Καλή μου (Παίζοντας με τις λέξεις #11 ~ φιλοξενία)

Το ουρλιαχτό σου αναστάτωσε το ξημέρωμα. Μες στην αχλή σε διέκρινα υποβασταζόμενη από τους γείτονες.

"Ηρέμησε, καλή μου" μάταια ικέτευαν.

Τώρα, οι γιατροί ομόφωνα συμφωνούν ότι υπέστης σοβαρό κλονισμό εξαιτίας της φυγής μου. Καλή μου... Συρματόσχοινο μπλέχτηκε ο πόνος στα ευαίσθητα νεύρα σου και τα τσάκισε. Σε βλέπω ασάλευτη και ωχρή στα ατσαλάκωτα, στεγνά σεντόνια και ματώνω.

Ματώνω, είπα; Τι ειρωνεία!

Πλανάται η ψυχή μου γύρω σου σαν αλαφιασμένο πουλί. Μια ζωή, στεκόσουν βράχος στις απουσίες μου. Αυτή σου η ήρεμη δύναμη με ξαναέφερνε κοντά σου. Κύμα που ταπεινά προσκυνούσε το κουντεπιέ σου.

Όμως έφθασε η ώρα να φύγω. Δρόμος φωτεινός ανοίγεται μπροστά μου, που με καλεί να τον βαδίσω. Αγνοώ ποιόν θα συναντήσω. Θέλω να επιστρέψω στον Παράδεισο, σπίτι μας. Δυστυχώς, δεν περνάει τίποτα πια από το χέρι μου.

Από το χέρι μου... χα χα χα

Γι'αυτό με αγαπάς! Γιατί δεν χάνω την αίσθηση του χιούμορ ποτέ!

Παραξενεμένη η νοσοκόμα πρόσεξε τα ξερά της χείλη να σχηματίζουν ένα γλυκό χαμόγελο.

Αυτή ήταν η συμμετοχή της φίλης, συντοπίτισσας 
κι άστεγης από μπλογκ, Γιούλης, (georgia vasilliou) στο  

Παίζοντας με τις λέξεις #11
που ακούραστα και με αγάπη περισσή διοργανώνει η 
Μεμαρία μας στο mytripsonblog,
παίρνοντας τη σκυτάλη του Παιχνιδιού από τη Φλώρα και 
το ΤEXNIS STORIES.

🌹🌹🌹

Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω εδώ δυο λόγια, αφιερωμένα στη Γιούλη.
Ήταν τέτοιες μέρες, πέρυσι,
όταν έλαβα ένα μέιλ από ένα συνεσταλμένο, άγνωστο σε μένα κορίτσι,
που μου έγραφε πολύ όμορφα και θερμά λόγια για το μπλογκ μου.
Το είχε ανακαλύψει μόνη της, εντελώς τυχαία ~αλλά τελικά, μόνο τυχαία
δεν είναι όλα όσα συνέβησαν στην πορεία!
Μου έγραφε σε εκείνο το πρώτο μέιλ ότι ναι μεν δεν γνωριζόμασταν, 
αλλά σύντομα θα γινόταν αυτό, αφού θα συμμετείχαμε 
ως εμψυχώτριες και οι δύο 
στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μας, 
στα καλοκαιρινά εθελοντικά προγράμματα.
Η συνάντησή μας, έναν μήνα αργότερα, επιβεβαίωσε τη διαίσθησή μου:
Πρόκειται για μια ευγενική φυσιογνωμία, 
ένα ζεστό και κεφάτο πλάσμα, που έχει την προσφορά στο αίμα της!
Αδιόριστη εκπαιδευτικός, δηλαδή άνεργη στην ουσία, προσφέρει ακούραστα 
τη βοήθειά της στο Κοινωνικό Φροντιστήριο της πόλης μας, 
βοηθώντας μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα 
να παρακολουθήσουν φροντιστήρια.

Με δική μου παρότρυνση κι ενθάρρυνση συμμετείχε 
στο Συμπόσιο Ποίησης που εκείνες τις μέρες έτρεχε κι από τότε ...
ήρθε για να μείνει!
Δειλά δειλά άρχισε να επικοινωνεί και με άλλους μπλόγκερς
και να συμμετέχει και σε άλλα διαδικτυακά δρώμενα,
και περιττό να σας πω ότι νιώθει απέραντη χαρά 
για την αγάπη και την αποδοχή σας.
Και στις απορίες σας γιατί δεν δημιουργεί δικό της μπλογκ,
να πω ότι δεν έχει μόνιμη σύνδεση και υπολογιστή, 
οπότε κι εγώ θα έχω μια ανοιχτή αγκαλιά για όσο θέλει! ☺

Γιούλη μου,
σε ευχαριστώ που μπήκες φουριόζα στη ζωή μου
και μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω!

@ριστέα

υγ: Αυτή η ανάρτηση είναι έκπληξη για την Γιούλη 
-δώρο για τον έναν χρόνο γνωριμίας- 
κι ελπίζω να μην μου θυμώσει! ☺

Να σας θυμίσω ότι τρέχει 

το 16ο Συμπόσιο Ποίησης