Μνημόνιο #3: Και σκάει η βόμβα! 💥

8 Ιουνίου
Ημέρα Πέμπτη, αργά το μεσημέρι.

Η απάντηση της μαγνητικής έρχεται μέσω messenger.

Σταλμένη από τον ανιψιό της. "Δες εσύ, εγώ δεν καταλαβαίνω τα ιατρικά", της λέει.

Μπούρου μπούρου... και στο τέλος η καταδικαστική απόφαση:

BIRARDS V.

Ήξερε την κλίμακα απέξω. Την έπαιζε στα δάχτυλα! 
Είχε μελετήσει.

Μία στιγμιαία ζαλάδα και δευτερόλεπτα μετά καλεί πίσω τον ανιψιό της:

"Τάσο μου, είναι καρκίνος!" Βουβαμάρα.

"Θα τα πούμε το βράδυ, μην μου στενοχωριέσαι. Ναι; Εγώ είμαι εδώ!",

της λέει το παλικάρι της.

Εκείνη βουρκώνει.

Και το "παιδί" μάλλον.

📞

Επόμενο τηλεφώνημα... πρώην σύζυγος.

Μία ακόμα βουβαμάρα.

"οκ. Θα το αντιμετωπίσουμε, ναι;
Μην φοβηθείς, ρε! Έχει δρόμο, ταλαιπωρία, (τα είχε ζήσει ήδη με τη μαμά του)

 αλλά όλα θα πάνε καλά!

Δεν μασάς εσύ!"

📞

Στη συνέχεια, αδερφή, Αφροδίτη, Νίκος.

Παντού βουβαμάρα. 

Ξεροκαταπίνουν.

"Εγώ είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά και τα λοιπά!"

📪

Αμέσως μετά, τα δυο καλά της φιλαράκια, η καθημερινή της συντροφιά,

η πρωινή της καλημέρα - οι ψυχαναλυτές της στην ουσία!

Τους γράφει. Περίμεναν με αγωνία εξάλλου, μαζί της...

Πέτρα και Πέτρος, Πέτρος και Πέτρα. 

Δίπλα της χρόνια 10; 11;

Πάντα δίπλα της!

Εξομολογητές, φίλοι, ψυχοθεραπευτές!

οκ, έχει ενημερώσει τους πρώτους στη λίστα της.
(Θα ακολουθούσαν οι υπόλοιποι αγαπημένοι, καθόλου εξαιρετέοι!
Αναγκαστικά, όλοι και όλα ιεραρχούνται.)

🔁

Και τώρα; 

Τώρα μόνη.

Αυτή, 

η διάγνωση σε μια εικόνα στο μσν, 

και ο Μαξ!

🔁

📞

Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο.

(Πρώην σύζυγος. Πάλι.)

"Ρε, μην μένεις μόνη. Πήγαινε κάτω στους δικούς σου, 

πάρε τηλέφωνα. Μην μένεις μόνη. Δεν θα το αντέξεις μόνη..."

Αυτή, υπόσχεται....

📞

Από τις ελάχιστες φορές όμως, που δεν κρατά την υπόσχεσή της. 

Ποιον να ενοχλήσει μεσημεριάτικα; Τι της φταίνε οι άλλοι;

Σιγά, είναι δυνατή αυτή. Θα περάσει το μεσημέρι. Πόσο δύσκολο να 'ναι;

Όχι, τελικά πέφτει έξω. Δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο όλο αυτό!

Είχε υπερεκτιμήσει τον εαυτό της και τις δυνάμεις της!

Το διώχνει από το νου, προσπαθεί να κοιμηθεί, μάταια όμως.
Το δωμάτιο γυρίζει, ο νους κατακλύζεται από εικόνες, 

στο στήθος νιώθει ένα βάρος.

Αναστενάζει.

Ω! Δεν είναι σούπερ γούμαν, τελικά!
(Ποτέ της δεν ήταν, κάποιος να της το πει αυτό

και να της εξηγήσει πως δεν πειράζει κιόλας;)

Ρόλερ κόστερ τα συναισθήματα.

Δεν κυριαρχούσε τόσο ο φόβος, όσο ένα ανακάτεμα για το τι την περίμενε,

αυτό το άγνωστο που αχνοφαινόταν μπροστά της.

🔁

(Οι πρώτες δυο μέρες ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχει ζήσει ως τώρα.

Δεν θα ήταν η επέμβαση, οι χήμειο, τίποτα δεν φαντάζει τόσο δύσκολο πια,

όσο οι δυο πρώτες μέρες!)

🔁

Ούτε που θυμάται πώς άντεξε ως το απόγευμα, 

την ώρα που επιστρέφει πάντα η αδερφή της.

Πηγαίνουν παρέα στον γιατρό, παίρνει τις οδηγίες για τις πρώτες κινήσεις:

εξετάσεις αίματος, αξονικές, σπινθηρογράφημα οστών, καρδιολογικές, κλπ κλπ.

Πρέπει να αποκλειστεί (ή να επιβεβαιωθεί) ότι πρόκειται για μεταστατικό καρκίνο.

〰〰〰 

Από την επομένη, ξεκινάει το ταξίδι των εξετάσεων,

ένας αγώνας δρόμου να γίνουν τα αναγκαία όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Δίπλα της σε όλα ο ανιψιός. Κλείνει ραντεβού, 

πιέζει για τη βιάση των ραντεβού, χρησιμοποιεί γνωριμίες,

("σας παρακαλώ, πρόκειται για τη θεία μου, σαν δεύτερη μάνα μου")

την πηγαίνει στις εξετάσεις, κάθεται δίπλα της, της δίνει κουράγιο.

Κάθε μα κάθε βράδυ, το προτελευταίο ή τελευταίο της τηλεφώνημα. 

Η "ήρεμη δύναμή της", όπως τον ονόμασε!

"Δεν θα ακούς κανέναν που σε χαλάει. Θα κάνεις μόνο χαρούμενες σκέψεις, ναι;

Αν κάποιος σε ζαλίσει με βλακείες, απομακρύνσου.

Θα βρούμε τον καλύτερο γιατρό, θα το πολεμήσουμε! Μαζί, ναι;"

Κι όχι τίποτα άλλο, σε ένα μήνα είχε το γάμο του, είχε ετοιμασίες, τρέξιμο...

Πώς να μην του το αναγνωρίσει!

Πότε έγινε τόσο ώριμο αυτό το παιδί! 

Η ηρεμία του, ο τόνος της φωνής του, η βεβαιότητά του,

όλα την γαληνεύουν...

📞

Το ίδιο βράδυ παίρνει τηλέφωνο την Μαρίνα, 

αυτή που Ερωτεύεται διαρκώς τη ζωή ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων! ☺.

(Πρέπει να επιλέξει το σύστημα βοήθειας που θα έχει τον πρώτο καιρό.

Η Μαρίνα είναι εγγύηση!)

Της λέει για τη διάγνωση, της ζητάει την άδεια να την ενοχλήσει, 

αν νιώσει ανάγκη να μιλήσει με κάποιον.

Δεν το κάνει τυχαία.

Είναι το πιο ενσυναισθηματικό άτομο που γνωρίζει. Δεν θα πει ποτέ κάτι άκυρο,

είναι βέβαιο ότι μιλώντας μαζί της, θα ακούσει ακριβώς ό,τι χρειάζεται. 

Πραγματικά οι συζητήσεις μαζί της είναι μία όαση! 

Πάντα είναι, μα κυρίως Τότε!

Στην πορεία, πρέπει να επιλέξει γιατρό, σημαντικότατο βήμα.

Μιλάει με μια χειρουργό-μαστολόγο που της συστήνουν. Χειρουργεί στην Αθήνα,

αλλά έχει τις ρίζες της από τα μέρη της. Με ιατρείο και στην πόλη της.

Μιλώντας μαζί της, μέσα στα τρία πρώτα λεπτά, ήξερε πως είχε βρει 

τον σωτήρα της!

📝

(Το γράφει στην Πέτρα, αυτή γκουγκλάρει, βλέπει ότι ανήκει στο team

του καλύτερου μαστολόγου στην χώρα. Βρίσκει φωτό της -μία κούκλα!

Όχι ότι παίζει κάπου ρόλο αυτό, αλλά για κάποιο, άγνωστο λόγο, 

χαίρονται για αυτό και οι δύο, σαν παιδιά! 😅

Της λέει ότι μάλλον, όχι μάλλον, σίγουρα θα την επιλέξει. Χαρές η Πετρούλα,

πάρτι στήνεται ευθύς! "Βρήκαμε μαστολόγο, βρήκαμε μαστολόγο",

κατά το "Πέθανε ο θείος!" με την αξέχαστη Βλαχοπούλου! 

Την διασκεδάζει. Η Πετρούλα! Όλα τα διακωμωδεί - και καλά κάνει!

Και θα συνεχίσει να την διασκεδάζει στη συνέχεια, κάθε μέρα,

κάθε λεπτό, σε όλη τη διαδικασία, στα δρομολόγια, στις χήμειο, σε όλα!

Όλα από δω και πέρα θα μάθει κι αυτή να τα διασκεδάζει! Τα πάντα!

Θα αυτοσαρκάζεται, θα γελάει με τη ψυχή της,

και θα κάνει πλάκα με όλα!

Είναι η δική της άμυνα σ' αυτό που της έλαχε!)

Μα τι θετικός άνθρωπος, πόσο αναλυτική, 

επιστημονική μα ταυτόχρονα κι ανθρώπινη υπόσταση είχε αυτή η γιατρός!

Λαχείο! Ναι, νιώθει πως της κληρώθηκε ο πρώτος αριθμός!

Είναι η αιτία που μένει ήρεμη, θετική και αισιόδοξη από κει και ύστερα.

Επιτέλους κοιμάται ξανά, γαλήνια, χωρίς να την τραντάζουν εφιάλτες. 

🌸

8 Ιουνίου

Ημέρα Πέμπτη, αργά το μεσημέρι.

Ξεκινάει το ταξίδι της ταλαιπωρίας, των πόνων, της κούρασης,

της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης.

Παράλληλα θα είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας της.

Θα βρει τρόπους να μη είναι θυμωμένη,

να χαμογελάει,

να αποδέχεται,

να κάνει υπομονή.

Χωρίς να το ξέρει τότε, θα ζήσει κάτι μεγάλο, κάτι για το οποίο 

θα είναι ευγνώμων για όλη της τη ζωή!