Σύνθεση #3: Το περίεργο, αλλά μαγικό καλοκαίρι μου!

Βάλε να παίζει αυτό αν θες.

Νύχτες καλοκαιριού στο Κατάκολο

Σκέψου να μην πρόφταινα κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
να ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου..

(....)

Τίτος Πατρίκιος 

Το απόσπασμα αυτό από το ποίημα του Πατρίκιου 
"Άλλο ένα καλοκαίρι" με εκφράζει απόλυτα....
κι αυτό το καλοκαίρι!
Παρ΄όλο που μπάνια δεν έκανα, (μόλις ένα για την ώρα!)
παρ' όλο που όλο τον Αύγουστο καθημερινά με εξαντλώ, 
για έναν γάμο για τον οποίο μου είπαν ότι παίζει να κουράστηκα
πιο πολύ και από τον δικό μου (τέτοια μέρα, 13 χρόνια πριν, by the way)
-και μάλλον δίκιο έχουν τώρα που το σκέφτομαι!-
παρ΄όλη την κούραση και την πίεση που υφίσταμαι αυτό τον καιρό,
πρόκαμα πολλά, χαμογελώ γλυκά,
γιατί προσφέρω...όσο μπορώ προσφέρω, κι αυτό μόνο χαρά με γεμίζει, 
μα κυρίως άφησα κι άλλες ζωές να μπούνε μέσα στη δική μου!

Ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο "μπλογκερικές" συναντήσεις,
χωρίς καν να βγω από τα "στενά" όρια του νομού μου,
γεμάτο ζεστά μάτια που είδα από κοντά για πρώτη φορά,
κι άλλα που τα συνάντησα για τρίτο καλοκαίρι στη σειρά.

Δεν χρειάζεται τελικά να είναι ίδιο με τα υπόλοιπα καλοκαίρια σου,
για να το αξιολογήσεις στα "ωραία" σου!
Και μεταξύ μας, το θεωρώ μαγικό τελικά!
Μα δεν είναι μαγεία να συναντάς ανθρώπους που τους γνώρισες
μέσα από τη ψυχρή οθόνη του υπολογιστή σου
 και να αποδεικνύεται πως δεν είχε λαθέψει 
η διαίσθησή σου ολωσδιόλου;
Να μοιράζεσαι ανεκτίμητα συναισθήματα με ανθρώπους,
που απρόσμενα ήρθαν στη ζωή σου 
κι έμειναν, γιατί ταίριαξαν τα χνότα της ψυχής σας;

♥

"Ακυβέρνητε" κι Αγγελική (των σκέψεων)
πάμε για τέταρτο γύρο του χρόνου;

"Κανελλάκι" μου μυρωδάτο και Γλαύκη μου...
χάρηκα απίστευτα που σας έσφιξα στην αγκαλιά μου!
Ξανά θα ευχηθώ... με όλη μου τη ψυχή!

Όχι, δεν κάμω απολογισμό καλοκαιριού.
Γιατί όπως έχω διατυπώσει εύστοχα στο παρελθόν
"το καλοκαίρι μου θα τελειώσει όταν το τελειώσω μέσα μου!"

Το νου σας!
Αύριο υποδέχομαι τη νέα σεζόν με ολοκαίνουργιο δρώμενο!

Σας φιλώ
@

υγ: Τη σημερινή σύνθεση την αφιερώνω στις 
Ιστορίες του καλοκαιριού,
το δρώμενο που έτρεχε όλο το καλοκαίρι μέχρι και σήμερα
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, 

να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, 

να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, 

να διατυπώνει μερικές ιδέες. 

Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...". 

Γκαίτε.

Γεύσεις καλοκαιριού.....

Είχα γράψει πέρυσι για "Τα καλοκαίρια της αθωότητας"
και μου τα θύμισε σήμερα η Μαρία, 
με την παιχνιδιάρικη ανάρτησή της,
με αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια.
Σκέφτηκα λοιπόν να ανασύρω το περσινό ποιηματάκι μου, 
γιατί όταν σκέφτομαι τα καλοκαίρια μου σαν παιδί, καλύτερα δεν θα μπορούσα 
να τα είχα γράψει (για μένα πάντα!)

Νύχτες καλοκαιριού, ταξιδιάρες νύχτες....
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρουδιές 

Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες, 
στα καλοκαίρια της αθωότητας

Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά 
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)

Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)

Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)

@

Ναι, τα χρόνια, όπως συνηθίζει να λέει και η Μαρία, 
δεν ήταν από μόνα τους αθώα.
Εμείς ήμασταν οι αθώοι τότε.
Οι δυσκολίες πολλές. 
Οι μνήμες γλυκαίνουν και στρογγυλεύουν τις γωνίες.
Όμως είναι το παρελθόν μας. Αυτό μας έφτιαξε,
με τα καλά του και τα στραβά του. 
Έχει φύγει. Δια παντός. 
Όμως αφαιρέστε το. Ξεχάστε το.
Διώξτε τις μνήμες.
Και θα δείτε ότι δεν αρκεί το τώρα μόνο.
Είμαστε και οι μνήμες μας.
Είμαστε και οι χειμώνες μας και τα καλοκαίρια μας.

Η ανάρτηση συμμετέχει στις Ιστορίες του καλοκαιριού,
το δρώμενο που τρέχει όλο το καλοκαίρι 
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου

Οι φωτογραφίες ανήκουν στη συλλογή Summertime

 της Πολωνέζας φωτογράφου Izabela Urbaniak.

Ξεκίνησε το 2012, όταν άρχισε να φωτογραφίζει 

τα παιδιά της με τους φίλους τους

καθώς περνούσαν όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στην πολωνική ύπαιθρο.

Τις λατρεύω αυτές τις νοσταλγικές φωτογραφίες της.

Ίσως γιατί δεν έχω δικές μου, 

μέσα στο σταροχώραφό μας, ανάμεσα στις καλαμποκιές,

πάνω στη μεγάλη μας συκιά, ή κάτω από αυτή, κάνοντας κούνια 

στο σκοινί που μας έκοβε, αλλά δεν μας πείραζε....

Τις δικές μου μνήμες τις κουβαλάω στη ψυχή 

και προσπαθώ να τις κρατώ αναλλοίωτες-όσο μπορώ- στο χρόνο.

Αν κάτι φοβάμαι, αυτός δεν είναι ο θάνατος.

Τη μνήμη φοβάμαι μην χάσω!

Καλά να περνάτε

@ριστέα

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

είχαν το χρώμα της γης κι αέρα νοτισμένο με αρμύρα..

Είχαν βράχους σκαμμένους από της θάλασσας τα άγρια βίτσια 

κι εξερευνήσεις σε μέρη απάτητα του κορμιών μας

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

ήταν γεμάτα ανεμελιά,

γεμάτα ήλιους και φεγγάρια

και βόλτες καθημερινές. 

Χωρίς χάρτες και προορισμό

Όλοι οι δρόμοι ήταν δικοί μας

Όλοι οι χρόνοι ήταν δικοί μας

Καμία έννοια

κανένας φόβος

Μονάχα ζωή

Μονάχα το λιμάνι μας 

Κι ο έρωτας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

ήταν γεμάτα από αντρική κολόνια,

ιδρώτα και ανάσες 

στη γυμνή μου σάρκα

Ηδονικές στιγμές στο πανδοχείο "τα αστέρια"

και τρέξιμο με χαχανητά και λιγώματα,

σαν νιώθαμε τα ξένα βλέμματα πάνω μας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα

στης ψυχής τα βράχια έσκαψαν εσοχές

και εκεί φυλάχτηκε 

ο θησαυρός των πειρατικών μου ταξιδιών.

Στο τελείωμα της ζωής μου

το σεντούκι αυτό θα έχω σιμά μου,
γλυκιά συντροφιά,
να μου θυμίζει πόσο πολύ εχόρτασα τα καλοκαίρια,
πόσο πολύ αγάπησα!

(τι θα ήμασταν δίχως τις αναμνήσεις μας εξάλλου)

@ριστέα

Με το ποίημα αυτό συμμετέχω στις 
Ιστορίες του καλοκαιριού
το δρώμενο που τρέχει όλο το καλοκαίρι 
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου

Και με την ανάρτηση αυτή σας αποχαιρετώ......

@ριστέα