Κάθε φορά που η μαμά θυμώνει μαζί του, τον φοβερίζει:
"Άντον, αν είσαι τόσο άτακτος, θα έρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας!"
Και μερικές φορές ο Άντον ζωγραφίζει τον τρομερό Μπαμπούλα
όπως τον φαντάζεται.
Μέχρι που κάποια μέρα ο Μπαμπούλας έρχεται στ' αλήθεια..."
Αυτό ήταν το βιβλίο πάνω στο οποίο δούλεψα το δικό μου πρόγραμμα
στα Εθελοντικά καλοκαιρινά προγράμματα
της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Πύργου,
για τα οποία σας μίλησα στη χθεσινή μου ανάρτηση.
Ένα βιβλίο που μιλάει με ιδιαίτερη μαστοριά
για τους κάθε λογής "μπαμπούλες"
που τρέφονται από τους ίδιους μας τους φόβους, γραμμένο
με πολύ χιούμορ και πολλές ανατροπές.
Κι εγώ μεγάλωσα έχοντας ακούσει άπειρες φορές
φοβέρες από τη μαμά για τον μπαμπούλα, για το γέρο,
για το μεσημερά!
Και μετά η μαμά μου απορούσε που δεν πλησίαζα κανέναν γέρο! ☺
Οι παιδικοί φόβοι είναι ένα φαινόμενο βιολογικά και ψυχολογικά φυσιολογικό.
Όλα τα παιδάκια λίγο έως πολύ θα νιώσουν κάποιον φόβο.
Το ανησυχητικό είναι να μην φοβάται τίποτα!
Υπάρχουν ωστόσο μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα παιδιά,
στο βαθμό που αισθάνονται
αλλά και στους τρόπους που εκφράζουν τους φόβους τους.
Καταρχήν χρειάζεται να διακρίνουμε τους φόβους από τις παιδικές φοβίες,
οι οποίες χαρακτηρίζονται από αυξημένο άγχος του παιδιού.
Οι φοβίες λοιπόν:
• Είναι υπερβολικές και επίμονες
• Παρουσιάζουν μεγάλη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο
• Είναι δυσανάλογα έντονες σε σχέση με το ερέθισμα
ή την κατάσταση που τις προκάλεσε
• Συνοδεύονται από σωματικά ενοχλήματα
• Φαίνεται να αποδιοργανώνουν το παιδί και
εμποδίζουν τη συμμετοχή του σε καθημερινές δραστηριότητες
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς οφείλουν
να απευθυνθούν σε παιδοψυχολόγο.
*
Οι παιδικοί φόβοι, είναι πιο ήπιοι, εξαρτώνται από την ωριμότητα του παιδιού
και από τον τρόπο που βιώνει τις καταστάσεις γύρω του.
Συνήθως διδάσκεται από τους γονείς με τις δικές τους συμπεριφορές
ή τις φοβίες που και οι ίδιοι έχουν.
Έτσι έχουμε τον φόβο του αποχωρισμού (κυρίως της μητέρας),
τον φόβο για το σκοτάδι, για τα ξένα πρόσωπα,
για κάποια ζώα κι αργότερα ίσως για το σχολείο.
Όσο μεγαλώνει το παιδί και αναπτύσσονται οι γνωστικές του λειτουργίες,
οι φόβοι του σταδιακά εξαφανίζονται.
Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς:
■Ο σεβασμός είναι η στάση κλειδί για όλες μας τις επαφές με τα παιδιά μας.
■Ακούμε πάντα με προσοχή την εξομολόγηση του μικρού μας.
■Δεν γελοιοποιούμε/κοροϊδεύουμε κανέναν φόβο του.
Σκοπός μας είναι πρώτα και πάνω απ' όλα να νιώσει ασφάλεια και προστασία.
■Σέβομαι την αγωνία του, κατανοώ το άγχος του, δεν πανικοβάλλομαι,
ούτε μεγαλοποιώ το φόβο του.
■Η ήρεμη και γλυκιά μας στάση θα μεταδοθεί και στο παιδί μας.
■Το να ζητάμε από το παιδί μας να μιλήσει ή να ζωγραφίσει
αυτό που αισθάνεται βοηθάει πολύ.
■Η ανάγνωση παραμυθιών με παιδιά που ξεπέρασαν τους φόβους τους
μπορεί επίσης να βοηθήσει σημαντικά,
σε αντίθεση με παραμύθια που έχουν μόνο κακούς ήρωες.
■Ο σκόπιμος εκφοβισμός που λίγο πολύ όλοι έχουμε υποστεί μικροί
είναι ό,τι χειρότερο.
Μετά δεν μπορούμε να απορούμε γιατί το παιδί μας φοβάται.
■Δεν ξεχνάμε τέλος, ότι μέλημα μας θα πρέπει να είναι να βοηθάμε τα παιδιά μας
να αυτονομηθούν και να απογαλακτιστούν σταδιακά
και κυρίως να αποκτήσουν από νωρίς αυτοπεποίθηση.
Η υπερπροστατευτικότητα πολλών γονιών οδηγεί
στο να παραμένουν αδύναμα και διστακτικά τα παιδιά μας.
Η αυτοπεποίθηση χτίζεται σιγά σιγά
με την ανεξαρτητοποίηση, την ενθάρρυνση και την αποδοχή του παιδιού μας.
Την πίστη μας στις ικανότητες του.
Έχω πίστη στο παιδί μου εγώ πρώτος!
Και του τη μεταδίδω.
Όχι μαγικά, μα με ηρεμία και ειλικρίνεια.
Καλή σας μέρα
@ριστέα
ps: ανοιχτά είναι εδώ και μπάζει
