Για λίγο μόνο [Ένα ποίημα για το καλοκαίρι]

 

Να 'χαμε, λέει, ένα καλοκαίρι ολότελα δικό μας ξανά

Να ετοιμαζόμουν σαν κοριτσόπουλο 

Με το άι λάινερ, ιδανικά γραμμένο, το κόκκινο κραγιόν, παρέα και η γόβα που σκοτώνει

Με το τσαντάκι μου, το χαμόγελό μου και την ανεμελιά του Τότε

Να έτρεχα προς στην ελευθερία αλαλάζοντας, αφήνοντας πίσω 

Την ανημποριά των δικών μου, τα καθημερινά προβλήματα, και τις ασφυκτικές υποθέσεις

Να σε συναντούσα στα κρυφά, με ένα πεταχτό φιλί στα χείλη

Και με την υπόσχεση για πολύ περισσότερα στο μετέπειτα 

Εσύ να σηκώνεις ανάλαφρα το ύφασμα 

Για να ανιχνεύσεις τα δικά σου γνώριμα μέρη -μόνο δικά σου

Καταχτημένα χρόνια, με ηρωισμούς και ιαχές

Κι εγώ, γεμάτη προσμονή για την ολοκλήρωση

Να πηγαίναμε εκεί που συναντούσαμε τον Έρωτα, την ευτυχία και το Θεό μας μαζί

Νιώθοντας κυρίαρχοι του κόσμου μας

Εγώ, εσύ, η άμμος και η θάλασσα

Με τα ελάχιστα ήμασταν οι κροίσοι του κόσμου όλου

Κλείνω τα μάτια και το ζω για λίγο

Τα ανοίγω και όλα φωνάζουν 

"Σύρε τώρα. Μεγάλωσες πολύ για καλοκαίρια"

Η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα!

Ήταν μια ακόμα συμμετοχή μου στο διαδικτυακό μας δρώμενο,

Λιγάκι πεσιμιστική, το ξέρω, αλλά γράφτηκε σε μία στιγμή δύσκολη.

Γεμάτη η ζωή από δύσκολες στιγμές, από άδικες στιγμές.

Πού υπάρχει, εξάλλου, δικαιοσύνη σήμερα;

Ευτυχώς! Θα περάσει και αυτό! 

Όλα περνούν!

Σας φιλώ

@ριστέα