Ιστορίες της Νύχτας : Περιμένοντας το έμβασμα

Moon Night - Ivan Aivazovsky

Κάποιες φορές ο νους ψάχνει να βρει την χρησιμότητα των πραγμάτων και του ήρθε στο νου, πόσα πράγματα είναι φτιαγμένα από δίχτυ και τι προσφέρουν στον κόσμο μας.

Πολλά δίχτυα είναι φτιαγμένα για να σταματούν μπάλες διαφόρων ειδών και μεγεθών στα γήπεδα. Άλλα πάλι φτιαγμένα από ψαράδες για να πιάνουν λογιών λογιών ψάρια. Δίχτυα φτιαγμένα να στηρίζουν, μαλλιά, όμοιο με της γιαγιάς του το φιλέ. Κάθε λογής δίχτυα που μοιάζουν λίγο πολύ, με κείνο της αράχνης. Όλα έχουν τις αντοχές τους. Ακόμα και της αράχνης, που πιάνει μικρά έντομα, γιατί τα μεγάλα, έχουν τη δύναμη και το τρυπούν. Αυτός ο φυσικός νόμος πόσες αλήθεια εφαρμογές έχει στη καθημερινότητά μας. Το δυνατό έντομο, που σπάει τους ιστούς και συνεχίζει την οποιαδήποτε δραστηριότητά του.

Ένα δίχτυ, που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει, ήταν εκείνο που έπαιρνε όταν πήγαινε στο μπακάλη τον Μπαρμπα-Μήτσο, για να ψωνίσει τα άκρως απαραίτητα, μετά από τις παραγγελίες, που τού'δινε η μάνα του. Ήταν τόσο λίγα αυτά, που έπρεπε να ψωνίσει, που τού'ρχονται στο νου σαν τετράστιχο ποιηματάκι, που δεν ξεχνιόταν ποτέ. 

Το ποιηματάκι έλεγε...
1 κιλό ζάχαρη με ¼ καφέ,
μισό κιλό φέτα σκληρή ή τελεμέ
μισό κιλό ρεβύθια βραστερά
ψωμί μισό, όταν το φούρνο προσπερνά

Το δίχτυ ήταν αρκετό για να τα σηκώσει, όπως και τα παιδικά του χέρια, να το σηκώσουν με τα παραπάνω αγαθά. Όταν το θυμάται αυτό το δίχτυ, θέλει να συγκρίνει την χρησιμότητά του, με όσα δίχτυα ήρθαν σήμερα, να το αντικαταστήσουν.
Όσο συλλογίζεται και συγκρίνει τα ατσαλένια δικτυωτά, πού'ναι φτιαγμένα τα σημερινά καρότσια των Super Markets, τόσο διαολίζετε όταν γυρίζει σπίτι και κάποιος του λέει ότι κάτι ξέχασε να αγοράσει, από τις δεκάδες των αγαθών, που πολλές φορές ψωνίζει. Συλλογιέται, ότι όλοι έχουμε ξεχάσει τα διατροφικά θεμέλια ενός σπιτικού και θεωρούμε ότι πρέπει να φτιαχτούν κούφιοι διατροφικοί τοίχοι κι ας ακουμπούν στην άμμο. Είχε μάθει, πως στο σπίτι πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον το ψωμί, το λάδι και το κρασί για να μπορεί ένα σπιτικό να θεμελιώσει τη διατροφική βάση του. Όλα τ’ άλλα είναι τοίχοι περιμετρικοί, που στέκονται στα τρία προηγούμενα.

Μέσα στους διατροφικούς τοίχους ενός σπιτικού, μπορεί να σταθεί κι ένα αυγό μοναχό. Ένα αυγό που μπόρεσε, να τον κάνει να καταλάβει, πως όταν τ΄αυγό κυλάει σε πέτρινες καρδιές, τότε πρέπει να πει «αλοίμονό μου». Όμως και τ’ αντίθετο, όταν πέτρινες καρδιές κυλούν γύρω απ’ εκείνο, τότε πάλι «αλοίμονό του». Ευτυχώς στη περίπτωσή του, οι καρδιές ήταν ελαφριές σαν πούπουλα και τ’ αυγό έπιασε τόπο, εκεί που του τάχτηκε να σταθεί κατρακυλώντας στη ζωή του.

Συνεχίζει και συλλογιέται, ότι όταν ερχόταν η 1η του μηνός, του ταχυδρόμου η καρδιά έπρεπε να κτυπά έξω από την πόρτα τους για να δίνει το έμβασμα, πού'ρχονταν απ’ τις επτά θάλασσες.  
Όμως ο ταχυδρόμος αυτή τη φορά, πέρναγε αλλά δεν στέκονταν, να κάνει την συνηθισμένη πληρωμή της 1ης του μηνός. Ήταν ήδη 7 του μήνα και κάτι έδειχνε ότι δεν πήγαινε καλά.
Στο μεταξύ στο σπίτι, που μεγάλωναν τρία παιδιά, η μάνα κι η γιαγιά, οι υποχρεώσεις έτρεχαν και οι πληρωμές έπρεπε να γίνουν στη ώρα τους. Όλα ήταν υπολογισμένα με το δράμι και δεν έπρεπε να μείνει κανείς απλήρωτος, γιατί όλοι είχαν λόγους να είναι πληρωμένοι στην ώρα τους.

Τα ράφια του σπιτιού άδειαζαν και ο ταχυδρόμος έστελνε όρντινο, ότι κάτι πήγαινε στραβά στα κεντρικά και το έμβασμα θα αργούσε κι άλλο. Η υπερηφάνεια και η εγκαρτέρηση στο κατακόρυφο. Όλοι ήταν ενημερωμένοι από τη μάνα «αρχηγό» με την εξής φράση:
-       Μ’ ότι έχουμε θα περάσουμε, δεν θέλει βερεσέδες το μεγάλο αφεντικό, που θαλασσοπνίγεται. Θα τρώμε μια φορά την ημέρα και αυτή θάναι βράδυ.
Και τα τρία παιδιά, μόλις έπεφτε το σκοτάδι γύριζαν σπίτι όπου κι αν ήταν. Τώρα για ένα λόγο ακόμα παραπάνω. Για να φάνε όλοι μαζί, στο τραπέζι, αυτή τη μία και μοναδική φορά της μέρας. Όλη μέρα κρατιόντουσαν, με μια φέτα ψωμί με ζάχαρη πασπαλισμένη και άντε και κανένα τσάι με δυο ελιές για πρωϊνό. Εδώ βγάζουμε έξω τις βόλτες από τις κουκουναριές, που αναστέναζαν τα κουκουνάρια, απ’ τις αυλές τις ανοιχτές, που και η φλούδα του λεμονιού ήταν τροφή υπέροχη, χωρίς το κίτρινο, αλλά μόνο με τη ψίχα.

Κάπου στα μέσα του μήνα, με το έμβασμα κολλημένο στα κεντρικά, έπεσε η νύχτα, που όμοια με κείνη δεν είχε ξαναζήσει στη ζωή τους κανείς από την οικογένεια.
Ήταν η νύχτα, που ένιωσε ότι οι καρδιές, που λάμπουν μέσα στα σώματά τους, πάντα φτάνουν και πάντα περισσεύουν από αγάπη. Σαν νά'ναι φορτισμένες από έναν ήλιο κι εκείνοι περιμένουν το κάθε ξημέρωμα να τις φωτίσει και να τις ξαναφορτίσει, με αγάπη και ζεστασιά,  με το φως του το δίκιο και καυτό.

Όλοι γύρω από το τραπέζι κι η γιαγιά μαζί. Αφήνει η μάνα το ψωμί με ένα πιάτο ελιές κι ένα κομμάτι φέτα για τον καθένα. Δεν περιμένανε τίποτε άλλο. Όμως όλοι θυμόντουσαν, ότι στο ψυγείο έβοσκε μοναχό του ένα αυγό βρασμένο από τα χτες. Ήταν ένα τελευταίο, που περίσσεψε από την χτεσινή μοιρασιά. Ήταν της μάνας, που δεν το είχε φάει. Κάποιος φώναξε τη σκέψη του, ότι τ’ αυγό του ψυγείου είναι ξεχασμένο. Με μια φωνή, η σκέψη έγινε προτροπή απ’ όλους. Μια φωνή ακούστηκε σαν να βγήκε απ’ όλους:
-       Το αυγό πού'ναι στο ψυγείο από χτες, να το φάει η γιαγιά.
Είναι γιατί συνήθως έτρωγε το γιαούρτι της τέτοια ώρα κι εκείνο σήμερα έλειπε από το τραπέζι τους για κείνη.
Η γιαγιά, ανήμπορη να αντιδράσει, λόγω της πάθησής της, που δύσκολα ερχόταν σε επαφή με το περιβάλλον διανοητικά, έφαγε τ’ αυγό και έσυρε να πέσει στο κρεβάτι της.
Στο νου του, εκείνη η νύχτα, χάραξε βαθιά στα σωθικά του τη σκέψη, ότι το να είσαι γέρος, είναι σαν να είσαι σε ένα δρόμο, που είσαι καταδικασμένος, να τον διαβείς σε πάρα πολύ χρόνο. Αργούν να περάσουν τα γηρατειά στους γέρους. Δεν περνούν με τίποτα. Αν εμείς, τους τα κάνουμε ακόμα δυσκολότερα με τις ενέργειές μας, είναι σαν να τους ρίχνουμε αγκάθια στο δρόμο, που τους έτυχε να διαβούν.
Τι σημασία έχει αν κάποια στιγμή έφτασε το έμβασμα κι όλα μπήκαν «στη θέση τους». Η θέση της καρδιάς έμεινε ανέπαφη σ’ ότι κι αν πέρασε. Το χρώμα της μόνο έμαθε να παίρνει τους ιριδισμούς μιας αγάπης για τα γηρατειά, που όμοιά της δεν μπόρεσε να ξαναζήσει μέσα σε μια νυχτιά.
Σήμερα εκεί που στέκεται στη ζωή του, χαίρεται, που μπόρεσε να κατανοήσει ότι εκείνα τα χρόνια, ξεκίνησε να ταξιδεύει πάνω σε μια αχτίνα φωτός, όπως είναι ολονών οι ζωές, που απλά και γρήγορα, εξαφανίζονται μέσα στα πέπλα κάποιας νύχτας.

Δ.Λ.Α.

ποιο είναι άραγε το παιδάκι αυτό, 

με τα δίχτυα στο χέρι; ☺

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή στις Ιστορίες της Νύχτας 

του ποιητή και καπετάνιου, Δημήτρη Ασλάνογλου, 

που με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενώ, 

Γράφτηκε μετά από δική μου παράκληση. 

Κάτι ήξερα.... ☺

Οι Ιστορίες της Νύχτας ξεκίνησαν και τις παρακολουθείς εδώ

Συμμετοχή ή ενδιαφέρον εκδηλώνεις εδώ

Διαβάσατε χτες, από την Ελένη μας, στο Ποιώ την 

Αναπόληση;
Από τον Γιώργο Κυριαζίδη, στο άσχετος τύπος
 Το στοίχημα της Νύχτας;
Εμένα στην Ματαίωση;
Σήμερα
Κλαυδία και Μαρία Λιώτη 
κάνουν σύμπραξη και μας δίνουν ποιητικά
Ιστορίες της Νύχτας
ενώ στην Άννα μας, στο Ατενίζοντας, διαβάζουμε 
Κυνηγώντας το όνειρο

Καλημέρα κόζμε!
Ο ήλιος λάμπει...
Είναι ωραία η Ζωή! 
@ριστέα

όχι, δεν σας λέω τι πίνω και δεν σας δίνω ! ☺