Μέρες ανασυγκρότησης ήταν πάντα οι μέρες του Σεπτέμβρη.
Από τους πιο κουραστικούς μήνες για μένα, πάντα.
Αλλά τον αγαπώ τον Σεπτέμβρη,
Αγαπώ τα χρώματα του.
Αγαπώ τη δροσιά του.
Αγαπώ τη μελαγχολία του.
Λατρεύω τα αρώματα του!
Μετά τη βροχή τι όμορφα που μυρίζει το νοτισμένο χώμα!
Δεν χρειάζομαι πια το κλιματιστικό
και το εργαστήρι παίρνει φωτιά.
Όπως και πέρυσι όμως
ο Σεπτέμβρης με βγάζει νοκ άουτ.
Ή τουλάχιστον προσπαθεί..
Μα τι λέω;
Τι φταίει ένας μήνας;
Φταίνε πολλά.
Ίσως κι εγώ
που μεγαλώνω και οι αντοχές μου εξανεμίζονται,
οι ανοχές μου μικραίνουν.
Θα ήθελα να ήμουν πάνω σε ένα δέντρο.
Εγώ, δυο πινέλα και λίγα χρώματα.
Χωρίς να νοιάζομαι για το χρόνο
Χωρίς πιέσεις
Χωρίς να ακούω το όνομά μου!
Μόνος ήχος το σάλεμα των φύλλων από τον άνεμο
Θα ζωγράφιζα τότε
μια σπηλιά
Και θα κρυβόμουν ακόμα πιο βαθιά
Για να βρω κάπου εκεί στα σκοτεινά
μοναχά την Αριστέα.
@
(αυτό γράφτηκε χτες βράδυ)
Προς θεού, μη τρομάζετε κάθε που βλέπετε
έναν άνθρωπο μελαγχολικό.
Μην προτρέχετε να μαλώσετε,
ακόμα κι αν είναι από αγάπη.
Δεν είναι κακό κάποιος να έχει τις κλειστές του,
τα νεύρα του,
ακόμα και να είναι ένα μάτσο παλιοσίδερα.
Αποδεχόμαστε
ότι και τα άσχημα είναι μέρος της ζωής
και προχωράμε , ναι;
Άντε καλημέρα
με χαμόγελο.
(αυτό γράφτηκε σήμερα το πρωί.)
περιμένει τις εμπνεύσεις σας!
Ήδη λαμβάνω αριστουργήματα στο μέιλ μου!
♥