Κυριακή 27 Μαρτίου 2022

Θέλω να παίζω

Θέλω να παίξω. 
Να βγω έξω και να βρω τους φίλους μου. 
Να μην κρύβομαι σε υπόγεια. 
Δεν υπάρχει εκεί ο ήλιος. 
Δεν υπάρχουν εκεί οι φίλοι μου. 
Νομίζω ότι φοβάμαι. 
Ακούω έναν ήχο που δεν τον γνώριζα πριν. 
"Σειρήνα" το είπε η μαμά. 
Με τρομάζει η σειρήνα. 
Δεν θέλω να ακούω άλλο την σειρήνα.

Θέλω να παίξω.
Θέλω να παίξω έξω, με τους φίλους μου.
Την Тула, την Поліксена*, τον Пеτpo*.
Θέλω να παίξω με το πράσινο πατίνι του Оливер*,
την μονόφθαλμη κούκλα της Тула.
Με τρόμαζε η μονόφθαλμη κούκλα της Тула.
Μέχρι που είδα τον θείο Микола*, αδερφό του 
μπαμπά μου, χωρίς μάτι. 
Το έχασε από μια ρουκέτα, είπε η μαμά.
Τώρα ο θείος δεν έχει μάτι.
Άλλοι άνθρωποι δεν έχουν χέρι, πόδι.
Όλοι εμείς δεν έχουμε πια σπίτι.
Τώρα δεν με τρομάζει τόσο η κούκλα.
Θα ήθελα να την έχω δίπλα μου, δεν με πειράζει.

Θέλω να παίξω.
Όχι πόλεμο. Ο Пеτро είπε να παίξουμε πόλεμο.
Όχι, δεν θέλω πόλεμο.
Θέλω να παίξουμε σχολείο.
Μου λείπει το σχολείο.

Με λένε Larisa. Σημαίνει "χαμόγελο".
Θέλω να παίζω.

@ριστέα

Αυτή ήταν η δική μου, εκτός συναγωνισμού, συμμετοχή

Αναμένω τις συμμετοχές έως και την Τετάρτη 06 Απριλίου,
τα μεσάνυχτα.


*Тула: Τούλα
Поліксена: Πολυξένη
Пеτpo: Πέτρος
 Оливер: Όλιβερ
Микола:Mykola (Νικόλας)
-----------------------------------------

🔳

Απαραίτητες διευκρινίσεις.

Το "να γράψουμε σαν τον Μπρεχτ",
δεν εννοούσα  επουδενί "ξεπατικοσούρα" που λέγαμε μικρά! 
Εννοούσα απλά.
Να γράψουμε αντιπολεμική ποίηση, με απλό, λιτό λόγο,
χωρίς στολίδια.

Θα μπορούσαν σίγουρα να γραφτούν αμέτρητα ποιήματα-έπη.
Με μέτρο και ρίμα.
Αλλά δεν θα εκπλήρωναν αυτό που εξαρχής είχα κατά νου.

🔳

Δίνοντας σας το πρώτο Συμπόσιο πριν από 8 χρόνια
είχα ένα όραμα.
Να ορίσω μια πρόκληση (challenge),
να δώσω ένα κίνητρο, μία ώθηση, ώστε
να βγούμε από το καβούκι μας,
να αγαπήσουμε την ποίηση.
Στην πορεία βγήκε ένα ακόμα στοιχείο:
η εξέλιξή μας μέσα από τη συνέπεια του παιχνιδιού.
Για αυτό επιστρέφω για το Συμπόσιο
(και όταν μπορώ για τα δρώμενα των φίλων)
παρά τη διάθεση εγκατάλειψης του χώρου.

Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσα φυσικά να το πραγματοποιώ,
κάθε φορά.

Έχω πάντα στο νου μια ανάρτηση περί Συμποσίου,
με στατιστικά, ιστορίες (για αγρίους κάποιες φορές - οι παλιοί θα θυμάστε) 
παραλειπόμενα.
Αν βρω τη διάθεση και το χρόνο μπορεί και να την κάνω, 
όσο με βαστά ακόμα η μνήμη μου και δεν απολέσω τις επίμαχες ιστορίες.

Σας ευχαριστώ πάντα που είστε εδώ και 
στηρίζετε το Συμπόσιο!

@ριστέα

Τρίτη ανάρτηση, μέσα στον ίδιο μήνα.
Πάει! Χάλασα! 
😁

26 σχόλια:

  1. Πόσο συγκινητικό Αριστέα μου... Και ποσο εξοργιστικό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αριστάκι μου, με τους στίχους σου, μας έβαλες μέσα στη ψυχή της Larisa. Νιώσαμε τον φόβο, την αγωνία, την πραγματικότητα της.
    Δεν υπάρχουν λόγια σε έναν πόλεμο.
    Δεν υπάρχει παρηγοριά.
    Είναι ντροπή, άνθρωποι, να πολεμούν ανθρώπους.
    Υπέροχη η συμμετοχή σου και σε ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας και μας δίνεις την ευκαιρία, να ξεδιπλωθούμε και εμείς στα πλαίσια του συμποσίου.
    Σε γλυκοφιλώ Αριστάκι μου!
    Καλή δύναμη με την διοργάνωση :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάβασα κάποιες ιστορίες και είδα πολύ υλικό από την Ουκρανία, και όλα αυτά με ενέπνευσαν να μπω στη θέση αυτών των μικρών μαρτύρων, που δεν φταίνε σε τίποτα!
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
      Πολλά φιλιά, Μαρινάκι μου! ♥

      Διαγραφή
  3. Χόρτασα συναισθήματα μ' αυτή την ανάρτηση. Θαυμασμός για τη συγκλονιστική συμμετοχή σου, συγκίνηση για το ένδοξο (ποιητικό) παρελθόν μας, χαμόγελα για τα παραλειπόμενα (που τα περιμένω εναγωνίως) και γέλια μέχρι δακρύων για το μικρούλι υστερόγραφό σου.
    Απλά, περιεκτικά και εύστοχα όλα.
    ΣΛ με μπόλικη νοσταλγία ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν κάνω αναδρομή μέσα μου τα 27 Συμπόσια που έχουν περάσει να δεις συγκίνηση, Κανελλένια μου! Δεν το πιστεύω! Τι έχουμε ζήσει!
      Σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλα, μάτια μου!

      ΣΛ

      Διαγραφή
  4. Εξαίρετο το ποίημα. Κραυγή της αγνής παιδικής ψυχής απέναντι στην αποκρουστικότητα του πολέμου. Ερωτήματα, διαπιστώσεις, αμέτρητα "γιατί" με τα μάτια των παιδιών. Που δεν μπορούν να ερμηνεύσουν, δεν μπορούν να εξηγήσουν, δεν μπορούν να δεχτούν.
    Αριστέα μου, εξαιρετικό ποίημα, το περίμενα άλλωστε. Ξέρω τη δύναμη της έκφρασής σου.
    Ετοιμαζόμαστε λοιπόν για το αντιπολεμικό μας στίγμα στο σημαντικό αυτό συμπόσιο.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου για τα καλά σου λόγια.
      Προσπάθησα να σκεφτώ σαν παιδί, όχι γιατί είναι πιο απλό και πιο εύκολο, αλλά γιατί πάντα για τα παιδιά πονάω πάντα περισσότερο. Δεν έχουν προλάβει να ζήσουν, να γευτούν τίποτα και αυτό είναι άδικο....
      Σε αναμονή και για τις δικές σας συγκινήσεις, λοιπόν!
      Πολλά φιλιά, Γιάννη μου!
      🌹

      Διαγραφή
  5. Ετσι απλά καταλαβαινόμαστε τώρα...καθηλωτικό.
    Δεν θα μπορούσες να τα έλεγες πιο αληθινά Αριστάκι μου. Σ.Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με συγκίνησε η συμμετοχή σου, γιατί τα θύματα κάθε πολέμου είναι αληθινά πρόσωπα, ξεκληρίζονται οικογένειες, κάποιοι γονείς θα θρηνούν για πάντα τα σπλάχνα τους, δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους όλων όσοι είμαστε έξω από όλο αυτό, πώς "αντέχουν" όσοι το βιώνουν, αδυνατώ να το φανταστώ.. Τα φιλιά μου κι ας γίνει κάτι να πάψει πια το παρανοϊκό αυτό θανατικό.

    Υ.Γ Όσες αναρτήσεις είχες κάνει τα τελευταία τρία χρόνια, τις έκανες τώρα μέσα σε μια εβδομάδα! Λες να αρχίζεις να το συνηθίζεις; 😉😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μας όλο αυτό! Να ζεις με το φόβο; Να ζεις μέσα στον φόβο;
      Να μυρίζεις τον φόβο; Δεν μπορώ να το φανταστώ όλο αυτό, δεν μπορώ να το χωνέψω....

      ΥΓ: αχαχαχαχα! Αφού και εγώ τα έχασα με μένα! Χάλασα, λέμε! 😁 Προσωρινά. Θα επιστρέψω μετά το πέρας του Συμποσίου στις ρυθμίσεις μου. Ίσως κάμω το αφιέρωμα στο Συμπόσιο.... Τσιγκλάτε με αν δείτε πως δεν έρχεται... ☺

      Διαγραφή
  7. Είναι πέρα για πέρα συγκινητικό το να μας δώσεις το αντιπολεμικό στίγμα σου μέσα από τα μάτια των παιδιών. Φοβερή κραυγή.
    Μπράβο ''χαλασμένη'' με την τρίτη ανάρτηση.
    Καλή σου μέρα
    Φιλιά πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ, Αννούλα μου!
      Και όσοι μου έχετε στείλει ως τώρα το
      ίδιο συγκινητικές είναι οι συμμετοχές σας!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  8. Φόβο το λένε αυτό που αισθάνομαι;
    Αριστέα μου, τα είπες όλα μ αυτή σου την ανάρτηση.
    Φόβος, Παγωνιά, δίχως όνειρα για το μέλλον.
    Αυτή θα είναι η ζωή του ανθρώπου από δω και πέρα;
    Μέχρι πότε;
    Μέχρι να ξαναγυρίσει στις σπηλιές;
    Να είσαι καλά φίλη μου.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο μεγαλύτερος φόβος νομίζω: να μην επιστρέψουμε στο μηδέν, να μην επιτρέψουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.
      Αλλά έχουμε φωνή;
      Πολλά φιλιά, Ρένα μου!

      Διαγραφή
  9. Θέλω να παίζω. Αυτή η φράση είναι το αντίθετο του πολέμου. Όχι η ειρήνη. Αυτή η φράση. Γιατί το παιγνίδι είναι το σήμα κατατεθέν των παιδιών και όσων αισθάνονται έτσι.
    Γιατί σε βομβαρδισμένες παιδικές χαρές, σε διαλυμένα σχολεία, πως στο καλό να παίξεις;

    Υπέροχο αυτό που έγραψες Αριστέα μου. Και η τελευταία παράγραφος πολύ συγκινητική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μάκη μου που πέρασες και σχολίασες τόσο γλυκά το δικό μου δημιούργημα!
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  10. Παιδί, παιχνίδι, σχολείο, κίνδυνος, φόβος, φιλία, αποστροφή βίας..
    Όλα δομημένα σωστά , ποίημα γεμάτο με αληθινά συναισθήματα..
    Παιδί και πόλεμος λοιπόν.. Αριστέα εξαιρετικά κάλυψες το θέμα.!!
    # και έβαλες ψηλά τον πήχυ..

    # στέλνω συμμετοχή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είπες όλα Τάσο!
      Τα λόγια σου με τιμούν!
      Σε ευχαριστώ από καρδιάς!
      🌹

      Διαγραφή
  11. Καθυστερημένα διάβασα το συγκλονιστικό σου ποίημα Αριστέα μου, για να συμφωνήσω μαζί σου και να μοιραστώ τον πόνο και των παιδιών που στιγματίζονται από την ανευθυνότητα των "μεγάλων" για όλη τους τη ζωή...
    ΑΦιλάκια επίγνωσης και αγάπης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ, μαγισσούλα μου!
      Μπήκα, όσο ήταν δυνατόν αυτό, στα παιδικά παπουτσάκια για λίγο. Έγραψε η παιδούλα Αριστέα. Όχι εγώ ☺
      Φιλάκια πολλά!

      Διαγραφή
  12. Συγκλονιστικό το ποίημά σου, Αριστέα μου. Λίγες γραμμές αλλά τόσο δυνατές. Προκαλούν σκέψη και προβληματισμό. Και η φωτογραφία που διάλεξες, "δένει" άψογα με τις λέξεις σου. Μπράβο, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μία μου!
      Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή