8.Ρόδινο φιλί
Κόκκινα χείλη στο χρώμα του ροδιού
στο δάγκωμα θυμίζουν άγρια μέντα
για λίγο πάθος μοιάζει να εκλιπαρούν
για μιαν αγάπη, δίχως κρυφή ατζέντα
Και η καρδιά μες στις πληγές
παιδεύεται, κλαίει και γελάει
Και η ψυχή μένει στο χτες
χάνεται και παραμιλάει
Χάρτινη ζωή, ρόδινο φιλί
Χάρτινη ζωή, ρόδινο φιλί
Κι αν οι μέρες πάνε μπρος
οι άνθρωποι ξεμένουν πίσω
μόνοι και έρημοι θαρρείς
γεμάτοι έπαρση και μίσος
Χάρτινη ζωή, ρόδινο φιλί
Χάρτινη ζωή, ρόδινο φιλί
Ποιος ξεχωρίζει την αλήθεια απ΄το ψέμα;
9.Αυγερινό Φιλί μου
Με την αυγή ξυπνά ο κόσμος Αυγερινό φιλί μου
Σαν την πρώτη αχτίδα που διαπερνά το σκοτάδι
Η καρδιά μου σε αναζητά
σαν το ρόδο το πρωί
Και το φιλί σου είναι η δροσιά που αγκαλιάζει τα χείλη μου.
Στις νύχτες τις αστρικές σε βρίσκω πάλι
Μες στο φιλί σου χάνομαι
σε θάλασσες αχνές.
Ο έρωτάς μας σαν φάρος φωτίζει τα όνειρά μας
Και κάθε ξημέρωμα,
σε αγαπώ περισσότερο.
Αυγερινό φιλί μου,
εσύ που φέρνεις φως
Στις σιωπές τις μοναχικές γεμίζεις τη ζωή μου.
Μαζί σου θέλω να υπάρχω σε κάθε μέρα νέα
Γιατί το φιλί σου είναι η αρχή, μιας κάθε όμορφης αυγής
10.Ποτάμι
Σαν να υπάρχει αύριο
Έπεφταν βροχή τα φιλιά από το σύμπαν
Διέσχιζαν ιλιγγιωδώς τον μολυβένιο ουρανό
Προσέκρουαν επάνω στις κορυφές των βουνών
Ορμούσαν με πάθος στην μανιασμένη θάλασσα
Σαν να μην υπάρχει αύριο
Τα υποδέχτηκε
Ξαφνιασμένο το ποτάμι
Πίνοντας με λαίμαργη μέθη
Τα κρυσταλλωμένα φιλιά
Μάταια, δεν ξεδιψούσε
11.Φιλί σε εκπτώσεις, Μαύρης Ζωής
Πώς βολεύτηκες βρε άνθρωπε, στις εκπτώσεις;
Πώς το αντέχει η ψυχή σου, να χωρά
τη βιοτή της, σε καλάθια;
Και αν δε βαστά, γιατί χώνεσαι,
στην κουβέρτα, της σιωπής;
Το ξυπνητήρι, σου φωνάζει να ξυπνήσεις,
σταμάτα να ξοδεύεσαι στην ακηδία.
Μπερδεύτηκαν οι τιμές και οι αξίες,
χάνει το νόημα, η ανθρώπινη ζωή.
Θυσία στον βωμό της βίας,
μ' άλλη ταμπέλα κάθε φορά,
μα με ψυχές σημαδεμένες και
ζωές κατεστραμμένες.
Ο κόσμος κατρακυλά στη δύση του,
τα σκαλοπάτια της καθόδου, σμιλεμένα,
από απόκληρους, χαμένα όνειρα,
και την ελπίδα για ένα αύριο,
που δεν ξέρουμε πώς θα 'ρθει.
Πού ξεπουλάς άνθρωπε τα φιλιά σου;
Έτσι, που έγινε εμπόριο
και η Αγάπη;
Τι θα μου δώσεις, τι θα μου πάρεις;
Εδώ στ' αλισβερίσι, μπήκε η ίδια η Ζήση.
Φιλί της Ζωής σε Κάποιους,
φιλί του Θανάτου, κάπου αλλού
και ποιος ξέρει, πώς όρισε η Μοίρα το παζάρι;
Μια ελπίδα μένει μόνο, να ανασαίνει:
πως θα ζεστάνουν οι καρδιές,
οι άνθρωποι θα βρουν τον προορισμό τους,
και κάπως, σε κάθε ανθρώπινη ψυχή,
θα χωρέσει μια Βηθλεέμ,
να γεννηθεί η Ελπίδα,
να τη ζεστάνουν με τα χνώτα Τους,
η Ανθρωπιά και τα Όνειρα μας.
Είθε το φιλί στην αλλαγή του χρόνου,
να ξυπνήσει το Καλό, απ' τον λήθαργο.
Και να 'ναι η χρονιά, που θα ανταμώσει,
καλύτερη, ανθρώπινη, ειρηνική,
χωρίς εκπτώσεις,
στις αξίες, τις αγάπες και της ψυχής τα αγλαΐσματα!
12.Το θαύμα της ζωής!
Συνεπαρμένη σε αγγίζω, ακριβό μου κόσμημα.
Απίστευτο να σε κρατώ στην αγκαλιά μου.
Ζεστό ακόμα το κορμάκι σου από την θερμότητα της μήτρας.
Φοβάμαι την απειρία μου.
Μικρό κοχύλι τα χείλη σου, άνοιξαν να ρουφήξουν την ζωή.
Μητρικό γάλα η ανάσα σου.
Σε ακούμπησα στην καρδιά μου, ακούγοντας για πρώτη φορά τους δικούς σου χτύπους.
Εσκυψα να σου δώσω το πρώτο σου φιλί.
Μοσχοβόλησε δεντρολίβανο ο αέρας στην άδολη αγαπη.
Στο βάθος, ακούστηκαν χαρμόσυνες οι καμπάνες των Χριστουγέννων!
13.Η2Ο
Βάλε νερό κι αλάτι αν θέλεις να ξεχάσουμε
Βάλε νερό και χώμα αν θέλεις να χτίσουμε
Βάλε νερό και βασιλικό αν θέλεις να φυτέψουμε
Βάλε νερό και όνειρα αν θέλεις να ταξιδέψουμε
Βάλε νερό και φιλί αν θέλεις να ξεδιψάσουμε
Μη βάλεις όμως νερό και θλίψη
Γιατί θα γίνει δάκρυ και θα μας πνίξει
Και για όνομα του Θεού
Σταμάτα να πετάς πέτρες στο νερό
Ταράζεις το κρυφό μας ναυάγιο
Αφού το ξέρεις καλά
Όλα μας τα μυστικά
Τ ο ν ε ρ ό
ένδον του τα φυλάει.
14. Τίποτα σπουδαίο
Τίποτα σπουδαίο
Δεν θα το παραδεχτώ.
Δεν θα πω πως είναι αλήθεια.
Δεν θέλω να δω το πρόσωπό μου,
να αντικατοπτρίζεται στην κορυφή του ήλιου.
Δε θέλω να αγγίξω τη βροχή,
ούτε τον άνεμο λαχταρώ
να αφήσω να πλέξει τα μαλλιά μου.
Αυτή η εξιλέωση δεν μας ανήκει.
Είχα μια χαρά χαραγμένη στα χείλη και
μια ελπίδα καρφωμένη στο πέτο μου
όμως δάχτυλα που λάτρεψα τόσο
με έστεψαν τιμωρό και δυνάστη.
Δεν είμαι εγώ το τραύμα που τρέφει πληγές
μα ακόμα κι αν είμαι, είναι δικά μου τα χείλη που
στάζουν αίμα και δικά μου, τα αγκάθια της ψυχής.
Δεν με λυτρώνεις λεηλατώντας με
ούτε με βοηθάς να γλιτώσω το κακό και το άδικο.
Όταν τα δόντια μου μοιάζουν με ακονισμένα φτερά
εγώ πονάω πιότερο μα εσύ
δεν μπορείς να δεις την αλήθεια
και εγώ δεν έχω ανάγκη μα ούτε και τη δύναμη
να σε πείσω για τίποτα πια.
Εάν δε διακρίνεις τον Παράδεισο μέσα μου
δεν σου ανήκει η ζεστασιά μου.
Αν μπορούσες να δεις τη ψυχή μου,
αν στο επέτρεπα αυτό,
ίσως να καταλάβαινες επιτέλους
πως ένα πληγωμένο χελιδόνι
έχει ανάγκη την Άνοιξη
μα εσύ αποζητάς το Χειμώνα
γιατί από παιδί, αυτό ήταν το μέλλον σου.
Σε πληγώνω καρφώνοντας το είναι μου
και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.
Νιώθω πως υποβόσκει η αλήθεια
μα δεν μπορώ να διακρίνω
αν είναι ένα τέχνασμα του νου και αυτό.
Έχω καταλάβει,
ξέρω τι αποζητάς εδώ και καιρό
όμως πως να σου δώσω την ελευθερία σου,
πως να λύσω τους αγκώνες σου,
όταν τα χέρια μου είναι δεμένα από χέρια που λάτρεψα τόσο;
Από χέρια που κράτησα.
Από χέρια που έφαγα.
Από χέρια που μου δίδαξαν τη ζωή με τρόπο
που εσύ δεν μπορείς να κατανοήσεις.
Όμως, σου ζητώ να θυμάσαι
πως τα δάχτυλά μου μαζί με τα δικά σου
πλάθουν πεταλούδες
και οράματα παραμυθένια, λυτρωτικά.
Κι αν ακόμη τα λόγια μου μοιάζουν με πυρά σε χώρα πολέμου
εγώ στους αθώους ανήκω μα εσύ δεν μπορείς να το δεις.
Δεν το διέκρινες ποτέ. Το υπέθεσες μόνο,
μα οι υποθέσεις για σένα είναι ένα σενάριο δανεικό.
Για μένα όμως, είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορεί,
παρά να είναι αμοιβαίο.
Στο ένα μου χέρι κρατώ τη ζωή.
Στο άλλο κρατώ την ελπίδα.
Αυτά βλέπω, αυτά νιώθω, αυτά αποζητώ.
Τίποτα, όλα μέσα μου, τίποτα.
Εθελοτυφλώ μα δεν με εγκαταλείπω.
Όμως, είναι κάποιες μέρες σαν τις σημερινές
που τον διαιτητή καλούμαι να κάνω
όμως σαν μ' απαρνηθείς εξοργίζομαι
και δεν ελέγχω τον εαυτό μου.
Κι όταν οι λέξεις γίνονται πυρά και με πονάνε
το μόνο που λαχταρώ είναι το φιλί σου.
Μια αχόρταγη γλώσσα να εξερευνά το μέσα μου
και δυο ξεροσκασμένα χείλη,
να πίνουν ζωή από τη ζωή μου.
Κι όταν τα χείλη μου ματώνουν και πονάνε
όταν,
όταν εσφαλμένα θαρρώ γλείφουν τη μοναξιά τους
τότε, μόνο τότε, μπορώ να ισχυριστώ
πως αγαπήθηκα σε αυτή τη ζωή
και σκορπίστηκα στον άνεμο ως κάτι σπουδαίο.
Γιατί αυτή η πολυπλοκότητα
που πλέον με εγκαταλείπει
με κάνει ανάξιο να σε υπερασπιστώ,
ανίκανο να νιώσω δέος.
Είναι κάτι στιγμές σαν τη σημερινή
που ρινίσματα σιδήρου γίνεται το μέσα μου
και σε μια ομίχλη ουτοπική· αναζητώ το γίγνεσθαι
όμως όλα, αινιγματικά διαταραγμένα
και εγώ βλέπω το αντίο σου σαν μια μικρή
σπινθηροβόλα διατομή που όμως,
δεν είναι το ουράνιο τόξο που τόσο λατρέψαμε.
Κι όταν στο μυαλό μου επιστρέφουν οι όμορφες στιγμές,
όταν αναζητώ τον γνώριμο ήχο των κλειδιών σου στην τσάντα μου,
όταν περιμένω να ακούσω την μηχανή του αυτοκίνητου να
διαμαρτύρεται για τη θέση πάρκινγκ που μας έπιασαν
τότε και μόνο τότε, μπορώ να αντικρύσω τον ήλιο.
Όλα πηγαία.
Όλα καθαρά
Όλα διακριτά.
Όλα μέσα μου.
Όλα εμείς.
Σ’ αγαπώ.
Τίποτα σπουδαίο.
15.Ο κόσμος ένα φιλί
Το φιλί σου, σαν θρόισμα, σαν αεράκι, σαν άνεμος,
θεριεύει στο γύρισμα του χρόνου δίχως ενδοιασμό.
Τα δεσμά διαλύει κι ορθώνει ανάστημα θερμό
το φιλί σου, σαν θρόισμα, σαν αεράκι, σαν άνεμος.
Σαν μαγνήτης φυσικός τον κόσμο έλκει σε κύκλο δυναμικό.,
Τείχος το τείχος αποδομεί, σύνορο το σύνορο ενοποιεί,
κι σαν αιώνιος, ατίμητος καταλύτης την απόσταση καταργεί
που μοιάζει το φιλί ετούτο σπάνιο ελιξίριο ευεργετικό.
16.Η ζωή της
Στο παραθύρι ακουμπισμένη
στα χάδια του αγέρα παραδομένη,
χαμογελά στον ήλιο που ευλαβικά
τα πέταλα των λουλουδιών σκύβει και τα φιλά
Το σπίτι είναι η ασφάλειά της
το παλάτι και η φωλιά της
αγάπη έχει για κεραμίδι
γεμάτο αισθήματα το χρωματίζει
Το χέρι αντήλιο βάζει στην πλάση
τις αχτίδες του ήλιου παραμερίζει με βιάση
να φτάσει το βλέμμα πιο μακριά
να δει το σπλάχνο της που τώρα γυρνά.
Τι όμορφη που 'ναι η φύση
μοσχοβολά το κυπαρίσσι
και χρώματα ένα σωρό
στον κήπο στήνουνε χορό
Λίγη τροφή στη χούφτα παίρνει
για το πουλάκι που περιμένει
δειλά το παραθύρι λοξοκοιτάζει
βρίσκει το θάρρος και πλησιάζει
Φωνάζει! Μουσική φτάνει η μιλιά του
ρόδινα απ' τον ήλιο τα μάγουλά του
είναι ο γιος της που τον προσμένει
για το φιλί του που περιμένει
Αυτή είναι η ζωή της
ο σκοπός και η δύναμή της
γιομάτη αγάπη για όλους έχει
κι ευγνωμοσύνη για όσα κατέχει.
17.Τρίτο κουδούνι
Πρώτο κουδούνι.
Ετοιμαζόμαστε.
Το μόνο που πρέπει να βρούμε είναι μια αναπαυτική καρέκλα.
Για να φτάσουμε στην οικειότητα χωρίς αντιπερισπασμούς.
Χωρίς να κρυώνουν τα πόδια μας.
Χωρίς να μας στενεύει τίποτα που θα μπορούσε να χαλάσει την ατμόσφαιρα.
Κοιτάμε γύρω μας.
Ίσως βρούμε κάτι γνώριμο.
Κάτι που θα σπάσει την αμηχανία.
Να γεμίσει το κενό μεταξύ των λέξεων.
Να κρατήσει το βλέμμα μας οριζόντια.
Δεύτερο κουδούνι
Έχουμε αγγίξει ο ένας τον άλλον.
Έστω ανεπαίσθητα, έστω τυχαία επίτηδες.
Επεξεργαζόμαστε το χρώμα των ρούχων μας.
Αν ταιριάζουν μεταξύ τους.
Μεσ΄ στις τσάντες μας τι κουβαλάμε;
Μπορεί η μυρωδιά του ενός να αντέξει την μυρωδιά του άλλου;
Αρχίζουν οι αμφιβολίες.
Εναλλάσσονται με την βεβαιότητα.
Μετά πάλι βυθιζόμαστε σε σκέψεις αν θα πρέπει να προχωρήσουμε.
Τρίτο κουδούνι.
Τα φώτα χαμηλώνουν.
Τώρα θα πρέπει να παίξουμε.
Δεν φαίνεται πια η έξοδος.
Μόνο η σκηνή.
Εξαφανίστηκαν και οι ταξιθέτες.
Κανείς δεν μπορεί βοηθήσει.
Μόνοι μας.
Εγώ, εσύ και ένας έρμος έρωτας.
Και κάπου εκεί ένα φιλί δίνει την λύση.
Η παράσταση αρχίζει.
18. Αποχαιρετισμός
Κάποιοι έμειναν μέσα μας
πληγές
Κάποιοι παραμένουν
χαμόγελα
με μια δράση
καταπραϋντική
πολύτιμα και άγρια
μαθήματα
Μας έμαθαν
πόσο πολύπλοκο είναι
να βάζεις κάποιον
στην ψυχή σου
αναζωογονητικό
και επίπονο μαζί
Πόσο μάταιο να προσπαθείς
να ξεριζώσεις τις αναμνήσεις
Τις αφήνεις εκεί να υπάρχουν
ακόμα και όταν είσαι απών
Σε σκέφτομαι όταν
όλα προχωρούν ήρεμα
και δεν μπορώ μαζί σου
να το μοιραστώ
Σε σκέφτομαι όταν
όλα πάνε ανάποδα
και δεν υπάρχει φως
μέχρι να το ξαναβρώ
Σε σκέφτομαι
κάποια πρωινά
που ξυπνώ
μουδιασμένη
από αλλόκοτα όνειρα
Κάπου ανάμεσα τους
υπήρξες κι εσύ
μα ξεγλίστρησες
Έφυγα γιατί με άφηνες
Σε άφησα να φύγεις
Κι έτσι γίναμε δύο άγνωστοι
με μισοτελειωμένες κουβέντες
μια μισοτελειωμένη ιστορία
Για το αποχαιρετιστήριο
θα σου χάριζα ένα φιλί
από εκείνα που μου έλεγες
πως σταματούν τον χρόνο
Μέσα του θα έκλεινα
όλα τα γιατί που μάτωσαν κάποτε
τις σκέψεις μου
Μέσα του θα απελευθέρωνα
όλα όσα μοιραστήκαμε
όλα όσα ήμουν μαζί σου
Έχεις κάτι δικό μου
Έχω κάτι δικό σου
Να προσέχεις
Σε ευχαριστώ
για τις αναμνήσεις
19. Σ' αγάπησα
Λιωμένο φιλί
αλλοτινής εποχής,
σύννεφο γκρίζο.
Σε ευχαριστώ πολύ που έφθασες ως εδώ.
Διάβασε ξανά και ξανά αν χρειαστεί, πριν ψηφίσεις.
Διάβασε ξανά και ξανά αν χρειαστεί, πριν ψηφίσεις.
Πάτησε ►εδώ
και μπες στην αρχική ανάρτηση για να βαθμολογήσεις.