου μπορεί να γίνει;
"Ωχου βρε Αριστέα, είσαι καλή, χρυσή μα κομματάκι υπερβολική!"
Και συνεχίζω... Ο υπολογιστής κάηκε. 
Γιατί τα παιδιά έχασαν τον έλεγχο της κατάστασης.
Γιατί όταν ο ένας δεν παραχωρούσε τη θέση του στον άλλον,
ο υπολογιστής έσβηνε, είτε ανορθόδοξα, είτε τραβώντας βίαια τη πρίζα.
Να συνεχίσω;

Ας σταθούμε σε κάθε παράδειγμα για λίγα λεπτά.

Και ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή, (καλά, εγώ θα κρατήσω περισσότερο ☺)
 για όλα τα άσχημα δικά μας βιώματα,
για όλα τα λάθη που κάναμε εν αγνοία μας, από κεκτημένη ταχύτητα,
επειδή δεν σκεφτήκαμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες!
Όλοι κάποια στιγμή ή πολλές στιγμές κάναμε ή θα κάνουμε λάθη.
Είμαστε άνθρωποι.
Προχωράμε.

Ας θυμόμαστε όμως 
όλοι όσοι ερχόμαστε σε επαφή με ένα μικρό παιδί,
δικό μας ή ξένο...
Κάθε μας πράξη, κάθε μας λέξη διδάσκει και επηρεάζει.
Έχουμε ευθύνη να μεγαλώσουμε 
υγιείς και συγκροτημένους
ενήλικες!
@

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες του Καφενέ βρίσκονται εδώ

Απομένουν μόλις 3 μέρες μέχρι τη λήξη του 3ου γύρου
(Το Σάββατο η λήξη των Ιστοριών... με happening!)

Επειδή αγαπάμε τα παιδιά μας....

Τέρμα τα διαλείμματα.
"Πειθαρχώ" και επανέρχομαι δριμύτερη!☺

Πολλοί, γονείς και μη, έχουν συνδέσει στο μυαλό τους

τα όρια και την πειθαρχία, με την αυταρχικότητα στην αγωγή.

Φανταστείτε όμως μια οικογένεια, όπου στο όνομα της δημοκρατικής αγωγής, 

 δεν έχει στους κόλπους της το "απαγορεύεται". 

Όπου ο καθένας μπορεί να ακολουθεί τις επιθυμίες του.

Θέλει να κάνει κάτι; Το κάνει.

Θέλει να χορέψει, μπορεί.

Θέλει να αποκτήσει κάτι; Το αποκτά. Άμεσα!

Θέλει να βγει, δεν παίρνει άδεια από κανένα...

Κάπου εδώ θα πεις, α όχι κι έτσι!

Ναι, αλλά αν εξαρχής δεν έχουν μπει σαφή όρια ,

ποιος ξεκαθαρίζει πότε μπορεί το παιδί να κάνει το δικό του και πότε όχι;

Βλέπετε, αν κάποιες φορές κάτι ισχύει και άλλες φορές δεν ισχύει,

είναι πολύ εύκολο να κλονιστεί η εμπιστοσύνη.

Η ασυνέπεια στα λόγια και στις πράξεις μπορεί εύκολα να προκαλέσει

σύγχυση στα παιδιά και όσο πιο μικρά τόσο πιο μεγάλη μπορεί να είναι η ζημιά.

Πολλοί γονείς αδυνατούν να πουν όχι, είτε από ενοχές,

είτε γιατί λένε "έλα μωρέ με μία φορά, τι κακό μπορεί να γίνει..."

είτε γιατί δεν θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να στενοχωριέται 

και να απογοητεύεται.

Είναι όμως αυτό αγάπη;

Δεν είμαι εδώ για να δώσω εν είδει εγχειριδίου, τη σωστή αγωγή.

Θέλω να προβληματίσω.

Κυκλοφορούν εξάλλου, αμέτρητα παιδαγωγικά βιβλία,

αλλά και άπειρα άρθρα στο διαδίκτυο.

Πολλοί γονείς στις μέρες μας διαβάζουν και ενημερώνονται διαρκώς.

Κι αυτό είναι από μόνο του, ενθαρρυντικό και αισιόδοξο.

Οι περισσότεροι όμως μεγαλώσαμε με στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Και συνεχίζουμε πολλές φορές να κάνουμε αυτά που μάθαμε 
από τους δικούς μας γονείς.

Από άγνοια τις περισσότερες φορές.

Ίσως γιατί δεν σκέφτονται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Άλλοι πάλι νιώθουν ένοχοι για τις ώρες που απουσιάζουν, ή γιατί χώρισαν
και προσφέρουν πολλά υλικά αγαθά ως αντάλλαγμα 
ή χαρίζονται εύκολα και άκριτα.
Και έτσι δημιουργούν μικρούς "πασάδες" που οι επιθυμίες τους γίνονται διαταγές!
Η έλλειψη ορίων μπορεί όμως να μετατρέψει τα παιδιά μας 
σε δυστυχισμένα, νευρωτικά άτομα.
Και πολλές φορές σε μικρούς τυράννους!

Όταν μιλώ για τα όρια συναντώ μπροστά μου τοίχους.
Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα αυτό που θα πω μόλις τώρα:
Μια ελευθερία χωρίς πραγματική σιγουριά,
οδηγεί σε αιχμαλωσία εξαναγκασμών.

Όταν το παιδί νιώθει κυρίαρχο και πιο δυνατό από τους γονείς του,
παύει να αισθάνεται ασφάλεια.
Μια αδύναμη μητέρα κι ένας πατέρας που εύκολα κάμπτεται,
αυξάνει τους φόβους του.
Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να μετριάσει τους φόβους του αυτούς,
χρησιμοποιεί το μοναδικό (υποκατάστατο) τρόπο που έμαθε: να εξουσιάζει!
Η εξουσία είναι ένα αμυντικό σύστημα!
Όσα περισσότερα αποκτάει το παιδί, τόσα περισσότερα ζητάει.
Δεν υπάρχει πλήρωση!
Και το ανικανοποίητο εξακολουθεί να μην καλύπτεται.
Δεν το έχετε προσέξει;

Κι όμως έχετε δει γύρω σας τέτοια παραδείγματα...
Γονείς που παρακαλούν τα παιδιά τους να τους δώσουν προσοχή.
Που τάζουν διάφορες μικρές και μεγάλες υποσχέσεις
προκειμένου τα ίδια να κάνουν αυτονόητα πράγματα.

"Μήπως παιδί μου είναι ώρα να πας για ύπνο;"
Το παιδί, δεν γνωρίζει καλά καλά το χρόνο, μα ερωτάται...
Και μπορεί να κοντεύει μεσάνυχτα...αλλά "ένα μυστήριο
πράγμα..δεν νυστάζει... νυχτοπούλι κατάντησε!"
"Όχι, με ακούνε τα παιδιά μου τις περισσότερες φορές" λέει ο μπαμπάς,
αλλά μέσα του ξέρει ότι τα παρακαλάει πολλές φορές μέχρι να του 
δώσουν σημασία.
"Τώρα, σε λίγο" λένε τα παιδιά και εκείνο το "σε λίγο" 
μπορεί να ξεπεράσει και την ώρα.

Είναι εδώ ακριβώς που υπάρχει η σύγχυση ότι η συνέπεια είναι καταπίεση.
Κι έλλειψη ελευθερίας.
Υπάρχει όμως η έννοια του σεβασμού.
Μήπως να τη βάλουμε στο τραπέζι;

Τίποτα δεν επιβάλλεται με αυστηρότητα.
Όλα γίνονται ήρεμα, αλλά με σταθερότητα και συνέπεια!
Δεν υπάρχει μία έτσι και μία γιουβέτσι.
Ο σεβασμός σε κανόνες έχει ως αποτέλεσμα την απόκτηση θετικών συνηθειών.
Τις οποίες συνήθειες το παιδί θα έχει και χωρίς την παρουσία των γονιών του.
Όταν κάτι γίνεται με πίεση αυτονόητο είναι έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα:
Το παιδί όταν βρεθεί χωρίς τους γονείς του θα κάνει 
ακριβώς αυτό που λέει η παροιμία:
"όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια"!

Αντίθετα, ό,τι χτίζεται μέσα σε κλίμα σεβασμού και συνέπειας,
εξακολουθεί να υπάρχει, ως βίωμα πια, στη ζωή των παιδιών μας.
(Θυμίζω εδώ την πρόσφατη ανάρτηση μου
"όταν η συμπεριφορά των παιδιών μας μιλάει για μας")

 συνεχίζεται....

Ευχαριστώ όσους με ακολουθούν σε αυτές τις μικρές παιδαγωγικές
αναρτήσεις προβληματισμού και σκέψης....

Καλή σας μέρα
@

Οι ως τώρα δημοσιευμένες ιστορίες του Καφενέ βρίσκονται εδώ

Απομένουν μόλις 5 μέρες μέχρι τη λήξη του 3ου γύρου

Η Ράνια μας σερβίρει έναν διαφορετικό καφέ 
σε δυο γνωστά καφενεδάκια της Αθήνας
η Giwta Ar, Έρωτες σε λάθος εποχές
και μια άκρως αληθινή ιστορία της διπλανής,
παράλληλης καθημερινότητας 
από τον Πρόεδρο Α.Π.Ι.
ΕΛΛΑΣ ΦΟΡΕΒΑ