Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Μαζί με τον καφέ # 25: Θανατικές σκέψεις!



Ο καφές ο σημερινός θα είναι της παρηγοριάς.
Σαν αυτόν που πίνουμε στα μνημόσυνα 
για να συγχωρεθεί ο πεθαμένος μας, 
να θυμηθούμε τα καλά του και μετά να συνεχίσουμε...

Για αυτό σου λέω. Κάνε κι εσύ έναν ελληνικό, 
να μου κάνεις παρέα στις σκέψεις μου,
να γλυκαθούμε λίγο!
Άντε πάρε κι ένα παξιμαδάκι! 



Ας ξεκινήσουμε με μία διαπίστωση:
Κοιμόμαστε 8 ώρες περίπου την ημέρα. Ναι;
Δηλαδή το 1/3 της κάθε ημέρας μας.
Δουλεύουμε επίσης 8 ώρες την ημέρα, άλλοι περισσότερο-άλλοι λιγότερο,
(τώρα θα μου πεις υπάρχουν τόσοι συνάνθρωποι μας που θέλουν 
αλλά δεν βρίσκουν να δουλέψουν, αλλά αυτό θέμα είναι για άλλη ανάρτηση)
άρα επίσης το 1/3 της ημέρας μας ξοδεύεται σε "καταναγκαστικά έργα"!

Και τι μας μένει;
Ένα σκάρτο 8ωρο 
που για πολλούς καταλήγει, με τούτα και με κείνα, 
ούτε ώρα ολόκληρη,
για να ζήσουμε!

Κι αν πάμε ως τα 80 μας, όσο και το προσδόκιμο στη χώρα μας
(αυτό μπορούμε να το βάλουμε στα παραμύθια μας σωστά;)
θα έχουμε περάσει τη μισή μας ζωή είτε δουλεύοντας,
είτε σε ... ύπνωση!

Αν τώρα ζήσουμε πολύ-πολύ λιγότερο,
τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκούρα!



Εδώ όμως έρχονται οι σκέψεις μου οι θορυβώδεις 
να ταράξουν λίγο τα ήσυχα νερά:

Το να ζήσω ως τα 80 
δεν μου εξασφαλίζει ότι θα χορτάσω ζωή!

Άλλοι γεύονται τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο 
και άλλοι και δεύτερη ζωή να είχαν, πάλι θα έφευγαν 
ανικανοποίητοι!

Το πότε θα φύγουμε, δεν το ξέρουμε.
Ξέρουμε όμως ότι το πέρασμά μας θα πρέπει να είναι γεμάτο.
Να έχουμε γευτεί τα καλά της ζήσης 
και να φύγουμε χορτασμένοι!
Να φύγουμε αφού αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Κάτι που θα έχει κάνει τον κόσμο μας καλύτερο!
Για μένα αυτά είναι :
Πράξεις αγάπης,
ουσιαστικές σχέσεις,
και προσφορά!



Όταν λοιπόν χάνουμε κάποιον δικό μας λογικό είναι να πονάμε.
Γιατί μας λείπει!
Όμως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος δικός μας έφυγε χορτάτος 
να είμαστε μέσα μας καλά.
Να σκεφτόμαστε ότι τουλάχιστον έζησε!

Για μένα αυτό είναι πολύ ουσιαστικό για να απαλύνει λίγο τον πόνο μου.
Συνηθίζουμε να λέμε για τους μεγάλους ανθρώπους, 
ότι "εντάξει, την έζησαν τη ζωή τους" και να το ξεπερνάμε λίγο πιο εύκολα.
Και για τους νέους να βυθιζόμαστε στο απόλυτο πένθος, 
γιατί νιώθουμε ότι είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους!

Έχετε σκεφτεί ότι όλα αυτά μπορεί να είναι εντελώς υποκειμενικά;
Ότι βγάζουμε συμπεράσματα πάντα με τα δικά μας κριτήρια;
Και δεν λαμβάνουμε υπόψη ότι μπορεί τα πράγματα 
να μην είναι καθόλου έτσι τελικά;
Σκέψεις που ισχύουν για όλα στη ζωή κι όχι μόνο για το θάνατο.



Προσωπικά έχω δηλώσει ξανά εδώ, (αλλά κι εδώ) σε τούτη τη γωνιά,
πως είμαι καιρό τώρα εξοικειωμένη με το θέμα. 
Και μάλιστα από τότε που άρχισα 
να σκέφτομαι τον Θάνατο σε καθημερινή σχεδόν βάση,
άρχισα να γεύομαι καλύτερα και περισσότερο τη ζωή!
Την κάθε μου ημέρα!

Εξάλλου εδώ και καιρό το έχω πει και στους δικούς μου ανθρώπους
(και φυσικά με έχουν "κυνηγήσει" όλοι τους!) :
Αν φύγω από δω και πέρα απρόσμενα να μην θρηνήσουν πολύ.
Ξέρω πως δεν θα αποφύγουν τον πρώτο καιρό τη θλίψη 
γιατί θα τους λείπω 
(μεγάλη ιδέα έχω για το άτομό μου ☺)
Θέλω όμως να θυμούνται ότι νιώθω ήδη χορτασμένη!
Και νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη!



Δεν είναι τα χρόνια που ζήσαμε το μέτρο σύγκρισης μιας γεμάτης ζωής!
Και όσο νιώθεις άτυχος, ανικανοποίητος και ότι η ζωή σου χρωστάει,
τόσο περισσότερο θα φοβάσαι τον θάνατο
τόσο περισσότερο θα ξεχνάς να ζεις!

Ζήσε σήμερα! 
Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν!
Να είσαι χαρούμενος και ευχαριστημένος με τα ελάχιστα,
ώστε κάθε τι περισσότερο να φαντάζει ως τεράστιο δώρο!

Δεν λέω τίποτα καινούργιο. κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά!
Μια υπενθύμιση κάνω κι εγώ
από αυτή τη γωνιά.
Λέγε λέγε κάτι θα μείνει στο τέλος!

Χαμογέλα- είναι η ζωή μια τρέλα!
Μα μην τη χαραμίζεις άδικα.
Το "άδικα" το αφήνω στη διάθεσή σας!

Καλή σου μέρα
@ριστέα

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι !

Από χτες έχουμε τα παραμύθια
Η συλλογή των μπουκαλιών,
από την Αχτίδα, στο Έγινα 63! Ε, και;
&
Ο αγαθιάρης Τόμας,
από τη ♥ (Στέλλα), στο Με το το φεγγάρι αγκαλιά ♥

Τις υπόλοιπες συμμετοχές τις παρακολουθείς
εδώ!


58 παραμύθια ως τώρα
και 8 μέρες ακόμα!

74 σχόλια:

  1. καλημερα γλυκια μου!!ποσο δικιο εχεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς όταν πραγματικά σου μένει τόσο λίγος χρόνος για να ζήσεις, άντε να το κάνεις. Αλλά δεν θα μιζεριάσουμε σήμερα. Θα προσπαθήσουμε ;) Καλή σου μέρα και σε περιμένω το απόγευμα στην ραδιοφωνική παρέα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μιζεριάζουμε ποτέ! Και να πέσουμε ξανασηκωνόμαστε!
      Και φυσικά δεν χάνουμε ΤΗΝ εκπομπή!
      :))

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα γλυκιά μου Αριστέα.
    Ένα τραγουδάκι που ταιριάζει γάντι!
    https://www.youtube.com/watch?v=jzh4vsah5NI

    υγ. Σου θυμίζω ότι είναι η σειρά σου για την συνέχεια της σοφίτας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω δεν το γνώριζα το κομμάτι! :))
      Η σοφίτα κοντεύει :)
      Φιλιά Μαρία μου!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα. Ας κάνουμε λοιπόν μια συζήτηση "δυτικού τύπου", εννοώ μια συζήτηση που σε κάποια άλλα μέρη τού κόσμου είναι σαφώς πολυτέλεια. Θεωρώ ότι τα πράγματα έχουν δυο όψεις: την φιλοσοφική και την πραγματική. Στην φιλοσοφική -και εν προκειμένω μιας και μιλάμε για το θάνατο (ο,τι πρέπει για Κυριακή πρωί! χαχα), στο φιλοσοφικό κομμάτι λοιπόν, θα συμφωνήσω μαζί σου. Το πραγματικό όμως, είναι τόσο σκληρό -σαν λάμα, σαν λαμαρίνα- που δεν το "γιατρεύει" καμία φιλοσοφία.. Για κάθε άνθρωπο που φεύγει, το πένθος είναι πένθος, βαρύ κι ασήκωτο και το φιλοσοφικό κομμάτι (είχε ζήσει καλά ή όχι) έρχεται πολύ αργότερα από το ίδιο το πένθος. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι αδιαπραγμάτευτο, που ακόμα και που θα το γράψω, μου είναι αδιανόητο: όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του, λυπάμαι, αλλά το μόνο που υπάρχει Αριστέα μου, είναι η απώλεια για πάντα (κάτι που δεν αντέχεται) τής ζωής τού παιδιού του κι εκεί καμία μα καμία φιλοσοφία δεν υπάρχει, ούτε κατά διάνοια.. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να προσεγγίσω αλλιώς ένα τέτοιο θέμα, αν και συμφωνώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει με συγκινήσεις και χαρές ή χωρίς συγκινήσεις και χαρές, ωστόσο νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που γεμίζει τον καθένα μας (εντός μας), σε καμία όμως περίπτωση, εκείνους που μας χάνουν.. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Καλημέρα και...χαρούμενη Κυριακή! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ θα χωθώ, μια και η Πέτρα με κάλυψε απόλυτα!

      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
    2. Και εγώ ουρά της Πετρενιας μου Μα κάλυψε πλήρως !!!! Καλη βδομαδα

      Διαγραφή
    3. @ Μαρία και Κάτια σας ευχαριστώ γαι τη συμβολή σας!
      Της Πετρίνας θα της απαντήσω χωριστά!
      Σας φιλώ!

      Διαγραφή
    4. Κατανοώ τη σκέψη σου Πέτρα μου!
      Υπάρχουν περιπτώσεις τόσες όσες και οι άνθρωποι. Πώς θα γινόταν διαφορετικά. Αν κοιτάξουμε ακόμα και τα σχόλια σε αυτή την ανάρτηση, υπάρχουν αυτοί που συμφωνούν πλήρως, αυτοί που είναι ναι μεν αλλά , υπάρχουν οι διαφωνούντες, υπάρχουν και οι γονείς!Νομίζω ότι είστε μία ξεχωριστή κατηγορία!
      Εγώ δεν είμαι. Ίσως αυτό μου έχει κάνει πιο εύκολο μέσα μου κάποια πράγματα!
      Η αλήθεια είναι πώς υπάρχουν γονείς που δεν ξεπερνούν ποτέ το χαμό του παιδιού τους. Υπάρχουν κι άλλοι που καταφέρνουν και συνεχίζουν. Ο βαθμός ανάνηψης του κάθε ένα, έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Οπότε δεν υπάρχει μία εξήγηση, μία θέση! Υπάρχει πώς αισθάνεται ο καθένας!
      Η προσωπική θέση μας.

      Στην ανάρτηση μου δεν υποστηρίζω, μην στενοχωριέσαι αν χάσεις δικό σου άνθρωπο που έφυγε ευτυχισμένος. Ούτε το γεγονός ότι επειδή αισθάνομαι ήδη γεμάταθέλω να την κάνω!
      θα ήμουν τρελή! Η ζωή είναι Ωραία!

      Απλά αναγκάστηκα ίσως πες το και ως άμυνα να δουλέψω κάποια πράγματα μέσα μου! Φυσικά το κρας τεστ θα φανεί στη σκηνή, στο χειροκρότημα!

      Η ουσία πάντως είναι στο τώρα! Εκεί ήθελα να καταλήξω!

      Πολλά φιλιά! :))

      Διαγραφή
    5. Κι εγώ απλά εντόπισα (πάντα σύμφωνα με τη δική μου θέση, που δεν αλλάζει) ότι το θέμα αυτό έχει δυο όψεις (πάντα σύμφωνα με όσα εξέλαβα μέσα από το κείμενο), όπου η μια συνήθως έρχεται σε κόντρα με την άλλη. Σε ο,τι με αφορά (για να το διευκρινίσω ξανά), όταν ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και παιδί και γονιός, υπερέχει σε κάθε οπτική, εκείνη τού γονιού. Ελπίζω να έγινα ακόμα πιο σαφής.

      Διαγραφή
    6. Επειδή είναι λίγο κάπως αυτές οι μέρες για μένα, θα ήθελα κι εγώ να ακουμπήσω στο σχόλιο της συμπεθέρας μου, όπως κι οι φίλες παραπάνω.
      Σας φιλώ όλες γλυκά!!

      Διαγραφή
    7. @Πετρούλα μου, μπορώ πάντα να καταλάβω την αντίθετη άποψη του άλλου. :))
      @Μαρλέν, επίσης κατανοώ!

      Φιλιά και στις δύο!

      Διαγραφή
  5. Aριστέα, πολύ ωραία ανάρτηση. Πάντα έτσι το έβλεπα. Είναι θέμα οπτικής ο θάνατος. Έχω ζήσει από κοντά θανάτους νέων παιδιών, που αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα. Έχω δει πως κι εκεί είναι θέμα οπτικής. Έχω δει γονείς που το αποδέχτηκαν σαν γεγονός και έδωσαν όλη την αγάπη και τη φροντίδα που έδιναν στο παιδί τους σε άλλους ανθρώπους μέσα από πράξεις φιλανθρωπίας και προσφοράς στο συνάνθρωπο, χαρίζοντας το χρόνο τους σε άλλους ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη. Κι έχω δει γονείς που απλώς βούλιαξαν για πάντα. Το ίδιο έχω δει ότι συμβαίνει και όταν ένας σύζυγος χάνει τον άλλον σε νεαρή ηλικία. Προς το παρόν, η αντιμετώπισή μου απέναντι στο θάνατο είναι αυτή που περιγράφεις. Θέλω να σκέφτομαι τι έκαναν αυτοί που ζούσαν κοντά μου μέχρι να φύγουν. Όχι γιατί έφυγαν - ίσως και νωρίτερα. Ελπίζω να μη μου δώσει η ζωή κανένα πολύ δύσκολο μάθημα για να τεστάρει την οπτική μου απέναντι στο θάνατο, όμως εύχομαι πως ακόμη κι αν με δοκιμάσει σκληρά μια μέρα πάλι να μπορέσω να είμαι από αυτούς που σηκώνονται και προχωράνε. Σχετικά με τα παιδιά, δε, νομίζω πως το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνουμε είναι πως τα βλέπουμε σαν "δικά μας" και γι΄αυτό είναι τόσο δύσκολη αυτή η απώλεια. Αν καταλάβουμε πως όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου ανήκουν σε όλους μας, τότε νομίζω πως οποιοσδήποτε γονιός μπορεί να μη σταματήσει να ζει μετά από ένα τόσο τραγικό γεγονός, γιατί μπορεί να αναγνωρίσει το χρέος του απέναντι σε κάθε παιδί αυτού του πλανήτη και να στηρίξει και προσφέρει τη στοργή του σε όποια άλλα παιδιά την έχουν ανάγκη. Χρόνο να έχει κανείς και διάθεση να προσφέρει.
    (Επίσης το άκουσα πρόσφατα και από ψυχολόγο πως οι άνθρωποι που ξανασηκώνονται μετά από μία πολύ δύσκολη απώλεια είναι εκείνοι που δίνουν την ενέργειά τους στη φιλανθρωπία. Και τότε καταφέρνουν να ζήσουν συμφιλιώμενοι με την απώλειά τους για πάντα.)

    Με γαλήνεψε η ανάρτησή σου, παρά με τρόμαξε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tώρα διάβασα στην απάντηση που μου άφησες στο προηγούμενο σχόλιό σου ότι είσαι κοινωνική λειτουργός. Άρα τι σου λέω, τα ξέρεις πρώτο χέρι όλα αυτά. Παραήσουν ενημερωμένη και καταρτισμένη για καθηγήτρια σε θέματα διαπαιδαγώγισης και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Μακάρι οι εκπαιδευτικοί και όλοι εμείς οι γονείς να έχουμε την όρεξη να μαθαίνουμε από εσάς. Και πολύ χαίρομαι που υπάρχουν σχολεία που απασχολούν κοινωνικούς λειτουργούς. Είστε απαραίτητο στοιχείο, μακάρι να επεκταθεί σε όλα τα σχολεία η παρουσία σας.

      Διαγραφή
    2. Ναι Ελίνα μου, αν και με θεωρώ περισσότερο "παιδαγωγό"! Πάντα ήμουν και είμαι δίπλα σε παιδιά και αισθάνομαι τεράστια ευθύνη για αυτό!

      Χαίρομαι που συμφωνούμε, αν και δεν θα είχα θέμα και να διαφωνούσαμε!
      Πιστεύω κι εγώ όπως εσύ ότι όλα ξεκινούν γιατί αισθανόμαστε τον άλλο δικό μας. κτήμα μας, κομμάτι μας! Ο βαθμός εξάρτησης εξαρτά και τον βαθμό του πόνου μας!
      Το έχω διαπιστώσει και στο χωρισμό αυτό!
      Οπότε κατανοώ τον άλλον όταν υποφέρει. Δεν συμφωνώ πάντα με την αντιμετώπιση αλλά έχω συμπάθεια απέναντι στον πόνο του!

      Χαίρομαι αφάνταστα που γαλήνεψες με την ανάρτηση !
      Φοβόμουν μην σκιαχτείτε! ☺
      Πολλά γλυκά φιλιά!♥

      Διαγραφή
  6. μετά τα σοβαρά της Ελίνας και της Πέτρας ,που συμφωνω θα πω : εχω ωραιότατο φόρεμα για πένθιμες καταστασεις ,λευκές πέρλες και μάσκαρα αδιάβροχη ,όταν με το καλό αποχαιρετήσω τον δρακούλη μου!Φτιάχνω ωραιότατα παξιμάδια μια φορά την εβδομάδα -θα τα κανω αναρτηση για οσους ενδιαφερονται- για να ειμαι έτοιμη και σε αυτό!Δεν ξεμένω από καλό κονιάκ και καφέ,ενώ έχω αρχίσει να μαθαινω την παρασκευή κολλύβων!
    Για το ψυχολογικό κομμάτι έχω εσένα προς υποστήριξη,νομίζω πως ειμαι καλυμμένη σε όλα!
    Για εμένα επιθυμώ θάνατο στα 120 μου χρόνια ,στον υπνο μου!
    Ο συνδεσμος που εχεις βαλει δεν με παει σε προηγούμενή σου ανάρτηση...εγώ διαπιστωνω πως εκεινοι που ξανασηκώνονται απο μια απώλεια ,ειναι οι βαθιά θρησκευόμενοι !
    Καλημέρα ,να ζησουμε να τους θυμόμαστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι τρελοκομείο ! Τέλος!
      Α ρε Δρακούλη! κοιμάσαι και η τύχη σου δουλεύει! :)))

      Μου αρέσει που τα έχεις ήδη καλύψει όλα!
      μα τι λέω; Εσένα σου αρέσει να ξαπλώνεις και σε μνήματα....

      Διαγραφή
  7. Μπράβο, Αριστέα, αυτός κι αν ήταν πραγματικός καφές της παρηγοριάς. Έτσι είναι όπως τα λές... Άλλωστε ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο,βέβαιο και αναπόφευκτο πράγμα στη ζωή μας. Όλα τα ενδιάμεσα, παίζονται!
    Προσωπικά, σκέφτομαι με μεγάλη απορία τη στιγμή του θανάτου μου και νομίζω οτι ακόμα και τότε θα προοσπαθώ να ρουφήξω την εμπειρία και να τη "ζήσω" (!)οσο περισσότερο γίνεται. Νομίζω οτι θα σκέφτομαι "Α! Έτσι είναι λοιπόν!" και ελπίζω να μην είναι η τελευταία μου σκέψη: "Όχι, ρε γμτ, μλκια έγινε..."
    Μόνο με το θάνατο παιδιών δεν μπορώ να συμβιβαστώ...ιδαίτερα αν τα αίτια δεν είναι φυσικά. Είναι κανιβαλισμός και με θυμώνει πάρα πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που το είδες από αυτή την πλευρά Ερμίνα μου!
      Πολύ φοβόμουν , δεν στο κρύβω ή να μην πατήσει κανείς ή να έχω πολλά σχόλια με αντιδράσεις!
      Το θέμα του θανάτου είναι θέμα ταμπού! Μας έμαθαν να τρομάζουμε.
      Με το θάνατο των παιδιών ούτε κι εγώ αισθάνομαι καλά. Είναι αυτό: σκέφτεσαι πόσα ακόμα θα μπορούσαν να γευτούν και σκίζεται το μέσα σου!
      Σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  8. Μια και λογικά, διανύω την τελευταία εικοσαετία της ζωής μου, μπορώ να πω, με βεβαιότητα πως δεν φοβάμαι τον θάνατο και αυτό γιατί αισθάνομαι ήδη χορτάτη, με 2 γάμους, παιδιά, εγγόνια, σύντροφο, λίγους αλλά καλούς φίλους, με καλή υγεία και πάνω απ΄όλα με πολύ αγάπη γύρω μου!
    Αυτός που θα καταφέρει να ζει την κάθε του μέρα σαν να είναι η τελευταία, θα έχει μια πλούσια και εσωτερικά γεμάτη ζωή!

    ΑΦιλάκια καρδιάς Αριστέα μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαγισσούλα μου, δεν περίμενα διαφορετική απάντηση από σένα! Έχω καταλάβει τη φιλοσοφία ζωή σου. Και χαίρομαι όταν ακούω αυτό: "αισθάνομαι ήδη χορτάτη"!
      Πολλά γλυκά φιλιά♥

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα Αριστάκι μου
    Ο θρήνος πρέπει να βιωθεί να κρατήσει
    αν θέλεις να ξεπεράσεις το πένθος
    Αυτό πιστεύω ακόμα και σε περιπτώσεις
    βαθιού γήρατος...
    Εκείνο που ποτέ δεν θα μπορέσω να δεχτώ
    είναι να φεύγουν νέοι είναι σαν παραβαίνεις
    την ίδια τη φύση (δεν υπάρχει μεγαλύτερη
    οδύνη απ' το να χάνει η μάνα το παιδί της,
    αδυνατώ σε καμιά περίπτωση κάτι τέτοιο
    να το δεχτώ!!)
    Ως προς τα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου

    Καλή Κυριακή με φιλί γλυκό ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Ελλέν! Κι εγώ αυτό πιστεύω: ο θρήνος πρέπει να βιώνεται , όλα να κάνουν τον κύκλο τους ( όπως κάθε τι στη ζωή ) και να συνεχίζουμε!
      Για τη μάνα ( και το γονιό... γιατί; και ο πατέρας ψυχή δεν έχει) ξέρω πως είναι ό,τι χειρότερο... Μάνα βιολογική δεν είμαι αλλά είμαι μάνα καρδιάς!)

      Πολλά ζεστά φιλιά ♥

      Διαγραφή
  10. καλησπερα Αριστεα μου

    κατ αρχην να σου πω πως εγραψα ενα παραμυθακι που μου αρεσε πολυ μικρη.. κι αν προλαβω ισως γραψω ακομη ενα αυριο μεθαυριο.. να εδω http://metofeggariagalia.blogspot.gr/2016/02/blog-post_21.html

    _____

    τωρα οσον αφορα το κειμενο σου, ο καφες σου παντα λαχταριστος αλλα και τα οσα περιγραφεις, συμφωνω μαζι σου και χαιρομαι που νοιωθεις πληροτητα αν και ευχομαι να ζησεις χιλιες δυο καταστασεις ακομη.. εισαι τοσο μικρη ακομη..

    ο θανατος ειναι κατι αλλο.. τωρα που το σκεφτομαι ο θανατος δεν ειναι το αντιθετο της ζωης.. το αντιθετο της ζωης ειναι το τεμπελιαζω και δεν κανω τιποτα σωστα;

    νομιζω στο θανατο δε παιζει ρολο η ηλικια..
    ο μπαμπας μου ειπε σε καποια στιγμη μια απο τις τελευταιες μερες ''ολη σου τη ζωη κανεις κανεις πραγματα, προσπαθεις, το παλευεις και στο τελος τι;''

    μεγαλη κουβεντα, απο που να το δεις και πως να το πιασεις και δε λυνονται αυτα τα θεματα σε μια αναρτηση.. οπωσδηποτε ομως το πως νοιωθεις μετραει.. και η πληροτητα ειναι πολυ σημαντικη..

    και πληροτητα για τον καθε ανθρωπο ειναι μια διαφορετικη εννοια σωστα;

    σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ μου άρεσαν οι σκέψεις σου Στέλλα μου! Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου! Αντίθετο της ζωής είναι το τεμπελιάζω ( = όχι ζωή!)
      Σε ευχαριστώ πολύ για όσα μοιράστηκες μαζί μας!
      Σε φιλώ γλυκά♥

      Διαγραφή
  11. Όλοι ξέρουμε ότι μια μέρα θα πεθάνουμε, επειδή όμως μας είναι άγνωστη η ηερομηνία δεν φοβόμαστε αλλά το φιλοσοφούμε, και λέμε όταν είναι νάρθει ας έρθει.
    Τώρα για να έχεις χορτάσει την ζωή είναι αναλόγως τι είναι αυτό που σε γεμίζει. Άλλος λέει να γίνω πλούσιος κι ας πεθάνω, άλλο λέει να νιώσω τον έρωτα την αγάπη για να αισθανθώ ότι η ζωή έχει αξία.
    Τώρα ανάλογα με την ηλικία αλλάζουν και οι πτοτεραιότητες της ζωής,
    Τελικά καταλαβαίνεις ότι σου φτάνει μόνο (μιαν ακρούλα στο ακρογυάλι) που λέει και το τραγούδι, όλα τα υπόλοιπα "υλικά αγαθά" είναι περιτά

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι ότι φιλοσοφούμε εκ του αφαλούς Γαβρίλη μου, τις περισσότερες φορές!
      Φυσικά κι ο καθένας μας νιώθει με άλλα πράγματα γεμάτος!
      Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου!
      Καλό ΣΚ εύχομαι! :))

      Διαγραφή
  12. Κάτι ξέρουν στις ανατολικές θρησκείες που αν και δεν έχουν τα υλικά αγαθά της δύσης, απολαμβάνουν και εκτιμούν το κάθε δεύτερο ζωής που τους αναλογεί. Ίσως τελικά έχουμε εγκλωβιστεί στο μικρόκοσμο των απολαύσεων και της τεχνητής αναπνοής. Και στο φόβο κυρίως για κάθε τι άγνωστο που δεν ελέγχουμε. Αν υπήρχε τρόπος να αγοράζουμε παράταση ζωής (όπως με τις ηλεκτρικές συσκευές), θα το κάναμε ευχαρίστως. Γιατί όπως σοφά το λες κι εσύ: μπερδεύουμε το μέγεθος με την ποιότητα. Είναι που μάθαμε να τα μετράμε όλα με κλίμακες, αριθμούς και στατιστικά. Μα η ζωή είναι αλλού...
    Υ.Γ. Βάλσαμο ο καφές σου σήμερα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ Μαρία μου είμαι βαθιά επηρεασμένη από την ανατολική σκέψη. Μου ταιριάζει απόλυτα και στο χαρακτήρα μου ! ίσως για αυτό δεν δίνω σημασία στα υλικά! Την παράταση ζωής θα την ήθελα αν ένιωθα ότι δεν είχα ζήσει τίποτα!
      Ο μόνος λόγος που σκέφτομαι ότι θέλω να ζήσω αρκετά είναι για να προλάβω να διαβάσω όσα βιβλία έχω στις λίστες μου ( και όσα θα έρθουν!)

      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  13. Αριστέας εγώ θα διαλέξω την θεεική τοποθέτηση της Νάσιας και θα χτυπήσω και κανένα ξύλο να μου βρίσκεται!!! Το χειτότερο απ όλα είναι πως προ παιδιών έιχα και εγώ την ίδια γνώμη με σένα! Από την ώρα που έκανα όμως τα παιδιά σαν να δέθηκα ανεπανάληπτα με τη ζωή... και η σκέψη του θανάτου και μόνο μου προκαλεί τρόμο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχχα! Βρήκες κι εσύ θέση να ακολουθήσεις!
      Μου αρέσεις πάντως! έχεις χιούμορ! αχαχα!
      κατανοώ πάντα τους γονείς Κλέλια μου!
      Πολλά φιλιά ♥

      Διαγραφή
  14. Αριστέα μου,
    Για προσωπικούς λόγους δεν θα σχολιάσω. Διάβασα την ανάρτησή σου και όλα τα σχόλια... αλλά σε αντίθεση με τη Μαρία, εμένα μου έπεσε λίγο βαρύς ο καφές... :(

    ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ...έχω προβληματιστεί τόσο με την ζωή, και με το "φευγιό" αγαπημένων, γνωστών, και λίγο γνωστών...

    Αριστέα μου,
    ο θάνατος των παιδιών με λειώνει!
    (ειδικά τώρα με τους πρόσφυγες,... οργίζομαι! Τί τους φταίνε τα παιδιά;;;) Ο πόνος, είναι παντού ίδιος. ΠΩΣ αποφασίζουν να μπουν σε τέτοια περιπέτεια!!!
    Εγωιστικό; ίσως, μα αν είναι να φύγω... μια κι έξω, Θεούλη μου. Δεν θέλω να βασανίσω κανέναν! Δίχως "μακαρίες και τα λοιπά"... εμποροποίηση τα πάντα!

    Ο καφές σου, οδυνηρά καλός, μα χρειάζεται χρόνο η συζήτηση... Να είσαι καλά, γλυκειά μου. Και τυχερή. Φιλι Νεο_Υορκέζικο, της νοσταλγίας,
    Υιώτα
    "αστοριανή" ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ μαζί σου Υιώτα μου! Ο θάνατος των παιδιών πονάει!
      Σε ευχαριστώ πολύ γι ατις σκέψεις που μοιράστηκες μαζί μας!
      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  16. ''Άδραξε την ημέρα'', σε όλες τις φάσεις της και ζήσε την, με έντονη δημιουργικότητα, με χαμόγελο, κατανόηση και αγάπη! Αυτό είναι το νόημα τελικά,και να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο. Κάνει καλό στη ψυχή!
    Καλό ξημέρωμα, Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αριστέα καλησπέρα κορίτσι μου. Ομολογώ ότι με το θέμα αυτό δεν νιώθω καθόλου καλά ψυχολογικά τελευταία και ειδικά το θέμα του θανάτου δεν μπορώ να το προσεγγίσω. Με έχει πάρει κυριολεκτικά από κάτω σαν φοβία.
    Το μόνο που μπορώ να κρατήσω είναι να ζούμε την κάθε μας στιγμή αλλά και αυτό στα λόγια.
    Συνεπώς άστα να πάνε καλή μου.
    Καλό βράδυ να πω και ...βλέπουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κανείς δε ζει αιώνια...
    Είμαι κι εγώ εξοικειωμένη με το θέμα, και για τον εαυτό μου και για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν φοβάμαι. Αυτό βέβαια δεν έγινε μέσα σε μια μέρα, το δούλεψα χρόνια και χρόνια για να φτάσω σ΄αυτό το σημείο παραδοχής και συνειδητοποίησης και μετά από απώλειες αγαπημένων μου προσώπων. Εννοείται ότι θα λυπηθώ σε κάθε χαμό και θα θρηνήσω, δεν είμαι αναίσθητη, αλλά μετά θα φροντίσω να θυμάμαι τα όμορφα και να συνεχίσω.
    Συμφωνούμε πάνω στο ότι αυτός που έρχεται σ΄αυτή τη γη πρέπει να κάνει και κάτι της προκοπής για ν΄αφήσει το στίγμα του! Αλλιώς τι να λέει; Μπορεί να είμαστε περαστικοί μεν, αλλά τουλάχιστον το πέρασμά μας ας αξίζει τον κόπο.
    Σε φιλώ, καλό βράδυ και καλή εβδομάδα από αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλλη μου , ακριβώς αυτή την απάντηση περίμενα από σένα! έχω καταλάβει τη φιλοσοφία ζωής σου! Κια ταυτιζόμαστε σε πολλά!
      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  19. Αν είναι να ρθει ο θάνατος ας έλθει. Αλλά δεν τον θέλω κιόλας. Επιπλέον δεν παθαίνω με έναν ηλικιωμένο που έφυγε πλήρης ημερών και ας μην έζησε αυτό που ήθελε, ας μην ήταν χορτασμένος. Γιατί Αριστέα μου και να ζούσε τι θα μπορούσε να χορτάσει; Ο νέος όμως; Το παιδι;
    Συμφωνώ απόλυτα με την Πέτρα. Μα απόλυτα!
    Και κάτι άλλο. Ο χορτασμένος από τη ζωή ποτέ δεν θέλει να φύγει. Έχει ζήσει καλά και θέλει να ζήσει και άλλο.
    Όχι ο θάνατος μπορεί να συζητηθεί ως φιλοσοφία αλλά στην πράξη είναι αλλιώς.
    Ας ζούμε καλά όπως μπορούμε και η ώρα μας θα έλθει. Δεν την αποφεύγει κανείς.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν τον αποζητούμε Αννούλα μου!
      Θα διαφωνήσω ότι ο χορτασσμένος δεν θέλει να φύγει!
      Από προσωπική πείρα! ίσως είναι δύσκολο να το πιστέψουμε!
      Οι γκουρού πχ και άνθρωποι που δεν φοβούνται αντιμετωπίζουν και το θάνατο σαν κάτι απλό και φυσικό! Είναι πέρασμα! Απλά!
      Θυμήσου μόνο τους μάρτυρες της θρησκείας μας...
      Σε φιλώ γλυκά Αννούλα μου :)

      Διαγραφή
  20. Χαμογελάτε ρε!!!!!
    τι ειναι η ζωή μας;;; το τσαφ του αναπτήρα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα με την Έλεν.
      Άλλα λόγια δεν χωρούν.
      Η ζωή με δίδαξε μέσα από τις απώλειες.
      Μετά από όποια τραγική απώλεια στόχος ζωής η προσφορά σε άλλους, ώστε να μειώσουν τις δικές τους απώλειες. Αυτό είναι δύναμη και σοφία.

      Διαγραφή
    2. Κι εγώ συμφωνώ με σένα που συμφωνείς με την Έλεν!
      Πολλά φιλιά και στις δύο :))))

      Διαγραφή
  21. Το ότι θα φύγουμε κάποτε το ξερουμε όλοι μας Αριστακι μου απλα .. όχι δεν είναι απλα.. θελει χρονο να το συζητησεις με τον εαυτό σου να το αποδεχτεις και απο εκει και περα να χορτασεις .. να δεις την ζωή αλλιως..μονο για το φευγιο νέων παιδιων ... εκεί είναι δύσκολα.. θελει πολύ δυναμη.. δεν ξεπερνιεται..αλλα με τον καιρό μαθένεις να ζεις με αυτό... το βιωνω εδώ και πολλα χρονια με συγγενικο μας πρόσωπο...(το ξέρεις) απλα θελουν πολύ στήριξη...και ενα χέρι να τους κρατά.. στην ζωή..!!
    ΑΝ ήξερες σημερα ... μαζί...με τον δικο σου καφε...ηπια και τον καφέ για την απώλια φιλου μας... χαρουμενου ανθρώπου .. ηταν ενας όμορφος γαλήνιος θάνατος...!!!!
    Το χθες πέρασε.. δεν γυρίζει πίσω... το αυριο κανεις δεν το ξέρει.. οποτε ας ζήσουμε το σημερα..και ας χορτάσουμε συναισθήματα...!!! συμφωνω επανω σ αυτό..!!!
    φιλακιαααααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου, χαίρομαι πολύ που σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι! Εσύ που βιώνεις την τρίτη ηλικία γίνεσαι ακόμα πιο πολύτιμη (για μένα) με τις σκέψεις σου!
      Φιλάκια πολλά :)))

      Διαγραφή
  22. Τι λες τώρα? Μόλις σήμερα έμαθα πως κάνεις παρέα με τον θάνατο. Πήγα πέρα δώθε και διάβασα και να σου πω δεν κατάλαβα. Για να πω την αλήθεια οι άνθρωποι που φλερτάρουν με τον θάνατο έχουν μια μαεστρία με τον καφέ Τον φτιάχνουν μερακλίδικο. :)

    Και δηλαδή από τι θα πεθάνεις? Έχει μια κάποια σημασία, επίσης έχει και αυτοσαρκασμό. Διότι και εγώ θα πεθάνω (από όσο ξέρω όμως δεν με φλερτάρει ακόμη ) και σκέφτομαι πως καμία φορά αυτός που είναι να πεθάνει δεν πεθαίνει τελικά παρ όλες τις προβλέψεις ή μάλλον λίγο πριν κόψει το νήμα του την βγαίνει ένας άλλος μπουχαχα (γέλα ναι θα σου ξηγήσω το νειρο..αυτοσαρκαστικό γέλιο)

    Καλά έχεις δει την τελευταία σειρά των σκίτσων του Αρκά χεχεχεχε (σατανικό γέλο)

    Κάτσε να πεθάνω πρώτη εγώ και σου λέω χοχοχοχοχο (γελιο του Αι βασίλη ...δεν το έχω κατανοήσει απακριβώς )
    Άλλο είναι το θέμα σου όμως και εγώ βγαίνω εκτός θέματος .εσεις ζητατάτε για τα πιωτικα των στιγμών ..Ε τι να κάνω αφού 25 καφέδες μπουρδου μπουρδου και εγώ πίνω τον πρώτο ...να μην ζητήξω μια ενημέρωσιςςςς ?? χιχιχιχι (αταξίας γέλιο)
    Γυρίζω το φλιτζάνι...μια έτσι μια αλλιώς, ανάποδα στην χαρτοπετσέτα ...ωραίαααα ...μεεεχρι να απαντήσεις σε όοοολα αυτά τα σχόλια θα ναι έτοιμο για να με πεις τι λέει :)
    Καλή εβδομάδα, γιατί η εβδομάδα ξεκινά πάντα από μια Κυριακή χιχιχιχι
    Φιλί :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αχαχαχαχαχα! Το πόσο απόλαυσα το σχόλιο σου Μάνια μου, δε λέγεται!
      αχαχαχ κάνω παρέα με τον θάνατο και φτιάχνω μερακλίδικο καφέ! Πολύ μου άρεσε!!!
      αχαχαχα Απ όσο βλέπεις 6 μέρες μετά απαντώ η δόλια! Με έφαγε αυτό το "γεμάτη ζωή"!!!
      Σε φιλώ γλυκά :)))

      Διαγραφή
    2. ασε και πηγαινορχόμουν μέχρι να μου απαντήσεις. Δεν μου απάντησες όμως ...άντε καλά δεν πειράζει...
      Να κοίτα βάλε το δακτυλάκι στη μέση του πάτου. ΜΗ μη... πρώτα κάνε μια ευχή ... ωραία τώρα πάτα... για να δω για να δω....
      θα βγει ...βέβαια βέβαια θα βγει!!!
      Εμ με τόσο κόσμο εδώ μέσα, μήπως και πάρεις βοηθούς! Το ξέρεις πως η ζωή έχει βοηθούς??? Αμέ πάρα πολλούς, και εκεί που λες ως εδώ, σου ξεπετάγονται αυτά τα ξωτικά, βοηθοί της ζωής και τσουπ στο τσακ μπαμ όλα τα προλαβαίνεις!
      Κάνε μια ευχή όλα θα πάνε καλά, μεταξύ μας δεν έχουν και άλλη επιλογή χαχαχαχαχαχαχαχα (γέλιο εγκάρδιο χωρίς ήχο χρησιμοποιείται και αντί χαμογελου καρδιάς )
      πσσ του κόσμου τα παραμύθια χαμός αααα όλα και όλα εγω μόνο το δικό σου διάβασα...που να τρέχω τώρα είμαι και τεμπελούλα είμαι και πολύλογου και περνά η ώρα χοχοχοχοχο
      Κάνε μια ευχή! Όλα καλά θα πάνε :)

      Διαγραφή
    3. Μάλλον χρειάζομαι οπωσδήποτε βοηθούς!
      Τώρα το ανακάλυψα αυτό το σχόλιο!
      Ποτέ δεν είναι αργά ε;
      Πολλά φιλιά πολυλογού μου ( κι εγώ είμαι ☺)

      Διαγραφή
  23. Συμφωνώ απολύτως μαζί σου.
    Ζωή είναι αυτό που σου γεμίζει τις ώρες,
    την ψυχή, τη σκέψη.
    Ζωή δεν υπάρχει στο πλήττω, βαριέμαι,
    απλά υπάρχω.
    Ας ζούμε λοιπόν έντονα
    κι αν πεθάνουμε σίγουρα
    "δεν έχασε η Βενετιά βελόνι"
    Ίσως κάποιοι πιο κοντινοί μας να πονέσουν
    όμως πάντα ο πόνος αργά αλλά σταθερά γιατρεύεται.
    Κι αν θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας κληρονομιά
    ας είναι αυτή σκέψεις καλές για τις σκιές μας
    που περνούν σαν ελαφρύ αεράκι απ' αυτόν τον κόσμο
    κι όχι σαν βαριές καταιγίδες και τυφώνες.
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φλώρα μου χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις ίδιες ακριβώς σκέψεις!
      να είσαι πάντα καλά και να πεθαίνεις γεμάτη στα βαθιά γεράματα! :)))

      Διαγραφή
  24. Τί υπέροχη ανάρτηση! Καμια φορά χάνουμε το πραγματικό νόημα της ζωής και χαραμίζουμε τη ζωή μας χωρίς να τη ζούμε πραγματικά!! Πρέπει να το θυμόμαστε κάθε μέρα! Συμφωνω για τις πραξεις αγάπης και για οτι θα πρεπει να ζούμε την κάθε στιγμή! Ευχαριστούμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ανάρτηση!
      Να'σαι καλά Χριστίνα μου!
      Φιλάκια! :)

      Διαγραφή
  25. Αριστέα μου έχεις πολύ δίκιο! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αφήνουμε να κυλάει έτσι απλά!
    Καλή εβδομάδα και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Καλημέρα και καλή εβδομάδα Αριστέα μου.
    Δεν έχω παρα να συμφωνήσω μαζί σου στα όσα είπες.
    Νομίζω πως κάθε φορά που φεύγουν νέοι συνάνθρωποι μας απο αυτόν τον κόσμο μας δείχνουν για ακόμη μία φορά πως δεν είμαστε τίποτα σε αυτή τη ζωή και δεν ξέρουμε αν θα ζούμε το επόμενο λεπτό.
    Ισως... να είναι και αυτη η διατύπωση που προσδίδει κι άλλο πόνο στον υπάρχον.
    Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος νιώθει γεμάτος απο διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές επειδή αυτά τα πράγματα διαφέρουν απο τα δικά μας δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πόσο γεμάτος ουσιαστικά μπορεί να ήτανε. Επίσης η ζωή είναι ωραία και ειναι λογικό να την θέλουμε για όσο περισσότερο μπορούμε. Επειδή οντως δεν ξερουμε αν θα ζουμε το επομενο λεπτό ας λεμε στους γυρω μας οτι τους αγαπαμε, να λεμε τα οσα νιωθουμε, να πραττουμε αναλογα, να ζουμε την στιγμη, να ευχαριστουμε τον Θεό και να ζητάμε την συγχώρεσή του και ας ευχόμαστε να δίνει κουράγιο και δύναμη σε όσους μένουν πίσω. Εκείνοι ειναι που πονάνε και μάλιστα για πάντα. Η ψυχή αυτου που φευγει αναπαύεται και μέσω της θρησκείας μας και των εθίμων που ακολουθουν αναπαύεται περισσότερο, οι πληγωμένες ψυχές όσων μένουν πίσω και καλούνται να συνεχίσουν να ζουν είναι πραγματικά το "ζόρικο" θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κικίτσα μου γλυκιά. χαίρομαι που καταλαβαινόμαστε και μοιραζόμαστε κοινές σκέψεις ! :)))
      Να 'σαι καλά !
      Φιλάκια πολλά :))

      Διαγραφή
  27. καλημέρα,(με έναν ελληνικό τώρα)
    Δύσκολο θέμα,ποιος μπορεί να πει χόρτασα την ζωή,δέκα ζωές δεν φθάνουν.Νομίζω ο φόβος του θανάτου, όσο κοντευει το σχοινί, γεννιέται από την διαπίστωση ότι δεν ζουμε την ζωή που ονειρευτήκαμε,αλλά αυτό θα ίσχυε έτσι κι αλλιώς.Το όνειρο το φτιάχνουμε συνεχώς.Αν φύγουμε εμείς για τους άλλους ισχύουν όσα λέει το δημοτικο "Η ΛΥΓΕΡΉ ΣΤΟΝ ΆΔΗ."
    Για το παιδί τα είπε πολύ καλά η Πέτρα,στροφή ζωής.
    Διάβασε δυο ωραία ποιήματα:
    ΖΩΗ,ΔΗΜΑΚΗΣ ΜΗΝΑΣ και ΖΩΗ ΠΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ...ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατάω αυτό από τα λεγόμενα σου: Το όνειρο το φτιάχνουμε συνεχώς. Αρκεί όμως να προσδοκούμε διαρκώς όλα όσα δεν έχουμε! Γιατί διαρκώς θα απογοητευόμαστε!
      Σε ευχαριστώ για το μοίρασμα!
      θα ψάξω και για τα ποιήματα!
      Σε φιλώ!

      Γράφεις κάπου; Το προφίλ σου , δεν οδηγεί σε κάποιο μπλογκ ...

      Διαγραφή
  28. Καλησπέρα Αριστέα μου!! Χάθηκα κι εω λιγο γιατι εχω μπλεξει με τα διαφορα μου!!!
    Δεν σου κρυβω οτι ακομα δεν εχω εξοικοιωθει με τον θανατο και ακομα περισσοτερο με τον θανατο αγαπημενων μου ανθρώπων. Με τρομαζει πολύ!Παρα πολύ!
    Πιστευω ομως πως εχεις απολυτο δίκιο πως πρέπει να ζουμε και να γεμίζουμε τη ζωή μας καθημερινά!!!! Σε γλυκοφιλώ γλυκόφατσά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου κι εγώ έχω χαθεί! :))
      Χαίρομαι που παρ ότι δεν έχεις εξοικειωθεί με το θάνατο μπορείς να βλέπεις πιο μακριά!
      Σε φιλώ γλυκά :))

      Διαγραφή
  29. Συμφωνώ με αυτό:
    ο θρήνος πρέπει να βιωθεί , να κρατήσει
    αν θέλεις να ξεπεράσεις το πένθος...
    Τίποτα άλλο.
    Όλοι μας έχουμε αποχαιρετήσει αγαπημένους.
    Και
    είναι θετικό ότι δεν κατακυριεύει τη ζωή μας η ιδέα και ... αναμονή του θανάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ συμφωνώ με την άποψη σου Τάσο μου!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και το σχόλιο!
      Σε φιλώ :))

      Διαγραφή
  30. Αν ζούσα σαν να ήταν η τελευταία μου ημέρα,
    αν καθημερινά είχα την αίσθηση ότι για μένα δεν θα ξημερώσει η επόμενη,
    δεν θα ήμουν απλά μέσα στην κατάθλιψη, αλλά στα όρια της αυτοκτονίας.
    Το "να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο" ακούγεται ωραία, δεν λέω, όμως αν ίσχυε να είσαι σίγουρη ότι πολλοί θα είχαν φτάσει σε ακρότητες, έως το έγκλημα.
    Αυτό που θα επιθυμούσα είναι κάθε μου μέρα να είναι ευτυχισμένη με διαφορετικά πράγματα. Έτσι μαθαίνεις τη ζωή, έτσι αισθάνεσαι πλήρης.
    Δεν είμαι αχάριστος, υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώποι σε όλον τον κόσμο που αργοπεθαίνουν με σοβαρότατα προβλήματα υγείας. Υπό κανονικές συνθήκες όμως, με δεδομένη την υγεία μου (από που μη με ρωτάς, δεν ξέρω) θα ήθελα να γνωρίσω χιλιάδες/εκατομμύρια καινούρια πράγματα πριν φύγω πλήρης.
    Γιατί πλήρης ημερών, όπως λες και εσύ, δεν λέγεται ο υπερήλικας, αλλά αυτός που πραγματικά ΕΖΗΣΕ. Όχι αυτός που απλά επιβίωσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως γιατί έχεις διαφορετική ιδιοσυγκρασία Πέτρο μου! Το κάνουν πολλοί αυτό , κυρίως οι άνθρωποι που ζουν στην ανατολή κι έχουν κάποια από τις θρησκείας εκεί. Άρα υπάρχει σαν φιλοσοφία ζωής, Μόνο που δεν μπορείς να το διανοηθείς εσύ!
      Σου εύχομαι ολόψυχα να είναι η κάθε μέρα σου ξεχωριστή και γεμάτη!

      Στο τέλος χαμογέλασα. Χαίρομαι που συμφωνούμε στο πιο σημαντικό απ΄όλα!
      Σε φιλώ :)))

      Διαγραφή
  31. Το διάβαζα, θυμήθηκα την ανάρτησή σου και πέρασα και πάλι να σου το χαρίσω :
    "Τακτοποιημενη ζωή άτακτα συναισθήματα. Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, παραπονιέται, δεν έζησε"
    Κική Δημουλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Πίνω τον πρωινό μου καφέ και διαβάζω...έχω πάρει μία μία τις αναρτήσεις σου γιατί χάθηκα κάποιες ημέρες και έχασα επεισόδια... Ετούτη δω η ανάρτηση "έκατσε" όμορφα για πρωινό ξεκίνημα... Ταυτίζομαι! Τις καλημέρες μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Μαίρη μου κι εγώ χαμένη στη μετάφραση είμαι αυτόν τον καιρό!
      Σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και στο σχόλιο!
      Να'σαι καλά!
      Σε φιλώ :))

      Διαγραφή