Θέλω να παίζω

Θέλω να παίξω. 

Να βγω έξω και να βρω τους φίλους μου. 

Να μην κρύβομαι σε υπόγεια. 

Δεν υπάρχει εκεί ο ήλιος. 

Δεν υπάρχουν εκεί οι φίλοι μου. 

Νομίζω ότι φοβάμαι. 

Ακούω έναν ήχο που δεν τον γνώριζα πριν. 

"Σειρήνα" το είπε η μαμά. 

Με τρομάζει η σειρήνα. 

Δεν θέλω να ακούω άλλο την σειρήνα.

Θέλω να παίξω.

Θέλω να παίξω έξω, με τους φίλους μου.

Την Тула, την Поліксена*, τον Пеτpo*.

Θέλω να παίξω με το πράσινο πατίνι του Оливер*,

την μονόφθαλμη κούκλα της Тула.

Με τρόμαζε η μονόφθαλμη κούκλα της Тула.

Μέχρι που είδα τον θείο Микола*, αδερφό του 

μπαμπά μου, χωρίς μάτι. 

Το έχασε από μια ρουκέτα, είπε η μαμά.

Τώρα ο θείος δεν έχει μάτι.

Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν χέρι, πόδι.

Όλοι εμείς δεν έχουμε πια σπίτι.

Τώρα δεν με τρομάζει τόσο η κούκλα.

Θα ήθελα να την έχω δίπλα μου, δεν με πειράζει.

Θέλω να παίξω.

Όχι πόλεμο. Ο Пеτро είπε να παίξουμε πόλεμο.

Όχι, δεν θέλω πόλεμο.

Θέλω να παίξουμε σχολείο.

Μου λείπει το σχολείο.

Με λένε Larisa. Σημαίνει "χαμόγελο".

Θέλω να παίζω.

@ριστέα

Αυτή ήταν η δική μου, εκτός συναγωνισμού, συμμετοχή

στο 28ο Συμπόσιο 

Αναμένω τις συμμετοχές έως και την Τετάρτη 06 Απριλίου,

τα μεσάνυχτα.

*Тула: Τούλα

Поліксена: Πολυξένη

Пеτpo: Πέτρος

 Оливер: Όλιβερ

Микола:Mykola (Νικόλας)

-----------------------------------------

🔳

Απαραίτητες διευκρινίσεις.

Το "να γράψουμε σαν τον Μπρεχτ",

δεν εννοούσα  επουδενί "ξεπατικοσούρα" που λέγαμε μικρά! 

Εννοούσα απλά.

Να γράψουμε αντιπολεμική ποίηση, με απλό, λιτό λόγο,

χωρίς στολίδια.

Θα μπορούσαν σίγουρα να γραφτούν αμέτρητα ποιήματα-έπη.

Με μέτρο και ρίμα.

Αλλά δεν θα εκπλήρωναν αυτό που εξαρχής είχα κατά νου.

🔳

Δίνοντας σας το πρώτο Συμπόσιο πριν από 8 χρόνια

είχα ένα όραμα.

Να ορίσω μια πρόκληση (challenge),

να δώσω ένα κίνητρο, μία ώθηση, ώστε

να βγούμε από το καβούκι μας,

να αγαπήσουμε την ποίηση.

Στην πορεία βγήκε ένα ακόμα στοιχείο:

η εξέλιξή μας μέσα από τη συνέπεια του παιχνιδιού.

Για αυτό επιστρέφω για το Συμπόσιο

(και όταν μπορώ για τα δρώμενα των φίλων)

παρά τη διάθεση εγκατάλειψης του χώρου.

Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσα φυσικά να το πραγματοποιώ,

κάθε φορά.

Έχω πάντα στο νου μια ανάρτηση περί Συμποσίου,

με στατιστικά, ιστορίες (για αγρίους κάποιες φορές - οι παλιοί θα θυμάστε) 

παραλειπόμενα.

Αν βρω τη διάθεση και το χρόνο μπορεί και να την κάνω, 

όσο με βαστά ακόμα η μνήμη μου και δεν απολέσω τις επίμαχες ιστορίες.

Σας ευχαριστώ πάντα που είστε εδώ και 

στηρίζετε το Συμπόσιο!

@ριστέα

Τρίτη ανάρτηση, μέσα στον ίδιο μήνα.

Πάει! Χάλασα! 

😁