Μακάρι να μπορούσα να σου χαρίσω αυτό το πανέμορφο φεγγάρι...

Ο Ρυόκαν, δάσκαλος του Ζεν ζούσε πολύ απλά σε μία μικρή καλύβα στους πρόποδες ενός βουνού. Ένα απόγευμα επισκέφτηκε την καλύβα ένας κλέφτης, αλλά είδε πως δεν υπήρχε τίποτε για να κλέψει.
Γυρνώντας ο Ρυόκαν βρήκε τον κλέφτη και του είπε: "Ίσως έχεις έρθει από μακριά για να με επισκεφτείς και δεν πρέπει να γυρίσεις πίσω με άδεια χέρια. Σε παρακαλώ πάρε τα ρούχα μου ως δώρο". Ο κλέφτης μπερδεύτηκε. Πήρε όμως τα ρούχα και έφυγε.
Ο Ρυόκαν στεκόταν γυμνός και κοίταζε το φεγγάρι. "Αχ καημένε φίλε" συλλογίστηκε, "μακάρι να μπορούσα να σου χαρίσω αυτό το πανέμορφο φεγγάρι..."

Πόσοι από μας θα μπορούσαμε έστω κ μια φορά να σκεφτούμε έτσι; Να μας πονάνε , να μας αδικούν , να μας φέρονται άσχημα κ εμείς να σκεφτόμαστε τι καλύτερο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει...
Ναι φαίνεται ακατανόητο κ ενάντια σε όλα όσα μας δίδαξαν από μικράκια .... η καλοσύνη δε περνάει στις μέρες μας .. η αχαριστία ζει κ βασιλεύει ......
Πόσο ζηλεύω τη γαλήνη του Ρυοκαν .... 

Είναι στη φύση μου.....

Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.

Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.

Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε: 
-Αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;
-Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω, απάντησε ο μοναχός.

Νοσταλγώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004

Θα είμαι λιτή και σύντομη....
Βλέποντας χτες την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων νοστάλγησα το 2004 και ας το πληρώνουμε και ΘΑ το πληρώνουμε ακριβά !
Τουλάχιστον είχαμε ποιότητα από την αρχή ως το τέλος!
Ακόμα και τώρα βλέποντας αυτήν την εικόνα, το παιδί με το καραβάκι, συγκινούμαι!
Δεν κουράσαμε, δεν εντυπωσιάσαμε με φθηνό θέαμα, δεν γελοιοποιηθήκαμε ...
Δείξαμε ό,τι είχαμε: την ιστορία μας , την κουλτούρα μας, τον πολιτισμό μας!
Ναι, είμαι υπερήφανη!

 Καλό Σαββατοκύριακο!
@iris

Θυμήσου τις δικές μας στιγμές...

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που φέγγει την πόλη
και θυμήσου δικές μας στιγμές
δες στα μάτια μου μπογιές
που χρωματίζουν θάλασσες

Και τρέξε με τη σκέψη σου
πιο γρήγορα απ' το φως
μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή
Αγάπησέ με...

Βγες στο μπαλκόνι να δεις
το φεγγάρι που αφήνει την πόλη
και θυμήσου τις όμορφες στιγμές
δες στα μάτια μου φωτιές
που κυματίζουν θάλασσες

Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ
με τα χείλη σου τα υγρά
μ' ανάσα γρήγορη, ζεστή
Αγάπησέ με...
Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Ηλίας Μακρίδης

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη....

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη, σαν αλάνα.

Να κυλιόμουνα μέσα της,να 'κανα τούμπες,

να'πλωνα την αρίδα μου, να λιαζόμουνα!!!

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τρεις θαλασσογραφίες μου

Τρεις απόπειρες να αποδώσω τη θάλασσα, 

μέσα από τη δική μου ματιά και τα χρώματα που αγαπώ!

Λάδι σε μουσαμά

Η σπηλιά by airis 

Τα βράχια, Άγιος Ανδρέας by airis

Μοναχικό ηλιοβασίλεμα by airis

Καλό βράδυ ..... 

@iris

Μονάχα ο ανήσυχος καραβοκύρης....

Όλα κινούνται , όλα αλλάζουν
Αιώνες πριν κι άλλοι πολλοί το'χαν φωνάξει
Τίποτα δε δένεται σε τούτη τη ζωή, ούτε ασφαλίζεται για πάντα
Κι όσοι νομίζουν ότι άραξαν κι έδεσαν
πικρά πλανώνται..........
Αργά η γρήγορα ξεσπάει η μπόρα
Και στα καράβια που οι ναύτες των κοιμούνται
γιατί σφιχτά έδεσαν τα σχοινιά, τα παλαμάρια
η ταραχή κουνάει πιότερο. Και σαν ξυπνήσει ο καπετάνιος,
τι να προλάβει
Ούτε κουπί, ούτε πανί....
όλα, τρικυμιασμένα!
Μονάχα ο ξάγρυπνος, ο ανήσυχος εκείνος καραβοκύρης,
που ανοιχτά κρατούσε τα μάτια της ψυχής του
και το κουπί δεν άφηνε απ' το χέρι,
Μονάχα εκείνος θα κάτσει ήσυχα και σταθερά να σώσει το σκαρί του.
Γιατί περίμενε, πως κάποτε
στη θάλασσα
θα ξέσπαγε και η τρικυμία!

@iris 


7.4.1995 

Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος

Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά 


Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας


Ελένη Βακαλό

Τα δύο που κάνουν το Ένα

Ο Πόθος,
Ο Πόλεμος,
Ο Άντρας,
ο Έρωτας
Γένους αρσενικού
..........................
Η Αμαρτία,
Η Ελπίδα,
Η Γυναίκα,
Η Αγάπη,
Γένους θηλυκού
..........................
Όλα είναι μέσα στη Ζωή του ανθρώπου
Ζωή , θηλυκό
Άνθρωπος, αρσενικό
Τα δυο που κάνουν το Ένα

Θεός!


@iris

Πονάει η θάλασσα;

-Σσσσσ!
-Τι ακούς ;
-Ακούω τη θάλασσα, μου διηγείται τον πόνο της...
-Τι; πονάει και η θάλασσα;
-Πονάει, γιατί δεν την αφήνουν ήσυχη όταν θέλει τη μοναξιά της!


@iris

Θέλουν αίμα!

Οι σπουδαίοι έρωτες, οι σπουδαίες μοναξιές, οι σπουδαίες ελευθερίες θέλουν αίμα!
Όλοι ονειρεύονται τη λάμψη τους αλλά τρέμουν και την παραμικρή αμυχή στο κορμί τους.


Μάρω Βαμβουνάκη , Ο αντίπαλος Εραστής

Η ζωή δε θέλει μετεξεταστέους!

φωτο: Robert Doisneau

Άλλος φοβάται.
Άλλος προσέχει.
Άλλος βαριέται.
Κι υπάρχει κι αυτός που διδάσκει,
αυτός που οδηγεί...
από το σκοτάδι στο φως,
από το τίποτα στο ελάχιστο,
ή ίσως στο κάτι.
Κι όμως
εμείς
ίσως προσέχουμε,
ίσως φοβόμαστε,
ίσως βαριόμαστε.
Ξυπνάτε καλά μου παιδιά...
Δεν υπάρχει κουδούνι.
Δεν υπάρχει διάλειμμα.
Πρέπει να περάσουμε...
Η ζωή δε θέλει μετεξεταστέους!

@iris

Αν γινόμουν για λίγο αόρατη

Αν γινόμουν αόρατη για λίγο
θα μπορούσα πολλά να αντέξω....
πι χι θα μπορούσα να κυκλοφορήσω χωρίς το μέικαπ
που επιβάλλεται για να μπορώ να κρύβω πίσω από αυτό
χρόνια, θλίψεις, παράπονα.
Θα μπορούσα να κυκλοφορήσω για λίγο
χωρίς το χαμόγελο που κρύβει την αγωνία μου
για το αύριο
Θα μπορούσα να κάνω όλες αυτές τις γκριμάτσες που μαζεύτηκαν μέρες
χωρίς να τρομάξει κανένας,
χωρίς να φοβάμαι να αντικρίσω το είδωλο μου.
Αν γινόμουν αόρατη για λίγο
θα ερχόμουν δίπλα σου
και θα σε παρατηρούσα..
Να δω πίσω από τα μάτια σου θέλω,
να νιώσω τις θύελλες σου!
Αν γινόμουν αόρατη για λίγο
πολύ φοβάμαι πως θα ήθελα να μείνω για πάντα
Αόρατη!!

@iris

10/02/12

Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κυριακάτικες υπερβάσεις.

Ακύρωσε τα Μαθηματικά σήμερα. Πολλαπλασίασε την ευτυχία μοιράζοντας της σε πολλούς ανθρώπους. Κυριακάτικες υπερβάσεις. 


 Δημήτρης Καραβασίλης, συγγραφέας

Εκεί που δεν υπάρχει αγάπη...

φωτό: Alexandre Buisse

"Το πλήθος δεν αποτελεί συντροφιά, τα πρόσωπα δεν είναι παρά συλλογή εικόνων, και οι κουβέντες ενοχλητικός θόρυβος εκεί που δεν υπάρχει αγάπη..."
Francis Bacon

Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.

Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. 
Σ’ ένα στενό κρεβάτι
ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, 
με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου, 
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. 
Πιο χαμηλά η κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια,
τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. 
Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. 
Χάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. 
Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δε μου λέει τίποτα να παραδοξολογώ.
Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. 
Μόνο πού ‘ναι πιο δύσκολο. 
Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά
θέλεις να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. 
Κι από τη φύση- άλλα θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.



 Οδ. Ελύτης, Ο μικρός ναυτίλος

Αληθινό περιστατικό.

Διήγηση πελάτη μου στη δουλειά.... Έχει μια σκυλίτσα σιχ-τζου.
Γέννησε πρόσφατα και έκανε 8 μικρά!
Αυτή η μάνα-σκύλα λοιπόν την ημέρα χωρίζει τα παιδιά της σε δύο ομάδες των τεσσάρων κουταβιών και παίρνει τα 4 και τα απομακρύνει σε άλλο μέρος.
Την ημέρα θηλάζει τα μωρά της κατά ομάδα...Έτσι φροντίζει και ταϊζει καλύτερα τα σκυλάκια της.
Την νύχτα τα ξανασμίγει όλα μαζί και τα προσέχει!
Αυτή είναι μάνα! 

 Δεν τη δίδαξε κανείς παρά μόνο το ένστικτο!
Υποκλίνομαι! 

@iris

Όσο κρατήσει η ζωή

Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα

σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.

Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα

και ταξιδεύω σίγουρος,

όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

Στίχοι: Νίκος Καρούζος

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

Γεμίστε τα χέρια σας με αγάπη.......

Ένας άνθρωπος παρουσιαζόταν στο κριτήριο του Κυρίου:

"Κοίταξε Θεέ μου", του έλεγε, " τήρησα το νόμο σου,

δεν έκανα τίποτα το αισχρό, κακό ή αντίθρησκο.

Κύριε, τα χέρια μου είναι καθαρά.

"Ασφαλώς, ασφαλώς, του απαντά ο καλός Θεός...

Αλλά είναι άδεια"

Ραούλ Φολερώ

Γεμίστε τα χέρια σας με αγάπη.......

Δώστε απλόχερα κ θα λάβετε....!

Οι δυο μοναχοί

 Δύο Βουδιστές μοναχοί είχαν αφήσει το μοναστήρι τους και κατευθύνονταν προς το διπλανό χωριό.
Περπατούσαν μέσα στο δάσος για ώρες.
Βγαίνοντας από ένα ξέφωτο και φτάνοντας στις όχθες ενός ποταμού αντίκρισαν μια νεαρή όμορφη κοπέλα να στέκεται δίπλα στα ορμητικά νερά και να κλαίει.
Ο γηραιότερος από τους δύο, προχώρησε προς το μέρος της και σαν έφτασε πίσω της τη ρώτησε.
"Γιατί κλαις;"

Η κοπέλα στο άκουσμα της φωνής του γέρου πετάχτηκε σαν τρομαγμένο ζώο. Αντικρίζοντας τους δύο μοναχούς ηρέμησε. Σκούπισε τα δάκρυα της και μιας και θεώρησε πως δεν κινδυνεύει από τους δύο άντρες, αποκρίθηκε στην ερώτηση του ηλικιωμένου.

"Ξεκίνησα από το διπλανό χωριό να πάω σε ένα γάμο. Ετοιμαζόμουν τόσες μέρες για αυτό. Έραψα το πιο καλό μου φόρεμα και τώρα πρέπει να περάσω μέσα από το ποτάμι ώστε να φτάσω στην ώρα μου. Τα ρούχα μου θα καταστραφούν κι εγώ μάλλον μέχρι να φτάσω στο χωριό, σίγουρα θα έχω αρρωστήσει για τα καλά. Δεν περίμενα να συναντήσω δυο μοναχούς μέσα στην ερημιά. Αχ, μακάρι να μπορούσατε να με βοηθήσετε να περάσω απέναντι."

Ο νεαρός μοναχός, στο άκουσμα της παράκλησης της νεαρής κοπέλας, κοίταξε με τρόμο τον Δάσκαλο του. Οι οδηγίες του δόγματος ήταν σαφής. Οι μοναχοί απαγορεύονταν να αγγίζουν γυναίκες. Αυτή του η σκέψη, φρέναρε απότομα καθώς με έκπληξη άκουσε τον Δάσκαλο του να της λέει.
"Θα σε βοηθήσουμε εμείς"
Ο νεαρός μαθητής δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του μα πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει τα λεγόμενα του Δασκάλου του, ο γέρος είχε πάρει στην αγκαλιά του την κοπέλα και προχωρούσε μέσα από τα ορμητικά νερά του ποταμού προς την απέναντι πλευρά. Έκπληκτος αλλά και τσαντισμένος με την πρωτοβουλία του Δασκάλου του, άρχισε να τρέχει κι αυτός από πίσω τους ώστε να περάσει το ποτάμι.
Μετά από λίγα λεπτά, είχαν φτάσει και οι τρεις απέναντι.
Ο γέρος χωρίς να χρονοτριβήσει, άφησε απαλά την κοπέλα στο έδαφος την χαιρέτησε και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Κάνοντας ένα νεύμα στον μαθητή του έδωσε να καταλάβει πως ήταν ώρα να πηγαίνουν.

Οι δυο μοναχοί αφού είχαν περπατήσει για αρκετή ώρα αμίλητοι μέσα στο δάσος ο νεαρός γύρισε προς το Δάσκαλο του και τον ρώτησε με συννεφιασμένο βλέμμα στο πρόσωπο.
"Μεγάλε Δάσκαλε, γιατί το έκανες αυτό;"
Ο Δάσκαλος τον κοίταξε αμίλητος και συνέχισε να περπατά με αργό βήμα.
"Εννοώ, πως μπόρεσες να παραβείς τον κανόνα και να πάρεις εκείνη την κοπέλα στα χέρια σου αφού ξέρεις πως απαγορεύεται;"
Ο γέρο Σοφός τον κοίταξε με συμπάθεια και του αποκρίθηκε.

"Η διαφορά είναι πως εγώ την κοπέλα την άφησα πίσω στο ποτάμι.
Εσύ έπειτα από τόση ώρα συνεχίζεις να την κουβαλάς μέσα σου."

Χόρχε Μπουκάι

Αφιερωμένο σε όλους όσοι συνεχίζουν να"κουβαλούν" μέσα τους παλιές ιστορίες, πόνους , θλίψεις, οργή , μίση.... Αφιερωμένο σε όλους όσοι δεν έχουν μάθει πως συγχώρεση είναι να αφήσω πίσω το παρελθόν κ να ατενίζω μπροστά , σε όλους όσοι δε καταφέρνουν να γεμίσουν χαρά και γαλήνη προτού αδειάσουν εντελώς κ αφήσουν χώρο για όλα τα όμορφα..... Ναι η Ζωή είναι δύσκολη γεμάτη "πρέπει" και περιορισμούς ..... γιατί εμείς άραγε την κάνουμε ακόμα πιο δύσκολη;

Ας ερχόσουν για λίγο

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που είμαι μόνος, μα τόσο μόνος
και που μαζί μου παίζουν κρυφτό
πότε η θλίψη και πότε ο πόνος

Πού να 'σαι αλήθεια το βράδυ αυτό
που με χτυπάει τ' άγριο τ' αγέρι
να 'ρθεις και μ' ένα φιλί καυτό
να με γεμίσεις με καλοκαίρι

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά

Πού να 'σαι, να 'ρθεις το βράδυ αυτό
σ' αυτούς τους δρόμους που σ' αγαπούνε
το ντουετάκι τους το γνωστό
τα βήματά μας να ξαναπούνε

Πού να 'σαι να 'ρθεις το βράδυ αυτό
που 'γινε φύλλο ξερό η ελπίδα
να 'ρθεις κοντά μου να φυλαχτώ
από του πόνου την καταιγίδα

Ας ερχόσουν για λίγο
μοναχά για ένα βράδυ
να γεμίσεις με φως
το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια
να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο
κι ας χανόσουν μετά

Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Δανάη Στρατηγοπούλου

Δώστε προσοχή στα μάτια ....

Κρύβεται πάντα λίγη αλήθεια στο ''πλάκα κάνω'' Λίγο συναίσθημα στο ''δε με νοιάζει'' Λίγος παράπονο στον "δεν πειράζει'' Λίγο σε χρειάζομαι στο ''άσε με μόνο μου" Λίγο "ναι καλά.." στο "τα λέμε" και λίγη θλίψη στο "μια χαρά". Δώστε προσοχή στα μάτια .... Όχι στα λόγια! @iris

Τα μάτια ενός παιδιού.....

Εκείνη του έτεινε ένα γαλάζιο τετράδιο με λευκές σελίδες.
Γράψε: "Ένα πολεμιστής του φωτός δείχνει προσοχή στα μάτια ενός παιδιού. Γιατί αυτά τα μάτια ξέρουν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς πικρία. Όταν επιθυμεί να μάθει αν αυτός που βρίσκεται στο πλευρό του είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσπαθεί να δει τον τρόπο με τον οποίο θα τον κοίταζε ένα παιδί."


"Τι είναι πολεμιστής του φωτός;"


"Πιστεύω πως εσύ ξέρεις". απάντησε εκείνη χαμογελώντας. "Αυτός που είναι ικανός να κατανοήσει το θαύμα της ζωής, να παλέψει μέχρις εσχάτων για κάτι που πιστεύει ' και τότε ακούει τις καμπάνες που η θάλασσα κάνει να αντηχήσουν στο κρεβάτι του"


Π.Κοέλο, απόσπασμα από Το Εγχειρίδιο του  Πολεμιστή του Φωτός

Κάθε πολεμιστής του Φωτός

Κάθε πολεμιστής του Φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέμματα στο παρελθόν.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του Φωτός.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός αμέλησε τα πνευματικά καθήκοντά του.
Κάθε πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.

Γι αυτό είναι πολεμιστής του φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

Paolo Coelho, από το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

Ας κοιτάζουμε πρώτα τον εαυτό μας...

Δεν υπάρχει καλοπροαίρετη κριτική!
Η κριτική είναι κριτική
και δείχνει υπερόπτη άνθρωπο.....
Ο ταπεινός άνθρωπος φροντίζει πώς να γίνεται ο ίδιος καλύτερος.
Δεν αναλώνεται στο να παρουσιάζει όλους τους άλλους χειρότερους!
Ας κοιτάζουμε πρώτα τον εαυτό μας...
Άλλο " δεν μου αρέσει" και άλλο "δεν είναι ωραίο" !
Το πρώτο είναι προσωπική γνώμη ...
Το δεύτερο κριτική!
Οι διαφορές είναι λεπτές ...
Οι ζημιές καμιά φορά ανεπανόρθωτες!

@iris

Σε περιμένω

Διάφανοι οι τοίχοι ανάμεσά μας...
Σε σκέφτομαι και η απόσταση εξανεμίζεται...
Δες με...
Δες με πως λάμπω
περιμένοντάς σε
Δες με πως καίγομαι
επιθυμώντας σε...
Σαν να σε ξέρω από παλιά!
Σε περιμένω...
Στα βασανισμένα μου όνειρα...
Στις στιγμές που τίποτα δεν πηγαίνει καλά,
Στις στιγμές που είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω!
Σε περιμένω κάθε βράδυ
καθώς σβήνω το φως,
και χωρίς προσευχές κλείνω τα μάτια
υπομένοντας το σκοτάδι....
Σε περιμένω σε κάθε δάκρυ
σε κάθε χαμόγελο,
στις Κυριακές που ξημερώνουν!


Σε σκέφτομαι και η απόσταση μικραίνει...
Δεν υπάρχουν τοίχοι, δεν υπάρχουν αποστάσεις
δεν υπάρχουν χρόνοι...
Υπάρχει η υπομονή και η θέληση
να σε συναντήσω...
Σαν τη θέληση του μικρού χελιδονιού να θεριέψει
και να πετάξει από τη φωλιά του....


@iris

Λέξεις

Λέξεις απαλές σαν χάδι
βαμβακερές, σαν παιδικό ρούχο
καθαρές, σαν έγνοια μητέρας. 
Λέξεις ασημένιες, σαν το φεγγάρι
κρυστάλλινες, σαν γοερό κλάμα βρέφους
Λέξεις θρέψης, σαν μητρικό γάλα

Λέξεις βυθισμένες στο ηλιοβασίλεμα.
Διαλεγμένες στο ζωηρό
παιγνίδισμα του κύματος·
αθώες, σαν δόλωμα
ερασιτέχνη ψαρά

Αν θέλεις να μ' αγγίξεις βαθιά
μην πιέζεις την πένα όταν γράφεις
γιατί μου ματώνεις την ψυχή.


Κωνσταντίνος Κόλιος

Ποίημα στους φίλους

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, 
ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου… 
Όμως, μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. 
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. 
Όμως… όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου, να κρατηθείς και να μην πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.
Αρκούμαι να σε στηρίξω, να σου δώσω κουράγιο και να σε βοηθήσω αν μου το ζητήσεις.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις.
Όμως… θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά.
Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.

Jorge Luis Borges

Να ξαπλώνω ανέμελα στον ήλιο .....

Να ξαπλώνω ανέμελα στον ήλιο 
και να μη σκέφτομαι τίποτα πέρα από το πόσο γλυκό 
και πολύτιμο είναι το χάδι του αέρα όταν καίγεσαι.....


@iris

Ζήσε τη στιγμή.....

Ηταν σ ένα χωριό, ένας γέρος, πολύ φτωχός, που τον ζήλευαν ακόμα και οι βασιλιάδες, γιατί είχε ένα όμορφο άσπρο άλογο. Πολλοί βασιλιάδες του πρόσφεραν αμύθητα ποσά για το άλογο, μα εκείνος έλεγε:

"Αυτό το άλογο, για μένα δεν είναι άλογο, είναι άνθρωπος. Πως μπορείς να πουλήσεις έναν άνθρωπο, ένα φίλο;"

Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ φτωχός, μα το άλογο ποτέ δεν το πούλησε.
Ενα πρωί, είδε το άλογο που έλειπε απ’ το στάβλο. Όλο το χωριό μαζεύτηκε και είπε:

"Κουτέ γέρο! Εμείς το ξέραμε πως μια μέρα θα τόκλεβαν το άλογο. Θάταν καλύτερα να τόχες πουλήσει. Τι ατυχία!"

Ο γέρος είπε:

"Μην πάτε τόσο μακριά και λέτε τέτοια! Πείτε μόνο, πως το άλογο δεν είναι πια στο στάβλο. Αυτό είναι το γεγονός. Όλα τ' άλλα είναι κρίσεις. Δεν ξέρω αν είναι ατυχία ή ευλογία, γιατί ποιος μπορεί να ξέρει τι θ' ακολουθήσει;''

Οι άνθρωποι γέλασαν με το γέρο. Πάντα ήξεραν πως ήταν λίγο τρελός. Όμως, μετά από δεκαπέντε μέρες, ξαφνικά, ένα βράδυ, το άλογο ξαναγύρισε. Δεν το είχαν κλέψει, τόχε σκάσει στην ερημιά. Κι όχι μόνο γύρισε, αλλά έφερε μαζί του δώδεκα άγρια άλογα.

Πάλι μαζεύτηκε ο κόσμος και είπε:
"Γέρο, είχες δίκιο! Αυτό δεν ήταν ατυχία, αποδείχτηκε στ αλήθεια, πως ήταν ευλογία."

Ο γέρος είπε,

"Πάλι το τραβάτε πολύ μακριά. Πείτε μόνο πως το άλογο γύρισε... ποιος μπορεί να ξέρει αν αυτό είνα ευλογία ή όχι; Είναι μονο ένα κομμάτι. Διαβάζετε μια μόνο λέξη από μια πρόταση. Πως μπορείτε να κρίνετε ολόκληρο το βιβλίο;"

Αυτή τη φορά, δεν μπορούσαν να του πούνε πολλά. Μέσα τους, όμως, ήξεραν πως είχε άδικο. Είχαν έρθει δώδεκα όμορφα άλογα.

Ο γέρος είχε ένα μοναχογιό, που άρχισε να γυμνάζει τα άγρια άλογα. Μια βδομάδα μετά, έπεσε από ένα άλογο κι έσπασε τα πόδια του. Ο κόσμος ξαναμαζεύτηκε και ξαναέκρινε. Είπαν,

" Αποδείχτηκες πάλι σωστός. Ήταν δυστυχία. Ο μοναχογιός σου έχασε τα πόδια του κι έτσι γέρος που είσαι, ήταν το μοναδικό σου στήριγμα Τώρα είσαι φτωχότερος από ποτέ".

Ο γέρος είπε:

’’ Έχετε μανία να κρίνετε. Μην πάτε τόσο μακριά. Να πείτε μόνο πως ο γιος μου έσπασε τα πόδια του. Κανείς δεν ξέρει, αν ήταν κακοτυχία, ή ευλογία. Η ζωή έρχεται σε μικρά κομμάτια και ποτέ δεν σου δίνεται περισσότερο."

Μετά από μερικές βδομάδες η χώρα μπήκε σε πόλεμο κι όλοι οι νέοι αναγκάστηκαν να πάνε στρατιώτες. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο γιος του γέρου, γιατί ήταν ανάπηρος. Όλη η πόλη έκλαιγε και θρηνούσε, γιατί η μάχη ήταν χαμένη, κι όλοι ήξεραν πως οι πιο πολλοί δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω.

Ήρθαν τότε στο γέρο και είπαν:

" Είχες δίκιο, γέρο. Αποδείχτηκε ευλογία. Μπορεί ο γιος σου να είναι ανάπηρος, είναι όμως ακόμη μαζί σου. Οι δικοί μας γιοί έφυγαν για πάντα."

Ο γέρος είπε,

‘’ Εξακολουθείτε να βγάζετε κρίσεις. Κανείς δεν ξέρει! Να πείτε μόνο, πως οι γιοί σας εξαναγκάστηκαν να πάνε στρατιώτες, ενώ ο δικός μου όχι. Αλλά μόνο ο Θεός, το Όλον, γνωρίζει αν είναι ευλογία ή κακοτυχία''

Κρίση σημαίνει στασιμότητα του μυαλού.
Να έχεις πάρα πολύ κουράγιο.
Να μη σταματάς να αναπτύσσεσαι.
Ζήσε τη στιγμή.
Παρέμεινε στη ροή της ζωής.

Η ιστορία αυτή έγινε στις μέρες του Λάο Τσου στην Κίνα και ήταν από τις αγαπημένες του.

Η διήγηση από τον Osho.

Νοσταλγία

΄Οταν ήμουν μικρός κι έπεφτα και χτυπούσα τα γόνατα μου έλεγα πως πόνος σαν κι αυτόν δεν υπάρχει. Πόσο μου λείπουν εκείνες οι στιγμές..

Δημήτρης Καραβασίλης, εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Ραντεβού με το αύριο

Δεν είναι ώρα που τα έβαλα όλα κάτω 
και είδα πως έχω υπόλοιπα
με το αύριο.
Όχι, όχι με τη ζωή!
Καλά μου φέρθηκε του λόγου της....
Μα στο μέτρημα βρίσκω λογιστικά υπόλοιπα!
Φυλλομετρώ τα όνειρα και βρίσκω ελλείμματα 
Κοιτάζω φευγαλέα από το παραθύρι και βλέπω 
το αύριο να καλπάζει χωρίς εμένα στη ράχη του!
Δεν γίνεται να είμαι άλλο με μια κούπα στο χέρι...
Χρειάζομαι τα χέρια άδεια για να κρατήσω σφιχτά από το χέρι
το αύριο που με περιμένει!


@iris

Έτσι θα είναι ο γάμος.... κατά Κοέλο!

     "  Ένας άντρας και μια γυναίκα είναι δέκα χρόνια μαζί. Παλιά έκανα έρωτα κάθε μέρα, τώρα μόνο μια φορά την εβδομάδα, αλλά αυτό, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι και τόσο σημαντικό, υπάρχει δέσιμο, αλληλοϋποστήριξη, συντροφικότητα. Εκείνος στενοχωριέται όταν πρέπει να φάει μόνος του επειδή εκείνη χρειάστηκε να μείνει παραπάνω στη δουλειά της. Εκείνη λυπάται όταν εκείνος ταξιδεύει, αλλά καταλαβαίνει ότι είναι μέρος της δουλειάς του. Αισθάνονται ότι κάτι έχει αρχίσει να λείπει, αλλά είναι ενήλικοι, ώριμοι, ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να έχουν μια σταθερή σχέση, έστω μονάχα για τα παιδιά τους.
    Αφοσιώνονται όλο και περισσότερο στη δουλειά και τα παιδιά τους, σκέφτονται όλο και λιγότερο το γάμο τους, που προφανώς πηγαίνει πολύ καλά, δεν υπάρχει άλλος άντρας ή άλλη γυναίκα.
   Προσέχουν ότι κάτι πάει στραβά. Δεν καταφέρνουν να εντοπίσουν το πρόβλημα. Με την πάροδο του χρόνου, εξαρτώνται όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλο, στο κάτω κάτω περνούν τα χρόνια και οι ευκαιρίες για μια καινούργια ζωή εξανεμίζονται. Προσπαθούν να βρουν όλο και περισσότερες ασχολίες, διάβασμα, κέντημα, τηλεόραση, φίλους, αλλά πάντα υπάρχει η συζήτηση στο βραδινό ή η συζήτηση μετά το βραδινό. Εκείνος εκνευρίζεται εύκολα, εκείνη σωπαίνει περισσότερο απ' ότι συνήθως. Ο ένας ξέρει ότι ο άλλος είναι όλο και πιο απόμακρος και δεν καταλαβαίνει γιατί.Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έτσι είναι ο γάμος, αλλά αρνούνται να το συζητήσουν με τους φίλους τους, δίνουν την εντύπωση ενός ευτυχισμένου ζευγαριού, με κοινά ενδιαφέροντα, που ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλο. Εμφανίζεται ένας εραστής εδώ, μια ερωμένη εκεί, τίποτα το σοβαρό φυσικά.
Αυτό που έχει σημασία, που είναι απαραίτητο, καθοριστικό, είναι να συμπεριφέρονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα, είναι πολύ αργά για αλλαγές. "


Π. Κοέλο  (απόσπασμα από το Ζαχίρ)


ΥΓ: Άραγε.. είναι αργά για αλλαγές;