Είχα γράψει πέρυσι για "Τα καλοκαίρια της αθωότητας"
και μου τα θύμισε σήμερα η Μαρία,
με την παιχνιδιάρικη ανάρτησή της,
με αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια.
Σκέφτηκα λοιπόν να ανασύρω το περσινό ποιηματάκι μου,
γιατί όταν σκέφτομαι τα καλοκαίρια μου σαν παιδί, καλύτερα δεν θα μπορούσα
να τα είχα γράψει (για μένα πάντα!)
Το μυαλό σκαλίζουν, ανασύροντας γεύσεις και μυρουδιές
Πολύχρωμα πανιά σηκώνουν, αρμενίζοντας στις θύμισες
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες,
στα καλοκαίρια της αθωότητας
Ιχνηλατώντας δρόμους στο χτες,
στα καλοκαίρια της αθωότητας
Ασπρόμαυρες εικόνες στο λευκό πανί της μνήμης
Προβολείς πάνω σε παιδικές φιγούρες που τρέχουν ξυπόλητες
μέσα σε σταροχώραφα, αμπέλια κι αραποσιτιές
Δροσίζονται σε τρεχούμενα νερά
και γεύονται τα δώρα της φύσης
(ακόμα νιώθω τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καλαμποκιού)
Καλοκαίρια σε σέπια, στο δισάκι της μνήμης
Σε αμμουδένιες παραλίες, χωρίς σεζ λογκ κι ομπρέλες
Γεμάτες φωνές, γέλια και παιδικά κουβαδάκια
Κι οι κιοφτέδες στη θάλασσα οι πιο νόστιμοι του κόσμου όλου
(ακόμα έχω τη γεύση του δυόσμου στο στόμα...)
Καλοκαίρια μακρινά, γιομάτα ξεγνοιασιά και φιλίες
Μακρινές ποδηλατάδες και ομαδικά παιχνίδια
Φεγγαρόφωτο κυνηγητό μέχρι να φωνάξει η μάνα
Αποχωρισμός με το ζόρι κι ανανέωση του ραντεβού...
(ακόμα νιώθω πως αύριο θα συναντήσω τα παιδιά στην αλάνα)
Καλοκαίρια που στριμώχτηκαν στο ξεφτισμένο άλμπουμ της λήθης
Για λίγο μόνο πόσο ζητώ, στο ασπρόμαυρο κάδρο μέσα να μπω
στο δεντρί μου σκαρφαλωμένη,
προσπαθώντας να αγγίξω την κορυφή του κόσμου μου...
δαγκώνοντας το πιο ζουμερό σύκο απ΄όλα
(και τι δεν θα έδινα να λερωθώ με τα ζουμιά του....)
@
δεν ήταν από μόνα τους αθώα.
Εμείς ήμασταν οι αθώοι τότε.
Οι δυσκολίες πολλές.
Οι μνήμες γλυκαίνουν και στρογγυλεύουν τις γωνίες.
Όμως είναι το παρελθόν μας. Αυτό μας έφτιαξε,
με τα καλά του και τα στραβά του.
Έχει φύγει. Δια παντός.
Όμως αφαιρέστε το. Ξεχάστε το.
Διώξτε τις μνήμες.
Και θα δείτε ότι δεν αρκεί το τώρα μόνο.
Είμαστε και οι μνήμες μας.
Είμαστε και οι χειμώνες μας και τα καλοκαίρια μας.
Η ανάρτηση συμμετέχει στις Ιστορίες του καλοκαιριού,
το δρώμενο που τρέχει όλο το καλοκαίρι
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου
Οι φωτογραφίες ανήκουν στη συλλογή Summertime
της Πολωνέζας φωτογράφου Izabela Urbaniak.
Ξεκίνησε το 2012, όταν άρχισε να φωτογραφίζει
τα παιδιά της με τους φίλους τους
καθώς περνούσαν όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στην πολωνική ύπαιθρο.
Τις λατρεύω αυτές τις νοσταλγικές φωτογραφίες της.
Ίσως γιατί δεν έχω δικές μου,
μέσα στο σταροχώραφό μας, ανάμεσα στις καλαμποκιές,
πάνω στη μεγάλη μας συκιά, ή κάτω από αυτή, κάνοντας κούνια
στο σκοινί που μας έκοβε, αλλά δεν μας πείραζε....
Τις δικές μου μνήμες τις κουβαλάω στη ψυχή
και προσπαθώ να τις κρατώ αναλλοίωτες-όσο μπορώ- στο χρόνο.
Αν κάτι φοβάμαι, αυτός δεν είναι ο θάνατος.
Τη μνήμη φοβάμαι μην χάσω!
Καλά να περνάτε
@ριστέα