Ποτέ δε συμπάθησα τη γιορτή της γυναίκας. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου δεν βγήκα ποτέ να πανηγυρίσω και να διασκεδάσω την ημέρα αυτή με κοριτσοπαρέα. Αν έπεφτε Σάββατο δε, ήταν από τα ελάχιστα Σαββατόβραδα που έμενα μέσα. Δεν ένιωσα ποτέ καταπιεσμένη, δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να γιορτάσω με ξίδια και λίκνισμα του κορμιού το γεγονός ότι γεννήθηκα γυναίκα. Φυσικά κι είμαι μια υπερήφανη γυναίκα και χαίρομαι πολύ που γεννήθηκα γυναίκα. Παρ'όλο που μεγάλωσα σε δύσκολες εποχές. Που έχω ζήσει και στιγμές απείρου κάλλους (να μου φέρνουν προξενιό για παράδειγμα 1.000 κεφάλια πρόβατα- ασχολίαστο!) ή να δέχομαι (μέχρι και τα είκοσι τόσο μου) πιέσεις από τους γονείς μου να επιστρέφω νωρίς στο σπίτι, να παντρευτώ νωρίς, τι θα πει ο κόσμος... ξέρετε τα γνωστά (ειδικά στην επαρχία και κάτι χρόνια πριν)!
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα κάποτε για τη γυναίκα μα τα σημερινά κοριτσόπουλα δεν ξέρω καν αν μπορούν να το διανοηθούν! Θλίβομαι γνωρίζοντας πως αυτή τη στιγμή σε πολλά σημεία του πλανήτη μας οι συνθήκες για τις γυναίκες εξακολουθούν να είναι πρωτόγονες. Αμέτρητες γυναίκες βασανίζονται, βιάζονται, ντροπιάζονται, υπόκεινται σε κλειτοριδεκτομές (η χειρότερη ένδειξη υποταγής της γυναίκας στον άντρα), ή και θανατώνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Θλίβομαι γιατί μια ημέρα που δημιουργήθηκε για να τιμήσει έναν αγώνα για καλύτερες συνθήκες εργασίας για τις γυναίκες στη Νέα Υόρκη του 1857 έχασε το ουσιαστικό της υπόβαθρο πέρασε από διάφορες υστερικές εκδηλώσεις με κάψιμο των γυναικείων εσωρούχων και ... αξύριστων ποδιών και κατέληξε να γιορτάζεται πάνω στα τραπέζια με ιαχές και κουνήματα.
Δεν θέλησα να κάνω ένα ακόμα αφιέρωμα. Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τόσα πολλά...Κάθε χρόνο μαζεύονται κι άλλα, πολύ πιο τεκμηριωμένα από το δικό μου γραπτό, όπου παρατίθενται όλα τα στοιχεία από τους πρώτους αγώνες των γυναικών για ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα.
Εγώ ένα αφιέρωμα στην Έλεν Κέλλερ ήθελα σήμερα να κάνω. Σε μια γυναίκα που η ιστορία της διδάσκει πολύ περισσότερα κι από τα πιο τεκμηριωμένα αφιερώματα.
Σε περίπτωση που περάσουν νεαρές κοπέλες από δω. Κοριτσόπουλα που πιστεύουν ότι το νούμερο της φούστας τους , το ύψος των τακουνιών τους και το κόκκινο της φωτιάς κραγιόν τους είναι αυτά που θα τις κάνει ακαταμάχητες! Πού πολύ πιθανόν και να τις κάνει. Στο γκρουπ των αντρών που απευθύνονται!
Δεν αντιτίθεμαι καθόλου στο να προβάλει τη θηλυκότητά της η γυναίκα! Και να στέκεται αν γουστάρει πραγματικά στα 12ποντα της! Αρκεί να μπορεί να σταθεί στο ύψος της (και δεν εννοώ το ύψος των παπουτσιών της) αρκεί να μπορεί να υποστηρίξει το μέσα το έξω της! Αρκεί να μην τελειώνει η ύπαρξή της εκεί: στη φούστα, στη γόβα, στο απελπιστικά τέλειο μακιγιάζ της!
Α! Και το αφιέρωμα στην Κέλλερ δεν το ξεχνώ!
Καλή σας μέρα
Γυναίκες κι άντρες
@ριστέα
...... συνεχίζεται!
_____________________________________________________________
Η σημερινή δημοσίευση αφιερώνεται στο φίλο Ανταίο που σε μια πρόσφατη δημοσίευσή του ρωτούσε τις φίλες αναγνώστριες αν οι σημερινοί άνδρες, επιθυμούν να έχουν δίπλα τους γυναίκες με άποψη, με πνευματικά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, δυναμικές μα και θηλυκές συνάμα, ή απλά μια όμορφη γλάστρα! Νομίζω ότι κι οι δικοί μου αναγνώστες θα έχουν να καταθέσουν ενδιαφέρουσες απόψεις.
