Όταν θα φύγω εις τόπον χλοερόν .... (blogwill, τουτέστιν μπλογκοδιαθήκη)

Διαβάζεται με δύο ανάσες και μισό!
Πάρε μία ανάσα πουλί μου και γέλα είναι η ζωή μια τρέλα  ♫ ♪ ♫

Εγώ, η πάντα άοκνη και φιλόξενη πυργοδέσποινα, κατά ΑΝΝΑς Flo το ανάγνωσμα, άμα τα κακαρώσω, τα κακάρωσα. Αλλά καλό είναι, προτού τα κακαρώσω, να τακτοποιήσω κάποια πραγματάκια, έτσι για να μην βγάλετε τα ματάκια σας ποιος θα μου πρωτοφάει... τα υπάρχοντα (εδώ έπεσα στα 4 και κυλιόμουν στα πατώματα ...από τα γέλια! ☺). Έχοντας λόξα μεγάλη και φυσικά καθόλου φρένα, και χωρίς παρουσία μάρτυρα (ο Μαξ αλήθεια πιάνεται;) καταγράφω επιθυμίες κι ευχές, όχι γιατί το θέλησα, αλλά γιατί μου έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό, το πιστόλι στο κρόταφο και δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο νου, αλλά το πιάσατε το υπονοούμενο  νομίζω.... και τι να κάνω το έρμο, προσχώρησα κι εγώ, αναγκαστικά σας το δηλώνω, στο κλαμπ των μπλογκοδιαθηκητών! Εξάλλου εγώ την κηδεία μου την έχω προετοιμάσει προ πολλού, με μεγάλη επιτυχία θαρρώ (τα ανίψια με σκυλόβρισαν - απορώ γιατί!) και το φεισμπούκι μια μέρα που μου ζήτησε αν θέλω να ορίσω διαχειριστή του λογαριασμού μου μετά θάνατον είπα" ναι αμέ!" και όρισα το Αφρούλι μου που με ξέρει από την καλή κι από την ανάποδη και δεν θα τα κακαρώσει κι αυτή όταν διαβάσει τα ακατανόμαστα, σημεία και τέρατα στο inbox μου! Πού είχαμε μείνει; Α, στο μοίρασμα- τίποτα δεν σου ξεφεύγει εσένα που ξερογλείφεσαι, δεν το ξέρω νομίζεις; Και αναρωτιέστε τώρα εσείς τι αφήνω και πού και με τα δίκια σας, γιατί νομίζετε γύρευε τι έργα θα κρύβονται μέσα στον πύργο τον ψηλό! Κούνια που σας κούναγε βρε! Κάτι χρέη έχω, ποιος τα θέλει; Του τα χαρίζω από τώρα κιόλας! Τον Μαξ θέλω να αφήσω σε καλά χέρια, με φιλοζωικά αιστήματα. Και θα τον άφηνα στην Αρτίστα του Βωβού, που ξέρω πως τα αγαπάει τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν εμένα κι εκείνα δεν πονούν, αλλά η Αρτίστα έχει τον Σήφη και το όνομα με τρομάζει να σου πω τη μαύρη μου αλήθεια. Άσε μην τσακωθούνε τα αρσενικά! Κι εκείνη η ψυχή, η Αριάδνη είναι φιλόζωη και στοργική και με ρωτάει σποραδικά για το παιδί μου και κάπως έτσι έκλεισε το παιδί-σκυλί στην Αριάδνη και η Αρτίστα ας πάρει τις κότες που δεν είναι και δικές μου αλλά της μάμας, αλλά αν εγώ θα έχω φύγει και φύγει και η μάμα, ε, ας πάνε οι κότες κάπου καλά και η Αρτίστα, όπως και να το δεις, είναι εγγύηση στις κότες (άμα τα κακαρώσω νωρίς, τη χάνεις την ταμπακιέρα αρτίστα μου, κλάφτηνε!)

Πάρε μία ΠΟΛΥ βαθιά ανάσα εδώ, θα τη χρειαστείς...

Εξ αδιαιρέτου αφήνω σε όλες τις ντεκουπαντζούδες (Μαριάν, Νικόλ,  Βικάκι, Ρένες, Κατερίνες, ετσετερά ετσετερά...) και στις γουάνα μπι ντεκουπαντζούδες της μπλοκογειτονιάς ολόκληρη τη συλλογή μου από χαρτοπετσέτες, ριζόχαρτα, ακρυλικά και δαντελίτσες με την ευκή να μην τους στρώνει το χρώμα και να μην τους σκάει το κρακελέ, που εγώ θα είμαι στο χώμα κι αυτές ......θα συνεχίζουν να ντεκουπάρουν; Ε, ποτέ! Αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα μανούλα μου! (Να δείτε, από αυτό θα σκάσω μια ώρα αρχύτερα). Τα βιβλία μου να τα μοιραστούν μεταξύ τους ήσυχα, ήσυχα κι απλά (καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα) οι βιβλιοφάγοι και βιβλιοφάγισσες, όσοι δεν είναι σνομπαρίες οφ κορς και δέχονται και βιβλία από εφημερίδες και όχι μόνο πολυτελείς εκδόσεις, καθώς τέτοιες δεν θα βρεις στα ράφια μου, γιατί εγώ δίνω σημασία στο περιεχόμενο δυστυχώς για σας βιβλιοφάγοι μου, και όχι στο περιτύλιγμα. Και πάντα έτσι έπραττα και στη ζωή μου, για αυτό και έχω ανθρώπους-ψυχούλες σιμά μου κι όχι ανθρώπους σνομπαρίες και σε αυτούς, τους ψυχούληδες, ξεύρετε εσείς ποιοι είστε δα, αφήνω την πολύτιμη συλλογή με τα γραφτά μου, όχι καλέ αυτά που έχω εδώ στο μπλογκ, αλλά τα άλλα, στα συρτάρια μου, που δεν τα έχει φως του ήλιου ως τώρα (έχουν το λόγο τους που κρύβονται!) Το μπλογκ μου το αφήνω στη Νάσια, για να τη βασανίσω, γιατί στις αρχές δεν ήθελε να έχει παρτίδες μαζί μου, γιατί το έβρισκε πολύ επιπέδου το μπλογκ (επιμένεις ακόμα μαρή ότι είναι επιπέδου;) Η τσίτσιδη πάνου από το κρεβάτι μου (παγκοσμίως αναγνωρισμένο έργο μου) αξιοκρατικά θες; δικαιωματικά θες; μπορεί κι από λύπηση και οίκτο, πάει στον Μακις Ντελ (Ντελαπόρτα; Ντελίριο; Ντελακρουά;) γιατί άμα τα κακαρώσω χάνει κάθε ελπίδα για τσίτσιδη και μετά από απελπισία μπορεί να τα κακαρώσει και το παλικάρι μας και κρίμας είναι ένα παιδί σαν τα κρύα τα νερά να πάει έτσι.... Στο κανελλάκι μου, αφήνω όλους τους όρους του ντεκουπάζ και του powertex να τους αποστηθίσει και να καμαρώνει που τους έμαθε (γιατί για να τα κάνει πράξη, χλωμό το κόβω!) ενώ στον Πέτρο, ντρέπομαι που το λέω, αλλά ένα χρησιμοποιημένο, ντεκουπαριστό μπουκάλι για το κρασί θα του αφήσω, να πίνει οίνο στην μνήμη μου, αφού δεν θα μπορώ εγώ πια! Στη Μεμαρία, αφού ξεδιαλέξει τα βιβλία που θα της αρέσουν και δεν βγάλει τα μάτια της με τους υπόλοιπους βιβλιόφιλους, αφήνω τα πολύτιμα πορτοκαλί μαξιλάρια μου, τις πορτοκαλί κουρτίνες μου, τις πορτοκαλί κουβέρτες μου, τα πορτοκαλί κεριά μου, τις 4 πορτοκαλί πεταλούδες μου (2 μεγάλες + 2 μικρές) και δυο πορτοκαλί τάπητα που μετράνε 40 χρόνια ζωής, αλλά είναι απέθαντα τα άτιμα! Από το Τσικάγκο φερμένα! Ιστορία μιλάμε, δεν παίζουμε! Στην άλλη Μαρία την κοντοχωριανή, εκ της Τριπόλεως τα μέρη και εκ του πατρός μου εκπορευόμενη εγώ, αφήνω όλα τα γκατζετάκια που δεν έχω (κι έχει αυτή - πόσα άλλα θέλει πια;) κι ένα γκαζάκι για ελληνικό καφέ. Στο Κατερινιώ, λόγω συναδελφικότητας, αφήνω όλα τα βιβλία της σχολής μου, τα ψυχολογικά μου (βιβλία και προβλήματα) , μην σου πω και τα παιδαγωγικά μου, (αν δεν τα θέλει η Έλλη),  θα της αρέσουνε, το ξέρω, στον Σταμάτη της Αποκάλυψης 5,5 εικονίσματα, με ασημένια κορνίζα περικαλώ, δώρα όλα από το γάμο μου (με τόσα εικονίσματα που σου αφήσαμε όλες οι συχωρεμένες της γειτονιάς να ανοίξεις μαγαζάκι Σταμάτιε, να τα κονομίσεις!) στη Σμαραγδένια κάτι πλεχτά, κεντίδια και τσεβρέδες της μαμάς (τρία συρτάρια στο σύνθετο-το αριστερό μην το ανοίξει), στη Μαρία του Κειμένου αφήνω το Συμπόσιο, με την ευχή να το προσέχει σαν τα μάτια μου τα τσαχπινογαργαλιάρικα που θα έχουν κλείσει πια, στη Μαρλέν τα πάουερτεξ μου,  ενώ στα Μαρινάκια της γειτονιάς αφήνω πίσω, αφήνω πίσω τα χριστουγεννιάτικα μου όλα που δεν μου δάνεισαν! Δώστε μου εσείς, δώστε μου εσείς δυο κεράκια πίσω και ξοφλάμε! Στην Πέτρα αφήνω την ευχή μου, στην Αλεξάνδρα το πισί μου γιατί ξέρω ότι το δικό της την παιδεύει, στον Πιτ κάτι ταινίες (από εφημερίδες κι αυτές-πειράζει;- Γιάννη μου εσύ πάλι πλάκα πλάκα θα το ανοίξεις το βιδεοκλαμπάδικο έτσι που το πάμε στη γειτονιά), στο μικρό από τον Πύργο, Γιούλη με το όνομα κι ας τη βάφτισαν Γεωργία, αφήνω το έξυπνο (να'χει να παίζει...), στην Σταυρούλα την κούκλα μου την παιδική (για τα μικρά της) και στην εκφραστική Κικίτσα όλες τις αγαπημένες μου εκφράσεις με αποκορύφωμα αυτές τις δύο: "γάτος γαμεί γάτος σκούζει" & "όμοιος ομοίω αεί πελάζει". Τα γυαλικά στο σύνθετο (όσα απέμειναν και δεν τα έσπασα εγώ) σπάστε τα στα μπουζούκια! Τα ασημικά μου, τα πολύτιμα, τα αφήνω όλα στο βρε Μελαχρινάκι-Ματινάκι, με πότισες φαρμάκι, για να την ταλαιπωρήσω με το γυάλισμά τους, αφού αυτή ευθύνεται για τη δική μου ταλαιπωρία, με τούτη τη - ο θεός να την κάνει- διαθήκη και γράφω, γράφω και απόξω έχω αφήσει ακόμα λαό και Κολωνάκι και θα με γδάρουνε έτσι και δεν αποθάνω από μόνη μου.... Και Πεταλούδα, Γλαύκη, Κάτια και Αννούλα του χιονιά και Ποιώ-Ελένη (ο 6τομος Καβάφης με τα άπαντα και με σημειώσεις μέσα περικαλώ, είναι καλά Λενιώ μου;) και Παναΐα μου πόσοι είσθε απόξω, μπείτε καλέ στους βιβλιόφιλους όλοι σας μέσα να τελειώνουμε, γιατί πολύ κουράστηκα, ρε μπας και να τα κακαρώσω για να ξεκουραστώ επιτέλους; Α (πώς θα το ξέχναγα θε μου το σημαντικότερο): Και στους οκτρούς μου, τους φανατικούς, τους ορκισμένους, αφήνω τη φήμη μου βρε άτιμα να σας κυνηγάει μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες, μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες, μια ζωή τα ίδια λόγια να σας λένε , να βαρεθείτε όλον τον κόσμο, κι όλα να σας φταίνε! Θα το καταδιασκεδάζω με τα ουρί του Παραδείσου χορεύοντας κλακέτες! (δείτε το αυτό, πληζ!)

μισή ανάσα κι έκιωσες!...

Τέλος, στην συντοπίτισσα, Ελένη Φλογερά αφήνω το φλογερό πρότζεκτ να μου ετοιμάσει μνημόσυνο με ροζ πεταλούδες, και στην έτερη Ελένη Β, αφήνω την εκτέλεση της διαθήκης τούτης, γιατί σαν Σπαρτιάτισσα της έχω εμπιστοσύνη σε τέτοιες δουλειές. Τρία αγόρια + σύζυγο ανασταίνει, όλα τα μπορεί το Ελενάκι μετά από αυτό!☺

Υπογράφω και τελειώνω κι αν εξέχασα ανθρώπους, δυστυχώς το μετανιώνω. 

Μα είναι δύσκολη η ώρα και τ' αλτσχάιμερ έχει προχωρήσει - θέλει κανείς να το διεκδικήσει;

Είπα και ελάλησα, εγώ, η θεοπάλαβη, γνωστή ως....

.....πυργοδέσποινα ή μπουκλί ή μπουκλωτό 

@ριστέα

εκπνοή! ☺

Στις Οικογενειακές Ιστορίες

διαβάστε από χτες 

μπλακ φόρεστ [family black stories], 

από την maria kanellaki, στο Απάγκιο

&

Το γκρι παλτό, 

από τη Γιούλη, στη χτεσινή μου ανάρτηση 2 σε 1