Δεν είναι ένας μακρινός, μαγικός γαλαξίας...

Υπάρχουν και εδώ στη γη μας

πραγματικές εικόνες και αληθινές ιστορίες ευτυχισμένων Ανθρώπων.

Ευτυχισμένοι κι ας έχουν ελάχιστα.

Α και πάντα μπορούμε να γίνουμε κι εμείς.

Ας μην το ξεχνάμε σας παρακαλώ...

Στον ίδιο τόνο λοιπόν με τη χθεσινή ανάρτηση,

συντονισμένοι στα ίδια κύματα ανθρωπιάς,

συνεχίζουμε και σήμερα.

*

Με μια εικόνα ευτυχίας

Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δένδρο, σχοινί 

και μια κουρελού για να κάθεσαι. 

 Στην φωτογραφία δυο παιδιά παίζουν στο San Salvador. 

AFP PHOTO / MARVIN RECINOS

*

Με ένα βίντεο

Σε μια φαβέλα της Παραγουάης, παιδιά παίζουν Μπαχ 

με έγχορδα φτιαγμένα από σκουπίδια THE TUBE LiFO

*

Με μία πραγματική ιστορία που είδε πριν λίγο καιρό 
τα φώτα της δημοσιότητας

Ένα ζευγάρι, που ήδη είχε δύο κόρες, υιοθέτησε τις τέσσερις κόρες 
της καλύτερης φίλης της συζύγου, όταν αυτή έφυγε νικημένη από τον καρκίνο.

Πέρυσι το καλοκαίρι η Elizabeth Diamond διαγνώσθηκε 
με καρκίνο τελικού σταδίου στον εγκέφαλο.
Τον περασμένο Απρίλιο έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας τα τέσσερα 
διαμάντια πίσω της, ηλικίας από 5 έως 12 ετών.
Πριν φύγει είχε ζητήσει από την καλύτερη της φίλη, Laura,
πως αν της συμβεί το κακό να προσέχει τα κορίτσια της.
Και το ζευγάρι όχι απλά κράτησε το λόγο του, αλλά προχώρησε 
ακόμα περισσότερο υιοθετώντας τα κοριτσάκια 
και δίνοντας μια τεράστια αγκαλιά αγάπης και ασφάλειας!

*

και bonus ένα πολύ παλιό ποίημα μου

Μια φορά κι έναν καιρό 

Μια φορά κι έναν καιρό 

η γη ήταν τετράγωνη κι ακίνητη.

Οι άνθρωποι με τομάρια ζώων ενδύονταν

κι αγωνιούσαν για το πιάτο της ημέρας.

Μα μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά 

λέγοντας ιστορίες

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

οι άνθρωποι έτρωγαν σε πέτρινα πιάτα 

το χώμα δούλευαν σκληρά

και τα χέρια τους εγέμιζαν ρόζους.

Μα ευγνωμονούσαν Ουρανό και Γη

γιατί έπαιρναν ό,τι χρειάζονταν

και χαμογελούσαν.

Μια φορά κι έναν καιρό 

τα παιδιά κλωτσούσαν αυτοσχέδιες μπάλες,

για κούκλες ξόανα είχαν,

και τους αρκούσε το τρέξιμο και το κρυφτό.

Μα τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους 

χαμογελούσαν.

Πέρασαν χρόνοι πολλοί κι οι καιροί άλλαξαν, πολύ.

Η φωτιά, κινούμενη εικόνα, 
μέσα σε κουτί μπήκε.

Ο κύκλος απέκτησε γωνίες
και πολυτελέστατος έγινε καναπές

Μα σιωπηρός μένει, χωρίς ψυχές.

Οι μπάλες δεν φτάνουν για να χορτάσουν 

τις παιδικές, καινούργιες ανάγκες

και η ευγνωμοσύνη 

δεν είναι στο πρόγραμμα της ημέρας.

Οι άνθρωποι και σήμερα όπως Τότε,
ακόμα για το πιάτο της ημέρας αγωνιούν.

Μα δεν χαμογελούν πια πολύ.

Κι η γη είναι στρογγυλή.
Καθόλου επίπεδη.
Και κινείται. 

Κινείται πολύ....

Μα ακίνητα είναι τα πρόσωπα 
που δεν χαμογελούν πια.
@

*

Ας κάνουμε το δικό μας γαλαξία μαγικό!
Μπορούμε!

Καλή σας μέρα
@ριστέα

@iris speaking : Άνθρωποι και ανθρωπάκια !

Αυτό που βλέπω και γιγαντώνεται με γεωμετρική πρόοδο τελευταία

στο διαδίκτυο με ξεπερνάει.

Κι ενώ στο πρόσφατο κατά γενική ομολογία πραξικόπημα 

με το #Thisisacoup 

έδρασαν οι έχοντες λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα με τέτοια ομοψυχία 

που όλοι μιλήσαμε με θαυμασμό για τη συντονισμένη διαμαρτυρία,

δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάθε ξέσκισμα που γίνεται 

σε κάθε έναν που δημόσια θα κάνει το ατόπημα του.

Δεν εξετάζω πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν.

Δεν εξετάζω αν κι εγώ μέσα μου απογοητεύτηκα από πολλούς.

Εστιάζω στο φαινόμενο "διαδικτυακό ξέσκισμα".

Μετά η όποια συγγνώμη πέφτει στο βρόντο.

Ο λεκές μένει για πάντα ανεξίτηλος.

Αναρωτιέμαι για όσους παραβγάζονται για την καλύτερη ατάκα,

για την καλύτερη εξυπνάδα με ή χωρίς οπτικοακουστικό υλικό, 

αν εξαντλούν την όποια εξυπνάδα τους ως εκεί!

Νομίζω ότι ο Αρκάς (που τον λατρεύω)

μας έκανε όλους να θέλουμε να γίνουμε Αρκάς στη θέση του Αρκά.

Και ναι εντάξει, η σάτιρα είναι στο αίμα μας,

με τίποτα δεν τα βάζω με τη σάτιρα.

Με εντυπωσιάζει όμως το φαινόμενο και με κάνει να ανησυχώ 

λίγο για τις διαστάσεις του.

Τι μας ωθεί να αναλώνουμε χρόνο και φαιά ουσία 

στην παραγωγή και αναπαραγωγή τέτοιων ευφυολογημάτων; 

Όλο αυτό το ξόδεμα δεν θα ήταν πιο καλά 

να γίνεται σε άλλους τομείς;

Και από την άλλη εγώ σήμερα θέλω να σας μιλήσω 

για μια γυναίκα από τη μακρινή Αυστραλία.

Γιατί όλο το παραπάνω ήταν απλά η εισαγωγή μου!

Τυχαία, έπεσα πρόσφατα πάνω σε αυτό το βίντεο

Εντύπωση δεν μου έκανε ο διαγωνιζόμενος τόσο, όσο η ιστορία του

και κυρίως η ξανθιά μητέρα του που με συγκίνηση τον καμάρωνε.

Έτσι με μόνο στοιχείο το όνομα του διαγωνιζόμενου έψαξα στο διαδίκτυο

 και βρήκα τα εξής:

Η ξανθιά μαμά ονομάζεται Moira Kelly.

Είναι Ιρλανδή, που όμως γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία, το 1964,

και υπήρξε μαθήτρια της Μητέρας Τερέζας.

Έχει βραβευτεί αρκετές φορές για το ανθρωπιστικό της έργο.

Η Moira έχει αφιερώσει τη ζωή της στα παιδιά που υποφέρουν,

ανεξαρτήτως εθνικότητας. 

Παιδιά-θύματα πολέμων, ανάπηρα παιδιά, 

παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες, 

παιδιά εγκαταλελειμμένα και ανήμπορα, 

όλα έχουν θέση στην αγκαλιά αυτής της μάνας.

Σήμερα, η Moira ζει στη Μελβούρνη, 

ταξιδεύει σ’ όλη τη γη προσφέροντας βοήθεια

και προεδρεύει της φιλανθρωπικής οργάνωσης Children First Foundation.

Στο σπίτι βέβαια, την περιμένουν πάντα να γυρίσει,

τα τέσσερα υιοθετημένα παιδιά της.

Οι σιαμαίες δίδυμες Trishna και Krishna,

δυο μικρούλες από το Μπαγκλαντές, που διαχωρίστηκαν το 2009

μετά από μία μαραθώνια χειρουργική επέμβαση 25 ωρών,

και οι έφηβοι αδερφοί Ahmed και Emmanuel από το Ιράκ,

που σε μικρή ηλικία παραμορφώθηκαν

και ακρωτηριάστηκαν στη διάρκεια του πολέμου, από χημικά.

O Emmanuel Kelly και ο αδερφός του Ahmed γεννήθηκαν στο Ιράκ 

κατά τη διάρκεια του χημικού πολέμου, που τους κόστισε την αρτιμέλειά τους.

Βρέθηκαν μέσα σε ένα κουτί και μεταφέρθηκαν στο ορφανοτροφείο.

Εκεί τα βρήκε η διευθύντρια της Οργάνωσης 

Children First Foundation, Moira Kelly και τα υιοθέτησε, 

κατάφερε μάλιστα να τα υποβάλει και σε χειρουργική επέμβαση, 

προκειμένου να βελτιωθεί η φυσική τους κατάσταση.

Όταν άκουσα τον Emmanuel Kelly να λέει ότι η μαμά του είναι ο ήρωας του

ήξερα ότι έπρεπε να μάθω για αυτήν άμεσα!

Δείτε φωτογραφίες της και θαυμάστε 

το χαμόγελο αλτρουιστικής αγάπης που έχει παντού!

Κι ύστερα μου λένε ότι γονιός είναι (μόνο;) αυτός που γεννάει.

Κι ύστερα μου λέτε ότι η ανάλωση σε ατάκες, σταυρώματα,

ευφυολογήματα και μπουρδολογίες είναι σάτιρα 

και υγεία!

Που μπορεί ως ένα βαθμό να είναι .

Κι εγώ γέλασα με μερικά.

Κι εγώ αναρωτήθηκα με τον κάθε επώνυμο που βγαίνει και 

πετάει τη σαχλαμάρα του και γκρεμίζει εικόνες και καριέρες.

Αλλά προτιμώ να σταθούμε στους Ανθρώπους.

Όχι στα κάθε λογής ανθρωπάκια.

Πάντα στο χέρι σου είναι τι θα επιλέξεις

ως πρότυπο!

Καλή σας μέρα

@ριστέα