Στο άσπρο χαρτί

Λευκό το χαρτί,

με τα λόγια μου θα γεμίσει.

Φτωχικά, λιγοστά,

χαρούμενα ή μελαγχολικά,

γλυκά, πικρά, ή αρπαγμένα...

Δικά μου όμως λόγια!

Από τα κατάστιχα των σωθικών μου βγαλμένα.

Ζυμωμένα από το βαθύ ξημέρωμα

με δάκρυα, κάθε που το νερό στερεύει.

Με ζήλο και φροντίδα 
στην ανάπλαση του προζυμιού,

στο δέσιμο της ζύμης.

Με ιδρώτα.
Και μια αγωνία.

 Αν θα προκάμω τη μέρα!

Στο άσπρο χαρτί να ξεσπάσω την πείνα μου!

Λιγοστά τα υλικά μου,

μα από της γης μου το χώμα παραγόμενα.

Όχι εισαγόμενα.

Δικά μου λόγια!

Απλά, φτωχικά μα ατόφια κομμάτια μου.

Με το αίμα μου θαρρείς τυλιγμένα
στο κόκκινο, σαν δώρο.

Με κόπο.
Και μια αγωνία.

 Αν θα προκάμω τη μέρα!

Στο άσπρο χαρτί μου να χορτάσω την πείνα μου...

@ριστέα