"Ένα ποίημα για το καλοκαίρι!"🌞 ~ Λήξη, κλήρωση, εξαγγελίες, χοροί, πανηγύρια και άλλα τινά!

Και τα όμορφα κάποτε τελειώνουν!

Το καλοκαίρι, τυπικά για την ώρα, μας κουνάει το μαντίλι

κι εμείς το αποχαιρετούμε με τον καλύτερο τρόπο!

🌷

Μια ιδέα στα ξαφνικά, 

ένα δρώμενο που "έτρεξε" ουσιαστικά μόνο του, 

χάρη στην άψογη συνεργασία σας, 

και πολλές, πολλές, πάρα πολλές δικές σας συμμετοχές, δημιούργησαν το 

Ένα Ποίημα για το καλοκαίρι!

49 πανέμορφες δικές σας συμμετοχές και 6 δικές μου, εκ των οποίων 4 νέες,

που ίσως να μην είχαν γραφτεί ποτέ,

χωρίς την αφορμή και το κίνητρο του δρώμενου.

Πόσο κερδισμένοι βγήκαμε όλοι αυτό το καλοκαίρι! 

Η αφεντιά μου έγραψε ξανά,

πάνω που νόμιζα ότι είχα κλείσει την ποιητική μου καριέρα! 😁

Δεν έχω λόγια για να σας ευχαριστήσω για την αγάπη σας και τη στήριξή σας!

Αυτό το καλοκαίρι, που λέτε, 

λες και ήμασταν έτοιμοι από καιρό, 

και απλά περιμέναμε όλοι το σύνθημα,

γεμίσαμε εικόνες, συναισθήματα, παιδικές φωνές, 

γεμίσαμε με γλάστρες με βασιλικό, αροσμαρί  και δυόσμο

μυρωδιές της θάλασσας,

μυρωδιές του σπιτιού, όταν επιστρέφαμε από διακοπές

και αλμύρα, 

"φέτα καρπούζι

καλοκαιρινή δροσιά

στα χείλη γλύκα" 

ενώ

Στ' ακροθαλάσσι 

την κόψη των κυμάτων 

γλάροι ιππεύουν 

γιατί το καλοκαίρι 

Είναι ανάσα ζωής. 

Είναι αναγέννηση.

Είναι η εποχή που όλα μπορούν να συμβούν 

Η μυρωδιά της θάλασσας

κάνει τον καφέ πιο απολαυστικό, 

το φαγητό πιο νόστιμο,

τις βόλτες μας ξεχωριστές.

και 

Στις ξαπλώστρες γελούν φωνές παιδικές,

μυρίζουν αντηλιακά και στιγμές θαλασσινές

Πάντα έτσι θυμάται τα καλοκαίρια της,

Να βγάζει από την τσέπη της κάτι χάρτινα καράβια,

Σίγουρα, 

κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ. 

Αλλά κι αν τελειώσει  

Καλοκαίρι μπορεί να έχεις πάλι -μπορεί και όχι.

Μα ξέρεις κάτι; Έχεις την ελπίδα!

Είδαμε όμως κι άλλες πλευρές του καλοκαιριού.

Είδαμε διαμαρτυρίες για 'Ένα καλοκαίρι απ’ τα παλιά....

ένα απλό γαμημένο καλοκαίρι

γιατί η μόδα της εποχής δεν αναζητά στιγμές, αλλά followers

ενώ γνωρίζουμε ότι πάνω απ' όλα "το καλοκαίρι ήταν στιγμές".

Είδαμε καλοκαίρια σε αναμονή 

και καλοκαίρια σε αναβολή

καλοκαίρι που ντύθηκε πάλι στις φλόγες  

ή απλά καλοκαίρι που ντύθηκε γυναίκα 

μα και καλοκαίρι όπου γέμισε με

παιδιά με ματωμένα χέρια και καπνισμένα πρόσωπα 

Καλοκαίρι σου λέει. Έρωτες, γέλια και ανεμελιά.

Φευ! Μακάρι να ήταν πάντα έτσι!

Αλλά δεν ήταν. Όχι, για όλους!

Τώρα σιωπή.

Κρυώνω στην ακρογιαλιά

ν' αγαπηθώ.

Υπάρχουν όμως κι άλλα, αποκαλυπτικά καλοκαίρια.

Όπως αυτό που

αγκάλιασε 

για πρώτη φορά 

το πληγωμένο κορίτσι 

που ήταν κάποτε. 

κι άλλο όπου 

Ο Αύγουστος περπατά αργά,

με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει,

σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο

Είχαμε όμως και τους προσγειωμένους μας 

Μαζί με το καλοκαίρι,

χάνεται κι η τελευταία ψευδαίσθηση μου.

Ο χειμώνας θα πέσει βαρύς.

Ποιος ξέρει τι θα έρθει στου φθινοπώρου τα πρωτόνερα; 

Εγώ βασικά ξέρω τι θα έρθει. Είναι το επόμενο δρώμενο.

Αλλά μην βιάζεστε. Έχουμε πολλά ακόμα να πούμε!

Σας είχα υποσχεθεί μία κλήρωση με τους δύο πρώτους να παίρνουν δωράκι!😉

Πάμε να δούμε τις συμμετοχές μας, οι οποίες μπήκαν στο Random.ORG

εξόν τις δικές μου, φυσικά

* Αυλαία, by Airis
1. Κατερίνα Βερίγκα,Τα κύματα

2. Ποιώ Έλένη, Ένα αέναο καλοκαίρι θα σου φέρω 

3. Μαρίνα Τσαρδακλή, Καλοκαιρινή ευτυχία

*Airis, Ωδή στα πολύπαθα καλοκαίρια

4. Χριστίνα Λέλη, Για ποια καλοκαίρια μου μιλάς;

5. Σμαραγδένια, Πόσα καλοκαίρια ακόμα; 

6. Μαρίνα Τσαρδακλή, Πολυτελείς στιγμές

7. Σμαραγδένια, Ποιούμε Χαϊκού

8.Ποιώ Ελένη, Χαϊκού για το καλοκαίρι 

9. ANNA FLO ,Του καλοκαιριού η ώρα! 

10. Giannis Pit, Το καλοκαίρι ήταν στιγμές 

11, Κική Κωνσταντίνου, Ντύθηκε θάλασσα 

12. Μαρία Νικολάου, Αυτά που μας επιστρέφει η θάλασσα 

13. Κώστας, Καλοκαίρι, έτσι απλά! 

14. Σμαραγδένια, Το γέλιο του καλοκαιριού 

15. Velvet, Καλοκαιρινή αγάπη

*Airis, Για λίγο μόνο 

16. ANNA FLO, Καλοκαιρινές διακοπές 

17. Μαρίνα Τσαρδακλή, Ανάσα καλοκαιρινή  

18. Μαρία Κανελλάκη, e-Καλοκαίρι 

19. Μαρία Νικολάου, Η πλάνη της θάλασσας 

20. Anastasia, Κάποια καλοκαίρια δεν τελειώνουν ποτέ 

21. Μαρίνα Τσαρδακλή, Διαδικτυακής γειτονιάς καλοκαίρι 

22. Ελένη Φλογερά, Τα καλοκαίρια της αναζήτησης 

23. Mia, Γιατί  

24. Μαρίνα Τσαρδακλή, Παιδιά στο κύμα της ζωής 

25. Αννίκα, Καράβια που όλο ξεμακραίνουν οι μνήμες 

26. Anastasia, Να ερχόσασταν πάλι... 

27. Κική Κωνσταντίνου, Ντύθηκε γυναίκα 

28. Μαρίνα Τσαρδακλή, Στου Αυγούστου τα νερά 

29. Μαρία Νικολάου, Τάχα, μου χρωστάς έναν Αύγουστο 

30. Σμαραγδένια, Είναι Αύγουστος 

31. Χριστίνα Λέλη, Να κλέψω έναν Αύγουστο 

32. Χριστίνα Λέλη, Κάθε Αύγουστο 

33. Μαρίνα Τσαρδακλή, Καλοκαίρι στην Αναμονή  

34. Αικατερίνη, Κοχύλι στα μαλλιά 

35. Μαρίνα Τσαρδακλή, Αύγουστος χωρίς γούστο 

36. Giannis Pit, Δεκαοχτώ οι μέρες του Αυγούστου 

37. Μαρία Νικολάου, Καλοκαιρινό χαϊκού  

38. Σμαραγδένια, Λένε η αγάπη 

39. Κατερίνα Βερίγκα, Ποιο καλοκαίρι προσμονούσες; 

*Airis, Σε αναβολή

40.Μαρία, Νικολάου, Τέλη Αυγούστου 

41. Anastasia, Νωχελικός Αύγουστος  

42. Μαρίνα Τσαρδακλή, Καλοκαιρινός αποχαιρετισμός 

43. Μαρία Κανελλάκη, Ένα άλλοθι για τρεις αφορμές 

44. Κική Κωνσταντίνου, Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

 45. Makis Del, Αποχωρισμός... 

46. Χριστίνα Λέλη, Τέλος εποχής, τέλος ψυχής 

47.Giannis Pit, Το Φως και το Φιλί 

48. Ελευθερία-Έρη, Αυτό το καλοκαίρι 

*Airis, Ποτέ δεν ξέρεις  

49. Μαρίνα Τσαρδακλή, Και του χρόνου 

🏆

Βασίλισσα του δρώμενου φυσικά η Μαρίνα μας

με 10 συμμετοχές! 

🏆

Πάμε να δούμε και τι έβγαλε η κληρωτίδα μας, όμως! 

♥ Μαρίνα και Αννίκα οι τυχερές! ♥

Καλότυχες να είναι πάντα!

Επειδή είχα αποφασίσει ότι στη Μαρίνα θα έστελνα δωράκι έτσι κι αλλιώς,

καθώς το κορίτσι μας στήριξε και με το παραπάνω το δρώμενο,

θα στείλω και στην τρίτη τυχερή της σειράς, Μαρία Νικολάου,

γιατί έτσι κάνει η Πριτζιπέσσα! Είναι λαρτζ κι αυτό δεν αλλάζει! 😜

(Κορίτσια θα τα πούμε στο μέιλ για τα υπόλοιπα.)

📣

Σε λίγες μέρες θα πάμε για το επόμενο δρώμενο, το φθινοπωρινό μας,

που θα έχει μικρότερη διάρκεια, αυτή τη φορά,

οπότε να περιμένετε το δικό μου σύνθημα! 

Ξεκινήστε να μπαίνετε στο κλίμα, να εμπνέεστε,

να τυλίγεστε με πορτοκαλί και καφέ αποχρώσεις,

καθώς θα αφήνετε το μπλε της θάλασσας και την αλμύρα να ξεθωριάζει. 

Στο μεταξύ, ας μιλήσουμε λίγο για τα ομαδικά δρώμενα 

και την παρουσία μας, στα μπλογκς όσων συμμετέχουν.

Καταλαβαίνω ότι οι χρόνοι και οι υποχρεώσεις μας δεν μας επιτρέπουν

να είμαστε πάντα ενεργοί, κυρίως όσοι εργάζονται ή έχουν και παιδιά

-πρώτη και καλύτερη βιώνω δυσκολίες που αναστατώνουν το 

πρόγραμμά μου και τη ζωή μου διαρκώς,

είμαι όμως εδώ και προσπαθώ να κρατήσω τη δημιουργία και την επαφή 

με νύχια και με δόντια.

Σκεφτείτε το λίγο.

Δεν γράφουμε για να μας διαβάσουν μόνο....

Περιμένω και τις δικές σας σκέψεις.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους φίλους που τίμησαν με την παρουσία τους, 

σχεδόν όλες τις αναρτήσεις, με συνέπεια!

Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη παρέα σας 

όλο το καλοκαίρι!

Σας φιλώ 

Αριστέα

📣

υγ1: Μην χάσετε την επόμενη ανάρτηση.
Υπάρχει λόγος 😉

υγ2: Κλαίω με την κλήρωση... Ήμουν σίγουρη ότι θα έβγαινε η Μαρίνα 

-γιατί άραγε; 🤣

υγ3: Σταχυολόγησα αποσπάσματα από συμμετοχές σας, όπως είδατε.

Συγχωρέστε με, αν ξέχασα κάποιον. Προσπάθησα να έχω 

αντιπροσωπευτικά κομμάτια απ΄ όλους, 

αλλά να πηγαίνει και στη ροή του κειμένου.

Αυτό σημαίνει ότι σας διάβασα όλους, ΠΑΛΙ!

Βραβείο σε μένα, παρακαλώ! 😜

Όλα τα ωραία τελειώνουν... (Και;) ⛔ [Ένα ποίημα για το καλοκαίρι]

 

Η σημερινή ανάρτηση είναι 2 σε 1.

(Ξέρετε, εμ σαμπού, εμ κοντίσιονερ!)
Περιέχει, λοιπόν, δύο συμμετοχές:

Η γνωστή μας συμποσιούχος, Ελευθερία, μας δίνει 

τη δική της καλοκαιρινή συμμετοχή και 

ακολουθεί η δική μου, κλείσιμο στο δρώμενό μας!

Και τι σύμπτωση!

Και τα δύο έχουν στην καρδιά τους την ελπίδα!

Αυτό το καλοκαίρι 

Αυτό το καλοκαίρι 

οι σιωπές της

μίλησαν δυνατά...

Η φυγή της

περισσότερο. 

Αυτό το καλοκαίρι 

θάλασσα κι αέρας 

μπλεγμένος στα μαλλιά της. 

Γλάροι στα ανοιχτά 

τα σπασμένα όνειρά της.

Αυτό το καλοκαίρι 

αγκάλιασε 

για πρώτη φορά 

το πληγωμένο κορίτσι 

που ήταν κάποτε. 

Κι ανοίχτηκε 

μ' ελπίδα 

στο μέλλον!

Ελευθερία -Έρη

Ποτέ δεν ξέρεις

Κι αν τελειώνει και τούτο το καλοκαίρι 
να θυμάσαι, ψυχή μου,

ότι και η νιότη πεθαίνει (ω, ναι!)

και όλα τα όμορφα στο τέλος τους φθάνουν,

άλλοτε νωρίς, άλλοτε πιο αργά

και στην πρότερη κατάσταση πίσω δεν γυρίζουν.

(Εξόν από την τσαλακωμένη σου φούστα!)
Γκαραντί κι εγγυημένα!

Καλοκαίρι, όμως;

Καλοκαίρι μπορεί να έχεις πάλι -μπορεί και όχι.

Μα ξέρεις κάτι; Έχεις την ελπίδα!

Και ξέρεις πόσα κιλά ζυγίζει η ελπίδα, ρε;

Πόσο ανομολόγητη η αξία της;

Σύρε τώρα και ζήσε τις εποχές σου.

Ο καιρός γαρ εγγύς
-ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει!

Αριστέα

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν!
Επίσης και τα δύσκολα! 😉

Δεν μπορεί τίποτα να κρατήσει για πάντα!

Οπότε πάμε να φτιάξουμε κι άλλα όμορφα στην πορεία.

📣

Σας φιλούμε αμφότεραι

και σας περιμένω όλους σε δυο μέρες 

στη λήξη του δρώμενου, που αγκαλιάσατε με αγάπη!

Σε αναβολή ⛔ [Ένα ποίημα για το καλοκαίρι]

 

Το καλοκαίρι φέτος πήρε άδεια 
Κάθισε στην ακρούλα του 

Δεν άραξε 

Μάλλον παραιτήθηκε 

Και είπε να πάει για του χρόνου, μια και καλή

Κοιτάζω πού χάθηκαν οι μέρες

Ψάχνω τις αιτίες

Σηκώνω τα ριχτάρια

Ψάχνω στις γωνιές, πίσω από τις πόρτες

Κάτω από τα στρώματα

Πουθενά δεν κρύφτηκε

Απλά τα πράγματα

Δεν βιώθηκε

Δεν χαμογέλασε

Δεν κούρνιαξε στις δροσιές της νύχτας

Και κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του κήπου

Δεν ατένισε τις θάλασσες

Δεν αποκοιμήθηκε κάτω από ίσκιους

Δεν έκανε ευχές σε πεφταστέρια 

Δεν πρόλαβε να πάρει πρωινές ανάσες

Ούτε μαγεύτηκε απ' το Αυγουστιάτικο φεγγάρι 

Μέσα σε στιβαρές αγκαλιές

Κι απόμεινα εγώ, χαμένη, να μετράω τις μέρες

Να νοσταλγώ παλιές θύμισες

Να οραματίζομαι ερχόμενα καλοκαίρια

Να βάζω στο χαρτί σχέδια και προγράμματα

Προσθέσεις

Αφαιρέσεις 
Τετραγωνισμός του κύκλου 

Και φιλόδοξα όνειρα

Πώς τάχα μου του χρόνου θα είναι όλα αλλιώς 

Όλα προσχεδιασμένα 

Με ρήτρες και συμβόλαια

Έρμη ψυχή μου 

Μυαλό δεν έβαλες 

Τόσα μαθήματα πού παραχώθηκαν;

Το αύριο είναι τώρα

Ζήσε σήμερα 

Ζήσε μία μέρα 

Να! Να το, το καλοκαίρι σου!

Η μία σου μέρα, είναι η ευκαιρία σου

Η μία μέρα είναι η ζωή μας όλη!

Ήταν μια ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο 

κάτι σαν κλείσιμο από μένα σε ένα καλοκαίρι 

που δεν το χόρτασα! 

Δεν έκανα καλοκαιρινά πράγματα, 

και αλήθεια, δεν παραπονιόμουν ως τώρα

έχω μάθει να δέχομαι και τα καλά και τα κακά το ίδιο, 

απλά τώρα στο τέλος μου έπεσαν πολλά μαζεμένα!

Ανάσα δεν προλαβαίνω να πάρω!

[Αλλά θα μου περάσει...Θα περάσει κι αυτό!]

Εξάλλου, το υποσχέθηκα, 

μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα ζήσω μία μέρα ολότελα δική μου!

Πιότερο σημασία έχουν τα καλά νέα του επανελέγχου:

όλα βαίνουν καλώς στο βασίλειο της πριτζιπέσσας! 

Ο αγώνας της αποδίδει καρπούς !

(Αν και όπως μου είπε αγαπημένη φίλη, και το υιοθέτησα,
"εσύ, παιδί μου, πήρες διαζύγιο από το φόβο!")

Σας φιλώ

@ριστέα

"Καλοκαιρινός θησαυρός: τα κρυμμένα σημεία της γειτονιάς μας" ~Η "γλυκιά" μου θεραπεία 🌳

Η εκφραστική μας Κική μάς κάλεσε να πάμε πίσω 

στους κρυμμένους θησαυρούς της παιδικής μας ηλικίας.

Πίσω, σε γειτονιές ή γωνιές που ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν, 

που μας μάγευαν

"στο μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα 

ή στο μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα..."

Μας ζήτησε, λοιπόν, να μοιραστούμε μια φωτογραφία, ένα βίντεο, 

ένα τραγούδι ή ήχο 

που μας το θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή.

💟

Και κοίτα να δεις, που είχα!

Ένα μέρος που κανείς δεν ξέρει, ή δεν θυμάται πια.
Γιατί δεν υπάρχει σήμερα.
Με το ζόρι ανακάλυψα και μια-δυο φωτογραφίες, 

μέσα στα παλιά άλμπουμ της ζωής μου...

(Από τα άλμπουμ της μνήμης δεν χάθηκε, όμως, ποτέ!)

Η γέρικη συκιά της αυλής μας, λοιπόν, πρωταγωνίστρια σήμερα

σε αυτή την εξιστόρηση 

-αυτήν τη συκιά που έχω αναφέρει σε ποίημα μου για το καλοκαίρι :

(...)

Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης

Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω

στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,

προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...

δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα

(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....) 

Στο βάθος τα ανιψούδια μου μικρά, έπαιζαν με τα μπάζα,
όταν ανασκευαζόταν το σπιτάκι της γιαγιάς

Τη θυμόταν από τα μικράτα της η μαμά μου. 

Δίπλα στο πηγάδι της αυλής μας, έπαιρνε όσο νερό ήθελε και τα καλοκαίρι

γινόταν ένας φουντωτός λόφος που έπιανε τεράστιο χώρο, 

ξεπερνούσε, μάλιστα, τα σύρματα της ΔΕΗ,

και με εξαιρετικό ίσκιο, να πω εδώ!

Ήταν ο κόσμος μου όλος τα καλοκαίρια.

Βασικά, δεν ήταν μόνο δική μου. Ήταν όλης της γειτονιάς.

Σκαρφαλώναμε όλα τα κορίτσια (ένα αγόρι είχαμε μόνο στην παρέα μας,

τον συνονόματο, πρώτο μου ξάδελφο) και βάζαμε τα δικά μας τσάλεντζ 

-δεν είχαμε τικ τοκ τότε, βλέπετε, αλλά τα τσάλεντζ υπήρχαν! 

Ποιος θα ανέβει στον Όλυμπο, στον Κίσσαβο

και ποιος άραγε θα πατήσει στο Έβερεστ;

Γιατί τα μεγάλα κλαδιά είχαν ονομασίες βουνών, παρακαλώ, 

και φυσικά το Έβερεστ ήταν το ψηλότερο σημείο, 

στόχος αλλά και πόθος μεγάλος!
Τα είχε καταφέρει μόνο η αδερφή μου κι εγώ πάσχιζα καιρό 

να φθάσω την κορυφή.

Φυσικά, όπως κάνω σε όλη μου τη ζωή, δεν τα παρατάω, ώσπου να πετύχω,

οπότε, κάποια στιγμή τα κατάφερα.

Τι ευτυχία όταν βρέθηκα να ξεπερνώ τα σύρματα και το κεφάλι να βγαίνει 

πάνω από τα κλαδιά και τα φυλλώματα (και τα σύρματα της ΔΕΗ!)

Ένιωθα ότι είχα κατακτήσει τον κόσμο όλο και ήμουν πολύ περήφανη!

Και θα αποτελούσε πάντα για μένα ένα σημείο αναφοράς, από το οποίο

θα αντλούσα δύναμη μια ζωή: ήξερα πως, αν θέλω κάτι, όλα τα μπορώ!

💣

(Αληθινά, πόσο επικίνδυνα ήταν όλα αυτά που κάναμε; Πόση άγνοια κινδύνου, 

και πόση ελάχιστη επίβλεψη είχαμε; Έβγαινε η μάνα φώναζε για λίγο, 

αλλά ποτέ δεν έμαθε για όλες τις τρέλες που αποτολμήσαμε!

Ποτέ δεν ρώτησε ή δεν έδειξε να ανησυχεί. 

"Παιδιά ήμασταν" εξάλλου!

Σκεπτόμενη όλες τις αποκοτιές μας, σήμερα ανατριχιάζω.

Με τους σημερινούς όρους οι μανάδες μας άνετα πήγαιναν μέσα 

για έλλειψη γονικής εποπτείας!

Κι όμως κανείς μας δεν έπαθε ποτέ τίποτα!)

💣

Κι ενώ η αδερφή, καθότι μεγαλύτερη, έχασε νωρίς το ενδιαφέρον της 

για κλαδιά, ονομασίες βουνών και τσάλεντζ, εγώ συνέχιζα για χρόνια 

να κουρνιάζω στα κλαδιά της μεγάλης μας μαυροσυκιάς. 

Το περίεργο είναι ότι είχαμε και μια συκιά που έκανε λευκά σύκα, 

αλλά κανένα πραγματικό ενδιαφέρον και σύνδεσμο δεν θυμάμαι για αυτή!

Με θυμάμαι να "χτίζω" σπιτάκια, πάνω ή κάτω από τα κλαδιά με ελάχιστα υλικά, 

ό,τι έβρισκα πρόχειρο στην αποθήκη,

με υφάσματα από τα μπαούλα της μαμάς, φερμένα από την Αμερική, με παλιά, 

φθαρμένα κατσαρολικά, έπαιρνα και κάτι καφάσια και πλαστικές κλούβες 

όπου ένας θείος που εμπορευόταν λαχανικά τα άφηνε σε μας που είχαμε χώρο,

και τα στόλιζα, παίζοντας την νοικοκυρά.

Πού να ήξερα τότε ότι έπαιρνα μέρος σε κάτι πολύ ουσιαστικό,

όπως είναι το συμβολικό παιχνίδι; 
Εκεί στη συκιά, είτε πάνω, είτε από κάτω γινόμουν άλλοτε μάνα, 

άλλοτε δασκάλα, άλλοτε μανάβισσα ή ακόμα ακόμα 

και ζαχαροπλάστρια! 

(Έφτιαχνα κάτι τούρτες από λάσπη, μούρλια!)

φωτό από το διαδίκτυο

Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως ήταν ότι η συκιά αποτελούσε 

το καταφύγιό μου, από τη μάνα.

Από τις φωνές, το ξύλο, την τιμωρία, που τότε υπήρχαν, 

σε καθημερινή βάση και με τεράστια ευκολία!

Ποια Μοντεσσόρι και δημοκρατική παιδαγωγική να υπήρχαν εκείνα τα χρόνια, 

του '70, σε μια επαρχιακή πρωτεύουσα μεν, με τη νοοτροπία του χωριού δε;

Κάθε φορά που κινδύνευα από ξύλο ή άλλη τιμωρία, ανέβαινα, έτρωγα 

μερικά σύκα και η γλύκα τους με ηρεμούσε.

Άλλες πάλι φορές η συκιά αποτελούσε τον τρόπο μου 

να αντιδράσω, να πω "όχι, άλλο!"

και τρόπο τινά να εκδικηθώ: 

μάζευα τα σύκα σε μια πλαστική σακούλα και ενώ η μαμά 

περίμενε να τα κατεβάσω για να τα φάει 
(δεν πλησίαζε εύκολα, γιατί ήταν αλλεργική στο φύλλωμά της) 

εγώ την εκσφενδόνιζα με δύναμη στο έδαφος και τα έκανα αλοιφή!

(Μιλάμε για διαβολάκι κανονικό!)

Η συκιά ήταν το ησυχαστήριό μου, ο καλοκαιρινός θησαυρός μου,

τόπος συνάντησης με τις γειτονοπούλες,

 το ντιβάνι της ψυχοθεραπείας μου,

τα πάντα όλα!

Όταν έπεσε στο τραπέζι η αναμόρφωσης της αυλής μας με γκαζόν,

αυτόματο πότισμα, ετσετερά,
σφίχτηκε η καρδιά μου!
Το δέντρο μου λέρωνε πολύ, δεν μπορούσε να υπάρχει πάνω από το 

γκαζόν ένα δέντρο που το καλοκαίρι έριχνε τους μεστωμένους πια καρπούς του

μαζεύοντας έντομα κάθε λογής, 

ενώ από το φθινόπωρο και μετά έριχνε τα φύλλα του.

Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τη θλίψη μου...

Έχανα τη γλυκιά θεραπεία μου, αυτό που θύμιζε ότι όταν θέλω κάτι 

πάντα το πετυχαίνω, με πολλή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή.

Έχανα ένα τεράστιο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.

Σήμερα πια, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να κοιτάζει το σημείο

που κάποτε πρόβαλε το γλυκό μου δεντρί.

Κλείνω τα μάτια και με βλέπω να ξεπερνώ το φύλλωμα

και να φωνάζω "Έι, άνθρωποι! Ακούτε; Έχω κατακτήσει τον κόσμο όλο"!

Κάποια καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια συνηθίζω να αγοράζω σύκα,

κανένα όμως δεν έχει τη γλύκα που είχαν τα δικά μου σύκα!

Αφήστε δε που σκέφτομαι πόσο υγιεινά είναι και τι μου στέρησαν!

Αυτό και αν δεν μπορώ να το χωνέψω! 

φωτό από www.kokkalidiet.gr

Και ένα τελευταίο:

Όταν πήγαινα ακόμα σχολείο, και έκανα ακόμα κάποιες απόπειρες ζωγραφικής, 

αν και σε αυτή την ηλικία οι περισσότεροι δεν ζωγραφίζουμε, 

εγώ ζωγράφισα το δέντρο μου και το κρέμασα πίσω από 

την πόρτα του δωματίου μου. 

Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το φθαρμένο χαρτί από μπλοκ ζωγραφικής, 

με μια ζωγραφιά από νερομπογιές,

είναι ακόμα κολλημένο στο ίδιο σημείο.

Το παλιό μου δωμάτιο είναι το εργαστήρι μου πια,

εγώ ζωγραφίζω κάπως καλύτερα, αλλά αυτή τη ζωγραφιά ποτέ δεν την πέταξα, 

δεν την ξεκρέμασα καν!

Βρίσκεται ακόμα κολλημένη, πίσω από την πόρτα, με όλες τις φθορές πάνω της!

Ναι, υπάρχει ακόμα η συκιά μου

κι εγώ εξακολουθώ να κατακτώ κορυφές....

Σας φιλώ

Αριστέα