Μαζί με τον καφέ #13 Περί κριτικής, συμβουλών και άλλων τινών

Επιτέλους μαζεύτηκα στον υπολογιστή!

Κάτι οι μέρες της άνοιξης που είναι τόσο γλυκές,

κάτι που οι δημιουργίες μου καλά κρατούν, 

συνέχεια κάνω κοπάνες.

Δεν μου κρατάτε μούτρα, ε;

Και κάθισα επιτέλους να βάλω τις σκέψεις  μου στο πληκτρολόγιο

Μαζί με μια κούπα διπλό, ελληνικό κι ας έπιασαν οι ζέστες...

Αχ, φάε και κάτι σήμερα. Θα σου χρειαστεί!
Γιατί μέχρι να φτάσεις ως κάτω θα έχεις πεινάσει σίγουρα ☺

Έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση.
Και την πιάνω τώρα που τα έχω ζεστά!

Ίσως είναι που βλέπω διαρκώς να είμαστε όλοι με το δάχτυλο
στη σκανδάλη, έτοιμοι να πυροβολήσουμε, να κατασπαράξουμε.
Ίσως γιατί βλέπω ότι μας αρέσει να σχολιάζουμε,
αλλά όχι να μας σχολιάζουν.
Ίσως γιατί βλέπω ότι στη βιασύνη μας να πούμε τα δικά μας,
δεν ακούμε τους άλλους.
Ίσως γιατί βλέπω γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους
λες και βρίσκονται σε έδρα δικαστηρίου, σε ρόλο δικαστή,
εντοπίζοντας λάθη, δίνοντας διαρκώς συμβουλές, επικρίνοντας.

Σήμερα δεν θέλω να εξετάσουμε το θέμα από την πλευρά της κοινωνίας
που δεν ανέχεται το διαφορετικό,
της εκάστοτε κοινωνίας που έχει τις δικές νόρμες και στερεότυπα.
Θα ήθελα σήμερα να το πιάσω από την πλευρά της αγάπης.
Ναι, της αγάπης!
Και να φθάσω στους γονείς.
Που στο όνομα αυτής της αγάπης, μεγαλώνοντας τους αυριανούς ενήλικες,
μπορεί να κάνουν πολλά και σοβαρά λάθη!

Γιατί αυτή την κοινωνία, τη δική μας, 
την ελληνική, την τοπική, την συγγενική, την οικογενειακή
την απαρτίζουμε εμείς,
που κι εμάς μας μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς,
με όλα όσα ήξεραν ή δεν ήξεραν.
Κι αν διαρκώς γκρινιάζουμε και κράζουμε αυτή την ελληνική κοινωνία
με τα λάθη και τα στραβά της 
(σε εκλογές, νοοτροπίες, κλεψιές, απατεωνιές)
είμαστε κι εμείς μέσα.
Ένα μεγάλο χρέος μας είναι να δώσουμε τους σωστούς αυριανούς ενήλικες.
Μπας και δούμε την έκπληξη βρε!



Στον προηγούμενο καφέ είχε προκύψει από την ανταλλαγή απόψεων 
ένα σημαντικό θέμα:
Η κριτική που γίνεται από τους γονείς, όπως και οι συμβουλές είναι 
από αγάπη και μόνο.
Και φυσικά δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω αυτό.

Αλλά θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε την αγάπη.
Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος όταν μιλάμε για γενικές έννοιες,
για μη χειροπιαστά πράγματα μου ζητάει να ορίζω την έννοια 
πριν προχωρήσουμε τη συζήτηση  
Για να ξέρουμε ότι εννοούμε το ίδιο πράγμα.
Τελικά νομίζω ότι συμφωνώ μαζί του!

Μπορεί να λες και να ονομάζεις αγάπη πολλά πράγματα.
Θα σου πω τι είναι αγάπη για μένα.... από την ανάποδη.

Θα σου πω τι δεν είναι αγάπη.

Αγάπη δεν είναι να προλαβαίνεις όλα τα λάθη του παιδιού σου.
Αγάπη δεν είναι να του μιλάς για τα ελαττώματα του.
Αγάπη δεν είναι να το συμβουλεύεις.
Αγάπη δεν είναι να το επικρίνεις για όσα 
δεν σου αρέσουν στο χαρακτήρα του.
Αγάπη δεν είναι να του απαγορεύεις πράγματα απλά και μόνο 
επειδή εσένα δεν σου αρέσουν.



Και κάπου εδώ το βλέπω, είσαι έτοιμος να πέσεις να με φας!
Μπάστα. Μην βιάζεσαι.
Φυσικά κι αν πρόκειται για τη σωματική του ακεραιότητα 
έχεις κάθε χρέος να το σώσεις.
Αλλά μόνο όταν κινδυνεύει η υγεία του και η ζωή του από τις επιλογές του 
έχεις δικαίωμα να προτρέξεις!
Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο 3χρονο που ακόμα δεν έχει μάθει τον κόσμο.
Αναφέρομαι για παιδιά στην ηλικία 
που καταλαβαίνουν, που μπορούν και επικοινωνούν.

Θες να του δώσεις καλούς τρόπους συμπεριφοράς;
Ξεκίνα με τους δικούς σου.
Θες να το συμβουλέψεις; 
Η αγωγή σου και η Παιδεία σου δίνουν τις καλύτερες συμβουλές.
Θες να γίνει αυτόνομος και συγκροτημένος ενήλικας;
Μην το επικρίνεις, μην το μειώνεις, μην το καθοδηγείς υπερβολικά.

 Κάποιες φορές πρέπει να μάθουμε μέσα από τα λάθη μας.
Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μάθουμε.
Το πάθημα γίνεται μάθημα, κατά τη λαϊκή σοφία.
Μπορεί να σε στενοχωρεί να βλέπεις το παιδί σου να βιώνει πόνο, 
αλλά δεν είναι αγάπη να του διώχνεις όλους τους πόνους από τη ζωή του!
Δεν είναι αγάπη να το μεγαλώνεις προστατευμένο.

Η πιο όμορφη γλώσσα είναι η θετική γλώσσα.
Είναι η μόνη γλώσσα όπου θα γίνει γόνιμη ανταλλαγή απόψεων με το παιδί.
Όταν ξεκινάς με ύφος εισαγγελέα το παιδί μπορεί να συμφωνήσει,
αλλά δεν θα αλλάξει!
Αν επιλέξεις να μιλήσεις στη γλώσσα του παιδαγωγού, 
όπου εδώ ορίζω ως τέτοιον αυτόν που φέρει αγωγή, 
αυτόν που μεταφέρει γνώση στο παιδί 
υπάρχει ελπίδα!

Πριν δυο μήνες περίπου είχα κάνει μια ανάρτηση .
Σου ζητούσα να σπάσεις τον αναθεματισμένο κύκλο της ζωής σου!

Έγραφα εκεί:

Δεν γνώρισα ποτέ μου κανένα γονιό που ξύπνησε ένα πρωί,
στράφηκε στο σύντροφό του και είπε:
"Μόλις σκέφτηκα τέσσερις υπέροχους τρόπους για να καταστρέψουμε 
την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας".
Κανείς ποτέ δεν βάζει εσκεμμένα σαν σκοπό του να πληγώσει τα παιδιά του
-κι όμως πολλοί γονείς το κάνουν.
Συνήθως οι γονείς εφαρμόζουν στα παιδιά τους 
ό,τι διδάχτηκαν οι ίδιοι.
Από άγνοια τις περισσότερες φορές
ανακυκλώνουν στερεότυπες αντιλήψεις  ή βγάζουν τα δικά τους
παιδικά απωθημένα.

Πότε άραγε θα σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;
(...)
Οι ρόλοι που διδασκόμαστε μικροί, μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή.
Αν είσαι γονιός να θυμάσαι ότι κάθε φορά η συμπεριφορά σου 
μαθαίνει περισσότερα από τα λόγια σου.

Κι είχα παραθέσει ένα ποίημα της Dorothy Law Nolte 
με τίτλο: Τα Παιδιά Μαθαίνουν Αυτό που Ζουν,
από τις εκδόσεις Θυμάρι.
Θα στο ξαναβάλω σήμερα γιατί είχα απενεργοποιημένα τα σχόλια 
σε κείνη την ανάρτηση και της/σας το χρωστάω!

Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, 
μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, 
μαθαίνουν να είναι επιθετικά. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο φόβο, 
μαθαίνουν να φοβούνται.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, 
μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, 
μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ζήλια, 
μαθαίνουν να ζηλεύουν.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, 
μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα. 



Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, 
μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, 
μαθαίνουν να έχουν υπομονή.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, 
μαθαίνουν να εκτιμούν.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, 
μαθαίνουν να αγαπούν.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, 
μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, 
μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, 
μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, 
μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη.
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, 
μαθαίνουν να είναι δίκαια. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, 
μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, 
μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους. 
Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, 
μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν.



Θέλω, φθάνοντας στο τέλος όσων μπόρεσα να καταγράψω εδώ,
να πω πως για μένα είναι άλλο το μοίρασμα γνώσης 
κι άλλο οι συμβουλές.

Η γνώση είναι είτε επαγγελματική, είτε επιστημονική, είτε εμπειρική.
Μοιράζομαι κάτι που γνωρίζω.
Όταν ο γιατρός θα μου συστήσει συγκεκριμένη θεραπεία 
στηρίζεται σε συγκεκριμένη γνώση για να το κάνει.
Αν την είχα κι εγώ δεν θα χρειαζόμουν γιατρό εξάλλου.

Οι συμβουλές δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Αυτός που συμβουλεύει τοποθετεί τον εαυτό του σε μια έδρα.
Πολλές φορές πιστεύει ότι γνωρίζει ποιο είναι το σωστό 
ή το καλό για τον άλλον.
Αγνοώντας ότι έτσι μειώνουμε τον άλλον αφού τον καθιστούμε ανίκανο 
να κρίνει για τη ζωή του
ή την ανάγκη του να υποστεί τις συνέπειες.

Κάποτε η καλύτερη μου φίλη, που ως τότε ήταν απλή γνωστή μου,
μου ζήτησε τη συμβουλή μου για ένα πολύ σοβαρό της ζήτημα.
Η απόφαση που θα έπαιρνε θα καθόριζε σε πολλά τη ζωή της.
Η απάντηση μου στην αρχή την άφησε μετέωρη:
Δεν θέλησα να τη συμβουλέψω!
Η απόφαση θα επηρέαζε τη ζωή της.
Ήταν ενήλικη,
Η ευθύνη ήταν καθαρά δική της.
Αδυνατούσα να πάρω ΕΓΩ την ευθύνη για κάποιον άλλον.
Της είπα πάντως πως ό,τι κι αν αποφάσιζε εγώ θα ήμουν δίπλα της,
να τη στηρίξω, με όλη μου την αγάπη.
Όπως και το έκανα!
Από τη στιγμή εκείνη έχουν περάσει 9,5 χρόνια.
Η στάση μου εκείνη μας έδεσε για πάντα!

Ουφ!
Να σταματήσω εδώ;
Πολλά δεν είπα;

Σου δίνω τη σκυτάλη και η Παναγιά μαζί σου☺

@ριστέα


Ένας διαγωνισμός τρέχει εδώ 
και οι Ιστορίες της νύχτας εδώ.