Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Ιστορίες της Νύχτας : Περιμένοντας το έμβασμα

Moon Night - Ivan Aivazovsky


Κάποιες φορές ο νους ψάχνει να βρει την χρησιμότητα των πραγμάτων και του ήρθε στο νου, πόσα πράγματα είναι φτιαγμένα από δίχτυ και τι προσφέρουν στον κόσμο μας.

Πολλά δίχτυα είναι φτιαγμένα για να σταματούν μπάλες διαφόρων ειδών και μεγεθών στα γήπεδα. Άλλα πάλι φτιαγμένα από ψαράδες για να πιάνουν λογιών λογιών ψάρια. Δίχτυα φτιαγμένα να στηρίζουν, μαλλιά, όμοιο με της γιαγιάς του το φιλέ. Κάθε λογής δίχτυα που μοιάζουν λίγο πολύ, με κείνο της αράχνης. Όλα έχουν τις αντοχές τους. Ακόμα και της αράχνης, που πιάνει μικρά έντομα, γιατί τα μεγάλα, έχουν τη δύναμη και το τρυπούν. Αυτός ο φυσικός νόμος πόσες αλήθεια εφαρμογές έχει στη καθημερινότητά μας. Το δυνατό έντομο, που σπάει τους ιστούς και συνεχίζει την οποιαδήποτε δραστηριότητά του.


Ένα δίχτυ, που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει, ήταν εκείνο που έπαιρνε όταν πήγαινε στο μπακάλη τον Μπαρμπα-Μήτσο, για να ψωνίσει τα άκρως απαραίτητα, μετά από τις παραγγελίες, που τού'δινε η μάνα του. Ήταν τόσο λίγα αυτά, που έπρεπε να ψωνίσει, που τού'ρχονται στο νου σαν τετράστιχο ποιηματάκι, που δεν ξεχνιόταν ποτέ. 

Το ποιηματάκι έλεγε...

1 κιλό ζάχαρη με ¼ καφέ,
μισό κιλό φέτα σκληρή ή τελεμέ
μισό κιλό ρεβύθια βραστερά
ψωμί μισό, όταν το φούρνο προσπερνά



Το δίχτυ ήταν αρκετό για να τα σηκώσει, όπως και τα παιδικά του χέρια, να το σηκώσουν με τα παραπάνω αγαθά. Όταν το θυμάται αυτό το δίχτυ, θέλει να συγκρίνει την χρησιμότητά του, με όσα δίχτυα ήρθαν σήμερα, να το αντικαταστήσουν.
Όσο συλλογίζεται και συγκρίνει τα ατσαλένια δικτυωτά, πού'ναι φτιαγμένα τα σημερινά καρότσια των Super Markets, τόσο διαολίζετε όταν γυρίζει σπίτι και κάποιος του λέει ότι κάτι ξέχασε να αγοράσει, από τις δεκάδες των αγαθών, που πολλές φορές ψωνίζει. Συλλογιέται, ότι όλοι έχουμε ξεχάσει τα διατροφικά θεμέλια ενός σπιτικού και θεωρούμε ότι πρέπει να φτιαχτούν κούφιοι διατροφικοί τοίχοι κι ας ακουμπούν στην άμμο. Είχε μάθει, πως στο σπίτι πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον το ψωμί, το λάδι και το κρασί για να μπορεί ένα σπιτικό να θεμελιώσει τη διατροφική βάση του. Όλα τ’ άλλα είναι τοίχοι περιμετρικοί, που στέκονται στα τρία προηγούμενα.

Μέσα στους διατροφικούς τοίχους ενός σπιτικού, μπορεί να σταθεί κι ένα αυγό μοναχό. Ένα αυγό που μπόρεσε, να τον κάνει να καταλάβει, πως όταν τ΄αυγό κυλάει σε πέτρινες καρδιές, τότε πρέπει να πει «αλοίμονό μου». Όμως και τ’ αντίθετο, όταν πέτρινες καρδιές κυλούν γύρω απ’ εκείνο, τότε πάλι «αλοίμονό του». Ευτυχώς στη περίπτωσή του, οι καρδιές ήταν ελαφριές σαν πούπουλα και τ’ αυγό έπιασε τόπο, εκεί που του τάχτηκε να σταθεί κατρακυλώντας στη ζωή του.


Συνεχίζει και συλλογιέται, ότι όταν ερχόταν η 1η του μηνός, του ταχυδρόμου η καρδιά έπρεπε να κτυπά έξω από την πόρτα τους για να δίνει το έμβασμα, πού'ρχονταν απ’ τις επτά θάλασσες.  

Όμως ο ταχυδρόμος αυτή τη φορά, πέρναγε αλλά δεν στέκονταν, να κάνει την συνηθισμένη πληρωμή της 1ης του μηνός. Ήταν ήδη 7 του μήνα και κάτι έδειχνε ότι δεν πήγαινε καλά.
Στο μεταξύ στο σπίτι, που μεγάλωναν τρία παιδιά, η μάνα κι η γιαγιά, οι υποχρεώσεις έτρεχαν και οι πληρωμές έπρεπε να γίνουν στη ώρα τους. Όλα ήταν υπολογισμένα με το δράμι και δεν έπρεπε να μείνει κανείς απλήρωτος, γιατί όλοι είχαν λόγους να είναι πληρωμένοι στην ώρα τους.

Τα ράφια του σπιτιού άδειαζαν και ο ταχυδρόμος έστελνε όρντινο, ότι κάτι πήγαινε στραβά στα κεντρικά και το έμβασμα θα αργούσε κι άλλο. Η υπερηφάνεια και η εγκαρτέρηση στο κατακόρυφο. Όλοι ήταν ενημερωμένοι από τη μάνα «αρχηγό» με την εξής φράση:

-       Μ’ ότι έχουμε θα περάσουμε, δεν θέλει βερεσέδες το μεγάλο αφεντικό, που θαλασσοπνίγεται. Θα τρώμε μια φορά την ημέρα και αυτή θάναι βράδυ.
Και τα τρία παιδιά, μόλις έπεφτε το σκοτάδι γύριζαν σπίτι όπου κι αν ήταν. Τώρα για ένα λόγο ακόμα παραπάνω. Για να φάνε όλοι μαζί, στο τραπέζι, αυτή τη μία και μοναδική φορά της μέρας. Όλη μέρα κρατιόντουσαν, με μια φέτα ψωμί με ζάχαρη πασπαλισμένη και άντε και κανένα τσάι με δυο ελιές για πρωϊνό. Εδώ βγάζουμε έξω τις βόλτες από τις κουκουναριές, που αναστέναζαν τα κουκουνάρια, απ’ τις αυλές τις ανοιχτές, που και η φλούδα του λεμονιού ήταν τροφή υπέροχη, χωρίς το κίτρινο, αλλά μόνο με τη ψίχα.



Κάπου στα μέσα του μήνα, με το έμβασμα κολλημένο στα κεντρικά, έπεσε η νύχτα, που όμοια με κείνη δεν είχε ξαναζήσει στη ζωή τους κανείς από την οικογένεια.
Ήταν η νύχτα, που ένιωσε ότι οι καρδιές, που λάμπουν μέσα στα σώματά τους, πάντα φτάνουν και πάντα περισσεύουν από αγάπη. Σαν νά'ναι φορτισμένες από έναν ήλιο κι εκείνοι περιμένουν το κάθε ξημέρωμα να τις φωτίσει και να τις ξαναφορτίσει, με αγάπη και ζεστασιά,  με το φως του το δίκιο και καυτό.

Όλοι γύρω από το τραπέζι κι η γιαγιά μαζί. Αφήνει η μάνα το ψωμί με ένα πιάτο ελιές κι ένα κομμάτι φέτα για τον καθένα. Δεν περιμένανε τίποτε άλλο. Όμως όλοι θυμόντουσαν, ότι στο ψυγείο έβοσκε μοναχό του ένα αυγό βρασμένο από τα χτες. Ήταν ένα τελευταίο, που περίσσεψε από την χτεσινή μοιρασιά. Ήταν της μάνας, που δεν το είχε φάει. Κάποιος φώναξε τη σκέψη του, ότι τ’ αυγό του ψυγείου είναι ξεχασμένο. Με μια φωνή, η σκέψη έγινε προτροπή απ’ όλους. Μια φωνή ακούστηκε σαν να βγήκε απ’ όλους:

-       Το αυγό πού'ναι στο ψυγείο από χτες, να το φάει η γιαγιά.
Είναι γιατί συνήθως έτρωγε το γιαούρτι της τέτοια ώρα κι εκείνο σήμερα έλειπε από το τραπέζι τους για κείνη.
Η γιαγιά, ανήμπορη να αντιδράσει, λόγω της πάθησής της, που δύσκολα ερχόταν σε επαφή με το περιβάλλον διανοητικά, έφαγε τ’ αυγό και έσυρε να πέσει στο κρεβάτι της.
Στο νου του, εκείνη η νύχτα, χάραξε βαθιά στα σωθικά του τη σκέψη, ότι το να είσαι γέρος, είναι σαν να είσαι σε ένα δρόμο, που είσαι καταδικασμένος, να τον διαβείς σε πάρα πολύ χρόνο. Αργούν να περάσουν τα γηρατειά στους γέρους. Δεν περνούν με τίποτα. Αν εμείς, τους τα κάνουμε ακόμα δυσκολότερα με τις ενέργειές μας, είναι σαν να τους ρίχνουμε αγκάθια στο δρόμο, που τους έτυχε να διαβούν.
Τι σημασία έχει αν κάποια στιγμή έφτασε το έμβασμα κι όλα μπήκαν «στη θέση τους». Η θέση της καρδιάς έμεινε ανέπαφη σ’ ότι κι αν πέρασε. Το χρώμα της μόνο έμαθε να παίρνει τους ιριδισμούς μιας αγάπης για τα γηρατειά, που όμοιά της δεν μπόρεσε να ξαναζήσει μέσα σε μια νυχτιά.
Σήμερα εκεί που στέκεται στη ζωή του, χαίρεται, που μπόρεσε να κατανοήσει ότι εκείνα τα χρόνια, ξεκίνησε να ταξιδεύει πάνω σε μια αχτίνα φωτός, όπως είναι ολονών οι ζωές, που απλά και γρήγορα, εξαφανίζονται μέσα στα πέπλα κάποιας νύχτας.

Δ.Λ.Α.



ποιο είναι άραγε το παιδάκι αυτό, 
με τα δίχτυα στο χέρι; ☺



Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή στις Ιστορίες της Νύχτας 
του ποιητή και καπετάνιου, Δημήτρη Ασλάνογλου, 
που με ιδιαίτερη χαρά φιλοξενώ, 
Γράφτηκε μετά από δική μου παράκληση. 
Κάτι ήξερα.... ☺

Ιστορίες της Νύχτας

Οι Ιστορίες της Νύχτας ξεκίνησαν και τις παρακολουθείς εδώ
Συμμετοχή ή ενδιαφέρον εκδηλώνεις εδώ

Διαβάσατε χτες, από την Ελένη μας, στο Ποιώ την 
Αναπόληση;
Από τον Γιώργο Κυριαζίδη, στο άσχετος τύπος
 Το στοίχημα της Νύχτας;
Εμένα στην Ματαίωση;
Σήμερα
Κλαυδία και Μαρία Λιώτη 
κάνουν σύμπραξη και μας δίνουν ποιητικά
Ιστορίες της Νύχτας
ενώ στην Άννα μας, στο Ατενίζοντας, διαβάζουμε 
Κυνηγώντας το όνειρο

Καλημέρα κόζμε!
Ο ήλιος λάμπει...
Είναι ωραία η Ζωή! 
@ριστέα

όχι, δεν σας λέω τι πίνω και δεν σας δίνω ! ☺

53 σχόλια:

  1. Ο ποιητής - καπετάνιος, αγαπημένος μας Δημήτρης, είναι εξαιρετικός.
    Η γραφή του πλανάται, σε ταξιδεύει, σε κάνει να γεύεσαι, να νιώθεις.
    Καπεταναίος και στη συγγραφή του λοιπόν, σε οδηγεί σε βαθιά νερά μα σε λυτρώνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
    Χαίρομαι Αριστέα μου αγαπημένη που επέμεινες και μας χάρισε αυτή την απίθανη δημιουργία.
    Να ειστε παντα καλα! Τη καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Κική μου.
      Μάλλον όσο μεγαλώνω, νιώθω ότι τα βαθιά νερά είναι τα μόνα που αφήνουν το καράβι μου να πλέει ελεύθερο και ξένιαστο, γιά τον όποιο προορισμό του. Η λύτρωση, που έρχεται γιά τον καθένα μας, έρχεται όταν ο καπετάνιος της ψυχής μας, όπως είναι ο καθένας από εμάς, γίνεται επιβάτης ενός πλοίου που το ταξιδεύει άλλος με τα γραπτά του. Τότε το ταξίδεμα είναι ανάλαφρο και ανέμελο.
      Σε ευχαριστώ πολύ γιά όλα.

      Διαγραφή
  2. Τι υπέροχη ιστορία! Τα δίχτυα της ζωής μας και η παιδική εμπειρία δημιούργησαν ένα ακόμα δίχτυ προστατευτικό αυτή τη φορά, μέσα μου...
    Όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και νιώθουν με τέτοιο μεγαλείο ψυχής, έχω απολύτως προστατευμένη την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο!
    Μοναδικά ευγενή συναισθήματα, τα ένιωσα και τα κρατώ παρακαταθήκη να συντροφεύουν τις μέρες και τις σκέψεις μου...
    Με πολύ συγκίνηση σας καλημερίζω σήμερα Αριστέα και Δημήτρη!
    Θερμά συγχαρητήρια πρωτίστως στο Δημήτρη για την μοναδική ιστορία του και σε σένα κοριτσάκι μου που τον προέτρεψες να γράψει!
    Πολλά γλυκά φιλιά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Μαρίνα καλημέρα.
      Δεν θάλεγα ότι ψάχνουμε απλά γιά την προστασία με τη παρουσία ενός απλού διχτυού. Είμαι σίγουρος ότι θεωρείς ότι πρέπει να δημιουργήσουμε μέσα μας την αίσθηση, ότι αυτό που θα μας συμβεί θα τόχουμε τόσο προστατευμένο, από θεμέλια ήθους και μεγαλοψυχίας, γιά να μπορούμε να αποφύγουμε τις κακίες και τις μικροψυχίες, που μικραίνουν τις καρδιές και δεν τις αφήνουν να χωρέσουν τίποτα. Η συγκίνηση είναι και δική μου όταν τα γραπτά μου θεωρούνται παρακαταθήκη που συντροφεύει σκέψεις και αποπνέουν ελπίδα.
      Νάσαι πάντα καλά και να γράφεις κι εσύ το ίδιο όμορφα όπως καλά ξέρεις.

      Διαγραφή
  3. Σήμερα εκεί που στέκεται στη ζωή του, χαίρεται, που μπόρεσε να κατανοήσει ότι εκείνα τα χρόνια, ξεκίνησε να ταξιδεύει πάνω σε μια αχτίνα φωτός....

    Δημήτρη μου σε αυτή την αχτίδα φωτός μας ταξίδεψες κι εσύ!'Οι ιστορίες σου έχουν πάντα να μας δώσουν κάτι, πέρα από το ότι είναι όλες αληθινές και μας δίνουν εικόνες μιας άλλης εποχής αλλά και μιας ζωής θαλασσινής - για μένα τη στεριανή είναι πηγή πληροφοριών.

    Χάρηκα απίστευτα που έκανες άμεσα την επιθυμία μου πράξη!
    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
    την καλημέρα μου και την αγάπη μου :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου καλημέρα,
      Ξέρω πως της αγάπης τη φωτιά, μόνο αν θα την δώσω θα με ζεστάνει. Αυτή είναι μιά μεγάλη αλήθεια και δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα μέσα μου. Όταν μεγαλώνει κανείς δίπλα σε μιά άλλη αλήθεια που λέγεται θάλασσα, ότι κι αν λέει γιά αυτήν τον θεωρούν φαντασιόπληκτο. Δυστυχώς έτσι είναι. Όμως οι αλήθειες των ιστοριών μου είναι τόσο καθαρές, που δυσκολεύεσαι να τις πιστέψεις. Αυτό είναι το δύσκολο της αλήθειας. Μοιάζει με ένα ψέμα που είναι βαθιά κρυμμένο και μόλις εμφανιστεί, δύσκολα γίνεται πιστευτό.Είναι πάλι γιατί ίσως τα μισά να φαίνονται ψέμματ, οπότε πέφτει κάποιος στη παγίδα της μισής αλήθειας, που πάντα είναι ψέματα. Ναι η μισή αλήθεια είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όμως πιό εύκολα περιγράφεις κάτι που έζησες, από κάτι που δεν έζησες. Οπότε καλύτερα γιά μένα να περιγράψω την αλήθεια, παρά να εφεύρω το ψέμα. Ότι γραφω μου συμβαίνει ή μου έχει συμβεί. Όλα αυτά τα λέω γιά να με περιγράψω όταν η σκέψη μπαίνει στην άκρη του μολυβιού και γίνεται γραφή με έννοιες και λέξεις.Πάντα ο νους μου βρίσκεται στο να μην προσθέτω τίποτε άλλο περιττό στη αλήθεια, γιατί τότε το σίγουρο είναι ότι κάτι θα μειώνω από αυτή.
      Οπότε γιά να κλείσω την πολυλογία μου, λέω ότι όταν αφήνω τις αλήθειες μου στον όμορφο χώρο σου, κείνο που θέλω είναι να δείξω ότι η αλήθειες υπάρχουν και πρεέπι να ψάξουμε όλοι μέσα μας να τις βρούμε. Με αλήθειες μπορούμε να ζήσουμε, με ψέματα μπορούμε να πεθάνουμε πολύ γρήγορα, νομίζοντας ότι ζήσαμε παρα μα πάρα πολύ μέχρι να βγει η ψυχή μας.
      Χίλια ευχαριστώ γιά την φιλοξενία σου, χίλια ευχαριστώ στη ζεστή σου καρδιά.

      Διαγραφή
  4. ' Οταν ερθει το εμβασμα ...... τοτε θα δουμε " και ετσι κτιστηκαν δεσμοι , ονειρα , σπιτικα ολακερα .......... Ασε πια την μεριδα της μανας που μοιραζοταν σε ολα τα γυρω πιατα είτε γιατι ειχε και καλα δουλειες να αποσωσει και θα ετρωγε αργότερα , είτε δεν πειναγε αλλο .... νασαι καλα Δημητρη μου που μας το θυμησες με την πένα σου !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτια μου καλημέρα.
      Με το έμβασμα χτίστηκαν όλα γύρω από τη θάλασσα. Με το έμβασμα και το μεροκάματο του ψαρά.Η μερίδα που πάντα περίσσευε ήταν ε΄κεινη που μας χόρταινε όλους. Χόρταινε καρδιές και μεγάλωνε ζωές. ¨ολες τις φορές τύχαινε νάναι της μάνας. «Της μάνας της μητέρας, των μητραυγών όπως έχω ξαναγράψει». Μητραυγή είναι η μήτρα της αυγής, η μήτρα που γεννά τη γέννηση, η μήτρα που γεννά τους ήλιους, το φως,το σήμερα,το αύριο, το πάντα.
      Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΝΑ!!!
      Φιλιά πολλά!! Νάσαι καλά πάντα!!

      Διαγραφή
  5. Πόσο συγκινιτικό και με πόση περίσσια αξιοπρέπεια το κείμενο αυτό.
    Δεκαετίες του 50 ή του 60 που όλα ήταν μετρημένα με το δράμι.
    Τότε που δεν μπορούσε να περισσέψει τίποτα γιατί δεν έγινε σωστός υπολογισμός.
    Κάτι μου λέει πως προς τα εκεί βαδίζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Φλώρα μου.
      Ναι η ιστορία είναι στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τότε που το δράμι έφυγε από τις ζυγαριές, αλλά είχε παραμείνει στα ζύγια των αξιών της ζωής μας.Αρκετά βλέπαμε ότι δεν τάχαμε, όμως τίποτα δεν μας έλλειπε. Ήταν η εποχή που άκουγες παντού τη φράση... « δεν μπορούμε να τάχουμε όλα» και αμέσως ένιωθες ότι μας περισσεύανε όλα.
      Δράμι – δράμι, φασούλι το φασούλι, οργυά με την οργυά, αγάλι – αγάλι, βήμα – βήμα, δεκαράκι – δεκαράκι, κύμα στο κύμα. Φράσεις που στόλιζαν το λεξιλόγιο της εποχής μας. Σήμερα, σπανίζουν, σήμερα δεν ακούγονται. Όχι γιατί δεν έχουμε δράμι κι έχουμε γραμμάριο, όχι γιατί δεν έχουμε οργυά κι έχουμε μέτρο, όχι γιατί δεν έχουμε δεκαράκι κι έχουμε ευρουδάκι. Αλλά επειδή, γιά να ακουστούνε αυτές οι φράσεις πρέπει νάχουμε τέτοιο ήθος και τέτοια ψυχή, που με τη σημερινή όψη της αξιοπρέπειας δεν μπορούμε να τις κτίσουμε. «Αξιοπρέπεια», αυτό που του πρέπει να αξίζει. Πόσα τους πρέπει αξία σήμερα. Μάλλον τόσα, όσα δεν υπάρχουν πιά.
      Χίλια ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια!!.

      Διαγραφή
  6. Πόσο μικρή νιώθω μπροστά σε ανθρώπους με τόσο δυνατές εμπειρίες, άσχετα αν και για την ηλικία μου έχω ζήσει κι εγώ πολλά! Μεγαλείο ψυχής και παραδειγματισμός. Μικρά πραγματα που χαράζουν το νου και μένουν ανεξίτηλα εκει. Ποιος θα φανταζόταν πως ένα απλό διχτυ θα οδηγουσε σε τέτοιο συνειρμό σκέψεων?
    Υπεροχο απλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή μέρα Μαρία,
      Σε ευχαριστώ γιά τον όμορφο λόγο σου. Δεν ξέρω ποιά είναι η ηλικία σου, όμως θάλεγα ότι οι εμπειρίες της ζωής ξεκινούν από την πρώτη μας ανάσα σ’ αυτό τον κόσμο, που μας έφερε η μάνα μας. Οι εμπειρίες του καθενός από εμάς, είναι πάντα οι διδαχές που μας επιτρέπουν εκ των υστέρων να αναγνωρίζουμε, τα λάθη μας και τα σωστά, που κάνουμε στη ζωή. Από τα πρώτα μας βήματα αναπτύσσουμε εμπειρίες, άλλοι περισσότερες, άλλοι λιγώτερες. Όμως δεν παύουν να μας καθοδηγούν σε κάθε βήμα της ζωής μας. Η σωστή επεξεργασία των εμπειριών μας, δημιουργεί και το ανάλογο ήθος γιά τον καθένα. Οι παρεμβάσεις μας σε ότι ανεξίτηλο έμεινε στη ψυχή μας, περιορίζεται πάντα στο να κατανοούμε τι μας ικανοποιεί και τι μας πικραίνει στα βήματά μας σ’ αυτό το κόσμο. Αν τα ίχνη των δύσκολων στιγμών μας ψηλαφίζονται με σκοπό τη δημιουργία νοημάτων γιά τη ζωή, τότε και μόνο τότε καταλαβαίνουμε γιατί κάποτε πονέσαμε, γιατί κάποτε δακρύσαμε γιατί κάποτε ζήσαμε κατι δύσκολο. Γιά να το συγκρίνουμε με κάτι καλύτερο και να νιώσουμε μιά απλή χαρά. Ποτέ η χαρά κι η ευτυχία δεν άφησαν ίχνη. Πάντα η πίκρα και το δάκρυ το έκαναν. Με καλό σκοπό πάντα. Την σύγκριση και την αίσθηση της ευτυχίας.
      Νάσαι πάντα καλά και να ψηλαφίζεις τις πίκρες σου, γιά να χαίρεσαι τη χαρά σου.

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα Δημήτρη
    Η γενιά εκείνη έβαλε τα θεμέλια για να χτιστεί
    η αγάπη η εγκαρτέρηση η αλληλεγγύη τότε που
    όλα έμοιαζαν κι ήταν αθώα αλλά και περίσσια
    κι ας έλειπαν ακόμα και τα βασικά στο τραπέζι
    Πάντα ένα αυγουλάκι που περίσσεψε έφερνε
    τον περίγυρο κοντά στην διδαχή της ανθρωπιάς!!!
    Με μαεστρία Δημήτρη και με το υφάδι της καλοσύνης
    έπλεξες την ιστορία σου...Μπράβο!!!

    Σας φιλώ και τους δυο ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ελένη,
      Αν κάτι δεν μπορεί να σκεπαστεί με καλοσύνη, απλότητα και αλήθεια, τότε παύει νάναι και σημαντικό. Αυτό προσπαθώ στα γραπτά μου και χαίρομαι όταν επιβεβαιώνεται από σκέψεις σαν τη δική σου.Η ανθρωπιά αν βγαίνει στο γραπτό μου, είναι γιατί σκάβω συνέχεια να βρω τον άνθρωπο μέσα μου. Αυτός ο άνθρωπος πάντα ζωγραφίζεται μέσα σε εκείνον που διαβάζει. Δεν μπορώ να συμμετέχω εγώ σ’ αυτό. Χαίρομαι αφάνταστα όμως όταν λέξεις σαν κι εκείνες του σχόλιού σου περιγράφουν μιά τέτοια ζωγραφιά. Την ζωγραφιά του ανθρώπου που ψάχνω να βρω.
      Σε ευχαριστώ από καρδιάς, νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  8. Η ιστορία σου ολόκληρη κυλάει πάνω σε αχτίδα φωτός, αλλά δεν εξαφανίζεται στα πέπλα της νύχτας!
    Αντιθέτως φωτίζει όλα τα σκοτάδια!
    Εξαιρετική μέσα στην αλήθεια της!
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ¨Καλημέρα Μαρία,
      Όλοι είμαστε αχτίνες φωτός μέσα στο σύμπαν. Αχτίνες που φωτίζουν τα σκοτάδια. Αν κάποτε χανόμαστε, σίγουρα έχουμε αφήσει κάποια ίχνη στο σύμπαν. Τα ίχνη αυτά δεν φαίνονται, όμως είναι αληθινά και πάντα υπάρχουν μέσα σε ένα απόγευμα Σαββάτου, σε μιά κουβέντα βραδυνή, σε ένα λόγο πρωινό, από κείνους, που μπορεί να μνημονεύουν τις αχτίνες μας και να αναπολούν τις λάμψεις μας. Ο λόγος, η τέχνη και τα έργα μας, είναι τα στίγματα των αχτίνων μας. Ας ευχηθούμε ότι αυτά τα στίγματα θα μνημονεύονται πάντα γιά καλό, γιά να μπορούμε να βλέπουμε πάντα στη ζωή μας καθαρά και κατάματα, αυτό που μας προξενεί τη σκιά.
      Το φως.
      Νάσαι καλά Μαρία!! Σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ!!

      Διαγραφή
  9. Εκπληκτική γραφή, μοναδική ιστορία!
    Λόγια που γεννούν αλλεπάλληλες εικόνες και δημιουργούν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα!
    Αν τα υπόλοιπα δίχτυα, είναι φτιαγμένα για να συγκρατούν, να συλλέγουν και να διαχωρίζουν, αυτό εδώ μου φανέρωσε για μια ακόμη φορά πόσο τυχερή είμαι που γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους "εδώ μέσα"!
    Ειλικρινά, ευχαριστώ!
    Φιλί γλυκό και στους 2 σας!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!
    (Να πω πως δεν βούρκωσα? Ψέμματα θα είναι...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου νησιώτισσα καλημέρα,
      Όταν οι λέξεις κάνουν εικόνες και μπορούν να φαίνονται, τότε αυτό που μας μένει είναι να τους βάλουμε το χρώμα και να τις κάνουμε κατα δικές μας. Θυμοσαστε όλοι τις ζωγραφικές ασκήσεις με την προτροπή « βάλε το χρώμα» Εκεί που άχρωμη μιά εικόνα ζητούσε να την χρωματίσουμε. Απο τις πιό αγαπημένες μου ασκήσεις. Μόλις την τελείωνα, ένιωθα ότι ο πίνακας είναι φτιαγμένος από μένα. Έτσι είναι κι ο λόγος. Αυτός που τον δέχεται, βάζει τα χρώματα της ψυχής του και τον κάνει δικό του. Αυτή την τύχη έχουν όσοι διαβάζουν, όσοι θαυμάζουν ένα έργο τέχνης, μία δημιουργία. Τη τύχη να αποκτούν ότι θαυμάζουν. Είπα κάποτε. Πολλά θα θαυμάσεις, αν δεν ζητήσεις να γίνουν δικά σου, είσαι ευτυχισμένος.
      Νάσαι καλά καλή μου Νησιώτισσα!!

      Διαγραφή
  10. τι να πει κανεις για αυτη την ιστορια, για εκεινα τα χρονια και για τα βιωματα πισω απο τα παραθυρα του καθε σπιτιου!

    εξαιρετικη!

    καλο απογευμα Αριστεα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η καρδιά σου, καρδιά μου, τα λέει όλα. Μπαίνεις από παράθυρα και πόρτες και κερδίζεις κάθε βίωμα που περιγράφω. Καλή μοιρασιά με τον εαυτό σου και προσπάθησε να κλέβεις πάντα μπαίνοντας από πόρτες και παράθυρα που ανοιχτά περιμένουν τη «Λεηλασία» σου. Πάντα πιστεύω και θα πιστεύω, ότι γιά νάχεις παράθυρο στο κόσμο, πρέπει νάχεις ξεκλείδωτη τη πόρτα της καρδιάς σου.
      Μπες και κλέψε!!
      Νάσαι πάντα καλά!!!

      Διαγραφή
  11. Πόσο με συνεπήρε ο αφτιασίδωτος λυρισμός αυτής της ιστορίας...
    Πόση ομορφιά κρύβουν οι λέξεις όταν πλέκονται από ευαισθησία τόσο δυνατή όσο τα πιο ανθεκτικά δίχτυα και τόσο εύθραυστη όσο ένα κέλυφος...
    Θαυμάζω τα δίχτυα που συγκρατούν τα βαριά (μα και τα ελαφρύτερα) φορτία των αναμνήσεων και μπορούν ν' απλώνονται σαν πολύτιμα δώρα στα μάτια μας, μέσα από μία οθόνη.
    Βρέθηκα νοερά στο δρόμο για τον μπαρμπα-Μήτσο, βρήκα την πόρτα ανοιχτή και μπήκα στο σπιτικό, κάθισα στη γωνιά του τραπεζιού...
    Και θαρρώ, θα μείνω για ώρα πολλή ακόμη, εκεί.

    Τον απέραντο σεβασμό και θαυμασμό μου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Ρούλα, θα μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω λίγους στίχους μου. ¨οχι σαν απάντηση στο υπέροχο σχόλιό σου, αλλά σαν απόδειξη ότι στη γωνιά του τραπεζιού που έκατσες, θέλω να κάτσουν κι άλλοι. Πάντα περίσσευε το φαγητό, οπότε η μοιρασιά είναι σίγουρη.
      ΠΩΣ
      Πως θα μπορέσω ν’ ανταλλάξω τη ψυχή
      Και δίνοντάς την, να κερδίσω ευτυχία
      Πως θα την κάνω σαν διαμάντι να φανεί
      Με ένα δάκρυ, να σβηστεί η αμαρτία

      Πως τη ζωή, που αρματώνει τη ψυχή
      Μέσ’ απ’ τη τέχνη, θα της δώσω αθανασία
      Πως απ’ τις στάχτες του κορμιού θ΄αναδυθεί
      Από τα μάτια, να γλυστρά η ακολασία

      Πως της συνείδησης ο ήλιος θα φανεί
      Μέσ’ απ’ της μνήμης της φτωχής, τη δυστυχία
      Πως των ανθρώπων η κατάρα θα σβηστεί
      Απ’ τις καρδιές να ξεχειλά η φιλανθρωπία

      Αρκεί μιά στιγμή
      Αρκεί μιά ψυχή
      Αρκεί ένα φως
      Αρκεί να πω, «Σ’ Αγαπώ»
      Δ.Λ.Α.

      Διαγραφή
  12. Η γενεά του αυγού,
    πόσο αληθινή η περιγραφή σου, πόσο μου θύμισες την δικιά μου γενιά που για πρωινό πίναμε λαχανόζουμο, που δεν υπήρχε ζάχαρη, μα και ούτε φαρίνα "αλεύρι" για ψωμί.
    Θυμάμαι που τρέχαμε πίσω από τις κότες για ένα αυγό κι όταν το βρίσκαμε του κάναμε μια τρύπα στο τσόφλι, το ρουφάγαμε κοιτάζοντας τον ουρανό, για ελπίδα.
    Σήμερα μας έχουν πνίξει τα περιττά, και όχι μόνο αλλά δεν γίνεσαι πιστευτός όταν λες κι εξηγείς στην νέα γενιά ότι τα πολλά περιττά σκλαβώνουν, αγχώνουν τον άνθρωπο...
    Η ιστορία σου συγκινητική, ανθρώπινη, προσγειωμένη.

    την εκτίμησή μου αγαπητέ μου Δημήτρη

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου φιλέ Γαβριήλ.
      Το σχόλιο σου πάντα μου φέρνει στο νου, στιγμές που κοινές χαράκτηκαν στις ζωές μας αλλά από άλλους τόπους με άλλα πρόσωπα. Οι γενιές μας μπορεί νάναι λίγο μακρυά, όμως τα ήθη τους είναι ενωμένα. Τι περιττό υπήρχε τότε στη ζωή μας; θάλεγα μόνο η μυρωδιά που έβγαινε από τα μάλλινα σακάκια μας, που στις τσέπες τους έβρισκε κανείς καθε λογής καλούδια. Να θυμηθώ τα δαμάσκηνα, τα κουκουνάρια, τις ρόκες, τα κουντουρίδια(χαρούπια), τα σύκα τα ξερά, τα μύγδαλα και τα καρύδια τα πράσινα, γιατί δεν τ’ αφήναμε να γίνουν όταν πεινάγαμε. Τα κουκιά τα πράσινα και οι σταφίδες πολυτελείας που βόσκαν στις τσέπες τις γιορτές.
      Εύχομαι νάσαι πάντα καλά και χίλια ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια.

      Διαγραφή
  13. Με βαθιά συγκίνηση θα ευχαριστήσω τον κ Ασλάνογλου για την υπέροχη ιστορία του και εσένα Αριστέα μου για την προτροπή σου....που έγινε αιτία να απολαύσουμε ένα αριστούργημα , να βρεθούμε σε μια γωνιά αυτού του τραπεζιού ,ανάμεσα στη γιαγιά , τα παιδιά, τη μητέρα, και τα λιγοστά μοιρασμένα αγαθά ώσπου στο τέλος να αφεθούμε να ταξιδέψουμε επάνω σε μία αχτίνα φωτός ......
    Σας φιλώ και τους δύο κατασυγκινημένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Καυδία,
      Ο κύριος Ασλάνογλου που μοιράζεται εδώ τις σκέψεις του, θάθελε να κάτσει μαζί σου σ’ ένα τραπέζι και να μοιραστεί αυτά που έχει. Αστειεύομαι με τον πρόλογό μου, λέγοντάς σου ότι μπορείς να με προσφωνείς με όνομα που ξεκινά να με χαρακτηρίζει. Δημήτρης. Το Ασλάνογλου με χαρακτηρίζει κι αυτό, αλλά είναι τελευταίο. Οι Άγγλοι λένε first thing first. Aς λέμε πρώτα τα πρώτα λοιπόν όχι πως και τα δεύτερα δεν είναι σημαντικά, όμως είναι δεύτερα. Συνεχίζω τους αστειεύομαι, ευχόμενος ότι δεν με παραξηγείς.
      Τα όμορφα λόγια σου με έκαναν να νιώσω ότι συμμετείχες στις λέξεις μου με τη σκέψη σου και με γέμισαν μεγάλη χαρά. Απ’ αυτή τη χαρά άρχισα να αστειεύομαι μέχρι να με βρίσεις και καλά θα κάνεις.
      Σε ευχαριστώ γιά άλλη μιά φορά και θάθελα να αφιερώσω...
      Αν δεν ανοίξεις στο αστείο τη ψυχή σου
      Είσαι ταμένος, άλλοι να σε κυβερνούν
      Είναι γελοίο κάθε βήμα στη ζωή σου
      Κάνει τους άλλους, γιά εσένα να γελούν
      Δ.Λ.Α.

      Διαγραφή
  14. Εξαιρετική ιστορία... μπράβο!
    Καλό απόγευμα εύχομαι και στους δυο σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό απόγευμα αγαπητή μου.
      Χαίρομαι που μοιράστηκες μαζί μου τα γραμμένα μου και σου εύχομαι πάντα να χαίρεσαι όταν το κάνεις και με άλλους.
      Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!!

      Διαγραφή
  15. Απαντήσεις
    1. Νάσαι καλά αγαπητή μου!! Και να μου επτρέψεις να πω ότι τα καλά σου λόγια μπορούν να κρυφτούν μόνο στην επιθυμία σου να αναφέρεις κάτι γιά το γραπτό μου. Ενώ τα δικά μου επειδή δεν κρύβονται, προσπαθούν να περιγράψουν αυτή την επιθυμία σου.
      Νάσαι πάντα καλά, χίλια ευχαριστώ!!

      Διαγραφή
    2. Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε αυτό είναι ότι η απάντησή σου αποκαλύπτει τη μεγάλη ευαισθησία σου.
      Καλή συνέχεια στις δημιουργίες σου.

      Διαγραφή
  16. Εχω να πω οτι απο το ξεκινημα σκεφτηκα το ΔΛΑ για δημιουργο!Ειναι πολυ ιδιαιτερος ο τροπος γραφης του!
    Πολυ συγκινητικη ιστορια! Ναι, εχουμε ξεχασει τα βασικα! Το ψωμι, το λαδι, τη διαβιωση, τη συμβιωση, την αυταπαρνηση, την αγαπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου, ο Δημήτριος Λεωνίδα Ασλάνογλου έχει ιδαιτερότητες σαν όλων τις ιδαιτερότητες. Θάλεγα πολύ πιό χτυπητές, πιό ρηχές, γιαυτό και τα χτυπήματα στο χάραγμα των λέξεων.Γιά να τις δυναμώσει αυτές τις ιδιατερότητες. Φωνή αγωνίας με λίγα λόγια. Αγωνία γιά να γίνει εφικτό το ανέφικτο. Εφικτό να διαβαζόμαστε όλοι, ανέφικτο να το πιστέψουμε. « βουλωμένο γράμμα διαβάζεις»,λέμε πολλοί γιά πολλούς. Δεν πιστεύω στην αξία των βουλωμένων γραμμάτων, είναι άχρηστα και βουβά. Δεν θέλω να υπάρχουν, δεν με ενδιαφέρουν, επειδή χαρακτηρίζονται βουλωμένα. Τα ανοιχτά με εκλύουν μιάς κι εκείνα μπορούν να μοιραστούν. Ας μην φτάσουμε στο σημείο να ζητάμε μόνο τη σιωπή των φίλων μας, ακόμα και τα λόγια των εχθρών μας είναι χρήσιμα. Μπορούνε να μας βοηθήσουνε να προσπαθήσουμε να τους κάνουμε φίλους. Όμως ποτέ να μην πάψουμε να μιλάμε και να δίνουμε τις απόψεις μας, γιά το ψωμί το λάδι, τη διαβίωση, τη συμβίωση την αυταπάρνηση και την αγάπη. Μόνο έτσι θα φτιάξουμε συνθήματα γιά να κυριεύσουμε τους εαυτούς μας.
      Νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  17. Εξαιρετική ιστορία, βιωματική. Εκείνη η εποχή μπορεί να ήταν φτωχική είχε όμως ανθρωπιά και την οικογένεια δεμένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ΄ευχαριστώ Ελένη από καρδιάς.Η οικογένειά μας, ήταν ευτυχισμένη γιατί αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον όταν τα χέρια ήταν αδειανά, όταν τα χέρια ήταν ανοιχτά κι ελεύθερα από κάθε τι που τα σκλαβώνει. Όσο πιό αδειανά τα χέρια, τόσο πιό γεμάτη η αγκαλιά.Όμως οικογένεια δεν είναι αυτό που μας έδωσε η φύση, είναι κι αυτό που μας έδωσε η κοινωνία.Κι αν η εποχή χαρακτήριζε την κοινωνία φτωχή, οι άνθρωποι την χαρακτήριζαν ζεστή και δύσκολη. Δύσκολα χρόνια, πέτρινα χρόνια, έτσι τα λέγαμε. Ποτέ φτωχά, ποτέ λειψά, ποτέ πικρά. Η ανθρωπιά έπλαθε Θεούς και οι Θεοί θέλανε τότε να μοιάσουν στους ανθρώπους. Σήμερα οι Θεοί δεν θέλουν ούτε να μας ξέρουν, γιαυτό και μεις σιγά-σιγά τους έχουμε χαμένους.
      Την αγάπη μου!! Νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  18. Μάλιστα.....! αυτή επίσης και αν είναι ιστορία της νύχτας. Αλλά συνάμα και ιστορία ολάκερης της ζωής. Αξίες μεγάλες βγαλμένες από άλλες εποχές και άλλα μέτρα και σταθμά ζωής.
    Συγχαρητήρια στον συγγραφέα και εμπνευστή της ιστορίας.
    Από καρδιάς.
    Πολλά φιλιά Αριστέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Γιάννη, μιά νύχτα μπορεί να χαράξει μιά ζωή.Δεν έχεις ακούσει ότι η ζωή είναι τόσο μικρή, σαν μιά παιδική κουδουνίστρα, που όσο την χτυπάς, τόσο μαζεύεις αυτούς που λένε ότι θέλουν να ζήσουν μαζί με άλλους κι όχι μόνοι τους. Πρέπει όμως νάναι κουδουνίστρα, γιατί μόνο το παιδικό νεύμα μαγεύει. Δεν ζητάει ο άνθρωπος να ερωτευτεί τη ζωή, η ζωή ψάχνει να ερωτευτεί τον άνθρωπο και τον χρησιμοποιεί γιά να το κάνει. Αν δεις κάποιον και σε πλησιάζει, να ξέρεις τον έστειλε η ζωή γιά να την ερωτευτείς. Δεν κοστίζει τίποτα, δίνεις ένα χαμόγελο και κερδίζεις μιά ζωή.Αυτό είναι ανεκτίμητο.
      νάσαι καλά Γιάννη να χαιρόμαστε και τις δικές σου γραφές και κουδουνίστρες!!

      Διαγραφή
  19. Καλημέρα σε όλους όσους έγραψαν από καρδιάς δυό λέξεις; διαβάζοντας τα γραμμένα μου. Θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά αλλά θαθελα να πω αρχικά εγώ έφτασα εκεί που ήθελα όταν έγραψα. Εσείς κάνατε όμορφο το "εκεί "με τις όμορφες σκέψεις σας. Είσαστε υπέροχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλημέρα αγαπημένη,ως γνωστό δύσκολα μπορώ να γράψω στο μπλοκ σου και δεν ξέρω γιατί,λ όμως αυτή τη στιγμή είμαι ευτυχής που μπόρεσα ίσως γιατί μπήκα μέσω άλλης!!!Υπέροχη ιστορία μπράβο σε τέτοια κείμενα ψυχής,χίλια φιλάκια Αχτιδένια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Αχτίδα καλό μσημέρι.
      Χαίρομαι που η λάμψη σου πέρασε από τα γραμμένα μου. Η ψυχή είναι δική σου, τα κείμενα δικά μου, το μπλόκ της Αριστέας. Η ψυχή σου έδωσε δύναμη στις λέξεις μου. Τα μάτια σου εξουσίασαν τα πάντα και υποκλίνομαι στην αγνότητα της ψυχής σου.
      Νάσαι καλά πάντα και να κερδίζεις με τη ψυχή σου όσα περισσότερα μπορείς πάντα!!

      Διαγραφή
  21. Ευχαριστώ θερμά όλους τους φίλους και φίλες που ανταποκρίθηκαν τόσο ζεστά στα σχόλια στην ιστορία του αγαπητού μας Δημήτρη!

    Σας φιλώ όλους ! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ιστορία μιας ζωής, τόσο ως βίωμα όσο και ως διδαχή!
    Εξαιρετική ιστορία κ. Ασλάνογλου!
    Αριστέα μου σωστή η προτροπή σου ;-)
    Τα φιλιά μου για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Κατερίνα για το όμορφο σχόλιο σου.
      ¨όλα τα βιώματα διδάσκουν αρκεί να φέρνουμε κοντά μας, κείνα που μας βοηθούν να προχωρούμε κι όχι εκείνα που μας πισογυρίζουν.
      Νάσαι πάντα καλά!

      Διαγραφή
  23. Πώπω, με γύρισες χρόνια πίσω, φίλε Δημήτρη.
    Έζησα αυτή τη στέρηση μαζί με τους πρωταγωνιστές σου.
    Έκανε πολύ καλά η Αριστέα που σε παρακίνησε να γράψεις.
    Να είσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ρένα!. Μπορεί να έζησες όπως κι εγώ την στέρηση, όμως έμαθες σίγουρα να μετράς καλά, τα όσα είχες και να τα εκτιμάς αναλόγως για να μπορείς να νιώθεις το κάθε άγγιγμα της χαράς.
      Ευχαριστώ και νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  24. Πολύ καλα εκανε η Αριστεα μας που σε προετρεψε να γραψεις ιστορίες που έχουν μεσα τους ολη την αγαπη και την τρυφερότητα.γαι οτι αγαπαμε...τότε έτσι ηταν .. οι εποχες... αληθεια οπωςλεει η Ρένα τι μας θυμησες!!! υπεροχη ιστορια... να είσαι καλα.. !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ρούλα!!
      Οι θύμησες είναι τα αχνάρια που έχουμε αφήσει πίσω μας. Πρέπει να προχωρούμε μπροστά όμως αλλά και να μάθουμε να αφουργκραζόμαστε τι αφήσαμε πίσω μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να χαράζουμε πορείες στη ζωή με τις διορθώσεις και τα μαθήματα που μας άφησε το παρελθόν.
      Νάσαι πάντα καλά!!

      Διαγραφή
  25. Πολλά μπράβο και για την κατάθεση του κύριου Δημήτρη στις ιστορίες της νύχτας!! Από την αρχή με συνεπήρε αυτή η αναφορά στα δίχτυα, τα κάθε λογής!! Οι εποχές κι αν αλλάζουν , οι καταστάσεις καμιά φορά κάνουν κύκλους ακόμα!! Κι ανθρωπιά υπήρξε κι υπάρχει σε κάθε εποχή που αλλάζει!! Τα μάτια μας ανοιχτά να χουμε και θα τους δούμε ακόμα τους Ανθρώπους!!
    Σας φιλω και καλό σ/κ και στους δυο σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλημέρα Μαριαλένα. Πολύ σωστά το λες, ας κρατάμε τα μάτια ανοιχτά, ας ξέρουμε τι ψάχνουμε και θα το βρούμε σίγουρα. Η ζωή θα μας πάει σ' αυτό που ψάχνουμε. Αν είναι η ανθρωπιά, τότε θα βρούμε σε τι να μοιάσουμε, σε τι να κτίσουμε τα πρότυπά μας.

    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!
    Νάσαι παντα καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Υπέροχη ιστορία, με ταξίδεψε στο παρελθόν, ένα παρελθόν που μπορεί να μην έχω βιώσει προσωπικά, άλλα έχω ακούσει ιστορίες από γονείς..πραγματικά παρουσιάζει πολλές από τις αξίες της ζωής..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Εβονιτα. Όλοι μας έχουμε κάποια βιώματα που πολλές φορές τα ξεχνάμε γιατί δεν μας συμφέρει. Τα κοιταγματα στο καθρέφτη είναι κλεφτα χωρίς θάρρος κι αυτογνωσία.

      Διαγραφή