Έτσι είναι η σειρά
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε
Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει
Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε
Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά
Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας
Ελένη Βακαλό
Έμεινα να κοιτώ τις προτάσεις.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθρώπινη φύση λέγεται και είναι η πιο σκληρή απ'όλες που γνωρίζουμε.
Δεν είναι πέρα για πέρα αληθινό και φρικιαστικό;
ΔιαγραφήΕτσι. Και γι'αυτό έμεινα να κοιτώ τις λέξεις μια προς μια ξανά. Άναυδος σχεδόν στο τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όμως ειναι κάποιος διπλανός μας άνθρωπος. Σκοπός, γλυκιά μου, ειναι να καταλάβουμε επιτέλους, το τεράστιο αίσθημα του ανθρώπου και την "ευλογία" να υπάρχουμε.
Την καλημέρα μου
:)))) Την "ευλογία" να υπάρχουμε!
ΔιαγραφήΈτσι είναι!