Λήξη 26ου Συμποσίου Ποίησης - Η γιορτή μας

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά!

Ας προσπαθήσουμε να μην βασιζόμαστε όμως στις ευχές,

και ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι

με υγεία και αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.

Σήμερα, Χριστούγεννα, ημέρα γαλήνης και χαράς

το 26ο Συμπόσιο Ποίησης

και 7ο επετειακό,
ολοκληρώνει τον προορισμό του.

Ήταν ένα μελαγχολικό, Συμπόσιο, που έλαβε χώρα αυτές

τις δύσκολες μέρες του εγκλεισμού, σε μια 

Έρημη πόλη

οπότε και οι 24 αληθινά πανέμορφες συμμετοχές σας κινήθηκαν 

σε αυτούς τους δρόμους.

Εκείνο που δεν περίμενα ήταν να εξελιχθεί σε θρίλερ, όχι 

γιατί είχαμε δολοφόνο ανάμεσά μας, αλλά γιατί υπήρξε 

διασπορά των ψήφων σας, κάτι που δηλώνει πόσο 

δυνατές ήταν οι συμμετοχές σας, 

αλλά και πόσο διαφορετικές οι προτιμήσεις!

Η χθεσινή μέρα είχε ανατροπές!

Θα ήθελα πρώτα απ' όλα να ευχαριστήσω από καρδιάς όσους

στηρίξατε κι αυτό το Συμπόσιο με τις ποιητικές σας δημιουργίες,

αλλά και όσους ξεκλέψατε χρόνο, 
για να μελετήσετε και να αξιολογήσετε τις συμμετοχές μας, 

Χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε Συμπόσιο!

23, λοιπόν, φίλοι μας έδωσαν 24 μικρά και μεγάλα  

διαμάντια

29 συνολικά φίλοι του Συμποσίου περάσατε και βαθμολογήσατε
και με τις ψήφους σας, κάνατε κι αυτό το Συμπόσιο ξεχωριστό....
Φυσικά για μένα, που παρακολουθούσα μόνη την εξέλιξη της ψηφοφορίας
είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον....


Νικητής/τρια του 26ου Συμποσίου είναι 
παραπαπάμ....
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬

⏬
⏬
⏬
⏬
⏬
⏬

Ουπς!

Δεν είναι ένας, αλλά δύο .......................

υπέροχες Κυρίες!

Η Χριστίνα/Butterfly στο 7, με τη Χρυσόσκονή της και η 

Κική Κωνσταντίνου στο 10 με τις Ευέλικτες Αναμνήσεις της, 

κατάφεραν στη στροφή να πρωτεύσουν

και να αφήσουν πίσω με μόλις μία ψήφο διαφορά τον Γιάννη μας, 

με την Περσόνα της Ερημιάς.

Πάμε να θυμηθούμε τα ποιήματα που διακρίθηκαν στην 

πρώτη θέση:

7. Χρυσόσκονη

Μη με κοιτάς.

Σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου

κάποτε φώλιασαν ερωτευμένα φιλιά.

Τώρα έρημη στέκει κι άδεια από έρωτα.

Σαν τις κόχες των ματιών μου.

Μη με αγγίζεις.

Στο παγκάκι αυτό στην πλατεία

κάποτε ακούμπησα ένα όνειρο.

Τώρα ένα μάτσο ξύλα που κανείς δεν ξαποσταίνει.

Σαν την αγκαλιά μου.

Μη με ανασαίνεις.

Στο πάρκο έξω από το παράθυρο

κάποτε μοσχοβόλησε η αγάπη.

Τώρα μόνο η βροχή μυρίζει στο χορτάρι.

Σαν το φθινόπωρο μέσα μου.

Μη με φιλάς.

Κάποτε το φιλί μου ζέστανε μια φωτιά

και μια γεύση γλυκιά από ροδόσταμο.

Τώρα κρυώνει και πονάει.

Σαν τα χείλη μου που ξεράθηκαν.

Όμως ένας ψίθυρος μέσα μου

όλο και δυναμώνει.

Κι όσο αρνούμαι να ακούσω

τόσο κραυγή αναδύεται.

Κοίτα με! Άγγιξέ με!

Ανάσανέ με! Φίλα με!

Στην πόλη που ερήμωσε

γίνε ανθισμένη αμυγδαλιά.

Φέρε την άνοιξη στο χειμώνα μου.

Τόλμα να με αγαπήσεις ξανά.

Τόλμα να γεμίσεις όσα αδειάσαμε.

Αγνόησε το φόβο κι έλα.

Μη με κοιτάς! Δες με!

Μη με αγγίζεις! Νιώσε με!

Μη με ανασάνεις! Γίνε η ανάσα μου!

Μη με φιλάς! Κατοίκησέ με!

Άλλαξε τον πόνο με την ελευθερία.

Ελευθέρωσέ με κι εγώ υπόσχομαι

να μη σπάσω ποτέ τα δεσμά.

Να σου κρατάω το χέρι

και μαζί να ανάψουμε

ένα ένα τα φώτα.

Στο σκοτάδι της μοναξιάς

εμείς να ρίξουμε χρυσόσκονη.

Να γίνουμε φλόγα.

Να γίνουμε ζωή.

Να γίνουμε ένα. 

10. Ευέλικτες Αναμνήσεις 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. 

Όμως… 

Μάρτυρες, 

παντού μάρτυρες. 

Όπου κι αν κοιτάξω, 

μάρτυρες. 

Να με κατηγορήσουν 

Να με προστατέψουν 

Να με εξαγνίσουν 

Λες και μπορούν 

Λες και τους το ζήτησα 

Λες και ξέρουν τι συμβαίνει 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. 

Κρύφτηκα, 

μέσα σε κάτι σκοτεινά στενά τοποθέτησα – ευλαβικά – τον εγωισμό μου. 

Την αξιοπρέπειά μου, την έκρυψα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. 

Τη ταπεινοφροσύνη μου, αφού την «έντυσα» με πέρλες, θαμπές· καταλαβαίνεις, 

την χάρισα στον κύριο εκείνο, με τα μαύρα ρούχα. Εκείνον ναι, που μοιράζεται τα αποφάγια με τους σκύλους του. 

Τη ψυχή μου, τη στέγασα σε ένα μισογκρεμισμένο υπόστεγο - με την ελπίδα - να μη τη βρουν και τη κουρελιάσουν. 

Το μόνο που άφησα σε κοινή θέα, ήταν ο οίκτος μου. Αυτός - ίσως και να άξιζε - τον άξεστο σεβασμό τους. 

Τώρα… Υπάρχω εγώ! 

Δεν τους ακούω… αλλά ξέρω, τι θέλουν από μένα. 

Φαντάζομαι τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Θέλω να μιλήσω, όμως οι άνθρωποι με εγκατέλειψαν. 

Και τώρα που περπατώ μόνη, σε άδειους δρόμους… 

Και τώρα που παρατηρώ την πόλη έρημη: όμορφη και άχαρη, μαζί. 

Και τώρα που δεν έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα φωτάκια και τι σχέδια, συναντά κανείς στις βιτρίνες, στις πλατείες, στα «παλάτια», 

μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, πως όλα όσα υπήρξαμε κάποτε, είναι μόνο αναμνήσεις. 

Ευέλικτες… αναμνήσεις! 

Περπατούσα σε φωταγωγημένους δρόμους και ένιωθα ασφαλής

- Βρισκόμουν σε κίνδυνο

Βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους και ένιωθα άνθρωπος

- Βρισκόμουν σε αυταπάτη

Τους άκουγα να τραγουδούν και ένιωθα πως χορεύω 

- Βρισκόμουν σε σύγχυση

Τους άκουγα να προσεύχονται και νόμιζα πως είχα Θεό

- Είχα Θεό

Και τώρα που περπατώ σε κάτι βρώμικα και γεμάτα υγρασία, στενά… 

Και τώρα που δεν χαζεύω τα λαμπιόνια, τους στολισμούς και τις βιτρίνες… 

Και τώρα που χορεύω με τις λέξεις και τα ποιήματά μου… 

Και τώρα που πλάθω Θρησκείες και Θεούς στα όνειρά μου, συναντώ: 

ανθρώπους χωρίς σώματα 

σώματα χωρίς την ανθρωπιά τους 

ρούχα χωρίς αντίο 

λόγια χωρίς σιωπή 

μουσική χωρίς χάδι 

λύτρωση χωρίς αγέρα 

Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. 

Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, 

Όλα! 

Όλα μέσα στο μυαλό μου, 

όλα. 

Δεν θέλω να μιλώ, οι άνθρωποι με εγκατέλειψαν. 

Κι είναι καλύτερα! 

Είπαμε: 

Είναι ευέλικτες οι αναμνήσεις μου! 

Μετά τον Γιάννη μας, μία έκπληξη:

η Νικολέτα Κριαρά, με το Φυσάει κόντρα (στο 3).

Είτε διακριθήκατε ψηλά, είτε στη μέση, είτε χαμηλά,

όλοι ήσασταν υπέροχοι!

Πάμε για τις αποκαλύψεις;

Ας γίνουν λοιπόν όλες οι συστάσεις 

Μαζί με τις συστάσεις

και οι στίχοι που αγάπησα εγώ από κάθε συμμετοχή.

Συμμετοχές από 1-9 τις βρίσκουμε ► εδώ

1.Φωτεινά δώρα, Άιναφετς (3 β)

Η πόλη αδειάζει, η καρδιά γεμίζει

σαν συγκοινωνούντα δοχεία

γιατί πάντα γεμάτη ήταν

και ας φάνταζε άδεια

2.Τοκ, τοκ, τοκ, Σμαραγδένια Ρούλα (3 β)

Και εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού, να αχνοφαίνεται η ελπίδα.

Πως δεν γίνεται καταιγίδα χωρίς ουράνιο τόξο. 

3.Φυσάει κόντρα, Νικολέτα Κριαρά (14 β)

Να μου θυμίζει 

Πως το φως νικάει πάντα το σκοτάδι 

Και αυτή η πόλη, θα πλημμυρίσει ξανά 

4.Η Σονάτα της Απουσίας, Άννα, Πάρος (13 β)

Διψά ο ουρανός για μιαν αχτίδα

Μα έχει το Σέλας στον Βορρά μισέψει

Μες στο σκοτάδι ψάχνω την ελπίδα

Σ' αστέρι, πού'χει η αγάπη σημαδέψει...

5.Διαπίστωση, Μαρία Νικολάου (10 β)

Όχι αγάπη μου.

Ο κύκλος αυτός δεν θα κλείσει ποτέ.

Γιατί στην ζωή η ανάγκη της λύτρωσης είναι πιο μικρή, από αυτήν της υπεκφυγής. 

6.Λογισμών απόρροια, Ariadni St. (7 β)

Φυσάει πολύ

Φειδωλή αβρότητα

Πόλη έρημη 

7.Χρυσόσκονη, BUTTERFLY (20 β)

Στο σκοτάδι της μοναξιάς

εμείς να ρίξουμε χρυσόσκονη.

Να γίνουμε φλόγα.

Να γίνουμε ζωή.

8.Μια πολιτεία έρημη, paloma (8 β)

«Η πόλη ετούτη είν’ έρημη!

και ξέρεις γιατί;

Γιατί κανείς ποτέ δεν θέλησε

πραγματικά ελεύθερος να ζει!» 

9.Φοβού Εαυτόν, Δημήτρης Ασλάνογλου  (4 β)

Ο φόβος για ζωή, θεριό που σου στέρησε την μητρική ζωντάνια

Της απομόνωσης το χρέος, πληρώνεται στων άλλων την αφύπνιση

Συμμετοχές από 10-24 τις βρίσκουμε ► εδώ

10.Ευέλικτες Αναμνήσεις, Κική Κωνσταντίνου (20 β)

Και τώρα που παρατηρώ την πόλη έρημη: όμορφη και άχαρη, μαζί.

Και τώρα που δεν έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα φωτάκια και τι σχέδια, συναντά κανείς στις βιτρίνες, στις πλατείες, στα «παλάτια»,

μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, πως όλα όσα υπήρξαμε κάποτε, είναι μόνο αναμνήσεις.

Ευέλικτες… αναμνήσεις!

11.Μέσα απ' το τζάμι, Mary Pertax (12 β)

Δεν αντέχω μάτια μοναχά να βλέπω,

που ο φόβος κι η αγωνία τα μαραίνει,

σα ληστής σ' έρημη πόλη με μια μάσκα,

στη γλυκιά ζωή ενέδρα έχω στημένη.

Της πλατείας το σιντριβάνι έχει πένθος.

Με τους άστεγους παρέα απλά στάζει.

12.Το ολόλαμπρο αστέρι, ANNA Flo (13 β)

Mα ενοχοποίησαν μπαμπά

την αγκαλιά και το φιλί, ακόμη και το χάδι,

το φονικό την επαφή την κυνηγά

ανθρώπους αφανίζει

Μόνοι, βασανισμένοι φεύγουνε

δεκάδες κάθε ημέρα,

άγνωστοι, απαρηγόρητοι, ανάμεσα σε ξένους.

13.Αλλόκοτο πλάσμα εθεάθη, Γιούλη  (11 β)

Αλλόκοτο πλάσμα εθεάθη στους δρόμους

ρουφιάνα εμήνυσε του αστυνόμου

έπιασαν δουλειά.

Σπάει γλάστρες από βεράντες

λευτεριά στα λουλούδια

14.Για τη χαρά μιας αντάμωσης και μιας αγκαλιάς, Η Γωνιά της Αννίκας (4 β)

Βουλιάζει η νοσταλγία σ’ αυτά που λείπουν.

Το άγγιγμα, μια αγκαλιά, το μοίρασμα

του ακριβοθώρητου ονείρου, το χάζεμα του έξω κόσμου.

15.Ησυχία...Marina Tsardakli  (9 β)

Πρέπει να αφήσουμε την ανθρωπιά

να αναπνεύσει αγάπη

μη σβήσει η Ψυχή.

Το τέλος του κόσμου

δε θα' ναι μια φυσική καταστροφή

θα' ναι η μέρα που το μίσος,

η αδιαφορία,

θα παγώσει και την τελευταία καρδιά.

16.Χρόνος δραπέτης, Ινώ (9 β)

Παρών απών αυτός ο χρόνος…

Καινούρια κλεψύδρα προβάλλει δειλά

μια αχτίδα ελπίδας γεννιέται ξανά…

Μέγας γιατρός ο χρόνος…

17.“Δι’ ευχών”  Maria Kanellaki (11 β)

να ξεγελάσουμε με κατιτίς  

κι αυτά τα Χριστούγεννα  

μέσα απ’ τα εικονίσματα φανερώσου  

απ’ τα βιβλία σου τα ιερά ξεπρόβαλε  

δεν έχω κι ένα ποτηράκι ρακή να σε φιλέψω  

μόνο μια θαλασσοδαρμένη γωνιά νέμομαι  

ένα τραπεζάκι σαρακιασμένο  

ελάχιστα ψιχία εναπομείναντα απ’ τα χτες  

18.Σε περιορισμό.. Τάσος Γ. Κάβουρας (9 β)

Είναι, η ορμή χωρίς φρένα μιας αληθινής σχέσης που αμφισβητεί

και συγκρούεται με τις βαθιά ριζωμένες φοβικές προκαταλήψεις 

19.Δείλι, Mia (7 β)

Αγκαλιά λειψή,

χάρτινη πόλη μισή

στα βλέφαρά σου.

20.Πού πήγαν οι άνθρωποι; Makis Del  (2 β)

Κι αν συναντώνται οι δρόμοι μας, παράλληλα περπατάμε

Κι όταν φοβόμαστε την αγκαλιά, τι άλλο μένει να δούμε;

Έρημη η πόλη, μα ακόμα πιο έρημη η καρδιά μας

21.Περσόνα της ερημιάς, Giannis Pit (19 β)

Σ’ όλων τα στόματα βουβά Χριστούγεννα φαντάζουν,

πώς θα τα αντέξουν; Έρχεται ο αναστεναγμός μεγάλος.

22.Ο ήχος της σιωπής, Άννα, Πάρος (6 β)

Κάτι κύματα

Φουσκωμένα κρατάνε

Την ανάσα τους.

23.Παγωμένες νύχτες, Ελευθερία-Έρη (5 β)

Νύχτες Χριστουγέννων

κι εγώ

πρέπει να νιώσω

τη χαρά!

Μα είναι η θλίψη

που έχει κάνει 

κατάληψη

μέσα μου!

24.Βρέχει γαζία απόψε, Σταυρούλα Δεκούλου (13 β)

Γεμίζω το ποτήρι μου λυγμούς 

και σε κερνάω...  "Στην υγειά μας, αγάπη μου"

Συλλογιέμαι τη μοναξιά της Κυριακής,

το παράπονο των στίχων. 

Όλοι είναι νικητές άσχετα από βαθμούς.

Η νίκη μας ξεκινάει και ολοκληρώνεται την ώρα που γράφουμε.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλους σας λοιπόν!

Οι νικήτριες θα πάρουν, όπως πάντα, ένα δωράκι 

από τα χεράκια μου.

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε τη βαθμολογία.

Με την αρίθμηση όσων ψήφισαν, λίγο πιο κάτω,

και με τη σειρά που ψήφισαν

μπορείτε να δείτε ποιοι σας προτίμησαν.

Ψήφισαν oι: 

1.Νικολέτα Κριαρά

2. Κική Κωνσταντίνου

3.Marina Tsardakli

4. Katerina V *Pause blog*

5.Makis Del

6.Άιναφετς

7.ANNA FLO 

8.georgia vasiliou

9.marypertax

10.Maria Kanellaki

11.Σμαραγδάκι- Ρούλα

12.BUTTERFLY

13.paloma

14.Ωραιοζήλη!

15.Ινώ skiathos

16.Η γωνιά της Αννίκας

17.Giannis Pit.

18.DIMITRIOS ASLANOGLOU

19.Μαρία Νικολάου

20.Τάσος Γ. Κάβουρας 

21.Σταυρούλα Δεκούλου

22.Mia Petra

23.Mia

24.Ελένη Φλογερά

25.Άννα Πάρος

26.Ariadni ST.

27.Σοφία ΜΒ

28.Ελευθερία Έρη

29.Μαρία Γ.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους φίλους που δεν είχαν συμμετοχή 

κι όμως πέρασαν, έδωσαν το παρών, διάβασαν τις συμμετοχές μας

και τις αξιολόγησαν!

Αυτό είναι για μένα Γιορτή της Ποίησης!

Κλείνοντας, θέλω να τονίσω και πάλι ότι το Συμπόσιο είστε εσείς!

Εσείς το κρατήσατε και πάλι ζωντανό. 

Όχι, εγώ! 

Και με συγκινήσατε ΟΛΟΙ!

🏆

Ίσως αργήσει το επόμενο. Πολύ!

Υπομονή και εγκράτεια!

Και όπως σοφά προφήτεψε ο ποιητής*

"Μην αμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία."

Έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας 

και απαιτείται να είμαστε σε επαγρύπνηση!

Για τη νέα χρονιά που πλησιάζει εύχομαι 

να ευχόμαστε λιγότερο, και να πράττουμε περισσότερο!

Όχι άλλες ευχές, λοιπόν!

Μόνο προσπάθειες.

Για υγεία, σκέψη, διαύγεια!

🙏

Γαλήνη, ωρίμανση και επίγνωση
είναι και πάλι οι προτροπές/ευχές μου 

για το 2021 που κοντοζυγώνει!

Σας φιλώ!
Αριστέα

*στίχοι του Μιχάλη Κατσαρού

 

Ενημερωτικό σημείωμα (26ο Συμπόσιο Ποίησης)

Αγαπημένοι φίλοι και φίλες.

Είχα αποφασίσει να μην βγάλω τελάλη!

Έλα όμως που το θρίλερ στη βαθμολογία 

και μερικοί ξεχασιάρηδες

μ' έχουν σε αναμμένα κάρβουνα...

Οι τελευταίοι θα κρίνουν τον νικητή (μάλλον!)

🎅🎄🎅

Ψηφίζετε ως απόψε στις 8 μμ. 

✏ ΕΔΩ

και μετά πάτε να κάνετε 

ρεβεγιόν με τα άλλα 8 άτομα 

που σας επιτρέπεται φέτος!

🎄🎅🎄

Σας φιλώ!

@

υγ: Κατά την αποκάλυψη των σχολίων θα κρατήσω τα 

τελευταία σχόλια μέχρι την αυριανή ανάρτηση 

των αποκαλυπτηρίων, για να σας κρατήσω 

-πουλάκια μου-

και εσάς σε αγωνία!

😉

26ο Συμπόσιο Ποίησης ~Οι συμμετοχές, Μέρος 1ο ~ 7th anniversary! 🎅

Αγαπημένοι μου.

Σας καλωσορίζω σ' ένα μοναδικό, κυριολεκτικά, Συμπόσιο.

(Τουλάχιστον για φέτος!)

Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι*

με το που έδωσα το σύνθημα 

πιάσατε όλοι οι παλιόφιλοι και ποιητάδες μου,

 τις πένες σας, τα τεφτέρια σας, τα πληκτρολόγιά σας

 και δεν διστάσατε στιγμή να απεικονίσετε μέσα από τους στίχους σας,

άλλος με τολμηρότητα, άλλος με ωμότητα, άλλος με τρυφερότητα και προσμονή,

φόβους, απογοητεύσεις και ελπίδες που κουβανούμε* μέσα μας

όλοι αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

🎅

23 φίλοι του Συμποσίου στείλατε 24 υπέροχες συμμετοχές 

(σημ. υπάρχει διπλή συμμετοχή, καθώς αυτή τη φορά δεν το απέκλεια ☺)

κάνοντας κι αυτό το Συμπόσιο να λάμπει!

Γιορτάζοντας την 7η του επέτειο!

Σας έδωσα λοιπόν τη φράση:

"Έρημη πόλη" 

έχοντας κατά νου τα διαφορετικά Χριστούγεννα που θα ζήσουμε φέτος.

Τα έρημα Χριστούγεννα, 

την έρημη πόλη, τη πόλη-φάντασμα.

Την έλλειψη της αγκαλιάς, την έλλειψη των δικών μας ανθρώπων 

και των φίλων μας, 

την απουσία της χαράς, του κεφιού, της διασκέδασης.

Ήσασταν, όπως πάντα, ελεύθεροι, να κινηθείτε κατά βούληση,

όπου σας πήγαινε η έμπνευση,

σε έμμετρο ή ελεύθερο στίχο, ή χαϊκού,
σοβαρά ή χιουμοριστικά, 

με ή χωρίς άρωμα Χριστουγέννων.

Και το κάνατε κι αυτή τη φορά με το καλύτερο τρόπο!

Τώρα θέλω από σας να:

➤Νιώστε τον πόνο του ποιητή
καθώς αγωνιζόταν να ταιριάξει τις λέξεις του...
➤Ψηφίστε όπως πάντα με τα δικά σας κριτήρια. Δεν πειράζει.
Δεν είναι κάποιος πανελλήνιος διαγωνισμός.
Ένα δρώμενο είναι για να περνάμε όμορφα.
Να διαβάζουμε δυνατές στιγμές φίλων!
➤Πάρτε ανάσες.

Ευχαριστώ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ τους φίλους 
που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, αλλά και όλους
όσοι θα διαβάσετε και θα μπείτε στη διαδικασία να ψηφίσετε.
Το Συμπόσιο είστε εσείς! 

Είναι δικό σας!

◙
Τα 24 ποιήματα τα μοίρασα, σε 2 αναρτήσεις. 

Η μετάβαση σε κάθε μία διευκολύνεται με συνδέσμους! 
Μια φωτογραφία, όπως πάντα, συνοδεύει κάθε ποίημα.
Όσες φωτογραφίες έχουν συνδέσμους, αυτοί φαίνονται με το 
πέρασμα του ποντικιού πάνω στην κάθε μία.
◙

Για τη σειρά "εμφάνισης" των συμμετοχών, όπως έχει καθιερωθεί,
πραγματοποιήθηκε κλήρωση,
μετά το πέρας της προθεσμίας, με τη βοήθεια του
RANDOM.ORG (List Randomizer)
και τα αποτελέσματα μου έδωσαν την παρακάτω σειρά:

                                                 24. Βρέχει γαζία απόψε

(Σημ. Το 24 εκτός κλήρωσης , γιατί ήρθε καθυστερημένα λόγω τεχνικού προβλήματος, 

οπότε αναγκαστικά, με τη σύμφωνη γνώμη του συμμετέχοντα, μπήκε στο τέλος .

Συμμετέχει κανονικά στο διαγωνιστικό μέρος.)

Οι όροι της βαθμολόγησης:

Αν είσαι φίλος του μπλογκ μπορείς να ψηφίσεις.

Άγνωστοι και πρωτοεμφανιζόμενοι δεν θα γίνουν δεκτοί!

ΠΡΟΣΟΧΗ

Κι αυτή τη φορά, κρατάμε την ίδια βαθμολόγηση:

Έχετε λοιπόν τους βαθμούς 3,2,1,1,1 στα χέρια σας.

Χρησιμοποιήστε τους με σύνεση.

Υποχρεωτικά και τις 5 βαθμολογίες.

Το 3 στο ποίημα που σας γοήτευσε περισσότερο 

το 2 στο επόμενο ποίημα που σας άρεσε και τους τρεις άσους 

στις επόμενες αγαπημένες σας επιλογές.

Από αυτή τη στιγμή, έως και την 
Πέμπτη, 24 Δεκεμβρίου, στις 8 το βράδυ, 

διαβάζουμε, σχολιάζουμε, βαθμολογούμε.

🎅

Παρασκευή 25/12

θα έχουμε τη γιορτή λήξης 

και την ανακοίνωση του μεγάλου νικητή ,

ο οποίος παίρνει όπως πάντα ένα δωράκι από τα χεράκια μου.

Όλοι όσοι συμμετέχουν βαθμολογούν,
χωρίς όμως να μπορούν να ψηφίσουν τη δική τους συμμετοχή.

Οι δημιουργοί χαίρονται με κάθε μικρό ή μεγάλο σχόλιο,
ακόμα κι αν δεν πάρουν βαθμολογία. Ο βαθμός δεν είναι ο στόχος.

Ελπίζω να μην έχασα καμία συμμετοχή, αλλά και να μην μετέφερα κάτι λάθος.

Θυμίζω:

Το Συμπόσιο δεν είναι επίσημος διαγωνισμός.

Είναι ένα διαδικτυακό μας δρώμενο.

Δημιουργήθηκε για τα blogs (ή τους άστεγους φίλους) με τα οποία/ους

έρχομαι σε αλληλεπίδραση. 

Οι περισσότεροι μεταξύ μας πια γνωριζόμαστε

(αρκετοί γνωριστήκαμε μέσα από το Παιχνίδι των λέξεων

του TEXNIS STORIES, πάνω στο οποίο κι αρχικά πάτησα).

Καθώς πλέον σας γνωρίζω όλους,

μπορώ να διασφαλίζω και τη διαφάνεια.

Συμμετέχουν πάντα, είτε στη δημιουργία, είτε στη βαθμολόγηση, 

μόνο φίλοι αναγνώστες.

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

🎅 

Για τις φετινές γιορτές εύχομαι να βρούμε τρόπους 

να περάσουμε γαλήνια, όμορφα και τρυφερά, 

να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, 

όσο λίγοι και να είμαστε!

☆⛄★ 🎅 ★⛄☆

Merry Christmas

☆★ 🎅 ★☆

Καλή σας ανάγνωση!

@ριστέα

Με * ελαφρώς παραποιημένοι στίχοι του Αλεξανδρινού αγαπημένου ποιητή,

 από τα ποιήματα Απολείπειν ο θεός Aντώνιον και Ιθάκη

 

1. Φωτεινά δώρα

Η πόλη αδειάζει, η καρδιά γεμίζει

σαν συγκοινωνούντα δοχεία

γιατί πάντα γεμάτη ήταν

και ας φάνταζε άδεια

Ανάβουμε φωτάκια

να γεμίσει η καρδιά Φως 

και με πλούσια δώρα

φωτίζουμε το σπιτικό 

Χριστούγεννα χαρούμενα

το κρύο να γίνει θαλπωρή

η έρημη πόλη ξαφνικά να ζεσταθεί

και το χαμόγελο στα χείλη να φανεί 

2. Τοκ, τοκ, τοκ

Τοκ, τοκ, τοκ.

Στο άδειο σοκάκι το βήμα μου 

ακούγεται, σαν τον χτύπο της καρδιάς.

Εγώ και εκείνο.

Συγχρονισμός βήματος και καρδιάς.

Θαρρείς και έχεις βάλει μεγάφωνα και στα δύο.

Τοκ, τοκ, τοκ.

Εκκωφαντικός ήχος, σε μια πόλη χωρίς ανάσα.

Απέραντη ερημιά.

Ούτε ψυχή ζώσα.

Λες και ένα ανατριχιαστικό κουρνιαχτό  σκέπασε τα πάντα.

Αμάθητο το μυαλό, προσπαθεί να καταλάβει, σαν πρωτάκι στο σχολείο.

Πως;  τι;  γιατί;

Αναπάντητα ερωτήματα!

Και εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού, να αχνοφαίνεται η ελπίδα.

Πως δεν γίνεται καταιγίδα χωρίς ουράνιο τόξο. 

3.Φυσάει κόντρα 

Ακολουθώ τον ήλιο που σβήνει 

Στα μονοπάτια της πόλης 

Φωνάζω δυνατά και νιώθω τη φωνή μου

Να ξεριζώνει βαθιά, τα όρια της ύπαρξης μου

Έρημη πόλη δίχως φως

Με οδηγεί στον ιστό της αποσύνθεσης 

Εγκλωβισμένη στον πόνο 

Βυθίζομαι αργά στον εθισμό που δημιουργεί στην ύπαρξη μου

Σκέψεις, λέξεις, εικόνες και χρώματα να μου θυμίζουν 

Τις σιωπές που το συναίσθημα ακόμα δεν αδράνησε

Κοιτάζω μέσα στον καθρέφτη 

Τα ίδια ματιά που τόσα χρόνια με κοιτάζουν 

Στα αυτιά μου πλησιάζουν να μου πουν

Να ψιθυρίσουν 

Πως αν το θες, θα έρθει Άλλη μέρα

-Και τότε, ξαφνικά συνέβη - 

Τα χέρια μου αγκάλιασαν το φως

Τη ζεστασιά που ο ήλιος ταξιδεύει 

Να μου θυμίζει 

Πως το φως νικάει πάντα το σκοτάδι 

Και αυτή η πόλη, θα πλημμυρίσει ξανά 

Διασχίζω τους δρόμους και μαρτυρούν 

Τους χρόνους της ζωής τους 

Ακούω το τραγούδι της ζωής 

Και προχωράω 

Χωρίς να φοβάμαι να περπατήσω 

Χωρίς να θυμώνω για όσα πέρασαν 

Χωρίς να πονάω για όσα δεν ήρθαν 

Σκορπίζω στις γωνιές και αναπνέω 

Σηκώνω το βλέμμα 

Να αντικρύσω το μπλε τ' ουρανού 

Μαζεύω σταγόνες βροχής να δημιουργήσω 

Τους δρόμους που διάλεξα 

-Και χορεύω-

Το κίτρινο, γίνεται κόκκινο 

Το εγώ, γίνεται εσύ

Το σκοτάδι, γίνεται φως

Το όνειρο, γίνεται ζωή 

-Και ξάφνου - 

Φυσάει ένας άλλος άνεμος απόψε 

4. Η Σονάτα της Απουσίας

Άνεμοι παγεροί της ερημίας

Στην πόλη μου, στο σπίτι μου κι εντός μου

Μικρές, γλυκές στιγμές ευδαιμονίας

Κόλαφος και παράβαση του νόμου.

Σταγόνες στο βρεγμένο τζάμι γράφουν

Σειρές ακατανόητα σημάδια

Όσοι θα τα διαβάσουν, ίσως μάθουν

Πώς να γεμίσουν τη ζωή την άδεια.

Διψά ο ουρανός για μιαν αχτίδα

Μα έχει το Σέλας στον Βορρά μισέψει

Μες στο σκοτάδι ψάχνω την ελπίδα

Σ' αστέρι, πού'χει η αγάπη σημαδέψει...

5. Διαπίστωση 

Κάποια στιγμή, 

αυτό το μαύρο πράγμα που νομίζουμε πως δεν κουβαλάμε,

αυτό το κρίμα που κρύβουμε όλοι κάτω απ΄ την γλώσσα μας,

στο μικρό τσεπάκι του μπλου τζιν,

στο πίσω μέρος της ντουλάπας μας,

εκεί που φυλάμε τα άχρηστα ρούχα,

κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το ασήμαντο τίποτα,

εισχωρεί σε όλα αυτά που αγαπάμε και τ΄ αλλάζει.

Τα ήσυχα βράδια, γίνονται έρημα,

το γλυκό, πετιμέζι,

τα αρώματα βαριά και αφόρητα.

Σαν την πόλη που αλώθηκε και παραδόθηκε σε μια νύχτα.

Όλη η ζωή μια φοβερή ημικρανία.

Και ψάχνεις να βρεις την άκρη.

Μια δικαιολογία, ίσως ένα ψέμα.

Κάτι που θα βάλει ξανά την ζωή μας σε τάξη.

Μια ανυπόφορη υπέροχη τάξη.

Αναζητώντας ένα κινηματογραφικό φινάλε,

νομίζοντας πως έτσι απλά θα την γλυτώσουμε,

Όχι αγάπη μου.

Ο κύκλος αυτός δεν θα κλείσει ποτέ.

Γιατί στην ζωή η ανάγκη της λύτρωσης είναι πιο μικρή, από αυτήν της υπεκφυγής. 

6.Λογισμών απόρροια

Φυσάει πολύ

Φειδωλή αβρότητα

Πόλη έρημη 

7. Χρυσόσκονη

Μη με κοιτάς.

Σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου

κάποτε φώλιασαν ερωτευμένα φιλιά.

Τώρα έρημη στέκει κι άδεια από έρωτα.

Σαν τις κόχες των ματιών μου.

Μη με αγγίζεις.

Στο παγκάκι αυτό στην πλατεία

κάποτε ακούμπησα ένα όνειρο.

Τώρα ένα μάτσο ξύλα που κανείς δεν ξαποσταίνει.

Σαν την αγκαλιά μου.

Μη με ανασαίνεις.

Στο πάρκο έξω από το παράθυρο

κάποτε μοσχοβόλησε η αγάπη.

Τώρα μόνο η βροχή μυρίζει στο χορτάρι.

Σαν το φθινόπωρο μέσα μου.

Μη με φιλάς.

Κάποτε το φιλί μου ζέστανε μια φωτιά

και μια γεύση γλυκιά από ροδόσταμο.

Τώρα κρυώνει και πονάει.

Σαν τα χείλη μου που ξεράθηκαν.

Όμως ένας ψίθυρος μέσα μου

όλο και δυναμώνει.

Κι όσο αρνούμαι να ακούσω

τόσο κραυγή αναδύεται.

Κοίτα με! Άγγιξέ με!

Ανάσανέ με! Φίλα με!

Στην πόλη που ερήμωσε

γίνε ανθισμένη αμυγδαλιά.

Φέρε την άνοιξη στο χειμώνα μου.

Τόλμα να με αγαπήσεις ξανά.

Τόλμα να γεμίσεις όσα αδειάσαμε.

Αγνόησε το φόβο κι έλα.

Μη με κοιτάς! Δες με!

Μη με αγγίζεις! Νιώσε με!

Μη με ανασάνεις! Γίνε η ανάσα μου!

Μη με φιλάς! Κατοίκησέ με!

Άλλαξε τον πόνο με την ελευθερία.

Ελευθέρωσέ με κι εγώ υπόσχομαι

να μη σπάσω ποτέ τα δεσμά.

Να σου κρατάω το χέρι

και μαζί να ανάψουμε

ένα ένα τα φώτα.

Στο σκοτάδι της μοναξιάς

εμείς να ρίξουμε χρυσόσκονη.

Να γίνουμε φλόγα.

Να γίνουμε ζωή.

Να γίνουμε ένα. 

8. Μια πολιτεία έρημη

Στην ερημιά της νύχτας,

ένας περαστικός ποιητής έγραψε:

«Η πόλη ετούτη είν’ ζωντανή!»

Κανείς άνθρωπος δεν έδωσε σημασία,

όλοι τους περαστικοί,

μ’ ένα κινητό στο χέρι,

απελπισμένοι,

αναζητώντας βράδυ-πρωί,

ποιος ξέρει τι,

φορώντας μάσκες μέσα στο κρύο,

είτε με λιακάδα, είτε με βροχή,

τα τζάμια τους θολά κάθε στιγμή,

εκείνα των ματιών τους,

μα και τ’ άλλα της ψυχής τους.

Μονάχα εκείνο το μικρό παιδί αποκρίθηκε,

βγαλμένο από μια κούτα στη μέση της πλατείας

που ήταν μόνο του στη ζωή.

«Η πόλη ετούτη είν’ έρημη!

και ξέρεις γιατί;

Γιατί κανείς ποτέ δεν θέλησε

πραγματικά ελεύθερος να ζει!» 

9. Φοβού Εαυτόν 

Ο δυνατός ο ήλιος, μόνο έρημο μπορεί να φτιάχνει

Η ερημιά του πλήθους, κρύφτηκε πίσω από τοίχους

Η έρημος η απέραντη, οάσεις τρόμου άρχισε να σκαρώνει

Με προσδοκία μόνη, επαγγελίας γη από βιβλία και μύθους

Φοράς τη μάσκα της μοναξιάς, σκεπάζοντας την περηφάνια

Ο βαθύς ωκεανός της μοναξιάς, οργισμένη εκδίκηση

Ο φόβος για ζωή, θεριό που σου στέρησε την μητρική ζωντάνια

Της απομόνωσης το χρέος, πληρώνεται στων άλλων την αφύπνιση

Γίνετ’ αγνός ο τρόμος σου, στο βάφτισμα της αισιοδοξίας

Κοιτάς ψηλά, με τίμημα εγκράτεια, πίστη στη δύναμη του πόνου

Νιώθεις απέραντος, άτρωτος, μπροστά στο κύμα της μισαλλοδοξίας

Κλίνεις το γόνυ στο Θεό, γιατί είσαι Εσύ Θεός, στο βάδισμα του χρόνου 

Εδώ τελείωσαν οι πρώτες 

9 συμμετοχές.

Για τις συμμετοχές 10-24 πάτησε ►εδώ