Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Δημιουργίες με Easy 3D flex & μαύρη πατίνα

Έχω δηλώσει ερωτευμένη με το ανάγλυφο κρακελέ
ουκ ολίγες φορές.
Από τη πρώτη στιγμή που δούλεψα με το Easy 3D flexμαγεύτηκα.
Ως τώρα όμως οι περισσότερες ανάγλυφες δημιουργίες μου γίνονται
Υπάρχουν όμως (κι έχω κι εγώ φυσικά) πατίνες σε σκόνες
σε πολλούς άλλους χρωματισμούς, τις οποίες και φτιάχνει κανείς μόνος του 
με την ανάμιξη νερού και σκόνης,
μέσα σε ένα μικρό μπουκαλάκι με αντλία ψεκασμού.
(Η πατίνα στο ανάγλυφο κρακελέ ψεκάζεται).

Εδώ έπαιξα με τη μαύρη πατίνα.
Σε τετράδιο...

...και σε κεριά.
Τέσσερα με την καφέ πατίνα και οκτώ με τη μαύρη.
Φυσικά για έξτρα λάμψη περνάω στο τέλος μια 
ιδέα γκλίτερ με πινέλο και βερνίκι.

Για τα υλικά ενημερωθείτε εδώ.
Για υπόλοιπες πληροφορίες ακολουθείστε τον σύνδεσμο
Easy 3D flex.

Σας φιλώ 
@ριστέα

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Ο Μαξ ετοιμάζεται για σκυλο-φωτομόντελινγκ!


Βρήκα ευκαιρία εγώ, ο ατρόμητος Μαξ,
όσο η μανδάμ είναι εξαφανισμένη 
να κάνω το κομμάτι μου,
με τη νέα μου κολεξιόν
σε κολάρο, ταυτότητα και σπιτάκι παρακαλώ!







Γιατί και η φτώχεια θέλει καλοπέραση, λέει η μανούλα....
Αλλά μάλλον μόνο εγώ καλοπερνάω σε τούτο εδώ το σπίτι!
Ε, ρε δόλια μάνα!
Όλα για το σκυλί σου! ☺

ps!
Tο τεστ έδειξε ότι όντως είμαι τσιουάουα,
άρα δεν γλιτώνω τις χαζομαρίτσες της μανούλας με τίποτα!

ps Νο2:
Τώρα, ξέρετε....περιμένω βροχή τις προτάσεις 
για διεθνή καριέρα!
Τι; Όχι;

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

1ο δρώμενο Φωτογραφίζειν


Πόσο θα ήθελα να έχω μια γέφυρα,
να γεφυρώσω τους καημούς και να σε φθάσω... Ζωή!

Κάπου από δίπλα μου, περνάς και τρέχεις.
Κι εγώ, εντελώς απόμερα, κάθομαι άπρακτη και σε παρακολουθώ!
Εκεί που νόμιζα ότι όλα τα είχα υπό έλεγχο.
Κι όλα ήταν του χεριού μου!
Αμ δε!
Πόσο ετοιμόρροπα είναι όλα τελικά!
Κάθε μέρα πρέπει να αγωνίζεσαι και να παλεύεις.
Να κερδίζεις τον εαυτό σου και την ισορροπία σου μόνος σου.
Κάθε μέρα!
Και να τα βάζεις με το θεριό:
Φόβος, μοναξιά, ανασφάλεια... Διάλεξε πρόσωπο.
Έχει πολλά!

Κι εκεί που κάθομαι και ανακατεύω τις σκέψεις σαν τραπουλόχαρτα
θυμήθηκα το making of της φωτογραφίας.
Το κρύο που τραβήξαμε, 
τον φίλο ακυβέρνητο που με φιλοξενούσε στην πόλη του και στο σπίτι του,
έτσι, χωρίς λόγο κι αφορμή,
που με πήγε όσο πιο κοντά μπορούσε στη γέφυρα 
και να ρίχνει χιονόνερο εκείνη την ημέρα...αλλά ήταν η μοναδική μου ευκαιρία
για να έχω ένα καλό πλάνο για το Φωτογραφίζειν,
τα γέλια που κάναμε και την πλάκα
(μα όλα αυτά για μια φωτογραφία;)
και δώστου να τρέμω από το κρύο που ξύριζε στην κυριολεξία
κι όμως, όλα πήγαν υπέροχα!
Γιατί δεν έχει σημασία το πλάνο...
Η φωτογραφία.
Ακόμα και ο διαγωνισμός ...δρώμενο whatever! 
Ή η ζωή που τρέχει και στα φέρει ανάποδα κάποιες φορές.
Ακόμα και οι ατυχίες!
Φευ! Γεμάτη η ζωή από δαύτες!

Σημασία έχουν οι στιγμές.
Τούτη η γέφυρα θα μου θυμίζει πάντα ένα υπέροχο διήμερο!
Πέτρο και Χριστίνα!
Σας την αφιερώνω!

@ριστέα

Το Φωτογραφίζειν της Μαρίας Νικολάου 
έγινε δρώμενο κι αυτή η φωτογραφία ήταν η συμμετοχή μου.
Την ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία 
αλλά και τις προκλήσεις που συνεχίζει να μας δίνει ακούραστα...


Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Ένας ακόμα εικαστικός πίνακας, με ανάγλυφο κρακελέ....

...και ντεκουπάζ.
Το ίδιο θέμα το είχα φτιάξει πάλι, όταν ήμουν αρχάρια 
στο ντεκουπάζ και τον έχει αγαπημένη φίλη.

Αυτή τη φορά ο πίνακας θα πάει στην πρώτη νικήτρια του
14ου Συμποσίου Ποίησης!
Οπότε καταλαβαίνετε... πήρα μπροστά και σύντομα θα
κάνω τις αποστολές μου (οι οποίες είναι σχεδόν έτοιμες)
που καθυστέρησαν αρκετά, λόγω προσωπικών δυσκολιών.

Σας φιλώ 
@ριστέα

ps: Οδηγίες για το ανάγλυφο κρακελέ βρίσκεις εδώ
Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποίησα την καφέ πατίνα
αλλά τη μαύρη πατίνα σε σκόνη
(την οποία φτιάχνω εγώ σε σπρέι με την ανάμιξη νερού)

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Το κόκκινο νυφικό (συλλογικό διήγημα) Κεφάλαιο 2ο


από την αγαπημένη μου Μαρλέν στο marilenaspotofart
και η σκυτάλη κατέφθασε πρώτη στα χέρια μου.
11 φίλοι μπλόγκερς, δέκα γυναίκες κι ένας άντρας,
συγκεντρώθηκαν κι ενώνουν τις δυνάμεις τους,
για να δώσουν μια ιστορία, μυστηρίου.
Εδώ το πρώτο κεφάλαιο, από τη Μαριλένα μας.


Κεφάλαιο 2 : Η άφιξη

Όλα ήταν ίδια, ακριβώς όπως τα είχε αφήσει. Το ίδιο σπίτι, ο ίδιος κήπος, η τεράστια σκαλιστή πόρτα με το σκουριασμένο ρόπτρο. Όλα στη θέση τους, με απόλυτη ακρίβεια! Απουσίαζε πέντε ολόκληρα χρόνια. Περίμενε πως ίσως κάτι θα έχει αλλάξει. Ίσως επιτέλους η Βέρα να είχε αποφασίσει να βάλει τη δική της υπογραφή. Κι όμως, ήξερε ήδη πως όλα θα ήταν όπως τα άφησε. Ήταν βέβαιη σχεδόν! Μπορούσε αν ήθελε να κάνει τα πάντα, κι όμως, λες και φυτοζωούσε μέσα σε αυτό το σπίτι! Πολλά θα μπορούσε, αν ήθελε.....
"Αυτή η γυναίκα είναι ένα μυστήριο", σκέφτηκε, ενώ προσπαθούσε να σηκώσει το φουστάνι της από πορφυρό βελούδο, για να μην λερωθεί, από το νοτισμένο από την υγρασία χώμα. 
Ο αμαξάς της κατέβασε τα δύο μπαουλάκια της και περίμενε μέχρι να της ανοίξουν, για να πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Χτύπησε διστακτικά το ρόπτρο. Ποιος θα της άνοιγε; Ποια υποδοχή θα είχε άραγε; Το στομάχι της σφίχτηκε και κράτησε την ανάσα της, όταν άκουσε τη σκαλιστή, αλλά φθαρμένη από το χρόνο πόρτα να ανοίγει.
Τελικά ξεπρόβαλλε μια γυναικεία φιγούρα, τυλιγμένη σ' ένα γκρίζο σάλι, που κρατούσε τη λάμπα με τρεμάμενα χέρια από τη συγκίνηση. Ήταν η αγαπημένη της γκουβερνάντα! Όχι, για αυτήν δεν ήταν απλά η οικονόμος μις Σάλι. Ήταν μια δεύτερη μάνα. Ήταν αυτή που στάθηκε δίπλα της στους εφιάλτες της, μετά τον χαμό της μητέρας της. Ήταν η φίλη στην οποία άνοιγε την καρδιά της κι έβγαζε τα εσώψυχά της για τη μητριά της, τα πρώτα χρόνια που ήρθε στη ζωή τους. Ήταν αυτή που την παρότρυνε να υπακούσει στην απόφαση του πατέρα, αυτή που της είπε, που απαίτησε για την ακρίβεια "φύγε το γρηγορότερο μακριά!" όσο κι αν πονούσε που θα την αποχωριζόταν. "Εδώ δεν έχει σωτηρία! Δεν το βλέπεις; Θα μαραζώνεις και κανείς δεν θα δίνει δεκάρα τσακιστή! Πήγαινε μακριά να αναπνεύσεις άλλον αέρα, που δεν θα έχει το θανατικό στα συστατικά του! Φύγε αγαπημένο μου παιδί, να γλιτώσεις εσύ τουλάχιστον!"
Την άκουσε κι έφυγε.  Πόνεσε, όσο δεν μπορούσε ποτέ της να το έχει φανταστεί. Ένας δεύτερος, μικρότερος θάνατος. Της στοίχισε πολύ, αν και η γιαγιά της, δεν είχε παράπονο κανένα, υπήρξε καλή μαζί της. Ευτυχώς που ο πατέρας της έστελνε χρήματα κι έτσι συνέχισε μαθήματα στο σπίτι με δασκάλους που της δίδαξαν αγγλική λογοτεχνία, ιστορία,  πιάνο, αλλά και ζωγραφική. Δεν τσιγκουνεύτηκε, είναι η αλήθεια. Ή μήπως εξαργύρωνε τις τύψεις του; Σημασία έχει ότι είχε μαζέψει αρκετά εφόδια. Μα και ερωτηματικά. Κυρίως ερωτηματικά! Τώρα ήταν ο καιρός για να επιστρέψει και να αντιμετωπίσει το παρελθόν! Το παρελθόν, τα πρόσωπα κι εκείνη. Πάντα εκείνη. 

Τις σκέψεις της διέκοψε η λατρεμένη της...

"Άλις μου! Αγαπημένη, μικρή μου Κυρία! Πόσο μεγάλωσες! Πόσο ομόρφυνες γλυκιά μου! Μα τι όμορφο φουστάνι είναι αυτό. Και το ομπρελίνο σου! Τι χαριτωμένο και ρομαντικό! Εσύ είσαι μια καθωσπρέπει νεαρή δεσποινίδα πια! "

"Σάλι μου...καλή μου Σάλι! Δεν υπήρξε ούτε ένα βράδυ που να γείρω στο μαξιλάρι μου και να μην σε σκεφτώ. Είσαι ό,τι νοστάλγησα αυτά τα χρόνια που έλειψα μακριά! Πόσο πολύ μου έλειψες!"

Μπήκαν στη μεγάλη σάλα αγκαλιασμένες κι έμειναν αρκετή ώρα έτσι, λες κι ήταν αγκαλιά αποχαιρετισμού κι όχι καλωσορίσματος! Έκλαιγαν, γελούσαν, μιλούσαν ψιθυριστά, μα ασταμάτητα... Η ματιά της Άλις γύρισε βιαστικά και χαρτογράφησε το χώρο. Οι πρότερες σκέψεις της επιβεβαιώθηκαν, για άλλη μία φορά. Όλα ήταν όπως τα είχε αφήσει. Έπειτα ξαναγύρισε και αφοσιώθηκε στη μις Σάλι, που είχε μουσκευτεί για τα καλά, από την ένταση των συναισθημάτων της.

Την τρυφερή αυτή στιγμή διέκοψε Εκείνη!

"Άλις; Εσύ είσαι;" Η Άλις γύρισε απότομα στη γνώριμη φωνή, μια φωνή που της δημιουργούσε πάντα ρίγη!  Προσπάθησε να χαμογελάσει με το ζόρι. Το πρόσωπο της Βέρας ήταν συνοφρυωμένο.  "Άλλαξες!" Ακούστηκε σχεδόν σαν κατηγορία. "Φυσικά κι άλλαξα. Τι περίμενες; Να μείνω για πάντα ένα άγουρο κι άβουλο πλάσμα Βέρα; Σε αυτές τις ηλικίες η αλλαγή βλέπεις είναι πάντα θεαματική! Αλλιώς είναι ένα δεκατριάχρονο κορίτσι κι αλλιώς μια δεκαοκτάχρονη δεσποινίς! Στην ηλικία μου μην ξεχνάς ανέβηκε στο θρόνο η Μεγαλειότητά της, Αλεξαντρίνα Βικτωρία! Δες! Φοράω μποτίνια με τακούνια" προσπάθησε να ακουστεί χαριτωμένη, κρύβοντας την ταραχή της. Σήκωσε μάλιστα επιδεικτικά το φουρό της, ενώ τόνισε τις επόμενες λέξεις της τσεκουράτα (αλήθεια πού βρήκε το κουράγιο αναρωτήθηκε) "εσύ πάντως δεν άλλαξες καθόλου! Και δεν το λέω με την καλή έννοια Βέρα!"  Κόντευε να λιποθυμήσει από την ταραχή της, για αυτό διακριτικά κρατήθηκε στην πλάτη μιας πολυθρόνας.

Η Βέρα ένιωσε να ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι της. Η μικρή όχι μόνο είχε μεγαλώσει, αλλά είχε γίνει και γλωσσού!  "Έφυγε ένα ασθενικό και φοβισμένο παιδί και επέστρεψε πίσω ένα επικίνδυνο ερπετό", σκέφτηκε! Αστραπιαία επιβλήθηκε στο πρόσωπό της. Προσποιήθηκε ότι δεν κατάλαβε, έβαλε το πιο καλό της χαμόγελο και άνοιξε την αγκαλιά της.

Η ιδέα και μόνο να την αγκαλιάζει, την ανακάτευε, Έπιασε το στομάχι της. Πάλι εκείνο το παράξενο αίσθημα. Προσπάθησε να επιβληθεί στον εαυτό της. Δεν ήταν όμως εύκολο κάτι τέτοιο. Με όσο κουράγιο είχε είπε δυνατά, τονίζοντας μία μία τις λέξεις της:

"Μεταξύ μας Βέρα, δεν χρειάζεται να παίζουμε θέατρο. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη η επιστροφή μου και το ξέρουμε καλά και οι δυο μας!  Ή να πω καλύτερα ο ι  τ ρ ε ι ς   μ α ς;  Για την ακρίβεια είμαι σίγουρη ότι θα προτιμούσατε να μην επέστρεφα ποτέ!"

Η Βέρα πήγε κάτι να πει, αλλά τότε ήρθε αστραπιαία το επόμενο αλύπητο ράπισμα από την Άλις...
"Και νομίζω ότι είμαι πια αρκετά μεγάλη και δυνατή (η ψυχή της μόνο ήξερε πόσο έτρεμε) ώστε να έχω πολλές απορίες. Το κυριότερο όμως να απαιτώ απαντήσεις! "
"Απαντήσεις;" ρώτησε σαν χαμένη η Βέρα. Αυτή την εξέλιξη δεν την είχε φανταστεί ποτέ...


Συμμετέχουν, με σειρά εμφάνισης: 

Μαριλένα από marilenaspotofart
Αριστέα από Η Ζωή είναι Ωραία
Μαριάννα από onirokosmos
Μαρία Κανελλάκη από Απάγκιο
Μαρία Νικολάου από Το κείμενο
Memaria από mytripssonblog
Γιάννης από Ηδύποτον
Αλεξάνδρα από a button on the moon
Άννα από Συννεφάκι
Κλαυδία από Κάτω από την Ακρόπολη

Μαριάννα μου, καλή συνέχεια!

Σας φιλώ
@ριστέα


Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

🌋 Το φελέκι μου μέσα! 🌋

με πήρε και με σήκωσε!

Κατά καιρούς διαβάζω, μα πρόσφατα ακόμα πιο έντονα,
γνώμες, σχολιασμούς, κριτικές 
περί του μπλόκινγκ που πνέει τα λοίσθια.
Και καλά κάνουν που υπάρχουν δηλαδή. Ελευθερία του λόγου έχουμε.
Στην αρχή μπορεί να συνέπλευσα κι εγώ με κάποιες από αυτές τις απόψεις.
Αλλά στην πορεία αποστασιοποιήθηκα,
τα επεξεργάστηκα δεόντως και στο σημείο που άγγιξαν κι εμένα,
φυσικό κι επόμενο ήταν να ενοχληθώ!
Κι αναρωτήθηκα...

Που έχει πάει αλήθεια η ενσυναίσθησή μας; 
Για τζόκινγκ; Διακοπές; Στα θυμαράκια;
Μήπως δεν είχαμε ποτέ;

Δεν έχει δικαίωμα κάποιος να μην θέλει να γράψει, 
να μην θέλει να σχολιάσει,
να μην έχει όρεξη γενικώς;
Δεν έχει δικαίωμα κανείς να θέλει να σαχλαμαρίσει;
Γιατί θα πρέπει να κρατάει ένα σοβαρό προφίλ μόνο;
Γιατί, το φελέκι μου μέσα,
"πρέπει";

Αχ αγάπες μου, αχ!
Τα αυτονόητα θα πω, αλλά νιώθω την ανάγκη να τα θυμίσω, έστω!

Άλλος περνάει ζόρια.
Άλλος έλλειψη έμπνευσης.
Άλλος διεκδικεί προσωπικό χρόνο (και καλά κάνει φυσικά!)
Άλλος δεν έχει καλό εργαλείο.
Ή πιθανότατα μπορεί να μην έχει διαρκώς σύνδεση.
Άλλος δουλεύει πολύ, ή έχει προθεσμίες.
Άλλος το ξύνει και είναι εκεί, διαθέσιμος.
Άλλος δουλεύει μπροστά σε ένα πισί και του είναι εύκολο 
να γράφει, να παρακολουθεί, να σχολιάζει.
Αλλάζουν οι προτεραιότητες,
οι καταστάσεις 
οι συνθήκες, 
με καταιγιστικούς ρυθμούς κάποιες φορές!

Λίγη ενσυναίσθηση παίδες!
Λίγη κατανόηση!
Δεν χρειάζεται να κάθεται ο άλλος να εξιστορεί 
τα της καθημερινότητάς του, για να (τον) καταλάβουμε.
Ούτε να απολογείται διαρκώς!

Κι αν περνάει κρίση ή έσβησε το μπλόκινγκ, ρωτάω 
(παραξενεμένη πολύ, τ' ομολογώ):
και;
Γιατί θα πρέπει να μένουν όλα όπως τα ξέραμε;
Εμείς οι ίδιοι μένουμε στάσιμοι;
Μέσα-έξω!

Εγώ αλλάζω...
Οι επιθυμίες μου, οι ανάγκες μου ακόμα και 
πράγματα για τα οποία έλεγα "εγώ ποτέ!"
Και δεν με τρομάζουν αυτές οι αλλαγές.
Δεν με εκπλήσσουν πια!
Εγκλιματίζομαι διαρκώς.
Ουαί κι αλίμονό μου αν δεν το κάνω!

Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν μπορείς να ξέρεις πού και πόσο 
τον χτυπούν τα παπούτσια του τον άλλον!
Ακόμα κι αν εσύ βλέπεις ένα καλογυαλισμένο ολοκαίνουργο 
παπουτσάκι!

Δεν ξέρω πόσο ψηλά βάζεις εσύ την εξυπνάδα.
Εγώ προσωπικά έχω ανάγκη γύρω μου 
από συναισθηματικά νοήμονες ανθρώπους!
Δεν με ενδιαφέρουν οι "μορφωμένοι".
Αυτοί που χειρίζονται απταίστως τη γλώσσα (μόνο!)
Πού προσέχουν το λάθος που μπορεί να σου ξεφύγει,
(μη σου πω ότι το λαχταρούν κιόλας!)
αλλά όχι αν λαθέψουν και πληγώσουν την ψυχή σου!
Προτιμώ τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να τους εξηγώ!
Και με αυτούς τακιμιάζω!
Έφθασα πια σε μια ηλικία που με κουράζει να εξηγώ τα αυτονόητα.
Ελπίζω αυτή να ήταν η τελευταία!


@ριστέα



Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Το δώρο μου (φιλοξενία)


Κάποτε υπήρξα κι εγώ αγνή, όμοια η Χιονάτη
και αγάπησα πολύ ένα στρατιωτάκι.
Το περίμενα να'ρθεί σε κόσμο μαγικό, παραμυθένιο
μα ήτανε πλάσμα ψυχρό με βλέμμα μολυβένιο.
Φαρμακωμένο μήλο.
Φαρμακωμένο μήλο γεύτηκα από εκείνο.
Ήταν Χριστούγεννα!
Πού να πήγαινα;
Άναβα το ένα μετά το άλλο σπίρτο,
όπως το κοριτσάκι το πασίγνωστο.
Φαρμακωμένο μήλο.
Φαρμακωμένο μήλο,το δώρο μου από εκείνο!
Ταράζει τις μικρές κυρίες
αλλοπαρμένη γριά από μεγάλες προσδοκίες.


Μια φιλοξενία που χρωστούσα εδώ και καιρό!
Ήταν η συμμετοχή της φίλης και συντοπίτισσας Γιούλης 
και την ανέβασα για να υπάρχει στην ετικέτα με το όνομά της.
Αν αργότερα καταφέρει να κάνει δικό της χώρο θα μπορεί να μεταφέρει 
κείμενα και σχόλια αυτούσια (όπου υπάρχουν)!

Αύριο ακολουθεί μια ανάρτηση στην οποία εξηγώ κάποια πράγματα 
για την παρατεταμένη μου σιωπή,
ενώ την Κυριακή μετά από πολύ καιρό θα ανοίξω τα σχόλια 
για μια και μόνη φορά αυτόν τον μήνα!

@ριστέα

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Γιατί να μην είναι στολισμένα και τα επαγγελματικά εργαλεία οεο; ! 😃🙌😃

Ένα φουρνάκι κι ένας τροχός!
Για τα νύχια και τα δύο.
Μια φίλη επαγγελματίας "νυχού" κι εγώ.
Αυτή με εμπιστεύτηκε εν λευκώ κι εγώ ανέλαβα 
να ομορφύνω το σκέτο λευκό φουρνάκι της
και τον πράσινο τροχό της ....

Η κάτω δεξιά γωνία έχει μείνει επίτηδες κενή σχεδίου,
για να μπει με καλλιγραφικά γράμματα
η "επωνυμία" της φιλενάδας, με liner & glitter.

Το στοίχημα ήταν να δουλέψω τις επιφάνειες έτσι ώστε
να μην ξεφτίσουν με τη χρήση. 
Επομένως φροντίζουμε την προετοιμασία της επιφάνειας
με τη σωστή βάση και δεν ξεχνάμε το προσεκτικό βερνίκωμα στο τέλος.
για την ίδια φίλη, στο παλιό της φουρνάκι.
Απόλυτα ικανοποιημένη κι εξαντλημένη
...σας φιλώ

@ριστέα

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

ερωτευμένη....

με τους σελιδοδείκτες μου !


Άντε τώρα να επιλέξω τι θα στείλω... πού! 

Σας φιλώ
Αριστέα

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

ευλογία

φωτό αρχείου

Και μετά το κρύο ήρθε ο πολυπόθητος ήλιος κι έλουσε τα πάντα!
Ευλογία!
Και θυμήθηκα έτσι πόσο λατρεύω τον ήλιο
τις παγωμένες μέρες του Γενάρη κυρίως.
Μετά τα Χριστούγεννα, ο ήλιος έπειτα από καταιγίδες και κρύο,
και οι αλκυονίδες μέρες είναι για μένα
όλα όσα αξίζει αυτή η εποχή... που κατά τ' άλλα με κάνει να μαζεύομαι
και να πέφτω σε χειμερία νάρκη.
Δεν έχω σημερινή φωτογραφία, γιατί στο νου είχα
να εκμεταλλευτώ την ευλογημένη λιακάδα.
Σαν καλή νοικοκυρούλα έβγαλα τα πάντα έξω να λιαστούν
να αναπνεύσουν, να χάσουν την υγρασία που κουβαλούσαν τόσες μέρες!
Άνοιξα παντού να μπει η ζέστη, αφού μέσα είχε ακόμα 7-8 βαθμούς.
Όταν το απόγευμα τα έκλεισα όλα το θερμόμετρο έδειχνε 14!
Χλιδή! ☺ 


Κατά τ' άλλα είμαι σε .... απόσυρση.
Περνάω στιγμές περισυλλογής και επαναπροσδιορισμού....
Αυτό χρειάζεται αποκοπή από την πολλή συνάφεια (του κόσμου), οπότε 
μην ανησυχείτε, δεν είμαι χαμένη στη μετάφραση,
αλλά στον μοναχικό, μα καθόλου έρημο κόσμο μου!

σας φιλώ
@ριστέα