Πρόσφατα ένα βραβείο που ξεκίνησε από το all4blogs,πέρασε από χέρι σε χέρι κι έφτασε σε πολλές φίλες και φίλους αναγνώστες μου! Όπως όλα τα βραβεία με τα οποία τα μπλογκς αλληλοβραβεύονται μεταξύ τους και σέβονται την ιδιότητά τους και την τιμούν και με το παραπάνω, συνοδευόταν από ερωτήσεις.
Μία από αυτές ήταν και μία υπέροχη για μένα ερώτηση και μπράβο τους στο all4blogs που τη σκέφτηκαν:
Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;
Η απάντηση που έδινε ο κάθε blogger από μας κάθε φορά, για μένα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Τόσο που συγκέντρωσα σήμερα όσες κατάφερα να εντοπίσω και να σας τις παρουσιάσω μαζεμένες. Κουράστηκα λίγο η δόλια αλλά νομίζω ότι άξιζε!
Το όνομα κάθε φίλου-ης παραπέμπει στην αντίστοιχη δημοσίευση του. Η σειρά είναι εντελώς τυχαία.Έχει μια γοητεία το blogging, δε βρίσκεις; Αν ήταν παιδικό παιχνίδι θα ήταν σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου ομαδικά παιχνίδια. Δεν έχει σημασία αν ήταν τα μήλα. το κρυφτό, το κυνηγητό. Σημασία έχει ότι χωρίς τους συμπαίκτες σου δεν έχει γούστο να παίζεις μόνος σου! Το blogging αποκτάει βαρύτητα μέσα από την αλληλεπίδραση. Μέσα από το μοίρασμα. Είναι η αγάπη που μας κάνει να γινόμαστε ομάδα. Κι η ομάδα είναι καλύτερη από τη μονάδα.
Lysippe
Tetris το φαντάζομαι.
Είμαστε αντικείμενα με διάφορα χρώματα και διαφορετικό σχήμα. Με τον τρόπο μας καλύπτουμε τυχόν κενά, τα οποία συναντούμε, κι έτσι φτιάχνουμε ολοκληρωμένες και πλήρεις γραμμές. Κι αυτό γιατί είμαστε περιπατητές στο σοκάκι της ζωής. Πότε πότε καθόμαστε σε μιαν ακρούλα, να ξεκουραστούμε, κι αφουγκραζόμαστε. Τα "σινιάλα" που τυχόν πιάσουμε, μιλούν στην ψυχή και την καρδιά μας, δίνοντάς μας εφόδια και δύναμη να συνεχίσουμε, πιο ανάλαφροι.
Σίγουρα θα ήταν τα...μήλα!Ναι, ναι όπως το διαβάζετε.Η ανταλλαγή απόψεων, πληροφοριών μέσω του blogging μου θυμίζει το πέταμα της μπάλα στο αγαπημένο μας παιδικό παιχνίδι! Αυτός που...πιάνει την μπάλα και κερδίζει την ζωή είναι αυτός που πιάνει τα νοήματα των bloggers, προσπαθεί να μπει στην λογική τους, σχολιάζει πάντα καλοπροαίρετα και όχι μόνο απλά για να σχολιάσει, νιώθει, αφουγκράζεται, γίνεται ένα με μια "κοινωνία" ριγμένη και παρεξηγημένη ελέω...κάποιων φτηνιάρικων ιστολογίων. Αυτός τώρα που τον χτυπάει η μπάλα χωρίς να την πιάσει και... καίγεται είναι αυτός που θέλει να δημιουργεί αντιθέσεις απλά για να της δημιουργεί και εννοείται πως όσο "καλος" ή πονηρός και να είναι δεν υπάρχει χώρος για να κρυφτεί. Οι άνθρωποι που έχουν την μπάλα στα χέρια τους (στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ...υγιείς bloggers) διακρίνουν πάντα τον παρείσακτο... Ως βάση, όπω και τα μήλα, το blogging είναι η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών με τον απέναντι αλλά και με τον ενδιάμεσο, δηλαδή με παλιούς και νέους φίλους...
Θα ήταν σαν εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά με τα χάρτινα καραβάκια.Οι αναρτήσεις μας, ίδια με εκείνα, κάνουν μικρά ή μεγάλα ταξίδια.Δεν έχει σημασία πόσο μακριά πάνε. Σημασία έχει η χαρά που μας δίνουν.Για να καταλάβετε τι λέω, πατήστε στο κίτρινο χάρτινο καραβάκι στα δεξιά!
Θα ήταν τουβλάκια ή πλαστελίνη για κατασκευή!Όλοι μας πλάθουμε κείμενα με το μυαλό και τα χέρια μας, χτίζουμε επαφές και σχέσεις και μετατρέπουμε τις λέξεις σε εικόνες! Έχουμε την δυνατότητα να φτιάξουμε τον κόσμο μας, όπως τον επιθυμούμε και να προσαρμόσουμε ανά πάσα στιγμή τα πάντα!
Θα ήταν οι Μπίλιες!!Γιατι η πολυχρωμία συμβολίζει την διαφορετικότητα των bloggers και ο τρόπος που χτυπάνε την αλληλεπίδραση μεταξύ τους..! (μέσω της ανταλλαγής ιδεών, εμπειριών, έμπνευσης κλπ)
Θα ήταν το κρυφτό.
Όλοι έχουν πάντα και τους δυο ρόλους στο παιχνίδι, να κρυφτούν είτε να αποκαλύψουν. Μέσα από το παιχνίδι, όσο κι αν κρυφτείς στο τέλος πάντα αποκαλύπτεσαι. Μοιράζεσαι τη χαρά του μυστηρίου, ανακαλύπτεις κρυψώνες που δε φανταζόσουν, εφευρίσκεις, κουράζεις το μυαλό σου, χαίρεσαι να ψάχνεις, ανακαλύπτεις διάφορα μονοπάτια. Υπάρχει πάντα η χαρά, η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια, αλλά και η προδοσία, το ψέμα. Όλα τα συναντάς στο κρυφτό. Έτσι κάπως είναι και το blogging. Καθένας κρύβεται, πίσω από μια οθόνη υπολογιστή. Εκφράζεται μέσα από το παιχνίδι αυτό, μοιράζεται συναισθήματα, ψάχνει, κουράζει το μυαλό του, ανακαλύπτει, αποκαλύπτεται..
Το ΄΄κρυφτό΄΄ ,σαν παιδί δεν έπαιξα και με γοητεύει η σβελτάδα και η εξυπνάδα του παιχνιδιού!
Το "Η μικρή Ελένη"...ομαδικό, διασκεδαστικό παιχνίδι, χωρίς ανταγωνισμούς!
παζλΟπως έχω ξαναπεί τα παζλ μου αρέσουν πολύ. Οπως τα παζλ κομμάτι κομμάτι φτιάχνεται κάτι όμορφο , μια όμορφη εικόνα (το θέμα του παζλ) έτσι και τα blogs, ο καθένας, η καθεμιά, κομμάτι κομμάτι με το blog του σχηματίζει την εικόνα της blogoγειτονιάς μας.
παζλΤο blogging λοιπόν θα ήταν ένα παζλ γιατί ο καθένας μας μέσα από τις αναρτήσεις , τα κείμενα, τα λόγια, τις λέξεις, τις σκέψεις ακόμα και από τις εικόνες και τα τραγούδια που αναρτεί, συνδέει-ενώνει κομμάτι κομμάτι, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται εικόνες, και να αποκαλύπτεται σιγά σιγά η προσωπικότητα του αρθρογράφου
Σίγουρα θα ήταν ένα παιχνίδι ρόλων (RPG - Role Playing Game)στον υπολογιστή στο οποίο οι συμμετέχοντες δημιουργούν ή παρακολουθούν ιστορίες (τις δικές τους απλές και καθημερινές στην περίπτωσή μας) και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους βασισμένοι συνήθως σε ένα σύστημα κανόνων και οδηγιών.Στο πλαίσιο των κανόνων, οι παίκτες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν ελεύθερα ανάλογα με τις δεξιότητες και τα ταλέντα τους.Και όποιος αντέξει!
Περνά περνά η μέλισσαγιατί η μπλοκογειτονιά μας είναι ένα χαρούμενο, ζωντανό πολύβουο μελίσσι...
Μα φυσικά το καλειδοσκόπιοΤο κάθε χρώμα του καλειδοσκοπίου είναι διαφορετικό,ξεχωριστό και καταλαμβάνει το δικό του χώρο.
ομαδικό παιχνίδιΑν ήταν ένα παιδικό παιχνίδι, θα επέλεγα να ήταν ένα ομαδικό παιχνίδι, όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το handball.. Διότι όλοι μαζί εδώ προσπαθούμε για κάτι με τον τρόπο μας, μπορεί να μην κάνουν όλοι για playmaker αλλά σίγουρα όλοι μπορούν να προσφέρουν κάτι που να οδηγεί σε κάποιο στόχο και σίγουρα όλοι μπορούν να επιλέξουν μια ομάδα..
Παιχνίδι με τις κούκλες.Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή καθόμουν με τις φίλες μου και σκαρφιζόμασταν με τεράστια φαντασία ολόκληρες ιστορίες, που φυσικά τις υποδύονταν οι Barbie. Ιστορίες δεν λέμε κι εδώ; Ιστορίες που όμως πια δεν τις υποδύονται κάποιες κούκλες, αλλά εμείς οι ίδιοι...
ΖωγραφικήΑδιαμφισβήτητα και με το δικό μου σκεπτικό θα ήταν ζωγραφική. Τώρα θα μου πείτε η ζωγραφική είναι παιχνίδι; Όχι,περισσότερο χόμπι θα έλεγα.Όμως για θυμηθείτε λίγο στο νηπιαγωγείο τι κάναμε; Όλοι μαζί στα θρανία ζωγραφίζαμε, δημιουργούσαμε, ομορφαίναμε τις στιγμές μας.Ναι, με αυτή την οπτική γωνία το θεωρώ ομαδικό παιχνίδι δημιουργίας και έκφρασης.
Το ποδόσφαιρο.Ναι οι μπλόγκερς μοιάζουν με ομάδα ποδοσφαίρου.Και εξηγούμαι αμέσως: Κάθε παίχτης έχει συγκεκριμένη θέση στην ομάδα, ανάλογα με τα χαρίσματα του, τις ικανότητες και τις δυνατότητές του (...) Έτσι κι οι μπλόγκερς παίζουν το ρόλο που ξέρουν να επιδίδονται καλύτερα. Όλοι όμως συνεργάζονται με αρμονία, δίνουν πάσες μεταξύ τους. δηλαδή εναύσματα για σκέψη, και έχουν σκοπό να σκοράρουν κι αυτό σημαίνει πως έχουν σκοπό να μάθουν, να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους και κατ' επέκταση τον κόσμο!
Παιχνίδι μεταμφιεσμένωνστα κανάλια της Βενετίας, και κυνηγητό με γόνδολες, ενώ μια ολόκληρη υπόγεια πόλη κρύβεται κάτω από το νερό
puzzle!Μμμ!! Πολύ ωραία ερώτηση!Θα έλεγα ότι το blogging είναι σαν ένα όμορφο πολύχρωμο παιδικό puzzle!O κάθε blogger θα αποτελεί και ένα ξεχωριστό AYTONOMO κομμάτι αυτού του puzzle με διαφορετικό σχήμα...χρώματα και περιεχόμενο..που όμως θα ανήκει και θα είναι μέρος από κάτι το πολύ πιο μεγάλο...! (ιντερνετικός χώρος). Τώρα...όλα τα κομμάτια μαζί...θα δημιουργούν βέβαια και μία ενιαία συγκεκριμένη εικόνα που δεν θα είναι τίποτα άλλο από τον τρόπο που ανάλογα βέβαια και τον χωροχρόνο στον οποίο βρισκόμαστε θα αποτυπώνει και τον τρόπο που συγκροτούμε γενικά τον κόσμο μας!
Το φιδάκι.Έχει πάνω/κάτω, ανέβα/κατέβα, ζαριές, αγωνία, ανατροπές, εκεί που κοντεύεις να φτάσεις κάπου κάτι θα γίνει και θα κατρακυλήσεις. Ακόμη κι αν κατακτήσεις την κορυφή πρέπει να επιστρέψεις στην αρχή. Και το ανέβα/κατέβα συνεχίζεται…
Παιχνίδι στην αλάναΟποιοδήποτε παιχνίδι στην αλάνα της γειτονιάς....για το αυθεντικό του θέματος!
agrimio
"Αν ήταν παιχνίδι.. θα'ταν από αυτά που καμώνουμε επά στο νησί μου τη Κρήτη! "Κεράσματα", "Καλέσματα" κλπ. Όπου ο κάθε σύντεκνος πρέπει να πει μια μαντινάδα, να κατεβάσει το σφηνάκι του κι ύστερα να αναφέρει το όνομα άλλου συντέκνου, ο οποίος θα πρέπει να ανταποκριθεί κατεβάζοντας καινούρια μαντινάδα (με την ίδια θεματολογία όοοολο το τραπέζι), να κατεβάσει το σφηνάκι του, να το γεμίσει και να το δώσει σε κάποιον άλλον..κάνοντας τον γύρο του τραπεζιού! Κι όποιος αντέξει...Μου θυμίζει λοιπόν τούτο το κρητικό παιχνιδάκι τις αναρτήσεις μας - δίνει ο ένας πάσα στον άλλο. Αλληλεπίδραση, έναυσμα για συζητήσεις, ε, έχει και μια δόση "μέθης" και "παραζάλης" όλο αυτό!Επίσης, είναι και το προσωπικό στοίχημα! Αυτό το "θα τα καταφέρω"! Ο εθισμός.. η ηδονή της συμμετοχής που είτε μέσω των αναρτήσεων, είτε μέσω των κερασμάτων, ε, δεν μπορείς ν'αρνηθείς! Όπως και στη ζωή, όσες πίκρες κι αν μας κερνά!TEXNIS STORIES (Φλώρα)
Για μένα το blogging θα ήταν ένα βιβλίο, κάτι σαν λεύκωμα που θα άλλαζε χέρια καθημερινά, πολλά χέρια, όλα τα χέρια των φίλων μου θα το έπιαναν και θα άφηναν το αποτύπωμά τους.Πικροί ως άψινθος καρποί ( Βίκυ Δερμάνη)
για μένα είναι ένα παιχνίδι που το λένε "κάτσε να σου πω ένα παραμύθι και ύστερα έλα να το παίξουμε μαζί!"παραμύθι με νεράιδες και δράκους. με Πινόκιο και φασουλήδες, με βασιλιάδες και κοντορεβυθούληδες και κύκνους...
Κλείνοντας να πω πως για μένα ήταν υπέροχη διαδικασία η σημερινή συρραφή, παρά την κούραση να τα μαζέψω και να αντιγράψω και κάποιους που δεν επιτρέπουν το κλόπι (!) .
Σας ευχαριστώ που εν αγνοία σας με βοηθήσατε στο σημερινό μου θέμα. Ποσοστά και πνευματικά δικαιώματα μην μου ζητήσετε μόνο. Το "Ταμείο" είναι σαν της Ελλάδας!
Αν πρέπει να ψηφίσω την πιο ευφάνταστη απάντηση δεν βρίσκεται ανάμεσα σε αυτές αλλά σε σχόλιο στη δημοσίευση στου Πέτρου κι είναι του φίλου Μαζεστίξ:
Αν ήταν παιδικό παιχνίδι, αδερφέ, δε θα ήταν το φιδάκι αλλά "ο γιατρός".Γιατί στα blogs πασπατεύουμε, πασπατεύουμε και νομίζουμε πως γ**άμε κιόλας!
Καλή Κυριακή να έχετε!
Πάω να πιω τον καφέ μου επιτέλους!
@ριστέα
