Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2025

"Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂 ~ Λήξη και κλήρωση~

 


Όπως πάντα και συνεπέστατα, τα όμορφα τελειώνουν!

Μπορεί το φθινόπωρο να μην μας κουνάει το μαντίλι ακόμα
-για την ακρίβεια είμαστε στην καρδιά του-
εμείς όμως αποχαιρετούμε το δρώμενο
που μας συντρόφεψε για ενάμιση μήνα.

αγαπήθηκε όσο και το καλοκαιρινό μας δρώμενο, 
ίσως και περισσότερο, θα έλεγε κανείς,
αφού στο μισό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας γράφτηκαν 
34 πανέμορφες δικές σας συμμετοχές και 4 δικές μου,
που ίσως να μην είχαν γραφτεί ποτέ,
χωρίς την αφορμή και το κίνητρο του δρώμενου.

Η παραγωγή σας χαρακτηρίστηκε από ποιότητα!

Δεν έχω λόγια για να σας ευχαριστήσω για την αγάπη σας και τη στήριξή σας!


Αυτό το φθινόπωρο ζήσαμε πολλές Μέρες φθινοπώρου, 

και 
πάμε να δούμε παρέα το φθινόπωρο μέσα από τα μάτια των φίλων :

Φθινόπωρο!

*

*
Άλλοι θεωρούν το φθινόπωρο ως Μια μικρή Πρωτοχρονιά


Κι άλλοι απλά εύχονται .... 

Όμως,

*

*

Το φθινόπωρο γεμίζει η γης φύλλα ολούθε. 
Πώς τα είδαν οι φίλοι μας;
*

 
*

Διαφωνεί κανείς; 
---------------------------------------------
Άφησα πολλά απ'έξω, αυτά κατάφερα να 
συνδυάσω στον λίγο διαθέσιμο χρόνο μου.
Θα με συγχωρέσετε για όσα δεν έφερα στην ανασκόπηση, ε;


Πάμε να δούμε τις συμμετοχές μας, οι οποίες μπήκαν στο Random.ORG
εξόν τις δικές μου, φυσικά:

* Αυλαία,by Airis Προειδοποίηση
1. Κατερίνα Βερίγκα Η μικρή σου Πρωτοχρονιά 
2. Μαρία Κανελλάκη, Τσεκ άουτ 
3. Μαρία Νικολάου, Να πέφτεις όμορφα 
8. Μαρίνα Τσαρδακλή, Τα θέλω του φθινοπώρου  
10. Μαρία Νικολάου, Βάλε το μαγιό σου από μέσα 
13. Μαρίνα Τσαρδακλή, Μέρες φθινοπωρινές 
14. Μαρία Γ., Φθινοπωρινό Φως 
18. Μαρία Νικολάου, Πρώτη βροχή 
19. Σμαραγδένια, Φθινοπωρινά Χαϊκού 
20. Μαρίνα Τσαρδακλή, Υποδοχή στον Οκτώβριο 
22. Μαρίνα Τσαρδακλή, Η ζωή, πάντα προχωρά μπροστά 
23.Αννίκα, Φθινόπωρο 
24. Μαρία Νικολάου, Η πόλη του Οκτώβρη 
25. Μαρίνα Τσαρδακλή, Τα καλύτερα θα έρθουν; 
26.ANNA FLO, Θα 'θελα 
26. Mia, Φυγή 
28.Μαρίνα Τσαρδακλή, Φθινοπωρινές εντάσεις  
29. Μαρία Νικολάου, Μαύρο σύννεφο
31. Σμαραγδένια, Απόψε βρέχει  
32. Μαρία Νικολάου, Κόντρα στην αλλαγή 
33. Ελευθερία, Μέρες φθινοπώρου  


Και τι έβγαλε η κληρωτίδα μας;



Γιάννης και Γλαύκη οι τυχεροί αυτή τη φορά.
Καλότυχοι να΄στε, πάντα, φίλοι μου!
Οι δύο φίλοι θα πάρουν λίγη ντεκουπαρισμένη χαρά από τα χεράκια μου!

*

Σας είχα υποσχεθεί ένα ακόμα δρώμενο ως το Συμπόσιο,
αλλά είναι πολλές -πάρα πολλές- οι δυσκολίες που υφίσταμαι αυτόν τον καιρό.
Είναι αδύνατο να τηρήσω χρονοδιαγράμματα, κατασκευές, 
Χριστούγεννα που έρχονται και πολλά άλλα.
Ευελπιστώ να στρώσουν κάποια πράγματα και το επετειακό μας Συμπόσιο
να έρθει και να μας συντροφέψει κι αυτά τα Χριστούγεννα!

Τούτο τον μήνα που έρχεται 
σβήνει 15 πολύχρωμα κεράκια.
Πέρασε κάμποσες τρικυμίες, αλλά είναι εδώ και συνεχίζει το ταξίδι...
Σας ευχαριστώ που συμπορευόμαστε,
όπως σας ευχαριστώ για την πολύτιμη παρέα σας 
στο δύσκολο φθινόπωρο που βίωσα φέτος.

Καλή συνέχεια και καλό μήνα!
Σας φιλώ 
Αριστέα



Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2025

2 σε 1: Τώρα που νυχτώνει νωρίς / Μέρες φθινοπώρου ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]


Τώρα που νυχτώνει νωρίς
Και φθινοπωριάζει ολούθε μέσα μου το σύμπαν
Μαζεύω τις σκιές μου
Προτού προλάβω να μαζέψω τα κομμάτια της μέρας μου
Τα φώτα στους δρόμους ανάβουν
Μα αυτό δεν βελτιώνει διόλου τα πράγματα
Η μελαγχολία υπερτονίζεται
Η θλίψη πηγαινοέρχεται σαν κομπάρσος, χωρίς κείμενο
Τα θλιμμένα φώτα στους δρόμους
Μου θυμίζουν πόσο εύκολα σκοτεινιάζει ο άνθρωπος
Πόσο εύκολο είναι να χάσω τις ισορροπίες μου
Και να λακίσω 
(Το χω πράξει με επιτυχία, εξάλλου, παιδιόθεν!)

Τώρα που νυχτώνει νωρίς
Και το φθινόπωρο επιμένει να μου κλέβει ώρες
Οι φόβοι ξετρυπώνουν νωρίτερα
Ζητούν χώρο στη ζωή μου
Διεκδικώντας τη δική τους ζωή
Και κοντράρονται ευθέως με τις ελπίδες μου
Ποιος νικάει; 
Ποιος χάνει και ποιος κεφάλι παίρνει στην αναμέτρηση;
Κι αν λάκισα πλείστες φορές, άλλες τόσες άντεξα!
Κι αν νύχτωσε έξω
Κι αν όλα μαζί σαν βράχοι ορθώνονται μπροστά μου
Να σκαρφαλώσω κάθε βράδυ προσπαθώ με κόπο 
Και ασθμαίνοντας να ψάξω για τη λάμψη του φεγγαριού
(Με θηρία κι αν πάλεψα εγώ, 
στο σκοτάδι θα κιοτέψω;)

Αριστέα


Μέρες φθινοπώρου 

Μέρες  φθινοπώρου 
δίπλα στη θάλασσα, 
την αδερφή της ψυχής
που τόσο αγαπώ. 

Περπατάω κοντά σου,
πλάι σου. 
Ο αέρας, δυνατός 
παίρνει τα μαλλιά μου 
τα στροβιλίζει.

Παίρνει και τις σκέψεις 
μακριά, όσο γίνεται 
πιο μακριά. 

Είναι μέρες 
που τα πάντα 
γύρω μου μοιάζουν ασφυκτικά.

Που όλα τα όνειρα 
τσακίζονται στα βράχια 
του ανέξοδου, 
του αδιέξοδου.

Μόνο κοντά σου 
ηρεμώ κάπως 
την αντάρα 
του μέσα μου κόσμου. 

Γι' αυτό σ' αγαπώ...

Ελευθερία


Λίγο πριν το τέλος του δρώμενου, 
μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο, 
παρέα με τη συμμετοχή της Ελευθερίας

για το δρώμενο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα, ως αύριο 30/10.
Την Παρασκευή θα έχουμε τη λήξη και την κλήρωση μας.

Σας φιλούμε
Αριστέα-Ελευθερία

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2025

Η ελπίδα μου


 Η ελπίδα φοράει πορτοκαλί 
Τις χρυσαφένιες ανταύγειες του φθινοπώρου 
Και το καφέ του ξύλου που ζεσταίνει
Ναι, της ταιριάζουνε αυτές οι αποχρώσεις, θαρρώ 
Πιότερο από οτιδήποτε άλλο 
Κι ας πείτε πως ξεμωράθηκα εφέτος 
Όχι, δεν έχει το ασπρόμαυρο του χειμώνα
 Ούτε το γαλάζιο του καλοκαιριού 
Και φευ, διόλου έχει σχέση με το φρέσκο πράσινο της άνοιξης 
Ούτε με τα πολύχρωμα λουλούδια στην καρδιά της εποχής 
Όπως συνήθως τα έχουν στο μυαλό τους οι ποιητάδες

 Η ελπίδα φοράει το ώριμο, ζεστό χρώμα του φθινοπώρου 
Μου είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ
Σαν φύλλα, που έζησαν πριν πέσουν, οι υποσχέσεις της 
Έχουν να σου διηγηθούν ιστορίες που είδαν κι άκουσαν σιωπηλά
Από ζευγάρια που έναν έρωτα μεγάλο ξεκίνησαν από κάτω τους
Από παιδιά που έκαναν κούνια στα κλαδιά τους 
Ή από τον εργάτη που δροσίστηκε στον ίσκιο τους για λίγο
Μα θα σου δώσουν και τη βεβαιότητα της αναγέννησης
Γιατί στο χώμα σίγουρα σαν πέσουν, όλα θα αλλάξουν
Άλλοι σαν σκουπίδια που λερώνουν θα τα δουν
Μα άλλοι θα καταφέρουν να ακούσουν το τρίξιμο του κόσμου 

Η ελπίδα μου είναι πορτοκαλί, το δίχως άλλο
Δεν έχει στολίδια, πλουμιστά κεντίδια και χρυσόσκονες
Δεν έχει την επιθυμία της άνοιξης και της προσμονής
Είναι κατασταλαγμένη, ξέρει τι ζητάει
Θέλει να ζήσει, να υποφέρει, να πεθάνει
Να έχει την πιθανότητα να γίνει πάλι κάτι από την αρχή
Κι ας είναι να κουραστεί να περιμένει
Έχει μάθει να υπομένει
Η ελπίδα μου πεθαίνει καρτερικά κάθε καλοκαίρι 
Και γεννιέται με πόνο, κάθε Σεπτέμβρη
Δίνοντάς μου ό,τι χρειάζομαι, για να αντέξω τους χειμώνες της ζωής μου



Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

Σας φιλώ
Αριστέα


Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2025

4ο Δρώμενο Χαϊκού


Θλιμμένο ρόδο,
σκύβει σαν μπαλαρίνα
λιτά χορεύει

Ζωή κυλάει
Στα χώματα γυρνάει
Σπόρος ελπίδας

Πήρε μέρος στο 4ο Δρώμενο Χαϊκού 
με οδηγό την υπέροχη φωτογραφία της αγαπημένης Μαρίας Νικολάου, 

Ευχαριστώ που το αγαπήσατε και το τιμήσατε, 
ανάμεσα σε πολλά, ισάξια, πανέμορφα χαϊκού!


Ξαναφέρνω μερικά στοιχεία για τα χαϊκού, από παλιά μου ανάρτηση,
προς ενημέρωσή μας, γιατί πραγματικά είναι ένα όμορφο είδος ποίησης, 
αν και πολύ δύσκολο, ιδίως, αν θες να το πας σύμφωνα με τους κανόνες!


俳句
“το λίγο που το καθιστά περισσότερο” 
(Robert Browning)

Το χαϊκού είναι ένα δυσκολότατο ποιητικό είδος, ιαπωνικής προέλευσης, 
απόγονος του 5στιχου τάνκα (14ος αι. μ.Χ.) από το κόψιμο του οποίου
και προήλθε (16ος αι. μ.Χ.)
Υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του 20ου.
Από εκεί πέρασε τον Ατλαντικό και έφτασε να γίνει πολύ δημοφιλές,
σε όλο το Δυτικό κόσμο.

Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα 
από 17 συλλαβές, σε ένα ενιαίο στίχο.
Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους, συνήθως, υποδιαιρούνται σε 3 στίχους 
από 5-7-5 συλλαβές, 
στους οποίους η ομοιοκαταληξία αποφεύγεται.


Τα χαϊκού συµπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται µε 
λυρική, ή άλλοτε, χιουµοριστική διάθεση, 
ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. 

Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές, τα χρώματα,
η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, 
ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.


Στόχος της ποίησης χαϊκού είναι η δηµιουργία του αποστάγµατος 
ενός "εδώ και τώρα", 
µέσα στα πλαίσια και στους περιορισµούς του µέτρου 
- οι 17 συλλαβές είναι τα όρια του κόσµου του χαϊκού-
ενός κόσµου χωρίς αύριο και χτες, 
παρά µόνο µε τώρα
- δεν είναι τυχαίο ότι τα χαϊκού κατά κανόνα γράφονται στον ενεστώτα. 

Στον κόσµο αυτό, ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο, ούτε το επίκεντρο. 
Πρώτο ρόλο παίρνει η φύση, µε τους ατελείωτους κύκλους της, 
τις εκφράσεις της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. 
Ο άνθρωπος µένει να θαυµάζει τον κόσµο του οποίου είναι µέρος, 
υποκλινόµενος στο µεγαλείο του όλου, και, σπουδαιότερα για το χαϊκού, 
στο πόση ολότητα µπορεί να χωρέσει σε 17 συλλαβές, σε τρεις στίχους, 
σε µια αισθητηριακή εµπειρία, σε µια στιγµή.

[Ένα χαϊκού διαβάζεται σε μια αναπνοή.] 


Εμείς συνεχίζουμε να γράφουμε ποιητικά για το φθινόπωρο!
Όλες οι αναρτήσεις σας, ως τώρα, βρίσκονται στο κάτω μέρος της 

Σας φιλώ
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025

Σε 17 συλλαβές ~ Φθινοπωρινό Παζάρι ιδεών

 
Κρύο πρωινό
καφές καυτός στην κούπα
ξυπνά η μέρα


Κίτρινο φύλλο 
Αργοκυλάει κάτω 
Μετουσίωση 


Καφεκόκκινη
η μπουγάδα του χρόνου
στεγνώνει μέρες

Στο σκοινί πάνω
Ξεραμένες οι μνήμες 
Σβησμένο θέρος

Χαμένη νιότη
Στο σύρμα κρεμασμένη
Παράτα ζητά

Γυμνή θάλασσα
Ξεβράζει απουσίες
Τα δέντρα κλαίνε

Σταγόνες βροχής 
Στον ουρανό χαράζουν 
Δικό τους κύκλο


Με τα χαϊκού δεν το 'χω! Καθόλου όμως!
Με δυσκολεύουν πάρα πολύ - αν και μου αρέσουν τρελά!
Κι ενώ, δεν έχω πρόβλημα να μην μπορώ κάτι, 
ε, μην είμαστε και πλεονέκτες, 
αυτή τη φορά πείσμωσα και είπα θα ξεπεράσω εαυτό!


Και το έκανα αυτό για την Αναστασία και το Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου. 

Εκτός από την πρώτη φωτογραφία, που είναι σημερινή, 
οι υπόλοιπες μετράνε κάτι χρόνους, κλεισμένες σε φακέλους.
Ήρθε η ώρα να αερίσω λίγο, 
αρχείο και ζωή! 

Σας φιλώ!
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2025

Ανακούφιση ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]



Επιτέλους 
Ο καιρός ήρθε στα σωστά του 
Η νύχτα δεν θέλησε να φύγει άρον άρον 
Ο ήλιος αγνοείται επιδεικτικά 
Και η βροχή δεν σταματά να βγάζει το άχτι της 
Επιτέλους 
Κάποιες συμφωνίες που τηρήθηκαν 
Έστω και με τρομερή καθυστέρηση 
Δεν είναι απαραίτητα ανεπιθύμητη η κακοκαιρία 
Δεν αναθεματίζουν όλοι τα αστραπόβροντα 
Υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν το ξέσκισμα της κουρτίνας 
Από τη λύσσα του βοριά
Για να την αλλάξουν 
Επιτέλους! 
Ανακούφιση να βλέπεις ότι όλα κυλούν ξανά
Στην πεπατημένη τους…
Ώρα να μαζέψω τις καταστροφές 



Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

Σας φιλώ
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2025

Μέρες φθινοπώρου ⛔ [Ένα ποίημα για το φθινόπωρο 🍂]


Σαν τα φύλλα που πέφτουν  
Οι μέρες μου 

Αυτές που ποτέ δεν αποζήτησα  

Κι όμως είναι λες και δεν χάνουν ποτέ το ραντεβού τους 

Λες και ο χρόνος μου ζητάει τοκογλυφικά να πάρει πίσω το αίμα του 
Για όλες τις ώρες που απερίσκεπτα ξόδεψα 
Κίτρινα φύλλα, ξεραμένα, ατάκτως πεταμένα

Οι στιγμές μου 

Που στενάζουν για λίγες ανάσες 

Τρωτές και ανυπεράσπιστες

Μουλιάζουν και σαπίζουν  

Από τα αναφιλητά του είναι μου, που πάλι το μάλωσα 

Και η ψυχή στεγνώνει 

Αποστεωμένη αφήνεται στις ματιές των άλλων 


Δεν με φοβίζει όμως το ξεγύμνωμα 

Αξίωση ύστατη το νιώθω

Ανάγκη ψυχής και συνέχειας

Γιατί στην πεινασμένη γης 

Λίπασμα με τον χρόνο γίνονται όσα σαπίζουν 

Μανιτάρια μπορεί να φυτρώσουν στο σκοτάδι 

Αγριολούλουδα θα σκαρώσει η φύση  

Και ζωή θα τροφοδοτήσει ο θάνατος 

Και όταν ο ζωοδότης ήλιος κάνει τα δικά του 

Ο κύκλος θα ανοίξει και πάλι από την αρχή

Ζωή στις μέρες μου, όπως πάντα, θα τρέξει 

Κι εγώ θα συνεχίσω σφυρίζοντας αδέξια 

Να κάμω τα δικά μου 

Όχι! Τίποτα δεν με τρομάζει πια! 



Αρκετή μίρλα είχα πρόσφατα, είπα να σας κεράσω
λίγη αισιοδοξία και ελπίδα!
Μια παραλλαγή πάνω στην γνώριμη ματιά μου στα πράγματα, 
απλά με εσάνς φθινοπωρινή!
Περιμένατε κάτι διαφορετικό από μένα, δηλαδή; 
Πέφτω και σηκώνομαι!
That's me!

Μία ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο

Συνεχίζουμε ποιητικά και ανθρώπινα!

Σας φιλώ
Αριστέα

Το παρόν Blog, δεν χρησιμοποιεί ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) για την συγγραφή και δημιουργία των αναρτήσεων! Οι αναρτήσεις απαρτίζονται από σκέψεις, συναισθήματα και απόψεις μου! Συνδεόμαστε διαδικτυακά, αλλά επιμένουμε να γράφουμε ανθρώπινα!!